'Kabaal in de kleedkamer', klucht - Luuk Hoedemaekers

DERDE TAFEREEL
Leentje en Peterke zitten gearmd naast elkaar.
PETERKE (zucht gelukzalig) Leentje. Ik ben blij dat je het zo goed
opneemt.
LEENTJE Was het niet een beetje voorbarig om rond te strooien dat wij
samen zouden je-weet-wel? Ik had toch niets beloofd.
PETERKE Ik hoopte het alleen maar. Ik voelde onmiddellijk dat jij mij
ook wel zag zitten. Zo zijn wij mannen nu eenmaal.
LEENTJE (dubbelzinnig, naar Peterkes onderbuik wijzend) Ik voelde ook
iets. Maar dat betekent toch niet dat we onmiddellijk al moeten je-weetwel.
We kennen elkaar toch nog helemaal niet.
PETERKE We weten toch hoe we heten. En we verzamelen allebei foto’s
van voetballers. Meer moet dat toch niet zijn.
LEENTJE Gekke jongen. Waarom woon jij eigenlijk nog bij je moeder?
PETERKE Omdat het gemakkelijk is.
LEENTJE Ze houdt je precies een beetje kort.
PETERKE Dat komt omdat ik nu eenmaal niet van de slimsten ben.
Moeder zegt altijd dat mijn verstand pas met de nageboorte is
meegekomen. (lacht schaapachtig)
LEENTJE (flauw protesterend) Maar dat is niet waar. Je ziet er echt wel
intelligent uit (bekijkt hem wat beter), ’t is te zeggen, een beetje toch.
PETERKE (blij) Meen je dat?
LEENTJE Je zal misschien niet onmiddellijk een nieuwe
relativiteitstheorie bedenken, maar het kan er best mee door.
PETERKE Allez, merci.
LEENTJE Je mag best wel wat meer zelfvertrouwen hebben. Hier. (geeft
hem een kus)
PETERKE (hoopvol) Betekent dat nu dat je met mij wil kernistelen?
LEENTJE (glimlacht) Misschien wel sneller dan jij kan denken.
kabaal in de kleedkamer 34 een klucht van luuk hoedemaekers