lees meer

SIMONE SPANOGHE
Figuur 1. Simone Spanoghe-Descamps weldra zestig in de krant van 1978
SPANOGHE (Simone), dochter van Frans Silvaan Jozef Spanoghe en Josephine
Olbrechts, werd op 23 Jun 1918 te Mechelen geboren (1). Haar grootvader was
Silvain Petrus Maria SPANOGHE, Dendermondenaar.
(1) data jonger dan de laatste 100 jaar zijn privé
Hoewel Simone Descamps overal de naam van haar man draagt is zij een
Spanoghe. Simone Spanoghe startte het zakendoen op vijftienjarige leeftijd in
Mechelen bij haar vader die fabrikant was van aanhangwagens en koetswerken. Het
opzetten van een zaak was haar leven. Zij bezat in de jaren ‘60 het netwerk van de
SECA pompen langsheen de autosnelwegen. In 1978 had ze niet minder dan zes
maatschappijen onder haar beheer: ESDE, Cometane NV, Cofer NV, Standing
Building NV, Inhex NV, Theater Building NV. Zij blijkt volgens een krantenknipsel een
bijzonder belangrijke rol gespeeld te hebben tijdens de oliecrisis in de ’70-ger jaren.
Als vrouw alleen zette zij de Belgische olieprijs naar haar hand.
Simone Spanoghe huwt te Mechelen met Pierre Descamps. Pierre Descamps
werkte er toen voor een maatschappij van sociale woningen en leerde haar kennen
toen hij haar iedere dag zag voorbijfietsen op weg naar de fabriek. Op 34-jarige
leeftijd kreeg het koppel hun eerste kind, drie jaar later hun tweede, allebei
dochters; in 1978 is Claude Descamps 26 en Danielle Descamps 23 jaar.
Op zoek naar wat meer informatie over haar persoon op het web komt men
een wijn die haar naam draagt tegen: “Simone Descamps”, zie Figuur 2. Gezien haar
succesverhaal kan het niet anders dan dat ook deze wijn top is. Als Spanoghen
hadden we natuurlijk liever gehad dat zij die fles bij het opzetten van haar wijnkelder
gedoopt had met haar meisjesnaam, Simone Spanoghe.
Figuur 2. Château de Lastours Cuvée Simone Descamps
1

De vrouw die de oliebonzen bestreed
Simone Descamps doet het nu wat
kalmer aan
Een nieuwe zaak opzetten blijft haar grootste plezier
(van een medewerkster)
Simone Spanoghe, in België beter bekend als Simone Descamps, de vrouw die tijdens een verwoed
schaakspel met de grote oliemaatschappijen in 1960 de Seca-pompen uit de grond stampte,
moederziel alleen de Belgische olieprijzen naar beneden wist te krijgen, en nu sinds een goede vijf
jaar zo’n zestig benzinepompen met haar eigen initialen – ESDE – over het land verspreid heeft
staan, is thuis gewoon een gezellige grootmoeder die ’s avonds tafellakens borduurt.
Binnen enkele dagen wordt deze vitale
en charmante vrouw zestig jaar. Zij
heeft niet minder dan zes
maatschappijen onder haar beheer:
ESDE, Cometane NV, Cofer NV,
Standing Building NV, Inhex NV,
Theater Building NV.
Op de eerste verdieping van haar
prachtige huis uit de jaren twintig in de
buurt van het Brusselse Terkamerenbos
vertelt Simone Descamps hoe zij al op
vijftienjarige leeftijd in Mechelen bij
haar vader in de zaak werd gezet,
fabrikant van aanhangwagens en
koetswerken.
“Ik heb het zakendoen in de praktijk
geleerd. En juist daardoor heb ik
,geloof ik, veel meer risico in mijn leven
durven nemen dan bv. iemand met een
wetenschappelijke opleiding. Ge werpt
u erin, en dan moet u eruit” zegt ze
opgewekt , terwijl ze voorzichtig gaat
verzitten op een enigszins wankele
fauteuil. Aan een vanhaar
goedverzorgde handen prijkt een
gouden ring met drie parels op een rij.
“In Mechelen leerde ik mijn man Pierre
Descamps kennen” gaat ze verder. “Hij
werkte er voor een maatschappij van
sociale woningen en zag me iedere dag
voorbijfietsen op weg naar de fabriek.
Na de oorlog stichtten we samen de NV
Comet, het eerste initiatief. Daar
werden gasflessen, jerrycans,
aluminium en roestvrij stalen biervaten
gemaakt. Mijn man hield zich vooral in
met de verkoop van die biervaten. Heel
Europa reisde hij af. Vaak ging ik mee”.
Rustiger
In 1976 deed het echtpaar deze zaak
over aan een Franse groep. Pierre
Descamps trok zich terug. Zoekend kijkt
ze in de fraaie achtertuin met vijvertjes
en bloeiende bomen. “Mijn mat moet
daar ergens bezig zijn. Waarschijnlijk in
zijn nieuwe serre. Tuinieren was altijd
al zijn geliefkoosde hobby”.
Simone Descamps doet het zelf nu ook
wat rustiger aan. ’s Morgens werkt ze
voor haar firma’s op de zaak te
Mechelen, ’s middags thuis in de statige
werkkamer met eiken lambrizering tot
een uur of zeven.
“Voor de televisie val ik onherroepelijk
in slaap, daarom borduur ik nu maar ’s
avonds. Ik heb dit laatste jaar al een
paar tafellakens van minstens drie
meter af! Geen kruissteekjes hoor, dat
is te veel gepriegel. Borduren vind ik
lekker ontspannend”.
De tijden dat zij 18 uur per dag werkte
zijn nu voorgoed voorbij. Dat was
vooral toen ze in de verbeten strijd
verwikkeld was met de grote
oliebonzen. Haar gasflessenfirma werd
door Shell geboycot toen ze weigerde
een nieuwe belastingverhoging op
autogas aan haar klanten door te
berekenen. Ze had de tegenzet al klaar:
Seca verscheen in 1960 langs de
Belgische autowegen. Buiten de grote
oliebroers om kreeg ze drie jaar lang
gegarandeerd bevoorrading uit
Duitsland. Zo kon ze haar benzineprijs
laag houden. De automobilisten
stroomden toe. Na drie jaar bezat Seca
een netwerk van 80 pompen met een
omzet van 60 miljoen liter per jaar.
Tandenknarsend deden de
petroleummaatschappijen bod na bod.
Het lukte uiteindelijk de Amerikaanse
firma Conoco in 1963 om de zaak over
te nemen, toen haar bevoorrading niet
zeker meer was.
Simone Descamps moest beloven zich
tien jaar lang niet meer met oliezaken
in te laten in ruil voor regelmatige
afname van haar Comet. Maar het
pakte anders uit.
Vast prijzenstelsel
Comet en de inmiddels opgerichte
Cometan werden opnieuw
tegengewerkt en het schaakspel bleek
gewoon door te gaan. “Ge kunt u er
ofwel bij neerleggen of strijden. Welnu,
ik koos voor het laatste”.
Intussen had ze al heel wat kennis
vergaard over het oliewereldje, en ze
begon de geheime prijzenpolitiek van
2
de petroleummaatschappijen aan de
grote klok te hangen: “De dollar bv.
was in die tijd niet meer dan 40 frank
waard, maar ze rekenden rustig 50
frank door. De regering had hier geen
flauw vermoeden van. Ik stond heel
alleen tegenover die kapitaalkrachtige
oliemannen en moest oppassen dat ik
geen flater beging. Ze stonden klaar
om toe te slaan. Met dit doorbreken
van de geheimzinnigheid rond de
olieprijzen heb ik er mede toe kunnen
bijdragen dat we nu, na de oliekrisis, in
Belgie een vast prijzenstelsel hebben,
dat meegaat met de dollar. Zo’n
systeem had men in Nederland en
trouwens in Frankrijk al sinds de jaren
twintig”.
Midden in de oliekrisis moest Simone
Descamps naar het ziekenhuis voor een
operatie. Daar in die witte kussens
realizeerde ze zich dat olie ook niet
alles was. Zij was warempel net
grootmoeder geworden! Simone
Descamps is immers behalve
zakenvrouw de moeder van twee
levenslustige dochters, Claude (26) en
Danielle (23). “U ziet, we verwachtten
twee jongens, maar het werden twee
meisjes, vertelt ze lachend. Die vragen
ook de nodige aandacht, Claude nog
een jaar studie geneeskunde voor de
boeg, getrouwd met een studiegnoot,
heeft nu een zoon van vijf en een
dochter van één jaar. Boven ons horen
we kindervoetjes dribbelen: de
kleinkinderen zijn bij grootmoeder
gestald omdat hun moeder eksamen
moet doen.
De jongste dochter Descamps, Danielle,
met een passie voor paarden, werkt bij
moeder in Mechelen. Of zij de zaken zal
overnemen? “Och daar is zij nu nog
niet rijp voor. Voorlopig droomt ze
alleen nog maar van een hoeve”.
Miljoenen
Simone Descamps kreeg haar eerste
kind toen ze 34 jaar was. “Dat vond ik

achteraf een prima leeftijd. Mijn man
en ik hadden de afspraak om nooit over
het werk te spreken thuis. Onze
kinderen wisten gewoon niet wat we
deden. Toen Claude 8 jaar was werd
haar eens gevraagd wat haar ouders
deden. “Oh, mijn moeder werkt op een
fabriek” antwoordde het kind toen.
Vakanties probeerde ik altijd zo in te
delen dat we met ons hele gezin op
stap konden. Wel altijd met een stapel
dossiers”, voegt ze er verlegen aan toe.
“Soms ging ik wel eens alleen met de
kinderen naar Frankrijk. Dat had heel
wat voeten in de aarde. Daarvoor
moest ik de wettiging van mijn mans
handtekening op het stadhuis halen,
terwijl ik op de zaak checks kon
tekenen voor tientallen miljoenen.
“Simone Descamps zegt overigens nooit
moeilijkheden te hebben ondervonden
bij haar werk wegens het feit dat zijn
een vrouw is. “Maar”, zo zegt zij, “ik
heb ook nooit een meester boven me
gehad. De vrouwen die ik probeerde
naar boven te werken gingen zich na
verloop van tijd toch weer als
ondergeschikten gedragen. Een zekere
onafhankelijkheid van geest moet men
misschien van jongsaf ingeprent
krijgen, een kwestie van opvoeding. Bij
de nieuwe generatie is dat
waarschijnlijk al heel anders aan het
worden”.
Ze gaat ons voor naar de eiken
studeerkamer, waar sinds kort de zaken
’s namiddags worden afgedaan. Keurig
als haar voorkomen, is de orde op de
grote schrijftafel, hoewel ze zich
verontschuldigt voor “die rommel”.
Alles perfekt georganiseerd. Voor de
diverse maatschappijen die zij beheert
beschikt ze over aparte sekretaressen.
“Ach, die zaken rollen nu wel zo’n
beetje. We beheren onder andere die
building in Antwerpen aan de Italielei,
met de enige automatische parking in
Belgie. Dat neemt me nog maar één of
twee dagen per maand. De bouw was
wel een heel werk. Dat wereldje is een
ander dan ik gewend was. Bij ons
wordt zelfs voor de aankoop van een
gasfles van nog geen 200 frank heel
wat papier volgeschreven. Aan een
miljoenenbouwkontrakt komt vrijwel
geen papier te pas. In het begin even
wennen”.
3
De laatste tijd moet Simone Descamps
zich veel bezig houden met promoties,
de cadeautjes bij zoveel liter benzine:
“Eigenlijk een vreselijk systeem, waar ik
erg tegen ben”, zegt ze zuchtend,
“maar de directeur heeft me verzekerd
dat we wel mee moeten doen om beter
te kunnen verkopen”.
Op de vraag wat ze nu de leukste tijd
vond in de achter haar liggende
loopbaan antwoordt ze zonder
aarzelen: “Het opzetten van een nieuwe
zaak. Dat heb ik nu zo’n tien keer
kunnen doen en altijd was het weer
even leuk om de mensen om je heen te
overtuigen en entoesiast te maken voor
de zaak. Fantastisch als het dan lukt.
Na drie jaar rolt alles dan vanzelf en
gaat het plezier er een beetje af. Het
wordt routine. Een zaak is zoiets als
een moeilijk kind. Hoe moeilijker, hoe
meer je je hart eraan verpandt”.
Op dat moment stormt een jonge
poedel blaffend de kamer binnen. “Dat
is onze jongste onderneming” zegt
Simone Descamps lachend, “we hebben
hem net gekocht”.
GVU 1978