'Vrijwilligerswerk zit in je bloed' - MosaLira

P2
Vivianne Rijnders
P5
‘Please, don’t come!’
P10
MosaLira award
Een passie die nooit meer overgaat
‘Vrijwilligerswerk
zit in je bloed’
zegt vrijwilliger van het jaar Ine Houben (bs De Burght)
Ooit begonnen op de M.M.S. waar een sociale club bestond die als doel had
om een luisterend oor of helpende hand te bieden aan mensen die daar
behoefte aan hadden. Met ‘Oud Klevarie’ in de wijk waar onze school stond
was er al snel een plek gevonden waar we op woensdagmiddag enkele uren
doorbrachten. Het vrijwilligerswerk bleef echter niet beperkt tot deze sociale
club maar breidde zich allengs uit naar scouting. Gestart werd in buurthuis
St. Servatius bij scoutinggroep St. Paulus. Toen het buurthuis werd gesloten
werd de overstap gemaakt naar de Henri Dunantgroep in Wolder. Maar, het
bloed kruipt waar het niet gaan kan…
uitreiking vrijwilligersprijzen met derde van rechts Ine Houben
In Pottenberg, een kinderrijke buurt, was nog geen
scoutinggroep. Dus de schouders eronder en een
nieuwe groep werd opgericht. Daarnaast was er
met betrekking tot districtswerk bij scouting nog
behoefte aan vrijwilligers. Ook daar werd een taak
aanvaard. Dat leverde me op de eerste school
waar ik werkte de naam ‘kleine commissaris”’ op.
Zomervakanties stonden in het teken van kampen
met welpen en rowans. Tussendoor werd er nog
hulp gevraagd om het Rode Kruisschip de Henri
Jaargang 5 nr. 2 mei 2010
P12
Heij zit iech gere
Dunant te poetsen en weer in gereedheid te brengen
voor een volgende vaart met zieken. Ook voor
een telefoonpanel ten bate van een liefdadigheidsactie
werd tijd gevonden.
Uit mijn betrokkenheid bij het wel en wee van kinderen
vloeide het voorzitterschap van een peuterspeelzaal
voort gevolgd door een lidmaatschap van
M.R. en O.R. van de basisschool waar onze drie
zonen vertoefden. Hier genoeg ervaring opgedaan
werd het gevolgd door voorzitterschap van de M.R.
en lidmaatschap van de O.R. van het toenmalige
Trichtercollege. Een geweldige tijd. Er deden zich
persoonlijke omstandigheden voor waardoor
mantelzorg noodzakelijk werd. Ook dat kreeg een
plaatsje in het ritme van alledag.
Van reumafonds tot Escola dos Anjos
Onze zonen gingen verder studeren en er kwam
ruim tijd voor ondersteuning van andere doelen. Er
werden stichtingen opgericht om projecten in Hongarije,
Polen en Roemenie te verwezenlijken en ook
binnen onze parochiekerk was er behoefte aan ondersteuning
wat betreft de communie- en vormselvoorbereiding,
het werken binnen het kerkbestuur,
de bloemversiering van de kerk en het lectorschap.
Toen er een coördinator voor het reumafonds
voor Biesland werd gezocht was dit ook snel een
bekeken zaak. Op een gegeven moment kwam ik
in contact met leden van de stichting Skibra. Deze
stichting had in Recife in Brazilie een school gesticht
om te voorkomen dat kinderen straatkind worden.
Mijn interesse was gewekt. Al snel werd mij binnen
de stichting de rol van aandachtsfunctionaris voor
het werven van gelden toebedeeld. Na enig denken
lanceerde ik binnen de stichting de actie ‘Adopteer
een juf’. Deze actie werd en is een groot succes.
Hierdoor kunnen 120 kinderen (van 2 tot 6 jaar)
een gedegen opleiding volgen aan onze school van
de engelen, Escola dos Anjos, voordat ze naar een
door de staat gefinancierde school gaan. Wie niet
kan lezen, schrijven en rekenen wordt niet toegelaten
op de staatsschool. Voor uitgebreide info kijk
op: www.skibra.nl
P1

P2
‘Druk, je bent toch gewoon
met ons aan het spelen?’
“Juf Vivianne heeft zo’n slechte ogen
dat ze elke ochtend haar hersenen
moet inzetten.” Als een moeder je op
de tien-minuten-contactavond deze
uitspraak van haar vijfjarige zoon
vertelt, dan worden zelfs de moeilijke
gesprekken wat makkelijker. Is
het niet erg dat de avond een beetje
uitloopt. En kan ik nooit meer mijn
lenzen in doen zonder hier aan te
denken.
Er zijn in het onderwijs situaties die je vleugels
geven en waardoor je het gevoel krijgt
dat je echt een beroep met een gouden
randje hebt. Maar….er zijn ook momenten
dat je je afvraagt waar je in godsnaam mee
bezig bent, waarom je ooit voor het onderwijs
gekozen hebt, dat het je heerlijk lijkt om in de
supermarkt achter de kassa te zitten.
Eén van mijn kleuters heeft een heel grote
algemene ontwikkeling. “Mijn papa is verschiedenisleraar
en die weet alles en daarom
weet ik ook bijna alles”. Deze jongen heeft
zo zijn dino-periodes, zijn piratenfases en
momenteel zijn piramidefascinatie. Hij bouwt
piramides, tekent ze en kletst me de oren
van het hoofd over mummies, farao’s en zelfs
Toet-Anch-Amon. Een kereltje van net vijf,
heerlijk. We googlen samen alles wat met
zijn interesse te maken heeft en maken een
mooi boekje van onze printjes. Hij sleept zijn
boekje van school mee naar de BSO en weer
naar huis, in het weekend naar opa en oma
en op maandag weer naar school. Wat geniet
ik daar van. Dat is pas onderwijs. Een kind zo
tegemoet komen aan zijn onderwijsbehoeftes
en tegelijk ervoor zorgen dat de andere
vijfentwintig kleuters ook niks te kort komen.
Dat vind ik spelen met mijn vak, zorgen voor
‘mijn’ kleuters, les geven, ze zinvolle dingen
leren, hun horizon verbreden. Ik zie ze denken,
ik zie ze groeien. En als ik dan van de
ouders terug hoor dat ze zo veel leren en al
zo veel weten dan geniet ik dubbel van mijn
vak. Dan weet ik weer waar ik het voor doe.
Ik ben zo enthousiast met mijn kleutertjes
bezig geweest dat ik vergeten ben om de
het leesvoer dat bij de vergaderagenda hoort
door te lezen. Nou ja, in de pauze dan maar
even. De pauze? Dan moeten we het nieuwe
thema toch doorspreken? O ja…. Snel om
kwart over drie dan maar even. Maar dan
komt een boze moeder die wel eens even wil
weten waarom ik niet heb kunnen voorkomen
dat haar dochter verfvlekken op haar
nieuwe trui heeft en krijg ik een smsje van
mijn zoon (puber op de middelbare school)
dat hij zijn jongste zusje (mijn dochter die bij
mij op school zit) niet uit school kan komen
halen. Help! Ik kan dat kind toch niet tot half
zes in mijn klas laten zitten. Over vijf minuten
begint de vergadering… buurmeisje bellen,
gelukkig, zij komt dochterlief halen. Papieren
doorlezen? Lukt niet meer. Een geluidje uit
de computer; mailtje: “Denk je nog aan dat
handelingsplan, het moet echt snel klaar
zijn!”. Zucht…
Na de vergadering naar huis racen waar het
eerste wat ik hoor is: ”Mam, weet je nog dat
ik over drie kwartier weg moet, je zou me
toch brengen, maar dan moet ik wel gegeten
hebben.” In een recordtijd staat de macaroni
op tafel en mijn kind is ook nog op tijd op
plaats van bestemming.
Negen uur. Mm, de film waar ik me op
verheugd had is al een half uur bezig. Maar
o help, dat handelingsplan nog. Ik vraag me
steeds af of ik met deze kleuter meer bereik
als er een uitgebreid handelingsplan in de
klapper zit dan dat ik ‘gewoon’ elke dag
heel gericht met hem werk. In mijn hoofd zit
immers precies wat ik met hem moet doen
en de resultaten houd ik keurig bij. Dacht
ik toch. Ja, maar die moeten niet gewoon
op een blaadje, daar zijn ook nog speciale
formulieren voor. Alle tijd die ik steek in het
invullen van formulieren zou ik veel liever steken
in het zoeken naar geschikte materialen
of een andere manier van werken waardoor
dit kind veel sneller vooruit zou kunnen gaan.
Dat vannacht dan maar doen? Wat een frustratie.
Ik werk me op de laptop door nog wat
formulieren en mails heen en als ik eindelijk in
bed lig prakkiseer ik over wat ik nog vergeten
ben. Het uitschrijven van mijn functioneringsgesprek.
Verslagje maken van een oudergesprek.
De schoolarts bellen. VLOK aanvragen.
Ik droom dat we met de school verhuisd
zijn en dat we in een heel hoog gebouw zitten
waar al mijn klappers overal verspreid liggen.
Mijn collega’s geven me op mijn kop en ik wil
de school uit maar vind geen uitgang. Het
is zes uur als ik wakker schrik en gelijk het
idee heb dat ik net een uurtje geslapen heb.
Ik weet niet hoe ik het voor elkaar krijg maar
ondanks dat ik zo vroeg wakker was moet ik
haasten om op tijd op school te zijn.
En dan komen ze weer binnen. “Hoi juf, ik
heb nieuwe schoenen! Mooi hè’, “Juf, ik
heb een tekening voor je gemaakt” “Weet
je wat ik van overgisteren ineens kan;
fietsen met zonder zijwieltjes” Ik neem een
huilende kleuter van haar moeder over
en ze slaat haar armpjes stevig om mijn
nek. Haar tranen maken mijn wangen nat.
Samen zwaaien we naar mama en haar
verdriet verdwijnt als sneeuw voor de zon.
We openen de dag. Welke dag is het dan?
“Zondag!” “Nee lieverd, dat weet je toch, op
zondag hebben we allemaal vrij.” “Ja, maar
dat vind ik zo jammer want ik vind het zo
fijn bij jou!”. De dag begint. En wat ben ik
blij mijn zesentwintig grummelkes weer te
zien. Het wordt vast een fijne dag, waarop
ik ze weer van alles kan leren, waarop we
samen zingen, samen de grootste lol hebben
in de speelzaal, buiten spelen in de zon,
onze themahoek verder aankleden en ik
me verwonder dat ze uit zichzelf beginnen
aan het geletterd en gecijferd maken van
de hoek. Het is bijna ontroerend; dat heb ik
ze toch maar mooi bijgebracht! Er komen
weer prachtige verhalen en uitspraken die
ik voor mijn Prietpraatjes kan gebruiken.
En wat kleuren ze vandaag mooi. Collega’s
blijven in de gang staan en bewonderen de
tekeningen die ik heb opgehangen. De juf in
het lokaal naast me is jarig en mijn kleuters
...vervolg pagina 1
Met mijn pensioen in het verschiet zie ik nog meer
kansen om met veel passie bezig te zijn voor anderen
en met name voor kinderen. Ik ben erg blij en
dankbaar dat ik iets voor anderen kan betekenen
en ik zie het uitroepen tot vrijwilliger van het jaar
2010 als een hommage aan alle vrijwilligers die
bevlogen bezig zijn om, ieder op hun eigen manier,
een bijdrage te leveren aan het welzijn van onze
medemens.
Ine Houben-Westenberg, leerkracht bs. De Burght,
vrouwelijke vrijwilliger van het jaar 2010, gemeente
Maastricht.
“Als je gelukkig wilt zijn voor een uur,
doe dan een dutje.
Als je gelukkig wilt zijn voor een dag,
ga dan vissen.
Als je gelukkig wilt zijn voor een maand,
ga dan trouwen.
Als je gelukkig wilt zijn voor een jaar,
erf dan een fortuin.
Als je gelukkig wilt zijn voor een heel leven,
beteken dan iets voor een ander.”
feliciteren haar spontaan. Wat zijn ze toch
lief. Die natte broek verschonen, loopoortje
schoonmaken en de melk van een omgevallen
beker opvegen is geen ramp. Het hoort
bij het juf-zijn.
Ik heb een mooi beroep. Werken met kinderen
die volop in ontwikkeling zijn. Werken
met levende wezentjes. Ze bijsturen, indien
nodig op de rails helpen. Met hun ouders
praten. Mijn onderwijs zo inrichten dat ik
tegemoet kom aan de onderwijsbehoeften
van alle kleuters. Zo jammer, de stress van
de hele papierwinkel en alles wat we moeten
terwijl we het idee hebben dat als we minder
tijd steken in al die ‘moet’-dingen we even
goed onderwijs zouden geven. En ons
een stuk beter zouden voelen zonder die
werkdruk.
“Juf, waarom kijk je met rimpels in je kop?”
“Omdat de juffrouw het een beetje druk
heeft schat.” “Druk, je bent toch gewoon
met ons aan het spelen? Mijn papa heeft
het pas druk want die moet elke dag naar
zijn werk. Jij werkt helemaal niet want je
bent altijd bij ons. Gelukkig maar.” Ik knuffel
de kleuter die ook van deze dag weer een
mooie dag maakt.
Vivianne Rijnders
Bruggetjes
28 mei: party time
Op vrijdagavond 28 mei verwachten we alle
personeelsleden van MosaLira en STEPS tijdens
de feestavond in de MVV business lounge.
Op deze geweldige locatie kunnen we elkaar
ontmoeten, vertellen, luisteren, swingen en dat
alles onder het genot van een heerlijk hapje en
drankje. Jij bent toch ook van de partij?
Japanse school
Elke zaterdag wordt het gebouw van Joppenhof
gebruikt door de Japanse school. Kinderen van
Japanse afkomst krijgen hier al voor het 19e
jaar Japans onderwijs. Van kleuters tot kinderen
uit het 3e jaar van het VO krijgen hier volwaardig
onderwijs in taal en cultuur. Ze sluiten na het 3e
jaar VO (Japanse Highschool) hun leertijd aan
deze school af tijdens de graduation ceremony.
Deze vindt plaats begin maart. In Japan wordt
daarmee ook het schooljaar afgesloten. Twee
weken later begint het nieuwe schooljaar alweer.
Er zijn vierJapanse scholen in Nederland. Mosa-
Lira huisvest er één van.
Engels vanaf de kleuterschool
In de Burght en Joppenhof krijgen kinderen
Engels vanaf groep 1. De scholen hebben,
na zorgvuldige voorbereiding, besloten om
dit vanaf september 2009 in te voeren. Een
Engelse vakleerkracht geeft in elke groep een
half uur per week les en de tweede les, die
gegeven wordt door de groepsleerkracht, wordt
door haar voorbereid. Het is boeiend om te zien
hoe makkelijk vierjarigen het Engels oppikken en
aandoenlijk hoe ze al aardige zinnetjes kunnen
maken. Er zijn maar enkele scholen in Limburg
die Engels VVTO (versterk vreemde talen onderwijs)
geven en in Zuid-Limburg zijn het de twee
enige scholen.
P3

P4
Tour de MosaLira en STEPS
Op 21 januari en 16 maart zijn weer veel collega’s op pad geweest om een van
de scholen van MosaLira te bezoeken. Op dezelfde dagen zijn de leidsters van
STEPS ook bij elkaar op visite geweest.
De beide stichtingen pretenderen dat het lerende
organisaties zijn en dat leren vooral bestaat uit
vragen stellen. Daarvoor was tijdens de beide
tours volop gelegenheid. Kennismaken met een
andere school geeft altijd een verruiming van je
eigen blik. Je komt uit je eigen omgeving waarin
alles zo vertrouwd en gewoon is en je gaat
kijken hoe de ander het doet. Die ander heeft in
principe dezelfde doelstellingen maar vult dat op
eigen wijze in. Dat moet haast vanzelf leiden tot
uitwisseling. Uit alle evaluatieformulieren bleek
ook dat dit het geval was. Ik citeer enkele opmerkingen
uit die formulieren:
Een heel andere kijk op onderwijs. Het enthousiasme
was duidelijk voelbaar. Anderen
kunnen hier iets van leren.
Een indruk gekregen van de sfeer maar ook
van de aanpak op een SBO school. Veel
aandacht voor de kinderen. Fijn om te zien
dat kinderen, die vanuit onze eigen school
naar jullie komen, het hier zo goed hebben.
We moeten vaker leerprestaties op het
gebied van taal en rekenen laten voor wat
het is en ze meer bijbrengen, leren waar zij
ook daadwerkelijk iets aan hebben.
Veel informatie over de plusgroep. Voor mijn
eigen school kan ik dit niet gebruiken omdat
wij een heel andere populatie hebben.
Gezamenlijke ouderavond
basisschool en peuterspeelzalen
Onlangs hebben wij een gezamenlijke
ouderavond georganiseerd voor de peuterspeelzaal
en groep 1-2 rondom het Vroeg- en
Voorschoolse Educatief (VVE)-programma
‘Speelplezier’. Dit werd zowel in Limmel als in
Nazareth gehouden.
Margot Wouterse heeft deze methodiek ontwikkeld
en is deze avond op beide locaties hierover komen
vertellen en voorbeelden komen geven aan de
ouders/ verzorgers van de peuters en de kleuters.
•
•
•
•
Speelplezier is aanvankelijk ontwikkeld als VVEprogramma
voor peuters en kleuters in het Heuvelland
en Maastricht. De ervaring bij de scholen en
peuterspeelzalen heeft uitgewezen dat alle kinderen
profiteren van het Speelplezieraanbod. Speelplezier
biedt dan ook spelenderwijs passend onderwijs
voor zowel VVE -peuterspeelzalen als basisscholen
(groep 1-2.) Voor iedere doelgroep wordt de methodiek
op maat aangeboden. Zo biedt Speelplezier
ook aanbod voor kinderen die in ontwikkeling
vooruit zijn.
•
Ik heb vooral veel geleerd over de aanpak
t.a.v. de kinderopvang. Hoe kunnen we een
en ander op onze eigen school vorm en
inhoud geven.
Natuurlijk maar een kleine opsomming. Wat wel
blijkt is dat de bezoekers iets hebben ‘meegenomen’.
Over het algemeen waren de meeste
mensen positief over het bezoek dat ze aan
de scholen hebben gebracht. Toch zijn er ook
een aantal collega’s die opmerken dat het na
drie tours mogelijk tijd is voor iets anders. Het
concept is aan vernieuwing toe. Dat zal een uitdaging
betekenen voor de werkgroep. Het leren
van en over elkaar staat hoog in het vaandel van
MosaLira en STEPS en de vraag is: als je het niet
meer organiseert, gaan er dan mensen op eigen
houtje op bezoek bij andere scholen of blijven
we dan weer binnen de veilige muren van de
school? Als collega’s daar ideeën over hebben,
dan houdt de werkgroep zich aanbevolen om die
te vernemen.
Jan Slangen
De doelen van Speelplezier
• een impuls geven aan de totale ontwikke
ling van jonge kinderen door middel van
het stimuleren, begeleiden en verrijken van
spelactiviteiten;
• het voorkomen van taalachterstand;
• het bevorderen van de sociaal emotionele
ontwikkeling;
• het vergroten van de kansen op een succesvolle
schoolloopbaan;
• de ouders actief betrekken bij het educatieve
speel-leerproces van hun kinderen;
• het ontwikkelen van een inspirerende, sensitieve,
responsieve houding van leidsters en
leerkrachten t.a.v. de kinderen en hun ouders.
Ouders kregen bruikbare tips voor thuis en een
beter inzicht in de doorgaande lijn tussen peuterspeelzaal
en basisschool. Als afsluiting hebben
de ouders zelf ervaringen kunnen opdoen met
verschillende materialen en opdrachten. Zo werd
er bijvoorbeeld gemanipuleerd met scheerschuim,
gemeten en gewogen met confetti en gebouwd
met behulp van ondergronden. Zelf deden de
leidsters en leerkrachten natuurlijk ook mee en
werden vragen beantwoord. Al met al kunnen we
terugkijken op een zeer geslaagde gezamenlijke
informatieve ouderavond.
De leidsters van de peuterspeelzalen
van ‘de grummelkes’ en ’t kastielke’.
De leerkrachten groepen 1-2 basisschool ‘t Spoor
‘Please, don’t come!’
We zijn in Myanmar, het voormalige Birma. Het land van de rijke, corrupte, militaire
regering en zijn arme, onderdrukte bevolking. Als toerist merk je normaal gesproken
niet veel van deze onderdrukking. De mensen zijn ontzettend vriendelijk en nodigen
je regelmatig uit voor een kop thee met lekkernijen. Als westerling ben je hier een
echte bezienswaardigheid!
Een verhaal met een staartje
In Nyaungshwe, een klein dorpje in centraal
Myanmar nabij het Inle Lake, wilden we een
school bezoeken. Dit bleek niet eenvoudig. Bij
de eerste basisschool werden we volkomen
genegeerd. Tijdens onze pogingen om contact
te zoeken, draaiden ze hun hoofden steeds weg.
We begrepen de boodschap en vertrokken. Bij
de tweede school kwam er meteen een vrouw
naar ons toegelopen. “Please, don´t come. I am
sorry.I am so sorry.” Ondanks dat ze vriendelijk
probeerde over te komen, zagen we angst in
haar ogen.
Vraagtekens
Waarom werden we bij de eerste school genegeerd?
De altijd vriendelijke Birmezen wilden
niet met ons spreken. Waarom niet? Hadden
we vantevoren een afspraak moeten maken? De
vrouw bij het tweede schooltje had ons weggestuurd.
Ze keek bang uit haar ogen. Waarom? ‘s
Avonds deden we navraag bij ons guesthouse.
“Are tourists allowed to visit a primary school?”
Het antwoord was nee. Waarom niet? Geen
antwoord. Nog meer vraagtekens. Toen we
een dag later met een Birmese man spraken,
vertelde hij dat de leerkrachten bang zijn voor de
overheid. Als iemand van de overheid ziet dat
toeristen een school bezoeken, worden ze later
uitgehoord. We konden dus geen basisschool
bezoeken in Myanmar. Voor ons een grote
teleurstelling.
Het Birmese onderwijs
Na wat research ben ik wat meer te weten
gekomen over het Birmese onderwijs. Vijf- tot
tienjarigen bezoeken de basisschool. Op de
basisschool leren de kinderen allerlei basisvaardigheden.
Aan het eind van de basisschool
moeten de kinderen een examen doen over de
geleerde basisvaardigheden. Na de basisschool
gaan de kinderen naar een zogenaamde tweede
school. Deze school duurt vier jaar. Zowel de
basisschool als de tweede school zijn gratis.
Ouders moeten echter wel zelf voor schoolspullen
zorgen. (schooltas, potloden, schriften, etc.)
Pas op de middelbare school, die maar twee
jaar duurt, krijgen de kinderen Engels. Helaas
gaan in Myanmar niet alle kinderen naar school.
Naar schatting gaat een derde niet naar school.
Waarschijnlijk is de grootste oorzaak hiervan
kinderarbeid. Organisaties als Unicef proberen
hier verandering in te brengen.
Novice
Van iedere Birmese man wordt verwacht dat
hij twee keer in zijn leven als novice (leerlingmonnik)
of als monnik in een klooster leeft. De
periode als novice vindt vrijwel altijd plaats in de
basisschool-periode. Tijdens de eerste periode
in een klooster moeten de novicen zichzelf
afvragen of ze een kloosterleven willen leiden en
zich geheel wijden aan het religieuze leven. Door
middel van meditatie, gesprekken en lessen
over de Boeddhistische leer proberen ze een
antwoord te vinden op deze vraag. Het leven
in een klooster is zwaar. De meeste monniken
mogen bijvoorbeeld na twaalf uur ‘s middags
niets meer eten. Veel novicen haken dan ook
vroeg of laat af. In het monnikenstadje Sagaing
sliepen we een paar dagen in een klooster. Op
dat moment waren er drie jonge novicen in
opleiding. Ze verschilden nogal in leeftijd. De
jongens waren respectievelijk zeven, tien en elf
jaar oud. Tot onze verbazing mochten we hier
wel kijken, vragen stellen en zelfs foto’s maken.
Zo zagen we hoe de novicen mantra’s (religieuze
zin die herhalend uitgesproken wordt) aan het
oefenen waren.
Wat mij een goed gevoel gaf, was dat de
novicen ook lekker kind mochten zijn. Ze renden
door de tuin, giechelden met elkaar en gebruikten
ieder vrij moment om naar ons te lachen of
te zwaaien.
Petra Elie
Petra Elie samen met de jongste novice
Birmese schoolkinderen
P5

Prietpraat...
In het kader van het project ‘gezondheid/mijn lichaam’
gaat het in het kringgesprek over beroepen in de gezondheidszorg.
Er blijken heel wat papa’s en mama’s
arts, verpleegkundige of verzorgende te zijn. Dan zegt
één jongetje: “en mijn papa maakt baby’s”. Dan denk
je als juf toch dat je dat verkeerd verstaan hebt. “Wat
doet jouw papa?”. “Die maakt baby’s.” Het jongetje
bleef dit volhouden. Toch maar even voorzichtig navragen
bij moeder….”Goh, wat heeft uw man een leuk
beroep, volgens uw zoon maakt hij baby’s….” Deze
papa bleek gynaecoloog te zijn.
Ik stond mijn handen te wassen op het toilet, toen ik
uit een wc’tje achter mij hoorde “ik heb geen wc-papier!”
Voor ik kon reageren klonk er uit een andere wc:
“o, maar dan moet je gewoon even goed schuddelen”.
“Hoe kun je op straat aan iemand zien of hij of zij blind
is?” vraag ik de kleuters. “Dan heeft die een blindengewijzehond
bij zich, die wijst dan de weg”. Ik had er
moeite mee om het kind te verbeteren….
En het toevallige vervolg hierop was helemaal mooi:
in het kader van het ‘Gipsproject’ van groep 8 liepen
er een aantal gehandicapte mensen bij ons op school
door de gang. Komt één van mijn kleuters de klas binnen
gerend, en roept enthousiast: “juffrouw juffrouw,
ik heb toen net een echte blindengewijzehond gezien
met een échte blindengewijze méns!” Het was notabene
een ander kindje dat die ochtend in de kring het
woord “blindengewijzehond” had gelanceerd.
Verzameld met dank aan Anne en Astrid en weer met
veel plezier opgeschreven,
Vivianne Rijnders.
Werklust of werklast?
Deze keer geen tafelgesprek met diverse
deelnemers maar een tweegesprek met
twee collega’s van dezelfde school. Yvonne
Paulissen en Nicole Geurts. Beiden werkzaam
aan de Anne Frankschool. Beiden ook
met een lange staat van dienst binnen het
onderwijs. Ze buigen zich over de vraag:
staat werken in het onderwijs voor werklust
of werklast?
Uit onderzoek blijkt dat Nederlanders van de
Europese landen het meest tevreden zijn over
hun werk. Een ander onderzoek geeft aan
dat de Nederlandse werknemer gemiddeld
9,5 uur per week overwerkt. Blijkbaar voelen
Nederlanders zich dus prettig in hun werk.
Mede debet daaraan is de aandacht in organisaties
voor bevlogenheid en werkplezier. Die
aandacht is, ook onder invloed van arbowetgeving,
de laatste jaren sterk gegroeid.
Wilmar Schaufeli, hoogleraar arbeids- en
organisatiepsychologie vatte het samen in een
stelling: ‘Voor bevlogen werknemers is werken
geen last maar een lust. Het is geen kwestie
van moeten werken maar van willen werken in
die leuke uitdagende baan.’
Yvonne en Nicole glimlachen. Ze willen wel
reageren op de stelling. Yvonne bijt het spits
af. “Ik ben als een gemotiveerde leerling
ooit begonnen aan de kleuterleidsteropleiding.
Mijn pensionering komt langzaamaan
in zicht. Terugblikkend kan ik zeggen dat ik
altijd idealistisch ben geweest. Zeker, dat is
ook wel eens onderhevig geweest aan een
bepaalde vorm van slijtage, je levensfases
verlopen tenslotte niet altijd even rimpelloos.
Om gemotiveerd met kinderen te werken
moet je topfit zijn. Daar ben ik vast van
overtuigd, anders gaat het niet. Voor mij is
het werken met kinderen meer lust dan last.
Het heeft er altijd ingezeten. Ik ben begonnen
met babysitten toen ik elf jaar was. Werken
met kinderen heeft me altijd aangetrokken.
Ik zie het steeds meer als een hobby waar ik
mijn werk van heb gemaakt.” Ze zijn beiden
‘klossers’. En ze zijn trots op de opleiding die
ze ooit volgden. Het gaat hen aan het hart als
ze zien waartoe de veranderingen tot Pedac
en Pabo hebben geleid. “Onze opleiding was
gestoeld op degelijkheid. Met de focus gericht
op de praktijk, met aandacht voor thematisch
onderwijs. Gewoon goed.”
“Weet je wat onze vroegere docent Jef
Simons zei?” , haakt Nicole in. “In de klas
moeten de potten en pannen rammelen
zoals in een keuken.” Ofwel: voel je prettig
in de sfeer die je met de kinderen creëert. Ga
uit van je eigenheid, van je eigen creatieve
vermogen. Van de andere kant heb je ook te
maken met een schoolvisie. Die moet je ook
uitdragen. Dat is niet altijd even gemakkelijk.
Er is ook een periode geweest dat binnen
de school onzekerheid bestond over het te
volgen beleid. Laat ik het zo zeggen: je klas is
het domein met de kinderen. Ik voer daar het
beleid uit dat je samen als team hebt bepaald.
Alleen, als dat beleid niet overeenstemt met
jouw visie op onderwijs, dan wordt het werk
heel belastend. Dan blijft je idealisme wel
overeind staan, maar neemt het werkplezier
toch af.” Yvonne: “Ja, dat is wel zo. Je wilt
kinderen stimuleren en waarderen, dat verwacht
je ook van leidinggevenden. Natuurlijk,
stilstand is achteruitgang, maar vernieuwingen
moeten wel hout snijden. Anders demotiveert
dat.” Zowel Yvonne als Nicole heeft in een
bepaalde periode in hun carrière ervaren dat
waar de koers niet duidelijk is de bevlogenheid
en het werkplezier het nakijken heeft.
‘Voor bevlogen werknemers is werken geen
last maar een lust.’ “Die eerste regel van
de stelling intrigeert me” aldus Nicole. “Het
kan ook andersom zijn. Kijk ik naar mezelf:
als je bevlogen bent, ben je misschien ook
wel te perfectionistisch. Hard werken onder
een bepaalde druk, daar heb ik geen moeite
mee. Maar het gaat een last worden als de
investering niet gelijk is aan de winst die je
eruit haalt. Zowel bij ouders, kinderen, als
jezelf. Dan kan die investering uitgroeien tot
een last.” Vergallen die voortdurende organisatieveranderingen
niet de werklust? “Ik
constateer dat de werkdruk zonder meer is
toegenomen”, zegt Yvonne beslist. “Je hebt
er een administratie bij gekregen, waar je
eigenlijk niet voor hebt gekozen. Ook ouders
nemen een steeds groter beslag op je tijd.
En natuurlijk is de werkdruk ook afhankelijk
van de samenstelling van de groep kinderen.”
“Wat ik wel eens mis is het rammelen
met de potten en de pannen in de keuken”,
constateert Nicole. “Dat o zo belangrijke
werkplezier. Er zijn altijd vergaderingen,
nascholingscursussen, vieringen die je moet
voorbereiden. Ik ben er primair toch voor
de kinderen.” Ze verbaast zich er oprecht
over dat er nog zoveel leerkrachten zijn met
plusuren. “Ik sta iedere keer weer paf als ik
de taakverdeling onder ogen krijg. Hoe kan
het toch zijn dat mensen die betrokken zijn
en iedere dag tot vijf uur, half zes op school
zijn nog plusuren hebben. Dat begrijp ik niet.”
In het verlengde hiervan wil ze ook best wel
de discussie aangaan over differentiatie in
beloning. “Want ook dat heeft te maken met
werkdruk, werklast en werkplezier.” Helaas,
daarvoor schiet de tijd nu tekort. Terug naar
de aandacht in organisaties voor bevlogenheid
en werkplezier. “Is die aandacht voor
deze onderwerpen binnen Stichting MosaLira
aanwezig? Ja, erkennen ze beiden volmondig.
“In onze ogen is het bestuur daar zeker mee
bezig. Dat uit zich in de aansturing van de
directies en de collega’s. Directeuren worden
er op aan gesproken om oog te hebben voor
werkdruk en werklast. Het blijft toch constant
zoeken naar de juiste balans in werkdruk voor
de mensen die het moeten uitvoeren. En je
hebt natuurlijk ook nog zoiets als persoonlijke
verantwoordelijkheid. Als team moet je
elkaar ook helpen. Taken durven overnemen,
zonder dat de belasting dan voor je zelf weer
te groot wordt. “Dat leer je door ervaring”,
zegt Yvonne. “Voor mij is het heel belangrijk
dat werk en vrije tijd goed in balans zijn.
Zorg er voor dat werkdruk en werklust niet
over gaan in werklast. Durf vooral ook voor
jezelf te kiezen. Nicole: “Helemaal mee eens.
“Ik sta heel open voor mijn omgeving, maar
heb geleerd in de eerste plaats van mezelf
uit te gaan.” Ik heb in de loop der jaren ook
ervaren dat het niet altijd een tien hoeft te zijn,
een acht is ook prima. Terug naar de stelling.
Yvonne: Ik kan me er goed in vinden. Ik moet
niet meer, maar ik werk met veel plezier. Ik
heb er voor gekozen breed inzetbaar te zijn
binnen de groepen 1 t/m 6. Dit jaar heb een
fantastische groep 5. Dat is inderdaad echt
werklust.” Nicole, glimlachend: “Ik blijf de
eerste regel toch een valkuil vinden. Laat
ik het zo uitdrukken: ik wil graag tegemoet
komen aan mijn eigen enthousiasme zonder
door te slaan naar overdrijving om alsnog in
de valkuil te belanden.”
P6 P7
Frans Hermans
Yvonne Paulissen Nicole Geurts

P8
Project ‘Jong adopteert oud’ In opleiding tot trainer
‘Speelplezier’.
In december 2009 werd de St. Aloysiusschool
benaderd door Verzorgingshuis
Lenculenhof met de vraag of wij als school
wilden meewerken aan een project van
de Alzheimerstichting Nederland ‘Jong
adopteert oud’
Het project houdt in dat kinderen in groepjes op
bezoek gaan bij dementerende bewoners in het
verzorgingshuis. Het is de bedoeling dat zij dan
samen allerlei leuke en zinvolle activiteiten ondernemen
zoals de krant lezen, helpen bij het eten,
samen schilderen of een spelletje doen.
Aan de hand van psycho - educatief materiaal
over ouderen en dementie, dat speciaal ontwikkeld
is door de Alzheimerstichting voor kinderen,
zijn de kinderen bij de start van het project in
de klas voorgelicht over de belevingswereld en
de omgang met dementerenden. De ervaringen
zijn inmiddels uiterst positief, zowel vanuit het
perspectief van de kinderen, de dementerenden,
de leerkracht en de ouders. Dementie is
een ziektebeeld waar nog steeds een taboe op
rust. De dementerende zelf en ook de omgeving
ervaart vaak gevoelens van schaamte. Voor
veel mensen is het een moeilijk onderwerp om
over te praten. Met de toenemende vergrijzing
krijgen toch steeds meer mensen te maken
met mensen met dementie in hun omgeving.
Ook kinderen komen hiermee in aanraking als
bijvoorbeeld een grootouder aan dementie lijdt
of als dementie zich manifesteert bij een ouder
op jonge leeftijd. Voor ouders en of grootouders
kan het moeilijk zijn om hierover goede uitleg te
geven. Kinderen zijn wel gebaat bij een goede
voorlichting. De ervaring leert dat zij nieuwsgierig
zijn naar wat er aan de hand is. Ook zijn de kinderen
vaak beter dan volwassenen, in staat om
op een onbevangen manier de dementerende
tegemoet te treden.
De doelstellingen van het project zijn:
• Het taboe rondom dementie doorbreken.
• Kinderen te leren de wereld van de dementerende
medemens te begrijpen.
• Het welbevinden van de mensen met
dementie te verbeteren.
Tijdens de Nieuwjaarstoost, waarin buiten naar
binnen werd gehaald, is een verzorgende van
Lenculenhof in de klas komen vertellen over
haar beroep en haar werk met dementerende
mensen. Daarna hebben de leerlingen een film
van de Alzheimerstichting bekeken. De leerlingen
raakten steeds meer geïnteresseerd. Vooral omdat
de bewoners zich wel vaak dingen uit hun
jeugd herinneren, maar wat ze gisteren gedaan
hebben vaak niet meer weten. De leerlingen
gaven aan het interessant te vinden om contact
te maken met deze mensen.
Op bezoek in Lenculenhof
Elke week gaan enkele leerlingen uit groep 7 om
12.00 uur naar de Lenculenhof waar ze samen
met de medewerker het eten opdienen bij de
bewoners, ze eten zelf ook mee. Daarna gaan
ze onder begeleiding van de medewerkers,
spelletjes doen, vertellen en de krant lezen. De
bewoners genieten zichtbaar van het contact
met de leerlingen en praten graag met hun. Ze
praten dan over vroeger, waar ze gewoond hebben
en vaak over wat ze hebben meegemaakt.
De kinderen zijn zeer enthousiast als ze Lenculenhof
hebben bezocht. Bij terugkomst wordt
altijd gevraagd naar de ervaring die ze hebben
opgedaan. Vaak ontstaat dan een positief klassengesprek!
Tot slot wordt door de leerlingen
die het Höfke hebben bezocht een klein verslag
gemaakt. De meeste verslagen staan op onze
website www.aloysius-bs.nl
Het is een mooi project waarbij sprake is van
een soort maatschappelijke stage. De bewoners
vinden het prettig wanneer kinderen hen
bezoeken en met ze praten. Ze krijgen op die
manier dan ook aandacht van onze leerlingen.
De kinderen op hun beurt doen ervaring op met
de dementerende medemens en nemen een
kijkje in een verzorgingstehuis. Immers, onze
samenleving vergrijst en niet alles is zichtbaar in
onze hedendaagse samenleving. De samenwerking
tussen twee instituten uit de binnenstad van
Maastricht verloopt goed en het heeft een grote
meerwaarde voor alle betrokkenen. Wellicht
krijgt dit succesvol project een vervolg. Immers:
door dit project wordt de ‘rugzak van elke leerling’
weer een beetje gevuld.
Noël Claessens,
Leerkracht groep 7B
Basisschool St.Aloysius
Mijn spelen is leren. Mijn leren is spelen.
Jonge kinderen leren door te spelen!
Speelplezier wijst u de weg om spelenderwijs
een voor ieder kind beredeneerd passend
aanbod te verzorgen. Na jaren gewerkt te
hebben met jonge kinderen en ervaring te
hebben opgedaan met verschillende methodieken
werken wij, Nicole Geurts, leerkracht
van basisschool Anne Frank en Pia Abeling,
leerkracht van SBO de Opstap al enige jaren
met de methodiek Speelplezier, die is ontwikkeld
door Margot Wouterse.
De methodiek Speelplezier biedt leerkrachten
op een inspirerende manier de mogelijkheid
om de ontwikkeling van jonge kinderen
vanuit spel te stimuleren, te observeren en
te registreren. Speelplezier sluit aan bij ‘het
zijn’ van het jonge kind, omdat het spel, het
handelen en de talige interactie van het kind
centraal staan. Enerzijds worden leerinhouden
spelend door volwassenen aangeboden
en anderzijds worden spelende kinderen door
volwassenen met specifieke bedoelingen
voor ogen begeleid. De methodiek Speelplezier
staat voor de overtuiging dat kinderen
Jacqueline Herberichs, Michel Hardy
taal, sociale en cognitieve vaardigheden leren
door samen met andere kinderen te manipuleren
en te imiteren door verbeeldend te
spelen en te construeren.
Optimale ontwikkeling
Binnen deze vorm van werken met kinderen
waarbinnen de leerkracht een belangrijke
inspiratiebron is, krijgen de kinderen de kans
om al spelend te leren.
Een kernachtige factor hierbij is, dat het spelen
binnen een gekozen thema altijd centraal
staat en dat dit bijdraagt tot een optimale
ontwikkeling bij het jonge kind.
Een vorm die prachtig aansluit bij de specifieke
manier van de ontwikkeling van het
jonge kind en een doorgaande ontwikkelingslijn
waarborgt.
Passend onderwijs
Wij hebben de kans gekregen om ons te
laten opleiden tot trainer ‘Speelplezier’ bij
het opleidingsinstituut Intersym en zullen ons
v.l.n.r. Pia Abeling, Marlies Savelberg, Nicole Geurts
certificaat in augustus 2011 behalen. Tijdens
onze opleiding worden we gecoacht door
Marlies Savelberg, senior trainer bij Intersym.
Dit betekent dat wij in de toekomst onder de
paraplu van MosaLira (startende) collega’s
die werken met jonge kinderen enthousiast
mogen maken voor deze boeiende vorm
van passend onderwijs. Willen jullie meer
informatie over Speelplezier, dan kunnen
wij een kennismakingsworkshop voor jullie
op locatie verzorgen. Zijn jullie door ons
geïnspireerd geraakt dan is het mogelijk om
met het thema ‘ Circus Knuffie’ aan de slag
te gaan om te kijken of deze werkwijze ook
bij jullie past.
Laat het ons weten:
Nicole Geurts 043 3612916
Pia Abeling: 043 3637803
P9

P10
Werklust en werklast
‘De leraren houden van hun job en als leerling merk je dat’
‘Wat betekent mijn werk voor mij’ of ‘wat beteken ik voor mijn werk’
Het onderwerp van deze Brug lijkt exclusief
voorbehouden aan onze branche: het onderwijs.
Dat is echter verre bezijden de waarheid.
Werklust en werklast speelt in het leven van
ieder mens en staat in mijn woordenboek synoniem
voor ‘levenslust of levenslast’. Optimisten
en pessimisten komen zelfs in de beste families
voor en een glas is vaak halfvol of halfleeg.
Alles staat of valt met de intentie waarmee je in
het leven staat.
Ieder mens maakt in de loop van het ‘groter
groeien’ eigen keuzes. En deze hoeven niet
perse voor het hele leven te gelden. Dat zie
je op vele terreinen: niet altijd hetzelfde huis,
dezelfde kleding of bril dan wel dezelfde auto.
Of dit nu voor alles in je leven geldt betwijfel ik,
alhoewel sommige mensen daarin heel erg ver
gaan. Maar natuurlijk geldt dit wel voor je baan.
Het opgeleid zijn voor een beroep in het onderwijs
betekent niet automatisch dat je dat beroep
ook gedurende je gehele loopbaan uitoefent.
Het staat of valt met de intentie en bezieling
waarmee je je inkomen en tevens je levensgeluk
wilt verwerven. Als je oorspronkelijke keuze
verwordt tot een wurggreep waarbij enkel nog
De jury heeft 9 voordrachten gekregen voor
de MosaLira Award 2010. Tijdens een lange
bijeenkomst hebben de juryleden zorgvuldig elke
voordracht bekeken in het licht van de criteria
die aan de Award gesteld zijn. Dit waren de
voordrachten:
•
•
•
•
•
•
•
Talentenschool voorgedragen door Patrick
van de Weijer.
Team UWCMaastricht voorgedragen door
Niki Cooper
Ralfi leesouders Montessori voorgedragen
door Piet Schoenmakers.
Sanne Creuëls en Imke Houben (Talentenschool)
voorgedragen door Louis Brouwer.
Team basisschool St. Pieter voorgedragen
door Marie-Anne de Bruin.
Euregioschool (Aloysiusschool en Wyck)
voorgedragen door Truce Oirbons.
Hellen Meijers en echtgenoot (Anne
Frankschool) voorgedragen door Yvonne
Paulissen.
hollen en draven en weinig tot geen voldoening
je levensritme bepaalt, dan is het tijd voor
indringende bezinning en reflectie op je eigen
levensgeluk. Jef Simons, oud-Pabo-directeur
Maastricht, zei daarover wel eens dat je daarvan
zelf de smid bent. En dat is ook zo. Wat ik daar
graag aan wil toevoegen is, dat dit niet alleen
je eigen levensgeluk raakt, maar vooral ook de
basis voor ontwikkeling van alle kinderen waarvoor
wij verantwoordelijkheid nemen, iedere dag
opnieuw.
Kinderen hebben grote behoefte aan gepassioneerde
leerkrachten die er trots op zijn hun
vakmanschap iedere dag opnieuw in praktijk te
brengen. Het is mijn grote wens dat dit dagelijkse
praktijk is waarbij eenieder met MINDER
inspanning MEER resultaat boekt. Het helpt als
je daarbij wat vaker lacht en wat minder klaagt.
Hoe dat moet is niet zo moeilijk: kinderen geven
daarvan dagelijks de prachtigste voorbeelden.
Zowel de nieuwe stichtingskaders van ‘Arbeidsduur
en normjaartaak’ alsmede ‘Functiemix”’zijn
prima instrumenten om van ervaren werklast
naar ervaren werklust te komen!
MosaLira award
•
•
Cluster A van Jan Baptistschool voorgedragen
door Ben Dackers.
Ella Janssen (hoogbegaafdheid) voorgedragen
door Jill Kurver en Suzanne Claessen.
De jury wil alle kandidaten, die voorgedragen
zijn, feliciteren met de voordracht. Het is al een
stevig compliment als collegae vinden dat het
de moeite waard is om een bepaald project,
persoon of team voor te dragen. De jury heeft
een keuze gemaakt uit alle voordrachten en is
gekomen tot de volgende 3 nominaties.
Nominatie Ella Janssen, basisschool Amby
Kinderen beter voorbereiden op de maatschappij
om hen heen, hun zelfbeeld en zelfvertrouwen
vergroten. Kinderen leren hoe ze moeten omgaan
met hun kennis en kunnen. Ze aanspreken
op hun sterke kanten, om hun zwakkere kanten
te verbeteren. Dat is de motivatie voor Ella
Janssen om zich in te zetten voor kinderen met
Ik wens u allen toe dat u meer dan ooit tevoren
van uw vak en uw baan houdt. Dat zal alle
leerlingen en uw collega’s en vooral uzelf ten
goede komen.
Pieternel van Horssen
Algemeen directeur
meer- en hoogbegaafdheidproblematiek. Op
school heeft zij hier een protocol voor ontwikkeld
en is ze gestart met de eerste ‘Plusklas’
binnen Stichting MosaLira. Ze heeft zich sterk
gemaakt voor de aanschaf van een methode
voor meerbegaafden. Omdat praktijk niet zonder
theorie kan, volgt ze in haar schaarse vrije tijd
een 2-jarige universitaire studie in Utrecht over
deze problematiek. Ze begeleidt leerlingen, ouders
en leerkrachten en geeft haar kennis door
aan teamleden, ouders en andere geïnteresseerden
door het organiseren van thema-avonden.
Dat doet ze op basisschool Amby en één dag
per week voor Stichting MosaLira als helpdesk
voor ouders en leerkrachten. Basisschool Amby
heeft met dank aan Ella, een groter zorgaanbod
gerealiseerd voor onze kinderen.
Nominatie Euregioschool, basisschool St.
Aloysius en basisschool Wyck
Twee scholen die alle twee midden in de Euregio
liggen. Het buitenland binnen handbereik. Maar
wat weten we van elkaar? Wat weten we van
alledaagse zaken, van de leefwereld van onze
buren? Taal als communicatiemiddel maakt het
ons duidelijk. Introductie van de buurtaal en
cultuur in het onderwijs stelt ons in staat om de
leefwereld van kinderen in het buurland beter te
begrijpen. Dat doe je door samenwerking met
een partnerschool over de grens. Zo motiveer je
kinderen om anderen te leren kennen en andere
gewoonten en culturen tot je te nemen. Gemakkelijk
gezegd maar hoe doe je dat in de praktijk?
Door alle initiatieven op elkaar af te stemmen
en in te bedden in het onderwijssysteem. Door
open te staan voor informeel en coöperatief
leren met partnerleerlingen over de grens en
door zelfstudie en scholing van de betrokken
leerkrachten. Maar ook door samen te werken
met de gemeente Maastricht, Provincie Limburg
en de Talenacademie. Zodat straks alle scholen
in Limburg Frans of Duits in hun onderwijs
hebben ingevoerd. Waarom? Om leerlingen
adequaat toe te rusten voor de Euregio, Europa
en daarbuiten.
Nominatie Cluster A van de Jan Baptistschool
Maastricht
•
•
•
•
A1: Monique Cuijpers, Paula Sluysmans,
Nancy Nijs, Ine van Thor
A2: Renée Sondeijker, Hanny van Mulekom
A3: Silvia Kremers, Karin Kessels, Aldegonda
Sangen, Els Hendriks
Logopedisten: Renée Wintjens, Monique
Vrancken
Binnen de Jan Baptistschool functioneren drie
groepen waarbinnen kinderen met een ASS
(autisme spectrum stoornis) en verstandelijke
beperking verblijven; de auti-groepen. Om beter
tegemoet te komen aan de diversiteit van hulpvragen
is besloten om deze speciale groepen
samen te stellen. Ruim twee jaar geleden bleek
dat de vraag naar plaatsing binnen A1 groter
werd. Er is toen besloten om een tweede SO
(A2) auti-groep te starten. Kinderen met autisme
hebben extra aandacht nodig en hebben
behoefte aan persoonlijke begeleiding waarin
continu hulp geboden wordt om hun chaotische
wereld te ordenen. De Jan Baptistschool is
momenteel de enige school binnen MosaLira
waar kinderen met ASS geclusterd zijn in autigroepen.
Omdat kinderen met deze stoornis
onderling sterk verschillen is het logisch dat
kant- en- klare lesmethoden niet voor de hand
liggen. Om de individuele leerdoelen te behalen
zijn de afgelopen jaren door de leerkrachten
ruim duizend werkvaardigheden voor de kinderen
ontwikkeld. Vaak in hun vrije tijd. Door de
speciale auti-aanpak hebben de leerkrachten
kinderen op een hoger niveau gebracht. Gemotiveerd
als ze zijn scholen ze zich jaarlijks door
regelmatig lezingen, workshops, cursussen en
post HBO opleidingen te volgen Ook de logopedisten
hebben zich specifiek geschoold op het
gebied van autisme. Door auti-gericht te werken
worden de kinderen zoveel mogelijk geholpen
zodat ze in staat zijn zich te ontspannen en te
ontwikkelen.
Alle personeelsleden van MosaLira kunnen via
een stembiljet (per mail) op een van deze drie
genomineerden stemmen. Dit kan tot en met 21
mei. Daarna zal het aantal uitgebrachte stemmen
per nominatie worden geteld. De winnaar
wordt bekend gemaakt op de feestavond van
MosaLira en Steps op 28 mei.
Frans Hermans en Jan Slangen
P11

Colofon
De Brug is een uitgave van MosaLira, onderwijsstichting
en verschijnt ieder kwartaal in een
oplage van 1200 exemplaren.
Redactie:
Petra Elie, Frans Hermans, Eef Karsten, Linda
Keerssemeeckers, Jan Slangen
Bijdragen van Liam Gadet, Pia Abeling, Noël
Claessens, Nicole Geurts, Pieternel van Horssen,
Ine Houben, Yvonne Paulissen, Vivianne
Rijnders, Ellen Willems, De leidsters van de
peuterspeelzalen van ‘de grummelkes’ en ’t
kastielke’, de leerkrachten groepen 1-2 basisschool
‘t Spoor
Foto’s:
Moniek Wegdam
Petra Elie
Ontwerp en druk:
Cortjens, Druk met Communicatie
www.CortjesDC.nl
Adresgegevens:
Redactie de Brug
Bestuurskantoor MosaLira
Pastoor Habetsstraat 40 A
6217 KM Maastricht
debrug@mosalira.nl
www.mosalira.nl
Heij zit iech gere
Wij hadden een opdracht over: mijn favoriete plekje is…
Ik heb ook een favoriete plekje en dat is:
Mijn favoriete plekje is de gymzaal, omdat het daar altijd leuk is, je bent
nooit alleen, en je hebt veel te doen, dus je verveelt je nooit. Ik vind het
ook leuk omdat je daar met je hele groep zit te sporten, in plaats van te
leren. Maar eigenlijk is gymmen ook leren en heel erg leerzaam. Als je
daar alleen bent, is het daar lekker stil, dat is soms fijn. Je hoeft er niet
alleen maar met materialen te sporten, het is vaker leuker als je zit te
trefballen, slagballen, basketballen. En soms doe je ook nog activiteiten
die je nooit doet, hip hop dansen,basketballes etc. Je hebt drie kwartier
gym, dat is best veel.
Als je goed meedoet is het leuk, anders niet. De gymzaal is vrij groot
dus je kunt er wel van alles in doen. Het is ook leuk als je een beetje
hard schreeuwt, want dan hoor je een echo en dat vind ik heel erg
grappig.
Door Liam Gadet
groep 7b Basisschool St.Aloysius
VSO Jan Baptist school
Binnen het VSO van de Jan Baptist school is
het onderwijs gericht op leerlingen voorbereiden
op de toekomst, een toekomst waarin
wonen, werken en recreëren een vaste plaats
innemen. Leren koken is dan ook een vast
onderdeel in het onderwijsprogramma. Een
goede keuken hoort daar natuurlijk bij.
In april 2009 is het SO verhuisd naar een
andere locatie en was er voldoende ruimte in
het gebouw aan de Porseleinstraat om een
nieuwe keuken te realiseren.
Op maandag 26 april jl. was het zover! Met
gepaste trots is de keuken door leerlingen van
het VSO officieel in gebruik genomen. Om het
geheel een feestelijk tintje te geven, hebben de
leerlingen samen met de kookleerkrachten ervoor
gezorgd dat er voor iedereen een drankje
en een hapje was.
De firma Gorissen heeft de school verrast met
cadeaus, spullen die we in de keuken goed
kunnen gebruiken!
Naast deze feestelijke opening is ook het
nieuwe logo voor het VSO onthult. Een
logo waarbij de eigenheid van elke letter als
symbool staat voor de eigenheid van onze
leerlingen: iedereen heeft zijn eigen bagage:
een ieder heeft recht op zijn anders zijn!
P12