Klik hier voor 11e editie mei 2009 - Indo Privé

11e editie: mei 2009
Laatste actuele nieuwtjes van
Celebraties en non celebraties
uit de indische gemeenschap
Indo Privé is een onafhankelijk niet politiek georiēnteerd blad, dient uitsluitend het wel en wee
van de Indische gemeenschap en zijn sympathisanten.
De redactie neemt geen enkele verantwoording voor de ingezonden stukken maar zal zo nodig de
reacties naar de verantwoordelijke personen toe sturen.
Het is niet toegestaan om zonder schriftelijke toestemming van de rechtmatige eigenaar of webmaster artikelen
en/of publicaties van deze website te dupliceren, of te verspreiden

Contractpensions Djangan Loepah
De film Contractpensions - Djangan Loepah wordt vanaf 11 januari 2009 vertoond in diverse
filmtheaters en bioscopen in Nederland.
De wereldpremiëre van Contractpensions-Djangan Loepah vond plaats tijdens het 28e
Nederlands Film Festival.
Tekenend beeld van de krappe opvang van Indische Nederlanders in contractpensions - velen
zaten in BREDA - Veel vijftigers en zestigers weten nog dat zij ze in de jaren vijftig in de klas
kregen.
Tropische Nederlanders, gedwongen vertrokken uit Indonesië. Kwam je bij ze thuis, dan
heerste daar een andere, warme, exotische sfeer. Mooi houtsnijwerk, het rook apart naar kretek
sigaretten en straalde de gastvrijheid je tegemoet.
De uit Goirle afkomstige regisseur Hetty Naaijkens-Retel Helmrich (Bandoeng, 1955) kwam
zelf in 1957 naar Brabant, nadat de plantage van haar vader was genationaliseerd. Ze belandde
in een contractpension en later in Tilburg.
Met haar filmbedrijf Scarabee Films maakte ze een documentaire film: Contractpensions -
Djangan
Loepah! “Een verhaal dat nooit verteld is”, zegt ze. Daarvoor sprak ze over de hele wereld met
Indische Nederlanders. Sinds januari draait die film in de filmtheaters, met groot succes. In
Tilburg was hij herhaaldelijk uitverkocht, de film krijgt daar extra voorstellingen.
Draait de film niet bij u in de buurt? Informeer dan
bij uw lokale filmtheater/bioscoop of stuur een mail
naar Cinema Delicatessen.
artikel uit De Stem mrt „09

Column van Jan Hesseling
Mijn eerste ervaring met de Indische Nederlanders kwam door school. Ik zat op de ULO (1957) en daar maakte ik
kennis met Harry de Bree en zijn familie. Een uit Makassar afkomstige familie die het geluk had om in een
eigen huis te wonen, dit huis stond pal achter ons huis. We werden al snel bevriend en ik was niet meer weg te
slaan bij deze familie. Was het de gewoonte bij de belanda‟s om niet tijdens etenstijd aan te waaien, tenzij je
uitgenodigd was, bij fam. de Bree moest je gelijk aanschuiven en mee eten. Dat viel bij mij in super aarde,
wat een gastvrijheid en wat konden ze lekker koken. Ik had in die tijd al een gitaar en studeerde al snel Goro
Gorone van Tjoh de Fretes in, dit tot grote vreugde van de familie: “Adu, kijk die boeleh, ....Jan nog even je uitspraak
en dan djempol”. Ook het dansen werd mij daar bijgebracht, want swingen konden ze als de beste.
Door de hechte band tussen alle Indo‟s in Breda kwam ook ik in contact met al de Indo-families en kwam ook in de
pensions waar de kinderen op stapelbedden met z‟n zessen sliepen. Ze waren allemaal muzikaal en dat hield er de
moed in, muziek maken was hun grootste hobby. Zo ook de Tielman-broers, die maakte dat de Indische
samenleving super trots was. Kijk maar naar wat ze teweeg hebben gebracht en gepresteerd hebben nu nog.
In die tijd was Edu Schalk 1957 al een super vriend geworden. Door hem kwam ik in contact met de hele
golongan en was voor hun de blanke Indo. Ik was kind aan huis bij de fam. Legand, Stormer, Sigtermans,
Stuffertsz, Poetyrai, Holman en nog vele andere. Mijn omgang met de Indische Nederlanders werd door de
belanda‟s niet begrepen, in die tijd werd je beschouwd als verrader en ben menig keer in elkaar geslagen.
Er werd wat afgeknokt in die tijd. Maar deze tijd heb ik als uniek ervaren. Het culturele erfgoed van de Indo‟s
moet gekoesterd worden en ik hoop dat dit nog vele generaties in ere zal worden gehouden.
Helaas heb ik de film nog niet gezien, maar gezien de enorme belangstelling zal het beslist een aanrader zijn om
de herinneringen van toen levend te houden.
Jan Hesseling voor Indo Privé
Beste Lezers,
Zoals u heeft kunnen lezen over de film Djangan Loepah, wil ik ook mijn
betrokkenheid uit die tijd even kwijt.
Ik ben een belanda, geboren in Apeldoorn en op 10 jarige leeftijd (1953)
naar Breda geëmigreerd. Het was daar dat ik geïnfecteerd werd met het
Indo-virus en dit was echt bepalend voor de rest van mijn leven.

Trio Ginger in Kurhaus Scheveningen
7 en 8 maart 2009 heeft GingeR de muzikale omlijsting van de wereldkampioenschappen Latin-Show Dance voor
beroeps dansers mogen doen. Deze spektakel van klasse werd in het Kurhaus te Scheveningen gehouden. Vele top
dansers vanuit de hele wereld streden daar voor de titel die ze voor een jaar mogen gebruiken als beste danspaar van
de wereld.
Dit evenement wordt elk jaar weer gehouden. Voor GingeR was in maart 2009 het 2de jaar dat ze daar op het podium
stonden. En het is hun toegezegd dat 2010 ze daarvoor weer worden uitgenodigd

Crazy Rockers 50j jubileum
24 mei 2009 vieren The Crazy Rockers hun 50j jubileum in het Bintang Theater op de Tong Tong Fair te
Den Haag.
Er zal een overzicht worden gehouden van hun hele muzikale loopbaan met alle hoogtepunten en
anekdotes uit hun carrière. Leon Donnars stelt zijn unieke verzameling van alle Crazy Rockers ten toon
en het geheel zal omlijst worden met zowel muzikale als ook verbale onderwerpen. Als speciale gasten
zullen onder andere meewerken: Chris Latul en Erwin Java. Het is aan te bevelen om alvast vooraf
kaarten te reserveren vanwege de enorme belangstelling.

Junius de Sadeleer & Hawaiian Fantasy
Afgelopen oktober was ik in Honolulu in gesprek met de leidster van een bekende plaatselijke Hawaiiangroep die daar
in de weekenden optrad als huisband en dansgroep en ook de workshops verzorgde voor de toeristen.
Nadat ik haar de cd van Stella & Eddy C “FRIENDS ” en de cd van de Pacific Mahalini‟s gegeven had, weerklonk het
nummer Beautiful Hawaii even later in de lounge van het Hyatthotel.
Ze complimenteerde me voor het schrijven van de song, maar ook met de uitspraak van Stella en Eddy van het
Hawaiiaans.
Dat ‟n klein minuscuul landje aan de andere kant van de wereld zoveel reclame maakt voor en over Hawaii vond ze
schitterend, en schudde triomfantelijk haar hoofd…..
Tevens vroeg ze me of ik wist dat er in het verleden ook ‟n WERELDKAMPIOEN hawaiiandansen …uit
Nederland kwam. Moest helaas de vraag met “Nee” beantwoorden. Toen noemde ze de naam The Hawaiian Fantasy
……die me wel heel bekend in de oren klonk. Was toch erg trots dat van een Hawaiiaanse in Hawaii te horen.
Ben nu al 6 keer in Hawaii geweest en heb heel wat groepen zien dansen in o.a Paradise Cove, Polynesian Cultural
Center, Luau shows, beachoptredens, verschillende hotels gelegenheden en Shopping Centers, maar the Hawaiian
Fantasy kan met de creaties van Junius zich heel makkelijk meten met de allerbeste showgroepen in Hawaii..
Zelf dat kon de leidster van de groep absoluut beamen en zij kon in feite niet begrijpen dat er zulke mooie creaties
werden gemaakt door iemand uit zo‟n klein landje aan de andere kant van de aardbol.
Hij hoort HIER thuis op Hawaii was haar repliek!

Vandaar dat ik tegenover Junius de Sadeleer uit den Helder zat.
Junius heeft een Indische vader en een Hollandse moeder. Van jongs af aan was hij bezeten van dansen, mode en muziek.
Zelden heb ik zo‟n creatief iemand ontmoet!!!
Al zijn kostuums ontwerpt en maakt hij zelf met monniken geduld en met de accuratesse van een horlogemaker. Het bleef
niet alleen bij het maken van inmiddels ver over de honderd complete (met alle attributen erbij), Hawaiian kostuums. Junius
won ook enkele jaren geleden de 2 e prijs bij de Veronica avond kleding trofee!
Momenteel heeft hij een Hawaiian band, een zeer goed lopende hairstylings salon in den Helder genaamd “Ju-line” die
uitsluitend op afspraak werkt en z‟n klanten betrekt uit heel het land. Ook voor visagie, ontwerpen van mode, het maken van
bruids of avondtoiletten en Hawaiian shows kunt U bij hem terecht!
In oktober 1981 begon Junius met zijn zus Jennifer en een vriendin genaamd Jacqueline zijn optredens. Eerst voor
familiefeestjes, daarna Indische dansavonden en Pasar Malams.
Zijn zus Jennifer de Sadeleer won in 1985 de “Miss Hawaiian” verkiezingen….
“Hawaiian Fantasy “, Polynesische dansgroep met dansen uit uiteraard Hawaii, maar ook Tahiti, Marquisses en Nieuw
Zeeland(Maori) was geboren….
Kwaliteit verloochend zich niet en er werd al spoedig uitgebreid. Met zijn 8 man sterke formatie volgde de het ene na het
andere optreden.
Tot de talrijke optredens behoren ook TV optredens o.a. in Ron Brandsteder‟s Honeymoonshow, de Lift, De Weduwe van
Indië Leeft en de Duitse televisie. Tot ver over de Nederlandse grenzen Engeland, Scandinavië en Polen werd hij bekend met
zijn Hawaiian Fantasy shows ….
Enkele hoogtepunten van Junius Sadeleers Hawaiian Fantasy:
1989 “Tahiti Fête” 1 e , 2ê, 3 e prijs in verschillende catechorien;
1 e Mona Smit, 2 e Junius de Sadeleer en Claudia Jansen, 3 e bij groepsotea.
1990 “Tahiti Fête” bij solodansen: Heren: Mister Tamuree: 1 e prijs Junius Sadeleer H. Fantasy
Dames: Miss Tamuree :1 e prijs Mona Smit H. Fantasy
1994 International World Championship Huladance.”E hoi mai ika piko Hula Festival Hawaii”
1e èn Overall prijs heren: Junius de Sadeleer
Daarbij kwam nog: 3 Awards (! ) voor: Moderne dans, Authentieke dans en Taal…..!
1997 International World Championship Huladance in Hawaii.
Samen met Mai’ana
1e prijs .gemengde groep: Junius de Sadeleer, Mona Smit en Claudia Jansen.
2005 Pacific Festival in Helsinki.
Groepen: 1 e prijs Hawaiian Fantasy , keiki’s tot 15 jaar
1 e prijs Hawaiian Fantasy , junioren 15-20 jaar.
Beste Kostuums: 1 e prijs: Junius de Sadeleer
En zo kan ik nog wel even doorgaan….

Voordat hij in 1994 meedeed aan de W.K in Hawaii was hij bijna twee weken lang bezig met het zoeken, plukken en
verzamelen maar vooral het fris houden van de honderden blaadjes en bloemetjes die dan zorgvuldig één voor één aan
elkaar vastgemaakt werden voor de kostuums en toebehoren.
De jury bestond uit maar liefs 26 ( ! ) leden die ieder er op toezagen dat alles klopte. Bv, de bloemen en attributen in de dans
van het eiland of lied waarover gedanst werd. Of alles ook op traditionele wijze gemaakt werd. De compositie van kleuren en
geheel, de tijd, uitvoering, de introspeech die in de Hawaiiaanse taal uitgesproken moest worden en al die andere kleine
details die punten moeten opleveren of minpunten veroorzaken.
Daarom is het toch fantastisch om te horen van een Hawaiiaanse dansgroepleidster in Hawaii, dat er met zoveel lof wordt
gesproken over een landgenoot.
Nederland heeft met Hawaiian/Oosterse dansgroepen een hele goede naam in Europa.
Bekende Indische Hawaiian groepen waarvan sommigen ook in Duitsland furore maakten zijn: Peggy Brand‟s Samoa
Dancers met o.a Ita, Mabel en Lenie, de Tempo Doeloedancers van Chenney Gilettes, Jeannette Legand‟s Sweet Flowers of
Paradise, Hawaiian Treasure, de Vamps van Linda Maas, Birds of Paradise, Black Pearls, Melati‟s, Mai‟ana, Mai‟eva, Kini
Kia van Gladys Lammers, South Seadancers, Roimata no Pacifica, Pacific Flowers en talrijke andere groepen.
In 2002 kreeg Junius van St.Hawaiianmusic en Cultuur Nederland de “Hana Hou Award”.
Tevens wordt hij in het buitenland zoals Helsinki, Zeulenroda veel gevraagd als jurylid en het geven van workshops. In
Polen heeft hij met zijn creaties een Hawaiian groep in het zadel geholpen die nu veel succes oogst in hun land.
En nog steeds geeft hij met volle overgave les in Hawaiian dansen.
Dit jaar startte hij in Leusden alweer een nieuwe groep keiki‟s met 18 kinderen.
Ik ben reuze onder indruk van hetgeen Junius gemaakt en gepresteerd heeft.
De twee en halve uur van interview vlogen zomaar voorbij. Hopelijk heb ik u een indruk kunnen geven van een Indische
jongeman waar we toch heel trots op mogen zijn.
Voor meer info over deze unieke Junius de Sadeleer, surf naar de Hawaiian Fantasy site.
Armand Filon voor Indo Privé

Ashley Vane wint TMF date
Sacha kom je in mijn vijver vissen. Met deze slagzin heeft Ashey Vane pleegdochter van Eddy Chatelin
een date gewonnen met TMF VJ Sacha Visser.
Om 23.00u stonden ze al popelend te wachten, de vriendinnen van Ashley. Want zij mocht er zeven van
meenemen om lekker uit hun dak te gaan met Sacha in de Discotheek Hollywood te Rotterdam.
Maar het duurde nog ongeveer een uur voordat de VJ kwam aangereden in een Porsche Cayman.
Ashley mocht met hem in de Porsche en de andere meiden in een speciale Hollywood Van die hun naar
Rotterdam zou vervoeren. Al met al was het toch nog een gezellige avond geworden en natuurlijk werden
er eerst een hoop foto‟s geschoten.

The Doop Brothers
Na het succes van lagu lagu kami volume1 is nu uiteindelijk het vervolg album Lagu lagu kami volume2
uitgekomen. Wederom geproduceerd door Eddy C en uitgereikt op zijn masterclass de 19 e april 2009.
Tevens is het album een eerbetoon aan hun onlangs overleden broer en mede bandlid Benno.
Vanwege de vraag van hun aanhang om ook Engelstalige nummers ten gehore te brengen besloten zij op
dit album het repertoire eerlijk te verdelen in Engelstalige en Indonesische songs. De specifieke sound van
de Doop Brothers is duidelijk aanwezig en bewijst ook nu weer dat zij uniek zijn in de Indo scene.
Pim Rick
Bob

Chris Latul
Chris Latul bekend van de grote Masada hit Arumbai is 24 mei 2009 de speciale gast bij het 50j
jubileumsfeest van de Crazy Rockers in de Tong Tong Fair op het Malieveld te Den Haag.
De door Latul geschreven song Arumbai bereikte de Top Tien en het Album Pukul Tifa behaalde
goud. De band Massada kreeg een Hit krant award en wint een zilveren Harp van de stichting
Conamus. Door interne meningsverschillen verlaat Chris de band en In juni 1981 neemt Chis met
behulp van Eschauzier, Sabander en Noya een solo-album op.
Chris speelde bij verschillende formaties oa Latul, Massada en Suara Maluku Band. Ook heeft hij
in 2003 de CD She knew he made it van Andy Tielman geproduceerd.
Chris
Latul

Lucette Schotel verteld
In ons radio programma kreeg ik een keer een vriend van me, een Indië veteraan,als gast.
Gerrit was een bekende figuur in onze stad. Hij kon erg leuk vertellen en had altijd de lachers op zijn hand. Ik
wist dus dat ik succes zou hebben met Gerrit als gast in ons programma.
Ook onze technicus Alex kende Gerrit goed.
De studio had het formaat van een postzegel, we hadden toen nog maar 2 microfoons, het was in de
beginperiode van onze lokale omroep, en alles was nog vrij primitief, maar we konden uitzenden en daar ging
het toch om. We zaten met ons zessen echt op een kluitje. Wel knus!
Alex,die ook wist dat Gerrits kennis van techniek niet verder ging dan het lichtknopje aan en uit
doen en de tv aanzetten, zei met ernstig gezicht dat Gerrit echt nergens aan mocht komen, want dan
kon hij niet voor de gevolgen instaan. Gerrit beloofde dat hij zou doen wat Alex zei.
Maar eerst was onze andere gast, Guus Weinhold aan de beurt.
Wie Guus kent weet dat hij altijd vertelt met veel gewapper van handjes,brede gebaren en met begeleidende
geluiden om zijn verhaal extra cachet te geven.
Alex draaide een muziekje en daarna was Ger aan de beurt.
Maar ja, toen bleek dat de microfoon de aanvallen van Guus niet goed had doorstaan.
Het ding zakte lager en lager. Ik kon die microfoon niet pakken, omdat Gerrit in de weg zat.
Terwijl hij vertelde zakte Ger mee met de microfoon, lager en lager. Hij mocht immers nergens
aan komen van Alex, dus gehoorzaam als hij was, deed hij wat hem gezegd was en bleef van de microfoon af.
Op een gegeven moment zakte Ger door zijn knokige knietjes, maar bleef ijzerenheinig door praten en dat was
echt geen gezicht!
Inmiddels lag Gerrit op zijn knieën,als in devote aanbidding van de microfoon. Erlo, die geen kant op kon
omdat zowel Gerrit als Guus in de weg zaten, kon zijn lachen niet bedwingen, keek radeloos in het rond, propte
toen maar zijn das in zijn mond, werd paars-rood, (die kleurencombinatie stond hem niet),en maakte
ongearticuleerde geluiden. Nicht Jos, blies haar wangen op en trachtte niet te lachen. We mochten absoluut niet
lachen, dat zou storend op het geluid hebben gewerkt.
Ik zei het al, de apparatuur was nog vrij primitief in die beginperiode.
Guus echter zat breeduit en sloeg alles gade met een diabolische grijns op zijn gezicht, en met oogjes die
glinsterden van pret, zei hij tegen Gerrit.
" Èèèèhhh.....tuan...Mekka is de andere kant op hoor!"

Pag 2
Dat was te veel voor oom Jef, die rende de studioruimte uit en in de gang, waar hij terecht kwam,
proestte hij lang en met rood gezicht in zijn jas.
Nicht Jos vloog ook de studio uit, naar buiten, waar ze stond te loeien als een koe die nodig moest
worden gemolken.
Gerrit echter merkte niets van de door hem ontstane commotie en bleef stoïcijns doorpraten.
Ik had het Spaans benauwd, mocht niet lachen, kon Ger niet tot stoppen dwingen, kon niet bij de
microfoon, kon niet weg, en keek smekend naar Alex, maar die lag schuin van de lach over het
mengpaneel en was niet in staat tot ook maar één zinnige handeling. Maar gelukkig kreeg Alex zijn
routine terug en stuurde een muziekje de ether in. Ja,toen knalden wij los natuurlijk.
Erlo en oom Jef, die inmiddels weer binnengekomen was, hezen Gerrit overeind en Jos kwam, de
lachtranen van haar gezicht vegend, de studioruimte weer in. Gerrit, die gezegend was met een grote
dosis humor, kon ook niet meer van de lach. Wij complimenteerden hem dat hij zich niet van de wijs
had laten brengen door een astrante microfoon en Gerrit straalde. Hij vertelde dat hij zich zo had
ingeleefd in zijn verhaal, dat hij echt niets gemerkt had. Hij heeft dit verhaal over zijn radiodebuut
altijd aan iedereen verteld die maar wilde luisteren.
Lucette Schotel
Radio Tokeh
radio_tokeh@orange.nl

Indo mopjes
Een Japanner, Nederlander en een Indo worden in Saoedi Arabië gepakt omdat ze alcohol gedronken
hadden, wat streng verboden is.
De Sultan laat ze voorkomen en vertelt ze: 'Voor het gebruik van alcohol, wat streng verboden is,
krijgt ieder 50 stokslagen.
Maar, omdat jullie buitenlander zijn en daarvan niks wisten, wil ik jullie genadig zijn.
Voor de straf voltrokken wordt, heeft ieder nog een wens.
De Nederlander begint: 'Ik wens dat jullie me eerst een kussen op mijn rug binden, voordat de
stokslagen beginnen.'
De wens wordt vervuld, maar het kussen begeeft het na 25 slagen.
De Japanner, die dat ziet, wenst dat er 2 kussens op zijn rug gebonden worden.
Dit wordt gedaan, maar ook hier begeven de kussens het. Wel pas na 35 slagen.
Nu vraagt hij aan de Indo:' Wel Indo,ik ben je bijzonder genadig: je mag 2 wensen doen!
''Ok, zegt de Indo, 'ten eerste wil ik geen 50 maar 100 stokslagen.
De Nederlander en Japanner kijken elkaar vragend aan.
'Ok', zegt de Sultan, 'ik begrijp het niet, maar je wens wordt vervuld.
En je 2e wens?''Bind de Japanner maar op mijn rug!„
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Een stoere Amerikaan en een Indo staan naast elkaar
zegt de amerikaan
geef mij ijzer en staal en ik bouw een heel groot vliegdekschip
waarop de indo antwoord
geef mij je vrouw en ik maak de hele bemanning

Ingezonden stukken
Net een opgestuurd email gelezen en dat een v/d schrijfsters verklaarde dat de Indo's in de USA geen
INDO's genoemd willen worden. Wij, mijn vrouw en ik zijn reeds sinds 1959 hier in de USA , met
onze twee jongens. Maar tot en met heden zijn we trots om ons INDO'S te mogen noemen.
Zelfs onze beide jongens zijn er trots op dat zij INDO's zijn. Men moet echt heel voorzichtig zijn om
alles over een kam te scheren. Mijn excuses voor mijn Nederlandse taal, want hier in New Brighton
in Minnesota zijn er maar 3 Indische families en zij komen ook niet al te vaak bij elkaar. Hartelijke
dank voor de kans om jullie onze gevoelens te laten weten.
George (alias Broer) Schultz
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hi there, Ik ben Indo en woon al 46 jaar buiten Nederland, heb in America, Australia en het meeste in
Canada gewoond en nog wonende in Canada. Heb Indo Privé via a friend ontvangen zou het graag
zelf ontvangen als dat mogelijk is. Ben kunstschilder en graficus (weet niet of dat juist Nederlands
is) U kunt mijn werk zien to click my Google side below my name voor mijn werk voor mijn
biografie www.sabelis.com hoop dat ik van U mag horen . Huibert Sabelis Wybenga. PS. was ook
part van Indorock scene, see onder Google "Huibert Sabelis" then click on Kasna and the Archipel
Rockers on the bottem click home and look for the Sensation Rockers. Ik ben de zanger.
Huibert Sabelis Wybenga
1136 Bancroft Dr. Mississauga,
Ontario, L5V1B9, Canada
Home - (905)567-7917
Cell - (647)893-0368
Please check my website and try to forward it out.
http://sites.google.com/site/sabelisstudio/

Indo Hoezo
Vandaag is mijn E-book verschenen, waarop ik op een luchtige wijze mijn levensverhaal vertel.
Geboren in Nederlands Indië en verder opgeroeid en gewoond in Nederland, kwam ik voor mijn
werk vele malen naar mijn geboorteland terug. Ik begon toen iets van mijn wortels te beschrijven.
Ik geef daarbij ook het beeld van de tweede en derde generatie Indo, die niet helemaal meer past bij
het imago, dat zijn ouders hem voorgespiegeld hebben. Fragmenten van mijn boek zijn op
www.indohoezo.nl te vinden.
Bart Coldenhoff
Een paar fragmenten uit het boek
"Mijn moeder vertelde later dat wij in Amsterdam en Den Haag van pension naar pension gingen met als
kenmerken woekerprijzen en nergens welkom vanwege een huilend kind (ik dus), maar ook was
Nederland ( ik zeg altijd Nederland, mijn moeder Holland en Hollanders) nog zijn eigen oorlogstrauma aan
het verwerken. Veel aandacht voor iemand anders ellende heb je dan niet".
"Naast Oom Joop en Tante Truus hadden mijn ouders veel vrienden en kennissen, bijna zonder
uitzondering van Indische afkomst. In Enschede woonden veel Indo‟s, want er was een militaire basis en
ze zochten elkaar op of het Indische trok toch aan. Mijn ouders waren ook jong in die tijd ( begin dertig),
hadden natuurlijk hun mooiste jaren gemist door de oorlog."
"Een grappige herinnering heb ik ook toen wij met onze vader en moeder naar de dierentuin gingen, even
over de grens in West-Duitsland. Wij vonden het echt heel komisch dat er meer “Leute”naar ons keken
dan naar de aapjes, giraffen en olifanten bij elkaar. Duitsland had natuurlijk geen koloniën en daar waren
donkere mensen een bezienswaardigheid. Last hadden we er niet van, mensen glimlachten vriendelijk
naar ons en mijn zusje en ik vonden het wel lollig; ik trok soms expres nog een gekke bek."
"Ook toen ik me later als puber vreselijk misdroeg heb ik nooit strafwerk of iets dergelijks gehad omdat ik
donker was, ik was gewoon heel vervelend en dat wist ik ook wel, ik voelde me nooit achtergesteld, ja wel
als puber maar niet door mijn donkere huid. In de meeste sportteams waarin ik speelde was ik
aanvoerder, mijn vrienden waren wit en donker (Carol en Roy); je zou kunnen zeggen dat ik zelf
discrimineerde omdat ik nooit een Indische vriendin heb gehad!"

GEZOCHT
Het zal in begin 1955 geweest zijn, ik weet het niet zeker. Ik woonde in Den Haag in de Van Miereveldstraat toen er
mensen uit Ned.-Indië kwamen wonen op een tweede etage. Er was een jongen bij van mijn leeftijd, plm 11 jaar. Hij
was naar Nederland gekomen met zijn oma, oom en tante. Zijn ouders bleven in Indonesië of zijn later alsnog naar
Nederland gekomen. Ook dat weet ik niet.
Als snel viel deze gekleurde jongen op bij de andere jongens en meisjes in de straat. Wat helemaal opviel was dat
deze jongen in een korte broek en een dun hemdje met korte mouwen door de straat fietste terwijl het februari was.
Al snel kwamen wij met deze jongen in contact. Hij zei dat zijn naam Pierre was maar dat werd al snel Poepie,
hetgeen hij een hele eer vond. Later werd dat Poe. Het vreemde was dat als zijn oom thuis kwam van zijn werk, hij
was ambtenaar, zijn tante het raam opende en hem dan riep om binnen te komen waarbij ze de naam Auqie
gebruikte. Gevraagd wat zijn ware naam was bleef hij volhouden Pierre te heten, maar volgens zijn tante loog hij
dat. Binnen enkele weken was ik dik bevriend met hem en kwam ook veel bij hem thuis. Zijn oma liep de hele dag
het huis te vegen met een bosje bamboevezels of zo iets. En koken deed ze heerlijk.
We hebben samen veel kattenkwaad uitgehaald, vooral op de Haagse markt. Maar hoe gaat het, je wordt ouder en
gaat werken. Ik kwam zelf in onregelmatige diensten te werken en de vriendschap verwaterde daardoor. Ik weet nog
dat zijn eerste werkgever de toenmalige ZHB-brouwerij in Den Haag was. Na mijn huwelijk ben ik hem helemaal
uit het oog verloren. Wel sprak ik plm. 20 jaar geleden een neef van mij die mij de groeten overbracht van Poe.
Aanvankelijk begreep ik het niet zo maar het werd me toch wel duidelijk. Het bleek dat mijn neef, werkzaam in de
beveiliging, in Rotterdam samenwerkte met een Indo die mij kende van vroeger uit de straat waar hij toen woonde,
vandaar de groeten. Tot zover de voorgeschiedenis.
Graag zou ik met deze Poe weer in contact willen komen. Ik weet, de info die ik heb is heel summier. Zelfs zijn
ware naam ken ik niet. Alleen zijn leeftijd (nu plm. 65 jaar) is het enige dat ik zeker weet.
Wie slaat op het bovenstaande aan?
Wim Mulder,
radiotechnicus/plv. presentator Rock Around the Sixties, iedere zondagmiddag bij Omroep Rijswijk,
www.rtvrijswijk.nl ook te beluisteren via de streaming.

De Bevrijding
Nu ouder en wijzer, kijk ik terug en schud mijn hoofd. Hoe is het mogelijk dat je alles als zoete koek slikt. Of is het
andermans opgedrongen waarheid. Mei is de maand van herdenking en de grote boze wolf van de tweede wereld
oorlog waren de Duitsers en in kleine mate de Japanners. Binnen de familie werd het verhaal verteld van oom Boy.
Deze was door de Duitsers krijgsgevangen genomen en afgevoerd naar een kamp. Oom Boy was kepala pienter en
wist op een goede dag te ontsnappen. Waar hij is gebleven wist niemand, opgelost in het niets. Oom Boy was een neef
van mijn vader. En elk jaar werd het verhaal verteld op school over Anne Frank, het verzet en hoe heldhaftig men niet
tegen de Duitsers hadden gestreden. Het vooroordeel over de Duitsers vond vruchtbare aarde. Ook ik riep op jeugdige
leeftijd, dat men de fietsen maar eens terug moesten geven, gevormd door die tijd. De derde generatie
oorlogsslachtoffers werd gecreëerd . Ik leefde mijn leven en zwierf over de wereld, op ontdekkingstocht. Laat jaren
zeventig tijdens een sporadisch familie bezoek aan de zus van mijn overleden moeder werd even onder het genot van
de koffie met gebak aan mij medegedeeld, dat haar moeder, mijn oma, was overleden in een kampong ergens in
Surabaya. Met stomme verbazing hoorde ik dit bericht aan. Ik een grootmoeder in Indonesië? ‟s Avonds overdacht ik
de situatie. Van af mijn jeugd tot op het moment dat ik dat hoorde, wist ik niet dat daar een Oma woonde en dat die in
grote armoede leefde. Terwijl haar kleinkinderen en kinderen in de weelde van de Westerse wereld leefden.
Langzaam begon ik mij te verdiepen in de Indische geschiedenis. De oorlog die had gewoed op de Westerse bodem
was niet mijn oorlog, of die van mijn bevolkingsgroep. De eenzijdige informatie en propaganda, was enorm geweest.
In de tijd dat ik opschool zat werd er met geen woord gerept over de oorlog in het voormalig Nederlands Indië en als
men dat toch deed was dat hoog uit ter grote van een A4. De puzzelstukjes vielen langzaam op hun plaats. Ergens las
ik dat tijdens de tweede wereld oorlog vijf procent van de Nederlandse bevolking in het verzet zat, na de bevrijding
was dat vijfennegentig procent. Van Kooten en de Bie hadden daar nog een sketch van gemaakt, “Do ist der Banhof”.
Ja, geslikt als zoete koek en nu nog wordt in mijn ogen een eenzijdige belichting geven over de oorlog. Hoe zit dat
nu? Er is geen bevolking ter wereld die zo‟n grote schadevergoeding heeft gekregen als de Nederlandse, een slimme
jonge sleepte er zelfs een miljoen uit, terwijl hij van een afstand heeft toegekeken. Maar hoe zit het met de vergeten
bevolkingsgroep, die verplicht moest verhuizen en die als het ware hun eigen verhuizing hebben moeten betalen? Is
het daarom dat nu elke ontheemde hier onthaald wordt als Sinterklaas? Een soort collectief schuldgevoel? Mei is de
maand van de herdenking van gevallenen en het verhaal van Oom Boy. Totdat op een goede dag ik een E-mail
ontving van mijn broer, met de mededeling, “Gevonden” en de foto van een grafzerk in de tropen zon. Ik las het
opschrift en een puzzelstuk van het verleden kwam boven. Ik besefte, daar ligt mijn Opa, vader van moederskant
begraven op het Ere veld bij Semarang. Nu, opeens besefte ik dat ook ik een afstammeling ben van een
doodgezwegen oorlogsslachtoffer. En weg was de bevrijdingsgedachte van Mei. Nee, die wordt door mij gevierd op
15 augustus, toen werd het land welke mijn voorouders liefhadden en vroegtijdig moesten verlaten bevrijd.
Rick Simons

Aangespoeld
Ik voel mij soms zo “aangespoeld”, aan het strand van Nederland
Verdreven van mijn geboortegrond, ben ik hier op een dag beland
Vriendelijk werd ik niet onthaald, door deze mensen koud en kil
Voor hen was ik slechts een allochtoon, die van geen wijken wil
Ik ben nu ingeburgerd en dus aangepast, aan een leven van orde en veel regelmaat
Waarin regels je hele leven domineren , en respect heel lang niet meer bestaat
Ik leid dan ook een keurig en net leven, met in de avond oneindig ingeblikt vermaak
In een land waar mensen elkaar mijden, is mijn Indië een collectief vergeten zaak
Als die grauwheid lang blijft hangen , overvalt mij een verstikkend gevoel
Dat dit leven achter gesloten deuren, niet echt het leven is wat ik bedoel
Ik wil mijn medemens ontmoeten, mijn huid moet kleuren van de zon
Waar ook mijn eten flink mag geuren, mijn ziel niet weggestopt in kil beton
De toekomst is nu van de kinderen, een fijne tijd heb ik ginds gehad
Ze weten toch niet wat wij missen , in hun dure flat met bubbelbad
Dat is helaas het lot van vele Indo‟s, ontheemd, verstoten en gewond
Maar die koesteren ondanks alles, hun dierbare Indische achtergrond
Gedicht uit Indische Emoties van Wouter Pieplenbosch

Redactie medewerkers :
Drs. W. Brunings
R. Simons
Armand Filon
R. Lubis
Indo Privé steunpunt : Edu Schalk
Directeur en supervisor: E. B. Chatelin
Indo PRIVÉ
tot ziens
Heeft u nog interessante nieuwtjes die het waard zijn om gelezen te worden stuur ze dan
op naar onze redactie.
indoprive@gmail.com