Klik hier voor 11e editie mei 2009 - Indo Privé
Klik hier voor 11e editie mei 2009 - Indo Privé
Klik hier voor 11e editie mei 2009 - Indo Privé
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
<strong>11e</strong> <strong>editie</strong>: <strong>mei</strong> <strong>2009</strong><br />
Laatste actuele nieuwtjes van<br />
Celebraties en non celebraties<br />
uit de indische gemeenschap<br />
<strong>Indo</strong> <strong>Privé</strong> is een onafhankelijk niet politiek georiēnteerd blad, dient uitsluitend het wel en wee<br />
van de Indische gemeenschap en zijn sympathisanten.<br />
De redactie neemt geen enkele verantwoording <strong>voor</strong> de ingezonden stukken maar zal zo nodig de<br />
reacties naar de verantwoordelijke personen toe sturen.<br />
Het is niet toegestaan om zonder schriftelijke toestemming van de rechtmatige eigenaar of webmaster artikelen<br />
en/of publicaties van deze website te dupliceren, of te verspreiden
Contractpensions Djangan Loepah<br />
De film Contractpensions - Djangan Loepah wordt vanaf 11 januari <strong>2009</strong> vertoond in diverse<br />
filmtheaters en bioscopen in Nederland.<br />
De wereldpremiëre van Contractpensions-Djangan Loepah vond plaats tijdens het 28e<br />
Nederlands Film Festival.<br />
Tekenend beeld van de krappe opvang van Indische Nederlanders in contractpensions - velen<br />
zaten in BREDA - Veel vijftigers en zestigers weten nog dat zij ze in de jaren vijftig in de klas<br />
kregen.<br />
Tropische Nederlanders, gedwongen vertrokken uit <strong>Indo</strong>nesië. Kwam je bij ze thuis, dan<br />
heerste daar een andere, warme, exotische sfeer. Mooi houtsnijwerk, het rook apart naar kretek<br />
sigaretten en straalde de gastvrijheid je tegemoet.<br />
De uit Goirle afkomstige regisseur Hetty Naaijkens-Retel Helmrich (Bandoeng, 1955) kwam<br />
zelf in 1957 naar Brabant, nadat de plantage van haar vader was genationaliseerd. Ze belandde<br />
in een contractpension en later in Tilburg.<br />
Met haar filmbedrijf Scarabee Films maakte ze een documentaire film: Contractpensions -<br />
Djangan<br />
Loepah! “Een verhaal dat nooit verteld is”, zegt ze. Daar<strong>voor</strong> sprak ze over de hele wereld met<br />
Indische Nederlanders. Sinds januari draait die film in de filmtheaters, met groot succes. In<br />
Tilburg was hij herhaaldelijk uitverkocht, de film krijgt daar extra <strong>voor</strong>stellingen.<br />
Draait de film niet bij u in de buurt? Informeer dan<br />
bij uw lokale filmtheater/bioscoop of stuur een mail<br />
naar Cinema Delicatessen.<br />
artikel uit De Stem mrt „09
Column van Jan Hesseling<br />
Mijn eerste ervaring met de Indische Nederlanders kwam door school. Ik zat op de ULO (1957) en daar maakte ik<br />
kennis met Harry de Bree en zijn familie. Een uit Makassar afkomstige familie die het geluk had om in een<br />
eigen huis te wonen, dit huis stond pal achter ons huis. We werden al snel bevriend en ik was niet meer weg te<br />
slaan bij deze familie. Was het de gewoonte bij de belanda‟s om niet tijdens etenstijd aan te waaien, tenzij je<br />
uitgenodigd was, bij fam. de Bree moest je gelijk aanschuiven en mee eten. Dat viel bij mij in super aarde,<br />
wat een gastvrijheid en wat konden ze lekker koken. Ik had in die tijd al een gitaar en studeerde al snel Goro<br />
Gorone van Tjoh de Fretes in, dit tot grote vreugde van de familie: “Adu, kijk die boeleh, ....Jan nog even je uitspraak<br />
en dan djempol”. Ook het dansen werd mij daar bijgebracht, want swingen konden ze als de beste.<br />
Door de hechte band tussen alle <strong>Indo</strong>‟s in Breda kwam ook ik in contact met al de <strong>Indo</strong>-families en kwam ook in de<br />
pensions waar de kinderen op stapelbedden met z‟n zessen sliepen. Ze waren allemaal muzikaal en dat hield er de<br />
moed in, muziek maken was hun grootste hobby. Zo ook de Tielman-broers, die maakte dat de Indische<br />
samenleving super trots was. Kijk maar naar wat ze teweeg hebben gebracht en gepresteerd hebben nu nog.<br />
In die tijd was Edu Schalk 1957 al een super vriend geworden. Door hem kwam ik in contact met de hele<br />
golongan en was <strong>voor</strong> hun de blanke <strong>Indo</strong>. Ik was kind aan huis bij de fam. Legand, Stormer, Sigtermans,<br />
Stuffertsz, Poetyrai, Holman en nog vele andere. Mijn omgang met de Indische Nederlanders werd door de<br />
belanda‟s niet begrepen, in die tijd werd je beschouwd als verrader en ben menig keer in elkaar geslagen.<br />
Er werd wat afgeknokt in die tijd. Maar deze tijd heb ik als uniek ervaren. Het culturele erfgoed van de <strong>Indo</strong>‟s<br />
moet gekoesterd worden en ik hoop dat dit nog vele generaties in ere zal worden gehouden.<br />
Helaas heb ik de film nog niet gezien, maar gezien de enorme belangstelling zal het beslist een aanrader zijn om<br />
de herinneringen van toen levend te houden.<br />
Jan Hesseling <strong>voor</strong> <strong>Indo</strong> <strong>Privé</strong><br />
Beste Lezers,<br />
Zoals u heeft kunnen lezen over de film Djangan Loepah, wil ik ook mijn<br />
betrokkenheid uit die tijd even kwijt.<br />
Ik ben een belanda, geboren in Apeldoorn en op 10 jarige leeftijd (1953)<br />
naar Breda geëmigreerd. Het was daar dat ik geïnfecteerd werd met het<br />
<strong>Indo</strong>-virus en dit was echt bepalend <strong>voor</strong> de rest van mijn leven.
Trio Ginger in Kurhaus Scheveningen<br />
7 en 8 maart <strong>2009</strong> heeft GingeR de muzikale omlijsting van de wereldkampioenschappen Latin-Show Dance <strong>voor</strong><br />
beroeps dansers mogen doen. Deze spektakel van klasse werd in het Kurhaus te Scheveningen gehouden. Vele top<br />
dansers vanuit de hele wereld streden daar <strong>voor</strong> de titel die ze <strong>voor</strong> een jaar mogen gebruiken als beste danspaar van<br />
de wereld.<br />
Dit evenement wordt elk jaar weer gehouden. Voor GingeR was in maart <strong>2009</strong> het 2de jaar dat ze daar op het podium<br />
stonden. En het is hun toegezegd dat 2010 ze daar<strong>voor</strong> weer worden uitgenodigd
Crazy Rockers 50j jubileum<br />
24 <strong>mei</strong> <strong>2009</strong> vieren The Crazy Rockers hun 50j jubileum in het Bintang Theater op de Tong Tong Fair te<br />
Den Haag.<br />
Er zal een overzicht worden gehouden van hun hele muzikale loopbaan met alle hoogtepunten en<br />
anekdotes uit hun carrière. Leon Donnars stelt zijn unieke verzameling van alle Crazy Rockers ten toon<br />
en het geheel zal omlijst worden met zowel muzikale als ook verbale onderwerpen. Als speciale gasten<br />
zullen onder andere meewerken: Chris Latul en Erwin Java. Het is aan te bevelen om alvast <strong>voor</strong>af<br />
kaarten te reserveren vanwege de enorme belangstelling.
Junius de Sadeleer & Hawaiian Fantasy<br />
Afgelopen oktober was ik in Honolulu in gesprek met de leidster van een bekende plaatselijke Hawaiiangroep die daar<br />
in de weekenden optrad als huisband en dansgroep en ook de workshops verzorgde <strong>voor</strong> de toeristen.<br />
Nadat ik haar de cd van Stella & Eddy C “FRIENDS ” en de cd van de Pacific Mahalini‟s gegeven had, weerklonk het<br />
nummer Beautiful Hawaii even later in de lounge van het Hyatthotel.<br />
Ze complimenteerde me <strong>voor</strong> het schrijven van de song, maar ook met de uitspraak van Stella en Eddy van het<br />
Hawaiiaans.<br />
Dat ‟n klein minuscuul landje aan de andere kant van de wereld zoveel reclame maakt <strong>voor</strong> en over Hawaii vond ze<br />
schitterend, en schudde triomfantelijk haar hoofd…..<br />
Tevens vroeg ze me of ik wist dat er in het verleden ook ‟n WERELDKAMPIOEN hawaiiandansen …uit<br />
Nederland kwam. Moest helaas de vraag met “Nee” beantwoorden. Toen noemde ze de naam The Hawaiian Fantasy<br />
……die me wel heel bekend in de oren klonk. Was toch erg trots dat van een Hawaiiaanse in Hawaii te horen.<br />
Ben nu al 6 keer in Hawaii geweest en heb heel wat groepen zien dansen in o.a Paradise Cove, Polynesian Cultural<br />
Center, Luau shows, beachoptredens, verschillende hotels gelegenheden en Shopping Centers, maar the Hawaiian<br />
Fantasy kan met de creaties van Junius zich heel makkelijk meten met de allerbeste showgroepen in Hawaii..<br />
Zelf dat kon de leidster van de groep absoluut beamen en zij kon in feite niet begrijpen dat er zulke mooie creaties<br />
werden gemaakt door iemand uit zo‟n klein landje aan de andere kant van de aardbol.<br />
Hij hoort HIER thuis op Hawaii was haar repliek!
Vandaar dat ik tegenover Junius de Sadeleer uit den Helder zat.<br />
Junius heeft een Indische vader en een Hollandse moeder. Van jongs af aan was hij bezeten van dansen, mode en muziek.<br />
Zelden heb ik zo‟n creatief iemand ontmoet!!!<br />
Al zijn kostuums ontwerpt en maakt hij zelf met monniken geduld en met de accuratesse van een horlogemaker. Het bleef<br />
niet alleen bij het maken van inmiddels ver over de honderd complete (met alle attributen erbij), Hawaiian kostuums. Junius<br />
won ook enkele jaren geleden de 2 e prijs bij de Veronica avond kleding trofee!<br />
Momenteel heeft hij een Hawaiian band, een zeer goed lopende hairstylings salon in den Helder genaamd “Ju-line” die<br />
uitsluitend op afspraak werkt en z‟n klanten betrekt uit heel het land. Ook <strong>voor</strong> visagie, ontwerpen van mode, het maken van<br />
bruids of avondtoiletten en Hawaiian shows kunt U bij hem terecht!<br />
In oktober 1981 begon Junius met zijn zus Jennifer en een vriendin genaamd Jacqueline zijn optredens. Eerst <strong>voor</strong><br />
familiefeestjes, daarna Indische dansavonden en Pasar Malams.<br />
Zijn zus Jennifer de Sadeleer won in 1985 de “Miss Hawaiian” verkiezingen….<br />
“Hawaiian Fantasy “, Polynesische dansgroep met dansen uit uiteraard Hawaii, maar ook Tahiti, Marquisses en Nieuw<br />
Zeeland(Maori) was geboren….<br />
Kwaliteit verloochend zich niet en er werd al spoedig uitgebreid. Met zijn 8 man sterke formatie volgde de het ene na het<br />
andere optreden.<br />
Tot de talrijke optredens behoren ook TV optredens o.a. in Ron Brandsteder‟s Honeymoonshow, de Lift, De Weduwe van<br />
Indië Leeft en de Duitse televisie. Tot ver over de Nederlandse grenzen Engeland, Scandinavië en Polen werd hij bekend met<br />
zijn Hawaiian Fantasy shows ….<br />
Enkele hoogtepunten van Junius Sadeleers Hawaiian Fantasy:<br />
1989 “Tahiti Fête” 1 e , 2ê, 3 e prijs in verschillende catechorien;<br />
1 e Mona Smit, 2 e Junius de Sadeleer en Claudia Jansen, 3 e bij groepsotea.<br />
1990 “Tahiti Fête” bij solodansen: Heren: Mister Tamuree: 1 e prijs Junius Sadeleer H. Fantasy<br />
Dames: Miss Tamuree :1 e prijs Mona Smit H. Fantasy<br />
1994 International World Championship Huladance.”E hoi mai ika piko Hula Festival Hawaii”<br />
1e èn Overall prijs heren: Junius de Sadeleer<br />
Daarbij kwam nog: 3 Awards (! ) <strong>voor</strong>: Moderne dans, Authentieke dans en Taal…..!<br />
1997 International World Championship Huladance in Hawaii.<br />
Samen met Mai’ana<br />
1e prijs .gemengde groep: Junius de Sadeleer, Mona Smit en Claudia Jansen.<br />
2005 Pacific Festival in Helsinki.<br />
Groepen: 1 e prijs Hawaiian Fantasy , keiki’s tot 15 jaar<br />
1 e prijs Hawaiian Fantasy , junioren 15-20 jaar.<br />
Beste Kostuums: 1 e prijs: Junius de Sadeleer<br />
En zo kan ik nog wel even doorgaan….
Voordat hij in 1994 meedeed aan de W.K in Hawaii was hij bijna twee weken lang bezig met het zoeken, plukken en<br />
verzamelen maar <strong>voor</strong>al het fris houden van de honderden blaadjes en bloemetjes die dan zorgvuldig één <strong>voor</strong> één aan<br />
elkaar vastgemaakt werden <strong>voor</strong> de kostuums en toebehoren.<br />
De jury bestond uit maar liefs 26 ( ! ) leden die ieder er op toezagen dat alles klopte. Bv, de bloemen en attributen in de dans<br />
van het eiland of lied waarover gedanst werd. Of alles ook op traditionele wijze gemaakt werd. De compositie van kleuren en<br />
geheel, de tijd, uitvoering, de introspeech die in de Hawaiiaanse taal uitgesproken moest worden en al die andere kleine<br />
details die punten moeten opleveren of minpunten veroorzaken.<br />
Daarom is het toch fantastisch om te horen van een Hawaiiaanse dansgroepleidster in Hawaii, dat er met zoveel lof wordt<br />
gesproken over een landgenoot.<br />
Nederland heeft met Hawaiian/Oosterse dansgroepen een hele goede naam in Europa.<br />
Bekende Indische Hawaiian groepen waarvan sommigen ook in Duitsland furore maakten zijn: Peggy Brand‟s Samoa<br />
Dancers met o.a Ita, Mabel en Lenie, de Tempo Doeloedancers van Chenney Gilettes, Jeannette Legand‟s Sweet Flowers of<br />
Paradise, Hawaiian Treasure, de Vamps van Linda Maas, Birds of Paradise, Black Pearls, Melati‟s, Mai‟ana, Mai‟eva, Kini<br />
Kia van Gladys Lammers, South Seadancers, Roimata no Pacifica, Pacific Flowers en talrijke andere groepen.<br />
In 2002 kreeg Junius van St.Hawaiianmusic en Cultuur Nederland de “Hana Hou Award”.<br />
Tevens wordt hij in het buitenland zoals Helsinki, Zeulenroda veel gevraagd als jurylid en het geven van workshops. In<br />
Polen heeft hij met zijn creaties een Hawaiian groep in het zadel geholpen die nu veel succes oogst in hun land.<br />
En nog steeds geeft hij met volle overgave les in Hawaiian dansen.<br />
Dit jaar startte hij in Leusden alweer een nieuwe groep keiki‟s met 18 kinderen.<br />
Ik ben reuze onder indruk van hetgeen Junius gemaakt en gepresteerd heeft.<br />
De twee en halve uur van interview vlogen zomaar <strong>voor</strong>bij. Hopelijk heb ik u een indruk kunnen geven van een Indische<br />
jongeman waar we toch heel trots op mogen zijn.<br />
Voor meer info over deze unieke Junius de Sadeleer, surf naar de Hawaiian Fantasy site.<br />
Armand Filon <strong>voor</strong> <strong>Indo</strong> <strong>Privé</strong>
Ashley Vane wint TMF date<br />
Sacha kom je in mijn vijver vissen. Met deze slagzin heeft Ashey Vane pleegdochter van Eddy Chatelin<br />
een date gewonnen met TMF VJ Sacha Visser.<br />
Om 23.00u stonden ze al popelend te wachten, de vriendinnen van Ashley. Want zij mocht er zeven van<br />
meenemen om lekker uit hun dak te gaan met Sacha in de Discotheek Hollywood te Rotterdam.<br />
Maar het duurde nog ongeveer een uur <strong>voor</strong>dat de VJ kwam aangereden in een Porsche Cayman.<br />
Ashley mocht met hem in de Porsche en de andere <strong>mei</strong>den in een speciale Hollywood Van die hun naar<br />
Rotterdam zou vervoeren. Al met al was het toch nog een gezellige avond geworden en natuurlijk werden<br />
er eerst een hoop foto‟s geschoten.
The Doop Brothers<br />
Na het succes van lagu lagu kami volume1 is nu uiteindelijk het vervolg album Lagu lagu kami volume2<br />
uitgekomen. Wederom geproduceerd door Eddy C en uitgereikt op zijn masterclass de 19 e april <strong>2009</strong>.<br />
Tevens is het album een eerbetoon aan hun onlangs overleden broer en mede bandlid Benno.<br />
Vanwege de vraag van hun aanhang om ook Engelstalige nummers ten gehore te brengen besloten zij op<br />
dit album het repertoire eerlijk te verdelen in Engelstalige en <strong>Indo</strong>nesische songs. De specifieke sound van<br />
de Doop Brothers is duidelijk aanwezig en bewijst ook nu weer dat zij uniek zijn in de <strong>Indo</strong> scene.<br />
Pim Rick<br />
Bob
Chris Latul<br />
Chris Latul bekend van de grote Masada hit Arumbai is 24 <strong>mei</strong> <strong>2009</strong> de speciale gast bij het 50j<br />
jubileumsfeest van de Crazy Rockers in de Tong Tong Fair op het Malieveld te Den Haag.<br />
De door Latul geschreven song Arumbai bereikte de Top Tien en het Album Pukul Tifa behaalde<br />
goud. De band Massada kreeg een Hit krant award en wint een zilveren Harp van de stichting<br />
Conamus. Door interne meningsverschillen verlaat Chris de band en In juni 1981 neemt Chis met<br />
behulp van Eschauzier, Sabander en Noya een solo-album op.<br />
Chris speelde bij verschillende formaties oa Latul, Massada en Suara Maluku Band. Ook heeft hij<br />
in 2003 de CD She knew he made it van Andy Tielman geproduceerd.<br />
Chris<br />
Latul
Lucette Schotel verteld<br />
In ons radio programma kreeg ik een keer een vriend van me, een Indië veteraan,als gast.<br />
Gerrit was een bekende figuur in onze stad. Hij kon erg leuk vertellen en had altijd de lachers op zijn hand. Ik<br />
wist dus dat ik succes zou hebben met Gerrit als gast in ons programma.<br />
Ook onze technicus Alex kende Gerrit goed.<br />
De studio had het formaat van een postzegel, we hadden toen nog maar 2 microfoons, het was in de<br />
beginperiode van onze lokale omroep, en alles was nog vrij primitief, maar we konden uitzenden en daar ging<br />
het toch om. We zaten met ons zessen echt op een kluitje. Wel knus!<br />
Alex,die ook wist dat Gerrits kennis van techniek niet verder ging dan het lichtknopje aan en uit<br />
doen en de tv aanzetten, zei met ernstig gezicht dat Gerrit echt nergens aan mocht komen, want dan<br />
kon hij niet <strong>voor</strong> de gevolgen instaan. Gerrit beloofde dat hij zou doen wat Alex zei.<br />
Maar eerst was onze andere gast, Guus Weinhold aan de beurt.<br />
Wie Guus kent weet dat hij altijd vertelt met veel gewapper van handjes,brede gebaren en met begeleidende<br />
geluiden om zijn verhaal extra cachet te geven.<br />
Alex draaide een muziekje en daarna was Ger aan de beurt.<br />
Maar ja, toen bleek dat de microfoon de aanvallen van Guus niet goed had doorstaan.<br />
Het ding zakte lager en lager. Ik kon die microfoon niet pakken, omdat Gerrit in de weg zat.<br />
Terwijl hij vertelde zakte Ger mee met de microfoon, lager en lager. Hij mocht immers nergens<br />
aan komen van Alex, dus gehoorzaam als hij was, deed hij wat hem gezegd was en bleef van de microfoon af.<br />
Op een gegeven moment zakte Ger door zijn knokige knietjes, maar bleef ijzerenheinig door praten en dat was<br />
echt geen gezicht!<br />
Inmiddels lag Gerrit op zijn knieën,als in devote aanbidding van de microfoon. Erlo, die geen kant op kon<br />
omdat zowel Gerrit als Guus in de weg zaten, kon zijn lachen niet bedwingen, keek radeloos in het rond, propte<br />
toen maar zijn das in zijn mond, werd paars-rood, (die kleurencombinatie stond hem niet),en maakte<br />
ongearticuleerde geluiden. Nicht Jos, blies haar wangen op en trachtte niet te lachen. We mochten absoluut niet<br />
lachen, dat zou storend op het geluid hebben gewerkt.<br />
Ik zei het al, de apparatuur was nog vrij primitief in die beginperiode.<br />
Guus echter zat breeduit en sloeg alles gade met een diabolische grijns op zijn gezicht, en met oogjes die<br />
glinsterden van pret, zei hij tegen Gerrit.<br />
" Èèèèhhh.....tuan...Mekka is de andere kant op hoor!"
Pag 2<br />
Dat was te veel <strong>voor</strong> oom Jef, die rende de studioruimte uit en in de gang, waar hij terecht kwam,<br />
proestte hij lang en met rood gezicht in zijn jas.<br />
Nicht Jos vloog ook de studio uit, naar buiten, waar ze stond te loeien als een koe die nodig moest<br />
worden gemolken.<br />
Gerrit echter merkte niets van de door hem ontstane commotie en bleef stoïcijns doorpraten.<br />
Ik had het Spaans benauwd, mocht niet lachen, kon Ger niet tot stoppen dwingen, kon niet bij de<br />
microfoon, kon niet weg, en keek smekend naar Alex, maar die lag schuin van de lach over het<br />
mengpaneel en was niet in staat tot ook maar één zinnige handeling. Maar gelukkig kreeg Alex zijn<br />
routine terug en stuurde een muziekje de ether in. Ja,toen knalden wij los natuurlijk.<br />
Erlo en oom Jef, die inmiddels weer binnengekomen was, hezen Gerrit overeind en Jos kwam, de<br />
lachtranen van haar gezicht vegend, de studioruimte weer in. Gerrit, die gezegend was met een grote<br />
dosis humor, kon ook niet meer van de lach. Wij complimenteerden hem dat hij zich niet van de wijs<br />
had laten brengen door een astrante microfoon en Gerrit straalde. Hij vertelde dat hij zich zo had<br />
ingeleefd in zijn verhaal, dat hij echt niets gemerkt had. Hij heeft dit verhaal over zijn radiodebuut<br />
altijd aan iedereen verteld die maar wilde luisteren.<br />
Lucette Schotel<br />
Radio Tokeh<br />
radio_tokeh@orange.nl
<strong>Indo</strong> mopjes<br />
Een Japanner, Nederlander en een <strong>Indo</strong> worden in Saoedi Arabië gepakt omdat ze alcohol gedronken<br />
hadden, wat streng verboden is.<br />
De Sultan laat ze <strong>voor</strong>komen en vertelt ze: 'Voor het gebruik van alcohol, wat streng verboden is,<br />
krijgt ieder 50 stokslagen.<br />
Maar, omdat jullie buitenlander zijn en daarvan niks wisten, wil ik jullie genadig zijn.<br />
Voor de straf voltrokken wordt, heeft ieder nog een wens.<br />
De Nederlander begint: 'Ik wens dat jullie me eerst een kussen op mijn rug binden, <strong>voor</strong>dat de<br />
stokslagen beginnen.'<br />
De wens wordt vervuld, maar het kussen begeeft het na 25 slagen.<br />
De Japanner, die dat ziet, wenst dat er 2 kussens op zijn rug gebonden worden.<br />
Dit wordt gedaan, maar ook <strong>hier</strong> begeven de kussens het. Wel pas na 35 slagen.<br />
Nu vraagt hij aan de <strong>Indo</strong>:' Wel <strong>Indo</strong>,ik ben je bijzonder genadig: je mag 2 wensen doen!<br />
''Ok, zegt de <strong>Indo</strong>, 'ten eerste wil ik geen 50 maar 100 stokslagen.<br />
De Nederlander en Japanner kijken elkaar vragend aan.<br />
'Ok', zegt de Sultan, 'ik begrijp het niet, maar je wens wordt vervuld.<br />
En je 2e wens?''Bind de Japanner maar op mijn rug!„<br />
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------<br />
Een stoere Amerikaan en een <strong>Indo</strong> staan naast elkaar<br />
zegt de amerikaan<br />
geef mij ijzer en staal en ik bouw een heel groot vliegdekschip<br />
waarop de indo antwoord<br />
geef mij je vrouw en ik maak de hele bemanning
Ingezonden stukken<br />
Net een opgestuurd email gelezen en dat een v/d schrijfsters verklaarde dat de <strong>Indo</strong>'s in de USA geen<br />
INDO's genoemd willen worden. Wij, mijn vrouw en ik zijn reeds sinds 1959 <strong>hier</strong> in de USA , met<br />
onze twee jongens. Maar tot en met heden zijn we trots om ons INDO'S te mogen noemen.<br />
Zelfs onze beide jongens zijn er trots op dat zij INDO's zijn. Men moet echt heel <strong>voor</strong>zichtig zijn om<br />
alles over een kam te scheren. Mijn excuses <strong>voor</strong> mijn Nederlandse taal, want <strong>hier</strong> in New Brighton<br />
in Minnesota zijn er maar 3 Indische families en zij komen ook niet al te vaak bij elkaar. Hartelijke<br />
dank <strong>voor</strong> de kans om jullie onze gevoelens te laten weten.<br />
George (alias Broer) Schultz<br />
----------------------------------------------------------------------------------------------------------<br />
Hi there, Ik ben <strong>Indo</strong> en woon al 46 jaar buiten Nederland, heb in America, Australia en het meeste in<br />
Canada gewoond en nog wonende in Canada. Heb <strong>Indo</strong> <strong>Privé</strong> via a friend ontvangen zou het graag<br />
zelf ontvangen als dat mogelijk is. Ben kunstschilder en graficus (weet niet of dat juist Nederlands<br />
is) U kunt mijn werk zien to click my Google side below my name <strong>voor</strong> mijn werk <strong>voor</strong> mijn<br />
biografie www.sabelis.com hoop dat ik van U mag horen . Huibert Sabelis Wybenga. PS. was ook<br />
part van <strong>Indo</strong>rock scene, see onder Google "Huibert Sabelis" then click on Kasna and the Archipel<br />
Rockers on the bottem click home and look for the Sensation Rockers. Ik ben de zanger.<br />
Huibert Sabelis Wybenga<br />
1136 Bancroft Dr. Mississauga,<br />
Ontario, L5V1B9, Canada<br />
Home - (905)567-7917<br />
Cell - (647)893-0368<br />
Please check my website and try to forward it out.<br />
http://sites.google.com/site/sabelisstudio/
<strong>Indo</strong> Hoezo<br />
Vandaag is mijn E-book verschenen, waarop ik op een luchtige wijze mijn levensverhaal vertel.<br />
Geboren in Nederlands Indië en verder opgeroeid en gewoond in Nederland, kwam ik <strong>voor</strong> mijn<br />
werk vele malen naar mijn geboorteland terug. Ik begon toen iets van mijn wortels te beschrijven.<br />
Ik geef daarbij ook het beeld van de tweede en derde generatie <strong>Indo</strong>, die niet helemaal meer past bij<br />
het imago, dat zijn ouders hem <strong>voor</strong>gespiegeld hebben. Fragmenten van mijn boek zijn op<br />
www.indohoezo.nl te vinden.<br />
Bart Coldenhoff<br />
Een paar fragmenten uit het boek<br />
"Mijn moeder vertelde later dat wij in Amsterdam en Den Haag van pension naar pension gingen met als<br />
kenmerken woekerprijzen en nergens welkom vanwege een huilend kind (ik dus), maar ook was<br />
Nederland ( ik zeg altijd Nederland, mijn moeder Holland en Hollanders) nog zijn eigen oorlogstrauma aan<br />
het verwerken. Veel aandacht <strong>voor</strong> iemand anders ellende heb je dan niet".<br />
"Naast Oom Joop en Tante Truus hadden mijn ouders veel vrienden en kennissen, bijna zonder<br />
uitzondering van Indische afkomst. In Enschede woonden veel <strong>Indo</strong>‟s, want er was een militaire basis en<br />
ze zochten elkaar op of het Indische trok toch aan. Mijn ouders waren ook jong in die tijd ( begin dertig),<br />
hadden natuurlijk hun mooiste jaren gemist door de oorlog."<br />
"Een grappige herinnering heb ik ook toen wij met onze vader en moeder naar de dierentuin gingen, even<br />
over de grens in West-Duitsland. Wij vonden het echt heel komisch dat er meer “Leute”naar ons keken<br />
dan naar de aapjes, giraffen en olifanten bij elkaar. Duitsland had natuurlijk geen koloniën en daar waren<br />
donkere mensen een bezienswaardigheid. Last hadden we er niet van, mensen glimlachten vriendelijk<br />
naar ons en mijn zusje en ik vonden het wel lollig; ik trok soms expres nog een gekke bek."<br />
"Ook toen ik me later als puber vreselijk misdroeg heb ik nooit strafwerk of iets dergelijks gehad omdat ik<br />
donker was, ik was gewoon heel vervelend en dat wist ik ook wel, ik voelde me nooit achtergesteld, ja wel<br />
als puber maar niet door mijn donkere huid. In de meeste sportteams waarin ik speelde was ik<br />
aanvoerder, mijn vrienden waren wit en donker (Carol en Roy); je zou kunnen zeggen dat ik zelf<br />
discrimineerde omdat ik nooit een Indische vriendin heb gehad!"
GEZOCHT<br />
Het zal in begin 1955 geweest zijn, ik weet het niet zeker. Ik woonde in Den Haag in de Van Miereveldstraat toen er<br />
mensen uit Ned.-Indië kwamen wonen op een tweede etage. Er was een jongen bij van mijn leeftijd, plm 11 jaar. Hij<br />
was naar Nederland gekomen met zijn oma, oom en tante. Zijn ouders bleven in <strong>Indo</strong>nesië of zijn later alsnog naar<br />
Nederland gekomen. Ook dat weet ik niet.<br />
Als snel viel deze gekleurde jongen op bij de andere jongens en <strong>mei</strong>sjes in de straat. Wat helemaal opviel was dat<br />
deze jongen in een korte broek en een dun hemdje met korte mouwen door de straat fietste terwijl het februari was.<br />
Al snel kwamen wij met deze jongen in contact. Hij zei dat zijn naam Pierre was maar dat werd al snel Poepie,<br />
hetgeen hij een hele eer vond. Later werd dat Poe. Het vreemde was dat als zijn oom thuis kwam van zijn werk, hij<br />
was ambtenaar, zijn tante het raam opende en hem dan riep om binnen te komen waarbij ze de naam Auqie<br />
gebruikte. Gevraagd wat zijn ware naam was bleef hij volhouden Pierre te heten, maar volgens zijn tante loog hij<br />
dat. Binnen enkele weken was ik dik bevriend met hem en kwam ook veel bij hem thuis. Zijn oma liep de hele dag<br />
het huis te vegen met een bosje bamboevezels of zo iets. En koken deed ze heerlijk.<br />
We hebben samen veel kattenkwaad uitgehaald, <strong>voor</strong>al op de Haagse markt. Maar hoe gaat het, je wordt ouder en<br />
gaat werken. Ik kwam zelf in onregelmatige diensten te werken en de vriendschap verwaterde daardoor. Ik weet nog<br />
dat zijn eerste werkgever de toenmalige ZHB-brouwerij in Den Haag was. Na mijn huwelijk ben ik hem helemaal<br />
uit het oog verloren. Wel sprak ik plm. 20 jaar geleden een neef van mij die mij de groeten overbracht van Poe.<br />
Aanvankelijk begreep ik het niet zo maar het werd me toch wel duidelijk. Het bleek dat mijn neef, werkzaam in de<br />
beveiliging, in Rotterdam samenwerkte met een <strong>Indo</strong> die mij kende van vroeger uit de straat waar hij toen woonde,<br />
vandaar de groeten. Tot zover de <strong>voor</strong>geschiedenis.<br />
Graag zou ik met deze Poe weer in contact willen komen. Ik weet, de info die ik heb is heel summier. Zelfs zijn<br />
ware naam ken ik niet. Alleen zijn leeftijd (nu plm. 65 jaar) is het enige dat ik zeker weet.<br />
Wie slaat op het bovenstaande aan?<br />
Wim Mulder,<br />
radiotechnicus/plv. presentator Rock Around the Sixties, iedere zondagmiddag bij Omroep Rijswijk,<br />
www.rtvrijswijk.nl ook te beluisteren via de streaming.
De Bevrijding<br />
Nu ouder en wijzer, kijk ik terug en schud mijn hoofd. Hoe is het mogelijk dat je alles als zoete koek slikt. Of is het<br />
andermans opgedrongen waarheid. Mei is de maand van herdenking en de grote boze wolf van de tweede wereld<br />
oorlog waren de Duitsers en in kleine mate de Japanners. Binnen de familie werd het verhaal verteld van oom Boy.<br />
Deze was door de Duitsers krijgsgevangen genomen en afgevoerd naar een kamp. Oom Boy was kepala pienter en<br />
wist op een goede dag te ontsnappen. Waar hij is gebleven wist niemand, opgelost in het niets. Oom Boy was een neef<br />
van mijn vader. En elk jaar werd het verhaal verteld op school over Anne Frank, het verzet en hoe heldhaftig men niet<br />
tegen de Duitsers hadden gestreden. Het <strong>voor</strong>oordeel over de Duitsers vond vruchtbare aarde. Ook ik riep op jeugdige<br />
leeftijd, dat men de fietsen maar eens terug moesten geven, gevormd door die tijd. De derde generatie<br />
oorlogsslachtoffers werd gecreëerd . Ik leefde mijn leven en zwierf over de wereld, op ontdekkingstocht. Laat jaren<br />
zeventig tijdens een sporadisch familie bezoek aan de zus van mijn overleden moeder werd even onder het genot van<br />
de koffie met gebak aan mij medegedeeld, dat haar moeder, mijn oma, was overleden in een kampong ergens in<br />
Surabaya. Met stomme verbazing hoorde ik dit bericht aan. Ik een grootmoeder in <strong>Indo</strong>nesië? ‟s Avonds overdacht ik<br />
de situatie. Van af mijn jeugd tot op het moment dat ik dat hoorde, wist ik niet dat daar een Oma woonde en dat die in<br />
grote armoede leefde. Terwijl haar kleinkinderen en kinderen in de weelde van de Westerse wereld leefden.<br />
Langzaam begon ik mij te verdiepen in de Indische geschiedenis. De oorlog die had gewoed op de Westerse bodem<br />
was niet mijn oorlog, of die van mijn bevolkingsgroep. De eenzijdige informatie en propaganda, was enorm geweest.<br />
In de tijd dat ik opschool zat werd er met geen woord gerept over de oorlog in het <strong>voor</strong>malig Nederlands Indië en als<br />
men dat toch deed was dat hoog uit ter grote van een A4. De puzzelstukjes vielen langzaam op hun plaats. Ergens las<br />
ik dat tijdens de tweede wereld oorlog vijf procent van de Nederlandse bevolking in het verzet zat, na de bevrijding<br />
was dat vijfennegentig procent. Van Kooten en de Bie hadden daar nog een sketch van gemaakt, “Do ist der Banhof”.<br />
Ja, geslikt als zoete koek en nu nog wordt in mijn ogen een eenzijdige belichting geven over de oorlog. Hoe zit dat<br />
nu? Er is geen bevolking ter wereld die zo‟n grote schadevergoeding heeft gekregen als de Nederlandse, een slimme<br />
jonge sleepte er zelfs een miljoen uit, terwijl hij van een afstand heeft toegekeken. Maar hoe zit het met de vergeten<br />
bevolkingsgroep, die verplicht moest verhuizen en die als het ware hun eigen verhuizing hebben moeten betalen? Is<br />
het daarom dat nu elke ontheemde <strong>hier</strong> onthaald wordt als Sinterklaas? Een soort collectief schuldgevoel? Mei is de<br />
maand van de herdenking van gevallenen en het verhaal van Oom Boy. Totdat op een goede dag ik een E-mail<br />
ontving van mijn broer, met de mededeling, “Gevonden” en de foto van een grafzerk in de tropen zon. Ik las het<br />
opschrift en een puzzelstuk van het verleden kwam boven. Ik besefte, daar ligt mijn Opa, vader van moederskant<br />
begraven op het Ere veld bij Semarang. Nu, opeens besefte ik dat ook ik een afstammeling ben van een<br />
doodgezwegen oorlogsslachtoffer. En weg was de bevrijdingsgedachte van Mei. Nee, die wordt door mij gevierd op<br />
15 augustus, toen werd het land welke mijn <strong>voor</strong>ouders liefhadden en vroegtijdig moesten verlaten bevrijd.<br />
Rick Simons
Aangespoeld<br />
Ik voel mij soms zo “aangespoeld”, aan het strand van Nederland<br />
Verdreven van mijn geboortegrond, ben ik <strong>hier</strong> op een dag beland<br />
Vriendelijk werd ik niet onthaald, door deze mensen koud en kil<br />
Voor hen was ik slechts een allochtoon, die van geen wijken wil<br />
Ik ben nu ingeburgerd en dus aangepast, aan een leven van orde en veel regelmaat<br />
Waarin regels je hele leven domineren , en respect heel lang niet meer bestaat<br />
Ik leid dan ook een keurig en net leven, met in de avond oneindig ingeblikt vermaak<br />
In een land waar mensen elkaar mijden, is mijn Indië een collectief vergeten zaak<br />
Als die grauwheid lang blijft hangen , overvalt mij een verstikkend gevoel<br />
Dat dit leven achter gesloten deuren, niet echt het leven is wat ik bedoel<br />
Ik wil mijn medemens ontmoeten, mijn huid moet kleuren van de zon<br />
Waar ook mijn eten flink mag geuren, mijn ziel niet weggestopt in kil beton<br />
De toekomst is nu van de kinderen, een fijne tijd heb ik ginds gehad<br />
Ze weten toch niet wat wij missen , in hun dure flat met bubbelbad<br />
Dat is helaas het lot van vele <strong>Indo</strong>‟s, ontheemd, verstoten en gewond<br />
Maar die koesteren ondanks alles, hun dierbare Indische achtergrond<br />
Gedicht uit Indische Emoties van Wouter Pieplenbosch
Redactie medewerkers :<br />
Drs. W. Brunings<br />
R. Simons<br />
Armand Filon<br />
R. Lubis<br />
<strong>Indo</strong> <strong>Privé</strong> steunpunt : Edu Schalk<br />
Directeur en supervisor: E. B. Chatelin<br />
<strong>Indo</strong> PRIVÉ<br />
tot ziens<br />
Heeft u nog interessante nieuwtjes die het waard zijn om gelezen te worden stuur ze dan<br />
op naar onze redactie.<br />
indoprive@gmail.com