Jaargang 20 - December 2004 - Museum Brigade en Garde Prinses ...

de ochtend met een KDC-10 tanker, die ons naar
Thessaloniki in Griekenland bracht, omdat daar
de landingzekerheid het meest gegarandeerd
was.Van daaruit werd er vertrokken naar de NSE
in Petrovac. Petrovac ligt vlakbij Skopje. Op het
NSE ontvingen we onze uitrusting (wapen, helm
en scherfvest plus slaapzak).We moesten nog
even wachten op beveiliging, de Grieken vinden
KFOR niet zo leuk, want de Serven zijn hun broeders.
In rotaties bij daglicht moesten de mensen
die bij het raam zaten zelfs T-shirts aan om niet als
militair herkenbaar te zijn. De Grieken toonden
hun afkeer van KFOR door de bussen met stenen
te bekogelen.
In verband met ijsvorming op de route LION
moesten we een omweg maken. Deze omweg liep
via Pristina, route Bottle, Hawk, Dog en via
Rakovina naar Prizren. Om kwart voor vijf in de
ochtend waren we eindelijk op het kamp van het
Geniehulpbataljon (GHB). Eenmaal aangekomen
in Prizren ving de CA AOOI Stef Fridael ons op, hij
was als kwartiermaker vooruit gegaan. Om zeven
uur lag iedereen in zijn slaapzak.
Op de base van het Geniehulpbataljon, Canauba
Hill, werd onze compagniescompound “Sumatra”
ingericht. Er werd gewerkt vanuit de pelotonsbase
”Hedel” in Sredska.
Als hoogtepunten wil ik vermelden de internatio-
Schieten met de Russische collega’s
nale samenwerking met de Duitsers, de Russen en
de Amerikanen. Het deel uitmaken van de KFOR
reserve, de inzet van het eerste peloton in
Kosovska Mitrovica en de bijna inzet aldaar van
het tweede peloton, onze succesvolle steunverlening
aan C MNB-E en het schieten met onze
Russische collegae.
Het einde van de missie kwam eerder dan verwacht
in verband met de verplichtingen van ons
bataljon aan SFOR 10.
Dit was de reden dat we op 1 mei weer onder bevel
van het Geniehulpbataljon stonden en dat de
A-Tijgercompagnie op 18 mei 2000 na een welverdiende
recuperatiedag in Macedonië terugging
naar Oirschot.
Als oud-commandant en CA van de A-
Tijgercompagnie zijn wij er trots op dat wij aan
deze professionele eenheid leiding hebben mogen
geven.
Het is daarom ook een goede zaak dat er een veteranenvereniging
is opgericht. Als je je nog niet
opgegeven hebt doe dit dan nu. Je blijft op de
hoogte van het wel en wee van het bataljon middels
het regimentsblad De Vaandeldrager en op
reünies kunnen we elkaar weer eens ontmoeten.
Hopelijk tot ziens op een van deze reünies.
Het adres om je op te geven staat hierboven genoemd.
23