Strijdbaar - KBO-Brabant

Historie deel 3
KBO Boxtel: strijdbaar
Door Ruud Kamphoven
JUBILEUMKRÈNTJE 2
Redactie: PR Commissie KBO
Teksten: Ruud Kamphoven
Foto’s: Paul Doms
Een ouderenbond moet natuurlijk opkomen voor de belangen van de leden, de ouderen zelf dus. En
daarbij gaat het om zaken als de hulpverlening bij de gezinszorg, de zorg voor warme maaltijden voor
ouderen, de perikelen rond de aow, de subsidies voor allerlei activiteiten, en nog veel meer. Daar zijn
in deze tijd nogal wat dingen bij gekomen, zoals: de seniorenraad, het wonen voor ouderen,. de sport
en het bewegen voor ouderen, de uitvoering van de nieuwe Wet op de Maatschappelijke
Ondersteuning door de gemeente, enz.
Dat alles heeft ertoe bijgedragen dat KBO-Boxtel een vereniging van strijdbare ouderen geworden is,
en nog is. Het: “hoe meer zielen hoe meer vreugd” geldt hierbij natuurlijk, maar meer nog: hoe meer
leden, des te meer succes bij het behartigen van die belangen van ouderen. Want in allerlei
overlegsituaties speelt de macht van het getal een grote rol. Dat was vroeger al zo, dat is op dit
moment nog meer het geval.
Natuurlijk zijn er in een bond met zoveel leden af en toe strubbelingen, maar die worden meestal
onderling wel opgelost. Een enkele keer lukte dat niet, zoals bij voorbeeld in 1976, toen het bestuur
van de wijk Centrum tot ieders verrassing op surprise-avond 5 december besloot voltallig af te
treden. Het Centraal Bestuur greep in, zodat de Kerstviering dat jaar in ieder geval door kon gaan.
Het zoeken naar nieuwe bestuursleden was
toen (en nu ook nog) moeilijk. Een persoonlijke benadering was nodig om geschikte kandidaten te
vinden. Het duurde bijna een jaar, maar eindelijk kon dan pater Tielemans als nieuwe voorzitter
gekozen worden. Secretaris werd zr. M. Wiero, penningmeester mevr. A. van Mierlo. Het jaar 1977
kon op die manier toch weer prima afgesloten worden.
Da Capo
Dat jaar kende een ander opmerkelijk
feit: de oprichting van het eigen KBOamusementsorkest
Da Capo. Dat orkest
bestaat nog altijd en is dus dit jaar,
2012, in december 35 jaar jong. Toon
van de Brandt was de muzikale
enthousiasteling die een groot aandeel
had in de oprichting. En de uitdrukking
Da Capo (‘voorgeschreven herhaling in

een muziekstuk’) geeft het al aan: de optredens vielen zo goed in de smaak dat iedereen zei: voor
herhaling vatbaar. Toon zelf zat in het orkest natuurlijk, daarnaast waren dat mevr. L. van Eerdewijk
en de heren H. van Beek, J. Voets, C. Voets en A. Bevers. Uit een foto van het eerste uur blijkt dat de
instrumenten viool, piano, hoorn, trompet, en trombone destijds meededen, ondersteund door
slagwerk. Nu is het een volwaardig amusementsorkest geworden van tien man met een bariton
(soort tuba), trombone, 2 trompetten, 3 altsaxofoons, een tenorsaxofoon, slagwerk en piano.
1978 was verder ook nog een roemrucht jaar: alle KBO-bestuursleden gingen ermee akkoord in heel
Boxtel een collecte te organiseren voor Boxtel Vooruit. Deze vereniging was met het plan gekomen
een jaarlijks dagje-uit te organiseren voor alle Boxtelaren van 75 jaar en ouder, en dat vond men een
geweldig idee. Die collecte werd een succes: er werd een bedrag van 3333 guldens opgehaald, en
daar kon men aardig mee uit de voeten. Dat jaarlijkse uitstapje is inmiddels een traditie geworden.
De Tachtigers van de KBO...
Door Ruud Kamphoven
De KBO kreeg in dat jaar een steuntje in de
rug van de gemeente die een subsidie in het
vooruitzicht stelde van f. 5,- per lid. En met
ruim 500 leden in die tijd ( nu bijna 2000 !)
was dat toch ook weer een bedrag waar je
wat mee kon doen. (wordt vervolgd)
Op de foto links de voorzitter en secretaris
in 1979
Pater Pancratius v/d Ven en Toos Voermans
Burgemeester Paul Pesch heeft het woord.
Noem ze geen “oudjes”, ze doen nog volop mee, al moeten ze hier en daar wat ‘hobbelen’ om er te
komen. Nee, de tachtigers van de Boxtelse KBO, ze mogen er nog zijn. Fien Vorstenbosch (83),
Eugène Joziassen (82) en Hans Dupont (81). Ze hebben een heel leven achter de rug, maar zitten nog
vol van de KBO. Want die hebben ze in al die jaren groter en groots gemaakt. Ze hebben de KBO’ers
van toen achter de geraniums weggetrokken! We ontmoeten ze thuis bij Jan Spoorenberg, die vrolijk
meedoet aan de gesprekken.
Fien dus. Ze wilde verpleegster worden. Dat ging niet want thuis, in het gezin met negen kinderen,
daar moest gewerkt worden voor de kost. Ze trouwde – “Ik weet het nog zo goed, ons eerste huisje
aan de Parallelweg, d’r zat nog geeneens een keukentje in, alleen een kraantje! – kreeg 3 kinderen
(en “zit nu in de achterkleinkinderen”), kwam in de thuiszorg terecht en ging toen ze 61 was met ‘vut’
op Stapelen wonen. “Daar kwamen de muren op me af, ik ging naar Delta en durfde eigenlijk niet
naar binnen om me aan te melden als gastvrouw, maar deed het toch. En zo kwam ik al snel bij de
KBO terecht. Ze was jarenlang actief in het bestuur in wijk Centrum.

Eugène dan. Hij bracht het tot filiaalchef in een schoenenzaak, raakte zonder werk, eventjes maar.
Want hij fietste langs de NCB en dacht meteen: daar hebben ze mij misschien wel nodig. En ja hoor,
het lukte. Hij kreeg al gauw de naam Pietje Precies, en waar kun je dan beter werken dan op de
factureer-afdeling? Nog voordat hij eruit stapte, werd hij door collega’s de KBO ingetrokken, en daar
bleef hij. Eugène maakte driekwart van Boxtel-oost hoogstpersoonlijk lid door op de fiets gewoon
langs de deur te gaan...
En Hans. De jongste van het stel. Werkte in de groothandel fotografie en had het daar goed naar de
zin. Hij bleef er tot 1991, het jaar dat hij eruit ging. Hans kwam al vroeg in contact met de KBO, werd
vice-voorzitter en voorzitter van het wijkbestuur Selissen, maar vindt het nu tijd om het wat kalmer
aan te doen. Hij blijft nog even vice-voorzitter in Selissen, om de contacten te onderhouden en hand-
en spandiensten te verrichten waar dat nodig is.
En alle drie doen ze voor de KBO nog vrijwilligerswerk!
Praten over vroeger. En als je dat aan tachtigers vraagt, zeggen ze al gauw: hoe lang hebben we tijd?
De KBO heeft veel betekend voor deze kanjers, en betekent dat nog.. Fien: “Het is toch zo leuk. Neem
nou gewoon dat kienen. Daar zijn ze fel op. We hebben nou een elektronisch scorebord, en dat werkt
voortreffelijk.maar pas op als er iets gebeurt: ze houden je goed in de gaten!” Eugène: “Dat klopt
helemaal. Stel dat er een balletje valt, dan staan ze erop te kijken dat je dat na het oprapen
achteraan legt”. Hans kent het: ”Het gaat heel goed, maar soms, als er iets gebeurt, wordt er met het
mes op tafel gediscussieerd...”
Wat zijn nou de echt leuke dingen waar ze aan meegewerkt hebben?
Tja, “wittet nog?”
Jan: “Dat tafeltennissen in De Rots, we begonnen ermee, iemand had nog een tafel in de garage
staan, die kregen we erbij. Er werd fanatiek gespeeld. En binnen een aantal weken zaten wij als
beginners, naar de professionals te kijken...”

Of: de busreizen. Hans had er veel moeite mee, in het begin. “Ik dacht: bus in, bus uit, koffie, bus in,
bus uit, lunch, efkes vrij wandelen, bus in, bus uit, diner, en daarna weer naar huis... Dat is dus niks.
Maar pas op: je moet luisteren naar wat de mensen willen. Ze willen praten met elkaar, gezellig
buurten want het zijn vaak alleenstaanden. En iets leuks organiseren. Bijvoorbeeld: bewaar de
consumptiebon goed, want straks kun je die inleveren tegen een reep chocola... Zo was het, zo is het
nog vaak, al willen de mensen van nu wat actiever zijn, en wat meer zien. Vandaar dat de
buitenlandse reisjes zo goed scoren. En: je krijgt er veel dankbaarheid voor terug, al is het dan ’s
avonds na afloop fijn als je kunt zeggen: he, he, ze zijn er allemaal weer en er is niks gebroken”.
Veel waardering is er voor het georganiseerde theaterbezoek. Fien heeft er veel aan meegedaan als
chauffeur om mensen te laten meerijden. “Daar ben ik nu mee gestopt, maar ‘laat je nu maar eens
rijden’, zeiden de kinderen. Maar het ging altijd prima. Vreselijk gezellig allemaal, goede
voorstellingen, lekker napraten en zo.”
Hoogtepunt is en blijft toch altijd de kerstviering. “Ik weet nog goed, die eerste kerst-inn samen met
Delta in De Rots. Er kwamen zes man, allemaal van de KBO. En als er een binnenkwam, stormden we
met z’n allen op hem af om z’n jas aan te nemen en hem of haar hartelijk welkom te heten...”, zegt
Fien. Maar de kerst-inn is nu uitgegroeid tot een feest voor vijftig tot tachtig mensen. Hans over de
eigen kerstviering van KBO-Selissen: ”Om negen uur in de morgen beginnen we al met broodjes te
smeren... De eucharistieviering, de lunch, het toneel, de sfeer is altijd geweldig. Het kost veel
vrijwilligerswerk, maar dat is de moeite meer dan waard.”
De KBO van nu, ze volgen het op de voet. Fien: “Toch maak ik me een beetje zorgen. Er is een grote
kern van leden die overal aan meedoen en er altijd bij zijn. De rest noem ik dan maar onze sponsors.
Maar die kern wordt toch kleiner en kleiner. Het zijn de jongere ouderen die erbij moeten komen, die
de leiding van de KBO moeten opvolgen. De babyboomers moeten bij de KBO aan de slag!!!”
Wat hebben jullie van het werk voor de KBO geleerd?
”Je moet echt een goed team vormen, goed met elkaar overweg kunnen, elkaar respecteren en
waarderen. Want er zijn mensen bij de KBO, dat zijn echte duizendpoten, die hebben dan ook
duizend levens. Feit is wel: je moet ‘onderweg’ veel leren, want al doende leert men. Maar af en toe
ben je gewoon gek...”