volkscultuur magazine 2 2011 - Nederlands Centrum voor ...

22
Je groeit er mee op
Wat is de aantrekkingskracht van het ringrijden, hoe komt het dat
er zoveel leden zijn? ‘Je groeit ermee op, op je zevende, achtste
jaar ga je al mee, dan mag je het paard vasthouden’, legt Sjaak
Janse uit. ‘Vanaf je twaalfde mag je meedoen aan de wedstrijden.
Ik ken families, waarbij ze met zijn vijven rijden. Die sfeer tijdens de
wedstrijden, dat grijpt je, daar moet je toch bij zijn. Vorig jaar was
er iemand, die reed al 65 jaar achter elkaar, vanaf zijn elfde. Die is
er toen, op zijn 76ste, mee gestopt. Opvallend is, dat bij de jongere
rijders veel meisjes zijn. Die willen dan een paard of pony. Maar als
meisjes ouder worden en andere interesses krijgen, stoppen ze
met ringrijden. Vanaf een jaar of twintig zie je dat er meer jongens
zijn. We hebben nooit gebrek aan vrijwilligers tijdens wedstrijden.
Als je jong bent, ga je ringrijden en als je ouder wordt, dan neem
je een baantje als schrijver of ringoppasser. Die houden de stand
bij en zorgen voor de ringen tijdens de wedstrijden. Of je wordt
baancommissaris, dan zorg je voor de baan. We rijden altijd op de
openbare weg waar we zo’n acht kuub zand over storten. Als er
dan wat van die zware trekpaarden overheen gegaloppeerd zijn,
moet je het zand na een uur weer terugscheppen, want dat vliegt
alle kanten op.’
‘Het mooie van het ringrijden is dat je rijdt om te winnen, maar
niet ten koste van alles. Het is gewoon gezellig, iedereen kent
elkaar. Zelf ben ik er ook op jonge leeftijd mee begonnen. Mijn
vader reed zelf en later ben ik samen met mijn neef gaan ringrijden.
Eerst op het trekpaard van de boerderij en later op een rijpaard.
Maar ik rij nu weer op een trekpaard. Die zijn gemakkelijker
in de omgang en hebben niet zoveel aandacht nodig als een volbloed.
Een trekpaard zit ook lekkerder. De schoften van een rijpaard
zijn vaak bottiger en als je zonder zadel galoppeert, dan
voel je dat.’
Zeeuwse traditie
Bang voor de toekomst zijn ze niet bij de Zeeuwse Ringrijders
Vereniging. ‘Eigenlijk moeten we niet veel meer leden krijgen’, legt
Sjaak Janse uit. ‘Als we nu een wedstrijd in Middelburg rijden,
hebben we tweehonderd deelnemers op zes banen. Dat is veel
werk, dan hebben we zo’n vijftig vrijwilligers nodig. Nog meer
banen kan gewoon niet, zeker niet in deze tijden van bezuinigin-
Volkscultuur Magazine
De winnaar wordt altijd gejonast
gen. Een normale wedstrijd heeft circa dertig deelnemers en één
baan. Dan kun je met zes medewerkers toe. Een wedstrijd duurt
een hele dag, je rijdt om de beurt, dertig keer in totaal. Je begint
’s ochtends vroeg en bent tot ’s avonds bezig. Tussendoor praat je
met de anderen of je drinkt een bakje koffie of een borrel. Niet
teveel natuurlijk, anders kan je niet meer steken.’ Hoe wordt de
jeugd bereikt? ‘We gaan niet naar scholen, maar de meeste kinderen
in Zeeland kennen het toch wel van demonstraties of wedstrijden.
We krijgen veel aanvragen voor informatie voor spreekbeurten.
Dat is het mooie van internet’, vertelt Sjaak Janse.
Wat betekent het ringrijden voor Zeeland? Sjaak Janse is daar
nuchter over. ‘De wereld vergaat niet als het ringrijden er niet meer
zou zijn. Natuurlijk zou het wel gemist worden, vooral in
Middelburg. Het is een mooie historische sport en altijd erg gezellig.
Het zorgt voor een saamhorigheidsgevoel. Maar het heeft ook
vooral een economische meerwaarde, het trekt veel toeristen aan,
vooral het sjeesrijden. Het meeste publiek van buiten trekken de
klassewedstrijden, daar zijn er zo’n honderd van, in het seizoen. We
beginnen altijd op 30 april en rijden tot in september wedstrijden.
Dan gaat het erom wie de winnaar wordt, wie Zeeuws kampioen
wordt en het beeldje van koningin Beatrix krijgt. Want daar strijden
we om.’ ◗
Foto’s: Rianne Lous