De Hedonistische Sciëntisten - Merlijn Koch

voor het statige bankgebouw en de professor haastte zich om uit de taxi te geraken en aan het
aangrenzende huis voor de tweede keer die avond stevig aan een bel te gaan hangen. Een chagrijnig
gezicht kwam te voorschijn achter het raam van deur. “Wie daar? “ vroeg de bankdirecteur die
verbaasd was over de onverwachte oproep. “Zaken!” Schreeuwde de professor.
“Geld speelt geen rol, maar dit is toch wel gortig.” Bedacht heer Ollie terwijl hij de uitgezakte
taxichauffeur een exorbitant bedrag betaalde voor de korte rit. Als snel kwam er van wie weet waar
een muizige persoonlijkheid aangesneld in het stormachtige weer. Het persoontje kwam direct op de
heer Bommel aflopen. “Professor Prwlytzkofsky astublieft?”
Heer Ollie wapperde slap met zijn hand in de richting van de professor die net de bankdirecteur in
weinig meer dan een pyjama aan de hand meesleepte naar het bankgebouw. Het ventje met het
muizige gezicht snelde naar de professor, sprak een klein woord met deze en kwam direct terug
rennen naar heer Ollie. “De professor bid u dat u meeloopt naar binnen, er moeten zaken gedaan
worden.” Heer Bommel keek verongelijkt naar het ventje, maar wist hem van geen rechtvaardige
terechtwijzende repliek te dienen en sjokte dus maar achter de professor aan de bank binnen, terwijl
hij zijn hoofd schudde om de vreemde gang van zaken. De bankdirecteur had plaatsgenomen achter
zijn statig bureau en vroeg beleefd waar hij de heer Bommel mee van dienst kon zijn op dit late uur.
Heer Ollie begon een uitgebreide verontschuldiging voor de plotse oproep en hij wilde de
bankdirecteur verzekeren dat er belangrijke dingen op het spel stonden die deze gang van zaken
rechtvaardigde. Maar de professor onderbrak voor hij goed en wel was begonnen. “Loopt u het vuur
uit der schloffen, der schlome. Veertig goudstaven van der kluis van Boml.” Het laatste blafte de
professor haast. Heer Bommel prevelde zachtjes een bezwaar dat hij toch al lange tijd een goede
band had onderhouden met de bankdirecteur. Maar de professor besteedde geen aandacht aan
overbodige woorden of plichtplegingen van Bommel of enig ander persoon wat dat betreft, dat was
te premodern in zijn economische visie. De professor knipte in zijn vingers en het ventje kwam
toesnellen. Heer Bommel vond het maar een vreemde knaap want hij praatte al een tijdje tegen
zichzelf. Het knaapje stak een vinger omhoog naar de professor om aan te geven dat hij nog in
gesprek was verwikkeld. Met wie dan vroeg heer Ollie zich af. Maar het werd al snel duidelijk toen
het ventje zijn kleine oortelefoon uitklikte. Hij keek vragend, met een zeer actieve houding naar de
professor. De professor gebood hem zich te ontfermen over de goudstaven.
Heer Bommel had toch wel bewondering voor de actieve en snelle dienstverlening van het ventje.
“Daar kan Joost nog wel wat van leren, hoewel ik toch wel de persoonlijke gevoeligheid mis bij dit
knaapje. Hij is zo steriel, als dat het juiste woord ervoor is.” Praatte hij door tegen de professor en
wachtte zijn bevestigende reactie af die natuurlijk niet kwam want de professor schreeuwde
ondertussen al naar de bankdirecteur. “Der schlome, klant is koning, anders mist u omzet. Windt u
tot ongewone prestaties ja en kom als gisteren al met die goudstaven.” Nu werd het de heer Bommel
te erg en hij pakte de professor bij de schouder en maande hem tot betere omgangsvormen.
“Neen, neen”, weerlegde de professor hem ferm. “Deze man moet zijn gram krijgen, we hebben het
hier over een economische dienst en we kunnen de economie niet op halve kracht laten draaien.” De
bankdirecteur kwam zwetend aanzetten en was beledigd door de gang van zaken. Hij liet dan ook als
wraak bij het aanrijden van de veertig goudstaven, de laatste snel in zijn bureaula verdwijnen. Want
tenslotte kostten extra diensten stilzwijgend extra geld, dat is een economische regel. Maar daar
moet je klanten niet mee lastig vallen, want dat merken zij in hun haast toch niet.
Ondertussen was er een gigantische auto voorgereden waar het knaapje de goudstaven inlaadde. Dit
kostte noodzakelijk wat tijd zodat heer Bommel de schicht, zijn dierbare auto, van ver de straat in
Page | 7