NIEUWSBRIEF JA NUARI 2012 Vriendschap

d
Vriendschappen ontwikkelen
op school gaat niet altijd
vanzelf. Het is verboden
om op school een andere
taal dan Engels te
praten (behalve bij Chinese
les natuurlijk). Ook
handklap-liedjes, spelletjes
buiten en gespreksonderwerpen
blijken behoorlijk
cultuurgebonden
te zijn. Toch vinden de kinderen
daar hun weg wel
in. Adjans klas speelt tijdens
elke pauze voetbal,
dat is nog het meest universeel!
Na schooltijd is er niet veel gelegenheid om met elkaar te spelen. De meeste Koreaanse
kinderen wonen bij elkaar (zo'n 20 minuten bij ons vandaan) en hebben na schooltijd nog
Koreaanse School, muziekles en dan is er nog het huiswerk. Veel speeltijd blijft er dan niet
over.
Het moeilijke van vriendschappen hier is ook dat ze vaak van korte duur zijn. Veel kinderen
zijn maar voor 1, 2 of 3 jaar in China en vertrekken dan weer. Altijd weer afscheid nemen is
moeilijk en soms lijken de kinderen daarom ook minder te investeren in vriendschappen.
Toch is het belangrijk en nodig dit wel te doen en daarom proberen we hen daarin aan te
moedigen. En hen te helpen als er weer eens afscheid genomen moet worden. Afscheid
nemen is soms zo 'gewoon' voor ze, dat het ze weinig meer lijkt te doen. Dat is bekend van
'third culture kids'. Dit zijn kinderen die opgroeien in een land dat niet hun vaderland is.
Wel komen ze met regelmaat terug in dat vaderland en zo vormen ze een soort derde cultuur:
ze voelen zich in beide landen thuis en ook weer niet helemaal. Vaak is het voor hen
het makkelijkst om vriendschappen te hebben met kinderen die dezelfde ervaringen delen.
Hannah zit nu in 5 th grade, vergelijkbaar met groep 7 in Nederland en ze heeft vanaf groep
1 hier op school gezeten. Maar van de 43 klasgenoten (die over twee klassen verdeeld zijn)
zijn er maar 3 of 4 die ook vanaf die tijd op school zitten. Dit jaar kwam er een meisje terug
bij Hannah in de klas, die van groep 1 tot en met 3 ook bij haar had gezeten en daarna was
weggegaan. Het klikte gelijk weer, dat was leuk om te zien.
Afgelopen zondag zat er voor ons in de kerk een moeder met een meisje van 5, net zo oud
als Esther nu is. Ze hadden gelijk contact: spelletjes doen, grinniken....daar is weinig taal
voor nodig. En Esther vertelde me heel vrolijk na kerktijd dat ze zo blij was dat ze er weer
een vriendinnetje bij had...