download - toneelkringwij.be

2 20 jaar toneelplezier
Twintig jaar toneel in De Minne
Streven naar artistieke vernieuwing
Met haar tweede doelstelling, het streven naar vernieuwend en artistiek hoogstaand theater,
knoopte Wij aan bij de recente geschiedenis. Want Wij had reeds in de jaren ’80 duidelijk de
platgetreden toneelpaden verlaten. Harten Twee, Harten Drie (1985), Het Dagboek van
Anne Frank (1985), De Rekening van het Kind (1986), De Nacht van de zestiende januari
(1989) en De getemde feeks (1991), om maar een paar legendarische producties te noemen,
hadden aangetoond dat het gezelschap streefde naar vernieuwing, naar “ander” toneel.
Gaandeweg legde Wij de nadruk op het brengen van kwaliteitstoneel, waarbij het “spel” zelf
centraal stond. Sobere en functionele decors en een suggestieve technische omlijsting moesten
dat “spel” dan ondersteunen.
Nu Wij eindelijk op eigen planken stond en in alle vrijheid de vleugels kon uitslaan, kwam
de vernieuwing in een stroomversnelling terecht. Gevolgd door een ruime meerderheid van
de leden, stak het bestuur van Wij zijn voorliefde voor het meer experimentele genre niet
onder stoelen of banken. In de visie van Renaat Moeyersoon moest Wij de bakens verzetten
in het Lebbeekse toneellandschap. Of zoals hij het zelf verwoordde: “Wij moet uitgroeien tot
een kring die de toneelliefhebber af en toe verrast en regelmatig een frisse wind door het
plaatselijke amateurtoneelwereldje jaagt”.
Verrassingen waren er de voorbije twintig Minne-jaren te over. Op een paar uitzonderingen
na, waarbij de kring opteerde voor een brave komedie (Black Comedy, Van Tafel en Bed,…),
ging Wij voluit voor niet alledaagse stukken. Griekse tragedies (Het Huis van Labdakos,
Phaedra), wereldberoemde drama’s (De getatoeëerde roos, De tramlijn die begeerte heet,
De twaalf gezworenen), Monty Python-achtige komedies (Geef de Butler eens door), absurd
theater (Rinoceros, Ubu Roi,…), verteltheater (Rosalie Niemand, Bash) en sprookjesach-
tige verhalen (De gelaarsde kat, Zomernacht) behoorden tot het repertoire. Creatieve regis-
seurs als Frank Hofmans, Achiel Van Malderen, Renaat Moeyersoon, Danny Cobbaut,
Rubben Smits en Mark De Bodt gaven aan een toneelproductie hun eigen, persoonlijke toets,
waardoor een Wij-versie van pakweg De Mensenhater er heel anders uitzag dan wat je als
toeschouwer redelijkerwijze zou verwachten.
Voor het trouwe publiek van Wij was dit niet altijd even makkelijk. Sommige stukken vergden
van de toeschouwers een zware inspanning en leidden zowel binnen als buiten de kring
tot geanimeerde, soms heftige discussies. De acteurs van Wij konden vooraf moeilijk inschatten
hoe het publiek zou reageren, maar precies door dàt gevoel, door die spanning tussen de
“angst” voor de reacties van het publiek en de wil om er iets moois van te maken was acteren
bij Wij steeds weer een uitdaging.
En men acteerde graag bij Wij! De sfeer was er immers opperbest en de theaterzaal annex café
oefenden een sterke aantrekkingskracht uit op de leden. Na de repetities en de opvoeringen
bleef men er graag even hangen, zodat men elkaar ook beter leerde kennen en waarderen.
13