download - toneelkringwij.be

6
99
het bestuur was men trouwens niet bang meer voor een eventueel bouwavontuur. Wij
Een aantal Wij-mensen hadden het terloops wel eens over de noodzaak om een eigen, onafhankelijke
toneelzaal te bouwen, maar voorlopig bleef alles bij het oude. In het najaar van
1986 deed een lokaal conflict dit verlangen plots oplaaien. Eind oktober, begin november ’86
bracht Wij zes opvoeringen van De Rekening van het Kind voor het voetlicht. Om het
publiek niet al te zeer voor het hoofd te stoten, had regisseur William Guns verschillende
gewaagde passages (o.m. de les biologie over de menselijke geslachtsorganen) geschrapt.
Ondanks deze chirurgische ingreep viel het eindproduct bij een aantal parochianen in slechte
aarde. Zij hadden vooral kritiek op de vulgaire, platte taal die een van de hoofdpersonages
in de mond werd gelegd. Het bestuur van Wij kwam na de controversiële opvoeringen van
De Rekening van het Kind dan ook in aanvaring met de pastoor, die de kring zwaar op de
vingers tikte. Toen Wij anderhalf jaar later het ‘pikante’ blijspel Nee schat, nu niet op de
planken zette, botste men opnieuw met de parochiale overheid. De pastoor wenste het katholieke
karakter van de parochiezaal te vrijwaren en gaf duidelijk te kennen dat hij voortaan
inspraak wenste in de keuze van de stukken. Wij kon niet uitwijken naar een andere zaal en
legde zich hier willens nillens bij neer. Het spreekt evenwel voor zich dat deze situatie voor
Wij bijzonder frustrerend was. Het gezelschap had zich immers altijd principieel pluralistisch
opgesteld en was erg gesteld op zijn artistieke vrijheid, vrijheid die nu aanzienlijk werd
beknot. Binnen de kring gingen nu duidelijk stemmen op om zelf een toneelzaal te bouwen.
Vooral voorzitter Moeyersoon ontpopte zich als een vurig voorstander van dit plan. Toen na
een tijdje echter bleek dat de vereniging voor een dergelijke stap nog niet klaar was, liet het
bestuur haar bouwdroom (voorlopig) varen.
01
teater de minne
In 1992 werd die droom evenwel realiteit. Het gerucht dat de toneelzaal zou worden omgebouwd
tot een turnzaal voor de lokale lagere school plaatste de bouwplannen opnieuw op de
agenda. Daar kwam nog bij dat de huurprijs van de zaal met 50% werd verhoogd, wat voor
Wij totaal onaanvaardbaar was. Tegenover deze drastische prijsverhoging stond volgens Wij
immers geen enkele zichtbare verbetering van de materiële infrastructuur. Meer dan ooit
voelde het bestuur van Wij aan dat de desolate toestand van de parochiezaal, de plannen van
de plaatselijke lagere school en de al bij al vrij moeilijke relatie met de beheerders van de
zaal de toekomstkansen van de toneelkring hypothekeerden. Al deze elementen lieten Wij
geen keus. Indien het gezelschap artistiek onafhankelijk wou zijn, indien het de vleugels wou
uitslaan, dan moest het de parochiezaal verlaten en “op eigen planken” gaan staan. Binnen
beschikte immers over meer dan zeventig leden, een hardwerkende en eensgezinde bestuursploeg,
een trouw publiek en een klein spaarpotje.
Toen na enig zoekwerk bleek dat men in de Lange Minnestraat een oude, bouwvallige
schrijnwerkerij kon aankopen, kwam een en ander in een stroomversnelling terecht. Op
9 april riep het bestuur in het Wij-café In Den Black Out een Algemene Vergadering samen.
Op deze druk bijgewoonde vergadering kreeg het bestuur groen licht om tot aankoop van het
gebouw over te gaan. Om de aankoop en de verbouwingen te kunnen betalen (Wij raamde de
kosten op ongeveer 4.500.000 frank), deed de kring een beroep op de medewerking van haar
leden en onderschreef zij een hypothecaire lening bij een financiële instelling. Verder ontving