download - toneelkringwij.be

2 20 jaar toneelplezier
Hoe het allemaal begon:
voorgeschiedenis en bouw van
Teater De Minne
De geschiedenis van Teater De Minne hangt onlosmakelijk samen met de geschiedenis van
Toneelkring Wij. Wij, het toneelgezelschap uit de H. Kruisparochie, geesteskind van een aantal
jonge, toneelminnende mensen, werd in 1967 boven de doopvont gehouden. Aanvankelijk
speelde de kring volkse kluchten en blijspelen voor de mensen van de eigen parochie. Met veel
succes trouwens: de producties van Wij trokken keer op keer bomvolle zalen.
Begin jaren tachtig, nadat de kring had meegewerkt aan het Lebbeekse Massaspel Het
Stenen Wonder van Lietbeka (mei 1983) en Renaat Moeyersoon het roer bij Wij had overgenomen,
ging de kring een andere koers varen. Onder de bezielende leiding van Renaat zocht
Wij gaandeweg andere horizonten op. Het gezelschap koos voor een ander, vernieuwend
repertoire (met stukken als pakweg Het Dagboek van Anne Frank en Harten Twee, Harten
Drie), trok heel wat nieuwe jonge mensen aan, nam actief deel aan allerlei toneelwedstrijden
en stichtte zelfs een eigen cabaretgroep die in het omliggende tal van optredens verzorgde.
Op het einde van de jaren ’80 bruiste de kring van levenslust. Maar hoewel Wij de wind
in de zeilen had…, hoewel de sfeer binnen het gezelschap opperbest was en de kring zich
intussen in de tweede categorie van het Oost-Vlaams Provinciaal Klasseringstornooi had
gerangschikt, was er een groot probleem: Wij speelde nog steeds in de parochiezaal van de
H.Kruisparochie, een zaal die eigenlijk niet meer voldeed aan de noden van het moderne
verenigingswezen.
De mistroostige toestand van het parochiegebouw was overigens al lang bekend. Onmiddellijk
na zijn aanstelling als parochiepriester (op de eerste vergadering van het parochiaal comité
op 11 februari 1982), vatte E.H. Walter De Beer de situatie samen als volgt: “Het complex
is ongeveer 30 jaar oud en was aanvankelijk bedoeld als school. Het gebouw is lang en smal
en onderkelderd, zodat de lokalen alleen langs hinderlijke trappen te bereiken zijn. De
kelders komen geregeld onder water, de sanitaire installaties zijn onbevredigend, het plafond
in de grote zaal is beschadigd. De betonnen ramen springen en doen de ruiten barsten,
het dak is vochtig en met mos begroeid, de dakgoot is lek, de poorten die toegang geven tot
de speelplaats zijn stuk. Het gebouw is niet aangepast aan zijn huidige bestemming, geeft
een verwaarloosde indruk en is dringend aan herstelling toe.”
In de daaropvolgende jaren werden er wel wat materiële verbeteringen aangebracht. Maar
ondanks deze inspanningen was de toestand aan het einde van de jaren ’80, bijvoorbeeld wat
de sanitaire installaties en de gebrekkige brandbeveiliging betrof, nauwelijks veranderd.
Voor Wij had de parochiezaal trouwens nog een aantal bijkomende ongemakken. Het podium
viel nogal klein uit, de akoestiek was slecht, een degelijke kleedkamer ontbrak, decorstukken
en bierbakken dienden telkens via de trappen naar de derde verdieping gesjouwd
en repeteren was, vooral ’s winters, erg ongezellig.
5