• December 2004 - Studievereniging TWIST

Door Arlette Sjerp
* 9 april 1940
t 6 september 2004
Meneer Kooij. Zo noemde ik hem altijd,
want zijn grijze haren, de titel "Professor"
en zijn uitgebreide kennis van het
vakgebied boezemden mij zoveel ontzag in,
dat het gebruik van zijn voornaam mij
respectloos leek. Dat wil overigens niet
zeggen dat ik hem niet durfde aan te
spreken over het êên of het ander. Hij kon
altijd tijd vrijmaken voor studie· of
taalgerelateerde zaken. Zelf was hij ook
altijd met taal bezig. Uit mijn jaar als
studentassistent kan ik me nog herinneren Jan Koojj
dat hij aan de koffietafel kwam zitten en je
een vraag stelde als: "Hoe noem je de gemeenteraad van Almere!' Terwijl er
dan opties als "Almeerse- of -Almerense gemeenteraad- heen en weer over de
tafel vlogen, leek hij helemaal in zijn element te zijn.
Dat hij wel ontzag maar geen angst inboezemde, had wellicht ook te
maken met het feit dat hij af en toe overkwam als een -verstrooide
professor-. Zo had hij een hele eigen manier van college geven. Een alinea
eindigde regelmatig in gemompel met een blik gericht op het oneindige. Zo
leek het alsof hij meer in zichzelf stond te praten dan tegen de studenten;
iedereen moest dan muisstil zijn en zijn oren spitsen om nog op te vangen
wat hij zei. Ook gebruikte hij eigenaardige, verrassende zinsconstructies. Ik
herinner me de uitspraak van een medestudente, die zei dat ze tijdens zijn
colleges de syntactische boom die ze aan het begin van een zin in haar hoofd
had opgebouwd aan het einde weer kon afbreken omdat zijn zinnen altijd
anders afliepen dan ze verwacht had.
Zijn eigen einde is ook anders gelopen dan we verwacht hadden. Op
zijn crematie hoorde ik eigenlijk pas voor het eerst over de kant van meneer
Kooij die ik nog niet kende, want zo graag als hij over taal en taalwetenschap
sprak, zo gesloten was hij over zijn privé-leven. Zo kwam ik erachter dat we
een gemeenschappelijke hobby hadden: toneelspelen. Wat had ik het leuk
gevonden om daar eens met hem over te kunnen praten. De ironie wil dat als
dat nog had gekund, ik het helemaal niet geweten had... Ik heb meneer Kooij
niet meer kunnen spreken na mijn studiesemester in Montréal. Mijn laatste
herinneringen aan hem zijn zodoende de paar e-mails die ik vanuit Canada
nog met hem heb uitgewisseld. Deze waren persoonlijk en geïnteresseerd. Ik
ben blij dat ik me hem zo zal kunnen blijven herinneren.
11