Download Foolcolor Magazine (December 2012) - foolcolormedia

20
Foppe
ontmoet
Biesheuvel
Foppe wordt midden in de nacht wakker. Hij is alleen en denkt heel snel na.
Hij leest zijn favoriete boek van de heer Biesheuvel en besluit hem op te
zoeken voor hij er niet meer is. Wat hij kon, kon hij immers ook.
Vol gas startte hij zijn electrofiets en begon te fietsen en wel met zo
een vaart dat hij het luchtruim koos en naar de maan fietste. Het ging heel
gemakkelijk en de maan scheen vriendelijk.
Eenmaal op de maan vond hij een bordje: ‘Ben net verhuisd, het is me hier te
druk, zie je zo op Mars, B.’ ‘’Ha,’ dacht Foppe, ‘Weer zo n grapje.’ Hij zat lekker
op de maan en zijn accu was leeg. Hij stak een sjekkie op en bekeek de
aarde nu eens van een heel andere kant. ‘Wat een drukte daar!’ dacht hij. Foppe
belde de begeleidster en die nam op. ‘Met Foppe op de maan,’ zegt hij. ‘Ha Foppe,
kom je snel terug, je hebt vandaag je uitje en je ontbijt met koffie staat
klaar.’ ‘Goed,’ zegt Foppe, ‘ik hoop dat ik op tijd terug ben want het is een heel
eind fietsen!’
Eenmaal terug geloofden ze hem niet natuurlijk en Biesheuvel had hij ook
niet ontmoet, maar hij had wel een foto van de maan. Tevreden lag Foppe in
zijn bedje en wist zelf niet of hij nu had gedroomd of dat zijn fietstochtje
echt was. Maar de kilometerteller stond op honderdduizend, echt waar, en die
liegt niet.
Het zal in mei 1976 geweest zijn, toen ik negen jaar was, maar de precieze datum weet ik niet meer
en die doet er ook niet zoveel toe. In die tijd knikkerden wij, leerlingen van de basisschool, in de lente
en zomer, als het tenminste mooi weer was, op het schoolplein en daarbij ging het er vaak fanatiek
aan toe. Omdat ik geen knikkers had, had ik het plan opgevat om in het warenhuis van het kleine dorp
waarin ik woonde, een netje met knikkers te kopen voor vijfenzeventig cent. Ik kreeg altijd op vrijdag
mijn zakgeld, vijftig cent, en omdat ik vijfentwintig cent van de week ervoor gespaard had, kon ik
het netje met knikkers aanschaffen. In het netje zaten tien gewone knikkers en wat wij noemden een
‘mooie knikker.’ De gewone knikkers waren van glas en de mooie knikker van een soort steen.
Het hele weekend genoot ik van de knikkers. Eigenlijk waren de gewone knikkers misschien nog wel mooier dan de mooie knikker.
De laatste was wit en er waren mooie kleuren op geschilderd in een abstracte vorm, maar de gewone knikkers hadden mooie
kleuren in abstracte vorm IN de knikker. Die kon je natuurlijk zien omdat ze van glas waren.
Het begint met één mooie knikker en tien gewone, dacht ik, en het eindigt ermee dat ik een enorme verzameling knikkers van
allerlei soorten opbouw.
Die maandag ging ik licht zenuwachtig naar school. Over hoeveel knikkers zou ik aan het einde van de dag wel beschikken?
Ik zette mijn mooie knikker op het schoolplein neer en algauw was er iemand die wilde proberen om op een afstand van vijf
stoeptegels mijn mooie knikker te raken. Het was in één keer raak. Nu was de mooie knikker van hem en moest ik hem terug zien
te winnen. Ik gooide zijn knikker en vervolgens mijn tien splinternieuwe knikkers, maar ik raakte de mooie knikker niet. In één
minuut was ik alles kwijt. Ik kon wel huilen, maar dat deed ik niet. Ook werd ik niet boos. Nee, ik voelde mij... vreemd.
Misschien is toen het besef in mij gekomen dat materiële dingen helemaal niets voorstellen, dat je alles zó kwijt kunt zijn, maar ik
weet niet of dat waar is.
Die knikkerverzameling is er nooit gekomen maar in de loop van mijn leven heb ik wel allerlei andere dingen verzameld. Mijn
collecties worden nooit groot omdat ik ze verkoop voor ze groot kunnen worden en ik verkoop ze voor een fractie van de prijs die ik
er zelf voor heb betaald.
Tegenwoordig verzamel ik boeken en cd’s en ik ben niet van plan ze ooit nog te verkopen. Ze mogen blijven tot ik dood ga. Daarna
kan het mij niets meer schelen en mag de hele boel in kringloopwinkels te koop worden aangeboden.
Zo eindigen veel verzamelingen.
•
Erik Bies