Klik hier voor het document - De Blauwe Diender

In dit document treft u enkele fragmenten aan het uit het nieuwe boek “Kanker,
verwoesting en geneeskracht”. Hierdoor ontstaat wellicht een indruk van de
inhoud van het boek.
De schilderspoëzie is, zoals eerder in mijn boek “De Bezieling van een
politieman” een creatie van foto’s van schilderijen van mijn broer Alfons
(www.alfonssmeets.nl) en woorden die spontaan bij mij boven kwamen bij het
zien van zijn kunstwerken.
Het bericht.
… een doodgewone maandag, zoals er altijd maandagen zijn.
Ik kom met de fiets thuis van mijn werk en ga via de poort aan de zijkant
achterom naar binnen. Ik zie mijn vrouw aan tafel zitten en zoals
gebruikelijk slaat de hond Gino aan, want hij is blij dat het baasje weer
thuis is.
Het valt me op dat mijn vrouw niets zegt. Ik zie haar aan tafel zitten, met
gebogen hoofd. Ze kijkt niet op met die lachende blik, zoals gebruikelijk.
Normaal moedigt zij de hond ook ’n beetje aan om mij tegemoet te gaan.
Dan staat zij op van haar stoel en maakt de achterdeur open, zodat de
hond naar buiten kan. Deze keer blijft het stil, de deur gaat niet open en
er komt geen kwispelende hond naar mij toe. Er bekruipt mij een gevoel
van onzekerheid, er is iets aan de hand, maar wat?…
De uitslag.
…“Mevrouw, het is niet anders. Ik had het graag anders gezien, maar
het is een tumor van categorie 3, u heeft borstkanker!”
Daar ga je dan, ik probeer het eerst te verdringen door te denken dat er
een fout is gemaakt bij de diagnose, maar de keiharde werkelijkheid is
steeds nabij. Mijn vrouw begint opnieuw te huilen en ik voel een brok in
mijn keel en mijn ogen worden vochtig. Ik probeer haar te troosten.
“Laat haar maar eventjes”, zegt de arts heel begripvol.
Na enkele minuten wordt geprobeerd de draad van het gesprek op te
pakken.
“Ik zal ertegen vechten en ik ga ervoor”, zegt mijn vrouw.
“Ik zal je blijven steunen, wat er ook gebeurt”, is mijn reactie.
Er gaat een golf van verdriet door me heen en ik voel onmacht, ik denk
aan de aftakeling en het sterven, ik zie mijn schoonzus in haar sterfbed
liggen en kijk in de verdrietige ogen van mijn broer…

Haaruitval.
…20 december 2006: zo rond een uur of zes kom ik thuis van mijn werk.
Mijn vrouw is aan het koken en ik zie direct aan haar dat er iets aan de
hand is.
Zij kijkt wat terneergeslagen en als ik vraag hoe het gaat, begint zij te
huilen.
“Het haar begint opeens uit te vallen, ik vind het zo erg”, zegt ze
snikkend tegen mij. Ze kijkt me aan met betraande ogen en ik voel me
verdrietig worden. Ik probeer haar te troosten, sla mijn armen om haar
heen en zeg dat zoiets er nu eenmaal bij hoort, dat er straks ook weer
nieuwe haren zullen groeien. Ik weet anders ook niet wat ik op dat
moment moet zeggen. Zo praat ik als Brugman en nu weet ik niet meer
wat ik moet zeggen.
“Ik had niet verwacht dat het zo snel zou gaan, hele plukken haar verlies
ik nu, ik had gedacht dat ’t nog wel een tijdje zou duren”, zegt mijn
vrouw…
De laatste chemokuur.
… Geheel onverwacht zegt mijn vrouw dat zij het zwaar zal overwegen
om het nog eens te doen, mocht zich onverhoopt opnieuw kanker
aandienen. Ik vraag waarom zij er nu zo over denkt.
“Omdat ik die ellende niet nog eens wil doormaken”, zegt zij.
Ik zeg: “Je hebt je er nu ook heel erg goed doorheen weten te slaan,
waarom een volgende keer niet opnieuw?”
“Dat weet ik wel, maar als ik opnieuw zo vaak zó ziek moet worden, ik
weet niet of ik dat kan volhouden. Ik vind dat zo vies hè, alles aan je
stinkt, die vreselijke smaak in je mond, dat misselijke gevoel, totaal geen
fut meer.”
Vanuit een soort automatisme zeg ik: “Je bent door dit eerste
kankerproces zó sterk geworden, een tweede keer zal ook wel
lukken.”…

Een nieuw leven.
… we zijn een jaar verder en alles lijkt weer in orde. Het is alsof de
wereld en het leven ons toelachen. Na de bestralingen is er in verband
met de kanker niets noemenswaardigs meer te vermelden. Die lijkt zich
te hebben teruggetrokken uit het lijf van mijn vrouw, die er kerngezond
bij loopt, weliswaar met een grijze haardos of met een kastanjebruine
pruik, maar die het levende bewijs vormt dat een mens tot veel in staat
is. We kunnen onszelf helemaal naar de vernieling helpen, anderszins
blijkt het mogelijk te zijn te genezen van kanker.
De cynicus hoor ik nu denken: zolang het maar goed gaat, als je
eenmaal kanker hebt gehad, kom je er nooit meer vanaf....