Welkom in onze kerken - Gereformeerde kerk Sellingen

’n Wonderlieke kerstnacht
Wel het vrouger nait noar Zundagsschool
goan? Dat heurde der zo’n beetje bie
en ’t hoogtepunt van ’t joar was
vanzulf ’t kerstfeest.
Der wer altied sukkeloamelk
schonken en wie
kregen wat slikkerij, mit ’n
dikke appelsine en ’n mooi
leesbouk. Aan ’t ène van ’t
feest wer der altied ’n kerstverhaol
verteld.
Ain zo’n kerstverhoal is mie
altied biebleven en ’t is toch
al ’n hail zet leden, dat ik ’t
heurd heb. Mor ik ken der nog wel genog
van opbedenken dat ie der nog wat aan hebben.
’t Verhoal ging over ’n gebeurtenis in ’n oorlog
tussen Duutsland en Frankriek in ’t lèste van
de negentiende eeuw. Jongkerels van weerskanten
werden oproupen om stried te leveren
en de eer van heur laand te verdedegen. Wie
waiten zo langzoamerhand almoal wel, dat
oorlog altied bloudvergaiten is van voak
onschuldege mensenlevens.
Zo ook dizze oorlog!
Sanne Hofmann heur zeun Frits mos zuk ook melden.
Sanne was ’n wedevraauw oet ’n dörpke in Duutslaand.
En heur zeun was ’t ainegste wat ze nog haar.
’t Het heur den ook hail wat troanen kost toun hai
noar ’t front tou stuurt wer. En tot overmoat van ramp
kreeg ze nog gain ’t wij moand loater bericht, dat heur
Frits gewond in ’t hospitoal lag in ’n ploatse vlak veur
Paries. Ie kennen joe wel veurstellen dat Sanne doar ’n
bult verdrait om haar.
In dij braif ston dat ze heur zeun ’n pakje sturen mog
veur de kerstdoagen dij in aantocht wazzen.
Dat leek Sanne ’n goud idee en ze is der vot mit
begunt. ”’n Waarme borstrok en ’n dikke wollen daze
dij kin hai vast goud gebruken mit de kòlle,”zee Sanne
in zuk zulf. ”En ’k stop der ook ’n poar Berliner bollen
bie in, want door is ’t jong stoapel gek op!”
Sanne het alles goud inpakt in dik pepier mit ’n taauw
der omtou. En toun der mit noar ’t postkantoor. De
beambte achter ’t loket was ’n dikke naarpot, dij laiver
de kraante las as dat e de lu wat mit holp. ”k Heb ’n
pakje veur mien zeun aan ’t front,” zee Sanne. ”k Hoop
dat ’t zo goud is” nait dus… De man keek heur nareg
aan en zee: ”’t adres is nait goud. Der staait nait bie
wat veur rang of hai het, dus eerst ’n beter adres der
op.” Hai kwakte ’t loek weer dicht en Sanne kon weer
noar hoes tou goan. ’n Buurman het heur wat mit hol-
6
pen om ’t goud te kriegen, mor
dij vranterge kerel het heur nog
twij moal weer trugge stuurt.
Twijde moal was ’t taauw
nait strak genog en toun
zai veur daarde moal ’t
pakje hìn brocht muik hai
aanmaarkens op de inholt,
omdat zai der Berliner bollen
bie in stopt haar.
Toun was de moat vol veur Sanne.
Zai rechtte heur rugge en zee:
”Nou is ’t mooi west. As ie
den nait ’n beetje mitwaarken
willen veur de jongens
dij ook veur joe aan ’t
front vechten, den
breng ik ’t pak
zulf wel noar
hom tou!” De
laifde veur heur
ainegst kind muik
heur zo kregel en vastberoaden,
al haar ze op dat moment gain
benul van de raaize woar zai aan
begunnen wol.
Lu dij heur goud konden hebben van alles
perbaaierd om ’t plan oet heur kop te proaten,
mor zai bleef der bie en gaf steevast as antwoord:
”mien jong zèl zien kerstpakket hebben mit de Berliner
bollen woar hai zo gek op is. Gainaine holt mie tegen.
Ik vertraauw op God.”
Mor in ’t haile dorp was noeit aine dij leufde dat Sanne
Hofmann zo’n raaize van wel vaarhonderd kilometer
volholden zol. Mor toch ging Sanne op pad en ’t is ’n
aldernoarst barre tocht worden, dij mit gain pènne te
beschrieven is. De laifde veur heur zeun gaf heur kracht
om deur te goan. Kilometers het ze lopen.
Gelukkeg wazzen overal behulpzoame mensen, dij
heur wieder holpen hebben. Boeren dij Sanne mit
peerd en woagen wieder brochten en heur op train
zetten. Soldoaten dij heur over de grens holpen hebben
en goa zo moar deur.
Zai het zulfs nog midden in ’n vuurgevecht zeten, mor
is wonderliek spoart bleven. En ze is der kommen, mor
vroag nait hou!
Net doags veur kerst kwam ze op stee aan, woar ze
wezen mos. Toun zai zuk meldde bie ’t hospitoal kreeg
ze weer ’n tegenslag te verwaarken. Want ’t bleek dat
heur zeun Frits doags der veur ontsloagen en trugge
goan was noar ’t front tou. Sanne barstte in troanen
oet, was den alles veur niks west? Zowat ’n weke was
ze onderwegens west. ’t Kon toch nait woar wezen.