twee blinden zien - Stromen van Kracht

EEN GELOOFSSTAP
Jezus zond zijn discipelen twee aan twee uit. En niet
voor niets. Er is misschien geen gevaar zó onderschat
maar toch zo reëel als eenzaamheid. Om met niemand te
kunnen bidden, tegen niemand in je eigen taal te kunnen
spreken. Alle moeilijkheden zelf te moeten doorworstelen,
vraagt mèèr dan alleen enthousiasme, het vraagt
DOORZETTINGSVERMOGEN.
Alleen begon ik de pamfletten uit te delen, nadat ik er
op mijn hotelkamer voor had gebeden. Ik begon tegen
mensen op straat, of in het park te getuigen. Na enkele
dagen lopen in de zon, van de ene instantie naar de
andere, van de ene kant van de stad naar de andere,
besloot ik een taxi te nemen, maar toen ik bemerkte, dat
voor een ritje van de ene kant van de stad naar de andere
f 7,50 gevraagd werd, keerde ik gauw naar de benenwagen
terug. De hitte in Cayenne was ondragelijk. Ik
kocht een soort sombrero en zette die op mijn hoofd.
Mijn tropenpak was gekreukt en gevlekt: Waar zou ik
het kunnen laten opknappen? Het eten was op z'n zachtst
gezegd: slecht. Toen naderhand de broeders Huisman een
keer in het hotel, waar ik twee maanden woonde, kwamen
eten, zeiden ze: Hoe ben je hier in leven gebleven?
En toen ik teruggekomen op Schiphol, mijn familieleden
en vrienden weer ontmoette, zei er één: Het is Ben
nog wel, maar veel is er niet van hem over.
Maar waarom deze dingen noemen. Heeft de Heiland
niet de dood gesmaakt voor redding van zondaars. Heeft
hij niet machteloos geleden? Heeft men hem niet gegeseld?
Bij Hem vergeleken hebben we nog géén offer
gebracht, géén werk gedaan, en géén prijs betaald.
85