Charismata - Stromen van Kracht

KAREL HOEKE

CHARISMATA
door
KAREL HOEKENDIJK

CHARISMATA
De Heilige Geest is de Gave, die Jezus Christus aan Zijn discipelen
beloofd had. Als Hij over kracht sprak, bedoelde Hij
niet een of andere onpersoonlijke begiftiging met energie,
natuurlijke mogelijkheden. Hij bedoelde dat de Heilige Geest
de absolute, soevereine leiding zou geven en de wetten en
krachten van het Koninkrijk in beweging brengen.
De discipelen konden niets beginnen voordat de Heilige Geest
over hen gekomen was. Ook het werk van Jezus zou geen
aanvang nemen, voordat Zijn doop in water het had ingewijd
en voordat het door de Heilige Geest bekrachtigd was. Hij
schreef Zijn discipelen eenzelfde persoonlijke ervaring voor;
zij moesten wachten op de komst van de Heilige Geest.
De menselijke capaciteit, zonder verdere hulp, is volkomen
ontoereikend voor wat God van hem verwacht. De grote
opdracht voor wereld-evangelisatie is niet mogelijk zonder
deze speciale toerusting. Hun liefde voor de Meester, hun
ervaringen in de omgang met Hem, hun enthousiasme, hun
bewogenheid voor het verlorene, alle verworvenheden bleken
niet genoeg voor het uitvoeren van hun wereldwijde zendingstaak.
"Niet door kracht, noch door geweld, maar door Mijn
Geest", zegt de Heer (Zach. 4 : 6).
Een eeuw geleden schreef Dr. Horace Bushnell, voormalig
zendeling in Korea: "Waarom zouden deze wonderen, deze
nieuwe tongen, deze profetieën, deze gaven van genezing,
deze macht over demonen, die voorheen feiten waren, thans
niet meer effectueren? Kunnen deze waarheden teruggedrongen
worden door natuurlijke capaciteiten, intellectuele talenten?
Deze bovennatuurlijke openbaringen van Gods Geest
zijn werkelijkheden ook voor deze tijd."
Jezus zegt: "Het is beter voor u, dat Ik heenga. Want indien
Ik niet heenga, kan de Trooster niet tot u komen, maar indien
Ik heenga, zal Ik Hem tot u zenden" Cl oh. 16 : 7). Dit is
noodzakelijk geacht door de Heer, het is "beter voor u". Wij
3

willen ons in beweging zetten naar dit "betere voor u".
Wij kunnen niets anders stellen in de plaats van de Heilige
Geest, elk synthetisch samengesteld geestelijk leven blijkt een
jammerlijk surrogaat.
De mens maakt geschiedenis, maar de mens is niet veranderd
door de geschiedenis. De Charismatische Gaven schijnen zich
in de twintigste eeu w zelfs heerlijker te openbaren dan in
enige andere eeuw van het Christendom.
Wij willen een poging doen om - uiteraard onvolledig - hieronder
een aantal voorbeelden te geven hoe deze gaven levend
bleven en werkzaam in de Kerk van Christus, zo lang zij
bestaat.
In de eerste jaren werd het Evangelie bevestigd door de kracht
uit de hemel. Zij werd door gewone mensen tot in de steden
van het Romeinse rijk binnengedragen. Deze mensen hadden
lichamen als wij, problemen als wij, maakten fouten als wij,
maar zij deden wonderen in hun van God geschonken volmacht,
zij heersten over ziekten en demonen. Zij spraken de
woorden Gods middels profetieën, zij spraken in tongen. Zij
hadden wat wij ook kunnen hebben en zullen hebben. Zij
waren mensen als wij (Jak. 5 : 17).
Wonderen waren doodgewone, dagelijkse ervaringen. Het
Christendom zelve was een wonder in die dagen. De Heer
Jezus droeg de genezingskracht over op andere mensen, vele
jaren na Zijn opstanding; 20 jaren later had Paulus deze volmacht
(Hand. 19 : 12); 26 jaren later werden gaven van genezing
aan gewone stervelingen toevertrouwd; 27 jaren later
werden de aan wijzingen voor genezing in Jak. 5 : 14 neergeschreven;
40 jaren later getuigde Clemens, die nog een tijdgenoot
van Paulus was: "Mensen genazen zieken, toen zij
hen de handen oplegden"; 200 jaren later schreef Origenes:
"Mensen hadden wonderbare macht, zodat zij onder aanroeping
van de Naam van Jezus genezingen deden."
IREANAEUS (130- 202 n.c.), de Griekse Bisschop van Lyons
schijnt de eerste van de Nicea-vaders te zijn geweest die speciaal
de glossolalie (spreken in tongen) noemt. Hij schrijft
over de aanwezigheid van de Geestesgaven in de na-apostolische
tijd: "Zij, die waarlijk discipelen van de Zoon van God
4

zijn, ontvangen in Zijn Naam de Geestesgaven. Want velen
drijven demonen uit en dat met kracht, niet twijfelachtig.
Anderen weten door hun Gaven wat God door profetieën aan
Zijn volk zeggen wil en weer anderen zien wij door handoplegging
zieken genezen."
Ireanaeus bericht verder in 179 n.c.: "Zij, die de Heilige
Geest ontvingen, spreken in velerlei talen door de Geest Gods,
zoals ook Paulus deed. Wij hebben ook broeders horen profeteren
in de Gemeente, ze brachten Gods woorden tot allen.
Anderen maken het verborgene der mensen openbaar tot
hun nut en die van anderen, zij brachten Gods geheimen aan
het licht. Deze mensen noemt de apostel "geestelijk", omdat
zij gelijk de Geest zelf zegt, inderdaad "geestelijk" zijn."
Dan klaagt hij: "Anderen spotten met de Gaven des Geestes,
die naar de wil des Vaders op het menselijk geslacht uitgestort
worden. Zij zijn niet bereid het Evangelie van Johannes
te geloven, waar de Heer Jezus beloofde de Trooster te zenden
van de Vader. Ze ontzeggen zowel dit Evangelie als ook
de profetische Geest iedere werkelijke waarde."
In het jaar 125 n.c. schreef POL YCARPUS, dat er gelovigen
waren in zijn dagen die de doop met de Heilige Geest hadden
ontvangen, in nieuwe tongen spraken en profeteerden.
De Latijnse kerkvader TERTULLIANUS (160-220) schreef
in zijn "Contra Marcio" (blz. 444): "Laat Marcio het bewijs
leveren dat het niet waar is dat sommige profeten hebben
gesproken door de Gaven des Geestes en niet uit menselijk
inzicht. Dat zij bekend hebben gemaakt de geheimen van het
hart. Laat hem een psalm voortbrengen, een visioen, een
gebed, maar voortgebracht door de Geest van God, in een vervoering.
Laat hem een vertolking van tongen uitspreken die
tot hem is gekomen! Nu , al deze tekenen zijn uit mij voortgekomen
zonder moeilijkheid en zijn overeenkomstig de wetten,
beschikkingen en aanwijzingen van de Schepper."
In de tweede helft van de tweede eeuw kwam na een periode
van verval en het doven van het eerste vuur, onder de prediking
van MONTANUS een opwekking. De Christenen strekten
zich uit naar een nieuwe Pinkster-ervaring met dezelfde
5

egeleidende tekenen die het eerste uur hadden gekenmerkt.
Twee van de voornaamste kerkvaders, Ireanaeus en Tertullianus,
stelden zich ten volle achter deze beweging. Het
"Montanisme" werd later als ketterij gebrandmerkt en zelfs de
invloed van Ireanaeus en Tertullianus konden dit verbod niet
verzachten.
PACHOMIUS (292-346), de Egyptische grondlegger van het
eerste Christelijke klooster, getuigt zich te hebben verheugd
Grieks en Latijn op wonderlijke wijze te hebben kunnen
spreken, zonder deze talen te hebben geleerd. Hij kreeg de
onmiddellijke beschikking hierover, nadat hij daar speciaal
voor gebeden had. Want hij had deze kennis op dat ogenblik
nodig, tot eer van God.
AUGUSTINUS (354-430) schreef: "Wij brengen nog steeds
in toepassing wat weleer de apostelen deden, toen zij in
Samaria onder handoplegging baden om de uitstorting van de
Heilige Geest op de pasbekeerde Samaritanen. Onze verwachting
is ook, dat deze gelovigen in tongen gaan spreken. Wie
de Geest Gods erkende werd door Hem vervuld en sprak in
talen van andere volken en niet alleen de 120 van het eerste
uur der Gemeente."
CHRYSOSTOMUS (347-407) schreef over het afnemen van
de Geestelijke Gaven in zijn dagen. "De hoogmoed was de
belangrijkste oorzaak dat de Heer Zijn Gaven terugnam."
Fr. Oehninger schrijft in zijn "Geschiedenis van het Christendóm"
(blz. 49) over de toenmalige tijd: "De kerk had de
vijand van buiten, het heidendom, in een strijd die 200 jaren
duurde, overwonnen. Maar nu zocht de vijand de kerk zelf
door valse leringen en inzettingen, door werelds leven, inwendig
te verderven."
AMBROSIUS (340- 397), Bisschop van Milaan, citeert een
uitspraak van Augustinus, volgens wien de heidenen uit die
dagen "er aanstoot aan namen, dat zij geen wonderen meer
onder de Christenen zagen" en "dat deze de juiste oorzaken
daarvan eens blootleggen moesten en toegeven dat de oorspronkelijke
geloofskracht zeer verzwakt was, omdat de men-
6

sen niet meer trouw in de voetstappen van Christus traden."
In het jaar 862 berichtte BULGARI, een bekende evangelist
in die dagen, dat er in zijn kring van gelovigen er waren die in
nieuwe tongen spraken.
In 927 zei BOGOMILS, dat de mensen zeer geestelijk waren
en de Heilige Geest ontvingen met de begeleidende tekenen
van het spreken in nieuwe tongen en dat zij profeteerden.
Ook waren er genezingen door handoplegging en wonderen.
De Spaanse grondlegger van de orde der Dominicanen,
DOMINICUS (1170-1221) berichtte in het 2e hoofdstuk van
zijn 2e boek over zijn leven, dat hij reizende van Toulon naar
Parijs, overnachtte in Pierre d' Amont. Hij bracht de nacht in
gebed door in de Natre Dame kathedraal met zijn reisgezel
broeder Bertrand.
De volgende morgen, als zij hun weg vervolgden, ontmoetten
zij Duitsers die dezelfde route reisden. Deze vreemdelingen
voegden zich bij hen en betuigden hen hun respect. De 4e dag
verzuchtte Dominicus: "Broeder Bertrand, ik verwijt mijzelf
dat ik wereldlijke gaven van deze vreemdelingen ontvang,
zonder interesse te tonen voor hun eeuwige belangen. Laten
wij neerknielen en bidden dat God ons in hun taal onderwijst,
zodat wij met hun over Jezus kunnen spreken."
Dominicus zette zich tot gebed en begon onmiddellijk Duits
te spreken, tot grote verbazing van zijn reisgezellen. Vier
dagen lang sprak hij met hen over Jezus Christus. Toen zij in
Orleans aankwamen, verlieten de reizigers hen, nadat zij gevraagd
hadden nog voor hen te bidden. Hetzelfde gebeurde
weer en Dominicus beschikte wederom over de taal, die hij
plotseling volkomen beheerste.
ALBIGINSES (1190- 1270) schreef dat in zijn dagen grote
wonderwerken Gods werden aanschouwd in de Gemeente
(Shaff Herzog Encyp).
De geschiedenis van de WALDEN ZEN in de 12e en 13e eeuw,
toont niet alleen een grote toewijding in het Bijbellezen en
een algemeen verlangen de originele zuiverheid van de Nieuw-
7

Testamentische Kerk te volgen, tot sterking van het geloof,
maar ook de genezing en het spreken in onbekende talen
werden ervaren. (In Encyp "Religion and Ethics", door
Wycliff, staat genoteerd dat de Waldenzen in tongen spraken).
VINCENT FERRER (1350-1419) was een Spanjaard die toetrad
tot de orde der Dominicanen. Hij deelt mee dat hij ook
begiftigd was met de Gave van tongen, een mening die gedeeld
werd door Nicolas Clemangis, een doctor van de Universiteit
van Parijs, die hem had horen prediken (Catholic Encyp).
Na de 15e eeuw werd weer gerept over doden-opwekkingen.
Ook MAARTEN LUTHER berichtte over een zekere Dr. Med.
Joakunn in Los Angelos, die vertelde dat door een zeer eenvoudige
Geestvervulde zuster vijf doden werden opgewekt in
een tehuis voor zwakken dat door een Duitse predikant werd
geleid.
Over de kleurrijke en grote Jezuïeten-missionaris FRANCIS
XAVIER (Xaverius) (1506-1552) wordt geschreven: Toen
deze J ezuIet het eerst binnendrong in de eilanden van de
Indische archipel, was hij onbekend met de talen dezer volken.
Hij kon kinderen dopen en zieken verbinden, maar moest zich
met gebaren behelpen, schreef hij aan F. Monsilla. Terwijl hij
zich ijverde voor het volk van Travancore, gaf God hem plotseling
het vermogen Portugees te spreken met een jonge Portugese
broeder, Vaz genaamd, in Coimbra, die hem later op
vele van zijn reizen vergezelde. Hij sprak zeer goed ook de
taal van de inboorlingen, zonder die te hebben geleerd, hij
had geen tolk nodig.
Deze Gave was een bijzondere zegen telkens wanneer hij die
nodig had en wanneer hij er om bad. In Amanguchi, Japan,
waar hij de eerste Christelijke missionaris was, predikte hij
dikwijls tot de rondtrekkende Japanse en Chinese kooplieden
in hun moedertaal, die hij inderdaad nooit had geleerd.
Verdere aanwijzingen over de tijdelijke, incidentele aard van
deze Gaven des Geestes zijn te lezen in Xavier's brieven, waar
hij voortdurend rept over de moeilijkheden met de verschillende
talen van de stammen die hij bezocht en het gezegend
gebruik van deze door God gegeven Gaven.
8

In zijn dagen schreef CALVIJN (1509-1564) in zijn "Commentaar
over de brieven van Paulus aan de Corinthiërs":
" Er zijn thans grote theologen die luid protesteren tegen wat
bedoeld is in die brieven. Als het zeker is dat de Heilige
Schrift hier het gebruik van tongen met voortdurende lofprijzing
onderscheidt, zullen wij gemakkelijk vaststellen wat
soort van geest deze Reformatoren bezaten, welke verwijten
zij tegen hen inbrengen." Hij bedoelde de tekst: "Ik wilde
wel, dat gij allen in tongen spraakt" (I Cor. 14 : 5).
LOUIS BERTRAND (1528-1581) was op dezelfde wijze als
Xavier gezegend met de Gave van tongen. Over zijn werk onder
de Indiërs in het Westelijk halfrond werd van hem gezegd dat
hij tot vergemakkelijking van de toegang tot de inboorlingen,
door God wonderbaar begiftigd was met de Gave van tongen
(Catho1ic Encyp).
In 1552 heeft FRANCISCUS VAN ASSISI in tongen gesproken.
JOHN HOWIE geeft in zijn boek "The Scots Worthies" ons
vertrouwelijke mededelingen over de vroegere Schotse Reformatoren
waarvan sommigen een bediening hadden met dezelfde
grote wonderen als in het boek der Handelingen.
JOHN WELCH, geboren in 1570, was in het begin van zijn
leven een dief en nietsnut. Hij bekeerde zich tot Jezus Christus
en begon dagelijks te prediken. Hij was een derde van zijn tijd
in gebed. Zijn bediening in Edinbourg Castle is even verbazingwekkend
als bij de apostelen in het Nieuwe Testament.
Over Welch's geestelijk leven schreef Howie: "Een oprechte
prediker die WeIch dikwijls bezocht, zei dat Welch op een
nacht zeer laat nog in de tuin was, sommige van zijn vrienden
wachtten hem in zijn huis. Toen het zeer lang duurde, opende
een van hen een venster die op de tuin uitkeek en zag dat een
vreemd licht om Welch heen straalde en hij hoorde deze in
gebed geconcentreerd vreemde woorden spreken; de man was
vervuld van een diepe geestelijke vreugde."
Dr. Horace Bushnell verklaart: "Wie het klassieke Christelijke
boek 'The Scots Worthies' leest, treft daar een stroom aan
9

van profetieën en genezingen, openbaarmaking van verborgen
zonden, bijzondere gebedsverhoringen, onderscheiding van
geesten, alle gaven en wonderen als in de apostolische eeuw.
Het boek van Howie is uitgegeven bij een van de grootste en
conservatiefste gemeenschappen van Christenen in Amerika."
In 1665 herriep Lodewijk XIV van Frankrijk het Edict van
Nantes en begon voor twee miljoen Protestanten een lange,
zware vervolgingstijd. De lijdensgeschiedenis van de HUGE­
NOTEN is aangrijpend. Duizenden werden naar de brandstapel
gebracht en andere duizenden werden opgejaagd door
de koninklijke dragonders. Tenslotte kwam het in de bergen
van Cevennes tot een gewapende opstand, die uitliep op een
machtige geestelijke opwekking.
Het getuigenis van deze CAMISARDS droeg menigmaal een
apostolisch karakter, naast de Gaven van profetie kwam de
Gave van het spreken in tongen voor. Kinderen en bejaarden
kwamen in de bijeenkomsten naar voren en hielden machtige,
geïnspireerde predikaties, waarbij hun lichamen in heftige
bewogenheid kwamen door de kracht Gods.
Deze Gaven wekten groot opzien. Mannen, vrouwen, kinderen,
grijsaards, de allereenvoudigsten, werden door de Heilige
Geest gegrepen en profeteerden, de uitwerking van deze zegeningen
was machtig.
Zoals de Makkabeeën vochten voor hun vaderland tegen de
verzamelde Romeinse legers, streden de Camisards met
Psalm 68 als strijdkreet op de lippen. De ogen van geheel
Europa waren op deze "kleine profeten" of "Franse profeten"
van de Cevennes gericht.
Op het Pinksterfeest in 1702 waren in een bepaalde streek
alle kerken leeg, omdat iedereen "in de woestijn" gegaan was,
in de vrije natuur, om daar het Avondmaal op Bijbelse wijze
te vieren. De koning was niet in staat om deze beweging van
de Geest te vernietigen, niettegenstaande hij op de wreedste
wijze geweld pleegde. Tenslotte moest hij hen de vrijheid hergeven
om te emigreren.
De Camisards ontvingen in 1668-1715 de doop met de Heilige
Geest en spraken in tongen. Zij legden zieken de handen
op voor genezing ("Confusion of tongues", blz. 322).
10

De INSPIRATIE BEWEGING werd door deze emigratie naar
Engeland, Nederland, Skandinavië, Duitsland en Zwitserland
gebracht. Evenals bij de oude Camisards kenmerkten deze
gemeenschappen zich door manifestatie van de Geestesgaven,
soms onder sterke lichamelijke bewogenheid, wanneer de
Geest over hen kwam. Men hoorde het spreken in tongen, vertolking
van tongen in de eigen landstaal, alsook profetieën en
er waren visioenen. Ook hoorden we menigmaal van genezing
door handoplegging, terwijl in de samenkomsten zondaren
onder diepe indruk van hun zondelast kwamen.
In Wetterau bij Frankfort a.d. Main werden de samenkomsten
geleid door een dominee uit Wurtenburg, genaamd Gruber.
Zij werden genoemq "De geïnspireerden van Wetterau".
Geleid door GEORGE FOX (1624-1691) geloofden de
Quakers en hun vrienden in de voortzetting van de originele
Gaven van de Geest uit de aposteltijd en dat zij gezegend waren
met de Gaven van tongen ("History of the Christian
Church"). Het bericht is bewaard dat de Quakers in 1714 in
tongen hebben gesproken.
"Wanneer wij voor het aangezicht des Heren kwamen", schreef
W. C. Braithwaite in een verslag over de eerste Quakers-samenkomsten,
"werd de Heilige Geest vaak over ons uitgestort en
dan spreken wij in tongen."
De bekende stichter van het weeshuis in Halle: AUGUST
HERMAN FRANKE, gaf zijn oordeel over de verschijnselen
van de Gaven des Geestes en zei: "dat men ook bij nauwkeurige
onderzoekingen tot de conclusie kwam dat dit niet op
bedrog berustte."
Het is van betekenis dat GRAF VON ZIN ZEN DO RF (1730)
met de Inspiratie-gemeenten contact opnam. De diep geestelijke
persoonlijkheid van een man als Rock maakte op de
graaf een diepe indruk, hoewel sommige verschijnselen hem
bevreemdde.
Merkwaardig is het bezonnen oordeel van TERSTEEGEN die
in zijn boek "De weg der Waarheid" een bijzonder hoofdstuk
wijdde aan het "gedrag bij buitengewone Geestesgaven".
11

De volgende zinnen wijzen nog vandaag de weg: "Ik zie deze
tijd als een tijd van openbaring van Gods genade. Worden
dagen als deze niet opgemerkt of erkend als dagen van werking
van de Heilige Geest, dan volgen daarop gerichten en verwoesting.
In zulke tijden doet de Heer de verkondiging menigmaal
vergezeld gaan van buitengewone mededelingen van
Zijn genadegaven, opdat mensen die samenkomen, evenals op
de Pinksterdag, door krachten en tekenen die het Woord bevestigen,
worden gegrepen. Dit is Gods doel van al deze buitengewone
dingen. Is de vrucht goed, dan moet ook de boom
goed zijn. Het is dwaas en onvergeeflijk indien ik deze openbaringen
en gezichten niet met passende eerbied zou aanvaarden."
In 1731 waren de Gaven van genezing, tongen, onderscheiden
van geesten, profetie, te vinden onder de Katholieke en
JANSSENISTISCHE gemeenschappen in Parijs. Hastings Encyp
Cambridge: "Modern History", deel I, blz. 237, noteert
dat van 1640-1730 de Janssenisten in tongen spraken. De
Janssenisten geloven met de Camisards dat hun spraakorganen
onder controle waren van een bovennatuurlijke macht. De
Janssenisten werden gruwelijk vervolgd door de Jezuïeten.
De SHAKERS, een meer emotionele sekte in Engeland, gesticht
in 1774, kwamen naar Amerika in hetzelfde jaar. Een type van
glossolalie was altijd onder hen. De stichtster van deze groepering,
moeder Ann Lees, gebruikte deze Gaven frequent. Zij
werd gedaagd voor leiders van de Kerk van Engeland, bekende
taalgeleerden in die dagen. Beschuldigd van godslasterlijke
praktijken, van "aanleren van deze uitingen" bemerkten haar
ondervragers dat zij lezen noch schrijven kon.
Volgens haar volgelingen sprak zij in tongen en beheerste zij,
wanneer zij dat in haar bediening nodig had, verschillende
talen. Na haar ondervraging lieten haar veroordelaars haar vrij.
Op 8 maart 1750 sprak volgens de geschiedenis THOMAS
WALSH in tongen. In een dagboek van Thomas Walsh, een
van Wesley's voornaamste medewerkers, schreef hij: "Deze
morgen gaf de Heer mij een taal te spreken die ik niet kende,
mijn ziel klom tot Hem op, wat was dat wonderbaar."
11

(" The outpouring of the Holy Spirit" - "The Morning
Watch" - deel 2, blz. 616). .
Eigenlijk kon men J OHN WESLEY (1703- 1791), die gewoon
was een Methodist te worden genoemd, beter een Pinksterprediker
heten. Als de Heilige Geest waait en mensenharten
aanraakt, vraagt Hij niet naar conventies en tradities. Hij
waait en werkt zoals Hij wil.
Uit het boek: "Met tekenen, die daarop volgen", lezen wij op
blz. 160 het volgende: "John Wesley heeft door zijn vele notities
in zijn beroemd dagboek in oktober 1738 voor degenen
die na hem kwamen, vastgelegd, dat hij anderhalf jaar na zijn
bekering en nadat hij reeds met grote zegen als prediker van
het evangelie werkzaam was geweest, een groot verlangen had
naar een diepere ervaring met God." "Ik bad God dat Hij al
Zijn beloften aan mijn ziel zou waarmaken."
Dat God zijn verlangen vervulde bewijst een notitie uit januari
1739: "Wij waren tesamen gekomen tijdens een herdenkingsdienst
in Londen, waar ik met George Whitfield en 65 andere
prominente Methodistenvoorgangers vergaderde. Ongeveer
3 uur in de morgen, toen wij aanhielden in gebed, kwam de
Geest machtig over ons, zodat velen van ons, overvloeiende van
vreugde, luid de Heer prezen en in tongen spraken, zelfs vielen
er op de grond. Zodra wij ons van onze verbazing om de tegenwoordigheid
van God een weinig hadden hersteld, zongen wij
als uit één mond: 'Wij prijzen U, onze God, onze Heer'!"
In april 1739 kwamen soortgelijke ervaringen weer voor. Mensen
werden plotseling op schokkende wijze van hun zonden
bewust. Spoedig werd dit een verschijnsel dat vaak bij Wesley's
prediking voorkwam. Zij die door Gods Geest getroffen werden,
begonnen luid te wenen en zonken als dood ter aarde, de
smart van hun hart was hen te veel.
Op 25 april schreef Wesley in zijn dagboek: "Terstond viel er
op de samenkomst één ter aarde, nog één en nog één, zij vielen
naar alle kanten om als door de bliksem gevelde bomen, ze
waren ten prooi van een hevige, innerlijke emotie.
Velen ergerden zich aan het gedrag van diegenen die in zo'n
grote zondennood gekomen waren. Wesley schreef: "Mijn
stem was nauwelijks boven het gesteun en geween verstaanbaar
te maken dergenen die Hem aanriepen, Die machtig is te
13

edden." Daar stond een Quaker die duidelijk zijn misnoegen
toonde over deze manifestaties, zijn lippen krulden en zijn
wenkbrauwen fronsten zich toen hij plotseling zelf ter aarde
viel. Een zekere J...H ... , een fanatieke aanhanger van de Episcopaalse
Kerk, bestreed deze Methodisten en waarschuwde de
mensen dat dit "duivels bedrog" was, maar op zekere dag,
aan tafel gezeten, verschoot hij van kleur, viel van de stoel en
begon vreselijk te huilen, terwijl hij in opperste zondennood
zijn hoofd tegen de grond bonkte.
Tijdens een vergadering in Londen werden 26 personen door
een plotselinge bewustwording van hun zonden overvallen.
Wesley noteerde: "Sommigen van hen zonken ineen en beefden
heftig, alle kracht ontzonk hen, anderen riepen luid: Wat
moeten wij doen om gered te worden."
Wesley had genoeg aanvallen van hysterie en epilepsie, ook
van fanatisme, gezien, maar "dit was in geen enkel opzicht
hiermee te vergelijken, dit is het machtige werken van de Heilige
Geest."
In een studie over John Wesley schreef Marjorie Bowen: "Wat
zo'n indruk maakte en John Wesley en zijn volgelingen bemoedigde,
sloeg bijzonder aan en verbijsterden zijn tijdgenoten. Het
is geen geheim voor de moderne psycholoog die dit fenomeen
van de glossolalie of spreken in tongen kent, uit Goddelijke
inspiratie voortgekomen. Nadat Paulus de twaalf discipelen in
Efeze de handen had opgelegd, 'spraken zij in tongen en profeteerden'.
Deze dingen begeleiden alle opwekkingen, alle grote
doorbraken van de Heilige Geest en worden opgemerkt in donkere
dagen van vervolging van de martelaren der Kerk.
Het is geen wonder dat John Wesley weigerde te luisteren naar
het scepticisme van Charles, zijn broeder en naar de verwijten
van zijn tegenstanders en voortging deze bovennatuurlijke ervaringen
een plaats te geven in zijn diensten." (Marjorie Bowen
in "Wrestling Jacob").
JOHN FLETSCHER werd in zijn dagen "de heiligste mens op
aarde sedert de apostelen" genoemd. Wesley had hem tot zijn
opvolger bestemd.
Het was 26 jaar na zijn bekering dat hij een machtige vervulling
met Gods Geest ontving. Hij noemde het "zijn pinksteren".
Zijn weduwe schreef: "Het was als ontving hij een geheel nieuwe
14

openbaring van Gods liefde, zo machtig, dat het hem scheen
als had zijn ziel zich van zijn lichaam gescheiden."
Wesley, Fletscher en de mannen van het vroege Methodisme
leerden dat men streven moest naar een vervulling met de
Heilige Geest na de bekering. Zij zelf beleefden dit met zulk
een bewogenheid van hun ziel, dat zij er over spraken als over
de pinksterdoop. Ze stonden er op dat alle gelovigen dezelfde
vuurdoop zullen ondergaan.
Van 1792- 1840 was de Pinkstergemeente zeer sterk overal
in Amerika en er waren heerlijke manifestaties van de Geestelijke
gaven (Catholic Encyp, deel 14, blz. 777).
"Tussen de jaren 1829 en 1833", schreef de "Morning Watch",
een kwartaalblad gewijd aan profetie en theologie, uitgegeven
door James Nishet in Londen, "was er een beweging die gegroepeerd
was rondom en geleid werd door een jonge, ambitieuze
Presbyteriaanse predikant, Rev. EDW ARD IRVING. Deze
beweging was bijzonder gezegend. Ds. Irving ontdekte dat glossolalie
in zijn gemeente werkzaam was en hij moedigde het gebruik
van deze Geestesuitingen aan."
De "Irvingieten" waren mensen die uit respectievelijke kerken
waren gekomen en zij noemden zich de "Katholieke Apostolische
Gemeente". Alle groeperingen vóór de twintigste eeuw
hadden veel gelijkenis met de Pinkstergemeente in onze dagen.
Deze beweging sloeg over naar Schotland, waar in 1830 in
Saltcoats aan de Westkust de broeders JAMES en GEORGE
MACDONALD werden vervuld met de Heilige Geest en in
nieu we tongen spraken.
MARY CAMPBELL, een jong meisje uit Fernicarry, sprak in
1830 van een groeiend aantal gemeenten in Port Glasgow en
andere plaatsen in Schotland, die dezelfde ervaring hadden
met de Geestesuitingen. Zijzelf ontving deze zegen toen zij
met enkele vrienden in gebed was verzonken. Zij bereidde zich
voor om in de zending te gaan en bad om de leiding des Geestes.
Zij begon ineens in een taal te spreken die zij niet kende,
zij ontving de Gave van het spreken in tongen.
" The Morning Watch" haalde de MacDonalds, Mary Campbell
en anderen in Schotland aan : "Zij hebben een bijzondere
zegen ontvangen en danken God daan'oor, zij' prijzen de Heer
15

in nieuwe tongen. Zij hebben geen nieuwe dogma's gevonden,
maar beginnen aan een nieuwe, krachtige bediening.
In Londen, schrijvende over de Gaven des Geestes, zegt Rev.
Irving: "De tong is het teken, de manifestatie des Geestes
voor de ongelovige; voor de gelovige is het niet alleen tot opbouw
van zichzelf, maar ook, met vertolking, tot opbouw
van het gehele Lichaam van Christus."
Maar de "Irvingieten" maakten een fatale fout door zich op
te sluiten, zonder de missionaire bewogenheid die de Pinksterbeweging
van de twintigste eeuw zo karakteriseert.
In 1841-1854 spraken de eerwaarde READERS en zijn volgelingen
in tongen, nadat zij waren vervuld met de Heilige
Geest. Zij waren Zweden (Shaff Herzog Encyp of "The
Church").
In 1854 vermeld een zekere V. P. SIM ONS, dat er glossolalie
voorkwam in New England, Amerika. "In het jaar onzes Heren
1854 sprak ouderling F. G. Mathewson een boodschap in
nieuwe tongen uit en ouderling Burnham vertolkte het gesprokene.
"
1855. De MORMONEN in Amerika spraken in tongen in hun
nederzetting in Nauvoo, lllinois. Het 7e artikel van de "Geloofsbelijdenis
van de Heiligen van de laatste dagen" zegt dat
zij "geloven in de Gaven van tongen, profetie, openbaring,
visioenen, genezing, vertolking van tongen."
In 1870 ontvingen een groep gelovigen in KENTUCK Y, Amerika,
de doop met de Heilige Geest en spraken in tongen.
1875. De predikant R. B. SWAN schrijft: "In het jaar 1875
stortte onze Heer Zijn Geest over ons uit. Mijn vrouwen ik
begonnen samen met enkele anderen in on bekende talen te
spreken."
In het boek van Robert Boyd: "The lives and labours of
Moody and Sankey" (Chicago, 1876) vertelt de schrijver over
de Moody- en Sankey-opwekkingen in Engeland: "Zondagavond,
toen ik de Y.M.C.A.-samenkomst binnenging, vond ik
16

de menigte in vuur. De jonge mannen waren in tongen aan het
spreken en zij profeteerden. Wat betekent dit allemaal? Niets
anders dan dat Moody daar juist gesproken had."
Er ging grote invloed uit het geestelijk leven van DWIGHT
L. MOODY, wiens nagedachtenis door vele soorten van kerken
in Engeland en Amerika wordt geëerd.
In een andere beschrijving lezen wij het volgende: "Bij het
weergeven van een gesprek met twee vrouwen uit zijn gemeente,
die hadden gebeden dat hij de kracht van de Heilige Geest
zou ontvangen, zei Moody: "Wel, ik dacht dat ik kracht hàd.
Ik leidde de grootste kerkgemeenschap in Chicago en velen
kwamen er tot bekering. Ik was in zekere zin tevreden met
mijn bediening. Maar de twee godvruchtige vrouwen gingen
voort om voor mij te bidden en hun ernstig gebed bracht mij
aan het nadenken. Ik vroeg hen voor een gesprek bij mij te
komen en zij vertelden dat zij hun harten uitstortten voor
God in gebeden, opdat ik de vervulling met de Heilige Geest
zou ontvangen.
Er kwam een grote honger in mijn ziel. Ik weet niet wat het
precies was. Ik begon te roepen tot God als nooit te voren. Ik
voelde dat ik niet zou willen leven zonder deze bedieningskracht."
"Toen Moody in deze geestelijke toestand was gekomen",
zegt zijn zoon, " werd Chicago in de as gelegd. Om ·ongeveer
1 uur brandde Farwell Hall af en toen kwam zijn kerk aan de
beurt. Alles was vernietigd."
Moody ging naar New Vork City om gelden in te zamelen voor
de slachtoffers van de brand in Chicago, maar zijn hart
schreeuwde om de kracht uit de Hoge. "Mijn hart was niet bij
het werk van de inzameling voor Chicago", zegt hij, "daar kon
ik moeilijk op aandringen. Al dien tijd riep ik God aan om vervulling
met Zijn Geest. Welnu, op een dag in New Vork City,
wat een wonderbare dag, ik. kan nauwelijks deze dag beschrijven,
deze ervaring is bijna te heilig om te vermelden, openbaarde
God Zich aan mij en ik ontving zulke blijken van Zijn
liefde, dat ik Hem vragen moest om daarmee op te houden,
zo overstroomden, ja verpletterden zij mij!
Ik ging weer aan het prediken. De diensten waren niet veranderd,
ik bracht geen nieuwe waarheden en toch werden er
honderden bekeerd. Nu zou ik voor alle schatten der aarde
17

niet terug willen naar de staat waarin ik verkeerde, vóórdat ik
die gezegende dag beleefde."
Uit de interessante biografie "Memoires van Rev. CHARLES
FINNEY", door hemzelf geschreven en door het Oberlin
College gepubliceerd in 1876, ontlenen wij het volgende: "Ik
ging naar het voorkantoor terug en zag het vuur, dat ik met
grote blokken hout had aangehouden, bijna gedoofd. Maar
toen ik mij omdraaide en juist bij het vuur wilde plaatsnemen,
ontving ik een machtige doop met de Heilige Geest. Zonder
dat ik het verwachtte, ook zonder enige herinnering dat
iemand ter wereld mij ooit over deze dingen had gesproken,
daalde de Heilige Geest op mij neer op een wijze, die door
mijn lichaam en ziel heenging. Het maakte op mij de indruk
van een elektrische stroom. Het leek tot mij te komen in
steeds nieuwe vloedgolven van genade, ik kan het niet anders
uitdrukken. Ik kan mij goed herinneren dat het was alsof de
levende adem Gods mij aanblies als de windgolven van een
waaier. Geen woorden kunnen de wonderbare liefde weergeven
die van buitenaf, van bovenaf, van God uit, in mijn hart
kwam. Ik weende luid van vreugde en herinner mij dat ik uitriep:
'Ik zal sterven, Heer, als deze golven mij blijven overspoelen!
Ik kan het niet langer verdragen, ik zal er in verdrinken!'
Het is mij ontgaan hoelang deze wonderbare, hevige en heilige
overstroming van Gods Geest geduurd heeft, maar ik weet
wel dat het laat in de avond was, toen een lid van het zangkoor
het kantoor binnenkwam om mij te zoeken. Hij trof mij aan,
terwijl de tranen in mijn ogen stonden en hij mij zei: 'Mr. Finney,
wat scheelt er aan?' Ik kon hem een tijdlang niet antwoorden.
Toen zei hij: 'Hebt u pijn, bent u ziek?' Ik herstelde mij
zoveel mogelijk en antwoordde: 'Neen, maar ik ben zo gelukkig,
dat ik het bijna niet dragen kan!'
Toen ik 's morgens ontwaakte, wierp de opkomende zon een
helder licht in mijn kamer. Onmiddellijk keerde de bijzondere
Geesteservaringen op dezelfde wijze terug als ik de vorige
avond had beleefd. Ik ging in bed op mijn knieën en weende
luid van vreugde. Ik bleef enige tijd zo overgoten met de Heilige
Geest, dat ik niets anders kon doen dan mijn ziel voor
God uit te storten."
18

Verder in deze "Memoires" lezen wij hoe hij in de kerk opstond
en getuigde van zijn doop met de Heilige Geest. Hij verteIt:
"Wat God mij liet zeggen scheen de mensen wonderbaar
aan te spreken. De heer c. .. stond op, drong door de menigte
heen naar buiten, terwijl hij zijn hoed vergat. Hij zei: 'Finney
spreekt ongetwijfeld in ernst, maar hij is de kluts kwijt, dat
is zeker. Wat hij spreekt, weet ik niet, het zijn vreemde talen
die ik niet verstaan kan.' "
Finney vertelt nog een voorbeeld van de manifestatie van de
kracht van Gods Geest. Ditmaal was het ter gelegenheid van de
maandelijkse gebedssamenkomst van een Baptisten- en een
Broederschapsgemeente. Aan een diaken, een zwakke, stille
man, die bekend stond om zijn tederheid en fijngevoeligheid,
werd gevraagd om voor te gaan in gebed.
"Diaken M ... begon zijn gebed als gewoonlijk, met een zwakke,
lage stem, die spoedig warmer en levendiger ópklonk en begon
te trillen van emotie. Bij het verder bidden beefde hij over zijn
gehele lichaam, zijn stem verhief zich en hij sprak wonderbare
volzinnen, door de kracht des Geestes. Hij werd zo door de
Heilige Geest overstroomd, dat hij danste met zijn voeten,
terwijl een geweldige kracht hem bewoog. Intussen begonnen
andere broeders te schreien en iedereen begon te bidden, zich
te verootmoedigen en zijn zonden te belijden. Gods Geest was
op deze bidstond gevallen en maakte deze dienst onvergetelijk
voor allen."
Dat de Heer Zich in deze generatie aan Zijn kinderen openbaart,
evenals Hij dit ten tijde van de apostelen deed, daarvan
getuigt Finney op blz. 34 en 35 van zijn autobiografie: "Eens
was ik vroeg in de ochtend er op uit gegaan om broeders te
roepen voor een gebedssamenkomst. Toen ik bij de zaal terugkwam,
waren er maar weinigen aanwezig. Rev. Gale, die mij
in de bediening hielp, stond in de deur van de kerk, toen
plotseling Gods glorie rondom mij kwam. De dag was nauwelijks
aangebroken, maar er scheen om mij een wonderbaar
groot en onuitsprekelijk schoon licht, dat zoveel kracht had,
dat het mij bijna op de grond wierp. In dit licht was het alsof
ik kon zien dat de ganse schepping God prees en loofde, behalve
de mens. Dit licht scheen naar alle kanten als de heerlijke
glans van de zon op middaghoogte. Het was te fel voor
de ogen. Ik herinner mij dat ik de ogen neersloeg en in een
19

stroom van tranen uitbarstte, vanwege het feit dat de mensen
God niet loofden. Op dit ogenblik begreep ik uit eigen ervaring
iets van dat licht, dat Paulus terneer wierp op weg naar
Damascus. Waarlijk, ik zou dat licht niet lang kunnen verdragen.
Toen ik daar verbijsterd en wenend stond, zei br. Ga1e: 'Wat
is er gebeurd, br. Finney?' Ik kon het hem niet zeggen. Ik
bemerkte dat hij het licht niet gezien had en dat hij niet begreep
waarom ik zo onder de indruk was. Daarom zei ik maar
weinig. Ik geloof dat ik alleen maar heb geantwoord dat ik
Gods glorie zag en dat ik de onverschilligheid waarop de mensen
Hem behandelen, niet kon verdragen. Het leek mij op dat
moment niet mogelijk het visioen van Zijn glorie, dat ik toen
had, in woorden uit te drukken. Ik schreide en het visioen
verflauwde langzamerhand en trok rustig weg uit mijn geest."
Hierboven schreven wij bijzonderheden over de Geestesdoop
van Charles Finney, deze machtige prediker, die in 2 jaar tijds
100.000 zielen voor Christus heeft gewonnen en 500.000 door
de grote opwekkingen onder zijn bediening.
Het levenswerk van Finney behoort tot de merkwaardigste verhalen
over de uitingen van de kracht van de Heilige Geest in
de geschiedenis van de Kerk van Christus. Ook in andere boeken
schrijven tijdgenoten van Finney over de wonderen en
tekenen Gods in die dagen. "Soms werkte de kracht Gods zo
merkbaar in Finney's samenkomsten, dat bijna alle aanwezigen
in aanbidding op de knieën zonken of machteloos op de grond
vielen", schrijft Lawson in zijn boek "Innerlijke ervaringen
van bekende Christenen": "Als hij op de preekstoel stond,
voelde hij zich bijna opgetild door Gods Geesteskracht. Sommige
mensen geloven niet dat het werk van de Heilige Geest
vergezeld gaat met lichamelijke ervaringen, maar zowel in de
tijd van de Bijbel als in de samenkomsten van Finney bleken
merkwaardige fysieke verschijnselen gepaard te gaan met het
werk van de Heilige Geest."
Finney vertelt verder: "Op de bijeenkomst van de jongeren
stelde ik voor, dat wij in gebed ieder in zijn binnenkamer zouden
vragen om de opwekking van Gods volk. Wij zouden bidden
bij zonsondergang en deze gebedsuren een week lang volhpuden.
Daarna zouden wij weer samen komen en zien wat
er verder gebeuren moest. Andere middelen tot de herleving
20

van Gods volk zouden niet worden gebruikt. De Geest des
gebeds werd direct wonderbaarlijk uitgestort over de jongbekeerden.
Voor de week om was, had ik gehoord dat sommigen
hunner onder hun gebed alle kracht verloren hadden,
zij waren zelfs niet in staat van hun knieën op te staan, velen
lagen volkomen onmachtig op de grond en baden om de uitstorting
van Gods Geest met grote kracht.
De Geest werd inderdaad uitgestort en voordat de week ten
einde was, waren alle samenkomsten overvol, duizenden mensen
kwamen toelopen en het leek dat God grote dingen wilde
doen met allen.
Hier werd toen een ernstige fout gemaakt, tot mijn droefheid.
Enkele oudere gemeenteleden begingen een zonde. Naar ik
hoorde, verzetten vele ouderen zich tegen deze beweging onder
de jongeren. Zij waren er jaloers op en poogden dit vuur
neer te slaan. Zij vonden dat de jongeren "niet meer op hun
plaats stonden", omdat zij "zo vooruitstrevend" waren en de
ouderen "voorbijstreefden" in hun nieuwe ervaringen. Deze
geestesgesteldheid bedroefde tenslotte de Heilige Geest Gods.
Het duurde niet lang of er ontstond vervreemding, verkoeling
van deze oudere gemeenteleden, dat tenslotte uitliep in openlijke
afkeuring van hen die door Gods Geest waren aangeraakt.
Maar de Heer ging voort met de jeugd, terwijl aan de ouderen
alle zegen werd ontnomen door de Heer."
Vele hedendaagse, grote, officiële kerkgenootschappen die
deze doop en kracht van de Heilige Geest verwerpen, danken
toch hun bestaan juist aan die Geest en die kracht. Want als
deze Pinksterervaring, deze werkelijkheid van dit "vuur van de
hemel" er niet waren geweest in vroegere dagen, zouden de
meesten van deze kerken in het begin zijn verdwenen.
1879. W. JETHRO WALTHALL uit Arkansas, sprak in tongen,
hoewel hij getuigde: ;,Ik had absoluut geen kennis van de
Bijbelse achtergronden van de Geestesdoop of het spreken in
tongen."
Zwitserland 1880. MARIA GERBER getuigde dat zij soms in
momenten van grote blijdschap geestelijke liederen zong in een
taal die zij nooit geleerd had. Later ging Maria naar Amerika.
21

Zij kende geen Engels, doch toen zij eens met een zieke vriendin
bad om genezing, sprak zij tot beider verwondering dat
gebed in feilloos Engels uit.
Mrs. MICHAELE BAXTER, sprekend op een internationale
conferentie in 1885, veranderde van taal en sprak 35 minuten
in de ongewone Duitse taal. Deze vrouw van de oprichter van
de "Christian Heraid" in Londen en New Vork, vervolgt:
"Daarna liet God mij meestal dagelijks spreken, dikwijls tweemaal
per dag tot honderden mensen uit Europa en het gebeurde
dat ik zo door deze taal in beslag werd genomen, dat ik
mij niet meer in mijn eigen taal verstaanbaar maken kon met
hetzelfde gemak als voorheen."
In 1886 beleefde de PINKSTERGEMEENTE in Tennesee een
machtige uitgieting van de Heilige Geest en daar werd algemeen
in tongen gesproken en gezongen.
In het boek van Lawson over het leven van PETER CART­
WRIGHT lezen wij: "In Noordelijk Kentucky, in een gedenkwaardig
dorp, Cane Ridge genaamd, werd door enkele Presbyteriaanse
voorgangers een avondmaalsdienst belegd, waar,
blijkbaar zonder dat de voorgangers en bezoekers dit hadden
verwacht, de grote kracht Gods op bijzondere wijze werd geopenbaard.
Velen werden tot tranen bewogen en riepen luid
om genade. Dit was het begin van een der grootste opwekkingen
die in de geschiedenis bekend zijn geworden.
De samenkomsten werden wekenlang voortgezet. Voorgangers
van allerlei belijdenis kwamen, te voet, te paard, met wagens
en rijtuigen. Naar schatting waren er in de samenkomsten tussen
de 12.500 en 25.000 mensen."
Ook hier werden honderden ter aarde geworpen door de kracht
Gods, als gevallenen op een slagveld. Deze opwekking kwam
ook naar de streek waar Cartwright woonde en er werden daar
in een groot kamp opwekkingssamenkomsten gehouden. "De
kracht Gods werd wonderlijk openbaar, doordat de zondaars
bij rijen tijdens de prediking, als door de bliksem getroffen,
omvielen, terwijl de gelovigen luid juichten van vreugde."
Die eerste nacht ontving Cartwright de kracht des Heiligen
Geestes. Hij had duidelijk zijn onmacht gevoeld om te predi-
22

ken zonder de kracht Gods en worstelde in gebed, als Jacob
weleer, totdat ook hij deze zegen ontving. Hij was toen 19 jaar
oud. Hij predikte met volle kracht, er deden zich in zijn samenkomsten
wonderbare verschijnselen van Geesteskracht voor
en massa's mensen werden voor Christus gewonnen. Dikwijls
wierpen zij zich ter aarde, gebroken onder de overweldigende
last van hun zonden.
Cartwright voelde niets voor vleselijke uitingen van opwinding
in zijn samenkomsten en leidde alles met ijzeren hand, maar
aan de andere kant paste hij wel op de Geest Gods niet te bedroeven
en uit te blussen door datgene te regelen en te hinderen
wat waarlijk openbaring van de Heilige Geest was."
Dergelijke manifestaties werden ook openbaar in de meetings
van LORENZO DOW, die ook tot de eerste pioniers van de
Methodistenpredikers behoorde in de grote opwekkingen aan
het begin en midden van de 1ge eeuw.
Steeds weer zag men deze verschijnselen van zwakte in de
grote opwekking in Cumberland. Mensen van allerlei belijdenis
en zelfs niet belijdende Christenen werden er door getroffen.
Terwijl enkelen van mening waren dat de neergevallenen stervende
waren en anderen zeiden dat dit het werk van de duivel
was, voegde ik hen toe: "Als dit het werk van de duivel is,
zullen zij bijkomen met duivelse uitlatingen en demonische
kreten. Sommige toeschouwers gingen met grote ernst hierop
letten en zagen dat degenen die weer bijkwamen met grote
blijdschap vervuld waren en luid de Naam des Heren loofden
en prezen, zij spraken in tongen en waren vol van heerlijkheid.
Anderen die dit zagen deden dit tenslotte ook.
Geestelijk onwetenden noemen deze verschijnselen wel eens
hysterie en fanatisme, maar vergis u niet, geloof dat de machtige
werking des Geestes een mens dermate kan beroeren, dat
het zenu wgestel dit bijna niet verwerken kan.
Wanneer Daniël zijn visioen krijgt, slaat hij krachteloos tegen
de grond. Hij zegt tegen de engel des Heren: "Mijn Heer, vanwege
het gezicht hebben mij weeën overvallen, en ik heb geen
kracht meer over. Hoe kan ik, de knecht mijns Heren, spreken
met u, mijn heer? Ik heb immers geen kracht meer en alle
adem is mij benomen. Toen raakte hij, die er uitzag als een
mens, mij wederom aan en gaf mij kracht en hij zeide: Vrees
23

niet, gij zeer beminde man, vrede zij u, wees sterk, ja wees
sterk! En terwijl hij met mij sprak, werd ik gesterkt en ik
zeide: Mijn heer spreke, want gij hebt mij kracht gegeven"
(Dan. 10: 16-19).
Wij lezen dat bij de plechtige en feestelijke inwijding van
Salomo's tempel de kracht Gods als rook deze ruimte vulde
en de priesters tegen de grond sloegen vanwege de tegenwoordigheid
Gods. Zij konden niet blijven staan.
De soldaten die Jezus gevangen kwamen nemen, sloegen tegen
de grond: "Toen Hij dan tot hen zeide: Ik ben het, deinsden
zij terug en vielen ter aarde" (Joh. 18 : 6).
Saulus werd ter aarde geslagen door de Heer op weg naar
Damascus. Het heilige licht Gods doorzocht en zuiverde hem,
hij werd als blind en zonder kracht. Ananias werd tot hem gezonden
om hem de handen op te leggen. Paulus werd genezen,
geheel vernieuwd, vervuld met de Heilige Geest. Hij was een
nieuwe schepping Gods.
Johannes op Patmos ontmoette ook de Heer en daarbij verging
hem horen en zien. Hij schreef: "En toen ik Hem zag, viel
ik als dood voor Zijn voeten; en Hij legde Zijn rechterhand op
mij en zeide: Wees niet bevreesd ... " (Openb. I : 17).
Zo veranderden vele mannen en vrouwen op eenzelfde wijze
als Paulus, die deze ervaringen hadden, ze bleven dezelfde niet
meer, maar nieuwe, gezegende getuigen Gods.
"Kort na de oprichting van het LEGER DES HEILS, toen dit
nog bekend stond als 'De Christelijke zending''', vertelt Lawson,
"was de kracht Gods in de samenkomsten wonderbaar te
bespeuren. Volgens de afgevaardigde Booth-Tucker, een van
de leidende opperofficieren van het Leger, werden er in de
samenkomsten dikwijls zondaren ter aarde geworpen door de
overweldigende kracht Gods."
Katharina Booth, de generaalse, berichtte: " In het noorden
van Engeland hadden wij een tijd geleden een gebedsnacht,
waaraan ongeveer 1000 personen deelnamen. Deze bijeenkomst
die 's avonds om 10 uur begon, eindigde niet voor 6 uur
's morgens. Er waren mannen van elke leeftijd onder, ook
ouderen, grijsaards, die ter aarde lagen, als zonder bewustzijn.
Aanwezige artsen hadden hen onderzocht om deze gevallen
natuur-wetenschappelijk te onderzoeken en te verklaren, maar
24

vruchteloos, het was zonder twijfel een overweldiging van de
macht Gods. Als de Geest Gods komt en de ziel vervult, werpt
hij dikwijls het lichaam neer. Doktoren ontkenden bij deze
gelegenheid heel het Goddelijk karakter van zulk een openbaring
en schrijven het toe aan nerveuze agitatie en hysterie.
Met welk recht zoudt u willen ontkennen, dat de Heilige Geest,
als Hij een ziel vervult, de macht heeft het lichaam alle fysieke
kracht te ontnemen, als u toch ziet dat mensen ter aarde vallen
onder de werking van een sterk angstgevoel, hevige woede,
verdriet of ook hevige vreugde? Wanneer een morele indruk al
zo krachtig kan zijn dat het lichaam het nauwelijks meer dragen
kan, vindt u het dan zo vreemd als Gods Geest in een ziel
valt, al-doordringend, al-onderzoekend, al-doorstromend, met
geweldige heerlijkheid overlaadt, dat het bijna te sterk en te
veel wordt. Het zou u moeten bevreemden wanneer het lichaam
daar niet op reageerde en niet zwichtte onder deze geweldige
aanraking Gods.
Paulus zegt: 'Ik draag de littekens van Jezus in mijn lichaam'
(Gal. 6 : 17) en 'Ik werd weggevoerd tot in de derde hemel en
hoorde onuitsprekelijke woorden, die het een mens niet geoorloofd
is uit te spreken' (11 Cor. 12 : 1-4).
Gelooft u dat God zulke ervaringen, zulke visioenen, alleen
voor Paulus of de apostelen bestemd heeft? Neen! Sedertdien
hebben vele Christenen soortgelijke ervaringen gehad als Paulus
en vele anderen zouden dezelfde ervaringen genieten, als
zij het slechts gewild hadden. Maar het dringt hen niet Gods
aangezicht te zoeken, zij hebben geen interesse naar diepere
ontmoetingen met de Heer. Als ze werkelijk zulk een onweerstaanbare
honger hadden, zou God Zich gaarne op bovennatuurlijke
wijze aan hen openbaren."
Over de opwekkingen in RUSLAND en ARMENIE schrijft
G. F. Atter: "Het zal menigeen verbazen dat Pinksteren ruim
100 jaar geleden in Rusland viel en dat de Russen
deze boodschap naar Armenië hebben gebracht ongeveer
80 jaar geleden. Mensen werden vervuld met de Heilige Geest,
profetieën werden gegeven door onontwikkelde boeren,
voorzeggingen en openbaringen over de tijd wanneer vrede op
aarde zal komen en de Armeniërs zullen reizen naar een
vreemd land. Er waren vele genezingen en wonderen en de
25

Heer leidde Zijn kudde gelovigen op wonderbare wijze.
In 1900 waren menigten van Pinkstergelovigen van Armeniaanse
afkomst die begonnen uit te wijken naar Amerika. In
1912 waren de meesten van hen geëmigreerd. Toen een opwekking
van Gods Geest uitbrak in Los Angelos, in 1906,
herkenden deze Armeniërs deze ervaringen als dezelfde die zij
hadden beleefd in Armenië.
Thomas R. Nickel schreef het volgende: "Onder de eersten,
die in Armenië de doop des Heiligen Geestes ontvingen, ongeveer
25 jaar na de uitstorting in Rusland, behoorde de familie
van Demos Shakarian. (De kleinzoon, weder een Demos Shakarian,
is thans voorzitter van de Full Gospel Business Men's
Fellowship International, in Amerika).
De oude Demos wilde aanvankelijk de boodschappen die door
de profeten werden uitgesproken niet aanvaarden als zijnde
komende van God, hij was kritisch. Toch nam hij getrouw
deel aan de aanbiddingsdiensten met andere gelovigen.
Een groep Russische Pinkstermensen waren gewoon om van
tijd tot tijd een bezoek te brengen aan een Armenisch dorp,
genaamd Kala Kala, om met deze Armenische Pinkstermensen
samen gemeenschap te hebben in het geloof. Zij kwamen jaarlijks
in een karavaan van overdekte boerenwagens, waarin elk
ongeveer 20 personen gezeten waren en door vier paarden getrokken,
in een Oud Testamentische optocht naar hun broeders
en zusters om samen de Heer te loven en te prijzen. De
Russen hielden veel van hun Armenische broeders en zusters
die niet zo lang geleden de wonderbare gave des Heiligen Geestes
hadden ontvangen, zoals deze door Jezus Christus, het
Hoofd van Zijn Gemeente, voor de hemelvaart beloofd werd.
Omdat Demos Shakarian vloeiend Russisch sprak, verdeelde
hij gewoonlijk de bezoekers onder de Armenische families van
het dorp. Een hele week lang was zijn huis een huis van
aanbidding.
Demos was een veehouder. Altijd, als hij bericht kreeg dat de
Russen onderweg waren, slachtte hij een jonge vette os, om
het vlees gereed te maken voor het welkomstmaal van zijn bezoekers.
Eens kwam weer het bericht dat de Russische karavaan onderweg
was en spoedig zou arriveren. Demos ging naar zijn kudde
om de beste os die hij vinden kon uit te zoeken en deze als
26

het ware als een offer aan de Heer te geven. De vetste os die
hij vinden kon had echter één oog, het andere was bij een
ongeluk uitgestoten. Hij wist dat naar de Schrift slechts volkomen
dieren aan de Heer geofferd moesten worden. Toch besloot
hij hierop geen acht te slaan, omdat deze os het vetste
van de ganse kudde was. Maar zijn geweten was verontrust.
Hij slachtte de os, sneed daarna de kop af om deze terzijde te
leggen. Daar hij geen tijd had dit verraderlijke deel te begraven,
verstopte hij het in een zak en verborg het onder een
grote hoop gedorst stro in een hoek van de schuur. Daarna
ging hij voort met de toebereiding van het vlees, zodat hij
daarmee gereed zou zijn als de gasten kwamen.
De avond kwam. Allen waren samengekomen, gasten en gastheren.
Demos en'de hele Shakarian-familie gingen naar oude
zede naar voren en knielden neer om de zegen van een der
Russische oudsten te ontvangen. Naast deze oudste stond de
profeet. Nadat de zegen over de gastheer uitgesproken was,
zou het vleesoffer gezegend worden en dan eerst kon de maaltijd
en de avondsamenkomst beginnen.
Plotseling liep de profeet zonder een woord te zeggen door de
kamer en verliet deze. De oudste wilde niet voortgaan, zolang
de profeet niet aanwezig was. Zo stelde hij voor een lied te
zingen, tot de terugkeer van de profeet.
Toen deze in de kamer terugkeerde, had hij de verstopte zak
in de hand. Hij opende deze voor de geknielde familie en
bracht de kop van de geslachte os te voorschijn, met het beschadigde
oog. Hij zei, dat, toen de gastheer en zijn feestgave
zou worden gezegend, de Heilige Geest hem alles geopenbaard
had en had getoond waar hij het verborgene moest zoeken.
Demos bekende dat hij tegen beter weten in gehandeld had en
vroeg in het openbaar vergeving. Deze werd hem in de Naam
van Jezus Christus door de gehele gemeenschap geschonken.
Het vlees werd bijeengebracht en verbrand, een andere os werd
geslacht en toebereid, een volkomen dier. Iedereen moest
wachten tot dit vlees gebraden en opgediend was. Demos zei
bij deze gelegenheid zeker te zijn dat de doop met de Heilige
Geest uit God was en de Geestesgaven dienen te functioneren
in de Gemeente. Hij strekt zich zonder uitstel uit naar de
doop, die hij onder handoplegging van de oudsten ontving, hij
begon in nieuwe tongen te spreken."
27

Dit voorval was zo aangrijpend, dat niet alleen de Shakarianfamilie,
maar ook de andere Armenische en ook Russische
families besloten van die dag af alleen naar Gods Woord te
handelen en onvoorwaardelijk Gods geboden te eerbiedigen.
Deze geschiedenis zou een Oud Testamentische kunnen zijn,
zo lezen wij dat ook in de Schrift. Het is duidelijk dat deze
bediening van de profeet, niet te verwarren met de gave van
profetie, niet beperkt is gebleven tot het oude volk Gods in
oude tijden, maar weer teruggebracht is door Gods Geest, om
de Gemeente te leiden en rein te houden voor Hem.
Het is een bediening die grote discipline en overgegevenheid
aan de Geest des Heren vereist. De bedieningen van apostel
en van profeet wordt slechts door de Heer op directe wijze
aangegeven, die kan men niet naar eigen keuze zich toeeigenen,
hiertoe kan men geestelijk niet uitgroeien, maar het
is een van God gegeven genade.
De overgang van de 1ge naar de 20e eeuw schijnt met nieuwe
en bijzondere manifestaties van Gods Geest te worden vergezeld.
In Kansas City en Topeka, Kansas, in 1900 en 1901,
toen God een aantal Bijbelstudenten en andere Christenen met
de Heilige Geest vervulde, luidde een geheel nieuw tijdperk in.
Wij willen de woorden van Miss Lilian Thist1ewaite aanhalen,
die vermeld staan op blz. 13-15 van het boek: "Met tekenen
die daarop volgen" door Stanley H. Frodsham: "De tegenwoordigheid
Gods was krachtig te bespeuren en de harten
werden merkbaar doorzocht. Ik zag eerlijk gezegd niet uit naar
de gave van spreken in tongen, maar naar een bezegeling Gods
als bewijs dat ik de doop van de Heilige Geest ontvangen had.
Wij baden in een samenkomst. Ik ontving de boodschap in
een profetie van de Heer dat Zijn Geest in mij gekomen was.
En grote vreugde kwam in mijn hart en ik begon te zeggen:
'Ik loof U, ik loof U, mijn Heer!' Een grote vreugde bleef
mijn hart overspoelen en ongemerkt gingen mijn woorden over
in tongen, in een onstuitbare vloed van woorden, die ik niet
kende of verstond. Ik trachtte Jezus in het Engels te prijzen
maar kon dat niet en liet toen' de lofprijzing maar komen in
de nieuwe taal, die ik had ontvangen. De sluizen van Gods
glorie waren wijd geopend! De nieuwe mens in mij verheerlijkte
de Naam boven alle naam en roemde de kwaliteiten van
28

Christus. Toen bemerkte ik dat ik niet alleen dit had ontvangen,
maar allen rondom mij en wij allen begonnen tegelijk in
vreemde tongen God groot te maken. Een zuster was er bij
die een wonderbaar schone taal had gekregen. Zij sprak in
tongen en kort daarop volgde de vertolking, een lofprijzing
in dichtvorm, die onze Zaligmaker groot maakte en glorie
toebracht" (Uit: "The reality, results, receiving of the Holy
Ghost" door Velmer Gardner).
Komende tot de twintigste eeuw, zien wij overal het vuur van
Pinksteren oplaaien. Ook in de opwekking van WALES worden
Geestesgaven gesignaleerd. De "Yorkhire Post" van
27 december 1904 schreef: "Nu komt het meest merkwaardige
van deze opwekking. Deze eenvoudige Welshe jongemannen
en jongevrouwen, die niet in staat zijn in hun eigen volksidioom
behoorlijk en verstaanbaar te spreken in het openbaar,
blijken ineens in staat te zijn dit te doen, zij gaan in het openbaar
voor in het gebed en spreken met grote kracht, soms
spreken zij zelfs in andere talen in hun lofprijzingen, buitenlandse
talen die zij nimmer eerder hebben gehoord of aangeleerd."
Wales heeft vele evangelisten gehad, maar Christmas Evans,
"de Baptistenprediker van Anglesea" schijnt alle anderen te
hebben overtroffen, zowel in bekendheid als in Geesteskracht.
"Nadat hij op de weg van Dolgelly naar MacLynelleth in gebed
worstelde en ook daar de zalving met de Heilige Geest ontvangen
had, begon hij met een nieuwe gloed en kracht te prediken.
Het gevolg was dat een machtige opwekking zich verspreidde
over het gehele eiland Anglesea, overal waar Evans
was geweest en vandaar over geheel Wales. De mensen werden
door deze prediking dikwijls zo opgewekt, dat zij werkelijk
dansten van vreugde, zij kregen daarom de bijnaam van "de
springers van Wales". De toehoorders werden daarentegen dikwijls
zo bewogen dat zij luid weenden en zich bekeerden."
Op 9 april 1906 viel het vuur Gods in LOS ANGELOS, Californië,
Amerika. Reeds geruime tijd tevoren waren Christenen
met vasten en bidden bijeengekomen om de doop met de
Heilige Geest te zoeken. Op genoemde datum verhoorde God
hun gebed op machtige wijze. De een na de ander ontving een
29

wonderbare vervulling met de Heilige Geest en zij begonnen
in tongen te spreken, zoals de Geest hen gaf uit te spreken.
Spoedig werd wijd en zijd bekend dat God werkte met Charismatische
gaven en velen honderden gingen naar Los Angelos,
nieuwsgierig, en zij werden zeer getroffen door wat zij daar
zagen, zij begonnen ook God aan te roepen om deze Geesteservaringen.
Men vond een gebouw in de Azusastraat, waar de samenkomsten
werden voortgezet. Het was een gewezen Methodistenkerk,
echter verbouwd tot huurhuis, voor samenkomsten was
slechts een grote, ongepleisterde ruimte overgebleven, die meer
weg had van een haveloze schuur dan van een zaal. Een ooggetuige
vertelde: "Het nieuws dat door Los Angelos een machtige
wind Gods woei, werd snel verbreid. De oorzaak van de
opwekking was niet gelegen in middelen die men over het algemeen
aanwendt om opwekkings-samenkomsten te doen slagen:
bekende predikers, muziek en zang ... niets van dat alles.
Een ieder die de plaats van samenk9mst binnentrad, bemerkte
echter al spoedig dat Gods Geest daar de leiding had. Zodra
bekend gemaakt werd dat zoekers naar vergeving, hèiliging, de
doop met Gods Geest en genezing voor het lichaam, naar voren
konden komen, stonden grote getalen op en stroomden naar
voren, men behoefde er bij de mensen niet op aan te dringen.
En wat voor prediking was in staat zulk een oogst op te leveren?
Wel, niets dan het Woord van God op eenvoudige wijze
gebracht. Maar er lag zulk een kracht van Gods Geest in, dat
de mensen op hun plaatsen over het gehele lichaam beefden."
Een andere getuige uit die dagen schreef: "De diensten gingen
bijna ononderbroken door. Zoekende zielen kon men er bijna
elk uur van de dag en nacht aantreffen. De plaats van samenkomst
was nooit gesloten en nooit was zij verlaten; het was er
een ononderbroken dienst."
De samenkomsten waren niet afhankelijk van een speciale leider
of prediker, Gods Geest was de Leider en 's Heren tegenwoordigheid
werd steeds wonderbaarlijker ervaren; mannen en
vrouwen werden er door Hem volkomen verbroken, herschapen
en in glorie gezet tot Zijn eer. De mens werd er onderworpen
aan een proces van grondige zelfonderzoek: trots, eigendunk,
hoogmoed en eerzucht konden niet langer blijven bestaan."
Mr. Thomas Liddicoat, die een van de eersten was die de Gees-
30
,

Velen beleden hun zonden en werden gered. Een jonge vrouw
werd in een van de samenkomsten der naturellen met de Heilige
Geest gedoopt en begon in een van de Hindutalen een
prachtig lied te zingen. Onder het gehoor waren talrijke Hindu's,
velen liepen naar het podium en luisterden met grote verbazing.
In tongen taal werd hun meegedeeld dat de redding
alleen verkregen wordt door de verzoening van Jezus Christus,
de Zoon van God. Deze zal spoedig wederkomen op de wolken
des hemels om degenen op te nemen, wier harten van het
kwade gereinigd waren door Zijn Bloed. De volgende dag zong
dezelfde vrouw verhalen uit de Evangeliën in de Hindutaal.
Wederom gingen velen om haar staan om aandachtig te luisteren.
Een jonge Hindu van 25 jaar aanvaardde het heil in Christus
en werd machtig met de Heilige Geest gedoopt. Hij viel op
de grond en tijdens zijn doop kreeg hij wonderbare visioenen.
De andere morgen kwam de groen teman aan de deur van het
zendingshuis. Toen de vrouw van de zendeling groente wilde
kopen, kwam de kracht van de Heer op haar en zij sprak de
man in zijn eigen taal aan. Toen zij uitgesproken was, liet de
man zijn groentemand zakken en zei: "Uw God is Dezelfde als
onze God, alleen komt de Uwe op de wolken des hemels en
aller oog zal Hem zien en alle knie zal zich voor Hem buigen.
U spreekt onze taal beter dan ikzelf."
In 1908 was in DOORNFONTEIN, eveneens in Zuid-Afrika,
een bijeenkomst van meer dan 500 mensen. Vele notoire zondaars
werden daar gered. Zendeling Kerr schreef in een van zijn
rapporten: "Magie Truter kwam op het podium, omdat zij wist
dat de Heer haar een profetie gegeven had. Toen zij de grote
menigte zag waaronder ook vele spotters zaten, verloor zij de
moed. Zij ging naar de kleedkamer achter het podium en bad
daar enkele minuten samen met een andere zuster. Na korte
tijd keerde zij naar de zaal terug en sprak toen enkele minuten
in een naturellentaal, daarna dezelfde boodschap in het Nederlands
en vervolgens in het Engels.
Toen ik zo zuiver Nederlands hoorde spreken, toonden de gezichten
van de Zuid-Afrikanen grote verwondering. Ontroerd
zagen wij velen hun zakdoeken te voorschijn halen. Toen zij
in het Engels begon, hoorde ik een van de grootste redenaars
onzer eeuw. Ik moet bekennen dat ik nimmer zo iets heerlijks
32

Te SARPSBORG in Noorwegen kwam een buitenlandse dame
een kerk binnen en vernam er haar eigen taal, uitgesproken
door een man, die de ogen gesloten en zijn handen naar haar
uitgestrekt had. De boodschap was rechtstreeks tot haar gericht
en dreef haar tot overgave aan Christus. De man wist zelf
niet wat hij gezegd had.
In KOPENHAGEN was een man die het Pinkstergeloof zeer
tegenstond, maar hij bekeerde zich tot God nadat hij zijn zuster
in perfect Spaans de Heer had horen groot maken, waarna
zij zichzelf correct vertaalde. Haar broer was jarenlang in
Spanje geweest en kende deze taal waarvan zijn zuster in het
geheel niet op de hoogte was.
In Amerika vond het volgende voorval plaats. LEWIS RUDNER,
een 26-jarige Jood, liep op een regenachtige dag door de straten
van Seattle, toen hij boven de deur van een gebouw het woord
"welkom" las. Om de regen te ontvluchten ging hij binnen en
zag, dat hij zich in een gebedssamenkomst bevond. Tot zijn
bevreemding hoorde hij iemand (de predikant, Ds. Junk) de
53e psalm in het Hebreeuws opzeggen. Een vrouw (de predikantsvrouw)
zong een Hebreeuws lied, dat de Joden op Nieuwjaarsdag
zongen. Een 12-jarig meisje zei vervolgens in het Hebreeuws
de 12e psalm op, waarna zij eveneens psalm 6 woordelijk
in deze taal aanhaalde. Een negervrouw citeerde Jeremia
35 in het Hebreeuws. Een andere vrouw sprak hem onder haar
gebed in zijn taal aan, terwijl zij naar hem wees. Ze zei hem,
dat hij verloren was en maande hem om zich te bekeren.
Dit alles bewoog de man tot tranen toe. Hij vroeg zich af waar
hij zich bevond, een synagoge kon het niet zijn.
Na de prediking, waarin gesproken werd over de kruisdood van
Jezus, terwijl ook het lot van de joden werd aangehaald, getuigde
de predikantsvrouw in haar gebed in het Hebreeuws dat
de gast Lukas 15, Romeinen 5 : 8 en Romeinen 3 : 26 moest
lezen. Ze wist niets van de man af. Het meisje sprak eveneens
opnieuw in het Hebreeuws en vroeg hem telkens waar hij in
de eeuwigheid zou doorbrengen. Dit legde op de bezoeker een
grote zielsangst op. Toen de oproep in het Engels werd gedaan
om naar voren te komen, ging de predikant naar hem toe en
vroeg hem om zijn hart aan Jezus te geven.
34

Rudner stelde hem de vraag of hij een Jood was. "Neen", was
het antwoord, "ik ben van oorsprong Duitser."
"Hebt u dan Hebreeuws gestudeerd?" Het antwoord was:
"Neen." "Hoe kon u dan Hebreeuws spreken?" "Heb ik Hebreeuws
gesproken?" was het wederwoord van de predikant.
"Ja, u sprak het perfect." Toen legde de predikant hem uit
dat God tot hem gesproken had door middel van tangentaal.
Rudner vroeg wie de andere personen waren die zijn taal gesproken
hadden. Br. Junk riep zijn vrouwen dochtertje om te
komen en nauwelijks zaten ze bij de man of Gods Geest drong
hen opnieuw om in tongen te bidden. Deze plotselinge uitbarsting
in Hebreeuwse tangentaal deed hem schrikken en maakte
hem zenuwachtig. Hij hoorde hoe zij hem in zijn taal vroegen
om neer te knielen en te bidden en hoe de Geest Zelf een
dringende voorbede bij God voor hem deed. Hij knielde neer
en riep zo luid tot de Heer om ontferming, dat men het wel
een blok huizen verder kon horen. Dit duurde langer dan een
uur. Als nieuwgeboren schepsel, stralend van blijdschap, stond
hij op en loofde en dankte God voor Diens grote, opzoekende
liefde en ondoorgrondelijke wegen.
Het spreken in tongen kan op verschillende manieren worden
gebruikt. In het begin, bij de doop met de Heilige Geest, is
het tot God gericht bidden. De gelovige aanbidt en verheerlijkt
Jezus als zijn Heer. "Niemand kan zeggen: Jezus is Heer, dan
door de Heilige Geest" (I Cor. 12 : 3 b). Hij verkondigt de grote
daden Gods in een taal die hijzelf niet verstaat. Soms leidt de
Heer het echter zo, dat er mensen zijn die het horen en ook
kunnen verstaan. Zo was het op de Pinksterdag, wel 15 talen
werden verstaan door het volk dat daar samenstroomde in de
tempel, om de bovennatuurlijke dingen te zien en te horen die
daar gebeurden.
Ook in onze tijd komt het voor dat de nieuwe tongen, in onwetendheid
door iemand uitgesproken, blijkt een gerichte
boodschap te zijn voor een der aanwezigen. God gebruikte
deze gave van de Geest om zondaren te overtuigen van zonde,
gerechtigheid en oordeel.
Dit zijn echter uitzonderingen, als regel wordt het door niemand
verstaan. "Want wie in een tong spreekt, spreekt niet
tot mensen maar tot God, want niemand verstaat het; door
35

den Geest spreekt hij (de gelovige) geheimenissen" (I Cor.
14 : 2).
Vele mensen vragen: "Wat heeft spreken in tongen voor nut
als niemand het verstaat?" Gods antwoord luidt: "Wie in een
tong spreekt, sticht zichzelf' (I Cor. 14 : 4). Het is een wonderbaar
ding om in geheimenissen met God te spreken en te
ervaren hoe ons geloof daardoor wordt opgebouwd en de
liefde Gods het hart doorstroomt als een fontein.
In de tongentaal hebben we een mogelijkheid om meer en
uitgebreider ons uit te spreken dan in een gelimiteerde eigen
taal, er zijn in tongentaal geen beperkingen en begrenzingen,
men kan zijn gevoelens daarin volkomener en dieper uitdrukken
dan dat wij dit kunnen gevangen houden binnen de
perken van een eigen idioom. Er blijven in onze spreektaal
altijd dingen ongezegd, omdat ze niet daarin kunnen worden
verklankt. Maar in tongentaal is een wereldwijde, oneindige
mogelijkheid opengekomen om het allereigenste en allerintiemste
in uit te drukken voor de Schepper. God heeft in
Zijn voorziening deze bovennatuurlijke mogelijkheid geschapen.
"Geheimenissen met God". En dit geeft een diepe, bevrijdende
vrede in het hart.
Gesticht worden is niet een soort aangenaam vroom gevoel
te ontvangen, gesticht worden is vervuld te worden met de
kracht die de wereld overwint, de gehele legermacht van satan
overweldigt. Stichten is: geloof opbouwen en dat is het belangrijkste
werk dat gebeuren moet in deze wereld, voordat
Jezus komt. "Want al wat uit God geboren is overwint de
wereld, en dit is de overwinning die de wereld overwonnen
heeft: ons geloof' (I Joh. 5 : 4).
Door het bidden in tongen nemen wij onze gezagspositie in en
weten wij dat alle machten onder onze voeten zijn en dat ons
geloof de wereld overwonnen heeft. "Maar gij, geliefden, bewaart
uzelf in de liefde Gods, door uzelf op te bouwen in uw
allerheiligst geloof, door te bidden in den Heiligen Geest"
(Jud. 20).
Belangrijker dan het stichten van onszelf is het stichten van
de gemeente. Wij kunnen echter nooit de gemeente stichten,
als wij zelf niet gesticht zijn. "Het is de Geest, die levend
maakt" (Joh. 3 : 63). De Geest werkt niet door imposante gebouwen
en machtige organisaties, maar door mensen die hun
36

hart hebben geopend om de gave Gods te ontvangen. Jezus
zegt niet: "Stromen van levend water zullen de kerken en gemeenten
binnenstromen", maar Jezus zegt: "Wie in Mij
GELOOFT, gelijk de Schrift zegt (Schriftuurlijk geloof dus),
stromen van levend water zullen UIT ZIJN BINNENSTE
vloeien" (Joh. 7 : 38).
Daarom zullen wij door het gebruik van de eerste gave van de
Geest, het spreken in tongen, onszelf stichten om daarna door
de andere gaven des Geestes, de stromen van levend water te
laten vloeien, waardoor de Gemeente levend en krachtig wordt.
Prof. Or. EMIL BRUNNER uit Zürich wijst in zijn voordracht
over "De leer van de Heilige Geest", gehouden voor de Zwitsersche
Predikanten Bond (1944) op "een algemeen feit van
aangrijpende betekenis", op "een chronische ziekte van de
kerk". Het getuigenis van de Heilige Geest, dat in de kerk van
het Nieuwe Testament een "absoluut centrale plaats" innam,
is in de volgende eeuwen naar de periferie verdrongen. Het
sacramentalisme heeft de kerk doordrongen en zo de plaats
ingenomen die aan de Heilige Geest toekwam.
Er zal wel nooit een boek worden geschreven of een synode
bijeengeroepen, om dit op gevaarlijke wijze verschoven en uit
het oog verloren centrum der zwaartekracht weer op zijn
plaats terug te brengen. Dusdanig begraven, moest het probleem
van de Heilige Geest vroeg of laat weer boven komen,
hetgeen in deze tijd geschiedt.
Men legt zich tegenwoordig duidelijker rekenschap af daarvan,
dat de zwakheid van de kerk in haar veelvoudige vormen,
terug te voeren is op de vrees voor de Heilige Geest, welke
vrees de eigenlijke oorzaak is van het sacramentele misprodukt.
Men verschanst zich overal achter een verdedigingslinie in de
theologie (institutie, kultus, ritus, dogmatische en andere vormen),
gericht tegen de vrijheid van de Geest, tegen Zijn verrassend
en onvoorzienbaar werken dat onbehagelijk en soms
voor onze aloude gewoonten en tradities revolutionair is."
Or. MARC BOEGNER, President van de "Franse Protestanten
Federatie" uit een radiorede, gehouden op Pinksterdag
1952: "Broeders, dragen wij in ons diepste innerlijk werkelijk
het verlangen de Heilige Geest te ontvangen? Wordt niet onze
37

twijfel, onze onzekerheid, ons ongeloof, ten aanzien van deze
belofte, in de waagschaal geworpen om voor ons geweten onze
angst voor de Heilige Geest te rechtvaardigen? Bekennen wij
het eenvoudig en eerlijk dat de gedachte dat de Heilige Geest
in ons leven zou komen en doordringen tot in de verborgenste
schuilhoeken van ons leven, bij velen van ons geen blijdschap
wekt, maar vrees die wij niet altijd durven uit te spreken?
En als Hij tàch eens kwam? Als de Heilige Geest eens als antwoord
op ons gebed nu tàch eens kwam? Als de Heilige Geest
eens als antwoord op ons gebed nu toch eens op dit of dat in
ons de vinger legde, ja dan zeker niet om ons met rust te laten!
De Heilige Geest heeft nog nooit iemand die Hij aanraakte,
met rust gelaten.
Zouden wij niet onze geheime lusten, onze jaloersheden, onze
in de diepte van ons hart verborgen onreinheden voor Hem
moeten ontbloten, als Hij ons leven met Zijn alles aan het licht
brengende kracht ging doordringen? Zou Hij ons niet oproepen
om van allerlei bindingen, die wij zo even nog verenigbaar achtten
met ons geloof, afstand te doen? Zou Hij niet de grootste
controversen oproepen in ons beroep, in ons maatschappelijk,
wereldlijk, ja zelfs religieus leven, tussen ons en ons milieu?
Wij willen ons Christelijk getuigenis graag geven daar waar wij
normaal bewegen, mits en zolang Jantje niet van Pietje verschilt.
Alstublieft geen aparte dingen waardoor wij van anderen onderscheiden
en die ons belachelijk maken voor hen kunnen
maken.
Pinksteren! Eens vurige tongen, totaal omgeploegd leven, geloofsavontuur,
geriskeerd gevaar, blij kruisdragen, zich wijden
ten dode omdat daarachter het nieuwe leven opengaat: het
leven van Christus.
Goddank zijn er binnen en buiten onze landsgrenzen heel wat
meer gelovigen, die met de Heilige Geest en met vuur gedoopt
zijn en van God Gaven des Geestes hebben ontvangen. Ze worden
door andere gelovigen kortweg: " Pinksterlui" genoemd
en men wil met hen meestal geen gemeenschap hebben."
Or. ROBERT P. SCHULER, predikant van de "Trinity Methodist
Church" te Los Angelos schreef in zijn tijdschrift" The
Methodist Challenge" een merkwaardig artikel, dat zoveel belangstelling
wekte, dat vele Amerikaanse bladen het aanhaalden.
38

Dr. Schuier schrijft: "Wij geleerde Methodisten-predikanten
met onze Hogeschool-opleiding en doktorstitels en ons nieuwe
Evangelie van en op Christus gerichte maatschappelijke orde,
zijn licht geneigd een grote fout te begaan tegenover sommige
van onze meer nederige broeders, over wie wij dikwijls met
neerbuigende minzaamheid, ja soms zelfs met minachting spreken.
De Kerk van Engeland met haar voorgangers maakte indertijd
dezelfde fout bij hun waardering van de vroegere
Methodisten.
Wij zijn er altijd vlug bij om medelijden te tonen over het gebrek
aan voorbereiding, dat velen van deze voorgangers van
allerlei kringen en bewegingen hebben. Weinigen van hen hebben
een theologische opleiding genoten, die deze tijd eist. Zij
spreken hun taal slecht. Zij zijn gevoelsmensen en vaak prikkelbaar.
Zij zijn luidruchtig. Inderdaad lijken zij op ons Methodisten
van het eerste uur.
Maar deze broeders bereiken de massa, de mensen luisteren
naar hen. Ik heb verscheidene grote opwekkings-samenkomsten,
van verschillende richtingen, bijgewoond. De Pinkstermensen
en huns gelijken overheersen daar in aantal en vaak in doeltreffendheid.
Het zijn machtige Godsdienstige getijden die in
deze dagen opkomen.
Het is wel waar dat sommigen van ons zich beroepen op de
intellectuele en beschaafde aanhang van onze kerken, maar de
geschiedenis is niet erg opwekkend waar het gaat om de verdiensten
van deze lieden voor de Christelijke vo·oruitgang. De
grote geestelijke stromingen en bewegingen zijn bezig in en
door de massa's te gaan. De kerk van de vroegste tijden was
zulk een stroming. Massa-evangelisatie is weer bezig terug te
komen.
De mensen komen samen. Duizenden van hen zingen en bidden
in ouderwetse geestelijke opwekkingsdiensten. De ontwikkelde
geleerde en geschoolde geestelijkheid heeft daar niets mee
te maken. Vurige, met de Heilige Geest vervulde predikers
hebben hier de leiding. Dezelfde soort kerkelijke leiding die
eens terzijde stond in de dagen van de prediking van Petrus
in Jeruzalem, houdt zich ook nu afzijdig. Maar het geestelijke
getij, dat bezig is op te komen, zal niet kunnen worden tegengehouden
door gebrek aan medewerking van de grote kerken
en haar leiders. ,God gebruikt, evenals voor tweeduizend jaar,
39

dezelfde verachte, godsdienstige groepen ...
Deze Pinkstermensen en huns gelijken marcheren voorwaarts.
Zij bedrijven intensief zending. Zij maken bekeerlingen. Zij
houden overal samenkomsten. De mensen komen naar voren
en knielen voor hun podia neer. Zij behoren tot de snelst
groeiende beweging in deze tragische dagen.
U zegt misschien dat zij fanatici zijn. Inderdaad staan zij
voortdurend op de rand van het fanatisme. Er is maar een
haarbreedte afs,tand tussen Pinksteren en het fanatisme. De
vroegere Christenen werden gedood om hun fanatisme. De
vroegere Methodisten werden aanhoudend vervolgd om hun
fanatisme. Sommigen van ons hebben het nodig een laken
uit de hemel te zien nederdalen, evenals in oude dagen een
naar God hongerig man, en de woorden te horen: "Wat God
rein verklaard heeft, moogt gij niet voor onheilig houden."
Dr. CHARLES S. PRICE, Amerikaans predikant, getuigt:
"Terwijl ik daar neerknielde in die volle zaal, biddende om
de volheid des Heiligen Geestes, voelde ik mij omringd van een
dichte duisternis, maar opblikkende ontwaarde ik plotseling
een lichtglans, die van de hemel scheen te dalen, dat langzaam
begon terug te wijken. Terwijl mijn geestesoog in dat heldere
licht staarde, daalde daar een bol van vuur omlaag, waaruit
vonken spatten als vurige tongen.
Als gefascineerd sloeg ik deze machtige manifestatie gade. Ik
zag de bol recht boven mij, toen splitste zij zich en een van de
vuurtongen daalde op mij neer. Or. Towner zei later, en de
mensen rondom bevestigden zijn woorden, dat ik instinctief
opsprong uit mijn liggende houding om deze vuurgloed te
ontwijken, tevergeefs echter. Mijn voorhoofd werd aangeraakt,
een siddering beving mij en ik begon God te loven en te prijzen
en onder deze pijnloze uitbranding voelde ik mij opgeheven
tot God. En toen kwam Hij, de Trooster was daar! Op
het ogenblik dat Hij in kwam, wist ik het. Ik wilde "glorie!"
roepen, maar het woord wilde niet over mijn lippen komen.
Ik hoorde Dr. Towner naast mij zeggen: "Weerstreef niet.
Laat Hem Zijn weg met u gaan!" Ik voelde dat ondefinieerbare
klanken beslag op mijn tong legden en ik begon enige
vreemde woorden te mompelen en daarna, 0 geprezen zij de
Allerhoogste!, nam de Geest Zelve de algehele leiding op Zich.
40

Ik sprak in een taal die ik nog nimmer gekend had. Br. Towner
lag geknield aan mijn zijde en de Geest gaf hem de vertaling
van hetgeen ik sprak. Men vertelde mij later dat ik wel
30 minuten gesproken had, hoewel 't mij slechts een kort
moment had toegeschenen.
Ik stond op, maar was als overweldigd door de kracht des
Geestes, de beschikking over mijn lichamelijke vermogens had
ik verloren en ik viel op de grond. Vriendelijke handen richtten
mij op, maar ik viel voor de tweede maal voorover voor
mijn God. Toen leidde men mij naar een stoel en daar zat ik
en predikte Jezus. Hete tranen stroomden over mijn gezicht en
ik begon heen en weer te lopen nu met opgeheven handen,
juichende in de volheid des harten: "Glorie zij Jezus! De
Trooster is gekomen en ik weet, en ik weet!"
Ik keerde terug naar mijn gezin en gemeente. De eerstvolgende
zondag was de kerk geheel gevuld. Het inleidende gedeelte van
de dienst maakte ik kort, want mijn hart brandde van verlangen
om mijn ervaringen kenbaar te maken aan mijn gemeenteleden.
In feite verwachtte ik niets anders dan verwijderd te
worden van de kansel. Ik geloofde niet dat deze brave, goede
mensen de prediking, welke ik voortaan hoopte te brengen,
zouden tolereren.
Mijn ganse leven had ik voor God op het altaar gelegd en vrede
vervulde mijn ziel, terwijl ik preekte. De woorden vloeiden
mij van de lippen: "Zolang als ik predikant zal zijn, zult ge
slechts deze ene boodschap van mij horen: Jezus Christus en
Dien gekruisigd. Ik zal niet ophouden u te spreken over de
reddende kracht van het Bloed van mijn Heiland."
Ik kon bijna niet voortgaan met spreken vanwege het geween
mijner toehoorders. De genadevolle kracht des Heiligen Geestes
doorstroomde mij en tot mijn grote dankbaarheid zag ik
aan het eind van mijn toespraak meer dan 80 personen naar
voren komen voor een nieuwe toewijding aan Christus. De
Geest des Heren was Zijn gezegend werk begonnen!"
Zendelingen rapporteren van de grote dingen die God doet in
IVOORKUST. Op lagere en middelbare scholen is er veel gelegenheid
om het Evangelie te brengen. Tientallen gaven hun
hart aan de Heer Jezus. Ondanks het feit dat hun ouders vaak
nog heidenen zijn, blijven zij de Heer trouw. Ook met de on-
41

derwijzers heeft men goede contacten; zij tonen grote belangstelling
voor het Evangelie. In de kerken zijn er verschijnselen
van een doorbrekende opwekking. Gelovigen ontvangen in
hun gebedsgroepen, maar ook soms alleen, plotseling de doop
met de Heilige Geest.
De Heer openbaarde Zich wel heel bijzonder aan twee groepen
kinderen. In een van die groepen zagen 3 jongens en 3 meisjes
met geopende ogen hemelse openbaringen. Ze zagen engelen
en die waren zo reëel en dichtbij, dat de kinderen ópsprongen
om te proberen de engelen aan te raken. Een klein meisje zag
Jezus!
Urenlang zongen de kinderen Gods lof. Terwijl zij de Heer
prezen in hun lied, zagen zij dat de engelen hen begeleidden
met handgeklap. Eén van de engelen sprak tot de zendeling en
zei tegen hem dat "de Heer Jezus in de harten van de kinderen
wilde wonen, opdat zij zouden leren Hem te dienen en Zijn
Naam te prijzen."
Christenen worden door God opgeroepen om te gaan evangeliseren
en in de kerken opwekking te prediken. Sommigen
van hen worden wonderlijk door God gebruikt. De Heilige
Geest overtuigt van zonde. Hij werkt bekering en reiniging van
de harten. Veel gelovigen worden vervuld met Gods Geest en
met blijdschap.
Een ernstig zieke vrouw werd op gebed onmiddellijk genezen.
In een ander dorp is een vrouw uit de doden opgewekt. Zij
en haar man waren pas tot het geloof gekomen. Tijdens een
conferentie met een van de opwekkingsteams werd zij zo ernstig
ziek, dat voortdurend voor haar gebeden werd. Tenslotte
stierf zij. Haar heidense en ook Christelijke familie getuigden
dat zij inderdaad dood was.
De Christenen brachten haar lichaam in een kamertje achter in
de kerk en gingen bidden dat de Heer haar zou opwekken uit
de doden. Plotseling begon iedereen de Heer te prijzen. Toen
iemand even later het dodenkamertje binnenging om daar iets
te halen, merkte hij, dat zij leefde en juist bezig was de deken
over zich te trekken!
Grote vreugde in de kerk. Dit is op Kerstmorgen gebeurd en
de vrouw is inmiddels goed vooruitgegaan.
Ook bezetenen werden bevrijd uit de macht van de demonen.
Een ongeletterde teenager ontving de Heilige Geest. Toen hij
42

in tongen begon te spreken, bleek hij in vloeiend Frans tekst
na tekst uit de Bijbel te citeren. Daarna gaf hij vlot de vertolking
in zijn eigen stamtaal. Deze jongen spreekt noch verstaat
Frans.
In een andere gemeente sprak de Geest tot een van de andere
teenagers, dat hij het Evangelie moest brengen aan een man in
een andere stam, ver uit het Noorden. "Maar Heer, ik spreek
zijn taal niet", was de reactie van deze jongen. "Spreek", was
het antwoord van God. De gelovige gehoorzaamde en God
gaf hem de taal van de vreemdeling in de mond.
Dit zijn maar enkele berichten van de wonderlijke dingen, die
God in Ivoorkust doet. Zendelingen geloven, dat dit slechts
het begin is.
Zendeling H. B. GARLOCK schreef in "Pentecostal Evangel"
het volgende verslag uit de tijd dat hij missioneerde in Malawi:
"Op een van onze zendingsreizen in het binnenland werd door
een vijandige, heidense stam een van onze dragers gevangen
genomen. Wij besloten om hem uit de handen van deze kannibalen
te redden, ofschoon het een hachelijke onderneming
was.
Het gelukte mij nog eens een groep mannen bij elkaar te verzamelen
die genegen waren met mij naar het bewuste dorp
te gaan. We kwamen er juist voor het vallen van de avond aan.
Omzichtig liepen wij langs de palissade teneinde zo dicht mogelijk
het gevangenhuis te kunnen naderen zonder ontdekt te
worden. Wij konden het huis zien staan met het open plein
er voor waar de rechtszaken werden gehouden.
Ik moet eerlijk bekennen bang te zijn, maar ik voelde mij verplicht
om mijn drager te redden. Wij baden zoals wij nog nooit
gebeden hadden.
Toen liep ik over het pleintje in de richting van de hut. Twee
mannen, elk met een speer, bewaakten de deur. Ik groette ze
alsof er niets aan de hand was en sneed het uit gras gevlochten
touw door, dat de kleine bamboedeur op de plaats hield.
Binnen zag ik in het duister van de vensterloze hut de gevangen
genomen drager aan de middelste paal gebonden. Ik sleepte
hem naar buiten en ging toen uit vermoeidheid op een oude
olifantenschedel zitten die daar stond. Mijn mannen zetten
zich naast mij neer.
43

Onmiddellijk maakten de twee wachters alarm en de dorpstrommels
begonnen te slaan. In minder dan geen tijd waren
we omringd door een groep woedende, bloeddorstige mannen,
gewapend met kortelassen, speren, pijl en boog, knuppels.
Enige tijd leek het of ze ons wilden verscheuren.
Ik kende niets dan een paar woorden in hun taal die een groet
betekenden, maar we begrepen voldoende uit hun woorden en
gedragingen om te weten dat ze van plan waren ons, met de
gevangen genomen drager, te doden. Daar zaten wij, terwijl de
minuten ons uren toeschenen, en om ons heen schreeuwden
en gilden hysterisch de mannen van de stam, tot ze er hees van
werden.
Tenslotte gingen ze in een grote kring om ons heen zitten. De
toverdokter stond op en hield een staf in zijn hand. Hij liep
langzaam naar mij toe en dook plotseling op mij af, terwijl hij
de afschuwelijkste grimassen maakte, als om mij te laten doodschrikken.
Eindelijk keerde hij zich van mij af en begon in de kring rond
te lopen, terwijl hij de heldendaden van zijn volk memoreerde.
Daarna legde hij zijn staf aan mijn voeten neer, alsof hij wilde
zeggen: "Nu is het jouw beurt; hier is je kans om je te verdedigen,
voordat wij je gaan doden en opeten."
Ik kende maar een paar woorden die een groet betekenden,
nietszeggende klanken en de Christen-neger die bij mij was, wist
al niet meer dan ik van hun taal af. Als het leven op het spel
staat, hecht je weinig waarde aan een gebrekkige vertolking.
Dus bleef ik zitten en bad: ,,0, Here, help ons, help! We weten
niet wat te doen. We vertrouwen op Uw genade en ontferming
alleen!"
Plotseling begon ik over mijn hele lichaam te beven. Ik dacht:
"Wat vervelend toch, nu kunnen ze ook zien hoe bang ik ben."
Maar het volgende ogenblik werd ik mij bewust dat het de
Heilige Geest was die op mij viel. Ik dacht aan Jezus' woorden
in Markus 13 : 11: " ... Weest niet van tevoren bezorgd wat
gij zeggen moet, maar zegt wat u in die ure gegeven wordt;
want gij zijt het niet die spreekt, maar de Heilige Geest."
Ik strekte mijn hand uit naar de toverstaf en begon te spreken:
"Nihlay", dat betekent "Ik spreek" of "Hoort allen naar mij".
Toen legde de Heilige Geest beslag op mijn tong en ik begon
een stroom van woorden te uiten, die ik nooit geleerd had.
44

Niet lang daarna liet de toverdokter een witte haan brengen.
Hij draaide hem de nek om, ging languit voor mij op de
grond liggen en bestreek toen mijn hoofd en dat van de drager
met bloed. Hij nam ook van het bloed en legde het op
zijn eigen hoofd en op dat van het dorpshoofd.
Er had bloed moeten vloeien, maar het bloed van de haan
kwam in de plaats van ons bloed. Hij zei: "Wij bemerken dat
uw God voor u strijdt. Zegt u ons alstublieft wat wij moeten
doen om onze fout te herstellen. Wij zullen alles doen wat
u van ons vraagt."
En zo geschiedde het dat zij ons twee van hun mannen gaven
om de gewonde drager naar onze zendingspost te dragen, en
dat zij de andere dragers te eten gaven, zodat die hun reis
konden hervatten.
Een jaar of wat geleden, toen ik een gemeente in Kansas City
leidde, vroeg een arts mij: "Hebt u wel eens iemand in tongen
horen spreken? Hebt u zelf wel eens in tongen gesproken?"
,,0, ja", antwoordde ik, "heel vaak."
"Maar hebt u daar ook enig nut van gehad?"
Toen heb ik hem dit verhaal verteld.
In "Full Gospel Business Men's Voice" lazen wij het getuigenis
van Or. J. E. MILLER, waaraan we het navolgende ontlenen:
"Ik was de medicus van diplomaten, congresleden en ministers.
Mijn werk bracht mij in alle delen van de Verenigde Staten en
ook overzee. Franklin D. Roosevelt nodigde mij uit aanwezig
te zijn bij de plechtigheden die plaats vonden naar aanleiding
van zijn tweede en derde verkiezing als President. Ik diende
als geneesheer-directeur van een grote kliniek in Washington
D.e. en was uitgever van een medisch tijdschrift. Tegelijkertijd
maakte de Heer het mij mogelijk ook geestelijke arbeid te verrichten.
Ik heb het voorrecht gehad kampmeetings te leiden
en evangelisatie-samenkomsten in vele kerken, terwijl ik ook
onderwijs gaf op twee Bijbelscholen.
Later toen ik praktiserend arts was in Washington D.e. las ik
in een krant een bericht over opwekkingssamenkomsten die
in dezelfde kerk zouden plaatsvinden als waarin ik wel eens
predikte. Ik was nieuwsgierig en besloot daarheen te gaan,
mijn assistent, Menno Yoder, begeleidde mij.
De kerk was vol, wij moesten daardoor achteraan blijven. Het
45

weinig formele van de dienst en het feit dat de mensen hun
handen ophieven, vond ik interessant. In het Grieks wil "aanbidden"
zeggen "de handen uitstrekken naar". Dit hield me
bezig, omdat ik duidelijk kon vaststellen dat deze mensen
niet allemaal Grieks kenden en toch God op deze wijze aanbaden.
Na de samenkomst waren wij naar huis gegaan, elk met onze
eigen gedachten. Er waren vreemde dingen, die wij graag wilden
overdenken. De volgende morgen spraken we samen over
de samenkomst. Geen van beiden had goed geslapen en wij
schreven dit toe aan de opwinding van de vorige avond. Het
bleek overduidelijk dat deze dingen slecht op onze zenuwen
in werkten en wij wilden er dus niet meer over spreken.
We wisten niet dat onze aanwezigheid opgemerkt was en men
voor ons was gaan bidden. Zonder twijfel was dit de reden
dat, toen het avond geworden was, we beiden van mening waren
dat het toch wel belangrijk zou zijn om nog eens te gaan
kijken. Er zou op die avond voor de zieken gebeden worden
en dat wilde ik zien.
De kerk was weer stampvol en wij zaten achterin. Na de prediking
vormde een aantal mensen een gebedslijn en de een na de
ander werd met olie gezalfd en voor hen gebeden. Sommigen
getuigden genezen te zijn. Ik herinner me hoe dit alles een
ontzettend onwetenschappelijke indruk op me maakte. Ik bekritiseerde
in mijzelf het feit dat er geen dokter was om de
patiënten en de resultaten te controleren. En wat wisten deze
mensen, die leken waren, van geneeskunde?
Aan het einde van de dienst werd gebeden voor een kind met
krukken dat zonder die krukken wegliep. Onmiddellijk stonden
alle mensen op en loofden God met hun handen omhoog
en zodoende kon ik niet meer zien wat er gebeurde. Ik drong
me naar voren om beter te kunnen zien en kwam halverwege
Yoder tegen die vooraan was gaan staan en gezien had wat er
gebeurd was, hij had alles van nabij meegemaakt.
We stonden stil naast een kleine man die hardop bad in volmaakt
Duits. We keken elkaar in stomme verbazing aan. Op de
een of andere manier wist ik dat dit iets bovennatuurlijks was,
maar ik wilde niet teleurgesteld worden.
Teruggekeerd op mijn stoel boog ik mijn hoofd en vroeg God
of Hij ons door deze dingen iets wilde zeggen en indien dat
46

het geval was dit te willen bevestigen door die man naderbij te
laten komen, opdat wij met hem konden spreken.
Toen ik mijn hoofd weer oprichtte, stond hij vlak voor mij
met zijn hand naar mij uitgestrekt. Ik had het vreemde gevoel
dat hij dwars door me heen keek. Satan probeerde mij te suggereren
dat er niets bijzonders aan de hand was en dat deze
man alleen maar zijn Duitse moedertaal had gesproken.
Vastbesloten om de zaak uit te zoeken, vroeg ik hem hoe hij
heette, waar hij vandaan kwam en naar de nationaliteit van
zijn ouders. Hij antwoordde mij dat zijn naam Green luidde,
wat geen Duitse naam is, dat hij in een deel van Washington
D.e. leefde, waar geen Duitsers woonden en dat hij geboren
was in de bergen van Virginia uit Schots-Ierse ouders.
Hij wilde op zijn beurt weten waarom ik zovele vragen stelde.
Ik zei hem dat ik alleen nog maar wilde weten welke taal hij
sprak behalve Engels. Hij sloeg met zijn hand op zijn knieën
en zei: "Mister, ze zeggen dat ik niet eens goed Engels spreek
en ik ben nooit op school geweest, want mijn vader stierf
twee weken nadat ik voor het eerst naar school ging en toen
moest ik gaan werken. Maar ik heb de gave van het spreken in
tongen en al weet ik niet wat ik zeg, ik voel mij heerlijk van
binnen!"
Ik vroeg hem of hij de "onbekende tongen" bedoelde uit
I Cor. 14 en hij antwoordde: "Ja, dat heb ik gekregen." Toen
hij hoorde dat ik hem had horen spreken in tongen en hem
had begrepen, sprong hij op en neer als een opgewonden
schooljongen en riep de mensen om ons heen om te luisteren'
naar mijn vertaling van wat hij gezegd had.
Hetgeen ik vertaalde scheen iedereen te verheugen, maar ik
kan u verzekeren dat ik me helemaal niet prettig voelde.
Toen ik Mr. Green zei dat bepaalde dingen mij niet helemaal
duidelijk waren, zei hij: "U hebt de Heilige Geest nodig en
dan zult u het begrijpen."
Op de terugweg spraken Yoder en ik over het voorgevallene,
maar wij voelden ons lang niet zo zeker meer dan voorheen.
's Nachts, bij wakker worden, zag ik in gedachten dikwijls
die uitgestrekte vinger naar mij wijzen en hoorde ik zeggen :
"U hebt de Heilige Geest nodig."
Toch ging ik naar de Congres bibliotheek en las alle boeken
die ik vinden kon en die de vervulling met de Heilige Geest en
47

het spreken in nieuwe tongen behandelden. Ik verwaarloosde
zelfs mijn medische praktijk bij die onderzoekingen. Uiteindelijk
kwam ik tot de vaste overtuiging dat de ervaring van
de doop met de Heilige Geest iets authentieks was. Als wij op
oprechte wijze zoeken zal God antwoorden.
Aan het einde van een samenkomst die ik bijwoonde, ging ik
naar de gebedskamer en bad met tranen in de ogen, iets wat
me in jaren niet was overkomen. Plotseling voelde ik een wind
over mij heen waaien en deed toen mijn ogen open om te zien
of er een raam openstond. Dat was niet het geval. De wind
begon warm te worden en ik draaide mijn hoofd om, om mijn
gezicht niet te branden. Op dat moment had ik het gevoel
alsof stromen van elektriciteit door mijn armen gingen. Toen
de wind steeds sterker werd, kon ik het niet langer op mijn
stoel uithouden en rolde op de grond. Op dat ogenblik vroeg
God mij of ik bereid was mijn beroep, mijn kerk, mijn gezin
en mijzelf op het altaar te brengen. Ik antwoordde "ja".
Daarop opende Hij de vensters van de hemel. Golven van wat
leek op vloeibaar vuur overspoelden mij. In een visioen zag ik
Jezus, de Heilige Stad en dan miljoenen van mensen die in
de duisternis leven en die de boodschap van Gods liefde nodig
hebben.
Na deze ervaring kreeg ik een sterke drang in mij het verlorene
op te zoeken en te helpen de weg te vinden naar Christus. Ik
mocht vele patiënten tot Jezus leiden."
Een Zweedse zendeling, GUSTA V STRUBLE van Nakuru,
Kenya, Oost-Afrika, schrijft in een brief over de overwinningen
voor het Koninkrijk Gods in Kenya. Hij vertelt dat in een
van de buitenposten de Heer 58 zielen gered heeft en 7 mensen
werden vervuld met de Heilige Geest in dezelfde samenkomst
die 6 uur duurde.
Br. Struble vervolgt: "Vorige week werd een jongeman gedoopt
met de Heilige Geest in onze gemeente. Hij begon in ,tongen
te spreken en gebruikte de Franse en Duitse taal voor meer
dan een uur. In een andere buitenpost werden 37 gelovigen
gedoopt in water en er staan weer 25 gereed om te worden gedoopt.
Ik heb een brief ontvangen", vervolgt Br. Struble, "van twee
inlandse evangelisten die een jongeman van de dood hadden
48

opgewekt, hij was al een lange tijd dood. Een andere evangelist
vertelt dat God een lamme man had doen lopen."
Br. en zr. Davis van Kaimosi schrijven: "Deze vrouw heeft
God opgewekt uit de dood door de gebeden van haar zoon.
Hij is een van onze Bijbelstudenten" (Uit: " Herald of Faith").
De geschiedenis van de hedendaagse Pinksterbeweging met
glossolalie, profetie, dienst der genezing, wonderen en tekenen,
wordt geschreven door representatieve figuren als Donaid
Gee in Engeland, Lewi Petrus in Zweden, verschillende grote
figuren in Amerika, o.a. de Zuid-Afrikaan David J. du PIessis.
Dr. L. M. VIVIER uit Zuid-Afrika schreef een dissertatie over
"Glossolalie" voor zijn graad als Doktor in de Medicijnen in
het Departement voor Psychiatry en Mentale Hygiëne in de
Universiteit van Witwatersrand, waarbij Bijbelse, historische
en psychologische achtergronden worden belicht. Als praktiserend
psychiater heeft Dr. Vivier een waardevolle bijdrage geleverd
om de glossolalie uit haar geheimzinnigheid te halen.
Verschillende charismatische groepen over de wereld, of zij
zich Pinksteren noemen of die naam afwijzen worden thans gevonden.
Honderden gelovigen strekken zich naar deze Geestelijke
gaven uit in Latijns-Amerika, Zuid-Afrika, Indonesië,
Philipijnen, India en andere landen. De formele kerkgenootschappen
tonen een stijgende belangstelling voor de charismatische
gaven. Vooral de Rooms-Katholieke kerk wordt op het
ogenblik geschud door de werking van de Heilige Geest.
Persoonlijk ontmoetten wij in Suriname Geestvervulde Rooms­
Katholieke geestelijken, ook nonnen, die ons vertelden dat
thans in Amerika, Australië en Engeland een wonderbare opwekking
te bespeuren valt onder de Katholieken. Zeker 3 miljoen
van hen zijn vervuld met de Heilige Geest, spreken in
tongen, zijn Bijbels gedoopt in water, winnen zielen, drijven
demonen uit in hun diensten, leggen zieken de handen op
voor genezing en prijzen luid de Naam des Heren. Er zijn
heden ten dage samenkomsten in de Rooms-Katholieke kerken
die meer hebben van Pinkstergemeenten.
Ik mocht in mijn hotelkamer een Katholieke geestelijke, in
zijn habijt, de handen opleggen voor meerdere gaven des
Geestes en dat is niet de eerste keer dat ik dit mocht doen. Er
49

waren in Suriname in die samenkomst ook twee nonnen,
waaronder een Moeder-overste, die opvielen door hun stralende
gezichten, zij profeteerden, spraken in tongen, klapten
in hun handen bij het zingen en prezen de Heer met opgeheven
handen. Heerlijke, sterke, schone mensen waren het,
waarvan de heerlijkheid Gods afstraalde. Zij behoren tot de
z.g. Katholic Pentakostals, een nieuwe stroming in de Rooms­
Katholieke kerk. Zij zijn allen met de Heilige Geest vervuld
en handelen op het Woord van God, in de Naam van Jezus.
Zij zien geen reden om uit de Rooms-Katholieke kerk te
treden, omdat zij juist daarin tot zegen kunnen zijn voor de
duizenden waarachtige zoekenden naar het meerdere van
de Heer.
De Rooms-Katholieke Bisschop J. Mc. KINNERY in Grand­
Rapids, Amerika, verklaarde het navolgende aan de redakteur
van "Experiences": "Ik had gelezen over de charismatische
beweging en voelde dat hier een machtige levenskracht in
school. Tijdens een priester-retraite kwam heel duidelijk aan
het licht dat er velen zijn die deze charismatische vernieuwing
wensten te ontvangen. Bij die gelegenheid leerde de Heilige
Geest mij voortdurend aandachtig te luisteren naar Zijn inspiraties,
Zijn leiding gewillig te volgen en nooit te twijfelen aan
Zijn bijstand op het ogenblik dat men het nodig heeft.
En dan die voordelen ten opzichte van de emoties. Een persoon
wordt normaal beschouwd als hij van enthousiasme
rondspringt tijdens een voetbalwedstrijd, maar indien dezelfde
persoon op dezelfde wijze reageert in de kerk, op godsdienstig
gebied, wordt deze persoon excentriek of onevenwichtig
genoemd. Indien het leven van en met Christus van enorm
belang is voor die mensen, waarom zou het dan niet toegestaan
zijn om hun enthousiasme met heel hun wezen, lichaam en
ziel, emoties en intelligentie uit te drukken om God te loven?
Dit is mijn steeds groeiende overtuiging. Zoals een der priesters
van de "Hernieu wing" zei, heeft de Heer Jezus niet gezegd:
"Laat alleen de evenwichtige mensen tot mij komen."
Er hebben lichamelijke genezingen plaats gevonden, waar geen
enkele natuurlijke verklaring voor bestaat. Op grond van
waargenomen feiten, ben ik overtuigd dat wij in de kerk het
ambt der genezing verwaarloosd hebben."
Mgr. Mc. Kinney meent tenslotte dat 90 procent der Ameri-
50

kaanse R.K. Bisschoppen belangstelling hebben voor de Charismatische
Beweging en er positief tegenover staan ("De
Oogst").
Rev. E. W. KENYON (U.S.A.) schrijft in zijn boek "De belofte
des Vaders": "Het Boek der Handelingen spreekt over de triomf
van de Naam van Jezus. Het eerste bericht van .het gebruik
van deze nieuwe, door de hemel gegeven volmacht vindt men
in het 3e hoofdstuk, het is de genezing van de lamme aan de
Schone poort. Hoe rustig en zeker zeiden de apostelen: "In
den Naam van Jezus Christus, den Nazareeër, wande!!" God
antwoordde en de man was gezond. Wat was de stad daardoor
in beroering gekomen en de Farizeeërs geschrokken. De apostelen
werden gevangen genomen, men verbood hen die Naam
te gebruiken, deze Naam bleek grote kracht in zich te dragen.
Door de eeuwen heen bleef deze volmacht latent aanwezig
en beschikbaar voor gelovigen die het in geloof hanteerden
voor de eer van God en tot opbouw van Zijn Koninkrijk. Zelf
heb ik in mijn bediening als predikant honderden genezingen
gezien. Verwondingen en verscheuringen van spieren verdwenen
tijdens de gebeden. Gezwellen verdwenen direct, br.euKen
werden in een enkel ogen blik door de heerlijkheid Gods genezen.
Iedere ontsteking week direct.
Wij kunnen hier geen bijzondere gevallen vertellen, maar de
volmacht, die in de Naam van Jezus ligt besloten, is zo krachtig
als in de dagen van Paulus. Wij zagen hoe demonen uitgedreven
en mannen en vrouwen vrijgemaakt werden, kracht in
gebed gegeven werd daartoe. Wij zagen krankzinnigen plotseling
bevrijd worden. Wij zagen hele samenkomsten onder de
macht des Geestes liggen, groot was de heerschappij van God
over allen. Plaatsen zagen wij van satanische gebondenheden
bevrijd worden. Wij zagen zielen die aan gewoonten en tradities
gebonden waren, in een enkel ogenblik in vrijheid gesteld
worden. Wij zagen drinkers van hun gebondenheden bevrijd
worden tijdens onze gebeden. Wij hebben wettige rechten,
wettige volmacht! Laat ons daarin leven! De gemeente heeft
ze nodig!"
Dr. KLAUS THOMAS, de voorzitter van de Orde van St. Lukas
in Duitsland, die behalve theoloog en filosoof ook medisch
51

arts is, heeft een reis gemaakt door Afrika. Or. Thomas berichtte
aan het blad" Sharing", Orgaan van de Orde van St. Lukas,
dat hij op deze reis grote belangstelling ontmoette voor de
boodschap der Goddelijke genezing. Hij schreef o.m.: "Het verheugde
mij open deuren te vinden voor de boodschap der genezing
op vele plaatsen in Afrika, in het bijzonder op de medische
zendingsposten. Ik had nooit geweten dat er ongeveer
duizend artsen als zendelingen werken in Afrika, die circa driekwart
van al het medische werk op dit Kontinent verrichten.
Op de Lutherse zendingspost bij Zorzor, in het binnenland
van Liberia, luisterde de gehele medische staf onder leiding
van Dr. James Stull met aandacht naar de reeds zo ver verbreide
boodschap der genezing door de Heer. Zij drongen allen,
in het bijzonder de geneesheer-directeur, er op aan om in
nauw contact te blijven met het werk van de Orde van St. Lukas.
Dezelfde belangstelling trof ik aan te Duala, de hoofdstad van
Kameroen, te Lambarene waar Dr. Schweitzer en zijn dertig
personen tellende staf intens luisterde, verder de Franse Congo,
Johannesburg, Natal en Zoeloeland, Nairobi en Tangaijika,
Bunbuli en Ethiopië."
Op de honderdste samenkomst van de AUGUSTANA LUTHER­
KERK in Hartford, Connecticut, U.S.A., werd opgedragen
aan het Theologisch Seminarium in Rock Island, Illinois, om
een onderzoek in te stellen naar de Goddelijke genezing. De
faculteit werd verzocht om in haar leerprogramma de zalving
van zieken met olie en het gebed des geloofs met handoplegging
naar Jakobus 5, op te nemen en uit te voeren.
De Sy'node merkte op dat de genezingsdiensten, zoals die
steeds meer in andere Christelijke kerken worden gehouden,
een belangrijk bestanddeel van het Christelijk leven is. De verontrusting
over de alarmerende toename van geesteszieken in
het land, bracht de Synode tot de erkenning dat de kerk in
de eerste linie verplichtingen had. Deze bijdrage van de Kerk
van Christus zal veel doeltreffender en vruchtbaarder blijken
te zijn dan een Kerk die op materieel, horizontaal en sociaal
gebied zich beweegt.
MICHAEL KRUTZIK, een radiospreker in Moskou, riep over
52

zijn zender de wereld de volgende woorden toe: "Waarom
doet God dan niet een enkel wonder om daarmee Zijn bestaan
te bewijzen? Alle wonderen, waarvan wij horen van de
predikers hebben in werkelijkheid nooit plaatsgevonden en
deze berichten zijn sluwe verdichtsels en indien zij plaatsvonden,
dan waren zij geen wonderen, maar door lou ter natuurlijke
werkingen veroorzaakt."
Hij vervolgt: "Zulk een wonder zou juist nu, nu de halve wereld
niet aan God gelooft, zeer op zijn plaats zijn. Wat voor
God is Hij dan, als Hij vandaag en onder ons Zijn bestaan
niet bewijzen kan?"
Dr. CHARLES S. PRICE, Amerikaans predikant, vertelde
eens het volgende avontuur:
Reeds lange tijd had ik de Heer gebeden om het mogelijk te
maken, om het land, waar Jezus rondwandelde en leefde, te
mogen bezoeken. De middelen daartoe miste ik echter. In een
samenkomst in New York vertelde ik iets van deze hartewens
in een prediking. Na enige dagen ontving ik van RockefelIer,
die in de bedoelde samenkomst aanwezig was, een brief, waarin
hij zich bereid verklaarde al mijn reiskosten voor mij en
mijn auto te betalen. Ik nam dit genereuse aanbod natuurlijk
met beide handen aan en prees mijn God voor deze gebedsverhoring.
Er kwamen nog enige reisgenoten bij en met een
gezelschap van vier personen ondernamen wij de reis.
Op een dag besloten wij een tocht te maken naar de berg KarmeI.
Wij moesten op deze reis door het dorpje Kana in Galilea
rijden. Toen ik bijna door het dorp Kana heen was gereden,
sprak de Geest des Heren tot mij en zei mij te stoppen en mijn
auto aan de kant van de weg te parkeren. Ik gehoorzaamde
onmiddellijk en zette de wagen aan de kant van de weg. Na
enige tijd vroeg een der medereizigers: "Waarom houdt je
stil?" Ik antwoordde: " Ik weet het niet, maar de Geest zegt
mij hier te stoppen."
Wij hadden misschien een kwartier gewacht, toen uit een huis
dichtbij de auto een deur openging en een klein meisje de
straat opliep. Toen zij onze auto zag, die daar stilstond op een
plaats waar zelden Amerikaanse auto's gezien worden, kwam
zij nader en bekeek de wagen. Zonder vrees kwam zij naderbij
en ik opende het venster om haar naar de verdere weg te vra-
53

gen. Toen zij dit gedaan had, ik schat haar leeftijd op 10 jaar,
keek zij mij aandachtig aan en vroeg: "Bent u een Christen?"
"Ja, mijn kind", antwoordde ik, "wij zijn Christenen."
Zij sprak verder: "Bent u werkelijk Christenen, ik bedoel
wedergeboren Christenen?" "Ja, mijn kind, wij zijn wedergeboren
Christenen!" "Bent u misschien ook Geestvervulde
Christenen?" "J a, mijn dochter, wij zijn ook Geestgedoopte
Christenen." "Dan moet u in ons huis komen, wij zijn de
enigste Engels-sprekende mensen in dit dorp en wij zijn erg
blij als wij gasten hebben die onze taal spreken."
Wij lieten ons hun naam geven en hun huis precies aanduiden
en beloofden op de terugweg daar af te stappen en een bezoek
te brengen. "Zeg aan je mamma, dat wij zo en zo laat
weer hier zijn en jullie zullen bezoeken."
Het meisje liep met een van blijdschap stralend gezicht naar
haar moeder en wij vervolgden onze weg. Op het afgesproken
uur waren wij weer terug en nadat wij gegroet hadden en kennisgemaakt,
ging de moeder voor ons brood snijden en een
tafel aanrichten.
Intussen praatte ik verder met het kleine meisje. Zij was direct
zo vertrouwelijk, dat zij op mijn knie kwam zitten. Ik zei:
"Luister eens kind, je vroeg ons of wij wedergeboren en Geestvervulde
Christenen waren; hoe is het met jou, ben jij ook
wedergeboren?" ,,0 ja, prijs de Heer!" antwoordde het kind.
"Ben jij dan ook met de Heilige Geest gedoopt?" Het meisje
zei: "J a, al twee jaren." "Ken je Jezus als jouw Heelmeester?"
Toen werd het meisje plotseling onrustig en vroeg: "Bent u
een prediker?" Ik antwoordde haar: "Ja, mijn kind, ik ben
een prediker!"
Daarop gleed zij van mijn schoot, liep naar haar moeder en
riep: "Mamma, deze oom is de man waarom u gebeden hebt!"
In haar opgetogenheid sprak zij zo luid dat wij het in de andere
kamer konden horen. Ik was verrast, wat is hier aan de
hand? "De man waarom u gebeden hebt." Wij zijn toch volkomen
onbekende mensen, wij komen van de andere kant van de
wereld. "Dat is de man waarom u gebeden hebt." "Heer, wat
bent U aan het doen?"
Het commando van de Heilige Geest om daar langs de weg stil
te houden, daarna dit bijzondere samentreffen met deze mensen,
dit meisje, de wonderbare dingen waarover werd gespro-
54

ken, hier was God aan het werk!
Op de luidgesproken woorden van het meisje kwam de moeder
in de kamer en op mijn verwonderde vraag wat dit alles te betekenen
had, vertelde zij het volgende verhaal:
"Ik heb een zieke zuster, zij ligt boven in een kamer. Zij is afgeleefd
en uitgeblust. Ze kan niet sterven en ze kan niet leven,
een wrak van ziekte en zwakte. In mijn uiterste nood zocht ik
in bidden en vasten het aangezicht des Heren voor mijn zuster
en mijn kind heeft mij daarin bijgestaan. Wij worstelden beiden
voor Gods aangezicht om dit leven. Toen gebeurde op een dag
van gebed dat de Heilige Geest een Woord gaf. Hij zei: "De
man is onderweg waardoor u hulp zult ontvangen." Van die
dag af is onze nood voorbij en wij prezen de Heer dagelijks
voor Zijn toezegging van hulp. Toen de kleine vanmorgen uw
bezoek meldde, doorstroomde mijn hart een vreugdegloed en
nog steeds klopt mijn hart van verwachting van grote dingen."
Ik vroeg haar wanneer de Heilige Geest tot haar gesproken had
en beloofde de man te sturen. Wij vonden uit dat dit hetzelfde
ogenblik was dat mijn schip Amerika verliet om naar Palestina
te gaan. Nu was ik zeker dat de Heer werkte. Ik zei: "Laat mij
de zieke zien!"
De kleine, die zeer opmerkzaam ons gesprek had aangehoord,
liep de trap voor ons uit naar boven en riep: "Tante Anna, deze
oom zal je gezond maken!" "Neen", zei ik, "ik zal dat niet
doen, maar Jezus zal het doen!" Daaro p reikte ik de zieke de
hand tot groet en zei: "In de Naam van Jezus Christus, de Zoon
van God, sta op en wees genezen van uw kwaal!" Terwijl ik
haar rechterhand vasthield, richtte zij zich in bed op, sloeg met
haar linkerhand de lakens weg en stond, voor de eerste maal
in acht jaar, op haar voeten. Terwijl wij in heilige aanbidding
Gods verzonken waren, zagen wij het wonder van de genezing
voltrekken. In enige minuten vulden zich haar wangen en
zwollen haar ledematen en levenskracht en frisheid stroomde
op onverklaarbare wijze door haar gehele lichaam. In minder
dan tien minuten kwam zij met ons de trap af naar beneden en
hielp haar zuster bij de toebereiding van het avondeten.
Hoe zullen wij deze vreugde beschrijven, het is onmogelijk. Zij
nam normaal deel aan het avondmaal, maar gedurig spraken
haar lippen lofprijzingen. Het was een onvergetelijk samenzijn.
Het is heerlijk in een gezin te verkeren waar de lofprijzing
55

leeft, de Naam des Heren wordt geroemd en grootgemaakt.
De Heer had in Kana weer een wonder gewrocht. Vroeger veranderde
Hij hier water in wijn, Hij is heden Dezelfde!
Halleluja! "
Evangelist A. A. ALLEN uit Amerika, berichtte in zijn maandblad
van januari 1960, dat hij geloofde dat de Heer dat jaar
door zijn bediening grotere wonderen zou doen dan ooit tevoren.
Reeds in zijn eerste campagne van 1960, in de grote tent
"The big Top", bleken deze dan ook. Hij vermeldde drie heerlijke
wonderen Gods die hij meemaakte.
Het eerste wonder gebeurde, terwijl br. Allen over het woord
in Mattheus 8 : 8 predikte: "Here, spreek slechts één woord
en mijn knecht zal herstellen." In de samenkomst zat een
vrouw die, terwijl zij zat te naaien, een open veiligheidsspeld
in haar mond hield en die plotseling inslikte. Bij iedere beweging
voelde zij steken in haar maag, het was duidelijk dat de
scherpe punt haar maag en andere organen zou perforeren.
Toen br. Allen de tent inriep: "Is uw geval zo kritiek dat u een
wonder Gods nodig hebt, zo hef uw hand omhoog en spreek
met de hoofdman: "Here, spreek slechts één woord!"
De vrouw gehoorzaamde en toen zij gezegd had: "Here, spreek
slechts één woord!", bemerkte zij hoe de speld naar boven was
geschoven. Dit is tegennatuurlijk, de spieren werken alleen naar
beneden. Iedere keer echter als zij dezelfde woorden herhaalde,
bemerkte zij hoe de speld enige centimeters hoger kwam te
zitten. Met de vierde herhaling zat het in haar keel. Nu kon ze
slechts fluisteren, maar toen zij de woorden fluisterde, kwam
de speld op haar tong te liggen. Zij nam de speld uit de mond
en bracht het naar br. Allen, die het als aandenken mocht behouden.
Aan het einde van deze campagne, kwam een man, genaamd
Oskar Park uit Arkansas, naar het podium en gaf het volgende
getuigenis: " Toen br. Allen voor de radio bad, zette God drie
nieuwe ribben in mijn borst, schiep een nieuwe long en liet
een nieuwe teen groeien aan mijn voet.
Ik reed destijds in mijn auto in Arkansas, had mijn autoradio
ingeschakeld en hoorde naar br. Allen's prediking, waarin hij
zei: "Luisteraar, zeg met de hoofdman: "Here, spreek slechts
één woord en mijn knecht zal herstellen!" En geloof dat God
56

op dit ogenblik zal geven wat u nodig hebt!" Ik geloofde
Hem, legde mijn ene hand op de radio terwijl ik met de andere
het stuur vasthield en zei: Here, als ik bij U in de hemel kom,
wil ik niet als een kreupele, maar als een volkomen mens verschijnen!"
En ik herhaalde de woorden van de hoofdman:
t "Here, spreek slechts één woord!" ...
God verhoorde mijn gebed en gaf mij nieuwe ribben in mijn
borst en een halve long. Hij schiep mij een nieuwe teen aan
mijn linkervoet, die van kanker was weggevreten. Deze teen
groeide in een enkele nacht, volledig met een mooie nagel er
op. Ik kan u de naam van de dokter noemen die mijn teenstompen
voor het laatst had onderzocht, voordat de Heer hem
nieuw schiep. Ik ben daarop naar mijn chirurg gegaan, die op
13 januari 1952 het borstbeen, de ribben en een long langs
operatieve weg had weggenomen. Hij maakte op mijn verzoek
een nieuwe röntgenfoto en zei: "Daar is iets met mijn machine
niet in orde of ik heb niet het goede papier gebruikt." Hij
deed er nieuw papier in en maakte een nieuwe opname. Toen
keek hij mij hoogst verbaasd aan en zei op nerveuze toon:
"Mens, u hebt een nieuw borstbeen waar ik hem uitgenomen
heb. Uw ribben en longen zijn daar terug waar ik ze heb weggehaald!"
Na dit getuigenis vroeg mr. Park de in de samenkomst aanwezige
artsen en verpleegsters op het podium te komen om zijn
borstkas te onderzoeken. Hij trok een schoen uit, zodat iedereen
zijn teen kon zien. Een hoofdverpleegster uit Wales kwam
op het podium, onderzocht zijn borst en bevestigde: "Zijn
ribben zijn er allemaal en zijn borstbeen is er ook!"
Predikers die op het podium zaten en ook anderen kwamen
dichterbij en bekeken de nieuwgeschapen teen en enigen zeiden
dat dit de gaafste nagel was die zij ooit zagen.
Mrs. Willy Mal van Conley gaf in dezelfde samenkomst haar
getuigenis. Deze luidde: "Ik had een ongeluk gehad in 1945.
Mijn arm was gebroken en toen hij genezen was, bleek dat hij
6 centimeter korter was geworden dan de andere arm. Dokters
zeiden dat deze arm opnieuw gebroken moest worden,
gerekt en in gips gelegd, daarna zou het wel twee jaren duren
tot hij weer bruikbaar zou zijn. Ik was 60 jaar en had het gevoel
dat ik voor zulk een experiment te oud was.
Ik zat op dezelfde bank, in de directe omgeving van de vrouw
57

die het wonder van de uit haar maag omhoogkomende speld
beleefde. Toen ik zag hoe de speld uit haar mond kwam,
werd mijn geloof zo sterk, dat het mij mogelijk scheen persoonlijk
iets van God te ontvangen. Het was alsof de Heer mij
inspireerde mijn lichaam heen en weer te bewegen. Toen ik
dit deed, kraakte mijn arm en rekte zich uit. Ik keek naar mijn
handen, mat ze en bevond dat zij beiden even lang waren. 0,
geloofd zij Jezus!
Doch de Heer deed meer, Hij verslankte mijn lichaam. Ik had
het getuigenis van een zuster gehoord dat de Heer 14 pond
onnodig gewicht afgenomen had. Dus geloofde ik God dat Hij
mijn gewicht en maten verslanken zou. Toen ik herhaalde:
"Jezus, spreek slechts één woord!" geschiedde ook dit wonder.
En het gebeurde, terwijl ik daar op die bank zat. Mijn maten
veranderden tot ongeveer de helft. Vraag mij niet hoe dat voorviel,
vraag mij niet hoe dat gebeurde, ik weet het niet. Maar
toen ik opstond, moest ik mijn rok over elkaar vouwen in
brede plooien en met veiligheidsspelden bijeen houden, zodat
hij niet op mijn voeten neerviel. Zo had de Heer in Zijn genade
twee operaties tegelijk aan mij gedaan. Hem zij geprezen in
eeu wigheid!"
In "LlVING CHURCH" stond het volgende: "Het spreken in
tongen is niet langer beperkt tot kleine sectarische groepen. In
onze eigen Episcopaalse kerken zijn zowel leken als theologen,
die in de kerk een goede reputatie genieten, in tongen gaan
spreken. Onze esthetische gevoelens en onze eeuwenlange traditie
staan niet toe dit op grote schaal door te voeren, maar
aan de andere kant zijn wij ons er toch van bewust, dat onze
kerk nodig wakker geschud moet worden. En als God onze
tijd er voor bestemd heeft om de kleinburgerlijke zelfgenoegzaamheid
van onze kerk te doorbreken, dan ken ik geen beter
dynamiet dan de gave van het spreken in tongen."
Ds.DENNIS BENNET had een prachtige carrière opgebouwd.
Na zijn theologische studie in Chicago werd hij in 1953 beroepen
naar de Episcopaalse kerk in Van Nuys, Californië.
Onder zijn eminente leiderschap groeide de kwijnende gemeente
uit tot zij 2600 leden en drie hulppredikers had.
Maar Ds. Bennet voelde, dat er in zijn persoonlijke geloofsleven
iets ontbrak. Toen hij elf jaar was, had hij zich bekeerd.

De warmte en liefde, die hij in die tijd voor de Heer voelde,
waren sinds lang afgekoeld. Ds. Bennet verlangde er intens
naar weer diezelfde innige gemeenschap met de Heiland te
ervaren.
Op zekere dag werd hij opgebeld door een collega, die in zijn
gemeente iets wonderlijks had meegemaakt. In het leven van
twee van zijn gemeenteleden had zich een enorme verandering
ten goede voorgedaan. Eigenlijk had de dominee hen altijd
als uitsluitend naamchristenen beschouwd. Maar plotseling waren
zij trouwe kerkgangers geworden. Zij stelden zich beschikbaar
voor werk in de gemeente, brachten kennissen mee naar
de diensten en gaven driemaal zoveel in de collectes als voorheen.
Toen de vriend van Ds. Bennet een nader onderzoek ging instellen
naar de oorza.ak van deze verandering, ontdekte hij
dat dit echtpaar een ontmoeting had gehad met de Heilige
Geest. Zij hadden ook de gave ontvangen van het spreken in
een taal die zij zelf niet verstonden. Zij noemden dit zelf de
doop met de Heilige Geest. Na hen waren er verschillende
andere gemeenteleden geweest, die ook dezelfde ervaring gekregen
hadden en bij hen allen was een opvallend enthousiasme
te constateren.
Ds. Bennet werd uitgenodigd om zelf eens poolshoogte te komen
nemen. Hij ging naar een bidstond van mensen, die allen
de Heilige Geest ontvangen hadden en was er zó van onder
de indruk, dat hij vroeg of ze ook met hem wilden bidden
voor de Geestesdoop. "Ik zou alleen één voorwaarde willen
stellen!" zei Ds. Bennet, "ik wil wel graag gedoopt worden
met de Heilige Geest, maar dat tongenspreken, daar heb ik
niet van terug."
"Sorry, dominee", kreeg hij te horen, "het tongenspreken
hoort er bij. In de Bijbel is dat tenminste de normale gang van
zaken."
Er werd voor Ds. Bennet gebeden en die avond werd hij gedoopt
met de Heilige Geest en sprak hij ook in nieuwe tongen.
Dit bracht een radicale omkeer in zijn leven teweeg. De verandering
werd onmiddellijk opgemerkt en ieder die er naar
vroeg hoe het toch kwam dat de dominee zo veranderd was,
kreeg het hele verhaal te horen. In slechts enkele weken tijd
ontvingen zeventig van Ds. Bennet's gemeenteleden de Heilige
59

Geest. Onder hen waren er verschillenden, die een sleutelpositie
in de gemeente bekleedden: de leider van het jeugdwerk,
de voorzitster van de vrouwenbond, de vicaris. En allemaal
waren ze even enthousiast over hun ervaring.
Een behoudend deel van de kerkeraad van de gemeente was
echter streng tegen deze. nieuwe gang van zaken en bestreed
ze. Ds. Bennet kreeg overplaatsing. Zijn superieuren zonden
hem naar Seattle, waar hij voorganger werd van een heel kleine
gemeente. Maar ook daar gebruikte God hem en viel het vuur.
Hij schreef: "Mijn getuigenis van de Heilige Geest en het spreken
in tongen is in de Episcopaalse kerken in Seattle in goede
aarde gevallen en ik ben dag en nacht in touw. Niet minder
verheugend is de vooruitgang in de Lukaskapel, waar ik vorig
jaar voorganger geworden ben. Er is leven gekomen daar, vijftig
gemeenteleden hebben de doop met de Heilige Geest ontvangen
en een stuk of veertien ambtsbroeders in deze omgeving
spreken nu in tongen. Prijs de Heer!" (Uit: "Reporter van
Gods Geest" door John L. SherrilI).
In een Hervormde kerk in New Jersey, Amerika, ontvingen de
voorganger en de voltallige kerkeraad de Geestesdoop. In een
Baptistengemeente werd 85 procent met de Heilige Geest vervuld.
In Wheaton ontvingen velen in de Episcopaalse kerk
Gods Geest.
Studenten van verschillende grote universiteiten, zoals Vale,
Harvard, Princeton en Wheaton, hielden speciale bidstonden
voor de vervulling met de Heilige Geest. In Vale namen aan
een dergelijke bidstond regelmatig studenten, een professor,
vijf diakenen van de universiteitsgemeente en een cum laude
afgestudeerde jongen deel. Nadat zij allen gedoopt waren met
de Heilige Geest, begonnen daar ook de Geestelijke gaven te
functioneren.
JOHN L. SHERRILL schrijft in zijn boek "Reporter van Gods
Geest" het volgende: "Mijn speurtocht had uitgewezen, dat
in het begin van de Pinksterbeweging slechts weinig intellectuelen
zich ervoor interesseerden. De Pinkstergroepen trokken
voornamelijk eenvoudige mensen. Nu ik echter mijn correspondentiemap
van hedendaagse" tongensprekers" eens na­
!ling. zag ik dat mensen uit allerlei beroepen vertegenwoordigd
60

waren: wiskundeleraar - psychiater - arts - commissaris van
politie - tandarts - huisvrouw - predikant - zuivelhandelaar -
fabrikant - vertegenwoordiger - verpleegster - garagehouder -
psycholoog - fotograaf - toneelspeler - ingenieur - advocaat -
ambtenaar - Joodse rabbijn - hotelier - landmeter - bioloog -
hoogleraar - hoofd van een school.
Hoe langer hoe meer predikanten signaleerden het Pinkstervuur
in hun gemeenten en het is interessant te zien hoe zij
hun houding trachten te bepalen:
Ds. S. M. Shoemaker: "Wat dan ook het verschijnsel van het
spreken in tongen mag inhouden, het is zeker opmerkelijk dat
het tegenwoordig behalve in de Pinkstergroepen, ook voorkomt
in de Episcopaalse, Lutherse en Hervormde gemeenten.
Ik heb deze ervaring zelf niet gehad, maar ik ken velen die er
door gezegend zijn met een kracht die zij voordien niet bezaten.
Ik kan niet zeggen dat ik hier alles van begrijp, maar ik ben
er vrijwel zeker van, dat het spreken in tongen aanduidt dat
de Heilige Geest in iemands leven aanwezig is. Net zo goed als
rook uit de schoorsteen het vuur in de haard binnen aanduidt.
Het moet betekenen, dat God in onze duffe, zelfgenoegzame
kerken wil doordringen met een kracht, die haar weer stralend,
zonder vlek of rimpel zal maken. We moeten trachten dit
verschijnsel te begrijpen, en er eerder dankbaar voor zijn, dan
het bespottelijk maken of het negéren."
Prof. Or. J. I. McCord, van Princeton Theological Seminary:
"Wij moeten er in onze tijd naar streven de Heilige Geest volkomen
door te laten werken, zodat God in deze wereld al onze
heilige huisjes omver kan halen en er een gezonde reactie op
het evangelie kan komen, die een antwoord biedt aan een
wereld in nood."
Or. Ernest Wright, van de Harvard-universiteit: "De volmaking
van het Koninkrijk Gods zal gepaard gaan met een machtige
herleving van Charismatische gebeurtenissen. Zowel geestelijke
leiders als leken zullen dan met de Heilige Geest vervuld worden
en Geesteskracht ontvangen, op grotere schaal dan ooit
tevoren het geval is geweest."
Or. Billy Graham: "In de historische kerken hebben wij vaak
met wantrouwen op de Pinksterbeweging neergezien, omdat
zij zozeer de nadruk legt op de leer van de Heilige Geest. Ik
geloof echter, dat de tijd gekomen is om in onze kerken de
61

Heilige Geest Zijn rechtmatige plaats terug te geven. Wij dienen
opnieuw te leren wat de doop met de Heilige Geest betekent."
Een Bisschop van de Anglicaanse kerk vermeldde als de drie
voornaamste stromingen in het Christendom: Rooms-Katholicisme,
Protestantisme en de Pinksterbeweging.
Dr. Philip Edgcumbe Hughes, redakteur van een Anglicaans
theologisch tijdschrift, bezocht Californië. Hij had gehoord
dat in die staat leden van de Episcopaalse kerken in tongen
waren gaan spreken. Voordat hij zelf ter plaatse was geweest,
dacht hij, dat dit kwam doordat er "onder de warme Californische
zon geflirt werd met de buitenissigheden van de
Pinksterbeweging". Maar toen hij er een bezoek gebracht had,
was hij van mening veranderd. Toen schreef hij: "De adem van
de levende God brengt nieuw leven in de dode beenderen van
de grote, tradi tionele kerken. Vooral in de Episcopaalse kerk
breekt de opwekking door."
Toen Paus Johannes tot Paus verkozen werd, legde men in de
Rooms-Katholieke kerk meer nadruk op "Pinksteren". Paus
Johannes sprak over het Vatikaanse Concilie als over een
"Nieuw Pinksteren". Daarmee bedoelde hij een Pinksteren met
dezelfde Charismatische werkingen van de Heilige Geest, als
in de Pinksterbeweging - het spreken in tongen niet uitgezonderd.
"Charisma" werd een ingeburgerd woord in Rooms­
Katholieke kringen en in een verslag van het Concilie stond
daarover: "Het ziet ernaar uit dat wij het woord 'Charisma'
aan onze woordenschat moeten toevoegen, want het is al wat
de klok slaat op het Concilie te Rome." Charisma komt van
het Griekse woord voor liefdegave. De theologen gebruiken
het om een speciale gave aan te duiden die door de Heilige
Geest aan iemand geschonken wordt tot stichting van anderen.
Kardinaal Suenens uit België zette in tegenwoordigheid van de
andere geestelijken uiteen, dat het juist is, de Charisma te aanvaarden
als onmisbare elementen voor de opbouw van de kerk,
en niet slechts als nutteloze franje.
Pater Daniel J. O'Hanlon, Professor in de Theologie, schreef
in het Rooms-Katholieke tijdschrift "America" : "Er zijn maar
weinig Katholieken, die zich bewust zijn van het bestaan van
de Pinksterbeweging en eigenlijk neemt niemand haar au
sérieux. Zelfs de meeste Protestanten houden zich op een af-
62

stand van de Pinksterchristenen en hebben geen goed woord
voor hen over.
pe Pinksterbeweging breidt zich echter snel uit en wij zien dat
haar boodschap juist bijzonder aanslaat bij het soort mensen,
tot wie onze Heer Zich zo dikwijls richtte: de mensen aan de
zelfkant van de maatschappij. Wij moeten onze kleinburgerlijke
vooroordelen tegen Pinksteren maar liever laten varen en
ons op de hoogte stellen van haar boodschap."
Hoe moeten Rooms-Katholieken zich op de hoogte stellen van
de Pinksterboodschap? Pater O'Hanlon doet een verrassend
voorstel: "De beste en eenvoudigste manier om met 'Pinksteren'
kennis te maken, is hun samenkomsten te bezoeken. De
meeste Katholieken zullen zich wel even moeten omschakelen,
als zij in zo'n volslagen andere wereld komen. Maar de moeite
wordt ruimschoots beloond, want er is in de Pinkstersamenkomsten
veel bewonderenswaardigs te vinden, waarvan sommige
dingen misschien wel aan te bevelen zijn ter navolging."
"Op mijn bureau stapelen de brieven uit verschillende kerken
zich op. Overal valt het Pinkstervuur. Na vijfenzestig jaar staat
er een ware Pinkster-revolu tie voor de deur."
"CHRISTIANITY TODA Y" schreef, in verband met de Charismatische
opwekking in Zweden: "De belangrijkste gebeurtenis
in de kerkgeschiedenis der Skandinavische landen in onze tijd
is waarschijnlijk de fenominale groei van de Charismatische
Beweging. In oktober 1972 namen meer dan tienduizend personen
deel aan 'Charisma 72', een vijfdaagse Oecumenische gebeurtenis
in Stockholm, die door vele kerkelijke autoriteiten
als buitengewoon betekenisvol beschouwd werd. Het organiserend
comité bestond uit leden van de Zweedse Staatskerk
(Luthers), Baptisten, Methodisten, Pinkstergemeenten en de
Rooms-Katholieke kerk.
Bisschop Helge Fossens, een Lutherse zendingsleider, werd geinterviewd
door een afgevaardigde van de Lutherse Wereld
Federatie en op een der vragen aan de Bisschop gesteld of er
enige verklaring bestaat over het ontstaan van de Charismatische
Beweging, antwoordde hij : "Men beklaagt zich dat de
geestelijke bronnen van de oude gevestigde kerken opgedroogd
zijn en dat de abstracte theologie en Christelijke doelstellingen
en manier van leven deze generatie van vandaag niets meer zegt.
63

Anderen zijn van mening dat het proces van secularisatie ieder
contact met de kerk doet verloren gaan.
Wanneer deze mensen het Evangelie horen prediken en zonder
enig vooroordeel ervaringen opdoen met het Christendom en
vaststellen dat het effect sorteert en dat God een Realiteit is
en de Heilige Geest niet slechts een idee maar een handelende
Persoon, overweldigt hen dit met vreugde en ontvangen zij de
Geestesgaven precies zoals de eerste Christenen die ontvingen.
Hun samenkomsten worden gekenmerkt door nieuwe blijdschap
en het op gelukkige wijze tot uitdrukking brengen van
hun nieuwe ervaringen van Geestelijke realiteiten" ("De
Oogst").
"TRINITY Magazine", met haar Episcopaalse achtergrond, en
"VOICE" , Magazine van de "Volle Evangelie Zakenlieden Internationaal",
hebben openlijk en uitvoerig steeds over dit
Charismatische revival gerapporteerd en noemt deze opwekking
als de Se in religieuze belangrijkheid. "CHRISTIAN LIFE
Magazine" gaat voort van tijd tot tijd artikelen te publiceren
over de Charismatische Beweging. Nu vinden over de gehele
wereld het spreken in tongen en de andere Gaven des Geestes
een plaats in de Historische kerken. Gods Geest waait door
allerlei groeperingen en individuen. Ook de Rooms-Katholieken
en Grieks-Orthodoxen komen er op af. Historische kerkgenootschappen
in Amerika, Engeland, Duitsland, Holland en
Frankrijk staan niet meer vreemd tegenover de glossolalie en
zijn op zoek naar deze bovennatuurlijke Gaven van de Geest.
Nabestellingen à f 3,- bij "Het Lectuurfonds" Zwolle.
Giro: 62 00 88
64

druk: Van der Worp, Zwolle