2012-04 Bommel 17-04-2012.pdf

BOMMEL
(Bommel of the Barking Bunch)
11-10-2001 - 17-04-2012
(10,5 jaar)
Heej Bommel, knappe vent. Ga je er toch nog plotseling vandoor. Je hebt ons
al verschillende keren ongerust gemaakt maar nu is het helaas de trieste
waarheid.
Toen je in februari 2011 bij ons was hadden we al onze twijfels of we je later
nog eens terug zouden zien. Je was duidelijk ouder geworden. Met je korte
poten kon je echter nog verrassend snel lopen. Toen je in juni 2011 wederom
een paar daagjes bij ons mocht logeren waren we heel blij; je was er nog
steeds. Maar in vier maanden tijd was je nog verder achteruit gegaan. Het
opstaan ging je niet meer zo gemakkelijk af en ’s morgens was een plas en
een poep tegenover in het pad voldoende, je draaide je om en liep naar huis.
Misschien was de vergevorderde staar daar ook wel debet aan. Je vond het
nog wel leuk om ’s middags met de auto mee te gaan en van mij mocht je
een ereplaatsje hebben bij mij voor in de auto. Je ging dan meteen van de
passagierskant op de bestuurdersstoel zitten en had je dan weer in zo’n
bochten gewrongen dat je daar moeilijk uit kon.
Liet ik je eenmaal uit de auto, dan was het eerste waar jij naar op zoek ging,
een tak of een stok. Lagen ze los op de grond, dan was dat geen uitdaging
voor jou; ze moesten vast aan een boom of struik hangen zodat je met al je
energie daarop in kon beuken en eraan kon trekken. Ik kom nog wekelijks
langs plekken waar jij jaren geleden takken van de bomen hebt gerukt en dan
weet ik weer: “Bommel was here”. In je jongere jaren presteerde je het ook
nog eens om naar de takken omhoog te springen en van de boom te trekken
maar vorige zomer lukte je dat niet meer en begonnen de jaren zijn tol te
eisen van jouw gewrichten.

Halverwege de al verkorte wandeling was ik je dan ineens kwijt en lag je
enkele tientallen meters terug op de grond en verzette geen stap meer. Je
had dan vijf minuutjes nodig om weer op adem te komen waarna je weer een
stukje vooruit kon. En, ging het echt niet meer, dan kon ik de auto gaan halen
en je op gaan halen. Je wilde ook best graag tot je buik in de sloot gaan
staan maar daar heb ik je steeds van moeten weerhouden omdat ik je
onmogelijk weer op de kant had gekregen. Je hebt een enkele keer (per
ongeluk) gezwommen maar het was niet echt je ding. Soms vergat je adem
te halen en dreigde je kopje onder te gaan en peddelde snel weer terug naar
de kant.
Je was een mooie ouderwetse boerenberner en leek als halfbroer ook heel
veel op Happy. Maar je had veel langere en wapperende haren. Door die
dichte vacht was het bij jou constant opletten voor hot spots en je had het
altijd zo warm in de zomer. Regelmatig hing er een lange slijmerige sliert aan
je lippen waarvan je je handig ontdeed door een keer met je kop te schudden
waarna deze slobber ineens aan ons kleefde. Je temperament had je ook
van je vader Gobbel al kwam die alleen aan de oppervlakte als je in contact
kwam met een veel dominantere reu. Maar dan nog werd er geen schade
aangericht, je was gewoon een goedzak; en een echte reu die eindeloos aan
dat ene blaadje kon blijven ruiken waar net een lekker teefje langs had
gelopen.
Mopperen op jou was “not done” want dan keek je met een zeer
verontwaardigde blik alsof je God-weet-wat gedaan had. Als je een pruillip
kon trekken, dan zou je dat doen. En bliezen we een keer in je gezicht, dan
was je zelfs helemaal ontdaan, en dat voor zo’n stoere bernerreu.
Het liefste werd je gekriebeld op je kont, je kon dan eindeloos onder onze
benen op en neer dansen. En waar je helemaal van uit je dak ging, waren
ballonnen. Zodra er de eerste ademteug werd ingeblazen, was je al helemaal
opgewonden en kon je je blaf niet inhouden. Ook die ballonnen mochten niet
op de grond liggen maar moesten in de lucht geslagen worden zodat jij er
naartoe kon springen en ze weg kon koppen want dat deed je veel liever dan
ze kapot maken. Hetzelfde gold voor bellenblaas.

Heel opmerkelijk van jou was dat je tot op het laatst speels bent gebleven. Je
liep bij ons altijd naar de speeltjeskist en trok er bijna alles uit totdat je
gevonden had wat je wilde hebben. Meestal was dat een latex piepkip.
Je baasje en vrouwtje hadden zo gehoopt dat jij de komst van hun eerste
kindje nog mee zou maken en dat is inderdaad gelukt. Ruim 7 maanden heb
jij jullie huis gedeeld samen met baby Lotte.
Ik ben blij dat ik je twee weken geleden nog even heb mogen knuffelen bij
ons thuis zonder dat we wisten dat je kennelijk al zo ziek was. Dat bezoek
aan ons heeft kennelijk zo moeten zijn. Je zag er zo goed uit en je was nog
verrassend fit, en speels. We zullen je missen jongen, deze zomer, ik had me
al op je komst verheugd. Je stond zonder twijfel in mijn top 5.
Sinds 2008 heb je totaal 53 nachten bij ons gelogeerd. Dit jaar zouden er nog
eens 24 bij zijn gekomen.
Een leeftijd van 10,5 jaar is om trots op te zijn. Je hebt zelfs de nummer 12
bereikt van de veteranenlijst van de bernersennenvereniging. Je was onze
oudste reu en had charisma, alsof we zo in je ziel konden kijken.
En die ziel zwerft nou ergens daarboven.
Ben je ook daar bomen aan het slopen
en boswachters gek aan het maken?
Dag prachtvent,
je hebt het goed gedaan.

Bommel
30 maart 2012