Laurent. Zondaar van Laken. - Van Halewyck

Nochtans was het, net zoals tussen de meeste Belgen en Laurent,
ooit goed begonnen. Ook ik vond de prins aanvankelijk een toffe peer.
Ik had hem zelf een keer ‘meegemaakt,’ op 18 december 1996, toen hij
steevast hoog scoorde in de populariteitslijstjes en zelfs republikeinen
sympathie koesterden voor de milde paleisrevolutionair. Nooit eerder
was een Belgische prins toegankelijker en jovialer dan Laurent in de
jaren ’90, de periode onmiddellijk na het aantreden van zijn vader, en
hij leek daarom menselijker en dichter bij het volk te staan dan wel ke
Coburg/Van België vóór hem ook. Met enig ironisch bombast kon hij
zowaar doorgaan voor de vaderlandse Diana, de immer charmante
prins van het volk die zijn kleine kantjes en zijn verzuchtingen over de
lasten van zijn gouden kooi al eens, met het hart op de tong, deelde
met de modale onderdaan.
Als was ik het Meisje met de Zwavelstokjes zelve, ontmoette ik
prins Laurent die donkere nacht vlak voor kerstmis in de Brusselse
Marollen, toen de volkse cafés er nog niet waren ‘opgewaardeerd’ tot
chique antiekwinkels. De koningszoon was in de behaaglijke wijk met
een nobel doel: de inhuldiging van het eerste dispensarium voor de
huisdieren van kansarmen en daklozen, opgericht door de stichting
die zijn naam draagt. Brusselse minderbedeelden kunnen er hun kwis -
pelende of gevederde metgezellen gratis laten verzorgen. Dit prach tige
project werd ingeluid met een knap verzorgde avond: het nagelnieuwe
dispensarium aan het Vossenplein was voor de gelegenheid met feeerieke
kerstlichtjes aangekleed, er werd glühwein geserveerd, en een
opgewekt orkestje bracht er de feestelijke, haast – respectvol – uitgelaten
sfeer helemaal in. Rond de prins zelf, die zijn hond Juan had
meegebracht, hing een gemoedelijke drukte. Een fijne start voor een
initiatief dat navolging zou krijgen in de twee andere gewesten, met de
oprichting van dispensaria in Seraing, Hoboken en Boussu in de Borinage.
Ongetwijfeld zijn daar intussen veel mensen, die anders door de
maatschappij vergeten worden, Laurent ontzettend dankbaar voor.
Ik had een uitnodiging op zak als piepjonge aspirant-scribent van
De Daklozenkrant, waar ik mijn eerste stappen in de journalistiek zette,
en dus keek ik uit naar het boompje dat ik met de prins over de
Vier de Wereld zou kunnen opzetten. We hadden immers initiatieven
voor de kansarmen in eigen land gemeen. Toen ik me voorstelde, keek
Laurent me echter vooral verbaasd aan. Hij luisterde, me ogenschijnlijk
verwonderd monsterend, naar wat uitleg over hoe wij daklozen
hielpen, bedankte me voor het geschenkje vanwege de krant, en schui-
10