Laurent. Zondaar van Laken. - Van Halewyck

wil nogmaals onderlijnen dat de conclusies van zowel professor
Lie vens als mevrouw McDonagh erg gelijk liepen. Het is een on gebrui
kelijke werkwijze, maar ze is niet uniek. Penny Junor, die al dertig
jaar lang over de Windsors publiceert, werkt voor haar boeken samen
met psychologen om de moeilijke dynamiek in het gezin van prins
Charles en wijlen prinses Diana, en de impact ervan op de psyche en
het karakter van de vroegere echtelieden en op hun twee zonen, met
meer kennis van zaken te kunnen doorgronden. Tenslotte zijn leden
van een vorstenhuis ook maar mensen. Dit boek gaat over Lau rent, de
mens achter de titel waarvan hij zich nooit heeft weten los te maken.
Om zijn leven binnen het instituut van de monarchie zo doeltreffend
mogelijk te kaderen, tracht ik door de hoofdstukken heen ook uit
te leggen hoe het hof werkt, wie en wat er speelt, en wat de neerslag
daarvan is op de hoofdrolspelers. Een volledig hoofdstuk over de wel
erg vooraanstaande rol van het geloof aan het hof, en de invloed die
kardinaal Suenens op koning Boudewijn uitoefende, lijkt mij geen
overbodige luxe om de lezer terdege onder te dompelen in de leefwereld
van de familie, om het klimaat te schetsen waarin Laurent opgroeide
en dat hem tot vandaag tekent. Ik kijk ook af en toe naar de
buitenlandse hoven, om de buitengewone positie van Laurent aan het
Belgische hof te benadrukken. En ik plaats de prins in de context van
zijn roemruchte stamboom: heel wat van zijn wedervaren kwam,
soms verschillende keren, al eerder voor in de geschiedenis van het
vorstenhuis. Het is symptomatisch voor een koninklijke familie die
dezelfde fouten maar blijft herhalen, en moeite heeft om zichzelf de
21ste eeuw binnen te loodsen. Enkel het gezin van prinses Astrid lijkt
daarin te slagen; de andere royals lijken vaak in een tijdsmachine te
zijn blijven haperen.
Tot slot was het zeer gemakkelijk geweest om de prins te ridiculiseren
of te veroordelen – stof genoeg. Ik hoop dat ik erin geslaagd ben
daar in een wijde boog om heen te lopen. Wat mijn aanvankelijke oordeel
over de man ook was, het blijft aan de lezer om een oordeel over
hem te vellen. Ik probeer de neutrale boodschapper te zijn. Ik heb dan
ook enkel geschreven waar ik zeker van weet dat het klopt, al verwacht
ik dat Laurent, als hij al op het boek reageert, mij van onwaarheden zal
verdenken. Ik heb hem rechtstreeks opgebeld om hem de kans te bieden
zijn kant van het verhaal te doen. Daags nadien kreeg ik een telefoon
terug van zijn adviseur Georges Vanlerberghe, die stelde dat ‘ik
van de prins zou horen’ als hij eerst het manuscript mocht lezen voor
16