15 - Loetje

Wat een narigheid!
Boekje ter herinnering aan het 30 jarig bestaan van Café Loetje
3 februari 2007

De toekomst van Loetje is verzekerd
Café Loetje werd in 1995 overgenomen door de zoon van de
knoestige naamgever Loetje: Jaap en zijn vriend Peter, die zich
later terugtrok. Jaap is getrouwd met Pien en het paar heeft twee
zonen: Marcel en Jeroen. De toekomst van het bedrijf is dus
verzekerd. Marcel is al regelmatig achter de tap aan te treffen
terwijl Jeroen, zo blijkt uit naaststaand verhaal dat hij als kind van
pakweg 6 jaar oud schreef, over die zeldzame en onmisbare
eigenschappen blijkt te beschikken die bij het runnen van een
succesvol horecabedrijf noodzakelijk zijn. Namelijk: compassie
voor mensen en een uitstekend zakelijk inzicht. Daarom als aftrap
voor dit boekje zijn verhaal:
2
Voor rikkie
Toen ik nog in spanje was hoorden ik van mama
dat Rikkie met haar fiets tegen de tram heeft
aangebotst en nu ligt ze in het ziekenhuis met
een kopote hooft en die hooft van haar is
helemaal met scheuren en dat lijkt mij geen
leuk gezicht maar ik wil wel naar het ziekenhuis
om te kijken enom haar te troosten want
dat vind ik wel erg zielig want haar hooft is
er bijna af en dan leeft ze niet meer en dan
moet ze de zaak verlaten en dat vind ik niet
leuk en daarom schrijf ik dit voor jouw en ik
hoop dat je gouw weer beter wort en dan krijg
jij dit blad van mij wat ik op de computer heb
geschreven en als je beter bent dan wens ik
jouw een gelukkig leven en geen ongelukken
gebeuren en jij vind het zelf niet leuk en ik
ook niet en niemant vind het leuk als er ongelukken
gebeuren en jouw man zeker niet en die
heeft zeker een beetje gehuilt want het is zijn
eigen vrouw en dankzij die anbulance is ze
misschien geret en dat hoop ik maar want ze
werkt bij ons in de zaak en ze kan ook heel
goed werken en het zal jammer zijn als je dood
ging en dat zal iedereen jammer vinden omdat ik
schrijf dit voor alle mensen uit de zaak en ze
zeggen tegen mij dat als ik vraag vinden jullie
het jammer dat rikkie in het ziekenhuis ligt en
dan zeggen ze allemaal tegelijk ja endat durf
ik te wedden met iemand diedat wil zelfs met
god en ook met rikkie zelf
Van: jeroen

De jaren vóór 1977…
Waar dronk je bier?
Waar at je biefstuk?
Waar werd je uitgescholden?
Waar hing je jas?
Waar was je niet welkom?
Waar was de gezelligheid weg?
Hoe kwam je de dag door?
Hoe kwam je de week door?
Ik heb geen idee hoe het was ruim 30 jaar geleden.
Maar het moet welhaast fantastisch geweest zijn.
De laatste 30 jaar was allenig maar narigheid, weg gezelligheid.
Ben bang dat het nog wel even door gaat.
De ellende heeft inmiddels al Ouderkerk bereikt.
Je zal er nog 30 jaar mee door moeten.
Weer 30 jaar wachten op een gratis biertje...
Waardeloos.
Grootkop
3
Wat iedereen vast wel eens heeft gedacht, kijkend naar het
afgebladderde plafond, gebeurde! Net die fantastische
biefstuk op mijn bord en ja daar kwam een enorm stuk plafond
naar beneden boven op de biefstuk op mijn bord.
Grote hilariteit! De serveerster kwam direct met een krantenartikel
aandragen waarin hier al voor gewaarschuwd werd!
Na veel gelach had ik een nieuwe biefstuk op mijn bord.
Het nieuwe plafond is netjes maar ik mis het oude!
Jolanda Seegers
foto Peter Bouhof

“Loetje, je moet
de groeten hebben
van Joop Heuvel...”
Hans van Walbeek
4

Een dag uit mijn dagelijks leven
Plaats van actie Café Loetje te Amsterdam
Binnenkomst circa 12.30 uur
Doordeweeksedag
Alweer een aantal jaren geleden
Dialoog met een waard geïmporteerd uit Noord Holland. Zeer
goed geïntegreerd overigens.
“Goeie middag Loet”
“Hai, ben je d’r alweer? Mot jij nie werkkuhh?”
(geintje!) “Hé Loet, je hebt het wel tegen een klant!”
“Jeezuss loa me niet lachuhh, ik heb geen klante alleen passjjente.
Sein d’r soveel tente in Amsterdam, kom mijn dan hier niet
ferfele”. (nog een geintje) “Loet, zo krijg je nooit een STER!”
“Nouh , die stoppuh ze maar lekker in d’r reet”
Ja, zo ging dat, en gelukkig, zo gaat dat nog steeds, want de
crew heeft het stokje goed overgenomen.
Nog steeds hebben we het over “Hangjassen” en krijg ik te
horen als ik mijn Koninkje heb besteld:
“Asjeblieft je Koninkje, met een servetje erbij, da’s tege ut kweiile”.
5
Zie ook de recensies op webpages van restaurant beoordelaars.
Prachtig, ze zijn heel divers. De een spreekt over “prima
biefstuk met heerlijke ronde Amsterdamse bediening”.
Een andere reactie luidt “de beste biefstuk van Amsterdam;
laat me niet lachen; en wat een ongeïnteresseerde bediening”.
Heerlijk toch. Zo scheiden de bokken zich van de schapen en
blijven de oude vertrouwde amicale sfeer en traditie in stand.
Eetcafé Loetje is een van de mooiste en gezelligste tenten van
Nederland. Je moet toch wel een bijzonder grote zijn als je je
klanten gewoon eerlijk kunt laten merken of je ze wel of niet
mot en toch gewoon altijd volle bak houden. Ik durf het niet
bij mijn klanten, dus ik kom nog eens op cursus, als het mag.
Dertig jaar; een hele tijd! Ik mag er zelf bijna 17 jaar van
meegenieten. Maar 30 jaar dat is nog niks.
Houd deze traditie in stand en maak er minimaal 60 van.
Ik ben dan 82 en reken dan op elke dag een gratis Koninkje.
Ga zo voort fijne mensen, jullie hebben een prachtig team en
een schitterend bedrijf.
Tabee
Dick Schröder (DSV)

Café Loetje – Café De Vrije Handel
De oorsprong van de contacten tussen café Loetje en café de
Vrije Handel ligt uiteraard bij onze gezamenlijke en veel te
vroeg overleden vriend Rob Tania.
Rob maakte tot zijn dagtaak zijn verworven vrije tijd keurig te
verdelen tussen de beide zaken en mag zich tevens medeoprichter
van Loetjes braad-genootschap noemen. Eenieder die
Rob gekend heeft weet dan ook dat hij van de kleinste zaken
prachtige verhalen kon vertellen, zoals een goed reclameman
dat ook hoort te doen, en waar wij als barpersoneel maar al te
vaak mee geconfronteerd werden.
Zo had Rob ook een definitie over de diverse stadia van het
getapte glas bier op de achterkant van een bierviltje geschreven.
Ik citeer Rob Tania:
“Het is dus zo dat een halve pils beter is dan een lege dop. Maar
half is nog niet technisch leeg. Dat kan voorkomen als de patiënt
te rap was bij het inpilsen. Het kritisch punt waarop half in
technisch overgaat, ligt bij een fluitje op 4 cc, een gewone op 6 cc
en bij een Verwoestemmertje op 8cc.
(Bron: Waterloop laboratorium Delft).
6
Wanneer een glas zijn allertreurigste staat van totale leegte heeft
bereikt spreken we van klinisch leeg. De patiënt dient dan terstond
te worden ingevocht.”
Rob overleed op zaterdag 28 augustus 2004 en typerend mag
wel gezegd worden dat zowel Loetje als Jaap op dat moment
in Café De Vrije Handel in Ouderkerk aanwezig waren
vanwege ons jaarlijks terugkerend straatbiljart toernooi.
Irene Café De Vrije Handel

Annelies de Korver
7
Wordt Jaap z’n vader een watje?
Zoals iedereen wel weet is Loet een fervente biljarter. Doet ook
enthousiast mee aan competities. Die keer op een miezerige
avond in Haarlem. Nou kon Loet nog wel wat oefening
gebruiken, dus was hij de dag van de competitie bijtijds in het
café. Daar ook geluncht natuurlijk. Om het spel niet te veel op
te houden voornamelijk vloeibaar.
’s Avonds naar Haarlem: stormfok op, verstand op drie banden
en blik op oneindig. Dat is met het formaat van Loet in zo’n
provinciestadje geen goed idee. Vanaf zijn ooghoogte valt een
muurtje van 30 cm maar al te gemakkelijk buiten het gezichtsveld.
De kolos stortte neer. Wie Loet kent, kan zich het gebrul
waarmee dat gepaard ging wel voorstellen. De volgende dagen
tot ieders verbazing Loet de pest in. Onder de schrammen.
‘Wat is er gebeurd Loet? Pak op je sodemieter gehad?’ ‘Er is
Niks!’. En dat minstens zeven keer. Tot het verhaal er eindelijk
uitkwam. Loet was onderuit gegaan. Had een zeer poot. Hij
moest zittend werken. En dat deed hij met veel gekreun. Toen
hij op het feest van Rob Groot in januari niet aanwezig was,
dacht ik direct aan het muurtje. Maar de smoes was een andere.
Ik denk er het mijne van.
Jaap, Loet, Pien, Marcel, Jeroen en alle medewerkers,
ik wens jullie kracht en levenslust.
Jur Wisse

Ik ben een regelmatige bezoekster van Café Loetje waar het
altijd gezellig is.
Het personeel dat altijd vriendelijk en aardig is, draagt in hoge
mate bij aan het succes van Loetje.
Ik zei toevallig tegen een kennis van mij dat het biljart er nog
steeds stond maar merkte van de week dat het dus al een
tijdje weg is, dus dit betekent dat de gezelligheid is gebleven.
Ik zeg altijd , ik ga even bij Loetje eten, maar door het aantal
bekenden en de sfeer daar kom je gewoonweg niet weg.
Ik wens Café Loetje nog een gezellige tijd en veel vruchtbare
jaren toe zodat wij ook hier nog vele jaren van kunnen
genieten.
Marielle van Eijsden
8
Een leuke anekdote
Bij de feestelijkheden vanwege het dertig jarig bestaan van
Café Loetje is enige contemplatie gepast, het handelt hier
immers om een legendarisch cafébedrijf, dat van thuishaven
voor bejaarde biljarters, uitgroeide tot een erkend biefstukken
imperium. Een niet te kleineren prestatie, temeer als men
beseft dat de oorspronkelijke uitbater: Loetje, zich op geen
enkele wijze heeft gehouden aan de knellende regels die
dertig jaar geleden in de horeca golden en die vaak nog steeds
van kracht zijn.
Het meest saillante voorbeeld hiervan is de manier waarop hij,
jaar in jaar uit, zijn klanten probeerde te vervreemden of weg
te jagen met nare, vervelende, soms zelfs kwetsende,
opmerkingen. Kan men bij anderen als excuus aanvoeren dat
de persoon in kwestie ‘het niet zo heeft bedoeld’ of dat ‘hij nu
eenmaal niet beter weet’, bij Loetje lag het duidelijk anders;
elke belediging was oprecht en gemeend.
De suggestie van enkele humorloze lieden, dat Loetje
misschien ‘niet helemaal goed wijs is’ lijkt mij gezien het
succes van de uitspanning onterecht. Het bevreemdt mij dan
ook niet dat er een redactie commissie in het leven is geroepen
om een en ander aan de kaak te stellen en te behoeden voor
de vergetelheid.

Helaas is de opdracht om een leuke anekdote aan te halen
voor mij onmogelijk. Ja, om iets te schrijven over een ander
café, dat zou ik wel weten. Zoals dat verhaal, toen tante Bep
van het toilet gezaagd moest worden omdat zij ruggelings
tegen de deur onwel was geworden. Of dat van ome Nelis, die
na het verteren van zijn zoveelste oude jenever van zijn kruk
viel en met zijn hoofd een gat sloeg in de granieten vloer. Of
de kelner Joop, die op het toilet met zijn broek op de schoenen
werd aangetroffen met een mooie jongen van het leger
des heils, dat zijn nog eens anekdotes!
Helaas in het geval van café Loetje blijf ik met een mond vol
tanden, geheel verstild. Bij Loetje gebeurt namelijk nooit iets
en gelukkig maar, in het leven wordt men al te dikwijls
geconfronteerd met onverwachte of onvermoede zaken.
Bij Loetje vind men rust en heerst er immer dezelfde sfeer, geen
gekke dingen, in ieder geval nooit iets buitengewoons.
‘Business as usual’, daar kun je van op aan en de klok er
bijkans gelijk op zetten. Toch staat ook hier de tijd niet stil,
zelfs bij Loetje mankeert wel eens een klant die door
verhuizing of door een carrièrewissel zijn heil elders meent te
moeten zoeken en helaas is in de loop der jaren ons menig
gast door de dood ontvallen.
Daar is niemand en niets tegen bestand.
9
En ondanks dat het ons allen verdriet dat de zaak ‘niet meer
zoals vroeger is’ wordt er ook wel eens verbouwd. Het moet
zelfs voor de grootste traditionalist duidelijk zijn, dat het
onmogelijk is gedurende dertig jaar een bedrijf te exploiteren
zonder enig onderhoud of aanpassing aan de eisen des tijds,
waarbij ik niet eens wil ingaan op de steeds veranderde eisen
die de wetgever stelt aan etablissementen zoals café Loetje,
het commentaar daarop laat ik graag over aan zijn naamgever.
Het voorgaande in overweging nemende en in het bewustzijn
dat niets eeuwig is, kan ik alleen maar de mooie hoop uitspreken
dat we allen in de komende dertig jaar net zo fijn mogen
genieten van een bezoek aan Loetje als vandaag de dag en ik
zou willen besluiten met een hartelijk dank aan iedereen bij
Loetje die mij gedurende dertig jaar een graag geziene gast
maakte. Dank!
Sam Tjioe

Het Gymnastiekgezelschap wenst Loetje geluk
met het dertigjarig jubileum!
Om acht uur stroomt de meute binnen
Dan kan het Woensdagfeest beginnen.
Eén bier staat klaar, maar niet tevreden
Roept men al spoedig om een tweede.
Het sist naar binnen, immers allen
Zijn dorstig van het volleyballen.
Vaak is de bal niet goed geraakt
Maar ook is menig punt gemaakt.
Voor sommigen zijn wij "regenten".
Toch zitten we niet op de centen:
Jenever, bier en rode wijn,
Onze consumptie mag er zijn.
Daarmee is Loetje reuze blij
Dus houdt men graag een tafel vrij.
O, waarom krijg je nooit genoeg
Van deze echt té gekke kroeg?
10
Is 't soms die fraaie acoustiek?
Ja, ja, die is beslist uniek;
Geen, die zijn buurman hier verstaat
Maar geen, die daar een traan om laat.
Want er is zoveel moois te zien:
Die lamp daar, Art Déco misschien?
En het plafond, dat was gescheurd,
Is onlangs egaal bruin gekleurd.
Het oude was wel schilderachtig
Maar 't nieuwe vinden wij ook prachtig;
Nu kunnen er geen schilfers vallen
Om onze maaltijd te verknallen.
Ook heel divers is het bezoek;
Van streepjespak tot spijkerbroek,
Van minirok tot mantelpak
Beweegt zich hier met groot gemak.

En mooie meiden bij de vleet
(Terwijl je ook nog lekker eet)
Maar 't mooist is toch het personeel,
Voor hen geen moeite ooit teveel.
Alleen, als zij zich komen melden
Met wat de heren eerst bestelden
Dan moeten z' oorverdovend brullen
Want niemand houdt er op met l.....
Dan klinkt het: biefstuk, soep, tonijn!!
Bij wie moet dat in godsnaam zijn??
Uiteindelijk komt het bij de goeie
Al moet je daarvoor heel hard loeien.
Het is al vele, vele jaren
Dat w' hier gezelligheid vergaren
En wees verzekerd dat wij hopen
Nog duizend maal hier aan te lopen.
Het Gymnastiekgezelschap
11

12
De honden van Café Loetje
De eerste hond was Gangster. Hij kwam uit het asiel en was
superintelligent. Soms stonden we met de auto bij het stoplicht
bij het Concertgebouw of bij de Heinekenbrouwerij en zagen
hem braaf staan wachten voor de zebra tot het licht groen
werd en iedereen begon over te steken. Dan ging hij mee, op
weg naar een vriendin. Vaak moesten we hem ophalen uit
verschillende asielen omdat de politie of goedwillende burgers
hem smachtend ergens voor een vreemde deur aantroffen en
zich over hem ontfermden. Hoewel zachtaardig van karakter
mocht niemand in de kinderwagen kijken als ik met Marcel als
baby in het Amsterdamse Bos wandelde. Dat liet hij niet toe.
En er was één hond zijn vijand, een zwarte hond van een meisje
uit de naburige straat. Ooit heeft hij toen die langs kwam de ruit
van gewapend glas in de deur aan gruzelementen gesprongen
omdat hij daarachter zijn vijand ontwaarde.
Na Gangster kwamen Pino (van ons) en Riekus (van Loetje),
twee boxers uit hetzelfde nest. Velen zullen zich Riekus (voluit:
Riekus Kreuk van Eugenese) nog wel herinneren: door Loetje
verwend met alle restjes biefstuk die op de borden achterbleven,
of languit gezakt in een stoel in het café.
Toen eens een man uit de buurt binnenkwam en Loetje vroeg
of hij zijn hond niet meer voor zijn deur wilde laten poepen,
vroeg Loetje verbaasd: "Maar waar woont u dan?"

Nadat de man zijn adres had verteld, zei Loetje: "Maar ach man,
daar kom ik nooit", waarop de man antwoordde: "Nee, u niet,
maar uw hond wel."
'S Middags ging Loetje altijd de twee broers uitlaten op het
braakliggende terrein bij AFC. Nadat hij zijn auto in de prak had
gereden ging hij steevast met de DAF die ik van mijn moeder
geërfd had naar het terrein. Dat was een onvergetelijk gezicht:
Loetje met de twee boxers naast zich op de bank in de DAF.
Dat ik toen niet aan mijn fototoestel heb gedacht.
En nu is er dan Janus. Een jachthond en een beetje een mietje.
Ligt graag tijden met zijn kop op je schoot en kijkt je dan
smekend aan of je misschien een viltje voor hem door de zaak
wil gooien. Daar rent hij dan zo fanatiek achteraan alsof tien
andere honden proberen hem voor te zijn. ‘s Ochtends voor het
café opengaat deelt hij met Loetje drie koekjes. Maar bij Loetje
logeren mag niet meer want dan maakt hij heel Buitenveldert
wakker met zijn wolvengehuil. Als er een ambulance of een
politieauto met sirene langskomt, gooit hij zijn kop in de lucht
en laat een indrukwekkend wolvengehuil horen. Daarvan wordt
Buitenveldert wakker, niet van een stuk of tien sirenes per nacht.
Pien
13

Bij Loetje is het altijd goed toeven.
Carla en ik kwamen binnen met zes
vrienden. Twee flessen rode wijn
vielen om. Sacha en Ilona in full swing.
kleding en stoelen gedroogd. Veel
lachen. Twee nieuwe flessen op tafel.
Prachtige avond. Moraal bij Loetje hoef je
geen wit voetje.
Kees
14
Herinneringen van een Grumpy old man
Ja, wat moet je, als je ineens met een beleefde, bijna twee meter
lange jongeman achter de bar geconfronteerd wordt, die vraagt
wat ”u” drinken wil. Je valt van schrik bijna van je kruk. U? Het
blijkt Marcel (kleinzoon van de naamgever, zoon van Jaap en
Pien, de fameuze keukenprinses van het Braadgenootschap
Johannes Vermeer) te zijn, besef je na enige tijd. En dan dringt
langzaam de verschrikkelijke waarheid tot je door. Je wordt
bediend door de derde generatie Klinkhamer. Qua beledigende
en confronterende approach een mislukte, want buitengewoon
aardige en beleefde zijtak van de roemruchte slagersfamilie.
Want je was aan het barse en licht dreigend uitgesproken
“Wat mot je joh” van Loetje gewend geraakt. En een beetje
gehecht ook wel. Ineens besef je dat je een oude lul aan het
worden bent. De derde generatie Klinkhamer, god sta me bij.
Waar is de tijd gebleven. De bilarts stond er nog. Er was nog
niks verbouwd. De toiletten stonken naar pis, zoals het hoort
in een café. De vloerbedekking was tot de draad versleten en
werd slechts door de hardnekkige, niet te verwijderen vetvlekken,
bijeengehouden. Het geheel belangeloos, ja zelfs uit pure
liefhebberij door ons vaste jongens bruingerookte plafond
bladderde langzaam af. En dat hòòrt zo. Jaap en Peter, Riekie,
Ilona en anderen wisselend personeel, waaronder Foppe als
vaste spits, deden de zaal en de glasbak. Loetje stond als een

ots in de branding vastgeklonken achter de bar, die hij als
loopgraaf beschouwde. Niet weg te branden van zijn plek. Vijf
glazen bier transporteerde hij met één hand, in elk glas één van
de knoestige vingers van zijn machtige kolenschoppen: “goed
voor mijn eczeem” beweerde hij dan. Gezien de omvang van
zijn vingers is het maar goed dat hij geen arts is geworden. Je
zult door zoiets getoucheerd moeten worden! Ja, toen werd er
nog geblaft en beledigd dat het een aard had vanachter de bar.
Trouwens Jaap kan het niet: beledigen. Hoewel, toen hij zomer
2006 het voltallige Ajax team, inclusief bestuur, directie,
trainers, haptonomen en wat dies meer zij, een kleine zeventig
man, de toegang weigerde tot Loetje aan de Amstel, met de
woorden: “als het nou Barcelona was geweest…” dat maakte
weer een hoop goed en gaf enige hoop op de toekomst.
Misschien leert hij het nog wel, beledigen. Reserveren kan
trouwens nog steeds niet, gelukkig maar. Gewoon aan de bar
(of buiten) wachten tot er een tafeltje vrijkomt.
Café Loetje in de publiciteit
Aan publiciteit heeft het trouwens nooit ontbroken. Het tien-
jarige bestaan van café Loetje was een van de eerste hoogtepunten,
die in de pers de nodige aandacht trok. Het Parool
weidde eens bijna de gehele zaterdagbijlage, inclusief cover,
15
aan dit merkwaardige café. Het enige personeelslid dat in dat
stuk niet genoemd werd was Foppe, die daar nota bene het
langste werkt van iedereen - en ook nog de totaal in ongerede
geraakte Parooljournalist naar huis toe bracht met zijn eigen
auto. En uiteraard ontbrak Loetje ook niet in de fameuze rubriek:
“Wie denkt…..wel wie hij is?” van de Nieuwe Revue. Dan was
er nog het feestelijk gevoerde afscheid van Loetje, toen hij het
café overdeed aan Peter en Jaap. Onlangs stond Jaap met zijn
zoon Jeroen in “De Wereld draait door” nog een biefstuk te
bakken op de tv, in een item over de beste biefstuk van
Nederland. Vroeger werd die volgens sommigen gebakken in
het café van Piet de Leeuw in de Noorderstraat, maar kenners
weten wel beter. Dat was paardenbiefstuk. En geen ossenhaas.
Jaap verklaarde in dat zeer geslaagde tv-optreden desgevraagd
het geheim van de lekkere jus (Bleuband!) met de woorden,
“gewoon in de bbbb.bbbbb….eh ….margarine.” Net binnengehouden
het geheim, maar ja, nu ligt het evengoed op straat.
Ook trachtte Jaap eens in een interview, met ik meen een
journalist van Elzeviers Magazine, het succes van zijn café als
volgt te verklaren: “ik snap het ook niet, wij pleuren het eten
gewoon op tafel”. Menig tv- en kranteninterview met beroemd-
heden vond in café Loetje plaats. Mensen als Herman Brood
(die toen nog in de buurt woonde) en Paul Witteman, ja zelfs

eroemde ex-voetballers, nu tv-presentatoren, waren en zijn
hier regelmatig aan te treffen. Al die publiciteit legde het café
geen windeieren. De mare dat men bij Loetje de beste biefstuk
van Nederland, wat zeg ik, ter wereld kan eten, verspreidde
zich al snel tot in de verste hoeken van het land. Van Geleen
tot Meppel. Tot in de Bibblebelt toe. En - dat was het ergste
niet - maar ze kwamen nog eten ook!
Hoogte – en dieptepunten
Behalve hoogtepunten heeft het café Loetje ook enige diepte-
punten gekend. Vòòr de recessie, toen de reclamejongens het
geld nog sneller uitgaven dan Joh.van Enschede het kon
drukken, werd het café overdag namelijk nogal heftig door het
reclamegespuis gefrequenteerd. Op vrijdagmiddag werd het
bier over de hoofden van de op elkaar gepropte artdirectors,
copywriters en reps naar buiten doorgegeven, zo druk was het
dan. Die drukte viel weg, toen het slechter ging in de reclame.
Ineens bedroeg de lunchtijd voor die “Hangjassen”, zoals Loetje
dit publiek placht aan te duiden, nog maar één uur, in plaats
van een hele middag. En declareren kon ook al niet meer. Nu
had het afnemen van de drukte wel financiële gevolgen voor
de zaak, aan de andere kant kwam dit de oorspronkelijke
eigenaren ook wel weer goed van pas. Want zij hadden destijds
16
hun slagersimperium verkocht en het café aangeschaft (café
Ris heette het daarvoor) met de bedoeling om het nu eindelijk
eens rustig aan te gaan doen en hun verdere leven geheel aan
hun hobby’s te weiden (biljarten, toepje leggen en biertje
drinken). Eindelijk werd er dan gevolg gegeven aan het beleefde
verzoek van Loetje, om nu toch eens op te rotten en aan het
werk te gaan. Een verzoek dat hij al jarenlang tevergeefs om
een uur of twee ’s middags tot de aanwezigen richtte, teneinde
nu eindelijk eens een biljartje of toepje te kunnen leggen.
Maar de rust duurde niet lang, al spoedig trok het weer aan,
mede dankzij de fameuze biefstuk en niet te vergeten, de
inmiddels zeldzame kunst van het grof bejegenen der gasten.
Rob Tania (r.i.p) heeft dat eens trachtten te verklaren met de
theorie dat Loetje vooraan gestaan heeft bij het uitdelen van
Horecavergunningen, maar dat het loket Hoffelijkheid net
gesloten was toen hij zich daar meldde. De mooiste grofheid
vonden wij, vond plaats tijdens hoog bezoek, toen de Kroonprins
(toen nog een bierdrinker en vrijgezel en dat was te zien)
een biertje kwam drinken. Omgeven door een aantal kleerkasten
met oortjes in zat hij in de serre (glasbak). Loetje, die
zich daar bij hoge uitzondering bevond, vanwege tijdelijk gebrek
aan personeel, blafte “doenerig”langslopend de Kroonprins toe:
“Mot je nog bier Plofkop?”. De kleerkasten, zelf van een niet

onaanzienlijk formaat, verstrakten even. Maar bij het aanschouwen
van de machtige gestalte van deze opmerkelijke
café-eigenaar, besloten zij niets te hebben gehoord. Een hoogte-
punt! De drukte verlegde zich naar de avonden, waar het
schouwburgpubliek even voor het begin van de voorstelling een
biefstukje kwam nuttigen, als die doorgaans nette en cultureel
hoogbegaafde lieden daar tenminste de kans toe kregen.
De yuppen komen!
Daarna kwamen de beursjongens, de notarissen, de juristen,
de bedrijfsadviseurs en ten slotte de yuppen. De vaste jongens
stierven langzaam uit – of verdwenen in sommige gevallen
naar verre landen om daar zogenaamd van hun oude dag te
gaan genieten, zoals een zekere Rinus in Spanje. Wat daar dan
te genieten valt, zonder een café als dit, ontgaat ons.
Trouwens al hij even in Nederland is – en dat komt regelmatig
voor, is hij altijd weer in het café te vinden. Alleen de kleine
kern van overgebleven vaste jongens die zich nog hardnekkig
aan hun glas vastklampen kennen hem nog.
De aantrekkingskracht van een café (voor mannen)
Wat is een café eigenlijk? En waarom zijn vooral mannen zo gek
op cafés. Wat is toch die magische aantrekkingskracht van
17
een café? Volgens sommige sociologen is een café een
gesublimeerde huiskamer. Of, zoals anderen beweren, een
substituut voor een huiskamer. Kortom een ruimte waar een
man eindelijk de warmte en aandacht ondervindt die hij thuis
node moet ontberen. Daar wordt hij immers eeuwig geconfronteerd
met dingen die nog moeten worden gedaan. Naar
het wasmachinesnoer kijken. Nieuwe lampen indraaien.
Helpen met huiswerk, de stofzuigerslang repareren, vuilnisbakken
buiten zetten, zijn schoonmoeder nu eindelijk eens
een keer spontaan opbellen. In een café heeft hij daar geen last
van. Als hij daar een biertje wil, roept hij gewoon: “Hé, doe hier
eens een biertje” en dat hoeft hij thuis niet te proberen. Ja, een
biertje naar zijn kop kan hij krijgen. Bovendien ontmoet hij in
een café andere mannen, gelijkgestemden, die het thuis ook
niet makkelijk hebben - en dat schept een band. Hij hoeft het
overigens niet in zijn hoofd te halen die mannen thuis uit te
nodigen. Die komen er nooit in. Een alleszins redelijke verklaring
lijkt het, zo op het oog. Maar hoe deze filosofie te duiden
bij café Loetje? Roep daar maar eens hardop: “ Hé doe hier
eens een biertje”. Denk aan de blikken van Riekie, (dat doet
ineens erg aan thuis denken…) en het overige barpersoneel en
u begrijpt wat ik bedoel. Het doen van een bestelling dient hier
met de nodige tact, gevoel voor timing en geduld te geschieden.

Terwijl ook volharding een belangrijk en noodzakelijke eigen-
schap is. En toch blijven wij maar komen, sukkels, loosers die
we zijn – en we brengen nog geld mee ook, terwijl het parkeren
in de buurt al een klein vermogen kost. Zo lost een man in zijn
leven eigenlijk twee hypoteken af. Eén op zijn huis en één op
zijn café. Het zal wel een beetje masochisme zijn. En daar
hoeft hij thuis ook niet mee aan te komen. Maar nu verder
met ons verhaal.
Het stempel van Loetje
Dat dit verhaal wel erg veel over de fijnbesnaarde, gevoelige
ex-eigenaar en naamgever van het café gaat is helaas onvermijdelijk.
Loetje, inmiddels 70-plus, heeft nog niets ingeboet
op zijn imponerende en enigszins bedreigend overkomende
gestalte – en komt nog regelmatig in het café om links en rechts
wat onbarmhartige grofheden en beledigingen rond te strooien.
Ook een vaak nogal pijnlijk aankomende spontane stomp op
de nieren – als blijk van affectie – ligt nog op zijn repertoire. Zo
voorziet hij op zijn manier in een duidelijk manifeste behoefte.
Maar het thans dertigjarige café is niet meer van hem. En omdat
dit verhaal wel erg over hem gaat, doen wij onrecht aan Jaap
en Pien, Peter, Foppe, Riekie en al die andere medewerkers, die
het café groot hebben gemaakt. Dat is echter onvermijdelijk.
18
Het café werd immers opgericht door Loetje en zijn broer Dirk
en vooral Loetje heeft zijn stempel op het café gedrukt. Dirk
hield zich liever op de achtergrond en bestierde met Bep
(mevr. Klinkhamer) de keuken en deed de administratie.
Maar wij mogen echter nooit vergeten dat het Jaap was, die
zijn vader met veel geduld en tact biertappen leerde. En dat
Jaap, weliswaar niet erg bekwaam in het schofferen van zijn
“patiënten”, zoals Loetje de clientêle placht aan te duiden, als
hij het niet over hangjassen had, mensen, wél de bedenker
van de volgende one-liner was: “Ik ben vier dagen weg geweest
– en veertien dagen kwijtgeraakt”, toen hij terugkwam na een
vierdaagse whiskytocht door Ierland of Schotland met zijn
Horecavrienden van de club: “Omdat wij anders ook nooit iets
hebben”. Daarmee bewijst hij in de schaduw van zijn vader te
kunnen staan, die o.a. bekend raakte door zijn zelfbewerkte
spreekwoorden: “Hoge bomen geven lange planken” en “Als
er één schaap over de dam is heeft die klootzak het hek weer
open laten staan.” En: “Een gegeven paard ben je kwijt. Ook
een hele mooie:”Je kan een varken kaarten leren, als je maar
tijd hebt” Terwijl: “Hij die vroeg komt, komt noot te laat” er ook
mag wezen. En de diepste van allemaal: “Geen geld maakt ook
niet gelukkig.”

Overigens is Jaap ooit heel hoog in biljarten geweest. Heeft
zelfs nog les gehad op Papendal. En kreeg een ontheffing van de
bond om – als kind nog - met de senioren mee te mogen spelen
om het kampioenschap. Bij hoge uitzondering. En vanwege zijn
geweldige talent. En of het zo voorbeschikt was, Loetje kwam
tegen zijn eigen zoon Jaap uit in de finale. Op weg daarheen,
in de auto, bewerkte Loetje zijn zoon zodanig dat hij er van
overtuigd was, dat deze hem wel zou laten winnen – en na elke
mislukte stoot (Libre was het) een paar mooie ballen voor zijn
vader zou achterlaten. Maar nee. Jaap maakte het in negen
beurten af. En werd kampioen. Het verhaal luidt dat Loetje na
afloop tegen zijn zoon heeft gezegd, “Nou ga je ook maar
lopend naar huis ook”.
De veranderingen
Toen Jaap en Peter het café overnamen in 1995 veranderde er
aanvankelijk niets. Dit tot de geruststelling van de clientèle, die
hun hart vasthield. Nee dat deden die jongens slim, dat moeten
we toegeven. Heel geleidelijk, zodat het niet opviel. Eerst werd
de keuken verbouwd, dat ontrok zich aan onze blikken en laten
we eerlijk zijn: het was nodig ook, daar waren wij het wel over
eens. Toen werden de toiletten aangepakt. Het Amstelhotel is
er nu niks bij. Van ons hoefde dat niet zo, maar oké. Inmiddels
19
waren de biljarts geruisloos verdwenen, niet allemaal tegelijk,
nee heel slinks, één voor één, om plaats te maken voor
bistroachtige tafeltjes en stoeltjes. Dat deed wel eens wat
wenkbrauwen fronsen. En zo ging dat steeds verder, perfect
getimed, langzaam aan, stiekem, gluiperig. Stukje bij beetje en
op achterbakse wijze werd de bar verbouwd, inclusief de
kunstig geknutselde bovenrand, waar de onbetaalde bonnetjes
tussen de nooit aangebroken flessen Bols likeuren, die we nog
nooit iemand hebben zien drinken, maar die elk café in
Nederland standaard in voorraad heeft - wachtten op de finale
afrekening. (Dat moeten goeie vertegenwoordigers geweest
zijn, destijds bij Bols). Er kwam een aanstellerige kast om de
witte wijn koel te houden. Wijn? In een café? Hallo: café is
Frans hoor – en dat betekent: bier! (Althans in Nederland). Er
werd geschilderd. De lambrisering werd vervangen door precies
dezelfde lambrisering, maar dan akelig nieuw. Waarbij ook het
portret van Loetje (rechts achterin) van de wand verdween, de
voorkant van een speciale feest Telegraaf door de toenmalige
vaste (reclame)jongens aangeboden bij het tienjarige bestaan,
met een prachtige tekst van Gejus van Diggelen. Die moet dus
als de sodemieterij terug! De destijds clandestien aangebouwde
serre zat elke middag propvol. Ook het op initiatief van Rob
Tania eveneens clandestien geplaatste straatnamenbordje van

het “Drs. Foppe Plantsoen” is plotseling verdwenen. (Al twee
keer gejat, volgens Foppe, de ongekend populaire barkeeper van
Café Loetje, maar Sleutel Harry is bezig met een nieuw bordje
dat zeer hecht aan de bakstenen muur verankerd zal
worden).
De mare van de beste biefstuk van Nederland
Het werd drukker en drukker. Dankzij de inmiddels landelijke
bekendheid van de biefstukken. Die zijn van echte ossenhaas
en wegen zo rond de twee ons per stuk. Mooi mals rood vlees,
doorregen met fijne vetadertjes. Zo druk werd het dat wij – als
vaste jongens aan de bar - inmiddels met argwaan bekeken
door de yuppen, die dachten dat dit hun café was, langdurig
op de kans moesten wachten om ook een bestelling te mogen
plaatsen, bij welke vaak vergeefse pogingen wij niet zelden
werden afgeblaft door Riekie: “zie je niet dat ik bezig ben”,
waarbij ze het woord “lul” of “eikel” met enige inspanning nog
net binnen kon houden.
Hoe moet het nu verder?
Het café Loetje bestaat inmiddels dertig jaar. Feest dus. Maar
hoe moet het straks verder? Na de succesvolle lancering van
Loetje aan de Amstel, wordt al gefluisterd over een Loetje aan
20
de Ramblas. Daar in het hart van Barcelona ligt een mooi
biljartcafé, waar bijna nooit iemand zit, volgens Jaap en Pien,
die daar al jarenlang lekkerbekkend voorbijlopen. En dan even
dromend stil blijven staan.
Maar goed, we verplaatsen ons weer naar deze eeuw. Jaap
heeft Peter inmiddels uitgekocht en heeft zich teruggetrokken
in Loetje aan de Amstel, een succesvolle tent, die hij samen
met een partner drijft – en waar maar zelden een plekje op het
terras aan het water gevonden kan worden op mooie zomerse
dagen. Ook Peter, die al snel het leven als jeugdige financieel
onafhankelijke vrijgezel (miljonair beweren sommige jaloerse
tongen) was al snel weer in zijn oude functie aan te treffen in
dit filiaal, omdat hij de gezelligheid zo miste. Op zondag is de
terrasruimte aldaar aanzienlijk groter, want dan is het Restaurant
Groot Paardenburg (van Herman de Blijker, die grote kale
van de tv) gesloten - en wordt hun terras simpelweg geannexeerd.
Niet door Jaap, haast hij zich dan uit te leggen, “maar
door de mensen zelf, die gaan daar gewoon zitten, dat kunnen
wij ook niet helpen - en ja, dan bedienen wij ze maar”. Enfin.
Zo gaat dat dus. En het is te hopen dat het nog jaren zo door
mag gaan. Totdat ik bediend wordt door de vierde generatie
Klinkhamer. Hoewel het ernstig te betwijfelen is of ik dat nog

persoonlijk mag meemaken. Ook te hopen is, dat het frêle
evenwicht tussen de doelgroepen (oude vaste jongens, yuppen,
schouwburgbezoekers, enkele gepensioneerde reclamelieden
van bedenkelijke aard, snelle beursjongens met tierelierende
mobieltjes, juristen, notarissen en autohandelaren van allerlei
aard en kunne - en ander dranklustig gespuis) nog langdurig
bewaard mag blijven. Je moet er toch niet aan denken dat het
een yuppencafé wordt? Ik even niet dus. Want dat zou voor mij
het einde betekenen. Het biljartzaaltje in het bejaardentehuis,
met seniorengymnastiek en veel te veel oude wijven als laatste
vooruitzicht?. Bij het idee allen al, haast ik mij nog maar een
grote pils te bestellen. Met tact natuurlijk. En veel geduld... en
geef die jongens er ook eentje. ’t Is tòch feest, dus gratis!
Gefeliciteerd met jullie dertigjarige bestaan. En dat het maar
nog lang zo mag doorgaan.
Pieter Wilschut (redactielid (oude lul), maar evengoed Directeur
Hoofd Suddersectie van het Braadgenootschap Johannes Vermeer,
dat Café Loetje als Bijkantoor heeft overgenomen).
21

En de mensen stonden stil op straat
Welnu, dan vraagt men je een stukje over Loetje te schrijven,
en dat blijkt dan eigenlijk veel lastiger te zijn dan je had
gedacht. Want ik ben helaas geen fenomenoloog, en Café
Loetje is toch echt een fenomeen.
Mijn eerste kennismaking met Café Loetje was aan het eind
van de zeventiger jaren, en het was niet eens spontaan. Mijn
Irene werkte er namelijk in de buurt (bij Lex Bosma) en dus
was Loetje een handige plek om op haar te wachten.
Er was nog geen serre en behalve Loetje liepen Anouschka en
Gerrit er rond om de dorstige gast te bedienen. En dorst had
ik, ook toen al, bijna voortdurend.
Toen ik zelf ook in de buurt kwam werken werd Loetje een
handig lunchadres, hoewel die lunches soms uitsluitend uit
vloeibare materie bestonden. Last van de spijsvertering kreeg
je er overigens niet van.
We hebben het tienjarig bestaan destijds uitbundig gevierd
met bijdragen in de feestkrant en vooral met veel glaasjes van
het een of ander.
Met de komst van de serre begon de verwording. Eerst een
gewoon café, waar je kon kaarten, biljarten of de krant lezen.
22
Daarna een eetgelegenheid, waar je ook nog kon biljarten,
kaarten en een borreltje drinken. Het bleef wel gezellig, maar
het was toch anders.
Nadat Loetje de zaak overgedaan had aan Jaap en Peter zag je
de caféfunctie langzaam maar zeker vervagen. En de teloorgang
van die functie bereikte het dieptepunt toen de biljarts
plotseling verdwenen. Ik heb daar nog een rondeel aan gewijd
dat in Adformatie geplaatst werd. Peter en Jaap lachten erom
als de bekende boer met orthodontische problemen. En ze
hadden nog gelijk ook!
Ik heb er veel plezier gehad, en heb dat eigenlijk nog steeds, al
kom ik er wat minder vaak. Ik zie nog de pastoor briesend van
woede binnenstormen, met een gezicht dat nog roder was
dan zijn habijt. Cor had zijn auto namelijk zo geparkeerd dat
de lijkkist niet de kerk kon worden ingedragen. Of het wereld-
record in de consumptie van Jacob’s Creek, met Gerard, Joop,
Piet, Karl, Eric en – nota bene – onze accountant. En ik kan nog
steeds schateren om de gedragen kalmte waarmee Loetje zijn
verlies in een potje kraken etaleerde…. de muren trillen nog
steeds! Of mensen die op straat bleven staan wanneer Sacha
een bestelling naar boven brulde. Echt waar! En mijn

stommiteit om met een rijk gevulde tas vanuit Abraham Kef
even een neutje te komen halen, niet bevroedend dat daar een
uiterst hongerig Braadgenootschap zat. Dat was kaassie, zou
men in Amsterdam zeggen. En tenslotte de monoloog van
Willem Suurbier over mijn gulp, een attribuut dat hij zelf bijna
nooit kon dichthouden.
Café Loetje is een onschatbaar onderdeel van mijn opvoeding
geweest, een niet weg te cijferen gedeelte van mijn amusementsbeleving,
en een onuitwisbaar stuk persoonlijke
geschiedenis.
Lieve mensen, dank daarvoor!
Jaap Lashley
23

Op een dag kwam mijn jongste dochter thuis met de mededeling
dat ze een nieuwe vriend had.
Natuurlijk vraag je als vader dan meteen:"Wat doet die jongen
voor de kost."
Het antwoord was: "Hij is kok". Nooit weg is je eerste reactie
maar dan vraag je natuurlijk: "Waar werkt hij",
"Ja, zei ze toen, dat zal je wel niet weten maar hij werkt in een
Eetcafé, LOETJE, maar dat zal je wel niet kennen”.
Ik heb haar toen uit die droom geholpen en verteld dat ik al
jaren bij Loetje kwam, want als ik naar het Concertgebouw ging,
at ik eerst een biefstuk of gebakken lever bij Loetje.
De verkering van mijn dochter met de kok is uitgegaan maar
dat ik bij Loetje zal komen is zeker.
FOPPE
Foppe heeft altijd moeite gehad mijn naam, Chiel, te onthouden.
Hij noemde me altijd Guus en de laatste tijd noemt hij me CHEF.
Het zal wel een keer goed komen.
Chiel Bakkenist
24
Buren
Toen ik 1975 in de Ruysdaelstraat op nr. 3 ging wonen, keek ik
met een schuin oog op het café op de hoek, en ging daar maar
eens naar binnen. Mijn indruk was: dit is een echt buurtcafé,
om een biljartje te maken, te klaverjassen met kerst om een
kalkoen en het gebruikelijke pakje roomboter en kerstbrood.
Niks voor mij dus. Een ouwe lullentent was het in mijn ogen.
Wegwezen Henk, dacht ik bij mezelf.
Sinds 1985 woon ik 10 kilometer van Café Loetje verwijderd en
nooit gedacht of gedroomd dat het mijn stamcafé zou worden.
Dat kwam zo: in 1990 werd ik getipt dat ze bij Loetje een
heerlijke biefstuk konden bereiden met jus, ik zei: “dat bestaat
niet want die is alleen te verkrijgen bij het Café van Piet de
Leeuw, dat is dé biefstukkenzaak van Amsterdam”. Toch maar
proberen en ik was verkocht. Sinds 1990 kom ik regelmatig
elke vrijdag met mijn waarde vriend André Kraan om de week
door te nemen en een Lunch te gebruiken. En zo af en toe ook
een avond om te genieten van die heerlijke biefstuk.
Café Loetje is een zaak met eigen kenmerk het begint al met het
pleintje ervoor Drs. Foppeplantsoen horecavenier, vernoemd
naar de barman Foppe die als hovenier de planten voorziet van
water en voeding, en dan de houten tafels met caféstoelen,

Heugatapijt in een oververhitte serre. Je zou zeggen wat is dit
voor een tent? Maar dan de bediening! Die vriendelijke, aardige
dames: Riekie, Ilona en al die anderen, die je op natuurlijke
manier begroeten en geen overdrevenheid in zich hebben en
dan zie je dat Heugatapijt niet meer, nee dat hoort bij Loetje.
Niet veranderen dus!
Hoe kan een buurtcafé uitgroeien tot een nationale bekendheid?
Ik vraag me dat wel eens af als gepensioneerd marketingman.
Een menukaart is er niet. Een bord vertelt er wat er verkrijgbaar
is. Zoals soep van de dag, macaronischotel, “dobbekroket”,
diverse salades, et cetera. Maar het gaat toch om de beroemde
biefstuk, een flink stuk vlees, mooi rood van binnen, eigenlijk
precies zoals je het hoopt dat ie zou zijn. En mals ook, maar ja
we spreken hier dan ook over echte ossenhaas. En het is een
eetcafé met een unieke sfeer door zijn verscheidenheid aan
gasten .
Dertig jaar bestaat het nu. Uitgegroeid tot een algemeen begrip
in Amsterdam en omstreken. En ter gelegenheid daarvan worden
wij uitgenodigd voor een feestje, Loetje trakteert! In één feest
al je investeringen in Café Loetje er weer uit roept de uitnodiging
wervend. Volgens mij is één avond te weinig na 15 jaar bezoek.
25
Foto café Loetje
Ik wil besluiten met de vaststelling dat Jaap en zijn biljartmaat
Peter er iets unieks van hebben gemaakt. Ik wens jullie veel
succes toe en gezondheid en begrijp dat de nazaten van Jaap
al in het bedrijf werkzaam zijn dus de toekomst is verzekerd.
Henk Meijer

Loetje 30 jaar
Die ene keer dat ik bij Loetje binnenkwam ergens in 1993 op
aanraden van een vriend omdat ze bij Loetje 'de beste biefstuk
van Amsterdam' zouden hebben... en ik zeker niet teleurgesteld
raakte.
Of die keer dat ik aan tafel werd gezet achter het biljart omdat
er 's avonds toch niet gebiljart werd. Nee dat is nogal logisch,
maar waarom niet gewoon dat biljart eruit? Je hoort mij niet
zeggen dat ik het biljart eruit heb gewerkt, maar je zult ze bij
Loetje niet horen zeggen dat ik het biljart zo graag wilde
houden.
De keer dat wij met onze oud-docent drankenkennis aan tafel
schoven, geboren en ook getogen Amsterdammer daarna sinds
mensenheugenis docerend aan een van de hoogste hotelscholen
van het land in het diepe zuiden van Limburg. En hij
bleef maar zeggen dat Piet de Leeuw de enige biefstuk van
Amsterdam serveert.
Hij hield zijn mond bij de eerste hap. Hij at het restje biefstuk
van zijn buurman op. Hij bestelde een tweede biefstuk om
23:00 uur, maar ook voor hem sluit de keuken om 22:00 uur.
Om 1:30 uur in de nacht bij het verlaten van het etablissement
lalde hij dat hij terug zou komen.
26
Of weer een andere keer dat ik met Foppe richting sluit aan de
ene kant van de bar stond en dat ik vroeg hoe nu precies de
biefstukken gebakken werden. Dat ik de chef naar zijn geheim
vroeg, hetgeen natuurlijk niet kan. Op samenzweerderige toon
zei hij me dat ik achter hem aan moest lopen. Ik liep achter
hem aan, door de smalle deur scherp linksaf omhoog. Het
kleine trappengat waar duizenden en tienduizenden biefstukken
ooit afdaalden, hordes salades, vrachtwagens vol friet en
sloten mayonaise, uitgebakken spekkies en grootmoeders
slappe sla. Met knikkende knieën, zwetende handen en een
hart bonzend in mijn keel: weldra zou ik oog in oog staan met
Het Geheim Van Loetje. Na een snelle rondleiding door een
ruimte met ouderwetse kleine geelbruine tegeltjes, spoelbakken,
een enkele opslagruimte en een koeling komen wij uit bij
vier gasfornuizen. Zoals oma ze heeft en zoals je ze op
studentenkamers ziet. Niet veel groter en zeker niet bijzonderder.
Ik tel 16 pitten en evenzoveel aluminium pannen
hangend erboven. Een enkele reservepan, of laten het er twee
zijn. Afzuigkap over de volle breedte, maar dat is het. Ik kijk
Foppe aan en hij ziet de verbazing in mijn ogen. "Ja jongen,
dat is het. Meer is het niet. En als hier een nieuwe kok komt
werken dan wordt het bakken van de biefstuk doorgegeven.
Op ambachtelijke wijze en met liefde voor het vak."

Een keer zag ik Huub Rothengatter zitten in de serre. Rothengatter,
de manager van Formule 1 coureur Jos Verstappen en
zelf oud-coureur, overleefde crashes en gevaarlijke snelheden,
maar bijna mijn bestek niet. Ik liep op hem af en wilde hem
een hand geven, als fan van Formule 1 hem een prettige avond
wensen, maar was vergeten dat ik bestek bij me had. "Rothengatter
doodgestoken in restaurant", de volgende dag in de
krant. Het had zomaar gekund.
Die keer dat wij met de club hadden gegeten en uitbuikten na
twaalven. Gevulde Irish Coffees op tafel, de lege ernaast,
sigaren in de lucht. De gedistingeerde oudere heer van zeker
70 jaar loopt langs, gekleed in driedelig. Of hij niet weet dat
dat niet hoeft hier, vertellen wij hem. "Maar daarom doe ik het
juist", zegt de man op schalkse wijze. Hij is verzekerd van
onze aandacht. Een sigaar en een Irish Coffee voor de man die
ons uitlegt dat hij alle etiquette kent. Dus ook weet hoe daar
precies tegenin te gaan. Wij zijn onder de indruk. Wij raken
zelfs sprakeloos als na enige tijd een aanmerkelijk jongere
dame achter hem komt staan. Geduldig wacht zij tot hij klaar
is met praten. De gedistingeerde oudere heer legt uit dat zij
zijn vrouw is en dat hij, die wat jongere man achter haar en
net iets jonger dan zij, haar vriend is maar dat hij niet hoeft te
weten hoe zij sex hebben.
27
Of een keer dat wij met meer dan acht personen elk drie Irish
Coffees dronken en de slagroom op was. Hoewel het de eerste
keer was dat dit gebeurde, werd deze mededeling later te pas
en te onpas gebruikt door Loetje's bediening om notoire leden
van de Irish Coffee Club bij de les te houden.
Of die ene keer met twee oudere dames in de linker achterste
hoek waar het biljart altijd stond. Wij zijn met z’n drieën en
uitgelaten. Het is rond 19:00 uur op een rustige dinsdag en de
oudere dames vroegen ons of het wat stiller kon. Zij hadden
niet gezien dat de tafel waaraan wij gingen zitten gedekt was
voor 25 personen. Nog geen half uur later konden wij niet
meer verstaan of zij het nog gezellig vonden ondanks nadrukkelijk
en herhaaldelijk groepsgewijs luidkeels navragen.
Vrijdagavond borrelen bij Wildschut en om 21:55 naar Loetje
om de laatste tafel te bestellen voor gemiddeld acht personen.
Eerst bier aan de bar, dan een tafel in de hoek. Veel herrie, dat
is eerder regel dan uitzondering, met vorken zwiepen en met
messen wijzen, verhitte discussie of gewoon veel plezier,
sla-biefstuk-friet en als de laatste nog zat te eten vlogen de
eerste Irish Coffees al over tafel tot een stuk of drie. Dan weer
gewoon bier en een verdwaalde cognac tot Foppe of Lien,

geheel afhankelijk van hun bui of de onze, de klok liet doortikken
tot 01:30. Loetje, het restaurant in Amsterdam met een
bewegende bar na twaalven.
Ik heb biefstuk leren weigeren elders op de wereld. 'Een
biefstuk komt van Loetje', een waarheid als een koe waar wij
niet omheen kunnen. Tranen in de ogen, buikpijn van het
lachen, anekdotes te over, verhalen voor later, héél veel van
hetzelfde om nooit genoeg van te krijgen. Ik nam mijn vriendin
mee naar Loetje, zij is nu mijn vrouw. Loetje die ene keer... we
weten het ons te herinneren. De ene keer beter dan de andere
keer al naar gelang de omstandigheden, maar Loetje ELKE KEER
de allerbeste biefstuk van een griezelig constante kwaliteit.
Maar Loetje is meer. Loetje is die onbeschrijflijke huiskamer
waar de tijd stil staat en waar de tijd vliegt. En vooral: wat een
onbeschrijflijke tijd. Al had ik 20 miljoen dan zou er niet veel
veranderen, want erg veel beter dan Loetje kan het niet worden.
Ed Kiers, veelgebruiker, & Pieter Buijs, Hans Spuijbroek, Luc
Verkouteren, Hugo Potharst, Raoul Dumoulin, Roddy van der Maat,
Rene van Erk, Edgar Schrader, Frans Angenent, Pieter Bakker,
Marco ten Hoopen Geert Wijnhoven, Arnold Streefkerk, Henk
Dollekamp, Martijn Driessen, Mark Steinfelder
28
Loetje, ooit aan de bar bij Piet van Raak
in Ouderkerk a/d Amstel:
“Piet, dat je het hier al zo lang uithoudt!”
Wouter Knapper & Anja Visser

Merkwaardig
Nou daar zit ik dan achter de computer om iets te schrijven
over, zoals de Redactie Commissie dat noemt,"het merkwaardigste
café van Amsterdam". Ze hebben gelijk en ik kan het
weten want ik werk er al weer 12 jaar, jawel, ik heb het voor de
zekerheid nog nagekeken.
Ik heb er dan ook heel wat "merkwaardige" dingen mee gemaakt
in die tijd maar om die hier allemaal op papier te zetten gaat
me te ver. En buiten dat, het zogenaamde boekje zou dan de
uiteindelijke afmeting van een bijbel krijgen en dat is geloof ik
niet de bedoeling.
Eén merkwaardig feit betreffende mijn persoon zal ik jullie niet
onthouden. We schrijven de dag 2 januari 1995, ik was door
een klant van de Myrabelle waar ik toen werkzaam was,
Harrie Aurik, er op geattendeerd dat ze bij Loetje iemand nodig
hadden en dat die baan op mijn lijf geschreven zou zijn.
“Ja”, dacht ik, “dat is lekker, moet ik daar gaan werken?” Ik was
er namelijk al een paar keer wezen kijken en verbaasde me
iedere keer weer over hoe het er daar aan toeging. Het had niet
veel met horeca te maken, volgens mij. Behalve dan dat je er
kon eten en drinken.(de oudere patiënten onder u zullen dat
kunnen beamen en begrijpen wat ik bedoel) Maar, ik had zoiets
van: laat ik het proberen. Ik heb ongeveer 2 minuten met Loetje
29
zitten praten aan de bar en was aangenomen. Ongekend kort
voor een sollicitatie, maar ik begreep al snel waarom het zo
kort duurde, hij moest kaarten. Afijn,ik moest me de volgende
dag melden om 11.00 uur en daar stond ik dan. Ik werd
opgevangen door Riekie die me de hele dag verder alles uit de
doeken deed over het reilen en zeilen bij Loetje. Om 16.30 uur
zegt ze tegen me, "ga jij er maar mee stoppen, er komt zo
ander personeel". Zo gezegd zo gedaan. Ik pak mijn jas en drink
nog wat voor de bar om te kijken wat er gebeurt. Inmiddels
was het wat drukker geworden. Riekie liep de benen onder
haar lijf vandaan, maar ik hoefde niet te helpen. In plaats
daarvan kreeg ik nog een glas bier. Op dat moment komt Loetje
naast me staan en geeft me onder uit de kan, hoe haal ik het
in mijn hoofd om voor de bar te gaan zitten terwijl het zo druk
is. Ik leg hem het uit over wat Riekie tegen me gezegd had maar
daar nam hij geen genoegen mee. Ik kon opsodemieteren en
kreeg op staande voet ontslag. De dag erna ben ik naar hem
toe gegaan om er over te praten,hij was weer goed geluimd
met het resultaat dat ik er dus na 12 jaar nog rond huppel.
Merkwaardig genoeg?
Ik vind van wel, op naar de volgende 12 jaar?
Foppe.

Feest... nou voor mij bijna nooit.
Het is een hondenleven dat ik lijdt, overal wordt ik weggestuurd.
Met of zonder huisgezin, het maakt de Amsterdamse horeca
geen fluit uit.
Wegwezen en vlug, er is geen plaats voor jou in onze zaak.
Is wat ik jaren te horen krijg.
Jullie begrijpen hoe ik me dan voel, alleen, eenzaam en
onbegrepen en bovenal nogal hongerig.
Bij jullie is dat gelukkig anders.
Personele wisselingen daar heb ik geen last van.
Veranderingen in het interieur, na wat snuffelen goed te
verwerken.
Nieuwe toiletgroep geen nood, die gebruik ik nooit.
Verdwenen biljarts, lekker rustig voor mijn te goede gehoor.
De stoelen zijn gelukkig gebleven want daar ben ik gevoelig
voor, speciaal die met armleuningen.
En daarom deze ode aan Café Loetje het enige laagdrempelige
etablissement van Amsterdam voor mijn soort.
Uit de grond (nog al dicht bij) van mijn hart bedank ik jullie
voor de ontvangst alle jaren.
Ik heb nog nooit bij jullie gegeten maar alleen maar gezeten.
Toch heeft het bij jullie zijn een speciaal plekje in mijn
hondenleven.
30
Het enige café waar ik aan tafel mag en de zaken kan overzien.
Voor mij is Loetje beter dan welke uitlaat service in Amsterdam
Iets wat niet iedere man van mijn leeftijd kan beamen.
Hiervoor dank en nog vele jaren.
Een hondstrouwe bezoeker... Mo van Balgoijen p/a fam. Bos

Hallo mensen, mijn naam is Mieke van der Heijden, ik woon in
Naarden, maar ik ben geboren en getogen in Amsterdam.
Mijn vriend heet: Henk Mulder, hij woont in Zandvoort, maar
is ook geboren en getogen in Amsterdam. Wij vinden het
allebei heerlijk om af en toe een “biefstukkie” te eten bij Loetje!
Op een keer zaten wij gezellig te eten, kwam er een hele grote
man naar ons tafeltje, hij keek mij aan en zei: “hij is toch wel
lief voor je hé? Anders moet je het zeggen hoor want dan
smijt ik hem de tent uit!”
Het was gewoon een geintje van Loetje en wij vinden zo iets
schitterend! Echt! Wat ik héél bijzonder vind... Mijn vriend en
ik hebben elkaar leren kennen op 4 mei en natuurlijk gaan we
op zo'n avond lekker uit eten. De eerste keer dat we dat deden
bij Loetje, was het ontzettend druk, de hele tent zat vol en een
lawaai van jewelste. Om acht uur vroeg Foppe om 2 minuten
stilte en meteen kon je een speld horen vallen! KIPPENVEL!
Dat vind ik zo bijzonder!!! Wat mij betreft alle gasten bedankt
hiervoor!
Mieke van Ingen
31
PS:
Hallo lieve mensen, hier ben ik nog even. Ik ben zangerescomediénne
en ik werk onder de naam Mieke van Ingen
(vandaar die twee namen). Ik heb ook nog even een klein
liedje gemaakt voor het feest en misschien zing ik het wel even
bij die gelegenheid. Trouwens iedereen kan het meezingen, het
is op de wijs van het liedje: zo tussen de mensen. O, tussen
haakjes, ik ben geen amateur, ik heb net mijn 40 jarig jubileum
gevierd! Hier komt het Liedje:
In café Loetje in oud Amsterdam, In café Loetje kun je lekker
biefstuk eten.
Ja, we gaan daar héél vaak heen en je bent er nooit alleen,
mensen uit het hele land, doodgewoon en ook van stand.
In Café Loetje met een pils of een wijn,
daar kan het zo verschrikkelijk gezellig zijn.
Je geniet er van de sfeer en dan denk je telkens weer,
naar Café Loetje ga je elke keer toch weer!...
Amsterdam is toch zo blij met al z'n kroegen, Rotterdam vindt dat
zijn lijnbaan er mag zijn, Limburg met z'n zachte "G",
Zandvoort met z'n strand en zee, maar ik voel me hier bij Loetje
heel tevree!...
en dan weer: In café Loetje enz..
Groetjes, Mieke

Ik ben geboren in Amsterdam. Woonde tot mijn veertiende in
de Fr. Van Mierikstraat O.Z. (Om de hoek zo wat.) Mijn moeder
kookte en qua horeca ervaring herinner ik me hooguit een
pizza in de Verhulststraat. Door schade en schande en hard
werken ben ik inmiddels de veertig gepasseerd en ben culinair
behoorlijk bijgeschaafd, (Amstelhotel, Pascal Vermeer, Groot
Paardenburg e.a.) en dat past slechts in het rijtje Amsterdam.
Maar nu!
Onze goede vrienden Barry en Sandra Hay besloten hun
residence in Den Haag te verruilen voor een riante woning in
de Nicolas Maesstraat. De beroemde Golden Earring zanger
32
en zijn kunstenaarsvrouw voelden zich als vissen in het water.
Menig keer pochten zij met hun nieuwste ontdekking: “Zoooûh,
doar ken je lekkûh etûh. Zoohée, de geilstûh biefstuk in town!”
Ik dacht dat ik die al kende...Jaja, waar dan? “Loeoeoetjìûh”
Waar? Zoooûh, kendûh jullie dat nie???
Nou ik kende Loetje niet en ik schaam me diep, ik als Amsterdamse,
g.v.d. Geen keus, dus en op naar Loetje…
Barry en Sandra en de kids zaten daar alsof ze nooit ergens
anders hadden gegeten, big time de Amsterdammer uit te
hangen. “Nu San, ik geef het toe…”

Laat mijn verbazing echter Riek schetsen die ik héél goed ken
uit het nachtleven van de jaren 80-90. En haar dochter ook.
En over dochters gesproken…wat een mooie, leuke meiden in
de bediening!
En hoera die kleine Lieve Ilona, jaja lezers, bleek een ex van
Barry – over inburgering gesproken.
San bestelde lever (…) maar wij, Henk en ik echt wel
BIEFSTUK!!! En godverdomme – ze hadden gelijk. Ik heb
nog net mijn bord niet afgelikt maar ik heb wel mijn
vingers er bij opgegeten en dat doe ik nog steeds. Ik
kom hier nu met mijn darling-husband zo’n vijf, zes
jaar en lust alles op de kaart, behalve lever. De meiden
zijn nog steeds top - de heren – echte horeca gentlemen
en Riek weet wanneer er een re-fill nodig en gewenst is.
Ik schrijf dit aan een tafeltje bij Loetje met een voortreffelijke
uiensoep voor me en een glas Santana rode wijn ter inspiratie.
Barry en Sandra zijn bijna naar Curaçao geëmigreerd en dat
gun ik de oude rocker en zijn vrouw van harte. Maar wij zullen
de honneurs waarnemen voor hen, maar vooral voor onszelf,
Lang leven Café Loetje, Hiep hiep hoera!
Louise Schiffmacher van Teylingen
33

Loetje 30 jaar!
Vlak voor de viering van het 10 jarig bestaan, dat moet dus zo
ongeveer 20 jaar geleden zijn, nodigde enkele vrienden mij uit
om een bezoek te brengen aan een café waar de barman de
klanten met enige regelmaat uitschold. Zo ook die eerste keer
dat ik bij Loetje binnen kwam. Het zal zo’n vijf minuten
geduurd hebben voordat Loetje mij toebeet “doordrinken
plofkop”, dit waarschijnlijk omdat ik een enigszins bol uiterlijk
had. Verder hadden we een heel gezellige middag en werd ik
uitgenodigd om het 10 jarig bestaan mee te komen vieren.
Thuisgekomen vertelde ik mijn vrouw dat ik in een leuk café in
Amsterdam was geweest en dat ze een keertje mee moest
gaan om het zelf te aanschouwen. Zo gezegd, zo gedaan. Op
een vrijdagmiddag kwamen wij binnen en wat bleek, twee
bekenden van mij waren er toevalligerwijs ook met hun vrouw
aanwezig.
Mijn vrouw zal het nooit meer vergeten, de eerste woorden uit
de mond van Loetje die zij hoorde waren “Is er wat bijzonders
aan de hand of zo, de hele week zitten jullie met allerlei wijven
te klooien en nu zijn jullie allemaal met je eigen wijf!”.
Het mag duidelijk zijn dat ik hierna het café veelvuldig ben
blijven bezoeken, het is immers al ruim 20 jaar geleden en ik
34
kom er nog steeds. Met Loetje ben ik redelijk bevriend geraakt,
zozeer zelfs dat ik twee keer met hem op een vaarvakantie in
Turkije ben geweest. Dat zat zo:
Ook een regelmatige Loetje bezoeker was Rob, hij had enkele
motorjachten die men kon huren om een week lang te gaan
varen langs de kust van Turkije. Al pratend daarover ontstond
het idee om met een aantal mensen uit het café zo’n trip te
gaan maken, uiteraard tegen een redelijke prijs. Het waren
schepen waar zes man op konden slapen, maar Loetje en ik
kregen een heel schip met z’n tweeën toebedeeld. Dat kwam,
zo zei Rob, omdat Loetje nogal lang was en ik nogal breed.
De dag van vertrek brak aan. Met enige moeite pasten we
uiteindelijk toch in de vliegtuigstoelen. Loetje had voor op het
schip 24 vacuüm verpakte biefstukken meegenomen. Tijdens
de vliegreis vroeg ik hem wat hij zou zeggen als de douane op
het vliegveld in Turkije hem zou vragen om zijn koffer te
openen en zij de keurig naast en op elkaar gestapelde
biefstukken zagen liggen. Zonder na te denken beet hij me toe
“Mijn vrouw wou eerst niet mee”.
De jachten (zes stuks) lagen in de haven van Marmaris. We
installeerden ons op het ons toebedeelde jacht genaamd
Tropical Down. Het jacht moest bestuurd worden en ondanks

het feit dat wij beiden nog nooit zelfs een roeiboot hadden
bestuurd bepaalde Loetje dat ik het jacht moest gaan besturen.
Rob stelde mij gerust, we zouden elke ochtend een
uitvoerige uitleg krijgen hoe dat moest.
Na de uitleg bleek dat er buiten het besturen van het jacht ook
nog enige noodzakelijke handelingen verricht moesten
worden. O.a de stootkussens moesten bij afvaart binnenboord
gehaald worden en ook moest eenmaal buitengaats het toilet
leeggespoeld worden, dit omdat het toilet anders verstopt zou
raken en het personeel van Rob met hun blote handen dat
euvel moest oplossen. Dat waren mooie taken voor mijn
scheepsmaat Loet.
Het viel niet mee om zo’n jacht te besturen voor de eerste
keer, zeker niet met een Loetje achter je die weliswaar
regelmatig blikjes bier verzorgde maar mij ook constant toeriep
dat ik niet kon varen, hetgeen klopte.
Nadat we de eerste dag met succes in de volgende haven
waren aangekomen bleek dat het Pilotschip, waarop de
captain eigenaar Rob zelf was, zijn toilet op volle zee niet
geleegd had en dat daardoor het toilet was verstopt met alle
gevolgen vandien. De avond verliep verder heel gezellig.
35
De volgende ochtend nadat we weer een uitgebreide briefing
hadden gehad gingen we weer op weg. Eenmaal op zee gaat
het contact met de andere schepen via een zgn. marifoon, na
enige tijd werd ons schip via de marifoon opgeroepen, het
was Rob die meldde dat Loet de stootkussens was vergeten
binnen te halen. Loet stond op en (wat nou marifoon) maakte
met zijn handen een soort toeter en schreeuwde over zee
“heb jij je schijthuis al geleegd”.
Op een van de jachten zaten een stel heel aardige Limburgers
die de hele reis ons Heerlijk Helder Heineken bekritiseerden.
Een van hen was namelijk eigenaar van een bierbrouwerij
waar het zgn. “Venlo’s Alt” werd gemaakt.
Enkele maanden later kregen we een telefoontje dat deze
Limburgers naar Amsterdam zouden komen. Loetje meteen in
de auto gesprongen om in Limburg een vat Venlo’s Alt op te
halen, we zullen ze eens wat laten zien. Op de dag van de
komst van de Limburgers was dat vat aangesloten en lagen
overal bierviltjes en glazen met ‘Venlo’s Alt” op de bar in café
Loetje. Het was een uurtje of twee, daar kwamen ze binnen
die Limburgers, allemaal volgeladen met blikjes Venlos Alt.
Wij moesten maar eens echt bier gaan drinken. “Wat nou”

eet Loet ze toe “dat drinken we hier altijd al, kijk maar op de
bar”. Grote hilariteit natuurlijk, maar binnen enkele minuten
vroegen de regelmatige Loetjegangers of ze dat bier weg
mochten gooien om toch maar weer een Heerlijke Heldere
Heineken te kunnen gaan drinken.
Zo kan ik nog wel een uurtje doorgaan. Gefeliciteerd met jullie
30 jarig bestaan.
We hopen nog vele gebeurtenissen met jullie mee te maken.
Nol van Utteren
36

37
Warme herinneringen aan jullie gezelligheid en flexibiliteit,
vooral met de Van Kampen clan en de verjaardagen van Robert.
Graag kom ik met mijn buitenlandse klanten, als verhuurmakelaar
zijnde, jullie biefstuk laten proeven. Welke volgens
hen natuurlijk de beste van de wereld zijn. Hebben ze meteen
een leuke lekkere stek in hun nieuwe woonplaats.
Op naar de komende 30 jaar en laat het altijd zo blijven.
Gefeliciteerd en groetjes,
Sjoukje Braams

Café Loetje t.a.v. Loetje, mee- en tegenwerkers
Dertig jaar prima eten en drinken en plezier dat vind je bij café
Loetje, zonder dat je je een hoedje schrikt van de rekening na
afloop. Prima bediening en nog spontaan ook. Geen discriminatie
bij de medewerksters, zoals die twee doofstomme
hardwerkende dames in de bediening (ook wel de Selvera's
genoemd door de Muppet club).
Tijden veranderen, wat vaak jammer is. Eén voorbeeld is de
bestelcomputer. Vroeger was de communicatie met gebaren
over het trapgat naar de keuken boven door de Selvera's een
genot om mee te maken (kloteburen!).
De alom gelukkig aanwezige klanten zijn ook een stel apart.
(Oud Chinees spreekwoord: Een boer gaat op zijn varkens
lijken). Klopt hè?
Ik kan niet teveel over de beginperiode meepraten, daar ik
toen niet regelmatig over de vloer kwam, maar daar is
verandering in gekomen sinds we niet overal meer welkom zijn
in de horeca.
Ga in godsnaam nog vele tientallen jaren door met ons te
verwennen. Blijf allen gezond en nog heel veel plezier. Mede
namens de M.T. club
Max Cats
38
Maandagavond: loetje avond
eerst een biertje... praten... eten... lachen... nog wat biertjes...
.eten en... grappa toe.
weer gezellig... .personeel top... biefstuk top... en de frietjes top.
wat te klagen ???? ja... eenmaal thuis stinkt het hele huis...
kop onder de kraan, jas naar buiten....
ja jongen goed gedaan.
hartelijk gefeliciteerd!!
Lisette (vrouw van Nico Donker)

Humor
Ik had net mijn eerste fotostudio geopend, komt Edwin van
der Meer binnen. Met in zijn hand een briefje, waarop alleen
CAFE LOETJE stond. Daar moest ik heen. Want het was Het
Reclame Café.
Later hoorde ik dat outsiders het ook wel het rariteitenkabinet
noemde. Waar ik ze niet helemaal ongelijk in kon geven, gezien
het wel heel kleurrijk volkje was daarbinnen. Buurtbewoners,
biljarters, bouwvakkers en hier en daar een verdwaalde
muzikant, schrijver of ander soort van levenskunstenaar.
En inderdaad de meeste deden iets in de reclame.
Toen ik de eerste keer de voordeur nauwelijks open had, hoorde
ik iets dat leek op een V 12 motor die ongeveer 7000 toeren
draaide. Eenmaal binnen zag ik meteen rechts van mij het
grote broertje van Anton Geesink. Holy Moses, dat geluid was
zijn stem. Dit is duidelijk de baas. Loetje hemzelf. Toch even
schrikken. Volgens mij ben ik meteen rechts het hoekje
ingedoken. Proberen niet op te vallen. Maar helaas... Hij had mij
al gezien. Of ik bier wilde zuipen. Ja en een biefstukje graag..
Allemaal nieuwe gezichten aan de bar die mij aanstaarden,
wetende dat sowieso elke nieuwkomer zou worden geslacht
door Loetje.
39
En ja hoor, kort nadat hij de bestelling had doorgebruld naar
de keuken, werd er een enorme plas jus op de bar gesmeten
met daarin een homp vlees. Eronder gelukkig een bord. Ik had
mijn mes nog niet te pakken en kreeg te horen dat ik die berg
vlees maar zo snel mogelijk door mijn strot moest stampen en
dan zo snel mogelijk pleite. Anderen werden uitgemaakt voor
rotte vis en moesten terug naar hun blauwe hok. Humor à la
Loetje. Daar hield ik wel van, dus we konden al snel met elkaar
fietsen. Gehuild van het lachen heb ik met hem. Voor mij is hij
van goud, die ossenhaas trouwens ook!
Dus wat mij betreft ,mag de nieuwe generatie naar Ouderkerk.
En wij de oude garde, huren een shoveltje en rossen dat
aquarium van de zijkant, biljartje erin, veel roken en Loetje
achter de bar. Feest! Kunnen we weer lallen en brallen.
Nandor

40
Riekus Kreuk van Eugenese
In 1993 verhuisden wij van Helmond naar een mooi appartement
in Amsterdam – Buitenveldert. Onbekend in Amsterdam
ging ik op zoek naar kantoormeubels voor mijn nieuwe kantoor.
Per toeval liep ik een winkel binnen met de naam VERSLUIS
erop, deze naam sprak mij wel aan omdat het mij erg Brabants
in de oren klonk. Ik sprak er met Kees Kok, de manager. Ik was
volledig onbekend in Amsterdam. Ik was moe van de verhuizing,
honger, de keuken was nog niet klaar en de koelkast was nog
niet geleverd.
Op enig moment vroeg ik aan Kees, weet jij toevallig ergens
een gezellig restaurantje, ik heb zin in een biefstuk. Ja, dat wist
Kees wel. Zijn antwoord veranderde een deel van mijn leven.
Met een adres op een papiertje geschreven met hanenpoten,
dat ik amper kon lezen ging ik op zoek naar Café Loetje.
Na een half uur zoeken naar het adres en een parkeerplaats
kwam ik via een dik gordijn in een oer Hollands café terecht.
Ik zag een bar en een zaal met een groot biljart er in. Het was
op dat moment nog niet erg druk. Een paar ouderen mannen,
druk in de weer en discussierend over biljarten. Ik zag een
knoestige man, grote handen en naast hem zag ik een grote
zeer stevige Boxer zitten.

Ik besteld een pilsje en vroeg of ik wat kon eten, dat kon. Wat
ik wilde eten, biefstuk, patat en een salade? Wist ik veel. Het
ging zo snel, dus ik zei braaf tegen die juffrouw dat ik dat wel
lustte.
Met mijn pilsje in mijn hand vroeg ik aan die knoestige man
(ik wist nog niet wie hij was) met de keu in zijn hand, of die
boxer zijn hond was. Ja, zei hij dat is “Riekus Kreuk van
Eugenese”. Ik vroeg “wat zeg je?” en deze knoestige man
herhaalde de naam en zei “we hebben ook nog Pino van
Eugenese”. Ik vergeet het nooit meer.
Ik heb die avond genoten, de lekkerste biefstuk die ik ooit heb
gegeten, op die van mij oma na, oma kon ook zo lekker biefstuk
bakken met jus. Maar mijn oma was toen al 20 jaar dood. En
sinds die tijd had ik nooit meer zo’n lekkere biefstuk gegeten.
Toen mijn vrouw en kinderen naar Amsterdam verhuisden (ik
was een paar maanden eerder) nam ik ze elke keer mee naar
Loetje. Mijn zoon Michiel is nu na 16 jaar ook een bekende bij
Loetje geworden. We komen er nog met grote regelmaat.
Ik heb samen met mijn vrouw Loes, 10 jaar in Amsterdam
gewoond, nu woon ik in Rotterdam, maar elke 2 weken kom ik
41
nog steeds bij Loetje een biefstuk eten en drink ik ook graag
een kopstoot, een oude borrel die op de perfecte manier
wordt ingeschonken. Lekker even slurpen.
Mijn zoon Michiel, die nog steeds in Amsterdam woont komt
ook nog geregeld bij Loetje. In de loop van de jaren heb ik heel
wat vrienden, kennissen en zakenrelaties mee naar Loetje
genomen. Mijn netwerk is redelijk groot en velen hebben echt
genoten van de meest lekkere biefstukken van Loetje.
Peter ken ik nog van zijn tijd bij Hoppe, ik was verbaasd dat
van de ene dag op de andere ik opeens Peter achter de bar
zag staan bij Loetje. Ik heb ze allemaal zien gaan en komen.
Maar de meest markante medewerkers zijn altijd nog Foppe,
Sascha, Lien, Jeroen en Marcel, de kleinzonen van Loetje.
Ik zou nog heel veel anekdotes kunnen schrijven, maar dan
wordt mijn verhaal veel te lang. Ik ben blij dat Pien mij een
A4-tje in mijn handen drukte en vroeg of ik een leuk stukje
met herinneringen wilde schrijven. Nou dat was het dus.
Pieter en Loes Knabben

Heerlijk
De ervaring van mijn familie, de Hijlkema’s, met Café Loetje
gaat het heel ver terug. Mijn oom Cor was nog lid van de
Biljart vereniging. Dat was nog in de tijd dat er biljarts in de
zaak stonden die later ineens spoorloos verdwenen en er was
nog geen serre!.
Uit die tijd stamt de nog altijd beroemde biefstuk met jus, puur
gebakken in margarine!!! Volgens ons kan niemand die zo
lekker bakken als jullie, vandaar de wachttijden natuurlijk.
Zelf heb ik ooit eens mogen kijken in jullie keuken. Het plafond
beneden was toen nog geblakerd maar boven was het super
modern, alles strak en perfect en ik blijf bewondering hebben
voor degene die al die borden de trap afdraagt.
.
Joop en ik komen geregeld bij jullie even langs en het leuke is
dat er altijd wel een bekende van ons aanwezig is. Soms
iemand uit de sportwereld; oud voetballer Piet Keijzer of oud
wielrenner Peter Post of een klant van ons bedrijf Thalia,
soms (niet afgesproken) onze eigen kinderen of vrienden,
altijd leuk en natuurlijk simpel maar altijd eerlijk, HEERLIJK.
Jullie nog vele jaren erbij, hoop nog vaak even langs te komen,
Ineke de Jong-Hijlkema en Joop de Jong
42

Loetje:
Loetje was niet alleen de naam van het café, maar ook van de
uitbater, een eik van een man met een paar enorme handen.
Oorspronkelijk dreven Loetje en zijn broer een goedlopende
slagerij in het hartje van de Jordaan, maar om het wat kalmer
aan te doen hadden ze besloten een café over te nemen. Het
café, van oudsher een wat zorgelijke buurtkroeg, met vier
royale biljarts, kreeg echter door de komst van de twee
voormalige slagers een geweldige injectie.
Vooral het snelle reclamevolkje afkomstig van bureaus in de
buurt, kreeg al snel in de gaten dat Loetje tussen de middag
de beste biefstukken van Amsterdam serveerde, vond de
uiterst merkwaardige bediening van Loetje, die zijn klanten
regelmatig placht te schofferen, uiterst ludiek, zodat het er
zowaar druk werd.
Stamgasten werden door Loetje bij binnenkomst vaak
getrakteerd op kreten als: "Vol", "Weg gezelligheid", "Hé,er
zijn nog honderd andere café's in Amsterdam, hoor" en als je
er een rekening van zekere omvang had lopen kon je een
vriendelijke bejegening als: "Paardenkop" verwachten.
Loetje was ook uiterst ad rem en je kon hem geen groter
genoegen doen dan tegen hem in te gaan, want dan trok hij
met zichtbaar genoegen alle registers open.
43
Als naar zijn idee het lunchuur voorbij was kreeg de aan de bar
geklitte groep reclamejongens standaardopmerkingen als
"Hangjassen" en "Moetje niet werke?" over zich heen.
Ook bestellen was een hachelijke aangelegenheid want
"Wat motje" en "Het lichaam zal er wel om vragen" stonden
standaard op Loetjes verbale menu.
Lopend langs de tafeltjes kon het gebeuren dat Loetje onder
het inzamelen van lege glazen je plotseling "Doorzuipe joh, je
zit hier niet voor je lol" toevoegde en ook zijn gespeelde
verontwaardiging was altijd mooi.
Als je biefstuk bestelde met een glas melk en dat veranderde
in "Nee Loet doe toch maar een pils" riep hij quasi-kwaad:
"Wat mankeert er aan mijn melk!"
Ook bedacht hij nieuwe spreekwoorden als: "Hoge bomen
maken lange planken" en" Als er één schaap over de dam is
staat het hek open", terwijl ook kreten als "Preut", "Lapswansikov"
en "Holsakkeboebe" eigen creaties waren.
Tussen de middag was Loetje echt een café voor de reclamejongens,
maar dat veranderde om een uur of zes als de wat
oudere buurtbewoners naar de kroeg kwamen en zich met de
notoire plakkers vermengden. Grijs gelokte heren met zwarte

foedraaltjes kwamen dan druppelsgewijs binnen en riepen dan
altijd beelden op van de “hitmen” van Al Capone, die immers
destijds met zwarte vioolkisten op karwei gingen.
In de foedraaltjes zaten echter biljartkeus, die in elkaar
geschroefd, prachtige en dure stokken bleken te zijn, waarmee
de leden van de biljartvereniging zich vervolgens op de
aanwezige wedstrijdbiljarts wierpen.
Die dag kwam er omstreeks dat uu ,een wat in de Amsterdamse
volksmond "een stoot" heet, binnen.
Het stuk schoof bevallig op een barkruk onder de gulzige ogen
van het ruim aanwezige manvolk en bestelde een koffie.
Nu was het quasi-norse en schofferende gedrag van Loet je
altoos gereserveerd voor de mannelijke klanten en was hij
meestal één en al voorkomendheid tegenover vrouwen.
De vaste jongens aan de bar keken dan ook vreemd op toen
Loet je de nieuw binnen gekomen "stoot" onbeschoft
serveerde en het bakkie koffie met een woest gebaar
neerkwakte. De uitleg voor Loetjes vreemde gedrag volgde
echter even later.
De toiletgroep voor zowel mannen als vrouwen bevond zich
44
achter in het café en om er te komen moest je het gehele café
door, langs de biljarts en de daaraan verknochte spelers.
Ook de "stoot" was niets menselijks vreemd en begaf zich
heupwiegend, kortgerokt en op hoge hakken naar de sanitaire
voorzieningen onder de hongerige blikken van de jongens aan
de bar. Bij de biljarts aangekomen keken de vergrijsde spelers
er ook van op en een aantal keus kletterden, uit de plotseling
bevende handen op de grond.
Toen de stoot vlak bij de deuren van de toiletten was aangekomen
en op het punt stond de deurkruk te grijpen, daverde
Loetje's heldentenor van achter de bar, dwars door het café:
"Wel naar de jongetjes hé !"
Het was een ogenblik stil, de aldus onbarmhartig ontmaskerde
travestiet draaide zich om, wankelde aangeslagen op de hoge
hakken terug naar de bar, gooide er wat geld op en verliet het
café.
Iedereen brulde.
Arnold van Kampen

Loetje... wat zal ik zeggen, hij is een grote lomperik met een
klein hartje. Heb wat afgelopen in mijn tienerjaren die trap op
en af, hielp altijd graag mee in de schoolvakanties!
Drie biefstukken, één met brood en twee met sla werd er dan
naar boven geschreeuwd en Jacqueline maar heen en weer
rennen (wel goed voor mijn figuur geweest, kuch kuch). Om
vervolgens een aantal keer bijna fijngeknuffeld te worden, tot
blauwe plekken aan toe. En nog steeds schreeuwt hij me toe
over straat en geeft me af en toe een hele dikke knuffel,
heerlijk! Dan is er ook Foppe die me regelmatig een handkus
toewerpt als ik in de winkel sta, ook daar geniet ik altijd van en
werp er gelijk één terug! Dan hebben we nog Jaap die regelmatig
's ochtends de kranten komt halen of wat kleingeld
komt brengen om te tellen, altijd weer even een leuke opmerking
en samen lachen! Kortom, ik ben opgegroeid met café
Loetje en met de "vaste kern" en ben erg blij met zulke
overburen zowel privé als zakelijk! Jullie zitten in mijn hart!
Jacqueline Zwaan-van Koert De Tabakshoek
45
Wat gaan we doen vandaag! Loet komt ons bescheiden
sigarenwinkeltje binnen en de "tent" is direct vol. Moet het
terras nog uit of (liever) niet? Met het zweet toch al op zijn
rug pakt hij de kranten en fronst zijn gezicht, ja hoor het wordt
mooi weer! Pestpleuris, ook nog met die tafels en stoelen
sjouwen. Maar hij doet het toch maar nadat hij "Loetjes Plein"
zoals mijn kinderen het noemen eerst heeft aangeveegd.
Ik ken de familie Klinkhamer en het personeel nog niet zo lang
als mijn vrouw dat doet en dacht eerst wat een mafketel is die
Loet hij schreeuwt maar wat en scheldt je uit maar als je je er
niets van aantrekt en af en toe lekker terug schreeuwt valt het
eigenlijk best mee. De mensen die bij Loetje werken en die ik
ken zijn allemaal aardig, Dennis komt aan op zijn scooter en
haalt twee “Cameltjes”, Foppe met zijn Amerikaan moet een
Hi Prepay kaart voor zijn mobieltje hebben kan hij weer sms-en
met zijn vele vriendinnetjes, Riekie komt de kranten halen
omdat anders niemand het doet en Jaap de rust zelve, haalt
sigaren voor Loetje a/d Amstel en ga zo maar door.
Kortom allemaal leuke, aardige, gezellige en lieve mensen die
overburen van ons! De volgende generatie staat alweer klaar,
zijn ook weer aardige jongens... hoe doen ze dat toch daar aan
de overkant?
Wim Zwaan De Tabakshoek

Broeder Loetje en wat er mis ging!
De ene keer wil men de lunch gebruiken in een café vol heisa.
Een café met veel rumoer en geestige mensen om je heen. Zo’n
café waar je jezelf kan neerzetten als mede lawaaipapegaai.
Een soort wedstrijd die bijna onvermijdelijk ontstaat wanneer
je een lunchpauze deelt met andere reclamemensen. Roemruchte
lunchpauzes die, in tijd en drankgebruik, aardig
opgerekt konden worden, wat in de jaren tachtig nog volstrekt
normaal gevonden werd. Kortom: een plaats waar je zo veel
mogelijk wil zijn.
De andere keer verlangt men juist naar een reclameloos café
met absolute rust en eenzaamheid in volstrekte anonimiteit.
“Zo’n Kroeg was Loetje”
Ik trok me daar vaak terug, omdat daar in dat typische
buurtkroegje, met biljart, beslist geen lawaaipapegaaien
(reclamemensen) kwamen. Aan de bar zaten wat verstilde
personeelsleden van, waarschijnlijk, een nabijgelegen
postkantoor. Aan de twee biljarttafels speelden in devotie
verstilde keuhouders onder leiding van twee broeders, die
later leden bleken te zijn van de Amsterdamse slagersfamilie
Klinkhamer. Heerlijk! Die stilte zonder muziek! Die bijna
kloosterachtige sfeer. Niemand kende me daar. Een oase waar
46
slechts spaarzaam en op gedempte toon werd geconverseerd.
Daar werd door de broeders en hun keugezworenen op enige
stemverheffing direct met afkeurende blikken gereageerd.
Vooral door die blik van die hele grote broeder (broeder Loetje)
leerde je snel je papegaaiensnavel op elkaar te houden. De
enige dissonant was mede reclameman Henk de Cleen die met
een keu voorbij de bar schreed en zich in devotie bij de
gezworene aansloot. Wij knikten elkaar stilzwijgend toe en
lieten het gelukkig daarbij. Heerlijk!
Toen meldde ik het bestaan van dit biljart café aan een biljart-
liefhebber en nieuwe collega Theo Uittenbogaard. Toen liep,
waarschijnlijk per ongeluk, Pieter Wilschut met me mee. En
die nam weer ……mee. En toen! En toen !
En toen! En toen! En toen… ging alles mis.
Godverrrrdegodverrrrrrrrrrrr!!!!!!
Aldus Willem Snellenberg

Loetje, zo ineens heb je trek in lekker puur eten en met een
beetje geduld kom je altijd aan de beurt. Tijdens het wachten
is er altijd wat te praten of mijn man wordt herkend als de
zoon van Joop de Jong je weet wel van Thalia. Dat je na het
eten van een biefstuk naar huis gaat met de klok van Foppe is
toch wel heel bijzonder. Misschien dat jullie mij volgende
week met een bontjas van Jaap zien lopen. Loetje van harte!
Jullie formule is goud, lekker zo door gaan en over 30 jaar is
het weer tijd om het plafond te schilderen.
Mike de Jong en Gerda Kroon
47
Dank Arvid
Nog 30 graag!

Café Loetje / Dertig jaar Loetje – 1 februari 2007
Even (mee)rekenen.
1 Februari 2007: Café Loetje bestaat 30 (ja, d e r t i g jaar!)
Even teruggerekend betekent dat dus dat er in 1977 een
roemloos einde kwam aan Café Ris (sinds 1968).
Denk even mee terug... Café Ris, een lekker rustig en vredig
buurtcafé met prima wedstrijdbiljarts, al heb ik dat alleen van
horen zeggen .
Was alles maar bij het oude gebleven. Dan was Café Ris nu
negenendertig jaar oud geweest. Dan hadden Loetje en Jaap
Klinkhamer daar zelf nu nog heerlijk kunnen biljarten. In alle
rust, zonder het oorverdovende gekletter van borden, bestek
en glazen. Waar de rust alleen verstoord zou worden door de
(geluids) milieuverontreinigende commentaren van Loetje
Klinkhamer zelf.
Heilloze nostalgie natuurlijk. Het liep allemaal heel anders.
Met de overgang van Café Ris naar Café Loetje kwam er een
begin aan de opbouw van het ‘neoklassieke’ culinaire imperium
van het, laten we maar zeggen ‘roemrijke ‘geslacht
Klinkhamer.
48
Toen begon de tijd dat vooral - maar niet alleen - creatieve
reclameboys daar ‘even snel’ een biefstukje of een uitsmijtertje
gingen happen om dan weer (“druk-druk-druk”) heel snel
terug te gaan naar het bureau om daar, achteruithangend in
een stoel en de poten op het bureau, verder te peinzen over en
werken aan een ‘geheid ADCN - Lamp’ winnend concept. Al
moet er ook eerlijk bijgezegd worden dat het ook dat wel eens
anders liep. Dat de inspiratie ook na het biefstukje en de
biertjes nog wat uitbleef en de lunch wat langer uitliep. (“Dan
komt dat lampwinnend concept maar een dagje later, toch?”)
Eigenlijk allemaal de schuld van die ‘bierviltjes-grootconsument’
Henk de Cleen, om ene Willem Snellenberg niet te vergeten.
Het was toch die de Cleen die deze biljartlocatie maar mooi had
ontdekt en die dat zonodig moest vertellen aan Jan en Alleman
en iedereen uit de reclame die het ook maar wilde horen.
Jarenlang slaagde ik erin, ondanks toch niet geringe aandrang
van mensen zoals Jakko Achterberg (R.I.P.) en later Onno Kraft
van Ermel, Henk Druppers en andere creatievelingen, deze
aantrekkelijk geachte Horeca-locatie behoorlijk consequent te
mijden. Niet omdat zo’n enkel biertje tussen de middag me
niet zou trekken, maar veel meer om mijzelf te beschermen

tegen mijn eigen zwakte – een ontstellend gebrek aan discipline
als het ging om het tijdig verlaten van het etablissement.
Helaas, het was niet vol te houden. Ik ging tenslotte ook voor
de bijl. Ik moest mee. Al was het maar omdat iemand als die
Kraft van Ermel weer eens een collega zocht die wél cash op
zak had en dus wel een paar biertjes voor hem wilde financieren
(wat trouwens ook een belangrijke nevenfunctie van een
accountman zoals ik was). Zeg daar maar eens nee tegen. En
zo begint het dan toch. Op weg naar een nieuwe verslaving. Al
probeerde ik wel het middagbezoek te beperken om dat dan
maar aan het eind van de werkdag te compenseren.
Ook die reclame-lunchtijd is al weer jaren voorbij. Al blijft het
een markante episode uit de opbouwperiode van wat je nu wel
de holding Loetje Inc. mag noemen. Er wordt vaak gezegd dat
er in zo’n typisch familiebedrijf nooit een goede opvolger van
de succesvolle oprichter kan zijn. Dat je altijd één generatie
moet overslaan. Bij Café Loetje blijkt weer eens dat dit
misschien wel vaak, maar toch echt niet altijd opgaat.
Met zoon Jaap Klinkhamer en Peter Verbraken als de nieuwe
uitbaters in 1996, zo’n tien jaargeleden dus, begon weer een
volgende episode.
49
De biefstukkenomzet ver-x-tig-voudigde. (Nieuw dagrecord
op 29 september 2006: 332 biefstukken, alleen de biefstukken
dus). Even een tafeltje reserveren kon niet (of je moest
liegen dat je best wel met zijn zessen zou komen). Met een
onweerstaanbare, maar nimmer uitgesproken drang naar meer
en meer (succes) slopen heel heimelijk maar wel stelselmatig
de – commercieel onmisbaar geachte – veranderingen erin.
Veranderingen, aanpassingen, verbeteringen, vernieuwingen?
Zeg het maar.
Kan iemand mij vertellen waarom er zo’n scherp contrast
moest worden gecreëerd tussen het eenvoudige maar gezellig
gebleven interieur en die megalomane nieuwe toiletten?
Wat was er eigenlijk mis met dat mooie donkerbruine, sfeer-
bepalende plafond?
Dat beetje kalk dat misschien eens op je bordje zou kunnen
vallen? So what! En wat was er mis met die punaise-geprikte
postertjes op dat kleine wandje, meteen links om de hoek van
de deur? Dat pietepeuterige wandje dat nu een nieuwe
functie heeft als aanvullende kapstokruimte voor hangjassen.
Alsof dat helpt.
(Hoe moeten we dan nú aan die onmisbare informatie op die
postertjes komen?)

Maar jawel, sommige dingen werden wél consequent en zonder
enige drang naar vernieuwing in ere gehouden. Het Braadgenootschap,
dat bestuurlijk anarchistische, maandelijkse eet-
en Faustino I- festijn van een serie veelal oudgedienden in de
reclame en ook nog een paar ‘nog net niet vrijgestelden’
bijvoorbeeld. Dat mocht en mag nog steeds blijven. Al moet
gezegd worden dat het Braadgenootschap van binnenuit op
heel eigen wijze voortdurend mee-evolueert.
Waar Café Loetje natuurlijk alleen ’s middags nog een Café
(drankwinkel) in de vroegere betekenis van het woord is
(’s avonds word je als barhanger onvermijdelijk verdreven door
dat nieuwe publiek dat in hoopvolle afwachting is (“nee, echt
niet langer dan een uurtje”) van een gezellig raamtafeltje in de
serre. Dat publiek dus ontneemt je werkelijk alle lust om nog
langer aan de bar te blijven hangen en nog een biertje drinken;
je moet óf echt weg óf zelf óók tijdig een tafeltje bezetten.
Nee, dat Braadgenootschap is er nog steeds. Sterker zelfs, het
lijkt er op dat het Braadgenootschap Johannes Vermeer zich
niet beperkt tot een ‘laatste-donderdag-van-de-maandactiviteit’
maar in feite elke donderdagmiddag een bijpraatzitting
houdt. Zelf maak ik als Senior Vorkje-Meeprikker deel uit
50
van de geriatrische sectie van het Braadgenootschap maar
ook dat heeft zijn charme. Het blijft leuk.Je hebt geleerd de
verwensingen van Loetje Senior langs je te laten afglijden om
hem soms ook, al is het maar heel even, in soortgelijke mens-
onvriendelijke termen terug te katten. Wat minder misschien is
de wijze waarop, een toch ongeveer even oude Braadgenoot,
mij meent te moeten typeren: “…met het uiterlijk van een
gepensioneerde huisarts en het verstand van een reclamejongen”.
Die daarbij dan ook nog onze Medeoprichtend Voorzitter
Rob Tania (R.I.P.) citeert als zou ik als een bij de tijd
blijvende, maar door mijn leeftijd toch wat onhandige gebruiker
van nieuwe verworvenheden zoals een PDA , moeten worden
neergesabeld als “Een losgeslagen bejaarde die zich met zijn
rollator op de digitale snelweg begeeft”.
Wat ook niet echt ingrijpend vernieuwd is onder het management
van Jaap is het drankenassortiment. Jawel, het is waar,
in de loop van de tijd is er toch Wieckse Witte ingeslopen.
Maar mijn halsstarrig volgehouden vraag naar een Amstel
Lite biertje (nee Wilschut…, geen Amstel Malt) blijft nog
steeds op een onverzettelijk NEE (wij verkopen alleen echt
bier) stuiten. Terwijl ik toch ook een volume - gebruiker ben
die alleen in mijn eentje al voor een stabiele Lite - afzet zou

kunnen zorgen. Het blijft NEE, NEE, NEE waarin de afschuw naar
zo’n assortimentsvernieuwende vraag heftig en veelzeggend
doorklinkt. O jawel, ik vergis me vreselijk. Heb ik dan geen oog
voor de rijke wijnkaart op de gekrijte borden aan de wand?
Tja, maar dat ruime wijnaanbod leidt natuurlijk tot omzetvermeerdering,
dat is heel wat anders dan een omzetmatig zinloze
substitutie van ‘echt bier’ naar zo iets moderns als light-bier.
Terwijl dat straks toch de toekomst zal blijken te zijn. Oké dan,
ik moet het accepteren al lopen de kosten van mijn openbaar
vervoer daardoor natuurlijk wel op. Het zij zo!
Nou ja, ik dwaal een beetje af. Het ging over dat even meerekenen
met de ontwikkelingen door de tijd van het Café Loetje
imperium. We maken weer een stapje van tien jaar:
Januari 2006. Café Loetje opent een filiaal: Loetje aan de
Amstel
Al het hele jaar 2005 jaar gonst het; bij Loetje in de Johannes
Vermeer. Maar veel meer misschien nog wel in Ouderkerk aan
de Amstel, mijn thuisbasis eigenlijk. Het fameuze café Piet van
Raak aan de Amstelzijde, een prachtig mooi reclamecafé waar
ik in zo’n jaar of dertig toch ongeveer ook al een huis met top-
51
hypotheek aan consumpties heb laten liggen is ter ziele. In het
al rijkelijk met Eet-Horeca gezegende dorp weet iedereen
natuurlijk precies hoe het zit. Ook met de vertragingen in de
verbouwing. Het wordt niet juli 2005, ook niet september;
misschien voor het eind van het jaar. Gaat het überhaupt nog
wel door.
Het gaat dus door. Het management van Loetje Johannes
Vermeer wordt door Jaap formeel overgedragen aan zijn trouwe
echtgenote, de kranige Pien, die er ook altijd weer in slaagt om
de soms onzinnige wensen van Braadgenootschap-Gastheren
op uiterst smakelijke wijze te realiseren.
Jaap heeft er niets meer mee te maken zegt hij. Hij stort zich
met zakenpartner Mike volledig op de ontwikkeling en uitbouw
van de nieuwste dochteronderneming van de holding Loetje
Inc. Als CEO (Chief Executive Officer) zal ik maar zeggen.
En dan is het donderdag 5 januari 2006. Een eervolle uitnodiging
van Jaap voor een Bijzondere Bijeenkomst van het Braad-
genootschap. We mogen komen proef-eten want een paar
dagen later zal Loetje aan de Amstel officieel van start gaan.
Het was koud, stervenskoud. Buiten, maar ook nog binnen. De
verwarming brandde nog niet. De timmerlieden en elektriciens

liepen nog druk te zagen en te timmeren; er moest zo te zien en
te voelen nog best wel wat gebeuren om daar een paar dagen
later echte klanten te kunnen ontvangen. Maar we werden
fantastisch onthaald door Jaap. En ja, ook Peter Verbraken, de
afvallige partner van de Johannes Vermeer (hij kan het tappen
niet laten., hij kan het tapppen niet laten), die Peter dus, die
was er ook. En mede onder invloed van de alcoholische
versnaperingen werd het langzamerhand toch best lekker warm.
Een geslaagde preview of noem het vernissage van weer een
prachtige Horeca-locatie aan de Amstelveense kant van
Ouderkerk a/d Amstel. En weer een compleet nieuwe fase in
de uitbouw van het Café Loetje-concern. Al is voor dit filiaal
van Loetje Inc. de aanduiding: “Café” al meteen weggelaten.
En zo heeft Jaap me er weer een probleem bij bezorgd. Hoefde
ik tot dan toe mijn aandacht alleen nog maar te verdelen tussen
het afwegen van een juiste balans in de bezoekfrequentie van
Loetje Johannes Vermeer en Café de Vrije Handel in
Ouderkerk (door een oud-collega van mij heel consequent
Café De Valse Schaamte genoemd), nu kwam daar dan nog
Loetje aan de Amstel bij.
Hoe doet een mens dat nou, een beetje verstandig omspringen
met een toch niet al te progressief stijgend (pensioen)budget?
52
Hoe houd je de boel in evenwicht? Niet alleen tussen die Vrije
Handel en Loetje Amsterdam, maar ook tussen Loetje aan de
Amstel en De Vrije Handel… En tussen Café Loetje in de
Johannes Vermeer en Loetje aan de Amstel. Extra moeilijk
werd het toen opeens de zomer uitbrak en langer dan we
gewend zijn, aanhield. Het was even zoeken naar de juiste
methodiek. Maar gelukkig, de moderne technologie bood me
de oplossing. In mij PDA (Pieter W.: dat is de gangbare
benaming voor zoiets als een Personal Digital Assistant) had
ik slechts ruimte voor één Loetje-kostenplaats. In mijn
nauwkeurige elektronische administratie werden de uitgaven
bij Loetje Amsterdam en Loetje aan de Amstel dus alleen
onder de aanduiding LOETJE bijgehouden. Zo heb ik het mij
dus zelf onmogelijk gemaakt om mijn budget eerlijk zichtbaar
te verdelen tussen de beide Loetje-vestigingen.
Maar... het gonst in Horeca-kringen alweer van de geruchten.
Er zou alweer een nieuwe Loetje-vestiging op til zijn. Alleen
toekomstmuziek? Of snel naderende realiteit? Moet ik dat nu
ook allemaal nog meemaken? Nog wat meer drinken dan ik
toch al doe? En hoe vertel ik dat dan aan mijn dokter?
Of komt er dan toch eindelijk Amstel Lite? Ook bij Loetje?
Rob Verwoest.

Tja, wat te schrijven over Café Loetje. Wij komen er al zo’n
pakweg 10-15 jaar, daarvoor hadden we, oh schande, nog nooit
van Loetje gehoord! Via een medewerker van Post en Eger zijn
wij bij Loetje terechtgekomen.
Gek genoeg was de eerste keer een feest van herkenning, want
tot m’n grote verbazing bleek Loetje vroeger cafe Hettema,
waar ik vaak kwam, een soort vaste klant dus en dat op
10 jarige leeftijd!
53
Dat kwam zo… m’n vader was namelijk lid van de biljartclub
“DEVO” (Door Enkele Vrienden Opgericht) aldaar gevestigd.
In mijn beleving waren er elke zondag wel biljartwedstrijden
en dan moest ik mee. Ik heb wat afgeknikkerd, getold en
touwtje gesprongen op het pleintje.
Nu is op die plek de serre verschenen. De biljarts hebben er
nog jaren gestaan, maar hebben uiteindelijk toch het veld
moeten ruimen. Het afscheid van Peter meegemaakt en de
opening van Loetje aan de Amstel. Tegenwoordig proberen we
het een beetje te verdelen, de bezoekjes. Tenslotte moeten we
zowel Pien als Jaap te vriend houden. Volgens de kinderen en
kleinkinderen (ook redelijk vaste klanten) wint Amsterdam
het van de Amstel. Ja Amsterdam is Amsterdam nietwaar?
Wij wensen Pien en Jaap veel succes toe met hun beide
Loetjes en hopen er nog lang te komen en te genieten van de
inderdaad niet te overtreffen biefstuk!
Lieve groeten,
Peter en Coby Post.

De geheimen van Loetje
Er zitten slechts twaalf van die lekkere biefstukjes in één Koe.
Zo’n koe die altijd lekker mals gras te eten krijgt en af en toe
door knoestige boerenhanden gemasseerd wordt. Die 12 stukjes
worden er door een keurslager uitgesneden, de koe wordt
daarna gehecht en mag, na een korte periode van revalidatie,
de rest van haar leven slijten op een kinderboerderij, samen
met vriendinnen. De biefstukjes worden door de keurslager
persoonlijk afgeleverd bij Loetje, zo ongeveer ’s middags rond
vijf uur, waarna ze de trap opgedragen worden door Marcel en
zijn gevolg, in een plechtige processie die eer doet aan het
lijden van de lichtgewonde herkauwer.
In de keuken staat De Pan al op het vuur. Het bijzondere aan
deze biefstukpan is, dat ‘ie al dertig jaar niet meer gewassen
is, zodat de smaak van decennia vanuit de aanbaklaag in elk
stukje vlees trekt. Ooit maakte een stagiaire aanstalten om
eens een lekker sponsje door De Pan te halen, maar gelukkig
kon ze net op tijd uitgeschakeld worden door een welgemikt
blik kapucijners. Om te voorkomen dat De Pan in contact
komt met Dreft, Vim of ander duivels spul, wordt hij bewaard
in een speciaal daartoe aangeschafte kluis, waarvan alleen de
erven Loetje de combinatie kennen. Deze kluis ruikt van binnen
enorm lekker naar biefstuk. De Pan wordt telkens gevuld met
54
eenvoudige Blue Band margarine, die langzaam opgewarmd
wordt, tot de kok het bovenste laagje vet van de jus kan
scheppen. Daarna worden de biefstukken in De Pan gelegd,
heel zachtjes, en kan het Grote Bakken beginnen. Eenmaal
klaar wordt de biefstuk samen met een plens jus uit De Pan
geschept en op een bord gelegd. Dit ritueel herhaalt zich, tot
er zo’n 15 borden gevuld zijn, die dan altijd door één persoon
in één keer naar beneden gedragen worden. En in al die jaren
is het nog nooit voorgekomen dat die persoon van de trap viel
– de magie van de wonderbiefstukken maakt zelfs van de
tengerste medewerkster een ijzersterke evenwichtskunstenaar.
Daarna worden de biefstukken uitgeserveerd: de borden
worden op tafel gezet, waarna het personeel zich heen spoed
en backstage een kaartje legt. Pas als de gast de biefstuk bijna
helemaal verorbert heeft, worden de ook bestelde salades,
frites en andere bijgerechten op tafel gezet.
Liefhebber van kapucijners boffen pas echt: het komt niet
zelden voor dat de daarbijbehorende piccalilly pas de volgende
dag bij de consument thuis nabezorgd wordt. Na de maaltijd
bestelt de ware gastronoom een Irish koffie. De liefde en
toewijding waarmee deze liquide lekkernij gemaakt wordt
grenst aan het ongelofelijke.

Loetje wordt terecht geroemd om z’n biefstukken, maar men
vergeet daarbij te vaak dat de Irish koffie aldaar ook tot de
wereldtop behoort. Net als de paling overigens, die ernstig
met uitsterven wordt bedreigd omdat ‘ie in ons aller favoriete
restaurant zo verrekte lekker is. Deze paling was korte tijd van
de kaart verdwenen, omdat ‘ie “te duur werd in vergelijking
met de biefstuk.” Nooit meer doen jongens. Maak desnoods
de biefstuk duurder, maar kom nooit meer aan mijn paling!
Enfin, ik heb getracht om de leek enig inzicht te verschaffen in
de geheimen van Loetje. Of Loetjes, want tegenwoordig zwaait
Jaap de scepter in een heuse dependance te Ouderkerk, ook
wel ‘Loetje aan zee’ genoemd. Dat er nog eens dertig jaar
heerlijk tekeer gegaan mag worden in het Beste Restaurant op
Aarde. Proost!
Tjerk Lammers
55

Wat maakt loetje zo apart?
- Zijn het de biertjes die je drinkt nog voor dat je aan tafel kunt?
- Of is het de barman met zijn open overhemd?
- Is het de wachtlijst waar niemand voorrang op krijgt?
- De gastvrijheid?
- Het altijd vriendelijke personeel?
- De huiselijke sfeer?
- Of toch het overheerlijke biefstuk?
Misschien is het wel een combinatie van meerdere factoren,
maar één ding weet ik zeker,
in al die keren dat ik bij jullie ben geweest,
Is het nog nooit tegengevallen.
Gefeliciteerd met deze mijlpaal en tot snel,
Fleur & Jesse
56
“950 Kilometer für ein Steak”
Geboren en getogen in Duitsland verhuisde ik eind 1996 met
mijn Nederlandse man naar Amsterdam. Voor mij was het
liefde op het eerste gezicht – en dan heb ik het niet alleen over
mijn man maar ook over deze stad waarin ik sindsdien leef en
die ik mijn thuis mag noemen. De eerste jaren had ik een baan
bij een Amerikaans bedrijf, mijn werk bracht mij overal in
Europa en Amerika, ik was veel op reis. Na een lange werkdag
of terug van een zakenreis genoten wij van de mogelijkheden
die Amsterdam te bieden heeft aan restaurants, bars en café’s.
Gek genoeg kwamen wij nooit bij Loetje, ondanks het feit dat
ik het café elke ochtend en elke namiddag op weg naar of van
kantoor passeerde. Massa’s mensen elke avond in de serre
waren een zekere indicatie voor de kwaliteit van wat er te
nuttigen viel, maar ja, op de een of andere manier kwam het
er nooit van om een keer binnen te stappen.
Meer dan een jaar later, inmiddels schreven wij het jaar 1998,
zat ik voor mijn werk in Oostenrijk. De 10-daagse zakenreis
bracht me op een gegeven moment naar Salzburg waar ik het
weekend in één van die typische hotelletjes doorbracht. Op het
nieuws beelden van Nederland met mooi weer en volop zon,
ik zat in Salzburg en het regende al dagen pijpenstelen. Tijd
genoeg om alle plaatselijke kranten door te nemen waaronder

de SALZBURGER NACHRICHTEN. Niets vermoedend lag ik
lezend op bed toen de kop van een krantenartikel en het daar-
onder geplaatste foto mijn aandacht trokken:
“950 Kilometer für ein Steak” stond daar te lezen. Op een
afstand van zeker 10 uur auto rijden vanuit Amsterdam
ontdekte ik in dit Duitstalige ochtendblad een foto van een
restaurant dat verrekt veel leek op een café bij mij thuis om de
hoek. Na twee keer kijken en vol ongeloof zag ik het: hier ging
het niet om een gelijkenis, het was het restaurant bij mij om de
hoek, de behoorlijk uitgebreide krantenartikel ging over “Loetje”!
Helaas heb ik de krant niet bewaard maar wat ik mij nog goed
herinner is de lofzang op de biefstukjes bij Loetje waarvan de
auteur beweerde dat ze de beste zijn van heel Nederland. Uit
het zuiden van het land en zelfs uit de hele Benelux zouden de
liefhebbers naar Amsterdam komen speciaal voor een steak
bij Loetje. Ook het geheim van de goede kwaliteit wist de
schrijver te verklappen, dat het niet kwam door een speciale
manier van bakken in een of ander bijzonder vet, nee, het was
puur de kwaliteit van het vlees en die was naar verluid daarom
zo goed omdat de eigenaar van “Loetje” ooit slager was en
zodanig een goed biefstuk al vooraf wist te onderscheiden van
een minder geschikt stukje vlees.
57
Waarvoor de auteur van het artikel kennelijk bereid was om
950 kilometer te rijden had ik, die om de hoek woont, nog
nooit de moeite gedaan om naar binnen te stappen. Onnodig
te zeggen dat daar onmiddellijk verandering in kwam nadat ik
weer terug was in Amsterdam. Sindsdien gaan we regelmatig
naar “Loetje”, niet alleen voor de biefstukken. Talloze vrienden
en zakenrelaties hebben wij inmiddels getrakteerd op een
‘steak’ en zo is “Café Loetje” bekend niet alleen in Salzburg
maar ook op IJsland, in Sheffield en Newcastle, Florida, Ohio,
Tennessee en Californie , in Kiel, Hamburg en München. Over
tal van belevenissen met onze vrienden zou ik ook nog
verhalen kunnen schrijven maar dat doen we dan als “Loetje”
haar 50e verjaardag viert!
Petra Beckers

“Hé hondenkop!”
Wanneer je als collega restaurateur uit Amsterdam Zuid
begroet wordt met; “hé hondenkop” als je zijn etablissement
met een bezoekje vereerd kunnen er twee dingen gebeuren.
A
Je kijkt de spreker verbouwereerd aan en draait je om. Zegt
daarop helemaal niets. Je doet de jas weer dicht en verlaat het
etablissement met opgeheven hoofd. Je neemt je voor om nooit
meer zijn pand te betreden en de man die je met “hondenkop”
begroette voortaan ijzig te negeren. Je belt meteen je vrienden
waarmee je in het betreffende etablissement hebt afgesproken
om hen van je ferme besluit op de hoogte te brengen.
Vervolgens stel je krachtig voor om het trefpunt te verhuizen
naar die leuke en beleefde meiden van de “Brasserie van
Bearle”.
Aldaar aangekomen kijk je, voor alle zekerheid in de spiegel of
er toch een kern van waarheid in die onwelvoeglijke begroeting
schuilt. Tja!? En dan om helemaal eerlijk te zijn: er zijn
hondenrassen! Tja ehh!? Je mag per slot van rekening twijfels
hebben en je staat helemaal alleen voor de spiegel. Maar het
is wel je gezicht! Op dat moment besef je dat je voortaan met
die vertwijfeling door het leven moet.
59
Of beter B wanneer er sprake is van ene ”Loetje”.
Je kijkt de spreker alias gastheer aan. Stelt in een “split second”
vast dat je zo al een heel asiel zwerfhonden van onbekend ras
in het gezicht van de man verenigd ziet. Je probeert een
onbeheerste lachbui te onderdrukken en zegt zo droog
mogelijk: “heb JIJ wel eens in de spiegel gekeken”? Hij kijkt je
dan met respect en met een grote grijns aan. Per slot van
rekening herkennen twee hondenkoppen elkaar en gaan
vervolgens als vrienden en collega’s door het leven!
Frequent bezoeker van mede hondenkop Loetje,
Sebo Woldringh van Sama Sebo

Het filiaal
Op een zonnige dag, zo begin 1984, betrad ik het pand in de
Johannes Vermeerstraat nr. 20 om als nieuwbakken algemeen
directeur van het toenmalige reclamebureau DORLAND
kennis te maken met de medewerk(st)ers. De officemanager,
een aardige dame, waarvan ik op dit moment de naam
vergeten ben, vergezeld van een grote bouvier, leidde mij het
bureau rond en stelde iedereen aan mij voor. Tot zover geen
problemen. Toen ik tegen half één ‘s middags door de creatief
directeur Willem Snellenberg werd uitgenodigd voor een lichte
lunch, wilde ik op een plezierige manier afscheid nemen van
mijn toekomstige collega’s. Maar Willem wuifde deze geste
weg met de woorden; “Je ziet ze wel in ons filiaal”.
Tegen 13.00 uur kwam ik vergezeld van drie collegadirectieleden
in een zeer lawaaiig, rokerig eetcafé op de hoek
van de Johannes Vermeerstraat genaamd “LOETJE”, vol met
o.a. reclamefiguren die ik min of meer kende uit mijn jarenlange
werkzaamheden bij diverse bureaus. En…. bijna het
voltallige personeelsbestand van DORLAND. Snellenberg vond
het van groot belang dat ik kennis maakt met de eigenaar. Na
zijn introductie gaf Loetje mij een hand, die dagen erna nog
kneuzingen vertoonde en sprak de bijna profetische woorden:
“Nog een hangjas er bij, ik heb medelijden met je”.
60
Dorland maakte deel uit van de Saatchi & Saatchi keten. Om te
voorkomen dat het bureau in 1987 werd ingelijfd door het
reclamebureau BATES, ook een onderdeel van de Saatchi’s,
ontspon zich een bitter juridisch gevecht, dat door ondergetekende
werd gewonnen, zij het met een grote erfenis aan
schulden.
Al die jaren was Café Loetje een rust- en ontspanningshaven,
waar ik met goede collega’s de sores van me af kon praten.
Henk de Cleen vroeg me of ik al een naam had voor mijn nieuwe
bureau. Hij vroeg aan Peter een paar bierviltjes en tekende me
uit dat Dorland nu een OASE werd voor mij. Twee weken later
werd de naam OASIS in het handelsregister ingeschreven.
Ik heb in al die jaren Jaap “groter zien groeien”, Pien zien
komen, Riekie iets ouder zien worden en Peter kaal. Loetje
bleek onder het tumultueuze en grote lijf een hart van goud te
hebben. Onze gezamenlijke voorkeur voor praktisch dezelfde
thriller auteurs en Spanje zorgde voor menig inspirerend
gesprek. Ook mijn vrouw Trees had de warme belangstelling
van Loetje, al leverden de innige omhelzingen haar geregeld
blauwe plekken en ademnood op. Pieter Wilschut werd een
aantal jaren mijn creatieve steun en toeverlaat, als vaste van

freelancer bij het bureau. Over onze intensieve samenwerking
zouden we een boekje kunnen uitgeven... maar toch beter van
niet.
Ook na het samengaan van OASIS met ACT en de verkoop van
het bureau in 1994 aan het Catchline van Leo Stumpel, bleef ik
van harte het filiaal trouw.
Zeer gelukkig was ik dan ook toen ik werd uitgenodigd om
kennis te naken met het Braadgenootschap en als junior vorkje
meeprikker mocht toetreden. Na een groot aantal jaren mag ik
mij verheugen in de titel van senior vorkje - meeprikker. Het
geeft me maandelijks de gelegenheid oude collega’s en andere
dierbare vrienden bij Loetje te ontmoeten.
Ofschoon Loetje zich als autoritair manager heeft teruggetrokken
uit de eetcaféketen, zien we elkaar minimaal 1 maal
per maand. En zo is het goed, want sinds Jaap en Pien de
terecht trotse eigenaren zijn van Loetje aan de Amstel, moeten
Trees en ik de aandacht over beide etablissementen verdelen.
Dat het nog jaren zo mag door gaan.
Lex & Trees Bosma + dochter Mirjam die ook nog steeds graag bij
de “Loetjes” komt.
61
Loetje:
niks meer niks minder!!!
Groeten Teun

Geacht Café loetje
In 1964 begon ik mijn loopbaan op het consulaat en werd al de
eerste middag ingewijd in het toenmalige Café Ris.
Dat was een respectabele gelegenheid waar geen onvertogen
woord viel en je er rustig een lunch kon gebruiken aan een
tafeltje met een kleedje erop.
In 1977 geloof ik, begon de verandering, de familie. Klinkhamer
confisqueerde het nette etablissement en ik werd tot hangjas
bevorderd. Sindsdien werd het Café door de PTT, de Hema en
het personeel van de rechtbank bezocht en dacht Loetje er
goed aan te doen de dames die ik wel eens meebracht, te
moeten waarschuwen voor mijn slechte bedoelingen.
Het feest was dan meteen over en Loetje had zijn gram
gehaald want we zijn aan elkaar gewaagd. Na het uitsmijt -
kopje koffie kon hij dan nog even vragen of we niet aan het
werk moesten. "Hangjassen!
Hij probeerde het nog goed te maken door een groot feest te
geven. Ik geloof dat hij toen 80 werd maar ben de details
vergeten. Het was wel erg gezellig.
62
Toen ging het hek helemaal van de Vermeerstraat. Zijn zoon
Jaap en vriend Peter werden de nieuwe uitbaters. De keuken
moest op last van de brandweer brandveilig worden en in
2006 werd echt de laatste aanblik van het café veranderd; het
plafond waterdicht. Het water blijft nu waarschijnlijk op de
keukenvloer staan, maar wij zitten gelukkig nu droog.
Maar moeten wel lang wachten op het eten daar er nu naar
gedoken moet worden. We weten nu wel waarom de bediening
zo traag is geworden... Kunnen ze ook niets aan doen.
Lieve mensen, ondanks alles wat jullie van mij - en ik van jullie -
heb mogen incasseren blijft toch maar Café Loetje en ik hoop
nog vaak te kunnen komen.
Succes
Hangjas Fritz

Lieve Loetje / Foppe,
Een biefstukje hier en een biefstukje daar,
met jou zijn wij nog lang niet klaar.
Tonijn, sliptong, macaroni, schnitzel, kalfslever, lamsfilet,
hamburger, capucijners, maaltijdsalade warme kip, paddestoel-
salade, frites, gemengde salade, aardappelsalade en saté.
Doe mij toch maar zo’n lekker stukje biefstuk, oké?!
Loesje & Son
63
150 kilo biefstuk in 10 jaar en
Judith Joost Karen
we genieten nog volop!!

Visvereniging Neptunes
Het zal ongeveer halverwege de jaren 80 of eerder van de
vorige eeuw geweest zijn dat er op een zomerse namiddag in
Loetje een visvereniging werd opgericht door vijf gewone
reclamejongens. Deze vormden het Bestuur en bepaalden
tijdens de tumultueuze en wel zeer vochtige oprichtingsvergadering
o.a. de naam. Het werd NEPTUNES, visvereniging voor
de gewone man in de reclame.
Gevijven werd plaatsgenomen achter de Bestuurstafel, die
later nog een mooi kanten kleedje kreeg toebedeeld, tussen de
biljarts en de bar. Daar werden dan eerst de consumpties
besteld (1 consumptie bestond uit 1 pils met daaromheen 5
jonge jenevers). Als eerste werd met overgrote meerderheid
de Voorzitter gekozen, Harry Reijs, die vanaf dat moment alles
bepaalde. Nico Sjoers, als grote motor achter deze unieke
visvereniging, werd benoemd tot hoofd Sectie Zout wat al
gauw sexy zout zou gaan heten en was verantwoordelijk voor
het zeevissen. Ene Snellenberg, de broer van, ik ben zijn
voornaam vergeten, werd hoofd Sectie Zoet voor het vissen in
de binnenwateren. Wim Soesan werd hoofd Catering, want
tijdens het vissen moest er wel iets gegeten en gedronken
worden. Ondergetekende werd Penningmeester, de lastigste
taak van allemaal. De eerste, tevens laatste contributie (fl. 100,-)
werd door de meesten betaald met de Groene Betaalcheque.
64
De cheque van Nico heb ik later voor contanten geruild in een
Amstelveens Visrestaurant waardoor hij thuis geloof ik een
beetje in de moeilijkheden is gekomen.
Ook werd door het Bestuur bepaald dat er met onmiddellijke
ingang een ledenstop werd ingevoerd, het moest niet te groot
worden. Wat een teleurstelling voor andere frequente
bezoekers van café Loetje. Na alle formaliteiten te hebben
afgehandeld bestond NEPTUNES, visvereniging voor de
gewone man in de reclame echt.
De eerste echte visdag was op de Noordzee, de middag er voor
een voorbespreking in Loetje met de gebruikelijke consumpties.
De bewuste ochtend op de boot allemaal een hengel gehuurd,
behalve Sjoers, want die had zijn eigen spullen natuurlijk. Bijna
niemand wist hoe het levende! aas aan het haakje gedaan moest
worden. Volgens mij hebben we echt gevist, want er werden
veel angstige geluiden gemaakt als er een vis aan de haak zat.
En dan was er altijd Nico die het vuile werk opknapte. Maar
gelukkig kon er benedendeks wat gerust worden aan de bar.
Aan het einde van deze visdag werd er natuurlijk een nabespreking
gehouden met alweer de gebruikelijke consumpties.
Waar het allemaal over ging, ik zou het niet meer weten.

Hierna zijn er nog meer visdagen georganiseerd, zowel zoet als
zout, maar toch wel meer zout (2x) dan zoet. Wel zijn er nog
talloze vergaderingen aan ons tafeltje met kleedje geweest.
Op een geven moment werd bij de zoveelste vergadering door
de voorzitter besloten dat er niet meer gedronken mocht
worden tijdens de vergaderingen. Nou, dat was wat! Dus bij de
volgende vergadering maar meteen begonnen met de
rondvraag, en je raadt het al, er was geen enkele vraag, deze
vergadering was erg snel ten einde. Het grote voordeel was
dat er gelijk weer een Neptunes consumptie genomen kon
worden.
Om uiteindelijk een faillissement af te wenden is na een
seizoen NEPTUNES, visvereniging voor de gewone man in de
reclame, opgeheven. Een enerverende periode achterlatend.
Marcel Rood, destijds Penningmeester NEPTUNES,
visvereniging voor de gewone man in de reclame.
65
Tekst van onze zoon:
“Ik vind het jammer dat het me niet lukt
om mijn ouders wat vaker over te halen om
bij Loetje te gaan eten.
Als het aan mij ligt eten we er elke avond.
Jammer dat er geen biljart meer is,
want ik begin de smaak net een beetje te
pakken te krijgen.”
Alex Dekker (nu 11 jaar)

De eerste keer
Het was zo'n 16 jaar geleden.
Ik zocht een nieuwe plek voor mijn kantoor.
We waren al maanden aan het zoeken.
Toen kregen we een adresje door.
Op stand en statig, echt niveau.
Zo werd het pand omschreven.
Waar moesten we afspreken in die buurt?
Ik was onbekend, het was mij om het even.
Was er in die buurt niet een café of bar?
Jawel, op de hoek van de Ruysdaelstraat
Café Loetje, op die hoek,
Waar je voor de biefstuk gaat.
Bij Loetje zouden we elkaar ontmoeten.
Alle drie gekleed in een strak zwart pak.
Wij gingen gezamenlijk naar binnen,
Het was in Zuid, maar binnen absoluut geen koue kak.
Een grote gestalte achter de bar,
Keek ons heel doordringend aan
Of we geen kleren aan ons lijf hadden,
Bleef deze figuur heel even staan.
66
HE STELLETJE LIJKEPIKKERS
BLIJF JE WEL VAN M'N KLANTEN AF
ANDERS SODEMIETER JE MAAR OP
IK BRENG ZE ZELF WEL NAAR HET GRAF.
Maar die eerste keer,
Het kwam zo onverwacht spontaan.
Adrenaline spoot door mijn lijf.
Wij bleven heel stijf rechtop staan.
De eerste keer vergeet je niet,
Hebben ze mij altijd gezegd.
Bij Café Loetje ging dat zeker op.
Daar zijn de fundamenten gelegd.
Ongeveer 16 jaar zijn we nu samen.
Hebben alles met elkaar gedaan.
En elke dag is het weer spannend.
Echte liefde; om daar aan de bar te staan.
Barklant 007 Ger Balk

Als ik een toespraak had mogen houden...
Dan?
Ja dan!
Dan had ik gezegd:
Over de hele wereld ben ik café in en café uit geweest
met de boodschap ‘Heineken is the Best!’.
In café Loetje weten ze dat al 30 jaar.
Daar hoef ik niets. Daar ben ik thuis.
Laten we er een pakken op de volgende 30 jaar.
Peter de Lange
67

“Hangjassen”
Toen ik, ongeveer dertig jaar geleden voor het eerst bij café
Loetje kwam, was het een van de vele gewone buurtkroegen.
In de jaren zeventig overgenomen door ene Loetje, afkomstig
uit het slagersgeslacht Klinkhamer. Met drie grote biljarts, waar
fanatiek op werd gespeeld door de buurtbewoners. En toen
werd het langzamerhand ontdekt door de nieuwe “hippe”
wereld van de reclame, die zich in steeds grotere getale in de
buurt vestigden en geleidelijk ontstond daarmee het meest
gemêleerde café van Amsterdam en misschien zelfs wel van
Nederland. En dat is eigenlijk altijd zo gebleven.
In het begin kon je er uitsluitend een gehaktbal met brood
krijgen - bij de gratie Gods (of Loetje zelf ?) – maar de oude
slagersharten van Loetje en Dirk gingen meteen harder slaan
en zorgden voor een revolutie op eetgebied: “de biefstuk van
Loetje”, die er snel voor zorgde dat er tussen de middag steeds
meer van dat lawaaierige reclamevolk zat. En toch mengde
zich dat wonderwel goed met de nog steeds ruim aanwezige
buurtbewoners. Die er vooral kwamen om hun biertje te
drinken, biljart te spelen en een kaartje te leggen. Wat ook
Loetje zelf graag deed en vandaar dat hij, vanaf een uur of
twee ’s middags, dat lastige reclamevolk wel weer eens kwijt
wilde. Dat deed hij simpel maar doeltreffend. Na de kreet:
68
“Luie hangjassen, moet er niet gewerkt worden?” liep het
inderdaad meestal vrij snel leeg en had hij met zijn oude
maatjes weer het rijk alleen.
In de jaren daarna werd het steeds meer een instituut. Een
soort opvangcentrale annex bedevaartplaats voor de reclamewereld.
Waar je misschien ook wel – om erbij te horen – naar
toe ging om liefderijk uitgefoeterd en beledigd te worden door
Loetje zelf. Want dat was zijn handelsmerk geworden. Wat
hadden wij vaak een lacherig soort medelijden met nieuwe
types waar hij quasi beleefd en vriendelijk tegen was! Die
hoorden er dus niet bij. Ze waren meestal snel weer weg en je
zag ze ook nooit meer terug. De échte masochisten bleven
vanzelf over.
Fantastische jaren hebben wij er gehad. Samen met Loetje en
vervolgens met Jaap en Peter. En nu komt dus alweer de derde
generatie met Marcel, die langzamerhand ook steeds meer op
een echte Klinkhamer begint te lijken. Maar, ze worden wel
“soft” daar bij Loetje. Een beetje eng zelfs, want beledigen en
schofferen is er niet echt meer bij als Loetje zelf er niet is, maar
gelukkig komt hij regelmatig nog even langs om zijn oude
klanten alsnog te voorzien van het echte “Loetje - gevoel”.

En dat moet hij vooral ook nog heel lang blijven doen. Ook al
omdat Alix het als een grote eer beschouwt als zij bij binnenkomst
door drie generaties Klinkhamer wordt omhelsd.
Het beste, leukste en meest aparte eetcafé van Amsterdam en
omstreken. Ondanks de nieuwe concurrentie van Loetje aan de
Amstel, maar dat is toch niet hetzelfde en zal dat ook nooit
worden. En ondanks, of misschien wel dankzij, de volgens Iens
“eigengereide bediening” die zich avond aan avond zichtbaar
te pletter werkt en je toch altijd weer het gevoel weet te geven
dat het voor de zoveel honderdste keer een goede beslissing
was om naar Loetje te gaan. Wij hopen daar nog lang van te
mogen genieten en wensen jullie allemaal nog vele gezonde en
succesvolle jaren.
Rob Koerselman
69
Tot mijn grote schrik zie ik dat ik inmiddels te laat ben voor
mijn bijdrage...
Aan de ene kant jammer want daarbij is waarschijnlijk mijn
enige kans om ooit een bijdrage te kunnen leveren aan een
Liber Amicorum vervlogen maar aan de andere kant wel goed
want ik kan slecht schrijven.
Over Loetje moet je niet schrijven of ouwehoeren.
Het is een café en daar moet je drinken (en tussen de middag
lunchen …)
Wat moet blijven: tosti's en bitterballen
Wat moet terugkomen: kleine lunch
Wat moet verdwijnen: regionale bezoekers
Ik hoop nog minimaal 30 jaar als trouwe gast binnen kunnen
komen vallen
Ramon Kragtwijk

30 jaar Loetje, 10 jaar buurman
Eenderde deel van mijn leven woon ik in Amsterdam en ben ik
overbuurman van Loetje, we zijn dus even oud. Ik heb veel
mooie herinneringen aan Loetje, het is alleen al de geur van
gebakken biefstukken die je in de hele Johannes Vermeerstraat
ruikt als je ’s avonds je auto parkeert. Of gewoon
flauwe grappen maken aan de bar met Foppe en de dames.
We gaan terug naar de zomer van 2000, het is schitterend
weer en het Nederland elftal speelt een belangrijke wedstrijd.
Aangezien we niet binnen willen zitten maar toch heel graag de
wedstrijd willen zien besluiten we de kabel door te trekken en
de TV buiten op de stoep zetten met een paar stoelen en een
bbq. Aan de overkant van de straat heeft Jaap ons kennelijk
gade geslagen en komt zo nu en dan even kijken wat de stand
is. Tijdens de tweede helft als de bbq aan het naroken is en wij
op ons puntje van onze stoel naar de wedstrijd zitten te kijken
komt Jaap wederom de straat oversteken met een dienblad,
om ons van koffie te voorzien. Zomaar uit het niets omdat hij
het er wel gezellig uit vond zien.
Zo kan ik mij ook nog een memorabele avond herinneren dat
ik met mijn toenmalige huisgenoot Goderd, die zijn laatste
dagen sleet bij KPN, even snel een hapje ging eten aan de
70
overkant (tja, we hadden weer eens geen zin om te koken..).
Om uiteindelijk aan de bar bij Foppe te belandden en na vijf (!)
flessen wijn strompelend naar huis gingen.
Het is een tent waar ik me ik me altijd welkom voel (al doet
iens toch anders vermoeden…) en ik nog eeuwig zal blijven
komen en niet alleen voor de biefstukken..
David

Van uitbener tot uitbater van een Café biljart
(soort van acrostichon)
Luidruchtig ( “Wat motje?” - “vòl!” – “hangjas”)
Oerdegelijk (“Mannen van staal schepen van hout”)
Entertainer (“Moet je niet naar huis?”)
Tactisch (“Vlees recht afsnijden kl...zak”)
Juweel (niet te slijpen)
Enig in zijn soort (gelukkig maar)
Vanuit het slagersleven met broer Dirk en vrouw Bep Café
biljart Loetje begonnen. Niet meer als patiënt maar als trotse
eigenaar van drie biljarttafels, met op de kaart uitsmijter, bal
gehakt en voorzichtig biefstuk. Na verloop van enige jaren:
Dirk gaat weg, Loetjes zoon Jaap en vriend Peter komen erbij,
het wordt drukker en het eerste biljart maakt plaats voor tafels.
1995
Loetje stopt er mee Jaap en Peter nemen de zaak over een
nieuw tijdperk breekt aan. Diverse aanpassingen en verbouwingen
zijn hard nodig om de almaar toenemende drukte het
hoofd te kunnen bieden. o.a. vergroten en ! moderniseren
keuken, nieuwe toiletten en grotere bar. Biljarttafels verdwijnen
één voor één. Door Pien wordt de kaart verder uitgebreid met
71
nieuwe gerechten, het personeel boven en beneden draait op
volle toeren in de drukke uren.
2003
Peter stopt ermee: Jaap en Pien met inzet van personeel gaan
verder. Derde generatie Klinkhamer stroomt langzaam in,
ondanks de groene vingers voor de plantjes kiezen ze voor de
horeca.
2006
Loetje a/d Amstel wordt geopend Jaap is daar nodig, zijn
jongens Marcel en Jeroen zijn klaar voor Amsterdam. En waar
was Loetje? Nou zoals altijd iedere ochtend van 6-9 uur in de
zaak om de boel weer op orde te brengen en af en toe ' s
middags eens aan te schuiven als patiënt.
In dat zelfde jaar vond er ook een metamorfose in de zaak
plaats met een voor iedereen na enige bedenkingen een
tevreden resultaat. Één ding is er in die tijd niet veranderd
kwaliteit - gastvrijheid en natuurlijk Loetje.
Dit alles is niet verzonnen wij waren er zelf bij, de mannen van
de verbouwingen.
Dick & Stefan

Niet als voetballer, als persoon!
Ondanks dat ik niet aanwezig ben op 3 februari 2007 wil ik
toch het management en het personeel feliciteren met het
30-jarig bestaan.
Ik geef ook mijn complimenten naar de eigenaar en het
personeel dat ik me ‘welcome’ en gewaardeerd voel.
Niet als de voetballer maar als persoon.
Love you all.
Big Kisses,
Wim Suurbier
72
In de serre
Laat die mevrouw in haar bruine doorgestikte jas dat kleine
hondje nog trouw iedere morgen uit?
En loopt die vrouw met wier man ik op het vorige feest danste,
nog steeds steil voortstappend langs?
Of kijkt ze nu wèl de verlichte serre in en groet ze ook?
En wie zette eigenlijk af en toe haar koffiemok op de auto in de
haast? Hoeveel kinderen laadt de buurman hiernaast nu op de
fiets of in de bak? Zijn vrouw leek me een lerares. Maar daarin
vergis je je licht.
En Paula, god ja Paula! Ik heb me altijd afgevraagd waar ze al
die snuisterijen opbergt. Zij is iemand voor een kaptafel met
driedelige spiegel en veel laatjes en extra's als goudgebiesd en
donkerrood velours en levensecht marmer. Ze zag er onveranderd
tijdloos uit. Doe je dat zo?
En die gruwelijke Heugafelt tegels. Het vleesgeworden begrip
onbestemd. Dat vleesgeworden kan natuurlijk niet. Ze waren
net zo synthetisch als de palmen in de hoek,.
die periodiek werden gereinigd. Daar kwam een meneer voor.
Meer een “jongen”, denk ik. Maar dat komt omdat ik ettelijke
leeftijdsgrenzen ben gepasseerd.
Enfin.

Begrijpen deed ik hem niet. Is dat zijn baan, dacht ik. Dat was
het. Op geroutineerde wijze stak hij de gereinigde plastic
bladeren in de inkepingen in de namaak sisalstam, teneinde een
natuurgetrouw beeld te creëren. Het leek! Nicotinebeslagen
eeuwig groen.
En Kerst met die echte dennentakken die Foppe op de ombouw
boven de bar spijkerde. En elders. Waarvan de afgevallen
naalden tergend lastig uit dat smerige heugafelt te zuigen
waren. Weken na januari staken ze nog de kop op. Vlekken en
naalden. Niet te tellen.!!
“Luik,” roept Peter, die afdaalt in de kelder.
Heeft Loetje nog steeds die loop: punten van de schoenen
zo’n dertig graden naar buiten.
En snuiven? Niet enkel volume en veel vast repertoire, maar
ook veel kaakbeweging en gesnuif. Het bovenlijf in
voorwaartse cadans.
En waar is Carolien nu? Die zo sterk is, dat ze mijn piano
rustig aan één kant tientallen centimeters optilde en zo
minutenlang bleef staan, wachtend tot de sterke man tegenover
haar al zijn kracht verzameld had om ook zíjn kant een
stukje te verplaatsen.
Soms kletsten we even. Tussen het schoonmaken door. En het
was nooit een probleem wie wat deed. Dat was lekker.
73
Trouwens, is het glazen dak al dicht? Als het kletterde van de
regen liep het water ook binnen. Op die tafel , op die stoel. Ik
weet de plekken nog.
Gedurende de wintermaanden zag je vanuit de serre het
buiten langzaam licht worden.
Ik hield van het donker of het schemerdonker. Dan was het
echte leven nog niet begonnen.
Langsfietsende mensen op fietsen met gewone, brandende
koplampen, op weg naar hun werk.
Als hun werkdag echt begonnen was, was ik klaar. Dan fietste
ik naar huis. Door grijs daglicht.
Ik hield meer van het startpunt dan van het eindpunt.
Maar geld vergoedt veel.
Truusje Kofflard

Wat je ver haalt
Stamgasten zijn we niet. We komen er niet vaak, we kennen er
bijna niemand en vrijwel niemand daar kent ons. We kunnen
niet meepraten over het roemrijke verleden of over het wel en
wee van vaste bezoekers en we beschikken dus niet over
smeuïge anekdotes of sterke verhalen. We hebben zelfs nog
nooit de eer en het genoegen gehad door Loetje persoonlijk te
worden beledigd. Terloops binnenvallen omdat we toevallig
langsliepen gaat niet omdat we daarvoor te ver weg wonen.
Eigenlijk horen we er helemaal niet thuis. Niet in Café Loetje
en niet in dit boek. Als er al over ons wordt gesproken, worden
we niet bij naam genoemd maar aangeduid met een verwijzing
naar de stad waar wij ooit woonden. En dat verklaart dan ook
gelijk alles. Wij zijn ‘de Rotterdammers’.
In de beleving van de meeste Amsterdammers bevindt alles
dat het leven de moeite waard maakt zich binnen een straal van
drie kilometer rond het Museumplein. Rotterdammers weten
echter dat wat je ver haalt soms heel erg lekker is. Wij vinden
dus altijd wel een aanleiding voor een bezoek aan Café Loetje.
Zo niet, dan verzinnen we wel een reden. Als Kirsty roept dat
ze trek heeft in biefstuk, dan weten we allemaal waar die
gegeten gaat worden. Kirsty weigert namelijk categorisch om
rood vlees te eten. Behalve als het gaat om een biefstuk bij
74
Café Loetje. En Bas en Myrte vragen al jarenlang iedere school-
vakantie steevast of we niet weer eens bij ‘Loetje’ langs kunnen.
Terwijl die twee toch nog niet ècht de leeftijd hebben bereikt
waarop barbezoek een vaste gewoonte is. (Ze zijn 12 en 13, let
in dit verband ook op het routineuze weglaten van de aanduiding
‘Café’). Wel heel goed voor hun ontwikkeling trouwens.
Met veel enthousiasme bezigt dit voorlijke duo sinds jaren een
van Jaap overgenomen oer Amsterdamse uitdrukking: ‘Krijg
de Beerus’. Wat het betekende wisten ze niet. Jaap evenmin,
bleek bij navraag. Maar het is wel een krachtterm die al zes
jaar lang veel ontzag inboezemt op schoolpleinen en in gym-
zalen van tenminste minstens vier dorpen en één ingeslapen
provinciestad.
Dat het achteloos vermelden van een bezoek aan genoemd
café in uiteenlopende gezelschappen statusverhogend kan
werken, was ons al vaker opgevallen. Vooral bij mensen uit de
reclamewereld maar ook bij fans van diverse artiesten van
vaderlandse bodem. Mensen uit de eerste categorie reageren
meestal enigszins gegeneerd als ze merken dat we wel eens in
Café Loetje komen. Mogelijk uit vrees dat hun reputatie schade
zal ondervinden van het feit dat wij hen daar niet aantroffen
omdat dit de indruk zou kunnen wekken dat zij wellicht toch

niet ècht tot de incrowd behoren. Hen stellen we altijd gerust
met de opmerking dat we er maar zelden komen. Fans van
muzikanten en soapies daarentegen, reageren bij het horen van
de naam Café Loetje altijd ongegeneerd gretig met de vraag of
we hun favorieten hebben ontmoet (en wat die dan wel niet
aten en dronken en hoevéél en met wie ze naar huis gingen).
Hen stellen we altijd teleur met de mededeling dat we er maar
zo zelden komen dat we helemaal geen stamgasten of andere
BN-ers kènnen. Laat staan dat we weten wat ze eten en drinken.
Wij komen namelijk niet om te-zien-of-gezien-te-worden. Wij
komen er bijvoorbeeld om effe snel iets drinken als we een
verjaardag te vieren hebben. Zo werd het eerste pilsje dat
Kirsty legaal in een horeca etablissement bestelde, op de avond
van haar 16e verjaardag getapt door niemand minder dan Jaap.
Of we gaan er rond sluitingstijd nog een afzakkertje halen nadat
we in Paradiso een bandje zijn wezen kijken, in de hoop dat
iemand ons de weg kan wijzen naar het Lloyd Hotel zodat we
ook de Afterparty nog kunnen meepakken. Marcel wist niet
eens waar we het over hadden – niet zijn scene – maar gelukkig
zat er nog een achtergebleven stamgast die het ons haarfijn
kon uitleggen. Onverwachte ontmoetingen hebben wij er nooit.
Hoogstens treffen wij elkaar, wanneer we er bij uitzondering
allemaal onverhoopt terecht komen zónder dat we dat hadden
75
afgesproken. Zoals die keer dat Hans, Carin, Kirsty en Myrte
na een zaterdag winkelen besloten toch nog maar even bij
Loetje te gaan eten en toen te horen kregen: ‘Joke heeft net
gebeld dat ze met Theo en Bas komt eten, willen jullie met z’n
allen één tafel?’. Dat is dan toch weer net alsof je je stamkroeg
binnenstapt.
Wij komen ook niet omdat in de Elle heeft gestaan dat Café
Loetje zo’n geweldige kaart heeft. Natuurlijk, je kunt er
overheerlijk eten en dat is zeker één van de redenen dat we er
graag komen. Maar dat Pien culinair hoogbegaafd is, weten
wij al heel erg lang uit eigen ervaring. Daar hebben we geen
glossy’s voor nodig. Wij komen al evenmin omdat we op

televisie hebben gezien dat Jaap en Jeroen demonstreerden hoe
de beroemdste biefstukken van Nederland worden gebakken.
Die zijn uiteraard onovertroffen maar ook dat is voor ons geen
nieuws. Wij komen vooral omdat we bijzonder gesteld zijn op
enkele familieleden. En dat die dan toevallig de leukste kroeg
en het beste eetcafé van Nederland runnen, ach dat is dan
gewoon meegenomen.
Wel zijn we één keer speciaal naar Café Loetje gereden om de
garnalenkroketten te proeven. Dat was nog voordat die
garnalenkroketten een hype werden. Daar hebben we overigens
zelf nog een bescheiden bijdrage aan geleverd toen Pien en Jaap
langskwamen op ons vakantieadres, pal op de grens met België.
Na een zonovergoten en met mousserende witte wijn besprenkelde
middag aan het strand, gingen we met z’n allen naar
het andere beste eetcafé van Nederland waar we uiteraard
ons favoriete voorgerecht bestelden: garnalenkroketten. Wat
biefstukken zijn voor Café Loetje, dat zijn garnalenkroketten
voor Café de Tol. Gelukkig maar voor Amsterdam dat Pien en
Jaap ruimdenkender zijn dan de meeste van hun stadgenoten.
Zij weten ook dat wat je ver haalt soms heel erg lekker kan zijn.
De ‘Rotterdammers’: Bas, Myrte, Kirsty,Joke, Theo, Hans en Carin
76
Nee, thuis freten!
Bij de oprichting waren wij aanwezig.
Elke zondag feest met de gezinnen en de kinderen op het plein.
En de ouders maar zuipen.
Jacqueline maakte tekeningen voor tante Beppie die zij ook
bewaarde. Erg leuk.
Maar het contrast met Loet, die kon alleen maar schreeuwen.
Wilden we iets eten...
“Nee, thuis freten”.
De biljarttoernooien waren heel gezellig.
Loet verzon van alles; lange stokken en vooral het ‘kneuzentoernooi’,
geweldig.
Japie was in opkomst, die heeft het rustiger gedaan.
Zonder te schreeuwen van... VARKENSKOPPEN!
Wij mochten de hele familie heel erg graag.
Zo hebben wij daar dus hele gezellige uurtjes doorgebracht.
Soms missen wij die gezelligheid van vroeger.
Maar één ding is zeker... we kunnen nu wel freten
Veel succes met de voortgang.
Paula & Jan

Loetje 30 jaar. Van harte gefeliciteerd!
Het was plusminus vijftien jaar geleden dat ondergetekende
zomaar voor een keertje bij Loetje kwam. Een vriend van mij
stuurde mij erheen “omdat alles zo eenvoudig en aardig was
en de maaltijd uitstekend.”
Die vriend had volkomen gelijk, want nu, na vijftien jaar, ben ik
een trouwe bezoeker van Loetje. Natuurlijk is het ouderwetse
wat veranderd, maar de gezelligheid en het prima eten zijn
gebleven. Café Loetje wordt gedragen door geweldig personeel.
Wie was echter Loetje, die de zaak runde? Het was even
wennen met hem. Vreemde grappen waar je aan moest
wennen. Dat duurde echter niet lang, want toen Jaap en Peter
het overnamen werden de grappen minder, maar de stijl van
Loetje beter. Zeker, Loetje heeft een geweldige naam opgebouwd.
Zo werd de perfectie van de maaltijd helemaal perfect
door de bekende biefstuk.
Mensen als Peter, Jaap, Foppe, Riekie, Ilona, Pien, Sheila en
anderen waren de personen die Loetje groot maakten; een
eetgelegenheid die je nauwelijks in Amsterdam en omstreken
kon vinden. Loetje werd steeds bekender. Steeds meer klanten
die – als alles vol was – zonder problemen wilden wachten aan
een vrije tafel. Een drankje aan de bar was ook gezellig terwijl
je daardoor ook andere personen leerde kennen.
77
Ik eet viermaal per jaar met familie die in Wieringen woont.
Veelal rijd ik dan daar naar toe , er zijn restaurants genoeg.
Maar de familie (zes personen) wilde ook wel eens in
Amsterdam eten. Mijn neef vroeg mij de laatste keer of ik
‘Loetje’ kende… de biefstuk was iets geweldigs daar. Op mijn
vraag hoe hij aan de naam Loetje kwam, bleek een van zijn
kinderen een vaste bezoeker van Loetje te zijn….. Of ik Loetje
kende. Een overbodige vraag en het werd uiteraard Loetje.
Men voelt zich thuis bij Loetje, ondanks dat het er ’s avonds
wel eens wat lawaaierig is.
Eigenaar en personeel: ga zo door. Hoe de gasten ook gekleed
gaan, laat dat voor iedereen zijn eigen keus zijn. Dat is juist de
reden dat eenieder zich er thuis voelt.
Mag deze ‘wereld’-tent voor heel veel klanten nog jaren open
blijven.
Een vaste bezoeker:
André Kraan

Vader en zoon
Dit boekje ter gelegenheid van het 30-jarige bestaan van Café
Loetje, gaat natuurlijk voornamelijk over de oude knorrepot
naar wie dit beruchte café ooit genoemd is: Loetje. Het is in het
bestek van dit stukje voor mij onmogelijk om alle persoenen in
die in dit café een dominante rol spelen, te behandelen, daarom
beperk ik mij tot de relatie van Loetje met zijn zoon Jaap, die
het café na Loetjes afscheid overnam.
Behalve een getalenteerd klaverjasser (ik kan er van meepraten,
wat ik ben vaak het slachtoffer van zijn scheldkanonnades,
die menige niet ingewijde omstander verschrikt naar zijn
mobilette doet grijpen om de politie te bellen, of de gezondheidszorg,
omdat men denkt met een groepje ontsnapte,
ernstige Gilles de la Tourette patiënten te maken te hebben, of
dat het kaartpartijtje elk moment in een slachting kan veranderen;
reden waarom Jaap nooit mee wil spelen), is Loetje ook
een biljarter van formaat. Net als zijn zoon Jaap trouwens die
daar nog voor gestudeerd heeft op Papendal. En die reeds op
zeer jeugdige leeftijd er blijk van gaf over een zeer groot talent
te beschikken. Misschien wel groter dan dat van zijn vader. Nu
beschikt Loetje over zeer veel talenten, maar incasseringsvermogen
is daar niet bij. Ergo, hij kan slecht tegen zijn verlies.
De zinsnede, waarmee hij op kritieke momenten, elk geschil in
78
zijn voordeel weet te beslechten luidt dan ook: “... of wil je
morgen wakker worden met slangen in je neus.”
Maar goed, verder met mijn verhaal. Zo geviel het dat jaren
geleden, Jaap was toen een jaar of dertien, hij bij hoge uit-
zondering dispensatie van de bond kreeg om met de senioren
mee te mogen biljarten op een of ander zeer belangrijk
toernooi. Waarschijnlijk met de gedachte, ach zo’n jongen, leuk
toch dat ie mee mag spelen, misschien wint ie wel een partijtje
of wat. Maar dat was een ernstige misrekening. Want Jaap
won alles. Ook van zeer hoogbegaafde oude knakkers. Totdat
hij de finale bereikte. Waarin hij uit moest komen tegen….u
raadt het al, zijn vader, de oude knoestige Loetje zelf.
Loetje maakte zich kennelijk wel enige zorgen over het
verloop van deze (libre) partij. Dus in de auto met Jaap, op
weg naar deze zo belangrijke finalepartij, had hij een mooivader-tot-zoon
gesprek met hem. Ik was er niet bij , maar kan
me voorstellen hoe het is gegaan. “Dat Jaap zijn talent mooi
wel aan zijn vader te danken had. En dat zijn vader hem altijd
gestimuleerd had in zijn carrière. En hoe leuk en eervol het
zou zijn, als Jaap tweede werd, naast zijn vader op het podium
zou staan. Dus als Jaap nou voor een hele moeilijke stoot zou

komen te staan, hoefde hij echt zijn best niet te doen en dat
het dan helemaal niet erg zou zijn als hij deze stoot zou missen
en dan een paar mooie makkelijke ballen voor zijn vader zou
achterlaten. Et cetera. Het zou mij niets verbazen als het zo
gegaan zou zijn. Ook enige ernstige dreigementen sluit ik
daarbij niet uit…
Er van overtuigd dat zijn zoon zijn rol goed begrepen had begon
Loetje welgemoed aan de partij. Maar Jaap was het kennelijk
een beetje vergeten, want hij maakte het uit met tweehonderd
punten in negen beurten. En werd kampioen. Toen schijnt een
hevig teleurgestelde Loetje na afloop tegen Jaap gezegd te
hebben: Als je groot genoeg bent om te winnen, kan je ook
wel lopen naar huis.
Maar nu is alles koek en ei, tusen Jaap en Loetje. Gelukkig maar.
Ik wens alle familieleden en medewerkers een mooi feest toe.
En nog vele succesvolle jaren.
Cor Bruinsma
79

Wég tafels!
Aan de fam. Klinkhamer en personeel.
Hoera! Café Loetje bestaat in 2007 dertig jaar en dat wordt
groots gevierd in de (voormalige) Heineken Brouwerij op 3
februari.
Mijzelf en andere vaste klanten wordt gevraagd een anekdote
te schrijven, bijvoorbeeld een herinnering aan vroeger.
Laat ik mij in hoofdzaak beperken tot het biljarten. Naast de
onderlinge wedstrijden van mijn oude club “Energia”waren er
ook toernooien zoals ‘vijfkampen’’voor de ‘grote jongens’, met
Ton Wieland, Jaap Klinkhamer, Cor Zomerdijk en anderen.
Verder waren er voor de gewone spelers de ‘lange stokken’-
en ‘kneuzen’-toernooien. Gezelligheid en lol was dus troef. Het
was daarom jammer dat na een aantal jaren die toernooien
verdwenen, vanwege te geringe animo.
Na verloop van jaren werd het café een eetcafé. Nadat zoon
Jaap het café in 1995 van zijn vader overnam, begreep ik al dat
de biljarts niet lang meer zouden staan.
Dat moment kwam op 5 oktober 1997. Wég tafels! Dat was
voor mij even wennen omdat ik met Paul Klute nog een aantal
jaren speelde nadat onze oude club Energia ter ziele was
gegaan. Maar, ondanks dat de biljarttafels verdwenen zijn is het
81
toch een gezellig eetcafé. Waar de biefstukken, die beroemd
zijn in Nederland en omstreken, als warme broodjes over de
toonbank gaan. Ook de recente verbouwing heeft het café een
ander aanzien gegeven, al zeggen sommige klanten dat het
niet meer het ‘oude bruine café’ is. Maar, persoonlijk vind ik het
prachtig.
Ik wens de familie Klinkhamer en personeel veel voorspoed en
gezondheid toe. Je oude, trouwe klant,
Coen Ladage

Lechajin!
Waar kun je nou nog leuk vertoeven
als je al wat ouder bent?
Ik bedoel echt méér dan dertig,
met je vlam of eigen vent?
Nou, wij hebben wel ons plekkie,
al jaren komen wij graag hier.
Je zou haast zeggen, ons eigen stekkie.
Het is nooit saai, juist altijd vertier.
De jongens en meisjes met dampende borden.
En velen die wachten, soms wel in horden.
Wij heffen het glas en Lechajim voor nou,
met veel goede wensen en zeker tot gauw.
Jacob en Loes te Pas van Collem.
82
“Herbert Spezial”
In December 1996 verhuisden mijn vrouw en ik van een klein
stadje in Noordduitsland naar het Duivelseiland in Amsterdam
Oud-Zuid. Op een regenachtige middag in April van het
daaropvolgende jaar fietste ik door de Pieter Baststraat
richting Ruysdaelstraat.
Op de hoek bij tabakwinkel ‘Korth’ schepte ik bijna een grote
kerel die de straat wilde oversteken. Tot mijn grote verbazing
bleek de man geen onbekende. Herbert, zo heette hij, woonde
in hetzefde stadje in Duitsland waar ik ook zo’n 20 jaar gewoond
had. Hij werkte daar als verkoper voor een groot textielbedrijf
maar was bovendien ook zanger en gitarist van een amusementsorkest
met de swingende naam ‘Die Blauen Jungs’.
Omdat hij soms vragen over muziekinstrumenten of technische
dingen had kwam hij wel eens langs in mijn opnamestudio
voor een babbeltje. Herbert had zijn hele muziekantenleven
op bierfeesten en trouwpartijen doorgebracht, had een mooi
huis en een Porsche bij elkaar geschnabbelt, was getrouwd en
zijn zoontje bleek bij mijn dochter Esther in de klas te zitten.
Van mijn verhuizing naar Amsterdam had hij wel gehoord en
gelezen, maar was evenwel verbaasd om door mij bijna van
zijn sokken te zijn gereden.
Hij nodigde mij uit voor een drankje in zijn stamkroeg, die gek
genoeg het cafe tegenover op de hoek bleek te zijn. Ik was er

wel vaker langs gekomen omdat het nog geen honderd meter
van ons huis vandaan lag, maar tot die dag had mij nog niets
er toe bewogen om deze locatie met de naam ‘Loetje’ binnen
te stappen. Bij binnenkomst werd Herbert direkt uitgelaten met
naam begroet door de aanwezige gasten en het barpersoneel.
Hij bestelde twee biertjes en omdat het lunchtijd was, voor
zichzelf een ‘Herbert Spezial’. Dit gerecht bleek een bord
patat met drie stokjes sate, een flinke schep pindasaus en een
garnituur van ketchup en mayonaise te zijn.
Herbert vertelde mij dat hij sinds jaren regelmatig bij ‘Loetje’
kwam kaarten en biljarten met andere stamgasten. Hij woonde
dan twee of drie nachten in ‘Hotel Washington’, een straatje
verder op. In Duitsland werd hij blijkbaar niet vermist, want
men waande hem op zakenreis in Scandinavië. Herbert moet
een goede en snelle salesman geweest zijn, want hij deed
Scandinavië in een dag: s’ochtends vroeg Schiphol-Stockholm
en s’avonds weer retour om in Amsterdam weer de kroeg in te
duiken. ‘Loetje’ bleef voor jaren zijn vast uitstapje tot dat de
weverij in het Duitse stadje eind van de jaren ‘90 failliet ging en
Herbert zijn baan verloor. Niemand hier heeft hem daarna nog
teruggezien.
Chris Beckers
83
Loetje 30 jaar
Uitspraken voor Loetje
Biefstuk zoals het moet vind je alleen bij Loet
Ik weet niet wat ik met die biefstuk moet, ik bel ome Loet.
Weet je niet hoe het moet, kom naar Loet.
Alleen bij Loet is de biefstuk goed.
Op naar de volgende 30 jaar.
(We hopen nog lang van jullie biefstukken te genieten)
Fam. H. Gransjean Fam. F. Gransjean

Stel je voor...
Hij:
Heeft niet zolang geleden de vrouw van zijn dromen ontmoet
en wil haar mee uit eten nemen. Aangezien zij klasse heeft,
ligt hij nachten wakker om te bedenken naar welk chique en
vooral duur restaurant ze zullen gaan. Hij weet het niet...
Er zijn per slot van rekening zoveel dure restaurants in
Amsterdam (echter de meeste van hen komen wel wat te kort)!
Intussen
Zij neemt het initiatief over en heeft een briljant idee...
Stel je voor...
Zij:
Het duurde best wel lang voordat hij mij uiteindelijk uitnodigde
om met hem uit te eten te gaan. Omdat je hem nog niet zo
goed kent, vraag je je als vrouw toch af: “waar neemt hij mij in
godsnaam mee naar toe”. Om een teleurstelling te voorkomen
denk je dan toch maar even mee...
Je weet één ding, het gaat bij zo’n afspraak om de sfeer en de
kwaliteit van het eten, dus? Ervaren als je bent (tenslotte kom je
er al jaren) stel je voor om naar Café Loetje te gaan. En ik weet
84
het, het is heel erg maar: Hij vraagt aan de bediening van Café
Loetje: “hebben jullie toevallig ook biefstuk”??? Gelukkig zijn
ze bij Cafe Loetje wel vreemdere gasten gewend want de
bediening reageert met de juiste sense of humor en zegt: “Oh
dat weet ik niet, ik zou even moeten kijken of dat er nog is...
Stel je voor...
Wij:
Je hebt de smaak te pakken en komt steeds vaker bij Café Loetje.
Soms voor een snelle (èn goedkope) hap soms voor een
gezellige avond. Dan gebeurt het je een heel enkele keer (1 keer)
dat de fles wijn die je besteld hebt, nog lang niet leeg is maar
dat je wel klaar ben met eten!
Je durft amper, maar hebt toch de moed gevonden om aan de
bediening te vragen of zij een kurk hebben voor de fles wijn.
Natuurlijk vinden ze dat geen probleem!
Je rekent af, loopt met een lekker (èn vol) gevoel naar je auto!
Stel je voor...
Dan loop je (nagenietend) samen naar de auto en hoor je
plotseling een fluitje...

Hij kijkt achterom (zij niet, want ze heeft een natuurlijke
arrogantie en reageert nooit op fluitjes) en je ziet iemand van
de bediening met jouw fles wijn in zijn handen die je alsnog
vergeten was!!!!
Waar vindt je deze gastvrijheid nog in Amsterdam, Nee, sorry
waar in heel Nederland?
Essentie van het verhaal:
Cafe Loetje zorgt altijd weer voor een aparte ervaring. Soms
komt het meteen binnen en soms duurt het wat langer maar:
Ga naar café Loetje en er gebeurd van alles met je...
Hij:
Ik heb nog één wens: Zij heeft me namelijk stiekem verteld
dat ze zoooo graag in Café Loetje zou willen schreeuwen:
“FRANK!!! TAFEL VOOR 2”!!!!!!
Zij:
“Wanneer mag ik”...
Bea en Frank Woolthuis
85
Het Plantsoen
Er is nogal wat te doen
En men maakt regelmatig moppen
Om een klein plantsoen
Genoemd naar Drs Foppe.
Die was niet eens geleerd
En kon alleen maar biertjes tappen
Men fluistert dat hij niet is afgestudeerd
En dat die straatnaam slechts aan flappen
Is te danken,waarna men verder gaat;
Zo gaat dat in een deelraad
Het is geheel niet mijn terrein
En trouwens ook niet dat van Foppe
Maar ze blijken daar corrupt te zijn
En zijn niet meer te stoppen
De één koopt daar een laan
De andere een straat
Je mag een eerste paal ook slaan
Men zegt dat het om tonnen gaat
Alleen mensen met een beetje fatsoen
Kopen slechts een titel en een plantsoen.
Jacob 23-11-96

In juli 1976 zette ik mijn eerste schreden in het toenmalige
Cafe Ris (mét biljart). Ik had om de hoek, in de C.A. een pand
gekocht en ging regelmatig tijdens de verbouwing even koffie
drinken (en soms even biljarten). Na de verbouwing kwam ik
er nog maar sporadisch tot ik in januari 1995 verhuisde met
mijn bedrijfje van Leiden naar mijn woonadres in de C.A.
Ik maakte erg lange dagen en de truc om mezelf te dwingen
mijn werkdag te beëindigen was om ca. 23.30 u. koffie met een
borrel te gaan drinken bij Loetje. Zo is het gekomen. Dagen,
weken, maanden en jaren volgden. Het ging wél in de papieren
lopen. Dat wel. (Luik!)
Voordat het koffiezetapparaat (de eerste) er was, was de lange
kant van de bar, bij het raam, iets korter en maakte een bocht
van 2x45°. Ik zat het liefst op de achterste kruk. Rustig
nadenkend over de voorbije dag. Nu is deze plaats al jaren
ingenomen door een monster van een apparaat. Maar wel
efficiënter en sneller natuurlijk dan het huis-, tuin- en keukenapparaatje
dat hiervóór in gebruik was.
Omdat ik nauwelijks een vleeseter en zeker geen grote eter ben:
de befaamde biefstuk kreeg ik nét voor de helft op!
86
Met Peter, die niet zo veel behoefte had om de zaak snel/vroeg
te sluiten heb ik menige keren, tot vroeg in de morgen, erg
gezellig zitten kletsen over van alles en nog wat en zitten
luisteren naar muziek (ooit was er een korte tijd een abonnement
op muziekcassettes, maar toen iedereen achter de bar
zijn eigen muziek wilde luisteren en het liefst zo hard mogelijk,
kwam hier weer een einde aan).
Foppe daarentegen heeft de neiging om de zaak veel vroeger
te sluiten. Het is geen café meer maar een eetcafë! Gelukkig,
gesprekjes zijn nog mogelijk: Foppe heeft voor iedereen een
luisterend (en begrijpend) oor.
Over Jaap had ik in het begin gemengde gevoelens: ik kreeg
het gevoel dat hij me constant in de maling liep/zat/stond te
nemen. Ik kreeg er genoeg van en liep 'n keer met hem mee
toen hij naar achteren liep en vertelde hem dit. Laconiek was
zijn commentaar: "dan doe ik dat niet meer".
Ook het verhaal van Loetje versus de Belastingdienst is
noemenswaardig. Loetje was/is goed van drinken en goed van
geven. "Geef hunnie ook wat", was/is een gevleugelde
uitdrukking van hem. Er werd dus veel weggegeven. Alleen
.

vond de Belastingdienst dit een beetje erg veel (ver boven het
gemiddelde in de Horeca) en accepteerde dit niet en Loetje
werd op het matje geroepen. Ondanks zijn protesten volgde er
(naar verluidt) een forse naheffing.
Als ik Loetje wat aanbood was zijn commentaar meestal: "het
zal tijd worden dat je wat weggeeft". Loetje bleek later, na al
jaren venijnige opmerkingen, zoals "hangjas" en "je drinkt niet
naar je geld hebt", een mak lam te zijn. Een man die zelfs met mij
"eeuwige student" (vlgs. hem) een aimabel gesprek kon hebben.
Uit mijn agenda: dinsdag, 13 februari 1996, ca. 01 u.: "Je moet
vooruit" hoor ik Loetje zeggen, "je moet evolueren, het
verandert allemaal, nieuwe tijden, jonge mensen, stilstand is
achteruitgang" hoor ik hem zeggen. "Je moet zorgen dat je de
beste bent en de rest legt het dan af" en hij geeft een voorbeeld:
"in een straat moeten vijf slagerijen zijn en als je de beste
bent dan redt je het". Tegenwerping van zijn gespreksgenoot:
"en de andere vier gaan naar de klote", "Ja, wat moet je anders"
zegt Loetje. "Je moet goed zijn en je moet een gok nemen. Ik
heb een miljoen schuld gehad. "Heb jij een miljoen schuld
gehad?" vraagt hij en geeft direct zelf het antwoord: "Nee, jij
hebt helemaal geen schulden".
87
Mijn drankgebruik is onvoorspelbaar en de bediening is
verbaasd en in de war: "Het moet niet gekker worden", als ik
wéér iets anders bestel. Ik dronk niet alleen maar "gouden
rum" en meer cola dan mijn gebit lief was!
Met de komst van de nieuwe generatie Klinkhamer zal er wel
steeds het een en ander blijven veranderen. Maar zoals Loetje
al zei: "Je moet evolueren".
Koen (Foppe's trouwste klant) is een verhaal apart. Komt vanaf
het begin bij Loetje. Toen als clubspeler (biljart). Nu alleen op
vrijdagavond voor de gezelligheid. Hij weet alles van elektriciteit.
Maar ook alles van ziekten. En hemellichamen. En klassieke
muziek. En nog veel meer. En kan uit zijn hoofd rekenen waar
geen computer tegenop kan.
Na verloop van tijd merkte ik dat mijn rekening hoger was dan
dat ik me voelde. Ik ben toen de bonnetjes 's 'n keer gaan
nakijken - soms klopte er echt geen hout van: teveel of soms
veel te weinig. Maar ja, het is druk, druk. Het zal elkaar wel
compenseren.
"Er is niets mooier dan een leeg café" en met veel lawaai leegt
Foppe de vuilniszak; dit is écht het einde, ik moet weg (om er
morgen ongetwijfeld weer in te tuinen; Luik!).
Ton Witte (de prentbriefkaartenman)

Advertentie in De Telegraaf. 3 februari 2007
LOETJE ZOEKT FRANCHISE-NEMERS
Het 30-jarig eetcafé Loetje is springlevend.
Het van oorsprong Amsterdamse café heeft expansieplannen en duikt in de
franchiseformule. Na het overweldigend succes van Loetje aan de Amstel In
Ouderkerk (na de opening in 2006) gaat de uitbreiding van de unieke formule nu
onverminderd voort. Loetje blijft zich bij de expansie richten op plaatsen aan
rivieren en beken, gezien de fraaie terrasmogelijkheden.
En ook om continue een frisse wind door de zaak te laten waaien.
De volgende te openen opzienbarende eetcafés staan op de lijst:
Loetje aan het IJ - Loetje aan de Rijn - Loetje aan de IJssel
Loetje aan de Vecht - Loetje aan de Maas - Loetje aan de Geul
Hiervoor willen wij graag in contact komen met franchise-nemers, zgn.
"Loetje fanaten". Deze kenmerken zich door:
Het juiste bak- en braadgevoel te hebben om Loetjes beste biefstuk van
Nederland uit de pan te laten spatten
Geen "druktemaker" te zijn maar een "aanpakker" die oog heeft voor de
wensen van de brede schare lekkerbekken die van Loetje houden zoals het is.
Met veel plezier een kapitaalinbreng wil plegen van € 50.000,-
Sollicitatie strikt vertrouwelijk richten aan:
"Ha die Loet", Johannes Vermeerstr. 52
1071 OT Amsterdam - www.caféloetie.nl
88
2007 Loetje 30 jaar
Waarom houden wij van Loetje? Om de unieke formule:
- de beste (mmm) biefstuk van Nederland
én
- de beste prijs~kwaliteitsverhouding
én
- de gezelligste, vlotste bediening.
Ja, je zou best iedere dag bij 'Loet je willen aanschuiven!
(nou, dan doen we dat toch).
Fam. Matthesius

Keuzes maken
Jarenlang woonden David en ik tegenover Loetje (op de
Johannes Vermeerstraat 87 - I).
Op een van de mooiste dagen in mijn leven (de mooiste dag was
dat ik voor het eerst toestemming kreeg om een Medium + te
bestellen zonder “ben je nu al zwanger”) kwam ik mijn vriendin
tegen. Liefde op het eerste gezicht! Nog even en we gingen
samenwonen!! Maar ik probeerde het uit te stellen.
NO WAY dat ik verder dan 1 kilometer van Loetje zou gaan
wonen! Uiteindelijk vonden we een huis (

90
‘Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg!‘
Eind jaren negentig kreeg ik samen met een collega de opdracht
van hogerhand om als bevestiging van de goede samenwerking
de Board van een grote Schotse Bank mee uit eten te nemen.
“Pak maar flink uit, als het maar stijl en allure heeft….” kregen
we mee. De combinatie tijdsdruk en eigenzinnigheid deed ons
besluiten voor Loetje te kiezen.
Wie neemt nu zulke mensen mee naar zo’n ‘schreeuwerige’
lokatie met kauwgom op de heugaveldtegels, gebladderde
plafonds enz; ‘wat moet dat worden’? Altijd dikdoenerij,
blablabla, bubbels werden vervangen door het slingeren en
smijten met borden, oma van 76 met kinderen en (luidruchtige)
kleinkinderen er naast, een tafeltje met rumoerige yuppen met
gellokken en rinkelde telefoons en bediening van uiteenlopend
pluimage: van prachtige staarten, van jong tot ruim belegen,
van navelpiercings tot heupbroeken... onze gasten voelden
zich weer een normaal mens! “Hepput gesmaekt jochie?”.
De Schot keek op, geen idee wat deze dame vroeg maar dankte
toch in plat Schots voor al het overheerlijke voedzame eten.
“Gé, wat zegttie?”. Nou dat... enz. “Zeg ‘m maar dat ‘t ‘m
geraden is ook, haha!” En weg was ze... Later bleek dat
wanneer De Heren in Amsterdam waren het vanuit Marriott
een heerlijke wandeling was naar ‘hun clubhuis’!

Enige tijd later loop ik binnen want ik had een afspraak met een
relatie om even wat te eten.
Jaap: “Gé, waar zijn je gasten?”
Gé: “Gasten, ik verwacht helemaal geen gasten, slechts 1!?”
Jaap: “Hallo... 2 biljarts, korenwijn, biefstuk, capucijners, friet
en sla 10 personen zegt jou niets? Speciaal gereserveerd man!”
Gé: “Jaap echt, ik weet van niets!”
Enfin, even later. De voltallige direktie van mijn eigen organisatie
treedt binnen. “Het zal niet zo zijn, daar zit ie weer”.
“Nou... zo’n groot toeval is het nu ook weer niet mannen!?
Wat verschaft mij de eer jullie allen hier te treffen?”
“Tsja, we hebben zulke goede verhalen gehoord over de
combinatie van eenvoud, kwaliteit en dat in samenhang met
het typisch Amsterdamse karakter dat we unaniem van mening
waren dat we het nu maar eens zelf moeten gaan ervaren. Al
die liflafjes en dat opgeprikt zitten, begrijp je?”
Waar had ik dat eerder gehoord... !? Samenwerken moet je niet
alleen kùnnen, maar ook willen! Dat gevoel straalt het voor mij
in elk geval al die jaren al uit. Bedankt voor die onderscheidende,
eigenzinnige en huiselijke toegevoegde waarde van de
afgelopen jaren. Dat er nog maar vele jaren zo mogen volgen!
Gé Kuit
91
Hartelijk gefeliciteerd! In de achterliggende 7 jaar ben ik een
soort Loetje verslaafd geworden. Tijdens menig lunch heb ik
daar genoten van de heerlijke ‘kaart’! Na een paar jaar heb ik
mij de bestelling ‘Uitsmijter alles, bruinbrood zonder boter’
eigen gemaakt, waarop altijd standaard het antwoord werd
gegeven ‘Er zit nooit boter op brood bij een uitsmuiter!!!’
Ook ’s avonds natuurlijk de heerlijke biefstuk met friet en slaah,
niet te versmaden en gezellig praatje met Foppe of voorheen
met Japie. Zelfs m’n vriendin, vegetarisch nota bene, neem ik
mee naar het gezelligste ‘Biefstuk Café’ van de hele wereld. Zij
is verzot op de in boter gebakken tonijnbiefstuk, top.
Helaas werk ik nu op Schiphol en dus niet meer om de hoek
van Loetje, ik mis de lunch nog elke dag!
Alle medewerkers en Café Loetje nogmaals van harte
gefeliciteerd!
Paul Bremmer

Die goeie oude tijd - 3 maart 1983
Ik werkte bij het reclame bureau FCB en de directie daarvan
besloot op zekere dag een eigen reclamebureau te beginnen,
Akkerman Meijer van Varik werd het. En ik ging mee. Vierentwintig
jaar geleden om precies te zijn. Nadat de garages in
Ouderkerk aan de Amstel alras te klein bleken te zijn voor het
snel groeiende bureau, betrokken wij in de Paulus Potterstraat
een nieuw kantoor alwaar het ons flink voor de wind zou gaan.
Het was echter zo druk dat van lunchen buiten de deur
nauwelijks sprake kon zijn. En àls we dan eens gingen lunchen,
kwamen we altijd bij De Brasserie of zo terecht. En daar zat je
niet rustig tussen al dat reclamevolk dat aan je tafel kwam
staan om ons slijmerig te complimenteren met onze bliksemstart.
Ik zal nooit vergeten dat Guus Kok en ik de hectiek eens wilden
ontlopen en besloten om naar de Albert Cuyp te gaan. Bij de
Kerk aangekomen zagen we een café en liepen naar binnen
om hier dan maar een biertje of zo te pakken. Binnengekomen
puilden onze ogen bijkans uit hun kassen. Pietje Raak was erg,
maar dit was nog vele malen erger. Van die morsige kleedjes
op de tafeltjes, truttige lampjes aan de muur met stekkers uit
de 2e Wereldoorlog en de buren als vaste stamgasten, bleek
later. Twee of drie biljarts met steevast een bezetting biljart-
93
spelers waarvan Loet altijd deel uitmaakte, aan de muur rechts,
een keur aan biljartkeus waar niemand er ooit een van
gebruikte. Natuurlijk was daar ook de ranglijst met de beste
biljarters van de kroeg. Echte mannen wisten de weg en liepen
regelrecht naar de telefoonkast onder de trap waar schijnbaar
de echte mannenkeus stonden. Vol verbazing bestelden wij
nog een biertje en informeerden heel voorzichtig of er iets te
eten was.
De broer van Loetje, die andere Klinkhamer, vroeg aan zijn
schoonzuster wat er nog boven in de koelkast lag. Nou, 3
spiegeleieren en 3 witte boterhammen was nog wel mogelijk.
Met veel tegenzin begaven zij zich uiteindelijk naar boven om
onze spiegeleieren te bereiden. Toen wij na een uur of wat om
de rekening vroegen kwamen wij tot de ontdekking dat deze
drie spiegeleieren, JA ECHT WAAR, 3 gulden kosten. In 1984
vertrok ik naar het reclamebureau PMS in de Frans van
Mierisstraat op loopafstand van Loetje. En aangezien ik van
thuis nooit zo’n plastic bakje met boterhammen meekreeg,
zoals zoveel van mijn collega’s, werd Loet al heel snel onze
lunchroom. “Mies, ik ga bij Loetje lunchen” werd dan ook het
gevleugelde gezegde tegen onze receptioniste, die dan niet
echt meer op onze terugkomst rekende.

Een bonnetje voor de declaratie bestond uit een langwerpig
vodje waar Loet dan met de nodige tegenzin “twee of vier
lunches” op kalkte en daar op ons verzoek ook een datum aan
toevoegde. Wat ie met tegenzin deed, omdat hij daar de zin
niet van inzag, waarschijnlijk omdat hij niet erg bekend was
met het begrip declareren. Hoewel wij met onze cliënten
doorgaans wat chiquere tenten bezochten voor de lunch
(De Bras o.a) en wij de kaart aldaar ook van de zijkant kenden,
waren we als de dood om onze klanten mee te nemen naar
Loet omdat hij toen al, ik praat over eind jaren 80, de gewoonte
had je langdurig verrot te schelden.
De serre was aangebouwd, volgens ons illegaal, met nog een
biljart en het was zo druk aan het worden, dat na verloop van
tijd de biljarts één voor één het veld moesten ruimen, want
Loet rook geld. Het ergste waren die twee kwijlende honden,
je was als de dood dat je dat speeksel op je iets te dure
kostuum zou krijgen.
Bestelling werden in die tijd over de trap naar boven
geschreeuwd. Toen deed de intercom zijn intrede. Anouska,
volgens ons na Loet de beste uitbaatster/entertainer van de
kroeg in die tijd, want het oog wil - en kreeg ook wat, met die
94
twee prachtige en fors bemeten jongens van haar, was de enige
die de intercom gebruikte, want Loet bleef de voorkeur geven
aan schreeuwen op de trap. Jaap zat nog op school maar liep
toen al regelmatig door de kroeg.
Tussen Kerst en de jaarwisseling was het bij PMS de gewoonte
een dag voor onze kinderen te organiseren, o.a. met voetballen
in de garage. Het hoogtepunt”: de lunch bij Loetje. Ik zal nooit
vergeten dat mijn zoon, om een pannenkoek vroeg met
slagroom i.p.v. stroop waarop Loet persoonlijk naar boven liep
om met de slagroomspuit in aanslag naar beneden te komen
waarmee hij vervolgens de hele pannenkoek tot grote hoogte
vol spoot, met legendarische woorden: “dan zal je het hebben
ook.”
Loet was, zoals iedereen weet, redelijk welbespraakt. Ik weet
nog dat een van onze directeuren binnenkwam in onze eigen
bruine PMS kroeg tijdens een van onze legendarische Nieuwjaar
borrels, want ook al kende hij je niet, als hij iets opving wat
op een naam leek dan vergat hij die nooit meer en vervolgens
de klassieker erin gooide, “ben jij nou die en die? Wat ben jij
lelijk zeg.” Waarna hij, waar weet niemand meer, en nog
zonder drank op ook natuurlijk, door zijn enkel ging. Dat was

de eerste keer dat ik boven bij de familie Klinkhamer kwam met
een delegatie van PMS-ers om hem enigszins te troosten met
een bosje bloemen.
Kunnen jullie je dat voorstellen, Loetje met een bosje bloemen.
Een zeer lullig gezicht!
Hij verzorgde die party’s bij PMS, volkomen belangeloos
natuurlijk en meer uit nieuwsgierigheid, want hij had namelijk
nog nooit een reclamebureau van binnen gezien en die borrels
wilde hij wel eens meemaken. En zo maakte hij kennis met onze
klanten die ook op de party’s aanwezig waren.
95
Erger kon niet, want Loetje permitteerde zich nogal opmerkelijke
uitspraken. Met als merkwaardig gevolg dat onze de klanten
ook wel eens bij Loet wilden eten. En als je dan na afloop van
de lunch om koffie vroeg brak de pleuris pas echt uit. Koffie?
Dat was even erg als vloeken in de kerk waarbij hij zonder
aanzien des persoon ook je klant nog begon uit te schelden
om vervolgens tegen me te zeggen: “ wil je die zeikerd (op z’n
Amsterdams dan natuurlijk), voortaan niet meer meenemen.”
Je geneerde je dood in het begin, maar eenmaal buiten vonden
de klanten het prachtig en namen zich vastbesloten voor om
hier nog een keer te gaan lunchen en dan wel wat langer.
Volgens mij vormden dit gedrag de basis voor het succes van
Loet, waaraan andere kroegen die wij in die tijd regelmatig
frequenteerden, zoals Oosterling, Hoppe, Sneuvel bij Heuvel
of het Aas van Bokalen gewoonweg niet konden tippen. De
komst van Peter die met z’n lachje en zijn bescheidenheid in
het begin volgens ons erg moest wennen, was een welkome
aanwinst in de kroeg zodat je ook eens op een normale
manier iets kon bestellen.
Om Loet te jennen (niet doen, levensgevaarlijk!) vroegen wij
een keer of ie ook een schaaltje pinda’s had. Nee, natuurlijk

niet. Nadat wij enige dagen om pinda’s hadden lopen zeuren
stond er op zekere dag plotseling een diep bord pinda’s voor
ons neus die vervolgens dus niet op de rekening stonden.
De legendarische koude kroketten die natuurlijk terug moesten
nadat hij z’n wijsvinger erin stak en zo constateerde dat ze nog
niet heet genoeg waren en ook de bestelling van een simpele
tosti of een portie vlammetjes kon betekenen dat je vervolgens
de hoon van Loetje over je heen kreeg gedurende deze lunch.
Loet ging altijd met z'n afgetrapte Renault naar Spanje. Hij
wilde nooit vertellen wat hij daar ging doen. Later begrepen
we dat hij daar op een camping verbleef. Ik weet bijna zeker
dat de eerste 10 jaren van Loetje de mooiste waren. Waarom
weet ik niet. Ik weet wel dat de jaren daarna met vooral andere
entertainers in de kroeg het anders is geworden. Of is het sinds
de vestiging in Ouderkerk, toen wij plotseling hilarisch lachend
van onze stamtafel vielen en iedereen complimenteerde met
die achterlijke zwarte schortjes? Ze waren snel verdwenen, de
kroeg was weer terug. Het is nog steeds een leuke kroeg.
Echter, de grondlegger zal ik nooit vergeten. Sorry voor de
andere entertainers.
Robèrt Braas Creative Investments
96

Dat Loetje, dat vind ik helemaal niks!
Vrij naar Bert Visser
Een rare kroeg waar je eindelijk aan gewend bent, gaan ze het
verbouwen.
Ik vind dat helemaal niks!
Ken je een beetje de lui die doen alsof ze er werken, zie je
allemaal weer nieuwe smoelen.
Ik vind dat helemaal niks!
En dan dat eten, zo gevarieerd. Je hebt de keus uit patat en sla
of sla en patat.
Ik vind dat Loetje helemaal niks!
Dan de bediening. Je geeft ze een grote, vette order waarvan je
er handenwrijvend vanuit gaat dat het mis zal gaan. Nee hoor,
komen ze dat brutaal uitserveren met alles d'r op en d'r aan.
Ik vind dat helemaal niks!
Zit er altijd zo'n grote kerel waarvan het een eer schijnt te zijn
dat ie je verrot scheld.
Die Loetje, ik vind het helemaal niks!
97
Die biefstukken, die fucking biefstukken. Heb je er eenmaal een
gegeten, kan je nergens anders meer een biefstuk pruimen.
Ik vind dat helemaal niks!
O ja, iedere maand dat gedoe met wel of niet vorkjesmeeprikkers.
Zo'n omvliegende middag met dat noodzakelijk
conserveren met gelijkgezinden.
Ik vind dat helemaal niks!
Begin je de bezoeksfrequentie terug te brengen omdat je het
allemaal wel gezien hebt, openen ze een zaak aan de Amstel.
Kom je helemaal nergens anders meer.
Ik vind dat Loetje helemaal niks!
En dan Pien en Jaap, lieve mensen hoor, maar ze mogen nu toch
wel eens een beetje kapsones krijgen. Nee hoor, geven ze een
feest voor iedereen.
kijk, dat vindt ik dus helemaal wereldklasse!.
Peter de Bakker Niet mede namens Bea, Soraya en Arian

Stokje doorgeven: mooi makkelijk
Wie als ouwe getrouwe Loetje-bezoeker overmand wordt door
zoete mijmeringen en met bevriende stamgasten aan de toog
herinneringen ophaalt aan vroeger tijden, vervalt al gauw in
herhalingen. 30 Jaar alweer, een heel tijdperk dat voornamelijk
wordt gekenmerkt door de tirannie van de naamgever. En wie
de stormachtige ontwikkeling van het jubilerende café van
nabij heeft kunnen volgen, zal redelijkerwijs ook zelf die
eerbiedwaardige leeftijd hebben bereikt, waarop herinneringen
vervagen en jongere cafébezoekers je gaan mijden omdat de
verhalen weinig nieuws bevatten, zo niet als sterk overdreven
overkomen. Zo zal het ook deze korte terugblik vergaan.
Wordt men vandaag de dag bij het binnentreden tamelijk
gastvrij, zij het met verholen onverschilligheid en zelfs met een
licht dédain, ontvangen, vroeger onder de heerschappij van de
“oude Loet” was dat wel even anders. Dan was ’t oppassen
geblazen. De vaste Loetje - bezoeker, door ervaring wijs
geworden, sloop zo ongemerkt als maar mogelijk was het
lokaal binnen, als betrof het een tempel die eerbiedig en slechts
op kousenvoeten betreden mocht worden. Vooral niet
opvallen door aanwezigheid, luidde het devies. Schielijk zocht
men een veilig plaatsje achter de brede rug van een vooruitgeschoven
post, liefst nog achter een gordijn of anders achter de
98
ruime koffiezetmachine, die luid protesterend en snorkelend
de aandacht afleidde. Want wee je gebeente als de grote man
op de ruime sandalen, die vanachter zijn werkblad de bezoekers
met luide beledigingen bejegende en ze het liefst stante
pede de tent uitjoeg, je in de gaten kreeg. Het drinkvolk
onderging zijn gebrul en getier gelaten, zo was het en zo is het
lang gebleven. En o wonder, het kleine groepje melaatsen van
het eerste uur groeide aan tot een heel leger van uitgestotenen,
die hijgend hongerden naar nóg meer gekaffer en onheuse
behandeling. Ruim 10 jaar geleden vond-ie het mooi geweest.
Met Jaap en Peter keerde de beschaving terug. Loet gaf het
stokje door aan de volgende generatie. Lekker makkelijk, want
ons is dat niet gegeven. Wij moeten door, de ouwe getrouwen.
Wij zitten vast aan onze sterke verhalen, waar de jongeren
een beetje moe van worden omdat ze nogal onwaarschijnlijk
overkomen. Maar wij ouwe getrouwen weten ook: het is écht
zo gebeurd!
Henk Vermeulen

Hoera Loetje 30 jaar!
Feest! Wat een gezelligheid. Wij willen toch nog even reageren
op de uitnodiging om wat te schrijven over Loetje, misschien
te laat, maar beter laat dan nooit toch?
Ik, Ellen, kwam bij Loetje terecht via mijn werk. Ik werk bij
Joop van Kampen en Robert en Nicky. Jullie waarschijnlijk wel
bekend, ze zitten er bijna dagelijks! Ook ik kwam daardoor af
en toe met de lunch een heerlijke biefstuk eten.
Toen heb ik op een donderdagavond mijn vriend, Richard, ook
eens meegenomen, een bourgondiër pur sang, en gek op
biefstuk met patat. Nou die was er niet meer weg te slaan!
En toen kwamen we al gauw elke week meestal op donderdag
en soms op vrijdag. Altijd baco light, biefstuk, patat en salade,
vaste prik. Heerlijk!
Na maanden(!!!) had het personeel het ook door dat we toch
wel regelmatig kwamen en werd het steeds gezelliger. Foppe
verwelkomt ons altijd gezellig, Babette is veruit onze favoriete
serveerster! Ivo is helaas vertrokken naar Ouderkerk, waar we
's zomers wat vaker komen. Ook een hele goede zet!
En verder ken ik de mensen helaas niet bij naam, maar we
worden altijd prima geholpen. Dat het personeel stug is klopt
zeker, maar het is toch gezellig en dat is dan wel grappig, er is
duidelijk een bepaalde magie aanwezig.
100
Niets veranderen zou ik zeggen!
We verheugen ons op 3 februari en hopen nog hèèèèl lang bij
Loetje een biefstukje te komen eten, want die zijn ongeëvenaard!
Ellen en Richard.

Vol- en leeglopende contacten
’Jaja, altijd maar weer zuipen op kosten van de baas, ik ken ze,
die reclamelui.’’
De oude Loetje op z’n best, want hij schalde zijn mening altijd
door de zaak. Even niet, zoals ik gewend was, van: ‘’shhhh, heb
je dat en dat al gehoord’’ aan de bar. Loetje vindt wat en hij
zegt dat. Geen reclameman doet dan hem na.
Die kwam ik geregeld tegen, aan de bar, het reclamevolk.
Heerlijk volk, ik ben er een paar decennia mee opgetrokken, als
vakbladjournalist van Adformatie. Dat café, ik moest er verplicht
naartoe, verschillende avonden per week. Niet vanwege een
of andere verslaving. Maar om mijn werk goed te kunnen doen.
Echt waar.
Al vroeg had ik geleerd: nieuws dat per telex, persbericht of per
post arriveert, ligt tegelijkertijd ook bij de concurrent.
En is daarom vaak wat minder interessant. Je moet het nieuws
HALEN. Want dan is het alleen voor jou en voor niemand
anders. En dat halen, dat deed ik bij Loetje. Wat een ellende,
voor je werk naar een café, een gezellig café ook nog.
En, inderdaad, de rekening aan het eind van een lange avond
bij je baas deponeren, ach wat vervelend allemaal. En dan
moest je nog gedwongen biefstuk en patat eten ook, met salade
voor de vitamientjes. Ook dat nog.
Maar niet heus.
101
Loet werd zo een deel van mijn leven. Ik was als journalist goed
opgevoed, strak in de leer. Je bronnen mochten nooit je
vrienden worden. Hoogstens goede relaties. Want als je een
keer iets rots over ze hoorde, dan was het lastig publiceren.
Maar bij Loetje werd dat principe wel op de proef gesteld. Je
werd er snel intiem met mensen. Daar zorgde het rokerige,
vaak wat broeierige sfeertje wel voor. Je contacten liepen al
snel leeg aan de bar, nadat ze eerst vol waren gelopen. Een
proces waaraan ik maar al te graag bijdroeg. Al kostte dat een
- aftrekbaar - centje of wat. Maar erin luizen, dat deed je ze
niet aan bij Loetje. Het was altijd off-the-record, mits... mits
het naar buiten kon. Ik moest er ook niet aan denken: grote
skoep in Adformatie, eenmalig, en dan Loetje niet meer in
mogen. Als onbetrouwbare journalistenhond de deur gewezen
worden door die reus van een baas, ter verdediging van de
stamgasten. Nee, dat risico wilde ik niet lopen.
Café Loetje. Ik ben er een betere journalist geworden en heb
veel reclamelieden en vele andere stamgasten er veel beter
leren kennen. De mensen achter het smoel in het blad. En het
bier smaakte altijd weer best. Net als de biefstukken.
Ik kijk dankbaar terug op al die jaren, die heel vele jaren.
Thanks everybody aan en achter de bar!
Michael van Os

102

Het mooiste plekje om een slok te drinken of een hap te eten.
Waar vindt je nog een plek waar je wensen gerespecteerd
worden? De vaste klanten (patiënten!) zijn best makkelijk, als
er maar gebeurt wat zij willen! Het geeft echter wel die
speciale band die je ergens anders niet zo snel zal vinden.
De meeste horeca-ondenemers gaan uit hun dak als je iets
speciaals vraagt. Echter bij Loetje is dat anders.
Een voorbeeld? Schrijver dezes krijgt na al die jaren nog steeds
met een glimlach z'n 1001ste doosje lucifers overhandigd,
probeer dat maar ergens anders!
Tweede voorbeeld, het bestellen van een halve!
Geen probleem. Voeg er aan toe, de onbeperkte ambitie om
het braadgenootschap tot een ongekend succes te maken en
u begrijpt wel waarom veel klanten hier al jaren komen.
Tolerantie? Voorbeeld: het kaartevenement! Een happening
alleen voor mensen zonder geduld en een vreselijk vocabulaire,
die bereid zijn de ergste verwensingen aan te horen en die de
volgende dag net zo vrolijk weer aanschuiven voor het volgende
potje, alsof er niets gebeurd is.
103
Nadat wederom naar je geestelijke vermogens wordt geïnformeerd
en je wordt uitgenodigd om iets lekkers uit te zoeken
bij het OLVG, worden de kaarten weer geschud. Je zal als
personeel hier maar mee te maken krijgen.
Kortom, de regenboog heeft niet zoveel kleuren als het
klantenbestand van onvolprezen LOET.
Harry Aurik

104
(K)eten aan het biljart
Een bevriend echtpaar is op dezelfde dag getrouwd als wij, zij
het een jaar eerder. De middelste van hun drie dochters is
bovendien op dezelfde dag geboren als onze dochter. De twee
kinderen schelen maar een paar uur.
Een prachtige reden en aanleiding om op de huwelijksverjaardag
gezamenlijk te gaan eten. Dat proberen we dus elk jaar te
doen. Een groot aantal keren was het al gelukt en nu waren we
het weer van plan, maar onze vriend moest dit keer voor zaken
buiten Europa zijn. Een dag tevoren bleek zijn reis ingekort te
worden en zou hij toch tijdig weer in Nederland zijn.
Het was onze beurt om het restaurant uit te zoeken. De tijd
daarvoor was nu erg kort, maar omdat onze vrienden nog
nooit in Loetje waren geweest leek ons een aardig idee om daar
eens gevieren heen te gaan. Dus geprobeerd om te reserveren,
maar zelfs voor de door ons aangegeven gelegenheid werd
natuurlijk niet gereserveerd: je weet: niet voor minder dan 7
personen! De kinderen waren nog erg jong en daarom hadden
we hen nog nooit bij deze gelegenheid meegenomen. Het
reserveringsbeleid van Loetje bracht daar verandering in, dus
reserveerden we voor acht.
Uiteraard was de stamtafel al bezet, maar:

Loetje was toen nog Loetje, er stonden nog biljarts
en daar mochten we dan wel aan eten! De kinderen hadden
allemaal al meer buiten de deur gegeten, dus wij dachten dat
het wel moest kunnen. Hoe kun je je vergissen: bij Loetje kan
de viering van je huwelijksverjaardag een absolute chaos
worden.
De kinderen vonden het prachtig, ze waren wel het een en
ander gewend, maar eten aan een biljart leek ze het einde.
Wat een teleurstelling, dat er een plank op het biljart lag, dan
maar een kaartspel met zijn vieren, zodat de ouders rustig aan
de andere kant konden zitten.
Na een paar drankjes volgde het voorgerecht. Inmiddels was
aan het tweede biljart een groep studenten aangeschoven, die
lacherig opmerkingen maakten over ouders met kinderen in
de kroeg. Voor wij er erg in hadden werd dat door onze kids
onmiddellijk afgestraft met een kanonnade van bierviltjes. Tja
als je kinderen de ruimte geeft nemen ze die ook.
Na wat bestraffende opmerkingen kon het hoofdgerecht toch
nog met enige rust genuttigd worden, maar de opmerkingen
bleven natuurlijk heen en weer gaan .
105
Toen kwam het toetje, met slagroom natuurlijk, ter plekke op
het toetje gespoten, maar ook op de handen van de meisjes...
De studenten zaten aan het andere biljart, met hun rug naar
ons biljart. Onze meiden vroegen heel lief, maar wel gelijktijdig
aan hen of ze van slagroom hielden. De heren draaiden zich
daarom ook vrijwel op het zelfde moment om, en kregen
natuurlijk een handvol slagroom in het gezicht geduwd.
Petje af voor die jongens dat ze niet overtrokken reageerden.
De chaos was daarna compleet, het was uiteraard te komisch
om te zien, laat staan dat we de dames nog tot de orde
konden roepen.
Het was een avond om nooit meer te vergeten, ook de meiden
praten er nog over, af en toe bij Loetje.
Piëta M. van der Werf en Jaap A.G. Bakker

Running Gags
Van 30 jaar Café Loetje heb ik een kleine 25 jaar bewust mee-
gemaakt. Bewust? Nou, er zat natuurlijk wel eens een stukje
“wit in de film”, maar in ieder geval koester ik een aantal
dierbare herinneringen.
Het was Gejus van Diggele die mij voor het eerst meenam en
enkele meters voor de ingang voorbereidde op een mogelijke
ballotage. Was een potentiële klant van zijn reclamebureau
immers niet tijdens een new business gesprek getrakteerd op
de tekst “Je weet toch waar het voor is, hè?, terwijl Loet het
bestek met een minachtende blik voor de man op tafel smeet
en hem, zogenaamd per ongeluk, hard tegen de schouder
stootte. Hierop verliet de klant in spé het etablissement met
het vaste voornemen nimmer in deze hellekrocht van
Mokumse gezelligheid terug te keren.
“Een klant zonder humor blijft een risico en de relatie zou dan
toch wel niet lang geduurd hebben”, dacht ik hardop. Voor mij
was Loet genadig. Zonder veel slag of stoot kon ik beginnen
aan mijn proefperiode en al snel kon ik mijzelf als ‘ingeburgerd’
beschouwen.
“Mellekje, meneer Tiebosch?” vraagt Loet bij binnenkomst, de
consumptiebehoefte taxerend. “Nee Loet, doe maar een maltje”.
106
Hij had het echter goed gezien, het hoofd stond naar nonalcoholico
en terwijl de kreten “Een kogelflesje voor de kleine
jongen” en “Vic, ben je ziek?” over de bar vlogen, voegde hij me
op gedempte toon toe: “Laat maar lullen”. Loet begreep dat
elke poging tot discipline ondersteuning verdient. Een
welhaast ijzeren discipline is dan ook vereist om te ontsnappen
aan de dodelijke cocktail van gezelligheid met vrienden en
vakgenoten, entertainment van achter de bar en het ook nog
voeren van constructieve gesprekken die echt met werk te
maken hebben... ”the ultimate alibi!”.
In de jaren die volgden ontstonden vriendschappen, werden
plannen gesmeed én uitgevoerd alsook door Loet ondersteunde
initiatieven ontplooid, zoals de mede door mij
opgerichte reclame-biljartvereniging S.I.V.B. (Soms Is Vierkant
Beter) waar menig prominent uit “het vak” lid van was en
natuurlijk het “Braadgenootschap”, tot op de dag van vandaag
een van de “highlights”.
Mijn vader was tijdens de bijeenkomsten van het Braadgenootschap
een graag geziene gast, en werd door Loet steevast
“senior” genoemd.. Hoewel senior door mij werd uitgenodigd
wilde hij mij en anderen ook wel eens wat aanbieden.

Daar was echter geen sprake van. “Je hebt je hele leven al voor
die klootzak betaald” motiveerde Loet met een knik in mijn
richting de streepjes die op de bon van junior werden bijgeschreven.
Het werd een “running gag” zoals er nog veel meer waren die
tot een traditie gingen behoren. En zo werd een regelmatig
bezoek aan Loetje voor velen een hoeksteentje van het
bestaan.
Victor Tiebosch
107
Buffelen
Graag wil ik uiteraard ook mijn bijdrage leveren aan het ‘Loetje
–30-jarig-bestaan-Boekje. Aangezien er geen sketches (of hoe
jullie dat goedbedoelde amateur-cabaret zo mooi noemen)
gedaan mogen worden, moet ik maar wat leuks op papier zetten.
Ik ben een werknemer die hier kwamen solliciteren met het idee
om na maximaal twee jaar weer van het toneel te verdwijnen.
Inmiddels ben ik “so called married” (met een collega die hier
ook een half jaar heeft gewerkt), heb twee kinderen, en sta hier
nog steeds te buffelen... Ja, 7 1/2 jaar alweer... Volgens mij heeft
Jaap er nog spijt van dat hij destijds ‘ja’ heeft gezegd.
Begonnen met avonden van 365 happen en dat al veel vinden!
Maar dat behoort tot het verleden, sterker nog, in december van
het afgelopen jaar hadden we een lunch met zoveel happen.
En nou kan ik natuurlijk nog wel een heel verhaal over Foppe
schrijven, maar dat komt wel als hij met pensioen gaat (en dat
duurt niet lang meer, ha-ha-ha, flauw grapje tussendoor), want
dan gaan we natuurlijk ook wel een boekje open doen!
Hoe dan ook, een leuke tijd gehad en ik hoop ook nog te hebben
zolang ik hier ben.
XXX Claudia

1977 - 2007
1977: De Cleen start zijn reclame advies centrum onder het
motto: "wat ik zelf niet weet of kan vraag ik een ander te
bedenken of te doen".
1979: Het succesvolle bureau kiest domicilie in een indrukwekkend
pand aan het Johannes Vermeerplein. De lunch,
klanten spreken graag af om 11.00 uur, wordt overwegend
genoten in de Van Baerlestraat.
Op zoek naar een eenzaam broodje passeert de Cleen op
aanraden van zijn secretaresse Miryam café Loetje en wordt
geconfronteerd met een eigenhandig gemaakt aanmoedigings-
bord waarop te lezen valt dat hier te verkrijgen zijn een tosti,
een bal gehakt en dat honden welkom zijn. Met de nodige
reserve wordt de stap naar binnen gezet. Dat heeft-ie geweten.
Een vorsende bijna 2-meter man met poetsdoek informeert
onmiddellijk naar de behoefte en pakt geroutineerd een vaasje.
In een keer goed. De blik valt op 3 wedstrijdbiljarts strak
geordend en met zorg en liefde onderhouden. Op de vraag of
er gebruik kan worden gemaakt van deze uitdaging klinkt het
"Ken jij dat dan?" "Ga je gang en gooi geld in de klok". Na
enige probeerballen klinkt het weinig bemoedigende "Je stoot
te hard" en na enige aarzeling "ga maar door."
108
Zijn zakeninstinct zegt dat hij een goudmijn heeft aangeboord.
En dan verschijnt Anouschka. Fris, vrolijk, fruitig. Via haar wordt
uit de doeken gedaan dat de eigenaar en zijn broer de zaak
runnen en dat hun oorspronkelijke bezigheid de slagerij betrof.
De Cleen informeert na een paar weken of er iets anders dan
een bal gehakt, inmiddels ook een uitsmijter, uit hun handen
kan komen. En ook iets anders uit de luidspreker graag.
De biefstuk doet zijn intrede en onder anderen J.J. Cale.
De Cleen betrapt zich op de magnetische werking blijft steeds
vaker een kwartiertje langer biljarten. Miryam vangt dit
uitstekend op. In het informele circuit van reclamemensen
maakt de Cleen gewag van zijn nieuwe uitspanning en troont
een aantal van hen mee. Zonder ook zelf maar een sigaret
gerookt te hebben veroorzaakt hij een kettingreactie zonder
weerga. Hij laat graag zijn klanten en collega"s hierover zelf
aan het woord:
1979:
"Wat een ballentent, maar wel gezellig": studio van Heusden.
"Schitterende biljarts en goede port, wel een gekke man": Fons
Schouten illustrator. "Ordinair en sexy": Piet Sybrandy, de Pat
Boone van Noord Holland, directeur van Kokom Advertising.
Lex Bosma, directeur van het arride bureau Dorland, op advies

van de Cleen omgezet in Oasis: "Hij zeikt altijd over mijn ruiten
jasje, voor de rest een wereldtent. Alleen voor mijn vrouw hoeft
dat knuffelen niet zo."
1980 en verder...
"Ik kom graag naar Amsterdam. Zorg dat de campagne staat
als een huis dan blijft er ruimschoots tijd over voor een
biefstuk bij Loetje": Daan de Ridder, Milton Bradley van o.a
Dr. Bibber en Yahtzee. Mathieu Loyen," lts Best to be direct"
Dell Computers - Jaap Houthuysen: "Volgende keer voor mij"
Vrumona, Heineken.
De Cleen beseft dat deze litanie meer gaat lijken op een
bureaupresentatie dan op een ovatie voor Loetje en de mensen
erachter. Een pas is op zijn plaats. Derhalve.
Niet onvermeld mag blijven het uiteindelijke lidmaatschap van
Frederik Hendrik, de ultieme biljartervaring van de Cleen in
clubverband. Het team: Loetje, Dirk, Jaap en Henk spelen
"groot" in de dependance van Café Kil. In tegenstelling tot de
naam was het er bloedheet en het plafond te laag. Er zijn meer
biljarters verderop en er wordt geklaverjast. De Cleen is aan
stoot en maakt een van zijn opmerkelijke wonderstoten en
109
en scoort. Hij schreeuwt het uit en springt op. Zijn keu blijft
achter in het plafond.
Uit de verte nadert een woedende librist en gaat over tot
verbaal geweld. De Cleen riposteert met de onvergetelijke
woorden "Ik vind u een bal gehakt"
Loetje vormt een schild en beide biljarters maken hun serie af.
Deed die grote eindelijk waar hij voor gebouwd is.
Het bureau de Cleen is zonder goodwill van de hand gedaan
en de Cleen zelf wordt nog steeds, weliswaar met grote
tussenpozen, gesignaleerd in de Johannes Vermeerstraat of in
Ouderkerk a/d Amstel waar zich een spin off van de gelijknamige
onderneming bevindt.
"Ik kan die meisjes niet missen" aldus de Cleen.
2007: Lang zullen ze leven.

Met dank aan iedereen bij dit uit de hand gelopen project
We waren een beetje laat met ons plannetje voor dit boekje,
ter gelegenheid van het 30-jarige bestaan van Café Loetje.
Expres. Dan kregen we ook niet al te veel ingezonden stukjes,
dachten wij. Hooguit voor een paginaatje of twintig. Net leuk.
En goed te doen, in die korte tijd. Dat bleek een ernstige
misrekening. Dankzij uw enthousiasme is dat aardig uit de
hand gelopen; ruim honderd pagina’s!
Café Loetje is populairder dan wij dachten. En iedereen maar
over die biefstuk zeuren… enfin:
Vormgeving en opmaaak: Ludi Schäfer
Redactie teksten: Pieter Wilschut
Drukwerkbegeleiding: Jur Wisse en zijn meisjes (PMP)
Teksten: Bijna alle klanten van Café Loetje
Sponsorwerving en algemene bemoeienis: Rob Verwoest
Bijzondere (fin.) bijdragen: Irene van Café De Vrije Handel, Ouderkerk a/d Amstel
en alle adverteerders die aldus hielpen de kosten van dit boekje enigszins in de
hand te houden.
Fotografie: Pien Klinkhamer en vele anderen
Druk: Drukkerij Haarmans Beverwijk
110

Adformatie kon niet zonder Loetje.
Loetje kon niet zonder Adformatie.
(Of zou de waarheid in het midden liggen?)

don schothorst
When you’re
hooked,
you need
SolutionS.
SolutionS Addiction Treatment Consultants
Bouwheerstraat 55 - NL-3772 AL Barneveld - The Netherlands
Tel +31 (0)342 470 930 - Fax +31 (0)342 470 497
info@addiction-solutions.nl - www.addiction-solutions.nl

Werving, selectie en coaching van communicatieprofessionals
Loetje:
30 jaar het sterkste merk in de reclame.
Iedereen bij Loetje van harte gefeliciteerd.
Mastwijk Consultancy Drentestraat 11 1083 HK Amsterdam www.mastwijk.nl

“In 1977 we introduced Loetje to Amsterdam.”
with a daring no-budget campaign.”
The rest is history.”

Het leukste van
op vakantie gaan
is het thuiskomen
bij Café Loetje
BBI Reizen Ruysdaelstraat 9-13 1071 WX Amsterdam www.bbi-reizen.nl

Het Braadgenootschap
Johannes Vermeer
bedankt
haar Bijkantoor
Café Loetje
voor 30 jaar spraakmakende
geschiedenis en vooruitgang
www.braadgenootschap.nl

Drukkerij Haarmans Beverwijk
www.haarmans.nl
Wij plaatsen deze
advertentie echt niet
omdat wij hopen
daarmee ook
de drukwerkorder
voor die roze bonnetjes
in de wacht te slepen.
Evengoed gefeliciteerd met
jullie 30-jarig bestaan!