Februari 2013 - Doarpsnijs Exmorra

engt het naar haar thuisbasis, alwaar het dier opgelapt wordt of in
de vriezer gelegd. Via Amivedi wordt het signalement van het
gevonden dier nog diezelfde dag verspreid. Tenzij je als eigenaar zo
slim was om je telefoonnummer aan de binnenkant van het
halsbandje te schrijven. In dat geval word je dus gebeld door een
medewerker van de dierenambulance.
Dit stadse systeem is dermate efficiënt dat ik zelfs een paar keer
gebeld ben op een moment dat ik zelf nog niet eens wist dat mijn
kat überhaupt vermist was geweest. De eerste keer ging het om
een nog jong katje dat op zijn ontdekkingstocht naar de overkant
van de straat was afgedwaald. Een dame daar had hem bezorgd
opgepakt en – enigszins voorbarig – als vondeling bij de
ambulancedienst aangemeld. Met als gevolg dat ik de kat een uur
later bij de dierenbescherming kon komen ophalen tegen betaling
van 25 euro aan verzorgingskosten, omdat hij volgens protocol gelijk
bij aankomst was ingeënt. En dat terwijl ik dat diezelfde week al
door mijn eigen dierenarts had laten doen.
Ook ben ik een keertje gebeld met de woorden: “Ja, goedemiddag.
Kazan is helaas overleden.”
Omdat ik geen idee had met wie ik sprak, kon ik die mededeling
absoluut niet plaatsen en dacht ik met een hartverzakkende schok
dat het over een klasgenootje van Emma ging.
“Wàt?? Wàt zeg je nou?”
“Uw kat. Kazan. Hij is dood aangetroffen op de Prins Alexanderlaan
en we hebben hem overgebracht naar ons pand aan de Korperweg.
Gecondoleerd. Wanneer schikt het u om hem op te halen?”
Om de verwarring compleet maken, sprong op ongeveer datzelfde
moment Kazan in levende lijve bij mij op schoot. Ik was opgelucht,
natuurlijk. Niemand dood. Geen kind, goddank. En ook geen Kazan.
Maar… hoe kwam die man aan de andere kant van de lijn dan aan
zijn naam en mijn telefoonnummer?
Al snel bleek dat de halsbandjes bij het omdoen per ongeluk waren
verwisseld: de dode kat was Otto, het broertje van Kazan, die ik nog