Februari 2013 - Doarpsnijs Exmorra

veel te veel geld hebben overgedragen aan een speciaal
dierencrematorium.
Ik zou nog pagina’s vol kunnen schrijven met dit soort verhalen.
Maar nu is Arie kwijt. Al bijna een maand. Ik snap niet waar hij is
gebleven. Ja, het meest waarschijnlijke is dat hij hartstikke
morsdood is gereden, alleen heb ik ‘m nog nergens zien liggen.
Rondgevraagd, her en der. Niks. Niemand heeft ‘m gezien. En dus
blijf ik twijfelen. Zou hij dan toch…? Of heeft iemand hem soms…?
Het is niet gebruikelijk hier, weet ik al lang. Om te stoppen voor een
onbekende dode kat. Laat staan om hem te begraven. Toch is dat
precies wat wij gedaan hebben, een tijdje geleden. Alleen omdat hij
vlak voor ons huis lag. Ik weet niet exact meer wanneer dat was.
Ergens rond het vorige voorjaar. Misschien aan het begin van de
zomer.
We kwamen ’s avonds laat aangereden vanuit Exmorra. Ter hoogte
van ons erf lag een kat languit uitgestrekt op het midden van de
weg. Het licht van de koplampen reflecteerde in zijn ogen.
Geschrokken stapten Emma en ik uit.
“O nee! Het is Arie! “
En inderdaad. Daar lag onze rode kater. Zo dood als een pier. Hij
was nog warm en onbeschadigd, het moest nog maar net zijn
gebeurd. Met tranen in m’n ogen heb ik ‘m opgetild en naar de
schuur gedragen.
Terwijl ik ‘m daar neerlegde, kwamen de andere katten toegesneld
in de hoop op eten en aandacht.
“Even opzij jongens,” mopperde ik geïrriteerd, en zachtjes duwde ik
de opdringerige Moos en Justin opzij, “en jij ook, Arie.”
Arie?
Ik keek naar de dode kat. Sprekend Arie. Maar toch niet Arie, want
die stond langs m’n been te strijken.
“Arie! Je leeft! Haha, je leeft!”