trip naar het zuiden, de hitte, de saaiheid en vermoeidheid heeft menigeen van ons parten gespeeld en we boden weinig weerstand tegen de neerwaartse druk van onze oogleden. De TOM TOM heeft een speedwarning en ik moet wel erg diep ingedommeld zijn geweest vooral ik een alarmsignaal te horen kreeg. Aanvankelijk negeerde ik deze waarschuwing, maar na herhaalde meldingen keek ik toch maar eens met een half oog naar de snelheidsmeter … 146 km/u !!! Ik was terstond klaarwakker. Kurt is een erg loyale en toffe gast, maar onbegrensd in handelen en doen. Heb ooit eens de term ‘ongeleid projectiel’ opgevangen en deze omschrijving past perfect bij zijn persoontje. Hoe de trailer zich bij deze erg hoge snelheid en zonder stabilisatoren in een rechte lijn hield is mij nog steeds een compleet raadsel. Het was perfect denkbaar dat het hele zootje aan het ‘zwabberen’ sloeg en dan zijn de gevolgen niet te overzien. Kurt heeft nadien niet meer gereden, we hebben hem in een hoekje van de dubbelcabine gedumpt. Doorheen Spanje was het vooral zaak attent te wezen rondom Barcelona. Het was mijn nalatigheid door niet te assisteren dat Erik een verkeerde afslag nam, waardoor we in de drukke buitenwijken van deze Catalaanse hoofdstad belandden. Niet zonder moeite daaruit gesukkeld om vervolgens wat verder weerom in de chaos terecht te komen. Enfin: TOM TOM uitgeschakeld en ons gefocust op de schaarse richtingswijzers. Het bleek dat we vlugger konden anticiperen dan het richtingsgevoel van onze mechanische vriend die herhaaldelijk op tilt sloeg. Met wat vertraging terug de juiste weg getraceerd richting Tarragona. In de late namiddag goed en wel gearriveerd in Valencia waar we dadelijk een asiel voor trailer en Patricia opzochten. DE TROUWDAG Iets wat me totaal ontgaan was, is dat Patricia nog geprepareerd en aangekleed moest worden. Met natte handdoeken van het hotel hebben Willem en Erik in volle centrum de wagen spotless afgeleverd en de lokale bloemist heeft verder de PL 17 voorzien van smaakvolle flora en dito witte linten. Zoals eerder aangegeven, nu mocht Patricia geen verstek geven. Willem als ceremoniechauffeur, geflankeerd door een inwoner van Valencia als gids, hadden de taak Tiscar en haar vader thuis op te pikken om ze vervolgens plechtstatig naar de kerk te loodsen. De bruidegom en gevolg hadden postgevat aan de poort van de kerk, aanvang eredienst 11u30’ Natuurlijk, wie daagde er niet op ? Bruid, vader en wagen. Allerlei rampscenario’s spookten doorheen mijn hoofd. AUB, niet nu, vooral niet nu ! Met wat vertraging maakten ze dan toch in alle glamour hun opwachting, in alle eerlijkheid had ik op dat ogenblik meer oog voor de wagen dan voor de bruid. De talrijke omstaanders keken met bewondering naar zoveel gratie van zowel bruid als oldtimer, ze waren het stralend mikpunt van talloze lenzen. Het valt me steeds op dat weinigen het merk <strong>Panhard</strong> kennen, zelfs land van herkomst is vaak te hoog gegrepen. Een nobele onbekende als het ware. Nobel van inborst en onbekend van origine. DE TURBULENTE TERUGWEG Het huwelijksfeest is verder vlekkeloos verlopen. Prachtig en zonovergoten decor en de assimilatie tussen Spanje en Vlaanderen was opperbest, verrijkend zelfs ondanks de taalbarrière. Het after party gebeuren, met name de terugreis verliep minder vlot, in mineur zelfs. Maandagochtend Patricia terug op de trailer geplaatst en meteen merkten en hoorden we een verdacht gekreun. Niet dadelijk te detecteren, we dachten in eerste instantie aan de teruglooprem die wat haperde. Niet dus, tijdens de lange terugweg zou spoedig blijken dat een versleten wiellager ons vele zorgen zou baren. Voor alle duidelijkheid hebben we de rit richting kille landen met twee piloten aangevat. Willem was de dag daarvoor om familiale redenen reeds met Ryanair afgereisd en Erik breide er samen met zijn echtgenote nog een extra week vakantie aan vast. Wat maakte dat Kurt (remember 146 km/u) en ik samen de terugtocht voor onze rekening namen. Vooreerst toch duidelijke afspraken gemaakt: geen gekke dingen en het gaspedaal op halve kracht. Kurt heeft zich verder voorbeeldig gedragen. We zouden in één ruk huiswaarts keren en we praten hier toch al gauw over een afstand van zo’n 1700 à 1800 km. In de dubbelcabine een stevige matras geïnstalleerd zodat de bestuurders om en om konden rusten en slapen, want het dreigde een nachtrit te worden. De schatting was dat we rond 03.00 u in Parijs zouden aankomen, wat maakte dat het daar dan doenbaar is om met de periphérique te worstelen. Dus via Millau (brug is een waar kunststuk), Clermont Ferrand en Bourges de meer aangename route gebezigd. Redelijk fris en monter dan bij Kortrijk Vlaanderen binnengereden rond 06.00 u. Maar we zijn enorm gediend geweest door een reddende engel, onnoemelijk veel geluk gekend. Op het nippertje zijn we aan een ramp ontsnapt en dit is geen overdreven statement, verre van zelfs. Zoals hoger aangegeven was de wiellager niet bestand tegen zijn taak. De hele terugweg bedroeg exact 1712 km en op 200 meter (!) van de voordeur verliezen we een wiel. Alleen in slechte B-films kom je zulk scenario tegen, onwaarschijnlijk. Stel je voor dat dit gebeurt was in de Languedoc of de Auvergne of erger nog op de drukke rondweg omheen Parijs, de gevolgen waren niet te overzien. Gelukkig was het een dubbelasser zodat we verder zonder schade Patricia veilig en wel terug op stal konden plaatsen. Waar is dat wiel? Of heeft het iets met het opschrift te maken? En als finale is er echt iets het vermelden waard. Die maandag op de terugweg tegen valavond keek ik in mijn achteruitkijkspiegel naar de wagen en de tanige zonnestralen deden het goud van het embleem schitteren in mijn ogen, net alsof Patricia naar mij knipoogde. That’s my baby, I love her Jan Cuypers, met dank aan Willem, Erik en Kurt <strong>Panhard</strong> 22 Koerier
<strong>Panhard</strong> 23 Koerier