De Tuinfluiter nr. 1 voorjaar 2008 - Zwn Volkstuinen

Nogmaals: de Paardenstaart!
Een lapje grond, een huisje, bloemen, groenten, een ligstoel en een parasol. Dat is wat
volkstuinders een paradijsje noemen. Veel ZWN-ers zullen dit beamen. Wat is er mooier
dan stil te genieten van je inspanningen; het timmeren van een huisje, het spitten van een
paar meter grond…?
Toch kan het gebeuren dat je nog geen week later met een bedrukt gezicht moet vaststellen dat al je
gezwoeg bijna voor niets is geweest: de regen is met bakken uit de hemel komen vallen, een inbreker
is in je huisje op bezoek geweest, ongedierte heeft het gewas aangetast, het fruit is van de boom
geblazen en de paardenstaarten zijn even zo vrolijk weer in grote getale opgekomen.
De paardestaart, ook wel heermoes of akkerpest genoemd is een
eigenaardig ding, iets tussen een varen en een naaldboom in.
Driehonderd miljoen jaar geleden vormde de plant hele wouden van
die typische groene, als segmentjes in elkaar geschoven sprieten.
Ze planten zich voort door middel van sporen, net als bij de varens en
paddenstoelen. Ze houden van arme grond. Voor vee is de plant licht
giftig, voor onze handen is het als schuurpapier door de kristalletjes
kiezelzuur.
Straks in het voorjaar komen er twee types
heermoes boven de grond: bruine stengels
zonder zijtakjes en groene waar wel
takkenkransen aanzitten. Op de bruine
stengels verschijnen een soort aren bezet
met ontelbare doosjes met sporen. Op een
paardenstaart ziet u geen bijen of andere
insecten: sporenplanten hebben een wat
ingewikkelder manier van voortplanten. Daarover misschien een
volgende keer.
Allemaal leuk en aardig om te weten, zult u zeggen, maar hoe raak ik
verlost van dat prehistorisch tuig? Daar kunnen we kort over zijn: heel
veel schoffelen en de bodem verbeteren. Of misschien een dinosaurus inhuren…!?
Dick Saher
15 De Tuinfluiter, 52 e jaargang, nummer 1, voorjaar 2008