Kunst Omdat het Moet

62
Opinie
Gina Lollobrigida
Laatst was het weer zover, geen ontsnappen
aan: vier hongerige bekjes
keken hunkerend mijn kant op, wat de
pot zou schaffen? Toscane? Stockholm? Rome?
Drie of vier sterren? Half of vol pension?
Jazeker, onze jaarreis diende ingeblikt, en bij ons
is dat steeds als een soufflé die maar niet wil
rijzen. Mijn schuld, uiteraard.
Men neme een man die zijn jeugdbewegingsbroekje
nooit is ontgroeid, die zweert bij het
muffe canvas van oude tenten, bij avontuur, eenwording
met de natuur, een kabbelend riviertje
en vroege vogels, en men plaatse daartegenover
een kwartet dat beslist een schattig huisje wil,
met zwembad, zon en zee, vlakbij een gezellig
stadje met een leuk marktje en fijne mensen. In
één woord: een schreeuw om zekerheid.
’t Begint als bij een CAO, want dat samenzweerderig
viertal hier gaat in staking, weigert nog langer
te kamperen, en eist een vroege boeking, en
wel op staande voet. ’t Is al welletjes geweest. In
die tent regent het binnen! Al jaren.
‘Wake up, Daddy! Den oorlog is al gedaan! Den
elektriek is al uitgevonden!’
‘Maar kinderen, de voeling met de natuur, het
fluiten van de vogels, het mos tussen de tenen,
de…’
‘Ik voel liever een goeie matras. En mijn Ipod kan
ook fluiten. Hoor maar.’
‘Dan maar niet op reis, pa. Mijn vriendinnen
hoeven ook niet meer mee. Ik word achttien in
september. Acht-tien! Hallo?! En beslis nu maar
vlug, of mijn vakantie zit vol.’
Passeren de revue: een CM-kamp, een chirokamp,
een KSA-kamp, een taalbad, een festival
of drie, vier, een kalligrafiestage, een vriendinnenfietsweek,
een… wat rest is slechts een
handvol dagen in juli, want die andere staan alle
volgeboekt, en het woord gezin is daar nergens
in te bespeuren.
mei’10
De gezins-CAO
‘Goed, we weten nu wanneer,’ besluit ik
vlug. ‘Jullie houden de periode vrij, en
de rest regel ik wel.’ (Een lekker goedkope
last minute, denk ik stil, maar mijn
vrouw raadt natuurlijk mijn gedachten.)
‘Niets van. Als we willen boeken, moet dat nu.’
Als zij spreekt, begrijp ik alles altijd iets sneller
en beter.
‘Ok. De Hoge Venen, dan?’ probeer ik maar.
‘Hè pa, toch niet wéér naar de Ardennen? Je
komt daar geen levende ziel tegen, die bomen
zijn allemaal ‘tzelfde en wandelen kan je in Lochristi
ook.’
‘Maar Astridje, die prachtige natuur, die meanderende
rivieren, die sierlijke herten…’
‘Die hebben ze in ’t Domein ook. Zes stuks, naar
’t schijnt. Van die bruine.’
‘Milan of Barcelona, pa! Toe nu! Je bent toch zot
van cultuur? Gaudi, Picasso…’ brengt mijn zoon
Hè pa, toch niet wéér
naar de Ardennen?
in, maar eigenlijk wil hij San Siro of Nou Camp
zeggen.
‘En er zijn daar zo van die mooie Spaanse vrouwen
… hihi… zo van die Penelope Cruzes en
Gina’s met …euh van die… Lollobrigida’s…
dat zie jij toch graag, hé, pa?’
Ik voel de ogen van mijn vrouw in mijn huid branden,
duik weg in die dampende mok soep, en
begin naarstig de vermicelli te tellen.
‘Pa doet in zijn broek in een vliegtuig?’ hoor ik
een dochter zeggen. ‘Die springt daarboven bij
zowat iedereen op de schoot, van de schrik.’
‘Zeker, bij… Gina met haar Lollo…’ piept die
verdomde kleine weer stil, maar mijn voet belet
hem zijn zin af te maken.
‘Wél?’ vraagt vrouwlief die ongeduldig begint te
worden.
‘Ok,’ zeg ik, ‘de vallei van de Ahr, in Duitsland?
Wonderschoon, zegt men.’
‘Duitsland. Neen, bah!’ Drie kinderen tegelijk.
‘Wat bah?’
‘Ja, ‘k weet niet. Liever Frankrijk, of
Italië. Duits, dat klinkt zo raar.’
‘Goed, de baai van de Somme dan.
Picardië. Een huisje, met zwembad.
Te nemen of te laten.’ Geef toe,
lezer, een mooie geste, niet?
‘Schijnt de zon daar wel?’ twijfelt
één van mijn dochters, die
Nummer9080
Nummernegentienmeitweeduizendentien
onraad ruikt, en een natuurpark
vermoedt.
‘De zon is er voor alle mensen,’
weet ik filosofisch.
‘Afgesproken,’ ruimt mijn
vrouw af, en haar beslistheid overtuigt de hele
kroost. Ze knikken nu met z’n allen. Ja, Picardië,
dat klinkt wel goed. Is ’t ver, overigens?
‘Valt mee,’ maar ik plak er natuurlijk geen getal
op, want dat kon wel eens aardig tegenvallen.
Veel verder dan de Ardennen is dat immers niet.
Nu de rust is weergekeerd, pols ik vlug nog even
naar de korte meivakanties, want ze konden ook
daar wel eens snode plannen smeden.
‘Maak je geen zorgen, pa,’ antwoordt Astrid.
‘Dan ga ik naar de Ardennen…’
‘Pardon? De Ardennen?’ val ik van mijn stoel.
‘Maar je zei net…’
‘Ja, pa, met mijn lief, en een koppel. Dat is gans
anders…’
‘En je weet toch dat ik begin juli naar Werchter
ga, hé, pa?’ Ons Julie.
‘Hoezo, Werchter?’ probeer ik weer recht te
kruipen.
‘Welja, lekker met een tentje. Zelf koken en kamperen….
Tof. Met vrienden.’
‘Jij? Een tent?’ Bam!, ik weer neer op de grond.
‘En ik ga op CM-kamp naar Duitsland,’ besluit
mijn zoon. ‘Schnaps und Schnitzel.’
Ik reageer al niet meer. Uitgeteld tel ik de sterren.
En vanuit de keuken hoor ik mijn vrouw nog zeggen:
‘Doe jij dan de was en de plas, eind juli,
want ik zal er niet zijn tijdens de zomerkampen
van de gasten? En och ja, ook op je verjaardag
niet. Fietsen met de vriendinnen.’
Als ik wat later weer bijkom, zie ik mijn kroost om
me heen staan, als rouwenden rond een lijk. Ik
moet aardig buiten westen zijn geweest, want als
mijn vrouw me recht wil helpen, spreek ik haar
toch wel aan met Gina Lollobrigida zeker!
En dus laat zij mij prompt weer vallen – nu nààst
het tapijt, wel te verstaan – en stapt gedecideerd
naar de wasplaats. Drie tellen later, krijg ik een
zwabber toegestopt, voor het stof onder de kasten.
Ik lig daar nu toch.
Ja, lezer, voortaan mag ik hier wekelijks eens op
reis door het huis, samen met Lollobrigida, want
zo heeft mijn jongste die dweilstok gedoopt. En
deze zomer gaan we naar Warschau, dat werd
bij meerderheid beslist. Mijn veto ligt bij het stof,
in de vuilnisbak. (lvdv)