koorkrant 1-2010.pdf - Interkerkelijk Koor Recreation

Kerstmarkt 12 december 2009
Voorafgaand aan dit optreden zongen wij woensdag de 9de de generale
repetitie.
Dat dit niet altijd vlekkeloos verloopt, zal niemand verbazen.
Zo ook mijzelf.... eh.... ik moet namelijk opbiechten dat ik niet echt goed
beslagen ten ijs kwam, afgelopen woensdag. En ik weet het hoor, het zijn
excuses, maar de vermoeienissen van werk en verjaardagsdrukte, slaan soms op
de meest onmogelijke momenten toe.
Tussen mijn medesopranen staand, begon ik vol goede moed aan de eerste van de
17 nummers die we op 12 december zouden zingen, dit ging nog redelijk! (zal de
koffie geweest zijn, die ik nog even voor half 8 naar binnen geslobberd had)
Na een paar nummers begon het al te haperen bij mij, ik moest af en toe
meegluren bij Petra H. en bij Lukie, om nog een regel uit te kunnen zingen.
Op de een of andere manier kunnen sommige versprekingen behoorlijk op de
lachspieren werken, neem nou deze: ipv “she bore to us a Saviour”, zong ik uit
volle borst: “He bore to us a Saviour!” Terwijl ik dat dan zing, besef ik ineens
dat dit natuurlijk helemaal niet klopt, en kan ik een opkomende lachkriebel nog
net binnen houden met een enorme grijns. Tja, uitstraling, he?
Het gevolg is wel dat (helaas) Lukie en Petra deze verspreking ook gehoord
hebben, en stilvallen in een lachstuip.... sorry Eibert, ik zal me weer
concentreren!
Aan het bijna eind van 17 nummers zal duidelijk zijn dat die concentratie weer
weggezakt is; als Eibert het intro van A jolly jazzy Christmas speelt, vraagt Elly
lichtelijk in paniek wat de beginregel is, en aangezien er altijd behoorlijk op mijn
tekstvastheid gerekend wordt, laat ik me niet kennen en fluister haar toe: `now
it’s time to say goodbye’. Als we inzetten blijkt mijn enorme
vergissing! De juiste beginregel moet zijn: ‘Santa shimmy down
the chimney tonight’.... en tja, dan is de lachkriebel niet meer
tegen te houden en solidair als ze zijn, gaan ook Elly en Lukie
gestrekt! De tranen biggelen bij sommigen over de wangen, ook
bij mij, en echt hoor, ik probeer me te herstellen, maar het lukt me niet, en zo
bega ik nog een verspreking: shalala ipv falala! En dan gaat ook Petra gestrekt,
en valt de halve sopraanpartij uit, en zelfs een woeste blik
van de dirigent kan ons niet meer tot rede brengen!
Aan het eind van de avond beloof ik Eibert plechtig dat het
zaterdag vlekkeloos zal gaan, met nog wel even de opmerking
dat het in ieder geval niet aan onze uitstraling zal liggen!