Met een prettige en gezellige kennismakingsmiddag hebben de ...

Een tijdje geleden zag ik op de mededelingenmonitor
dat er nog drie kaartjes waren voor
de opera. Nu had ik nog nooit een opera bijgewoond
en ik, cultuurliefhebber en linksehobbyist
zijnde, verzond dus maar een mailtje.
Voor een zacht prijsje kon ik mee met een
select gezelschap van dertig leerlingen in de
bus naar Amsterdam, naar het Muziektheater
voor een workshop, een rondleiding en
natuurlijk de opera zelf: La Traviata van Verdi.
Na een voorspoedige busreis kwamen we aan
op het Waterlooplein in de hoofdstad. Daar
ligt de Stopera, het stadhuis en de opera, in
één complex! We begonnen met een operaworkshop.
De workshop bestond uit allerlei
kleine opdrachtjes, van het improviseren van
korte scènes tot stukjes zingen (gelukkig voor
MET SCHOOL NAAR LA TRAVIATA
iedereen hoefde niemand solo!), ritmeoefeningen
en tableaux vivants. Voor de nadere
bestudering van de didactische capaciteiten
van de cursusleidster, werden onze artistieke
producties vastgelegd op beeld. Dat zorgde
voor wat beroering, maar ter geruststelling
kan ik melden: we staan écht niet op YouTube.
Natuurlijk hadden veel opdrachten een link
met La Traviata en leerden we al spelende het
verhaal van de opera kennen. Als klap op de
vuurpijl mochten we ook nog een professionele
operazanger, die vanavond mee zou zingen
met het koor, de hemd van het lijf vragen!
Na deze uiterst vermakelijke workshop was
het tijd voor de rondleiding. Hier kwam ik
erachter dat de opera veel meer is dan een
gebouw met een grote zaal en kleedkamers.
Alle kostuums worden ter plekke gemaakt en
er zijn ateliers voor kleding en hoeden, voor
pruiken en decorstukken en eigenlijk alles dat
er voor een stuk nodig is wordt in het gebouw
zelf gemaakt. Wij hadden de eer, omdat wij
zo’n geweldige groep waren (dit is niet alleen
mijn mening!) om een kijkje te nemen in de
ververij. Hier worden alle stoffen in de juiste
kleuren geverfd, voordat ze naar het naaiatelier
gaan. Geen import uit China dus: alles
homemade bij de opera.
Na deze inwijding in de kostumering mochten
we echt backstage: naar de kleedkamers van
de spelers van vanavond en een kijkje bij de
opbouw van het podium! Gigantisch is zo’n
enscenering! Evenals de zaal, die je vanuit
het perspectief van de acteurs kon zien. Je
moet het maar kunnen: in je rol blijven terwijl
honderden gezichten vanuit een halve cirkel
naar jou kijken.
Na de rondleiding pizza gegeten (we moesten
het tenslotte wel Italiaans houden) en om
acht uur was het eindelijk tijd voor de opera.
’Bij het woord opera denkt de lezer
aan klassieke muziek, overdreven
zang en onverstaanbare tekst.
Ik dacht dat ook. Het bleek anders.
Daarover later meer.’
LaTraviata vertelt het verhaal van Violetta,
een Parijse courtisane. Een courtisane is ‘aangenaam
gezelschap’ voor de bovenlaag van de
samenleving en Violetta is erg in trek bij de
mannen. Alfredo wordt echter verliefd op haar
en die liefde blijkt wederzijds. Samen ontvluchten
ze Parijs en leven gelukkig op het
platteland. Maar dan komt de vader van Alfredo
langs… Alfredo heeft namelijk een zusje en
die wil graag trouwen. De bruidegom wil echter
niet dat zijn toekomstige zwager samen
leeft met ‘een vrouw van lichte zeden’. Dus
papa komt Alfredo zeggen dat ie een ander
liefje moet zoeken. Heel tragisch, maar dat
hoort nu eenmaal bij de opera. Alfredo en Violetta
gaan uit elkaar en Violetta pakt haar
oude leven weer op. Maar ze is ziek: ze heeft
tuberculose en zal zeer spoedig sterven. Dit
gebeurt ook: ze sterft in de armen van Alfredo,
in het bijzijn van Alfredo’s vader, die inziet dat
hij de geliefden nooit uit elkaar had mogen
halen. Menigeen heeft bij die laatste scène
een traantje weggepinkt.
Dit is in (veel te) grote
lijnen het verhaal van
de opera.
Ik had natuurlijk geen vergelijkingsmateriaal,
maar ik vond het een prachtige opera. Mooie
muziek, mooi spel en zang en het Italiaans
was, naast verstaanbaar, ook in vertaling te
lezen op een scherm boven het podium.
Mooie kostumering, heel simpel, doch doeltreffend:
Violetta had een rode jurk aan: alle
andere spelers en het koor waren allen mannen
in zwart pak; een groter contrast is niet
denkbaar! Er werd ook zeer goed gebruik
gemaakt van symboliek: zo stond er op het
podium een grote klok (die daadwerkelijk liep)
en duidelijk maakte hoe snel de tijd van Violetta
vervliegt. En zo waren er nog talloze dingen
die het verhaal en de tragiek nog eens
extra benadrukten.
Mijn mening, gevormd op het tweede balkon
(mooi zicht ook op het orkest), werd gedeeld
door de hele zaal: het applaus hield een paar
minuten aan bij een staande ovatie.
Buiten stond de bus naar Nijmegen al op ons
te wachten en om half één ’s nachts arriveerden
we in Nijmegen. Eerste twee uur vrij de
dag erna was gelukkig bij de prijs inbegrepen.
Naar de opera gaan? Vooral doen! ’t Is een
fantastische ervaring die je echt een keer
meegemaakt moet hebben. Let volgend
schooljaar dus goed op het mededelingenbord!
A C T A N U M M E R 5 J A A R G A N G 2 6 J U L I 2 0 1 3 10
Simon