Liturgie- en preeksuggesties Wereldmissiedag van de kinderen - Klap

2a. Bijbelverhaal
Als Bijbelverhaal is gekozen voor de evangelielezing van deze zondag
uit Lucas 17, 5-10, met de nadruk op de verzen 5 en 6. De lezing
vertelt over de kracht van het geloof. Geloof gaat niet om groot of
klein, niet om kwantiteit, maar om kwaliteit. Al is het zo klein als
een mosterdzaadje, dan heeft het toch de kracht om wonderen te
verrichten oftewel om bergen te verzetten en bomen te verplaatsen.
Het is in de grote wereld en in de eigen leefwereld van kinderen
helaas niet eerlijk verdeeld. Sommige kinderen hebben honger of
kunnen niet naar school om iets te leren voor later. Andere kinderen
leven in een land waar het steeds maar oorlog is. Of moeten werken
en kunnen nooit spelen. En andere kinderen hebben juist alles wat ze
maar kunnen wensen.
In de bijbel waar de verhalen over Jezus in staan, wordt verteld dat
de wereld er is voor iedereen en dat niemand honger zou moeten
lijden. Jezus laat ook vaak in die verhalen zien wat we kunnen doen
om de wereld een beetje mooier te maken. En in dit evangelieverhaal
zegt hij tegen zijn leerlingen, dat het helemaal geen grote dingen
hoeven te zijn. Een klein beetje geloof heeft al zoveel kracht dat het
wondertjes mogelijk kan maken. Zelfs een heel klein beetje geloof, zo
klein als een mosterdzaadje.
Het Bijbelverhaal is ook te vinden in de volgende kinderbijbel:
Woord voor Woord, Karel Eykman (Ede, 1987): Het mosterdzaadje,
op pagina 56-59. Hoewel het verhaal niet precies naar deze verzen
in Lucas verwijst, vertelt het wel een versie van het verhaal van het
mosterdzaadje dat heel goed de kracht van het kleine laat zien.
2b. Spiegelverhaal
Indien u liever met een spiegelverhaal werkt, dan kunt u het verhaal
op de volgende pagina uit Tanzania gebruiken.
De Suikerberg
De kleine olifant Hannibal woonde in een grote olifantenkudde aan
de voet van een hoge berg in Afrika. Eigenlijk zou hij een gelukkige
kleine olifant kunnen zijn. Maar de andere olifantenkinderen
plaagden hem er steeds mee, dat hij bij krijgertje spelen altijd als
eerste gepakt werd en bij het wedstrijdje hardlopen altijd als laatste
aankwam. Soms was Hannibal daarom wel verdrietig. Dan keek hij
omhoog naar de witte top van de grote berg, die eenzaam boven de
wijde Afrikaanse vlakte omhoog stak. Alle olifanten geloofden dat de
glinsterende top van de berg uit suikerglazuur bestond. Maar hoe
suiker smaakte, dat wist eigenlijk niemand precies. Want er was nog
nooit een olifant helemaal naar boven geklommen.
Op een dag kreeg Hannibal een fantastisch idee. Hij wilde een stukje
suiker van de bergtop gaan halen. Dan zou niemand hem meer
plagen. Vastbesloten ging de kleine olifant al vroeg in de morgen op
pad. Eerst ging het maar een beetje omhoog, maar al snel werd het
steiler en steiler. Hannibal moest er van zweten. Had hij misschien
toch teveel op zich genomen? Hoe hoger hij kwam, hoe minder
bomen er waren. Grote rotsen leken het onmogelijk te maken om
verder te gaan.
De kleine olifant, die het ondanks zijn grote inspanning steeds kouder
kreeg, wilde bijna opgeven. Maar toen hij met zijn laatste krachten
langs een scherpe uitstekende rotspunt stapte, lag daar ineens een
wit glinsterend landschap voor hem. Eindelijk: het suikerglazuur!
Voorzichtig voelde Hannibal met zijn slurf aan de witte vlakte – en hij
schrok en deed snel een stap terug. Hoe kon die suiker nu zo koud
zijn? “Ach, natuurlijk vanwege het suikerglazuur!”, dacht de kleine
olifant. Ondanks de kou, waardoor zijn slurf helemaal blauw werd,
maakt hij een grote sneeuwbal, die hij in zijn slurf rolde om mee naar
huis te nemen.
16 17