pws 7 zonden - Profielwerkstuk @ Phikwadraat

De Zeven Deugden
In tegenstelling tot de zeven hoofdzonden liggen de zeven deugden niet zo vast als de zeven
hoofdzonden, en bestaan er verschillende opvattingen over wat deze zeven deugden precies
zijn. Wel is men het er over eens dat, zolang men zich aan deze zeven deugden houdt, men de
verleiding van de zeven hoofdzonden kan weerstaan.
Prudentius: “Dan er moeten ook zeven deugden zijn…”
De oudste versie van de zeven deugden komt uit het Middeleeuwse gedicht Psychomachia,
dat circa 410 na Christus werd geschreven door Prudentius, een christelijke Romein. In dit
gedicht wordt de strijd tussen de deugden en zonden afgebeeld als een daadwerkelijke
worsteling tussen vrouwelijke strijders. De zonden vallen het christelijke geloof aan, maar
stuk voor stuk worden zij afgeslagen, elk door een individuele deugd. Hoewel er wel wordt
gesproken van zeven zonden en zeven deugden, zijn dit niet de traditionele hoofdzonden en
deugden.
Prudentius’ kijk op de zonden bleek minder populair dan de ‘officiële’ versie van de zeven
hoofdzonden, maar het is waarschijnlijk dat men van hem het concept van de
tegenovergestelde deugden heeft overgenomen.
De zeven kardinale deugden.
Deze lijst van deugden is redelijk ongecompliceerd, omdat men simpelweg het
tegenovergestelde van de zonde als deugd gebruikt: nederigheid tegenover superbia,
vrijgevigheid tegenover avaritia, kuisheid tegenover luxuria, vriendelijkheid tegenover
invidia, matigheid tegenover gula, geduldigheid tegenover ira en toewijding tegenover
acedia.
Deze lijst is een logische gevolgtrekking uit het zeven zonden schema, maar blijkt niet de
meest populaire versie van de zeven deugden. Een veel meer gebruikte, en ook volledigere,
lijst van zeven deugden combineert de vier kardinale deugden en de drie theologische
deugden.
De zeven hemelse deugden.
De vier kardinale deugden zijn afgeleid van Plato’s dialoog Protagoras, waar aanvankelijk
ook de deugd Hosiotes (vroomheid) bij hoorde, maar die is weggevallen tegen het bredere
‘Geloof’.
De vier kardinale deugden zijn:
- Prudentia (voorzichtigheid; verstandigheid; wijsheid): in principe is dit nadenken bij wat je
doet, zonder halsoverkop je overal in te storten.
- Iustitia (rechtvaardigheid; rechtschapenheid): deze behoeft weinig uitleg.
- Temperantia (gematigdheid; zelfbeheersing): neem alleen zoveel als je nodig hebt, niet
zoveel als je wilt. Bevredig je behoeftes, maar zorg ervoor dat die bevrediging niet de
behoefte wordt.
- Fortitudo (moed; kracht; sterkte): hier wordt vooral innerlijke kracht mee bedoelt, de kracht
die je nodig hebt om door te blijven gaan en de moed die je nodig hebt om jezelf en de rest
van de wereld het hoofd te bieden.
De drie theologische deugden komen letterlijk uit de Bijbel, uit de Evangelie van Paulus. Ze
zijn te vinden in 1 Korinthiërs, 13:13: “En nu blijft geloof, hoop en liefde, deze drie, doch de
meeste van deze is liefde.”
11