Digitale versie 2012 December - Breda van Binnen

More documents

Recommendations

Info

jaargang 8, nummer 32 december 2012 Cees Janssens Dag vd Duurzaamheid Door Cees Janssens ................................... Zolang de mensheid bestaat vertellen ze elkaar al verhalen. Verhalen die gaan over leven en dood. Jammer genoeg vind je dat in deze tijd minder terug. Mensen hebben het druk, komen ’s avonds moe thuis van het werk en vervallen vervolgens nog al gemakkelijk in bepaald gedrag bv. op de bank zitten en tv kijken. Natuurlijk worden daar ook verhalen verteld. Door programmering (dus tijdsgebrek) hebben ze vaak weinig of geen diepgang. Als de gespreksleider te lang op een onderwerp blijft hangen, fluistert de regisseur middels een technisch oortje in zijn oor dat hij het gesprek moet beëindigen. Daarnaast zijn er natuurlijk de amusementprogramma’s die er zorg voor dragen dat we helemaal niet behoeven na te denken, om het alleen maar gedachteloos tot ons te laten komen. Wat je in je omgeving steeds meer gaat zien, is dat de sociale contacten met onze medemens mede hierdoor meer verdwijnen en als men toevallig eens een praatje maakt gaat het vaak over een of ander tv-programma van de vorige avond. Hiermee wil ik niet zeggen dat alles van t.v., computer of mobiele telefoon niet goed is, in tegendeel zelfs. We hebben nog nooit zo snel en zoveel informatie tot ons kunnen nemen als in deze tijd, maar we dreigen wel een van de oudste bezigheden van de mensheid te verliezen. Het elkaar verhalen vertellen. De ervaring en emotie die tijdens het vertellen van een verhaal aan elkaar uitgewisseld worden, die ons bestaan zo rijk maken. Laatst heb ik het geluk mogen proeven wat het betekent elkaar rechtstreeks verhalen te vertellen en wat voor onvoorspelbare emoties dit los kan maken. Het was n.a.v. een project van Stichting Cultuurbehoud Breda die een thema had bedacht om aan senioren te vragen wat hun dierbaarste bezit was. Een bezit dat ze tot het einde van hun leven bij zich wilden houden met een uitleg erbij, waarom dat voorwerp hun dierbaarste bezit was. Er waren verrassend veel mensen die daar op gereageerd hadden en even zo verrassend waren hun verhalen daarbij. Stichting Cultuurbehoud Breda had tevens aan de mensen gevraagd of ze hun dierbaarste bezit uit wilden lenen voor een tentoonstelling, die op verschillende plaatsen in Breda omtrent dit onderwerp gehouden zou worden. In een grote vitrinekast werden deze voorwerpengepresenteerd, ondersteund met foto’s op posterformaat van de mensen die aan de tentoonstelling deelnamen. Tevens met een stukje tekst waarom voor die mensen dat voorwerp hun dierbaarste bezit was. Deze tentoonstellingen zijn gezien de reacties een groot succes geworden. Nu zou je kunnen zeggen dat het allemaal stoffige verhalen van oudere mensen zijn, maar het tegendeel is waar. Het leverde mooie, maar soms ook heel ontroerende verhalen op, die je aan het denken zetten, of een gevoel van herkenning geven. Dit ging bij Stichting Cultuurbehoud Breda natuurlijk ook niet onopgemerkt voorbij. Het zette hen ook aan het denken en zo werd het idee geboren om een basisschool (in dit geval basisschool De Wildert-Dubbelwijs in de Haagse Beemden) te benaderen met de vraag of de leerkrachten aan de kinderen wilden vragen hun dierbaarste bezit mee naar school te brengen. En daarbij ook een verhaal te laten vertellen waarom dat hun dierbaarste bezit is. Dit samen te mengen met de verhalen van twee senioren (Vroukje en Cees) en dierbaarste bezit. we werden uitgenodigd in groep 6 en 8 van deze school. een experiment waarin niet te voorspellen viel wat hier de uitwerking van zou zijn. Zo zou ik vertellen over mijn buideltje. Breda van Binnen HET BINDENDE VAN VERHALEN En Vroukje over haar commode. 8 Ik zal eerst eerst uitleggen wat mijn buideltje is. Jaren lang was en is wandelen een van mijn grootste hobby’s. Het uren alleen zijn in de natuur en het genieten om daar in rond te mogen lopen is een genot. Zo zat ik op een keer heerlijk op een bankje in het bos uit te rusten en een boterham te eten, toen ik op het volgende idee kwam. Het zou eigenlijk wel leuk zijn om een klein voorwerpje van mijn vrouw en kinderen mee op wandeltocht te nemen. Dit om in de stilte van de natuur iets tastbaars van mijn dierbaren bij me te hebben. Zo had ik op mijn tochten altijd een klein voorwerpje bij me van mijn vrouw en kinderen. Op een gegeven moment dacht ik, het zou eigenlijk ook wel mooi zijn als ik voorwerpjes op mijn wandeltochten mee zou nemen van mensen die me na aan het hart liggen, of die me op een of andere manier diep in mijn hart geraakt hebben door bijvoorbeeld een bijzonder verhaal, of het feit dat het bijzondere mensen zijn. Mensen die me op een of andere manier liefde, wijsheid en kracht meegeven. En zo vroeg ik die mensen of ze een klein voorwerpje voor me hadden en ze graag in de vorm van die voorwerpen bij me wilde dragen. Zo ontstond mijn buideltje, dat ik symbolisch mijn hart noem. Mijn buideltje gevuld met hun liefde, verdriet en aangrijpende verhalen. Met dat buideltje in mijn rugzak ben ik in de loop der jaren al ruim de halve wereld aan kilometers rond gelopen. Zo ging ik ook met dat buideltje en de daarbij behorende verhalen, naar basisschool de Wildert-Dubbelwijs in de Haagse Beemden, niet vermoedend dat het bij de juf en de kinderen zoveel emoties los zou maken. De kinderen luisterden heel aandachtig naar mijn verhalen bij de voorwerpen en stelden daarbij verrassende vragen. Er was zelfs een vraag wat ik met dat buideltje zou doen als ik dood zou gaan, waarop ik antwoordde dat ik het dan met me mee het graf in zou nemen. Soms raakte ik bij het vertellen wat geëmotioneerd, omdat ik in maart 2010 getroffen werd door een CVA, waardoor het wandelen en de beleving daarvan nu in een heel ander daglicht zijn komen te staan. Het is juist dan een bijzondere ervaring dat je door die kinderen en hun juf getroost wordt op zo’n moment. Maar het meest werd ik getroffen door de persoonlijke verhalen van de kinderen over hun dierbaarste bezit, waarbij er enkele kinderen tijdens het vertellen moesten huilen en niet meer verder konden vertellen, of zich herpakten en dapper hun verhaal af lees verder op pagina 9
9 Breda van Binnen Feest in Dr. Van Mierlostraat Door Piet Oosthoek, foto’s Noor Peels .................................. Precies op de nationale burendag (in september) vierde de Dr Van Mierlostraat het intussen traditionele, want jaarlijks gehouden,straatfeest. Voor de niet-Bredanaars - die er binnen de singels ook maargenoeg zijn: de Van Mierlostraat is dat jarendertigstraatje dat loopt van het Van Coothplein naar het Bierhuis van Ruud van Dongen, op de hoek met de Van Goorstraat. De bevolking is gevarieerd qua samenstelling; je hebt er (piep)jonge gezinnen, vervolg van pagina 8 maakten. Het zou hier te ver voeren om al die verhalen van de kinderen neer te zetten, hoe mooi en ontroerend ze ook allemaal waren. Maar ik wil er toch enkele uitlichten om aan te geven hoe mooi het is elkaar verhalen uit het leven te vertellen en de emotie die daar bij hoort te delen, hoe droevig ze soms ook zijn. Juist doordat je door die interactie het ware en de liefde van de mensen naar boven ziet komen. Maar laat ik terug gaan naar groep zes en acht van de basisschool. In groep zes zaten de kinderen heel aandachtig naar mijn verhaal te luisteren. Velen hadden zelf ook iets bij zich wat hun dierbaarste bezit was. Door de korte tijd, waarvan ik het meeste had opgesnoept, bleef er voor de kinderen jammer genoeg maar weinig tijd over om hun verhaal te vertellen. Zonder de mooie verhalen van de andere kinderen te kort te willen doen, wil ik er een als voorbeeld uitlichten. Omdat dit verhaal diepe indruk op de klas en mij maakte. Het was het verhaal van Yaniek die vertelde je hebt er ouderen die er al sinds mensenheugenis wonen, je hebt er van alles tussenin. En je hebt er ook een stuk of wat studentenhuizen. Het leuke van het feest is al een paar jaar dat die gevarieerde samenstelling ook dan prima tot uiting komt. Niet dat dit keer echt iedereen er was (de meesten wel, overigens) maar wel waren alle soorten royaal aanwezig. En hoor je elders nog weleens klagen dat de studenten zich op dit soort gelegenheden niet laten zien, voor die in de Van Mierlostraat geldt dat zeker niet. De meesten komen graag, en een niet weg te denken deel van het over zijn overleden broertje. Als dierbaarste bezit had hij het rouwkaartje van zijn broertje bij zich. Tijdens het vertellen raakte hij zo geëmotioneerd dat hij in huilen uit barstte en niet meer te troosten was. Het was een heel aangrijpend moment dat heel de klas stil maakte, je kon een speld horen vallen. Helaas was de tijd om en ging ik met mijn verhaal en emotie naar groep acht. Een leeftijdsgroep waarvan je zou kunnen denken, die kinderen beginnen net een beetje met puberen en die zijn met heel andere dingen bezig. Maar de voorbeelden laten juist zien dat het tegendeel waar is en wat een boel emoties en liefde die kinderen op hun eigen manier met zich mee dragen. Zo had Boris zijn geboorteknuffel bij zich, een groezelig beertje wat een keer wit was geweest en dat op de kop na zo plat was als een dubbeltje. Toen Boris zijn verhaal had gedaan vroeg de juffrouw waarom die beer zo plat was. Boris vertelde dat hij er zo aan gesabbeld had, dat op een gegeven moment de naad een stukje los was gegaan en alle korreltjes uit het lijfje waren gevallen. En omdat het een avondprogramma, de straatkwis, werd gepresenteerd door student/ natuurtalenten Tanja en Tijn; sportief, vlot en vooral ook heel geestig, of ze nooit anders doen. Ook verder had het straatcomité de zaakjes prima voor elkaar. Voor de kinderen was het ‘s middags al feest. Het springkasteel bleef onverminderd populair. Er was heerlijke paella; de kok van dienst, die onder een van de opgezette partytenten in twee grote pannen zijn kunsten vertoonde, had eer van zijn werk. En er was ‘s avonds dus de straatkwis, waarbij de aanwezigen werden opgedeeld in jong (de staande ploeg) tegen oud (de zittende ploeg). De kwis kende duidelijk een verborgen agenda. Na afloop wist je beduidend meer over je buren dan ondoenlijk werk was deze terug te stoppen had zijn moeder de naad weer netjes gerepareerd zonder vulling. Maar het bleef zijn dierbaarste bezit. Anouk haar dierbaarste voorwerpen waren haar eerste schoentjes en een foto in een lijstje van haar overleden oma. Olga had een plukje haar bij zich, van haar eerste knipbeurt en een afdruk op papier van haar handjes en voetjes toen ze nog heel klein was. Faith had haar eerste knutselwerkjes van toen ze nog peuter was in een plakboek, waar ze de vorige avond nog gezellig met haar moeder doorheen had zitten bladeren als voorbereiding op deze bijzondere morgen. Sander had een sieraad van zijn overleden opa bij, terwijl hij daar over aan het vertellen was brak hij en begon te huilen. Juf Ankie troostte hem en je zag aan de hele groep dat het hen raakte. Indrukwekkend was het verhaal van Aberon, hij had niets bij zich, maar had een verhaal als dierbaarste voorwerp. Hij vertelde dat hij op de kleuterschool heel bang en bijna huilend de klas binnen kwam en toen opgevangen werd door Taufik, zijn huidige klasge- jaargang 8, nummer 32 december 2012 vooraf, waarbij ook wel enige verrassingen te noteren vielen. Vrijwel niemand had bijvoorbeeld gedacht, dat in de straat royaal meer dan 20 ZZPers wonen. Naast de activiteiten was er ook volop gelegenheid om elkaar weer eens te spreken en samen iets te drinken, en, voor de nieuwkomers, om kennis te maken. De Dr. Van Mierlostraat kan terugkijken op een gezellig en in alle opzichten zeer geslaagd straatfeest 2012. Waarbij niet onvermeld mag blijven dat de feestelijkheden overdag waren begonnen met een gezamenlijke veeg- en schoonmaakactie om de straat wat op te frissen. Dat kan zo’n straatje in het centrum af en toe wel gebruiken. nootje en dat ze vanaf die dag nog steeds de beste vrienden van elkaar zijn. Heel ontroerend was het verhaal van Boniso. Boniso heeft tot zijn eerste levensjaar in een kindertehuis gezeten in Afrika en had zijn geboorteknuffel bij zich. Ik dacht wat zal hij daar over gaan vertellen. Boniso vertelde dat hij geadopteerd was, maar dat zijn huidige ouders zijn naam te lang en te moeilijk vonden en hem een andere naam hadden gegeven. Deze geboorteknuffel was het enige wat hij nog als tastbare herinnering heeft. Op dat moment brak hij in tranen uit en kon zijn verhaal door het huilen niet meer afmaken. Toen Juf Ankie aan de klas vroeg of iemand Boniso wilde troosten, ging heel de groep naar hem toe om hem weer op zijn gemak te stellen. Zo werd dit luisteren naar elkaars verhalen een bijzondere gebeurtenis. Iets wat door niemand van tevoren te voorspellen was geweest. Zeker niet dat het zo mooi en aangrijpend zou verlopen. Het geeft aan hoe belangrijk het is om elkaar verhalen en levenservaringen te blijven vertellen. Om verhalen te blijven delen.
Page 1 and 2: jaargang 8, nummer 32, december 201
Page 3 and 4: 3 Breda van Binnen BREDA ON TOUR…
Page 5 and 6: 5 Breda van Binnen Plezierige en be
Page 7: 7 Breda van Binnen jaargang 8, numm
Page 11 and 12: 11 Breda van Binnen Crisis? Toch vo

Digitale versie 2012 December - Breda van Binnen

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?