t Zout februari 2011.pdf - Heilige Lebuinus

Geroepen om te leven
Toen ik onlangs de film Des hommes
et des Dieux zag wist ik: ja, dit is mijn
kerk, dit is mijn geloof. De film
vertelt het waargebeurde verhaal
van een groep monniken in een
klooster in Algerije eind vorige
eeuw. Ze maken deel uit van de
dorpsgemeenschap en hebben uitstekende
relaties en vriendschappen
met de moslimbewoners. Eén van de
monniken is huisarts en houdt
spreekuur voor de dorpelingen. Maar
er komt steeds meer geweld in het
land door moslimextremisten. Ook de
monniken lopen gevaar. Ze worstelen
met een vreselijk moeilijke keuze
die het hart raakt van hun roeping als
monnik en christen: het klooster en het dorp verlaten om hun
leven te redden of er blijven en het grote risico lopen vermoord te
worden. Na lang wikken en wegen besluiten ze te blijven. Hier is
hun leven, hier heeft God hen een plek gegeven en laten ze zien
wat kerk-zijn is: gemeenschap van en met Jezus Christus. Het
is inmiddels Kerstmis. God is mens geworden, zegt de prior, dat
betekent dat Hij kwetsbaar wil zijn en ook ons tot die kwetsbaarheid
uitnodigt. Alleen zo kunnen wij leven. Niet lang daarna worden
ze ontvoerd en vermoord. Liefde en trouw tot het uiterste,
net als Jezus.
De film speelt in uitzonderlijke omstandigheden, maar geeft
wel aan voor welke keuze christenen steeds weer staan. Wij zijn
geroepen om in een wereld waar haat, geweld en eigenbelang
vaak de boventoon voeren een ander geluid te laten horen. Vriendelijke
omgang met elkaar, behulpzaamheid, vertrouwen dat het
leven ons geschonken is, dat het kostbaar is en om respect vraagt.
De monniken besluiten koste wat het kost zo te blijven leven. Ze
zijn niet naïef en weten dat er krachten zijn die hen uit de weg
willen ruimen. Toch kiezen ze ervoor om te blijven. En ze durven
zelfs het risico van een mogelijke gewelddadige dood te aanvaarden.
Zo zijn ze trouw aan hun roeping, trouw aan Jezus.
Kan dat in alle eenvoud ook onze roeping zijn? Laten zien dat we
in het leven geloven, dat we niet willen verharden, maar steeds
laten zien dat we in verbondenheid met elkaar willen leven.
“Wat ben ik blij dat ik naar de open dag in de kerk ben gegaan”,
vertelde een mevrouw in één van onze geloofsgemeenschappen.
“Na de dood van mijn man voelde ik me eenzaam. En daar werd
ik echt welkom geheten. Ze hadden belangstelling voor me en
van het een kwam het ander. Ik zing nu bij het koor.” Aandacht
voor elkaar. Een uitgestoken hand. Gewoon doen. Zo laten we
zien wat kerk-zijn is.
Marc Brinkhuis
Lezen met Matteüs
Zout laten smaken en Licht laten stralen!
‘t zout - februari 2011
PAsTOREs
Dit jaar lezen we vooral uit het Matteüs-evangelie. Matteüs maakt
veel gebruik van het Oude Testament om aan te tonen dat de
beloftes van God aan Israël met de komst van Jezus in vervulling
zijn gegaan. Hij beschrijft Jezus als de nieuwe Mozes. Zoals
Mozes in de eerste vijf boeken van de Bijbel de Wet van God
ontvangt en doorgeeft aan het volk, zo spreekt Jezus in vijf grote
toespraken tot zijn volgelingen. In februari lezen we uit de eerste
en beroemdste toespraak, de Bergrede (Matteüs 5-7). Jezus maakt
het ons niet gemakkelijk. Hij lijkt de wetten van Mozes te willen
overtreffen. “Heb je vijand lief”. “Keer de andere wang toe”. “Let
op de balk in je eigen oog”. “Wees onverdeeld goed, zoals jullie
hemelse Vader goed is”. Het zijn geen gemakkelijke voorschriften
die ons gegeven worden. De Tien Geboden zijn niet gemakkelijk,
maar vragen vooral om iets niet te doen: niet stelen, niet
moorden. Jezus vraagt vooral om wel te doen. Wees goed! Heb
lief! Wanneer doe je dat genoeg? Vraagt Hij niet teveel van ons?
Aan het begin van de Bergrede staat er echter opgewekt: “Jullie
zijn het zout der aarde”. “Jullie zijn het licht der wereld” (Mat
5,13-14).
We hebben al zout en licht in ons. Het is geen vraag of gebod,
maar een constatering: we zijn het zout van de aarde, wij zijn het
licht van de wereld. Bij al de geboden die volgen mogen we ervan
uitgaan dat we al de mogelijkheid ontvangen hebben om ze uit
te voeren. We bezitten al het talent om goed als God te zijn, om
te vergeven, om onze vijanden lief te hebben. Je moet het licht
wel laten stralen! “Je steekt een lamp niet aan om haar onder de
korenmaat te zetten, maar je zet haar op de kandelaar en dan
schijnt ze voor allen in huis” (Mat 5,15).
Zo bezien mogen we leven vanuit het vertrouwen dat God ons al
kracht en mogelijkheden heeft geschonken. Laat het maar zien!
Of zoals Jezus het zegt: “Laat zo jullie licht schijnen voor de mensen,
opdat ze jullie goede werken zien en jullie Vader in de hemel
verheerlijken” (Mat 5,16).
Marc Brinkhuis
9