t Zout februari 2011.pdf - Heilige Lebuinus

ACTUEEl
Kerktorenbrand Wijhe op Nieuwjaarsdag,
een ooggetuigeverslag
Ineens was Wijhe landelijk nieuws: op nieuwjaarsdag ging
de kerktoren in vlammen op. Als een lopend vuurtje ging het
nieuws door het dorp en de brand trok zelfs de aandacht van de
regionale en landelijke pers. Hans Mulder was die nieuwjaarsochtend
ooggetuige van het gebeuren en vertelt zijn verhaal.
“Toen ik op 1 januari van het nieuwe jaar om acht uur het hondje
ging uitlaten, meende ik achter de kerktoren de maan te zien
schijnen. Maar toen ik dichterbij kwam hoorde ik geknetter:
de kerktoren stond in brand! Zo vlug mijn benen mij dragen
konden liep ik terug naar huis om 112 te bellen. Toen ik weer
buiten kwam zag ik verlamd toe hoe de vlammen uit de torenspits
sloegen, brandende stukken hout vielen naar beneden en
de hele spits veranderde in een oogwenk in één grote vuurbol.
Pyjama
Daar kwamen de brandweerwagens, de politieauto’s en een
ambulance; er werd een hoogwerker opgesteld, slangen werden
uitgerold, de Stationsweg werd afgezet.
Begin nou toch alsjeblieft te spuiten, dacht ik, misschien kan
de schade dan nog beperkt worden, maar tegelijkertijd zag ik de
hele toren al in vlammen opgaan en ik besefte dat er geen houden
aan was. Vier brandweerlieden wilden de pastoor in zijn
pyjama naar buiten dragen, maar dat heeft onze zielenherder,
die onder alle omstandigheden zijn kalmte bewaart, kunnen
voorkomen. Inmiddels was het aantal toeschouwers aanmerkelijk
gegroeid: de bewoners van de Stationsweg, de burgemeester
- als hoofd van de brandweer -, de leden van de locatieraad die
weliswaar niets konden doen, maar wier afwezigheid zou zijn
opgevallen. O ja, en de voorzitter van de bouwcommissie die zo
14 ‘t zout - februari 2011
nauw bij de restauratie betrokken was geweest. Daar kwam een
stuk van de torenspits naar beneden. Het kruis viel kapot en de
haan, de mooie pasvergulde haan die met zoveel feestelijkheid
door mijnheer pastoor met witte handschoentjes aan op de
spits was geïnstalleerd, lag verbogen op het kerkplein. Steeds
lager kwam het vuur. Als het nou toch alsjeblieft maar niet bij
de wijzerplaten komt, dacht ik.
Klok
Toen begon de klok te luiden. Het was vreemd om de
klok van een brandende toren te horen luiden, maar ik
bedacht dat een mens “au” zegt als hij zich pijn doet.
Een klok die pijn heeft gaat luiden. En er kwamen
mensen die meenden naar de dienst van tien uur te
gaan, maar ze begrepen al snel dat er vandaag geen
dienst zou zijn.
Inmiddels waren er geen vlammen meer te zien, maar
het nablussen heeft nog uren geduurd en er moest
een bovenmaatse hijskraan aan te pas komen om het
verbrande hout en de wankele gedeelten van de toren
af te halen. Toen het sein ”brand meester” was gegeven,
mocht ik de kerk in. Achterin lagen plassen vuil bluswater,
in de toren lekte het alsof er een douche aanstond;
alles was vies en smerig.
Spreuk
Inmiddels zijn we de schrik aardig te boven en staat
de kerk alweer in de steigers, er komt een nieuwe
spits. In een boek dat ik laatst gelezen heb, zegt de hoofdpersoon:
“Het leven bestaat er niet uit heel te blijven, maar om
eenvoudig weerstand te bieden aan de onvermijdelijke verwoestingen.”
Hans Mulder, locatievoorzitter