Alles over belastingen - Ango

me te halen, elk aan een been. Toen ik
een week in de couveuse lag, viel het
iemand op dat ik nog steeds mijn benen
niet had bewogen. Ze waren helemaal
blauw en geel van de kneuzingen.” Voor
zijn ouders moet het een schok zijn
geweest, realiseert hij zich. Zelf vertelt
hij vrij luchtig over zijn beperking.
“Wat moet ik dan? Zeggen dat ik beter
via een keizersnee geboren had kunnen
worden? Dat houdt me helemaal niet
bezig, het is allemaal zo lang geleden.
Maar mijn ouders kregen destijds een
gehandicapt kind, die hebben echt een
periode van rouw doorgemaakt.
Het gezin verhuisde van Groningen naar
het Friese dorpje Kûbaard, waar Job en
zijn ouders een aangepaste woning
betrokken. Job bleek een vrolijk mannetje
dat veel op de grond speelde. Op
zijn derde kreeg hij zijn eerste rolstoel.
“Één voor binnen”, herinnert hij zich. “Er
zaten geen handgrepen aan de wielen.
Je bewoog hem voort via de banden.
Ik ging zitten en reed er zo mee weg.”
Behalve dat hij het belangrijk vindt dat
ouders hun kinderen niet duwen, is het
bezoeken van regulier onderwijs voor
kinderen met een lichamelijke beperking
iets wat Job absoluut noodzakelijk
vindt. “Als je alleen een lichamelijke
handicap hebt, hoef je toch zeker niet
naar het speciaal onderwijs”, zegt hij. “In
Kûbaard stond maar één basisschool en
daar ging ik naartoe. Vooral in het begin
was het een hele klus om me staande
te houden. Uiteraard werd ik gepest. Ik
kon niet rennen, was incontinent en
waarschijnlijk was ik ook wel een leuk
slachtoffer om te pesten want ik ‘hapte’
altijd. Ik werd gewoon heel kwaad. Maar
doordat ik met mijn rolstoel optrok
met lopende leerlingen werd ik sterker
en creatiever dan wanneer ik op een
school had gezeten waar alle leerlingen
een beperking hadden.”
Niets missen
Job vertelt dat hij een drive heeft om
niets te missen en vooral overal aan
mee te doen. “Ik deed zelfs mee met
voetbal. En dan werd ik zeker niet als
laatste gekozen. Ik durf alles. Daardoor
kun je veel. Ik ben Nederlands kampioen
rolstoelracen geweest.” Job pakt
een basketbal van de grond, gooit die in
de lucht en vangt hem weer op. “Ik ben
gek op sport”, vertelt hij. “Waar ik voor
terugschrik, is dat je moet sporten met
anderen die een beperking hebben. Er
zijn mensen met een beperking die behoorlijk
beschermd zijn opgevoed. Dat
beïnvloedt heel erg hoe je bent.” Sport
is niet het enige dat hij als kind al oppakte.
“Ik speelde op hooizolders, klom
in bomen en zat onder de koeienstront
als ik na het spelen thuis kwam, net als
“Een rolstoel heeft soms nou eenmaal invloed
op het contact met vrouwen”
de andere kinderen in het dorp”, vertelt
hij. “En muziek. Ik speel gitaar in twee
bands en treed al jaren op.” Met de metalband
‘Greyline’ trok hij door heel Europa.
Toch voelde Job zijn beperking natuurlijk
wel. Na de basisschool volgde het
voortgezet onderwijs en daar ging hij
naartoe met een taxi van een bedrijfje
uit een naburig dorp. “De gesprekken
van onderweg kende ik snel. Op
maandag: ‘Zo, de kop is er weer af. Als
het eerst maar weer woensdag is.’ En
op woensdag: ‘Voor je het weet is het
alweer vrijdag.’ Ik had maar wat graag
met de bus naar school gewild, zoals
mijn klasgenoten en mijn broertjes.
Want op zulke gesprekken zit je niet te
wachten als puber.”
Barkruk
Wat hem wel bezighield, was veel spannender.
“Ik heb lang gedacht dat meisjes
me door mijn rolstoel niet leuk zouden
vinden. Dat bleek mee te vallen”, zegt
hij. “Want toen ik in de tweede klas zat,
kwamen er opeens Valentijnskaartjes.”
“Een rolstoel heeft soms nou eenmaal
invloed op het contact met vrouwen”,
zegt hij. “Laatst zat ik op een barkruk te
praten met een meisje van begin twintig.
Ze was duidelijk aan het flirten en
vroeg of ik mee ging naar een volgende
kroeg. Toen ik van de kruk mijn rolstoel
in sprong, zag ik haar schrikken. Ze had
niet gedacht dat die stoel van mij zou
zijn. Flirten deed ze toen niet meer. Best
begrijpelijk hoor, maar gelukkig zijn er
ook veel vrouwen die het weinig kan
schelen. Dat ik nu vrijgezel ben, wijt ik
eerder aan mijn kritische blik dan aan
mijn handicap. Op de meeste serieuze
kansen ga ik liever niet in.”
Tijdens vakanties merkte Job dat er
per land verschillen zijn in de manier
waarop mensen in een rolstoel worden
benaderd. “In Zuid-Europa staren ze je
soms aan als een melaatse. Vrij openlijk
zelfs. In New York kijken ze amper
op van een rolstoel. Misschien heeft
het te maken met de manier waarop
mensen van talloze nationaliteiten daar
volkomen vanzelfsprekend met elkaar
samenleven. Ze vinden niet snel iets
gek. Ik voelde me er helemaal op mijn
gemak. Echt, New York raad ik iedereen
aan. Met of zonder rolstoel.”
Interview
Ango AanZet | 19