Alles over belastingen - Ango

zwemclub en deed aan wat wedstrijdjes
mee. “Dat ging best wel lekker.” Op
de vraag hoe ze dan uiteindelijk in het
Paralympische team terecht kwam.
“Goh, weet ik eigenlijk niet eens meer
precies. Van het een kwam het ander en
op een bepaald moment wordt je dan
gevraagd eens mee te doen aan de centrale
trainingen.“
Vlaggendraagster
Ze kwalificeerde zich in 2008 op vier
afstanden voor de Paralympische spelen.
Ze was de eerste die er een medaille
haalde en kon uiteindelijk met vier keer
eremetaal weer naar huis. “Ik weet het
niet zeker maar ik denk dat behalve ik,
alleen werpspecialist Pieter Gruijters op
de atletiekbaan nog goud haalde en natuurlijk
rolstoeltennisster Ester Vergeer.”
Haar medailleoogst zorgde er in ieder
geval voor dat Mirjam de eer kreeg om
de Nederlandse vlag te dragen tijdens
de sluitingsceremonie in Beijing.”
Eenmaal terug stonden diverse huldigingen
op het programma. Natuurlijk
vindt Mirjam het heel bijzonder dat zij
bij Koningin Beatrix op bezoek mocht
en ook alle andere festiviteiten waren
speciaal maar het meest bijgebleven is
eigenlijk toch de aankomst op Schiphol.
“Kijk, al die huldigingen zijn geweldig
maar daar is dan niet iedereen meer
bij aanwezig die mee naar China ging.
Maar daar op Schiphol, bij de terugkeer,
dat was zo overweldigend. Die mensenzee
die ons kwam verwelkomen. En
iedereen was er bij. Om nog kippenvel
van te krijgen. “
Na topjaar 2008 werd het stil rond Mirjam.
“Ik wist dat er iets niet in orde was
met mijn schouders maar ik wilde er
voor de Paralympics in Bejing niets aan
laten doen. Ik was bang dat al het harde
trainen voor niets zou zijn geweest.
Maar na de Spelen moest ik er wel aan
geloven. Ik moest onder het mes. Ik had
mijn schouders te zeer belast. Er volgde
een jaar van revalidatie maar uiteindelijk
mocht ze weer voorzichtig het
zwembad in.
“Ik ben echt weer heel voorzichtig begonnen
en van daar uit telkens weer
een beetje meer. En ik bleek weer op
het goede spoor te zitten want ik mocht
uiteindelijk meedoen bij de Wereldkam-
pioenschappen aangepast zwemmen
in Eindhoven in 2010. Met een wereldrecord
en een gouden medaille op de
vijftig meter vrije slag bereikte ik daar
de top weer.”
Dagelijks leven
En dan nu naar Londen. Mirjam heeft
zich in haar klasse voor niet minder
dan vijf afstanden gekwalificeerd.
“Goed he! Ja daar is nu mijn dagelijkse
leven wel op afgestemd, op de Paralympics.”
Als haar wordt gevraagd wat
ze daarmee bedoeld lepelt ze vervolgens
een zo’n druk schema op, dat het
in een keer duidelijk is. Ze noemt uren
trainen in het water, in het krachthonk,
fysiotherapie, rijden in de handbike en
nog zo wat dingen en dat dan zes dagen
in de week. “En dan heb je nog de
trainingskampen en eventuele wedstrijden
natuurlijk.” Volgens haar vindt
haar gezin het allemaal prima. “Mijn
dochter is inmiddels zo oud dat die wel
op zichzelf kan passen en ik heb er iets
mee om handen zullen we maar zeggen.”
En wat mogen we van Mirjam in Londen
verwachten? “Ik ga gewoon weer
voor het allerhoogste. Gezien mijn resultaten
bij het WK moet dat kunnen
lukken.” Ze is niet bang voor de concurrentie.
In andere sporten komen
steeds meer gehandicapte Chinezen
meedoen die daarbij nog vaak met de
hoogste eer gaan strijken ook maar bij
het zwemmen is de overmacht nog
niet zo groot. “Bij de WK in Eindhoven
haalden ze in mijn klasse geloof
ik maar een bronzen medaille. Nee, ik
moet meer beducht zijn voor de Engelsen.
Die hebben altijd al sterke zwemmers
en zwemsters en nu in Londen
zijn ze er natuurlijk extra op gebrand
om de medailles te veroveren. “ Het
thuisvoordeel kan voor sommigen
mee gaan wegen maar voor Mirjam is
het minder van invloed. “Omdat Londen
redelijk dichtbij is, zullen er vast
meer Nederlanders komen kijken dan
normaal. Dat vind ik leuk maar ik word
er niet extra gespannen van of zo.”
Mirjam denkt dat haar rust en ervaring
in haar voordeel kunnen werken bij de
Spelen. “Natuurlijk ben ik ouder dan
sommige tegenstanders. Ik ben misschien
niet explosief maar heb daardoor
wel weer meer inhoud. Ik ben
er niet bang voor in ieder geval.” Ze
hoopt weer met eremetaal naar huis
te komen en te kunnen genieten van
de huldigingen die dan volgen. En dan
op weg naar Rio 2016? “Nee, dat zeker
niet. Dan stop ik. Dan zijn er andere
dingen. Ik wil er graag een jonge hond
bij die ik dan zelf kan opleiden. Daar is
nu geen tijd voor.”
Paralympics
Ango AanZet | 31