Van de voorzitter.. - ter hoeve uitgevers

Trainingsmissie in Afghanistan
Er is in de media al het nodige
over gezegd en geschreven;
de politie trainingsmissie in
Kunduz, Afghanistan. Nu
is het uiteindelijk zover, de
politieke voorbereiding is
afgehandeld en de fysieke
voorbereiding begint. Op
woensdag 6 april vertrokken
de kwartiermakers naar
Kunduz om daar de werk en
slaapverblijven te bouwen
voor de militairen, het
personeel van de koninklijke
marechaussee en politiepersoneel
die de missie zullen
gaan invullen. Dit artikel gaat
over wat dat nou inhoudt,
zo’n trainingsmissie.
Wat eraan vooraf ging...
Nadat in 2010 Kabinet Balkenende 4
viel over een mogelijke verlenging van
de militaire missie in Afghanistan kwam
de optie van een politie trainingsmissie
op tafel. Het demissionaire kabinet kon
hierover echter geen beslissing nemen en
schoof dit door naar het nieuw te kiezen
kabinet. Na een moeizaam verlopen
kabinetsformatie kon kabinet Rutte dus
meteen aan de slag; de missie moest
worden vormgegeven en een meerderheid
in het parlement moest worden gevonden.
Op 7 januari van dit jaar viel het kabinetsbesluit
over de politie trainingsmissie in
Afghanistan. Door deze trainingsmissie zou
Nederland een bijdrage leveren aan de
opleiding en training van de Afghaanse civiele
politie. Het parlement had op dat moment nog
niet ingestemd met de missie. Dit gebeurde
op 28 januari. Gedurende de tussenliggende
tijd was bijna tot het laatste moment onzeker
of er wel een meerderheid in het parlement
bereid zou zijn in te stemmen met het
voorstel. Tegen de missie stemden de fracties
van PVDA, SP, en de Partij voor de Dieren.
Ook gedoogpartner PVV stemde tegen de
missie, zodat het kabinet noodgedwongen met
GroenLinks moest gaan marchanderen over
de voorwaarden die aan de missie zouden
worden verbonden. Uiteindelijk gaf
de oppositiepartij de doorslag zij het
14
met één tegenstem, die van fractielid Ineke
van Gent. Het steunen van de missie kostte
de oppositiepartij wel leden. Naar aanleiding
van het besluit om voor de missie te stemmen
gaven meer dan 200 leden binnen een dag hun
lidmaatschap van de partij op.
“Het steunen
van de missie
kostte de
oppositiepartij wel
leden.”
De onderhandelingen die nodig waren voor
het verkrijgen van een meerderheid in het
parlement gingen onder andere over de tijd
die in de opleiding wordt gestoken. Volgens
GroenLinks zou de opleiding geen zes, maar
zestien weken moeten duren. Uiteindelijk
werd er gesproken over acht weken de
zogenaamde ‘Dutch approach’ te volgen.
Dit zou inhouden dat bij de training onder
andere meer de nadruk zou worden gelegd
op het belang van mensenrechten, integriteit
en lees- en schrijfvaardigheden. Hierdoor
kwam het kabinet echter weer in spagaat te
staan met de overige bondgenoten van de
NAVO die ook hun bijdrage aan een politie
trainingsmissie leverden. Diverse NAVOfunctionarissen
verklaarden, al dan niet
anoniem, dat er onderling was afgesproken
om ‘één curriculum, met één tijdspad’ aan te
houden. Daarnaast was een heet hangijzer
de mogelijke paramilitaire inzet van het
opgeleide politiepersoneel. Het kabinet
moest met harde garanties komen dat het
Afghaanse politiepersoneel niet als een soort
veredelde militairen op zouden gaan trainen.
Dit is echter makkelijker gezegd dan gedaan,
in Kunduz is verre van stabiel te noemen.
In maart werden 33 mensen gedood bij een
zelfmoordaanslag bij het rekruteringscentrum
van het Afghaanse leger. In februari van
dit jaar kwam een districtsgouverneur bij
een zelfmoordaanslag om het leven. Verder
overleed het hoofd van politie van de Noord
Afghaanse regio, Abdul Rahman Sayedkhili, na
een zelfmoordaanslag terwijl hij op patrouille
was. Dit is overigens dezelfde politiechef die
in januari nog aan een verslaggever van de
Volkskrant verklaarde dat “Het niet realistisch
is dat politieagenten die in Kunduz worden
opgeleid door Nederlanders, niet kunnen
of zullen worden ingezet voor militaire
taken. Kunduz is momenteel verwikkeld
in een oorlog. In deze omstandigheden
is het onlogisch en onrealistisch dat je
politie puur inzet voor civiele taken zoals