S int-Lievens InformatieM agazine, - Welkom op het portaal van het ...

Een halve eeuw uit de school
Traditiegetrouw spreekt tijdens het diner ook een afgevaardigde van de “50-jarigen” het publiek toe.
Het woord is aan een oud-voorzitter van de OLB.
Lieve dames en goede vrienden
Als het waar is dat “spreken zilver is, en zwijgen
goud” dan zou ik hier eerder voor het goud opteren,
maar naar het schijnt wordt van een jubilerende klas
verwacht dat één iemand hier een woordje zegt;
en want wat kan zo iemand hier nu relevants komen
vertellen?
Over de individuen of figuren, die onze promotie
bevolkte? De meesten onder u kennen ze niet.
U zou in de meeste gevallen niet weten over wie ik
het heb. Dat heeft dus geen zin.
Alleen kan ik getuigen dat onze promotie de beste
was die het Sint-Lievenscollege ooit op Vlaanderen
heeft losgelaten!
Wij de Grieks-Latijnse ’54 telde op 31 leerlingen nog
12 roepingen. De promotie na ons, nog amper een
derde daarvan. Dat bewijst natuurlijk de goede geest
van onze klas. En nu hoor ik hier al kwatongen
vragen, hoeveel zijn daarvan nog geestelijk
gebleven. Inderdaad, zo’n 15 jaar nadat wij het
college verlieten ontstond er een rage van kap-overde-haag-gooierij;
maar dat was een algemeen
verschijnsel en zeker niet specifiek voor onze
promotie; in ieder geval kan ik getuigen dat wij nog
een flink aantal respectabele geestelijken tellen,
waarvan hier zelfs een paar aanwezig zijn.
Van de 31 klasgenoten zijn er intussen ook reeds 7
die dit aardse met het eeuwige gewisseld hebben.
(en niet drie zoals deze morgen tijdens de
eucharistieviering verkeerdelijk in herinnering werd
gebracht; of waren die 4 anderen misschien in de
ban?)
Vandaar ook dat wij de frequentie van onze
klasreünies opgedreven hebben; van vroeger eens
om de 5 jaar naar nu jaarlijks!
Het is ook moeilijk anekdotes over onze collegetijd
te komen vertellen; weinigen onder u zullen maar
zeer zeldzame exemplaren van ons lerarencorps
gekend hebben, en als ik hier zou beginnen over
Jef Kak en de Scheet zouden ze zich - al dan niet
terecht - verontwaardigd afvragen:” wat staat die
daar allemaal te vertellen?”.
Edoch, in onze tijd hadden de leerkrachten nog
pittige bijnamen, en zij werden allen uitsluitend met
die namen aangeduid. Iedereen sprak van Jef Kak als
hij daarmee de directeur bedoelde, en misschien
waren er wel meerdere die niet eens wisten, dat die
eigenlijk Z.E.H. Splichal heette. Zelf heb ik nooit
geweten hoe deze imposante figuur aan zo’n naam
kwam.
Van de scheet heb ik me eens de oorspong laten
vertellen. Onze klas werd steeds – heel de
humaniora door - op de derde verdieping onder
gebracht. Dat brengt mee dat leraren ook naar de
derde verdieping moesten klimmen, toch zeker zij
die bewaking hadden op de speelplaats en die
meneer Moors, zo was de echte naam van die scheet
- kon enorm snel de trappen naar onder dartelen;
ze hadden hem ook evengoed de wervelwind kunnen
heten. Maar zeg nu zelf, dat is toch heel wat minder
schilderachtig.
U moet daarbij ook bedenken dat in onze tijd het
lerarencorps bestond uit priester-leraren die voor
hun klas stonden in soutane. Als mr. Raskin ons in
de Griekse les zijn knieën wou laten zien om ons bij
te brengen dat ‘melanos’ zwart betekende,
en hij daarbij zong van ‘g’hebt zwarte knieën
Melanie, ge moet ze wassen da’k het zie’ dan moest
hij daarvoor zijn soutane wat optrekken, wat hij ook
deed, en zo weet ik nog dat zwart melanos is;
dat is dan ook zo wat het enige Grieks dat ik nog
ken, behalve de eerste zin van het Sinterklaasliedje
“dia dendron ij seleinij” dat hij ons ook voorzong.
Om maar te zeggen dat wij wel leraren hadden die er
iets voor over hadden.
Vrienden, ik herinner me van sprekers uit het
verleden, al dan niet met microfoon, dat we die
amper verstonden, en meestal zeer gelukkig waren
dat hun tafelrede beëindigd was. En omdat ik
enigszins vrees dat dit vandaag ook het geval zou
kunnen zijn wens ik jullie nog verder een heel
gezellige namiddag.
Servaas De Vijlder (LG 54)
21