S int-Lievens InformatieM agazine, - Welkom op het portaal van het ...

More documents

Recommendations

Info

zegt: deuren moet je kunnen sluiten. Het gaat tochten wanneer ze te lang open blijven staan. Maar sommige deuren duw je slechts met moeite en met ietwat tegenzin weer dicht. Acht jaar geleden, op een druilerige septemberochtend, terwijl de nevel als een nat gordijn over de torens van de stad hing, ging de poort van het Sint-Lievenscollege voor mijn oudste zoon voor het eerst wijd open. Een paar dagen eerder waren we samen van de Linkeroever naar de Kasteelpleinstraat gefietst, ‘om alvast te oefenen’. Mijn zoon wilde niet met de tram. Fietsen was gezond. Je moest je ogen open houden en bij de weg blijven. Een goeie eerste les, vond hij. Dat leverde eerst nog wat gestuntel op de roltrappen van de voetgangerstunnel op en daarna een behoorlijk ingewikkelde rit door het Sint-Andrieskwartier. Als bezorgde vader zag ik de gevaren overal uitvergroot: de tram door de Nationalestraat die weinig fietsruimte liet (‘Let hier goed op, jongen’), de gevangenis in de Begijnenstraat, de gierende bussen op het plein voor de school. ColumnMen Maar ik voelde dat het wel zou lukken. De jongen had vertrouwen. Geen straat was te lang of te breed, geen hindernis onneembaar, geen schoolmuur te hoog. Ik weet niet meer zo goed waarom hij precies deze school koos. We hadden er in het voorjaar een aantal afgeschuimd. Op opendeurdagen laten scholen zich graag van hun beste kant zien. Sint-Lievens had de grootste natuurlijkheid, denk ik. De kermismolen en de kraampjes op de speelplaats vonden we vertederend, de presentaties van het leerlingenwerk in de klaslokalen degelijk zonder te willen imponeren en naar het zwembad moesten we zoeken - alsof de school er wat beschaamd voor was. (Hoewel, vele joelende kinderen hadden het moeiteloos gevonden - ook goed nieuws wordt snel doorverteld - en de school had het bad joviaal voor iedereen opengesteld.) Misschien was het dat wel. De hartelijkheid. De bescheidenheid. De onuitputtelijkheid van de eenvoud. Ik heb daar altijd van gehouden. En ook mijn zoon hield ervan. Ik liet hém dus maar beslissen. Zijn leven moest hier maar beginnen, vond hij. Later kwamen de verhalen. Over de grappen in de klas, over de klasdagen en de excursies, over zo veel minzame leraressen en goedmoedige leraren ook - hij noemde het allemaal tof. Soms werden die verhalen nogal aangedikt, zoals dat gaat met schooljongenshistories en hun geforceerde waarschijnlijkheid. Maar het mocht. Wat zou ik kunnen hebben tegen de inventiviteit van jonge verbeeldingskracht? Twee jaar later fietste mijn jongste zoon met zijn grote broer mee. Het leverde dezelfde verhalen op, in een wat anders gekleurde versie. Daarna gingen mijn jongens groeien. Ik kon het volgen op de klasfoto’s die ze elk jaar 22 Afscheid weer wilden kopen omdat ze opnieuw in een prima groep waren terechtgekomen. Ik kon op die foto’s de baardgroeiontwikkeling van de jongens zien en ook de zich ontplooiende elegantie van de jonge vrouwelijkheid van hun klasgenotes. (Voor mijn zonen ging de wereld als een meisjeskamer open.) En ik zag hoe in hun aller ogen zelfs de vrolijkheid volwassen werd. Alleen de intussen bekende klassenlerarengezichten bleven dezelfde - maar die waren daar allicht niet rouwig om. Er kwamen nog verhalen bij. Over bals en schoolfeesten en die enige Chrysostomosdag onder andere. Soms werden er foto’s van gemaakt, voor de vermeende eeuwigheid of de zachte troost waarvan ze al voelden dat ze er ooit naar zouden gaan verlangen. Soms moesten ze het stellen met geheugenfoto’s: herinneringen die ze in hun hoofd verzamelden en die hen af en toe overvielen wanneer ze even wegdroomden in de klas of een notitie terugzochten die ze ergens in een van hun schriften hadden gemaakt, of zelfs wanneer ze zich ‘s ochtends voor de badkamerspiegel stonden te scheren. Want mijn zonen zijn intussen mannen geworden. Ze leren autorijden. Ze hebben hun wereld verruimd. Ze hebben hun eigen leven en vergroten op hun beurt de gevaren uit die hun vader zo langzaam begint te lopen. (‘Hier voorzichtig zijn, paps.’) Maar zo is het goed. Voor alles is er een tijd, zegt het cliché. De tijd is aangebroken om de schoolpoort weer dicht te doen. We doen dat zachtjes, uit dankbaarheid en met een wat onbestemd gevoel dat nog het best op weemoed lijkt. Geen schoolbals en geen Chrysostomos meer, geen optredens of klasuitstappen, geen hilarische grappen en lastige overhoringen. Alleen nog een stuk of wat herinneringen. En ik weet wel dat ook die zullen vervagen. Het is niet erg. Want wat dan nog rest is een zacht gevoel dat door romantische zielen nostalgie wordt genoemd. Ook mijn zonen weten wat dat is. Hun school heeft hen ook die levensles geleerd. Gie Bogaert is schrijver en vader van Koen (6LW 2003) en Hans (6B), die nu afstudeert aan onze school.
Sint-Lievens InformatieMagazine - 6 de jaargang, nr. 29, juni 2005 Uitgave en redactie-adres: Sint-Lievenscollege - Kasteelpleinstraat 31, 2000 Antwerpen Tel. 03.231.81.88 - fax 03.226.63.13 www.sintlievensantwerpen.be – slim@sintlievensantwerpen.be Peter: Oud-leerlingenbond Sint-Lievenscollege Sponsors: Antwerps Beroepskrediet, Bouwbedrijf M. Govaerts Redactieploeg SL!M 29: Johan Wagemans, Herman Jacobs (directie), Ingrid Brys, Marian Bryssinck, Christ’l Laureyssens, Els Dedecker, Ingrid Dillen, Georgette Peeters, Jaak Huyghe, Luc Van den Broeck (leerkrachten), Jonas Van Mulder (6C), Jonas Vincken (6C), Laura Beltran Serrano (5C), Stephanie Giebens (5C) Vormgeving: & Herman de Ceeck Druk: Baskerville (Wilrijk) Redactiesecretariaat: Ingrid Brys Hoofdredactie en productieleiding: Karl Scheerlinck Verantwoordelijke uitgever: Johan Wagemans Colofon SL!M WORDT VERVOLGD 23
Page 1 and 2: Klinken op Comenius Afzender en ver
Page 3 and 4: SL!M SL!M Een verdiende zomervakant
Page 5 and 6: initiatief en het is leuk te weten
Page 7 and 8: Personeelsgeleding Oudergeleding Ba
Page 9 and 10: Eerste Klas Aan wedstrijden in het
Page 11 and 12: Lief en leed Hier staan tot afschei
Page 13 and 14: 28ste Solidariteitstocht Altijd eve
Page 15 and 16: Michaël schittert in het kinderkoo
Page 17 and 18: Jeff Op woensdag 20 april overleed
Page 19 and 20: Exact 75 jaar geleden waren bouw- e
Page 21: Een halve eeuw uit de school Tradit

S int-Lievens InformatieM agazine, - Welkom op het portaal van het ...

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?