parkpraot - Zomerparkfeest Venlo

FOTO: LÉON VAN ULFT
Lenneke van der Goot blijft nog even plakken
Schrik niet als je wat dieper de rimboe van het Julianapark induikt dan de savanne voor het Hoofdpodium. Waar
het wildleven in het park normaliter beperkt blijft tot een handvol verdwaalde konijntjes en een enkel vrijend
stelletje, duiken er aan de rand van het park plotseling twee metershoge grizzlyberen op. Maar wees gerust: ze
bijten niet. Door Bob Munten
De beren zijn namelijk onderdeel van
Lenneke van der Goot’s tapekunstwerk,
dat ze toepasselijk ‘Scène met
beren’ heeft gedoopt. Op grote houten
panelen heeft ze meters duct tape
opgeplakt, die ze vervolgens weer te
lijf gaat met schilderkwast en Stanleymes.
‘Ik ben eigenlijk een tekenaar,
maar in dit geval doe ik het precies
andersom. In plaats van de vormen
te tekenen, snijd ik ze juist uit.’ Van
een afstand lijkt het werk nog op een
met graffiti volgespoten muur, maar
kom vooral dichterbij: pas dan geeft
het werk haar ware pracht prijs.
Van der Goot is ongeveer zeven jaar
geleden afgestudeerd, en heeft zich
sindsdien gespecialiseerd in derge-
sPEELKwARTiER
DER GEbROKEn
hARTEn
14.00-17.00
jiM bARnARD
sPEELT sTAn
17.15-18.00
AGADEZ
16.00-17.05
suiKER
15.30-15.40
LET’s PLAyMAchinEs
14.00-18.00
’n bORD vOOR DE KOP
14.00-18.00
KiT
18.00-19.00
ThE suiTcAsE
18.15-19.00
bRicK nOvAx’s DiARy
18.00-18.15
wiP ’n KiP
14.00-19.00
win EEn uuR
15.00-20.00
lijke tapekunstwerken. Meestal maakt
ze een werk dat een aanvulling
vormt op de locatie waar het werk
komt te hangen. ‘Ik creëer op deze
wand een plek die totaal verzonnen
is, maar die wel refereert aan de
omgeving. Daarbij gebruik ik meestal
afbeeldingen van dieren in mijn
werk, omdat zij zich vaak solidair of
juist uitgesproken solitair gedragen.
In dit geval zijn de beren de eenlingen
in de massa.’ Bijzonder aan dit
werk is dat het wordt gemaakt tijdens
het Zomerparkfeest zelf: al sinds
donderdag staat ze iedere dag urenlang
te plakken en te snijden. Daardoor
kunnen de bezoekers iedere
dag een kijkje komen nemen in de
keuken van de kunstenaar. ‘Normaal
PETER bEEKER &
OnGEnODE GAsTE
19.00-20.00
LOLA KiTE
19.00-20.00
PiuM & ThE MEn
fROM u.n.c.L.E.
19.30-20.15
hAnGGAi
20.00-21.00
LEnnEKE vAn DER GOOT
15.00-23.00
jELsKE wiLMER
20.15-21.00
DRuMs ARE
fOR PARADEs
21.00-21.45
suiKER
21.00-21.10
bOMbinO
21.00-22.00
LET’s PLAyMAchinEs
19.00-23.30
’n bORD vOOR DE KOP
19.00-23.30
PiERRE bAsTiEn
21.45-22.45
gesproken vinden dit soort creatieve
processen plaats tussen de vier wanden
van een atelier’ licht Van der
Goot toe. ‘Omdat ik er nu tijdens het
festival zelf aan kan werken, kan het
publiek het werk met de dag zien
groeien. Ik vind het een bijzondere
ervaring om in een openbare ruimte
te werken.’ Lenneke wordt tijdens
haar werk regelmatig aangesproken
door nieuwsgierige bezoekers, maar
dat vindt ze helemaal niet erg. ‘Het
was wel even wennen. Veel bezoekers
kijken de kat uit de boom en
spreken me pas aan als ze zien dat ik
met iemand anders in gesprek was.
Het wordt op sommige momenten
dan wat hectisch, maar dat vind ik
juist zo mooi aan dit festival.’
zaterDAG 13 AUGUSTUS 2011
Na het Zomerparkfeest komt het
werk op de buitenmuur van Museum
van Bommel van Dam te hangen, tot
11 september. ‘Ik krijg vaak de vraag
of ik het niet jammer vind dat het
werk weer vernietigd wordt. Het is
echter juist een voordeel dat het niet
voor eeuwig is, want juist daardoor
kan ik met goedkope en snelle middelen
als plakband en tape werken.
Met die materialen is het ook eenvoudig
om op zeer groot formaat te
werken. Eigenlijk bestaat mijn werk
alleen maar juist ómdat het weer
verdwijnt.’
Van der Goot is nog tot en met zondagavond
in het wild te bewonderen
bij haar tapekunstwerk. Ook geeft ze
op zondag een workshop voor kinderen,
waarin ze leren hoe ze hun eigen
dier uit kunnen snijden in tape. Het
knutselklasje begint om 1 uur ’s middags
bij de Infostand.
Geinig hebbedingetje voor smartphone-bezitters:
de ZPF-app! Stel
je eigen programma samen, bekijk
de acts per podium en speel met
het Let’s Play-soundboard.
geen iphone? bezoek de mobiele site http://zpf.to/m
DAZZLED KiD
22.00-23.00
DEAD
nEAnDERThALs
22.40-22.55
OffshORE
22.00-23.00
KiDKAnEviL
23.00-00.00
TwR72
23.00-01.00
bRicK nOvAx’s DiARy
23.30-23.45
MAchinEDRuM
00.00-01.00
RADiO bARKAs
23.00-01.30
cOcO bRycE
01.00-02.00
AANRADERS
Tim Gaal, programmeur Perron55
Dazzled Kid | 22:00 | hoofdpodium
Vanmiddag geeft Dazzled Kid voor
een paar gelukkigen al een privéoptreden
in een luchtballon, maar
’s avonds mag het hele park erbij
zijn. Tjeerd Bomhof stond al eerder
hier als frontman van Voicst. Die
band bestaat nog, maar Bomhof had
ook zin in iets nieuws en maakte
een soloplaat – waar hij hoge ogen
mee gooide. Bovendien heeft hij
zijn liveband uit werkelijk alle hoeken
van het land verzameld, dus
dat belooft wat!
Max Thijssen, muziekprogrammeur ZPf
kidkanevil | 23:00 | carrousel
Het is onmogelijk om één tip te ge -
ven, het programma voor vandaag
zit vol met bijzondere acts als Bombino,
Pierre Bastien en Dead Neanderthals.
Toch kies ik voor de hiphopbeats
van kidkanevil, die klinken
als de soundtrack van een Japanse
manga film uit het jaar 2385. Sleutel
woorden: Tokyo, speelgoedkeyboard,
computerspelletjes en dierentuin.
Blijf vooral hangen voor
Ma chinedrum en Coco Bryce!
Geert Driessen, sounds venlo
hanggai | 20:00 | hoofdpodium
Hanggai. Lowlands 2009. Op weg
naar The Arctic Monkeys kwamen
we langs een openluchtpodium waar
Hanggai de boel op z’n kop zette met
een fantastisch optreden. Mongoolse
keelzang en punk gaan feilloos
samen, zo’n beetje zoals The Pogues
het deden met Ierse muziek. Bij de
Arctic Monkeys zijn we nooit meer
aan gekomen. Zaterdagmiddag staan
ze voor een instore bij Sounds! En
na Hanggai meteen door naar Bombino!
PROGRAMMA ZATERDAG
12:00–13:00: De Warming-up: non-stop
kwaliteitspop ZPF 2011. Samenstelling:
Frank Lony
13:00–23:00 uur: Zomerparkfeest Live,
met akoestische live sessies in het
Omroep Venlo FM paviljoen van:
Jelske Wilmer, Van Gelder, Zoemaar,
Dead Neanderthals en Peter Beeker
De vervanger voor Chef ’Special
wordt KiT, een vrolijk Haarlems
per cussiegezelschap met roots in
Curaçao. KiT vermengt traditionele
Antilliaanse ritmes met electronica
tot een broeierige cocktail.
Morgen om 18.00 op het Hoofdpodium.
Tropical bass!

PERSFOTO: EGON NOTERMANS
Contrast
Vandaag is een vat vol verrassingen!
Daar staat de Zomerparkfeest zaterdag
om bekend. De hele middag lekker
rondslenteren en Lola Kite tegenkomen
in de Carrousel bijvoorbeeld.
Of de nieuwe Peter Beeker & On -
genode Gaste in een kolkende Circustent.
Luister tegen de avond even
omhoog naar de L1-luchtballon
met vier Vrienden en Tjeerd Bomhof.
Ga zeker ook naar onze eigen
Jelske Wilmer achter in het park.
Laat je meevoeren door de aantrekkelijke
afstotelijke dans van PIUM
& The Men from U.N.C.L.E. of zoek
het klankexperiment van Pierre Bastien
op. Allemaal in het Museum.
Ik win een uur van mijn leven terug
met Different Trains. Laat je betoveren
door Stan of het frisse jazzy
geluid van The Suitcase met onze
eigen stagevrijwilliger Giel en Bart,
onze welhaast ‘vaste’ Zomerparkfeestmuzikant.
Voor alle Vrienden
is het Speelkwartier der Gebroken
Harten helemáál geen verrassing.
Altijd gezellig samen kletsen, elkaar
ontmoeten en meezingen onder de
loofbomen op een picknickkleedje.
Vandaag zingen we Viva Espana en
zeker ook Vino met Imca Marina –
één van de coniferen van de Nederlandse
mu ziekgeschiedenis, zoals
Arno van Remortel beweert. En die
kan het weten. Dat contrast tussen
zekerheid en verrassing. Dát is het
Zo merparkfeest ten voeten uit.
Rom van Strijp,
Voorzitter Zomerparkfeest
Overdag is het half tot zwaar
bewolkt. Het wordt met 23 à
25 graden drukkend warm.
Er vallen ook buien of er zijn
lange perioden met regen.
’s Avonds is het waarschijnlijk
overwegend droog.
Redactie Andy Leenen, Lucas Bremmers, Thijs Pennings,
Femke Christis, Meike Wijers, Bob Munten, Serena Roox
vormgeving Maud van Rossum fotografie Rob
Rouleaux, Léon van Ulft, Chris Munten, Marius Suiker,
Erik Daems Druk Rekafa
PERSFOTO
Tevreden dirigent van een
gewillig orkest
Er zijn onder de muziekliefhebbers in het park deze dagen zeker fans van
Aphex Twin. Maar er is maar één iemand die Aphex Twin tot zijn fans
mag rekenen. Die ene persoon is Pierre Bastien, vanavond Franse gast in
het Museum. Door Thijs Pennings
Pierre Bastien komt alleen en heeft
toch een heel orkest bij zich. Geen
traditioneel orkest met altviolen,
hobo’s en fagotten. Nee, Bastien laat
zich omringen door zelfgebouwde
mechanische installaties. Installaties
die ritmes spuwen. De man die achttiende-eeuwse
Franse literatuur studeerde
bouwde in de jaren tachtig al
een muzikale constructie van het
speelgoed Meccano. Die constructie
was in staat om traditionele instrumenten
te bespelen. Denk aan de pipa,
het Chinese snaarinstrument, of aan
de saron uit Indonesië, een instrument
met bronzen of ijzeren toetsen
dat normaal gesproken wordt be -
speeld door een Javaan met een houten
hamer.
Bij de bouw van de installaties maakt
Bastien gebruik van katrollen, elastiekjes,
tandwieltjes en kleine platenspelers.
Groot zijn de levenloze leden
van het mechanisch orkest niet. Toch
krijgen bezoekers van het museum
vanavond een andere indruk. Met be -
hulp van camera’s worden de in stallaties
op groot scherm geprojecteerd.
De bescheiden elementen krijgen zo
monsterlijke proporties, als waren
het vervaarlijke bewoners van duis-
tere fabriekshallen die tot leven ko -
men zodra de mens niet in de buurt
is. Fantasie, want de mens is nabij.
De mens is Pierre Bastien. Die be -
speelt zijn installaties als een dirigent,
met liefde en toch streng. Als
de ritmes en akkoorden van het
orkest kloppen pakt de architect zijn
trompet en speelt mee. Het resultaat
is prachtige ingetogen jazz.
Het is een gouden combinatie, Bastien
en zijn orkest. In een interview
kreeg de muzikant een paar jaar
geleden de vraag of hij niet liever
met een menselijk muziekgezelschap
zou willen spelen. Maar de Fransman
houdt van zijn vrijheid. ‘Als ik
wil repeteren met mijn orkest hoef
ik de muzikanten niet te bellen. Ik
hoef niet te discussiëren over wat we
gaan spelen en wat niet. De leden
van mijn orkest kunnen repeteren
wanneer ik maar wil. Ze vinden het
niet erg om urenlang dezelfde drie
noten te spelen. Menselijke muzikanten,
die gaan zich dan vervelen.’
Pierre Bastien trekt er een vies ge -
zicht bij. Dan lacht hij.
Pierre Bastien en zijn mechanisch or ­
kest beginnen vanavond om 21.45 uur
in het Museum.
Dead neanderthals!
Dead Neanderthals klinkt als een stortbui van misthoorns uit de hel. Daarbij
maakten ze een videoclip waarin de paus in moordend tempo transformeert
in onder andere Mickey Mouse, Frankenstein, Hello Kitty en
Robo cop – dit optreden wordt ongetwijfeld een dolle bende.
Door Femke Christis
Te dichtbij om aan te kunnen raken
Wanneer je met een collega praat,
sta je op een grotere afstand van
elkaar dan wanneer je met je partner
praat. In het eerste geval hou je vaak
niet alleen figuurlijk maar ook letterlijk
afstand. Je eigen ruimte bepalen
heet zoiets. Maar wat gebeurt er
wanneer iemand die eigen ruimte on -
verwacht binnentreedt? In het openbaar
vervoer bijvoorbeeld. Je wordt
gedwongen verbonden aan mensen
die je nooit zo dichtbij zou willen
hebben. 4 feet is dan eng dichtbij.
Maar het kan ook andersom: mensen
die je graag heel dicht bij je wil
hebben, blijken te ver weg te zijn. En
dan lijkt 18 inches ineens een on -
overbrugbare afstand. Zo ver zelfs,
Degenen die vorig bij het fantastische
concert van The Shining waren
in de Spiegeltent, mogen Dead Neanderthals
absoluut niet missen. Dit
Nijmeegse duo maakt grindcore, met
slechts een saxofoon, drums en een
effectenpedaaltje. Dat klinkt bij vlagen
als een ballon die je tergend
langzaam leeg laat lopen door het
uiteinde strak dicht te trekken, maar
het is ongetwijfeld een live-ervaring
zoals je die niet eerder hebt meegemaakt.
Een overkokende heksenketel
vol zompige saxofoon-riffs en hysterische
drumpartijen. Een muzikale
bokspartij tussen twee mannen die
klinkt als een epische veldslag vol
dissonante doodsschreeuwen en het
betere houthakkerswerk op drums.
Niet voor niks wisten de twee zich al
met hun eerste optreden genoeg in
de kijker te spelen om een plekje te
be machtigen op De Affaire, het alternatieve
festival voor de Nijmegenaren
Comfort zone. De denkbeeldige cirkel om je heen die jouw eigen ruimte
aangeeft. Sommigen moeten daar buiten blijven, anderen wil je continu in
dat gebiedje om je heen hebben. Maar soms lopen die afstanden door
elkaar. Zoals bij de voorstelling van PIUM & The Men from U.N.C.L.E.
Door Lucas Bremmers
dat het voelt als een isolement.
Omringd zijn door mensen en je
toch eenzaam voelen. De voorstelling
van PIUM & The Men from
U.N.C.L.E. gaat over die gevoelens en
die afstanden. 4 feet|18 inches is meer
dan een voorstelling met muziek en
dans: het is een indringende totaalvoorstelling.
Tijdens deze voorstelling staan 13
mensen op een niet al te groot podium:
7 dansers en 6 muzikanten. En
toch draait het hier om thema’s als
‘eenzaamheid’, ‘isolement’ en ‘alleen
zijn’. Onmogelijk? Choreografe Grace
Bellel en alle uitvoerenden laten zien
dat het heel goed kan. Zelfs wanneer
uw kind nooit meer kwijt? haal een t-shirt bij de infostand!
die het niet zo op de massale drukte
van de Vierdaagsefeesten hebben.
Daar na volgt nu dus het Zomerparkfeest,
en ze hebben zich inmiddels
ook verzekerd van een optreden op
het Tilburgse Incubate-festival – het
Walhalla in de Lage Landen voor
liefhebbers van de meest obscure
independent music. Oh, en hadden
we al vermeld dat de heren absoluut
niet stilzitten? Maar liefst drie albums
hebben ze al uit: een self-titled
debuut, dat bol staat van heerlijke
songtitels als ‘Cannibal ambush’ en
‘Napalm death trap’, en nog de twee
kortere plaatjes ‘The V-shaped Position’
en ‘The Saw’.
Zorg dat je er op tijd bij bent, want
ze spelen maar een kwartiertje –
meer hebben ze niet nodig om de
Carrousel volledig aan flarden te
blazen. Laat het oerbeest in je los om
22:40. Na afloop giert de adrenaline
door je lijf, wedden?
PERSFOTO
mensen elkaar aanraken kunnen ze
nog mijlenver van elkaar verwijderd
zijn. Het contrast tussen fysiek en
psyche kan niet groter zijn op zulke
momenten en dat is tijdens deze
voorstelling pijnlijk voelbaar.
4 feet|18 inches is alles door elkaar.
De ene keer een concert, wanneer de
muzikanten de overhand lijken te
hebben. Dan weer een film die een
beangstigend verhaal vertelt. Of is
het toch dat schilderij, waarbij on -
danks de beweging alles stil lijkt te
staan? Wanneer een voorstelling
zoveel elementen in zich heeft, be -
staat het gevaar dat het rommelig
wordt. Maar 4 feet|18 inches wordt
nergens onoverzichtelijk. Dat komt
vooral omdat het zo dichtbij komt.
En de toeschouwers mogen zelf be -
palen hoe dichtbij…
pium & The Men from U.N.C.L.E., om
19.30 uur in het museum.

FOTO: MARIUS SUIKER
Alamo Race Track geeft geen vol gas
In 2007 zouden ze hier al staan, maar toen gooide een Amerikaanse tour
roet in het eten. Nu zijn ze er dan toch: Alamo Race Track. Het bleek een
prima optreden, maar de echte vonk bleef helaas uit. Door Bob Munten
Het blijft toch een lastige taak: zo
vroeg op de vrijdagavond het feest
openen. Zelfs voor een band als Alamo
Race Track, die met gemak tot de
top van de Nederlandse bands behoren.
Voor aanvang had er zich al aardig
wat publiek verzameld: de Circustent
stond ongeveer halfvol. Al in de
openingsnummers wordt duidelijk
dat de band stuk voor stuk uit goede
muzikanten bestaat, maar toch klinkt
het allemaal wat stroef. De band
oogt ook vermoeid: vooral frontman
Ralph Mulder heeft aardig donkere
kringen onder zijn ogen. Ook het
geluid klonk niet altijd even best.
Het bekende vingertje richting de ge -
beestenboel bij Go back to the Zoo
Go Back to the Zoo hoeft geen moeite
te doen om het publiek mee te
krijgen. Het park lijkt bijna te klein
voor deze Nederlandse topband. Een
mensenmassa springt, joelt en klapt
op de rockmuziek met een poppy
randje. Jong en oud staat voor het
Hoofdpodium, en er is niemand die
wegloopt om zijn heil ergens anders
te zoeken. Tot aan de Circustent en
op de heuvels naar de Carrousel staat
volk te springen.
Het mag dan donker in het park zijn,
maar de lichteffecten vanuit het
Hoofd podium zorgen voor een extra
di men sie. Op het podium zelf men-
luidsman was meer regel dan uitzondering.
Hoe dan ook, dit soort dingen zijn
uiteindelijk maar details. Na een wat
schaapachtige start komt de band
beter op stoom, en er stroomt ook
steeds meer publiek de tent in – tot
blijdschap van de zanger. Ze zetten
hun grote klassieker Black Cat John
Brown in, die ze zelf betitelen tot
hun ‘enige miljoenenhit’ – een liveversie
van het nummer ging een
paar jaar geleden namelijk als een
lopend vuurtje rond over het internet.
Ook het publiek komt steeds
beter in de stemming en klapt ent -
housiast mee. Mulder spoort de be -
Het hele Julianapark is uitgelopen naar het Hoofdpodium voor de knaller
van de avond. Met toepasselijke dierengeluiden op de achtergrond en
geschreeuw van het publiek wordt de band ontvangen als goden. Het is
duidelijk: hier heeft Venlo op gewacht. Door Serena Roox
gen de heren zich bij elkaar en geven
het fes tival een extra rocktint. De
interactie met het publiek ontbreekt
hier en daar, maar dat lijkt het volk
niet te deren. Als er vanuit het po -
dium klinkt: ‘Ik was hier zelf ooit
toeschouwer en ik vind het hier te
gek’, is alles dan ook meteen goed
gemaakt.
Waar iedereen op gewacht heeft, zijn
de knalnummers ‘Electric’ en ‘Beam
me up’. Vooral bij ‘Electric’ is het
publiek niet meer te houden. Het
deuntje dat iedereen kan meefluiten,
het deuntje dat je niet meer uit je
hoofd krijgt, wordt nu live gebracht.
zoekers nog wat verder aan: ‘Kom op,
tijd voor een feestje jongens!’ Helaas
blijft de nieuwe aanwas bezoekers
niet lang genoeg hangen om het einde
mee te pikken, en staat de band
tegen het eind van het optreden weer
tegenover een kleine schare doorzetters.
Jammer, want zelfs een wat be -
deesd spelend Alamo Race Track blijft
nog altijd Alamo Race Track: fijne
gitaarpop, zoals je die in Nederland
maar zelden hoort.
Voor degenen die door de zure appel
heen hebben gebeten is de beloning
bitterzoet. De zielen die overbleven
werden getrakteerd op Alamo Race
Track op zijn best. De pech is alleen
dat het optreden toen nog maar een
paar minuten duurde.
Dansles van de broekies
De Amsterdamse jongens van ‘Jungle
by Night’ passen nét op het podium
van de Circustent. De negenkoppige
formatie van deze afrobeatband is
dan wel net uit de luiers, ze hebben
al voor een groot publiek gestaan.
Begin juli speelden ze op het prestigieuze
‘North Sea Jazz’, ‘Lowlands’
en ‘Into The Great Wide Open’ staan
op de planning. Op laatstgenoemd
festival hebben ze in 2010 al hun de -
buut gehad, het nummer ‘Great Wide
Open’ is een ode aan dit Vlielandse
festival. Die podiumervaring stralen
ze uit. Ontspannen en genietend van
hun eigen feestje staan ze op de
planken. Bewonderenswaardig voor
zo’n jonge, instrumentale band die
tot nu toe alleen een EP uitbracht.
Nu de examen- en tentamenstress
Voor degenen die op, laten we Pinkpop
zeggen, waren, is het een aangenaam
déja-vu-moment. Voor degenen
die Go Back to the Zoo voor het
eerst live zien, is het al helemaal een
hysterisch moment. En dat het pu -
bliek enthousiast is, zien we ook aan
een voorzichtige crowdsurfer. Hij
laat zich meevoeren op de tientallen
handen.
In de aankondiging werd al gezegd
dat Go Back to the Zoo verschillende
festival aandeed met twee vingers
in hun neus. Aan hun lijstje kunnen
ze het Zomerparkfeest toevoegen,
want met twee vingers in hun neus
hebben ze iedereen overgehaald die
nog twijfelde. Go Back to the Zoo
heeft potentie en een toekomst. Dit
optreden was behalve waanzinnig
goed, veel en veel te kort.
#junglebynight @ #zpf11 ongeveer zoals de
@heitenhaspel maar dan met ritmegevoel,
gestemde instrumenten en veel talent #funkyshit
‘Jungle by night’ neigt bij vlagen naar liftmuziek, maar live hebben de
Amsterdamse jongens het charisma hebben waar Venlo voor valt.
Door Meike Wijers
voorbij is, hebben ze tijd om aan hun
eerste album te werken dat waarschijnlijk
eind dit jaar uit komt. Met
hun afrobeat hebben ze een genre te
pakken waarmee ze zich kunnen
onderscheiden. Hun muziek is geïnspireerd
door de Nigeriaanse Fela
Kuti, ook wel de grondlegger van de
afrobeat genoemd.
Het is niet moeilijk je voor te stellen
dat deze jochies – waarvan de jongste
pas nét oud genoeg is om legaal
een biertje te drinken – menig meisjeshart
sneller doet kloppen. Het
voelt bijna ongepast wanneer je kijkt
naar de 16-jarige trompettist Bo
Floor, die verleidelijk met zijn heupen
draait. Met hun exotische geluid
hoef je maar je ogen te sluiten en je
waant je op een wit strand tijdens
Volg het Zomerparkfeest op Twitter: http://twitter.com/zpfvenlo
een zwoele zomernacht. Als toetsenist
Pyke Pasman (20) achter zijn piano
vandaan komt en mondharmonica
speelt waar de funk vanaf spat, ligt
de Circustent plat. Tienson Smeets
(18) zorgt met zijn djembé voor een
lekkere Afrikaanse beat, net als Gino
Groeneveld (19) met zijn conga’s.
Hoewel het Zomerparkfeestpubliek
zich normaal gesproken niet zomaar
gek laat maken, zakken nu zelfs de
oudere bezoekers naar de grond als
trombonist Ko Zandvliet (17) daarom
vraagt. Op zijn teken springt iedereen
omhoog en is het feest een feit.
Ze moeten er voor oppassen niet
saai te worden, want sommige nummers
lopen wel erg vlak in elkaar
over. Maar live swingt de band en
met een onbevangen charisma weet
‘Jungle by Night’ het Zomerparkfeestpubliek
in te pakken.
FOTO: ERIK DAEMS FOTO: ERIK DAEMS

‘Jij wordt Vriend van het Zomerparkfeest, anders zijn wij
geen vriendinnen meer!’ Het waren pittige dreigementen
die rondgingen in de vriendinnenkookclub van Nancy,
Tanja en Simone, maar ze hebben wel uitstekend ge -
werkt. Zo vertelt Tanja trots dat ze maar liefst 15 andere
editie gemist? http://www.zomerparkfeest.nl/parkpraot
mensen Vriend heeft weten te maken. Of ze die ook
allemaal het mes op de keel heeft gezet met soortgelijke
bedreigingen is bij ons niet bekend, maar de vriendinnen
kunnen er gelukkig om lachen.
Op de foto: Nancy Seelen, Tanja Jepp, Simone Routs
FOTO: ERIK DAEMS