Jaargang 2013, Week 22

Foto: Corine de Beijer
De jubilaris wordt gefeliciteerd door haar dochter
geholpen kunnen worden met iets extra’s of iets wat ze
zelf niet kunnen bekostigen, dan geeft dat veel voldoening.”
Voor al die maatschappelijke betrokkenheid heeft
ze vijf jaar geleden ook een koninklijke onderscheiding
ontvangen. Met een smoesje werd ze door haar kleindochter
meegelokt naar de Kei waar dat jaar, vanwege
het grote aantal gedecoreerden, de onderscheidingen
werden uitgereikt. Op het laatst had ze wel in de gaten
dat er iets aan de hand was. Maar desondanks was het
een geweldige verrassing.
Geen makkelijk leven
Natuurlijk heb je bewondering voor iemand die klaarstaat
voor anderen, maar wanneer je haar levensverhaal hoort,
dan is het des te knapper wat ze al die jaren heeft
gedaan. Ze is geboren in Wintelre waar ze de eerste
dopeling in de nieuwe kerk was. Haar ouders besloten op
haar zesde om naar Reusel te verhuizen omdat daar voor
haar oudere broers en zussen meer werk was in de fabrieken.
In de tijd kort na de oorlog was er weinig onderwijs
mogelijk. De scholen waren kapot geschoten en afgebrand.
En ook al had ze naar de mulo willen gaan, daar
werd door de nonnen een stokje voor gestoken. “Omdat
ik een dochter was van ‘maar’ een gemeentewerker,
deden ze alles om me tegen te houden. Daarom ben ik na
zeven jaar school maar gestopt en gaan werken. Eerst bij
de melkboer en later bij de kruidenier boodschappen
bezorgen op de fiets. Ik denk dat ik daar nog mijn sterke
buikspieren aan over heb gehouden.” Toen ze op 21–
jarige leeftijd haar moeder verloor, kwam ook de zorg
voor vader erbij. Na haar trouwen kreeg haar man al na
een paar jaar een hersenbloeding en kon niet meer werken.
Ze had toen een kind en was zwanger van de tweede.
Dat was een zware tijd, twee kleine kinderen en twee
mannen met zorg. Op haar 40ste kwam ze er met haar
kinderen alleen voor te staan toen haar man plotseling
wegzakte en stierf. Maar ook toen bleef ze doorgaan en
deed alles om er met haar kinderen het beste van te
maken. Toen zij het huis uit waren heeft ze een nieuwe
man leren kennen en een aantal jaren in Hilvarenbeek
gewoond. Maar ook hem moest ze verliezen en ze is toen
terug naar Reusel gekomen waar ze in de Deneburg een
leuk huis heeft betrokken en haar leven weer heeft opgebouwd.
Met veel hobby’s, haar verenigingen en haar kinderen
en kleinkinderen heeft ze nu, op haar 81ste, nog
een vol leven. Fietsen, volksdansen, gymmen, puzzelen,
tuinieren en zo nu en dan een 'omadag' met de kleinkinderen
en natuurlijk niet te vergeten de EHBO. “Je moet
actief en alert blijven”, eindigt Marietje een avond vol
verhalen en dat is ze zeker nog.
De Uitstraling 37