Bekijk hier de PDF van het interview - Van de Beek & van Basten ...

Recommendations

Info

In 1973, met Jan Wolkers en Monique van de Ven. Still uit Turks Fruit. De première van Soldaat van Oranje op 21 september 1977, met v.l.n.r.: Jeroen Krabbé, Rutger Hauer, prinses Margriet, prins Claus, prinses Beatrix, prins Bernhard, koningin Juliana en producent Rob Houwer. De doorbraak: Hauer als Floris, in 1969. Belinda Meuldijk en Rutger Hauer als Erik Lanshof in Soldaat van Oranje. In Escape from Sobibor, 1987. In The Hitcher, 1986. RUTGER HAUER Het is vroeg in de ochtend. Rutger Hauer zit in een hoek van de serre van het Amstel Hotel in Amsterdam. Laptop op schoot, mobiele telefoon aan zijn oor, een asbak met drie peuken en helemaal in het zwart gekleed. We lopen vanuit de serre naar restaurant La Rive, waar een rookverbod geldt en waar we ongestoord kunnen praten. Wat gebeurde er met hem toen hij uit Nederland verdween en aan de andere kant van de oceaan zijn geluk ging zoeken? Veel mensen weten niet dat Hauer meer dan honderd films heeft gemaakt: een paar grote, zoals Blade Runner en Ladyhawk, en vele kleine. Dan moet je echt veel van je vak houden, want filmen is wachten, afwachten, hopen, teleurstellingen verwerken, incasseren, aanpassen, alleen zijn en heel hard werken. En daarvoor moet je uit het goede hout zijn gesneden. “ Filmen is het mooiste wat er is. dat je een wereld schept die niet bestaat en toch op dat moment de werkelijkheid is. Ik ben in het vak gegaan om iets te leren, want ik vond niet dat ik überhaupt iets kon toen ik begon, alhoewel ik wel dacht dat ik er gevoel voor had en misschien zelfs talent. Ik speelde na de toneelschool bij de Noorder Compagnie; ik stond op het toneel en dacht: hier hoor ik niet, maar het is wel leuk. Ik vond de gespeelde werkelijkheid op het toneel niet geloofwaardig voor mezelf. We speelden bijvoorbeeld scènes uit Richard III van Shakespeare en dan hoorde je buiten een straaljager en dan ging iedereen door met z’n tekst en deed of ie die straaljager niet hoorde. Dat vond ik flauwekul. ‘Ik sCHRIjF soms GEdICHTEn, HET Is EEn GECompRImEERdE VoRm om jE GEdACHTEn In TE VAnGEn. dIE klEInE GEïsolEERdE wEREldjEs VInd Ik pRACHTIG’ Ik voelde me gevangen op het toneel. Op het moment dat ik een camera op mij gericht voelde, wist ik dat dat het was wat ik zocht. Dat vreemde oog dat op mij gericht werd opende me. Ik kon de dingen klein houden en de camera registreerde mijn binnenwereld. Meesterlijk vond ik dat. Het was alsof mijn kop openspleet. Alle twijfel over wat ik moest gaan doen was op slag verdwenen. Het is mooi als dingen zich zo helder voor je openbaren. Dat heb ik met alle belangrijke dingen in mijn leven, ik krijg als een bliksemschicht een duizelingwekkend inzicht. De eerste keer dat ik Ineke zag, die later mijn vrouw zou worden, had ik dat ook. We zijn al vijfendertig jaar samen en ondanks het moeilijke leven van altijd onderweg zijn en veel niet samen, zielsgelukkig. Filmen en mijn vrouw, dat zijn mijn ankers.” 52 Hide & CHiC Hide & CHiC 53
RUTGER HAUER “ na twee films met paul verhoeven wilde ik naar Amerika. Dat was het land van de film, daar wilde ik proberen te werken. Ik vond Nederland te klein. Er was hier geen filmindustrie. Je kon misschien af en toe in een film spelen, maar ik wilde er altijd mee bezig zijn. Iedere dag, filmen zou mijn leven worden. Ik heb een agent gezocht en zoveel mogelijk rollen aangenomen. Ik weet zeker dat als ik heel selectief te werk was gegaan en alleen die rollen had geaccepteerd die me op het lijf geschreven waren of die me inhoudelijk aanspraken, ik niet met mijn verhaal in Hide&Chic had gestaan. Dan was ik namelijk niet geïnterviewd want dan had ik publiekelijk niet bestaan. Om gekend te zijn moet je gezien worden, zo eenvoudig is dat. Ik ben dus in Amerika voor variëteit gegaan. Ik ben een man van de praktijk. Ik wilde gewoon veel films maken. Niet lullen, maar doen. Het is mijn vak geworden en ik stel mijn leven daarvan in dienst. Je zoekt bij elke nieuwe rol naar een snaar die je nog niet eerder beroerd hebt. Ik vind dat ik dat moet van mezelf, die innerlijke zoektocht. Als ik het los zou laten zou ik een van de grootste ankers loslaten die ik vasthoud. Het is een wisselwerking. Als ze je als acteur niet meer willen hebben hou je op, maar zolang je nog gevraagd wordt ga je door. Het leven is veel rijker dan je kunt zien. Ik ben altijd onderweg en ook al heb ik mijn ogen wagenwijd open, je ziet toch niet alles wat er is. Je kunt niet onderweg zijn in het nu, dus je beweegt als een kangoeroe. Je springt, staat stil, kijkt, realiseert wat je ziet en springt weer. Ik hou soms een dagboek bij van alles wat ik meemaak. Het is af en toe te veel om te bevatten. Ik schrijf soms ook gedichten, het is een gecomprimeerde vorm om je gedachten in te vangen. Ik heb van jongs af aan van poëzie gehouden. Die kleine geïsoleerde wereldjes, vind ik prachtig.” “ om van filmacteur je living te maken moet je steeds een balans zoeken, een spanning die je vleugelbreedte geeft en draagkracht, waardoor je opvalt en bestaansreden krijgt. Ik kan niet jaren naast een telefoon zitten in de hoop dat ze me bellen en dat ik dan intussen allerhande baantjes heb om geld te verdienen om mezelf in leven te houden. Nee, ik wilde met filmen geld verdienen en ook gewoon goed geld. Daar ben ik nu alleen maar blij mee. Ik heb een foundation kunnen oprichten, de Rutger Hauer Starfish Association. Deze foundation, die ik voor het grootste deel zelf financier, zet zich in voor met hiv besmette kinderen en zwangere vrouwen met aids of die met hiv besmet zijn. Het is heel organisch ontstaan. Ik kom door mijn werk op zoveel plekken in de wereld en ik zie zoveel menselijk leed, dat ik daar mijn ogen niet voor kan sluiten. Ik wil er iets aan doen. Het is niet zo’n grote beweging, maar als je een steen in een vijver gooit zie je dat de kringen rondom de steen steeds groter worden en uiteindelijk de overkant bereiken. Zo hoop ik ook dat deze beweging zich op een natuurlijke manier zal uitbreiden. Als Ineke bij me is gaan we samen op zoek naar projecten en geven die samen vorm.” “ de grootste valkuil van de filmwereld is te denken dat fictie de realiteit is. Als je gaat denken dat wat niet is bestaat, ben je verloren. Ik blijf met twee voeten op de grond staan. Ik kan niet overal heenreizen en alleen de set zien. De kostuums, de spiegels, de make-up, dat is de filmwereld, maar de echte wereld is ook mijn wereld. Dus als het even kan trek ik erop uit. Ik reis zoveel mogelijk met mijn eigen huis op wielen. Ik heb een vrachtwagen verbouwd. Met een zitkamer waar twee grote banken in staan, een keuken, een douche, een slaapkamer; echt een huis. Ik parkeer die vrachtwagen in de buurt van de set op een zo mooi mogelijke plek. Het liefst hoog op een berg met een weids uitzicht. Wat ik voel als ik daar sta is ultieme vrijheid. Hier sta ik dan toch maar. Het beeld van de wereldbol doemt op met mijn twee voeten die stapsgewijs de wereld verkennen. Ik voel me dan letterlijk on top of the world. Aan boord van mijn vrachtwagen heb ik mijn motor en daarmee rijd ik naar de set. Die onafhankelijkheid vind ik heerlijk. Ik ben iemand die zelf wil bepalen waar hij is en wat hij doet. Ik heb altijd naast het filmen tien plannen klaarliggen wat ik allemaal in die omgeving wil onderzoeken. Nu ik een foundation heb, rijd ik op mijn motor rond op zoek naar projecten. Ik ga bijvoorbeeld in het dichtstbijzijnde stadje op zoek naar een weeshuis. En die kinderen zijn vaak wees omdat hun ouders aan aids dood zijn gegaan. Dus voor je het weet, is er werk aan de winkel. Je kunt met kleine dingen zoveel doen. Mensen moeten eens ophouden te denken dat het een druppel op een gloeiende plaat is. Alles helpt. Een prachtig joods gezegde is: één mens gered is de wereld gered. En zo is het. Als ik de vreugde in de ogen van de kinderen zie als we een leuke dag met ze maken, geeft dat een kick. Ik ronsel wat acteurs, dansers en mensen die muziek kunnen maken en dan maken we met die kinderen een voorstelling. En ’s avonds regelen we dan nog een filmvertoning en eten en drinken; we maken er gewoon een onvergetelijke dag van voor die kinderen. Dat is geweldig. En wat kost dat nou? Eén zondag.” “ laatst was ik in boekarest waar kinderen met hiv in een soort van concentratiekamp ondergebracht waren. Ze zonderen deze kinderen af, omdat niemand voor ze kan zorgen als ze uit het ziekenhuis komen. In de meeste gevallen zijn hun ouders aan aids overleden. In die landen heerst nog de gedachte dat aids door een simpele aanraking besmettelijk is, dus die kinderen zijn eigenlijk de nieuwe melaatsen. Een Italiaan heeft nu voor deze kinderen een dorpje gebouwd, met kleine huisjes waar ze een beetje prettig kunnen leven. Die man is geweldig, wij hebben de handen ineengeslagen. De kinderen kunnen niet zwemmen in de rivier omdat die sterk vervuild is en ze mogen niet in het openbare zwembad omdat ze besmettelijk zouden zijn. Voor deze kinderen wil ik dus nu een zwembad gaan bouwen. Maar dat kan alleen maar, als ik of iemand anders die zich voor de foundation wil inzetten, daar de kar trekt. Je moet fysiek op de plaats aanwezig zijn om een project te laten slagen. Op afstand regelen is weggegooid geld en weggegooide energie. Omdat ik tuin te schilderen. Of zoals de boer naast me in Friesland altijd op één boerderij zit. Hun horizon is niet groot maar dat betekent niet dat er niet genoeg te zien of te doen of te ontdekken is. Je kunt de diepte van het leven net zo goed ervaren op een paar vierkante meter denk ik, als in een leven zoals het mijne. Het zou best kunnen dat ik het helemaal verkeerd aanpak. Misschien komt er ooit een dag dat ik op de plaats rust neem. Maar ik denk het niet. Niet voor ik in mijn kistje lig.” “ Als filmacteur moet je bereid zijn om op ieder moment je koffers te pakken. Je leeft dus permanent op het punt van vertrek. Dat kleurt de tijd en de intensiteit van je leven. ‘Ik GEnIET mE AlTIjd TE plETTER omdAT Ik dEnk: dIT komT nooIT mEER TERUG. Ik lEEF HEEl bEwUsT In HET nU En Ik wEET dAT AllEs VooRbIjGAAT’ Met zijn vrouw Ineke ten Kate. vaak niet langer dan twee maanden op een plek ben, hoop ik dat mensen zich spontaan zullen aanbieden om voor de foundation dit soort projecten te helpen realiseren. We zullen de wereld toch met z’n allen een beetje mooier moeten maken. Geven is het mooiste wat er is. Je kunt niet iets geven als je agenda is, dat je er iets voor terug wilt krijgen. Geld bedoel ik dan. Wat je terugkrijgt als je je inzet voor mensen is diepe voldoening en daar kan geen geld tegenop.” “ Al mijn poriën staan open, ik hou van het leven, ik wil het helemaal meemaken. Ik doe het door onderweg te zijn, te reizen, me steeds weer in andere levens te verplaatsen. Maar neem Monet. Hij zat altijd in één RUTGER HAUER Het mooiste wat je aan iemand kunt geven is tijd, zei ooit een Nieuw-Zeelandse Maori tegen me. Dat was weer zo’n moment dat mijn kop openspleet. Tijd, zo simpel, dat is het mooiste dat je aan iemand kunt geven. Tijd als kostbaar geschenk in een wereld waarin iedereen rent en vliegt om welk doel dan ook na te jagen. Tijd heb ik dus niet. Nooit. Ik heb alleen maar tijd tussen twee dingen in. Ik geniet me altijd te pletter omdat ik denk: dit komt nooit meer terug. Ik leef heel bewust in het nu en ik weet dat alles voorbijgaat. Ik heb de luxe niet om op een plek te blijven. In de laatste twintig jaar - in 1988 ben ik officieel overgestoken naar Amerika - heb ik maar heel weinig momenten gehad dat ik langer dan twee maanden op dezelfde plek was. Occupational hazard, reizen hoort bij het filmvak. Je moet ertoe bereid zijn anders gaat het domweg niet. Dat is het offer dat je brengt. In wezen zijn filmmakers en acteurs reizigers en vertellers. Wij zijn de vertellers van nu. Ik word nooit moe van het reizen. Van nature kan ik dat goed. Ik ben nooit bang geweest, onnozel natuurlijk wel en dat maakt dat je niet bang bent. Ik heb veel geluk gehad. Ben een paar keer door het oog van de naald gekropen, maar het toeval en het geluk zijn me goed gezind. Ik rij met twee stuntmannen paard. We vallen alle drie ervan af, zij breken hun nek en ik heb een lichte hersenschudding.” “ Als ik me op een rol voorbereid, zoek ik eerst de sleutel van mijn personage. Dat kan soms best lang duren, maar zodra ik die vind, gaat de rol ineens vanzelf. Je bent dat personage geworden. Je zit in het 54 Hide & CHiC Hide & CHiC 55
Page 1: Hij heeft de naam ontoegankelijk te

Bekijk hier de PDF van het interview - Van de Beek & van Basten ...

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?