Bekijk hier de PDF van het interview - Van de Beek & van Basten ...

RUTGER HAUER
zadel en je geeft je paard de sporen. Dat is een heerlijk moment
als je weet van waaruit je moet spelen. Amerika laat mij vooral
slechteriken spelen. Ik vind het leuk om achter die slechteriken
iets goeds te zoeken.
Toen ik in Turks fruit (1973, regie Paul Verhoeven met onder
anderen Monique van de Ven, red.) speelde, stortte ik me er
gewoon in. Ik speelde volkomen op intuïtie. Ik vond Turks fruit een
gebeeldhouwd boek. De taal van Wolkers was een soort beeldhouwen
in taal en ik pakte dat meteen op. Ik denk niet in rechte
lijnen, dat heb ik niet geleerd; ik denk in associaties, in beelden.
Het was een enige film om te maken. Monique en ik waren niet
verliefd op elkaar en toch spatte onze liefde van het doek. Dat is
het mooie van film. Je ziet iets wat er niet is en je gelooft het.”
prachtig plekje in Friesland, waar ik als ik op reis ben intens
naar kan verlangen. Dat is dus wel een thuisgevoel. Het is een
klein natuurreservaat en als je thuiskomt dan zie je dezelfde
beesten en soms is er een dood en soms zijn er wat meer herten.
Je kent de dieren. Als ik geen acteur was geworden, was ik
dierenarts geworden. Ik hou van dieren. Ze spreken hun eigen
taal. In die zin ben ik misschien ook een dier. Ik spreek ook
mijn eigen taal. Mensen vinden me soms arrogant of mensenschuw
of zonderling, maar dat is alleen omdat ze me niet
verstaan. In Friesland sta ik zo dicht bij de natuur en dat is in
zo’n vol land wel bijzonder. Ik ben gek op buiten. Ik ben een
beetje boer en een beetje zeeman. Ik vind het heerlijk om in
het gras te liggen.”
wAT Ik Als klEIn kInd Als EERsTE
AAn mEnsEn VRoEG, wAs: VInd jE mE lIEF? dAT zEIdEn mIjn oUdERs
nooIT, dUs dIE ERkEnnInG moEsT Ik VAn AndEREn kRIjGEn
Rutger Hauer geeft een masterclass in het kader
van het International Film Festival in Rotterdam.
Rotterdam, januari 2008.
“ Het leven dat ik leid zou niet kunnen
zonder mijn vrouw. Ineke maakt het in feite mede
mogelijk. We zijn veel van elkaar gescheiden, maar
zonder haar zou ik niet zoveel van huis kunnen zijn. Dat klinkt
tegenstrijdig, maar ze is mijn anker, dus ik zou verloren zijn
zonder haar.
Als je echt van iemand houdt, dan moet je iemand laten
gaan, zegt ze. Dat is toch groots. Ik heb de liefste en wijste
vrouw van de wereld. We proberen zoveel mogelijk samen te
zijn. Als haar banden met Nederland niet zo sterk zouden zijn,
woonden we misschien helemaal niet meer in Nederland. Je
familie houdt je aan de ketting.
Ik ben nooit zo in Nederland geworteld, maar ik heb een
Met wijlen Erik Hazelhoff Roelfzema.
“ naarmate ik ouder word, realiseer ik me
hoe fragiel je eigenlijk bent. Dat besef had ik vroeger
niet. Ik vond het geweldig om mijn stunts zelf
uit te voeren. Ik durf alles. Daarin ben ik grenzeloos. Ik durf
dingen op het doodsverachting-achtige af. Ik wíl ook alles durven.
Angst is de grootste knoop in de wereld, daar wil ik niet in
verstrikt raken. Maar de behoefte om levensgevaarlijke stunts
uit te halen wordt wat minder. Dat geeft me geen kick meer.
Film dwingt je je eigen leeftijd te spelen. Film heeft alles met
geloofwaardigheid te maken. Dat de durf wat afneemt, is inherent
aan het ouder worden. Maar wat daar ook mee samenhangt,
is dat het spannend is om misschien uiterlijk minder te
doen maar innerlijk meer. Om op het scherp van de snede te
spelen. Ook voor acteren geldt: less is more.
Ik heb een heel grote levensdrift en een grote doodsdrift. Die
wandelen hand in hand. Mijn levensdrift is misschien groter
dan bij veel andere mensen. Ik wil de dingen graag begrijpen en
als ik ze niet begrijp dan test ik ze. Ik wil altijd weten of er nog
iets achter zit. Misschien zit er nóg een deurtje in. Ik wil alles
verkennen. Het onbekende is zo’n groot gebied. Ik wil mijn blik
alsmaar verruimen en wat mij daarbij vooral helpt nu ik ouder
word is compassie. Hoe meer je weet, hoe duidelijker het is dat
je eigenlijk niet in staat bent om over iemand te oordelen. Je
weet nooit wat er achter zit. Het heeft geen enkele zin te denken
dat iemand verkeerd is. Misschien in de politiek, maar in het
dagelijks leven moet je dat gewoon niet doen. Dat is een destructieve
kracht en als je die achter je laat, voelt dat als een bevrijding.
En daar gaat het leven om: je bevrijden, je ontwikkelen.”
“ Vriendschap speelt een belangrijke rol in
mijn leven. Vooral mannenvriendschappen. Die
kunnen verschrikkelijk diep gaan. Ik heb toch een
beetje een litteken van mijn vader die niet erg veel voor me
gedaan heeft, en daarom verbind ik me zo diep met mannen.
Wat je mist of gemist hebt, vervult je met verlangen. Met
Marius, de broer van Ineke, had ik een heel diep verbond. Hij
is op zijn 29ste aan kanker overleden, zo’n beetje dertig jaar
geleden, en nog iedere dag maakt hij deel van me uit.
Met Erik Hazelhoff Roelfzema had ik ook een diep verbond.
Mijn eerste ontmoeting met hem was heel ongemakkelijk.
Ik had in eerste instantie niets met hem en hij niet met mij.
Maar toen ik goed keek, zag ik die charme, die arrogantie en die
humor en toen zag ik dat hij op mij leek. Het was interessant
te ontdekken dat we precies hetzelfde over oorlog dachten. Hij
was eigenlijk een pacifist. Twee macho heren die eerst niets van
elkaar moesten en wier levens later verstrengeld zouden raken.
We keken alle twee naar elkaars toekomst, alleen wisten we dat
toen nog niet. Wij hebben elkaars leven verlengd. Mijn leven is
totaal veranderd door Soldaat van Oranje. En het zijne ook. Ik
kan onze vriendschap niet anders zien dan een stuk touw dat
in elkaar gedraaid is, zo zijn onze levens verstrengeld. Met
vriendschap is het zo dat je elkaar bij iedere ontmoeting beter
vastpakt. Met echte vrienden kun je altijd dollen en elkaar de
waarheid zeggen. Je hoeft niets op te houden.
Als zulke mannen doodgaan, blijft er een leegte in je achter.
Sommige pijnen wonen in je, leven met je mee. Het geeft ook
kracht hoor, niet alleen verdriet. Je verliest ze nooit meer en dat
is een rijk gevoel.
Zij willen natuurlijk niet dat je die pijn altijd met je meedraagt.
Als je ze het zou kunnen vragen, zouden ze zeggen dat
je niet goed bij je hoofd bent. Waarom zou je zo lang treuren?
Waarom zou je je leven in dienst van dat soort vernieling stellen?
Dat weet je hoofd maar je hart weet het niet.”
RUTGER HAUER
“ op een bepaalde manier heb ik een rijke
jeugd gehad. Ik was een sleutelkind, ik haalde de
wijsheid van de straat. Mijn ouders waren vooral
met de KUNST en zichzelf bezig. Niet dat ik daar zielig over
doe maar ik heb mijn ouders wel gemist. Zij waren interessant
voor hun vrienden en voor de studenten die ze toneelles gaven.
Ze gaven heel veel aan mensen maar hun kinderen gaven ze
niet veel. Wij hebben het voor het grootste deel zelf uit moeten
zoeken. Dat heeft me absoluut gevormd. Mijn drie zusjes hebben
het daar moeilijker mee gehad dan ik, denk ik. We zijn
allemaal een beetje zonderling, maar ik vind dat ik het vrij leuk
vorm heb gegeven.
Wat ik als klein kind dikwijls als eerste aan mensen vroeg,
was: vind je me lief? Dat zeiden mijn ouders nooit, dus die
erkenning moest ik van anderen krijgen. Voor een psychiater
een klein sprongetje om te beweren dat ik daarom een beroep
heb gekozen dat voor een groot deel uit erkenning bestaat.
Mijn familie zegt dat ik moeilijk contact maak; dat vind ik
zelf niet. Ik ben niet contactgestoord, maar altijd onderweg en dat
is voor mensen heel lastig. Ze denken, mijn zusjes bijvoorbeeld,
dat je er niet bent als je weg bent. Maar ik ben dan misschien
fysiek niet aanwezig maar wel in mijn hoofd en dat snappen ze
niet. Voor mij is het een raadsel dat mensen als het om contacten
gaat de grenzen zo in stand houden. Terwijl je met internet waar
dan ook ter wereld contact kunt maken. Hoe benauwd als contact
betekent dat je boven op elkaar moet zitten.”
“ over films maken wordt te veel gepraat.
Niet praten, maar kijken en doen is de bottom line.
En de mijne ook. Over drie weken ga ik in Roemenië
met een rode baard op een paard Barbarossa spelen, een Duitse
keizer die Europa probeerde te verenigen. Dat doe ik dan toch
maar in mijn filmleven, Europa verenigen. Als ik in mijn andere
leven mijn liefde voor mijn vrouw, mijn foundation, mijn
eindeloze plannen, mijn levensdrift en mijn acteren kan verenigen,
dan ben ik dik tevreden. I just love it.” &
Meer lezen over Rutger Hauer? Hide&Chic geeft tien
exemplaren van zijn autobiografie weg. In Back of the Book,
achter in dit nummer, leest u er meer over.
56 Hide & CHiC Hide & CHiC 57