Doe Mee in Zwolle - tryntsje dijkstra • tekst & redactie

14
Via Vrouwen ontmoeten Vrouwen kwam
Kibar Göceri in de klankbordgroep van
Doe Mee. Ze vindt het belangrijk dat
Turkse en Nederlandse vrouwen elkaar
ontmoeten en draagt daar graag haar
steentje aan bij. Maar ze wilde zelf ook
nog wel andere vrouwen ontmoeten.
Daarom bezocht ze meerdere bijeenkomsten
en activiteiten. Sommige van haar
ervaringen noemt ze ‘onvergetelijk’.
“Ik ben naar de verschillende bijeenkomsten
geweest: over de participatie van
Koerdische vrouwen, politiek, vrije tijd,
identiteit en henna schilderen. Ik heb er
telkens van genoten, maar wat me het
meest is bijgebleven, is de Koerdische
bijeenkomst. Er waren vijftig Koerdische
vrouwen: twee uit Turkije en de rest uit Irak
en Iran. Het idee was met elkaar aan tafels
te zitten en te praten over: hoe voel je je in
Nederland, hoe is het om in twee werelden
te leven, wat betekent dit voor je kinderen
en hoe wil je meedoen in Zwolle? Er waren
nog veel meer vragen, maar halverwege
zeiden de vrouwen: ‘Laten we gaan feesten’.
Dat was schitterend: bijna allemaal
waren ze in klederdracht en ze waren heel
uitbundig. Ben ik echt in Zwolle?, vroeg ik
me verbaasd af.
Je merkte dat deze vrouwen heel geïsoleerd
leven, van de Nederlandse maatschappij
en van elkaar. Ze waren zo blij
met deze middag. Het waren net vogeltjes
die lang in een kooi hebben gezeten en nu
even konden ontsnappen. Bedenk wel dat
zo’n tachtig procent van hen politiek vluch-
hdoe mee
“Onvergetelijke ervaringen” Kibar Göceri: “Vogeltjes uit hun kooi”
teling is of is geweest, en leeft in angst
en onzekerheid. In Nederland voelen ze
zich buitengesloten: ze kennen de taal en
hun buren nauwelijks, en als ze op straat
mensen groeten doen die stug. Hun stress
brengen ze over op hun kinderen, maar
allemaal geloven ze wel dat die het beter
zullen hebben. En wat ze vooral missen is
onderling contact. Velen hebben heimwee
en zijn onzeker over hoe ze hier moeten
handelen.
Allochtonen zijn veel meer op hun naaste
medemens gericht dan Nederlanders. Dat
kwam heel duidelijk uit de gesprekken
naar voren. Je merkte het bijvoorbeeld
bij de bijeenkomst over vrije tijd. Nederlandse
vrouwen kiezen meestal voor een
hobby, eropuit gaan of studeren. Terwijl de
Chinese, Marokkaanse, Turkse, Irakese,
Afghaanse en Iranese vrouwen die er
waren, hun vrije tijd liever gebruiken om
aandacht aan mensen in hun omgeving
te besteden. Dat is een cultuurverschil.
Wij zijn er voor elkaar. Hoewel je dat bij de
tweede en derde generatie ook langzaam
ziet veranderen.
Het was een opvallend verschil en boeiend
om te zien. Alle bijeenkomsten waar ik
was, waren wat dat betreft interessant. We
kunnen zoveel leren van elkaar. Je zag het
bijvoorbeeld al aan de hapjes die vrouwen
meebrachten: hoe voorzichtig andere
vrouwen daarvan dan proefden, maar wel
met interesse. Ik vind het jammer dat het
project stopt, en vooral voor de Koerdische
vrouwen hoop ik van harte dat er weer iets
voor ze gebeurt. Dat was echt een feest.”
Zwolse vrouwen ontmoeten elkaar 15