Het Leven in Schoonhoven' Klik hier

Een vergeten voetbalclub
Kinderen spelen graag buiten
Ze doen dat op de stoep, op straat, op een speelveld, in een speeltuin of op
andere plaatsen. Tot ongeveer vijftig jaar geleden kon dit nog in Schoonhoven.
Een conservenblik was de voetbal en een hoopje jassen diende als
doelpaal. De teams werden samengesteld door eerst te ‘poten’, waarna de
teamcaptains om beurten een keuze maakte uit de potentiële deelnemers.
Wie als laatste werd gekozen wist dat hij niet tot de sterspelers hoorde,
maar was minstens zo fanatiek als de favoriet van de buurt. Het gevolg was
vaak wel een kapotte klomp of afgetrapte schoenen met kale neuzen.
Soms groeiden die onderlinge partijtjes
uit tot ware competities. In de crisistijd
van de jaren dertig was er in Schoonhoven
zo’n plaatselijke competitie.
Minstens drie jongensclubs streden met
elkaar om een taart van Bakker Bezemer.
Van één van die clubs is het kasboekje
bewaard gebleven. Ze hadden
zelfs een naam en een clubembleem.
↓ Het kasboek van DWS. De ledenlijst, de
inkomsten en de uitgaven zijn vier jaar in dit
blauwe schoolschriftje bijgehouden.
De naam was ontleend aan de Amsterdamse
eersteklasser Door Wilskracht
Sterk, kortweg DWS, die in 1934 tegen
PSV streed om het landskampioenschap.
Zover heeft het Schoonhovense
DWS het nooit geschopt.
Inkijk
Het kasboekje bestrijkt de periode
van 1933, het jaar waarin de club
180
werd opgericht, tot 1937. Het waren
voornamelijk jongens, die in of bij,
wat men toen “De Woningbouw”
noemde woonden. Dit is het gebied
rond de Olivier van Noortstraat en het
Olivier van Noortplein, de nieuwste
woonwijk van Schoonhoven. Van de
eerste leden leeft niemand meer. Het
waren jongens die net de lagere school
achter de rug hadden. Een aantal bezocht
de vakschool. We zien hen later
terug op de loonlijsten van de diverse
zilverfabrikanten. Interessanter is de
laatste ledenlijst uit 1936. Hierop staan
namen van jongens die nu nog leven.
Eén ervan is Arie de Bruin. Hij is nu
ver in de tachtig, maar als hem wordt
gevraagd naar de jongensclub DWS,
begint zijn gezicht te stralen. Met een
ondeugende blik in de ogen geeft hij
een verklaring voor het grote aantal
ballen dat in één jaar werd gekocht en
↑ Het embleem van DWS. Dit embleem uitgezaagd
in koper sierde eens de prijzenkast.
Aan het zaagwerk is duidelijk te zien dat de
maker nog maar een leerling was. De vormgeving
verraadt de stijl waarop in de jaren
dertig op de Vakschool werd gewerkt.
↓ De ledenlijst van 1936. De derde van
onder op de rechter bladzijde is Huib van
Putten. Op dezelfde bladzijde de achtste van
onder is Arie de Bruin.
vaak ook weer werd doorverkocht.
Het had alles te maken met de vrouw
die in de winkel stond. Zij bood de
jongens die een bal kwamen kopen
een diepe inkijk in haar blouse als zij
bukte om een bal te pakken. Dit was
voldoende reden voor deze blagen
om steeds weer een nieuwe bal aan te
schaffen.