Dorpsorgaan Spaarndam

Het hart van de zaak
Boer Bouma
Boer Bouma is dood. Een jaar geleden zei hij nog tegen mij: "Jan, ik red het nog tot de volgende
lente en dan...", een armbeweging onderstreepte dat laatste woord, ..."finito". Hij heeft de zomer
en een stukje herfst nog binnengehaald. En als je hem die periode zag rondtoeren in zijn karretje -
vrolijk, vaak in pak - zag je een andere Bouma: een lichtere versie, al wat ontstegen, alsof hij de
oude Bouma al in mei zijn congé had gegeven, om zelf nog even 'met losse handen te kunnen
doorfietsen.'
Hij is ooit in een van deze stukjes beschreven als 'ruiter
aan de rand' en de 'wachter in het westen', de man die op
mysterieuze wijze dit dorp op koers hield. En, hield ik u
voor, als je nu maar je eieren bij hem kocht en ook de
dozen nog retourneerde, trakteerde hij je zómaar, onder
het genot van een kop koffie of een jonge borrel - de keus
was aan jou - op enige wijze levenslessen.
De man had vele verhalen, over Spaarndam, de politiek,
of het geloof, die vrijwel alle hetzelfde motto hadden: als
je ergens voor staat, sta er dan ook als het erop aankomt.
Hij heeft zich sterk aan dit motto gehouden, hij was een
duidelijk man, hoorde net zo bij het dorpsbeeld als de
haven, de muziektent, het IJ en de forten. Er zijn hier
allerlei commissies die al pratend dit beeld willen
bestendigen, maar Bouma was de kunstenaar, voerde de
regie en was daar behoorlijk druk mee. Niet het soort druk
waar tegenwoordig veel mensen 'burned-out' van raken.
Het kon hem eigenlijk niet druk genoeg zijn, want in wat
hij deed legde hij zijn hart en zijn ziel. Dat kon je zien aan
zijn dieren; ze waren erg op hem gesteld en lieten dat
graag blijken. Qua communicatie was Bouma
waarschijnlijk niet de mindere van St.-Franciscus, van
wie bekend is dat hij zo aardig met de vogeltjes kon praten. Zelfs wanneer zo'n dier, om wat voor
reden dan ook, aan zijn einde geholpen moest worden, deden Bouma noch dier daar sentimenteel
over. Je had het idee dat het konijn of de kip die dat treurige lot onderging, vanwege het sociale in
Bouma's hokken - het besef dat door zijn of haar offer een ander nog voort kon leven - en ook
omdat Bouma, die door hen immers op dit gebied als zeer kundig werd ervaren, zelf de voltrekker
was, daar wel vrede mee had.
Ach, in de pan had zo'n kippetje van Bouma weinig nodig: een snufje zout, een tikje peper, lekker
aanbraden en je at er je vingers bij op. In geur en smaak zong dat rijke dierenleven, waar hij borg
voor stond, nog een tijdje na.
Bouma op die brommer-met-bakkie, vastberaden aan het stuur op weg naar zijn levende have, zijn
raad en daad, we zullen het missen. Men heeft het hier niet zo op snelverkeer, maar het beeld van
een 'gemotoriseerde Bouma' behoort zonder twijfel tot de klassiekers van dit dorp.
Hij is, naar eigen zeggen, nu bij zijn vrouw, die hij alweer een tijdje had moeten missen en, wist
hij te vertellen, er zou 'daar' voor hem genoeg te doen zijn, zich vervelen ligt niet in zijn aard.
Toch zie ik hem dat niet op zo'n luchtfiets doen. Zou hij dan tóch zijn brommer...???
Boer Bouma zal hier zeker in de herinnering voortleven als een man met overtuiging, als een
Spaarndammer met hart voor de zaak.
Jan Zwetsloot
18