Download het boek - Groen

22 FREYA PIRYNS
GUIDO STEENKISTE
23
Lieve Vera,
Als ik het mij goed herinner, heb ik je de eerste
maal in levenden lijve ontmoet op het congres
waar je je ontslag als minister aankondigde. Niet
meteen iets waar jij aan herinnerd wil worden in
dit boek misschien. Maar ik doe het toch, omdat
die dag meteen mijn beeld over jou bepaalde. Ik
zag een vrouw met een openheid, uitstraling,
kracht, vastberadenheid die ik bewonderde. Dat
beeld heb je daarna keer op keer alleen maar
bevestigd en ik was dan ook trots en blij dat jij
het was die me vier jaar later onder je vleugels het
federaal parlement inloodste.
Ik zou hier een resem anekdotes kunnen
ophalen. Over hoe Tinne, Els en ik je het leven
zuur maakten omdat je het waagde een bal te
organiseren op het zomerweekend. Over hoe je
op een belangrijk moment plots bij mij op de
stoep stond. Over hoe Isabelle Durant vond dat
een glas wijn tijdens de middag niet kon op mijn
eerste dag in de senaat. Maar niet alle verhalen
zijn geschikt om aan de grote klok te hangen en
ik ben er bovendien zeker van dat jouw geheugen
minstens zo goed is als dat van mij.
En dus houd ik het bij een gedicht (van Herman
de Coninck). Ik wens je niks minder toe namelijk:
Ligstoel
Ik lig hier het bevlogene van zwaluwen te bestuderen.
Soms wordt er een hele zwerm
overgesmeten, ik probeer te begrijpen
wie dit doet, de wind niet, maar ook
zij niet, ze hebben geen wij,
alleen gewirwar. Ze proberen uit
hun staart weg te vliegen,
knip-knip door het heelal, hier waren ze al,
hier waren we al. Ik lig te snorkelen
aan mijn luchtpijp. Ik zie dat het goed is.
Ik wil er mijn handtekening wel onder zetten.
Dikke kus,
Freke
Vera ken ik het best uit de periode 1999-2003,
het deel van onze regeringsdeelname waarin zij
een markante rol speelde. Elke donderdagmiddag
aten we samen om de Ministerraden voor te
bereiden. Ze at, luisterde aandachtig, verlegde
de focus, schudde strategieën uit de mouw, bulderlachte,
fulmineerde, ondervroeg, formuleerde,
doorzag, nodigde uit, wees aan en af, won en
verloor.
Haar materies lagen moeilijk in die regering, de
Groenen waren pragmatisch en moeilijk tegelijk,
maar first things first, ze zou en ze moest jagen
op bossen in Vlaanderen, de boeren biologischer
leren telen en hun mest leren verwerken, normen
halen en oppervlaktes natuur herwinnen.
Want naast politica was en, blijkt nu weer, is ze
wetenschapper. Meten is weten en nitraatcijfers
in de bodem liegen niet. Die moeten omlaag en
dat zullen ze geweten hebben. Vera ook. De tocht
was lang, de strijd ongelijk, de middelen slecht
verdeeld.
Als politica streed ze in die tijd tot de uitputting
toe. Niets was te veel om anderen te overtuigen,
het parlement, de collega ministers, de pers, de
vertegenwoordigers van de bevriende en andere
groepen die het beleid willen veranderen, beïnvloeden,
of er dicht op willen zitten om te weten.
En soms werd het te veel. Moe was ze, toen ze in
2003 de verkiezingsnederlaag vertaalde in haar
ontslag als minister. Ook toen was er niemand die
haar kon overtuigen te blijven.
Vera richtte zich na iedere veldslag weer op. Ook
nu weer. Ze werd voorzitter om de partij weer
op te bouwen. Haar geloofwaardigheid deed
de partij deugd. Haar rechtlijnigheid vertaalde
zich in vele media-optredens waar ze sympathie
vergaarde om verkiezingen te winnen en de
partij weer op de kaart te zetten. De campagne
“Vera zoekt…” betekende in Vlaanderen iets
en weer schoven kiezers, leden en potentiële
kandidaten aan. De partij bereikte de haven die
zij in gedachte had. De nieuwe schwung zal altijd
verbonden zijn met haar naam.
In de herinneringen zullen we mekaar treffen. En
als het even kan ook daarbuiten. Als ze daar tijd
voor heeft.