Download het boek - Groen

VERA

VOORWOORD WOUTER VAN BESIEN 5
ANDRÉ POSMAN 7
AVIEL VERBRUGGEN 8
BAKI EMIRVELIOGLU 9
BART STAES 9
BERT D’HARTE 11
BRAM VANDEKERCKHOVE 12
CHRIS GORIS 13
CHRIS VAN LANGENDONCK EN PETER DEMOOR 14
DANIËL TERMONT 16
DIRK HOLEMANS 17
DIRK VAN MECHELEN 18
ELISABET DOOMS 19
ELKE DECRUYNAERE 19
FILIP WATTEEUW 20
FREYA PIRYNS 22
GUIDO STEENKISTE 23
ISABEL VERTRIEST 24
ISABELLE DURANT 24
JAMILA LAFKIOUI 25
JAN DE MAESENEER 26
JAN FIERS 27
JAN MERTENS 28
JOHAN MALCORPS 29
JOS GEYSELS 30
JOS STASSEN 31
LEEN LAENENS 33
LIESBET DE WEDER 34
LOUIS DEPOORTER 35
LUC BARBÉ 36
LUC CARNIER 38
LUC HEYERICK 39
MAGDA AELVOET 40
MARC HEUGHEBAERT 40
MARLEEN VANDERPOORTEN 42
MIA DEFRANCQ 43
MIEKE VOGELS 44
MONICA VAN KERREBROECK 45
NORBERT DE BATSELIER 46
OLIVIER DELEUZE 47
PATRICK DEWAEL 47
PAUL HEYERICK 48
PAUL PATAER 49
PIET VAN THEMSCHE 51
RAOUL WIJNAKKER 52
RENAAT LANDUYT 53
ROB VAN OUDENHOVEN 54
RUDI DAEMS 55
TIM VANHOVE 56
TINE HEYSE 56
TINNE VAN DER STRAETEN 57
WARD BOSMANS 58
WERNER ANNAERT 59

VOORWOORD WOUTER VAN BESIEN
Vera Dua: Het uitroepingsteken van Groen
Het was op een zaterdag in november toen het doek opging. Agalev was weg, en de
nieuwe partij werd geboren. We konden het allemaal zien en lezen, maar het was Vera
die, met het enthousiasme dat haar eigen is en ondertussen zwaaiend met haar arm,
de vreugdekreet uitriep: Groen uitroepingsteken! (met een heerlijke Gentse R, diep
vanuit de keel). Zo’n uitroepteken, dat lees je normaal eigenlijk niet hardop. Maar
Vera deed het wel.
Omdat dat ‘uitroepingsteken’ er niet toevallig stond. Het was een statement, na
die voetveeg die we gekregen hadden in de verkiezingen enkele maanden eerder.
Niemand moest denken dat ze van de groenen af waren. Iedereen mocht weten dat
we er de volgende keer terug zouden staan, met bravoure. Want dat was haar plan
en haar drijfveer. En dat heeft ze ook waar gemaakt. Het maakt haar plaats in de
geschiedenis van onze partij legendarisch.
Niet alleen dat, overigens. Lees dit boek, en de merites van Vera zullen je duidelijk
worden, als voorzitster, als parlementslid, als minister, als Gents gemeenteraadslid.
Omwille van zo’n carrière en zo’n verdienste vind ik dat we met de partij een speciale
oorkonde moeten uitreiken. Vanaf nu schrijven we Vera altijd met een uitroepingsteken
(en met Gentse R).
VERA!

ANDRÉ POSMAN
Ik heb Vera lange tijd gekend van op afstand,
zoals zoveel Gentenaars. Tot op een dag zij, als
ik me niet vergis, in het gezelschap van Groen!-e
Patrick, provincieraadslid, een echte melomaan,
op bezoek kwam naar een Rode-Pompconcert.
Zij werd terstond steunend lid. Daarna was zij,
naast burgemeester Beke, zowat de enige politica
die regelmatig de concerten bijwoonde in De
Rode Pomp, die aanwezig was met haar man
op de grootse feesten van De Rode Pomp in de
Bijloke, met het NOB dat nieuwe Belgische werken
opvoerde. Vera hield van De Rode Pomp, en
dat heeft in mijn ziel toch een bijzonder gevoelige
snaar geraakt. Vera heeft in De Rode Pomp zelfs
haar trouwfeest gehouden.
Op een dag ook werd ik gevraagd op de lijst
van Groen! te staan. Ik was stomverbaasd: ik,
hardwerkende maar toch maar – in het moeilijke
Vlaamse politieke universum – een onnozele
cultuurworm, werd door Vera’s toedoen tot BV
gemaakt. Ik kon er niet bij, heb haar gewaarschuwd,
maar werd onherroepelijk tweemaal op
de lijst gezet, leerde via Vera vele andere Gentse
BV’s kennen, raakte zo een beetje uit mijn
werkisolement. Nadien volgden bezoeken in haar
mooie rustige woning Begijnhof Lange Violetten,
ook lange diepe en eerlijke gesprekken, maar nog
altijd niet genoeg. Ik heb daarna politiek mijn
uiterste best gedaan, heb enkele onbegrepen
maar fundamentele stukken geschreven in ons
tijdschrift De Nieuwe Vlaamse Muziekrevue over
de spirituele betekenis van de groene beweging,
die ik nu eigenlijk, nu ik meer tijd heb, eens zou
moeten uitwerken tot een essay. Misschien doe ik
het, als Vera het me vraagt.
Ondertussen is de tijd verder gegaan, is de Rode
Pomp na 20 jaar werking honderd procent
geschiedenis geworden en stapt Vera definitief
uit de actieve politiek, hoor ik nu. Wat ik wil
zeggen, is het volgende: Vera Dua is een unieke
en verlichte politica. Omdat ze echt is, omdat ik
ze nooit heb weten liegen, omdat ze zo makkelijk
aanspreekbaar en benaderbaar is, omdat ze wist
en meende wat ze zei. Zij is een van de eerste
moeders in België die moeder natuur verdedigde
met elke vezel van haar lichaam en met de
volle kracht van haar brein, tot ze er letterlijk bij
neerviel.
Echt, ik ben fier dat ik haar ken.
7

8 AVIEL VERBRUGGEN
BAKI EMIRVELIOGLU
BART STAES
9
In 1999 verstoorde Vera Dua mijn academische
loopbaan om haar te vervoegen in de politiek.
Haar telefoontje om kabinetschef te worden,
vond me in het binnenland van China. Dagen
van wikken en wegen leverden vier duidelijke
redenen om neen te antwoorden, en één vage ja.
Ik stemde toe.
Velen dachten/denken dat Vera kennis zocht over
milieuvraagstukken. Fout: het echte motief was
“beter bestuur”, hoofdstuk 1 van het regeerakkoord,
met als doel kabinetten overbodig maken.
De politieke werkelijkheid was rauwer. De kanker
der kabinetten zit diep en holt de werking van
de administratie en de parlementaire democratie
uit. Maar veranderen deed en doet het niet.
Mijn eerste vergadering onder kabinetschefs
was verhelderend: goed bestuur is voor dromers;
hoofdstuk 1 is façade; politique politicienne
bestuurt Vlaanderen.
Onmiddellijk opstappen was er voor mij niet bij
want een gegeven woord dient gerespecteerd. Ik
wou een jaar blijven; Vera vond twee jaar beter.
We schoten goed op met mekaar, zonder echte
conflicten tijdens twee stressvolle jaren. Dat we
toch geen politiek team werden, lag aan mij: voor
alles wou ik wetenschapper blijven.
In enkele dossiers werkten we heel nauw samen,
zoals isvag en brc. We poogden strategie en
duurzaamheid in het beleid te brengen. Veel tijd
ook besteed aan Aquafin en de waterzuivering
in Vlaanderen: de top vervangen en een toekomststrategie
uitgetekend (door Vera’s opvolgers
uitgevoerd). Het allergrootste deel van het werk
kwam op Vera’s schouders terecht. Zij werkte heel
hard, in grote openheid en bereidheid tot overleg.
Vruchten plukken werd haar te weinig gegund,
maar misschien is dit het lot van wie opkomt
voor de belangen van de natuur en de toekomst.
Aan Vera, haar medewerkers en een aantal
ambtenaren houd ik aangename herinneringen
over, heel anders dan aan de rest van mijn korte
verblijf in de Vlaamse politiek. Maar Vlaanderen
heeft veel buitenland waar de toekomst van de
wereld wordt gemaakt en ik verheug me erop
Vera er misschien terug te zien.
İnsanlar Gider
insanlar gider şarkıları kalır
şarkılar var uzun
yüzyıllar dolanır
şarkılar var kısa
söylendiği yerde kalır
şarkılar var benim şarkılarım
söyletmezler içimde kalır.
Aziz Nesin
Vera,
Het duurde in het begin een tijdje eer ik jou
bij je voornaam durfde aanspreken, mevrouw
Dua. Ik herinner me nog heel goed hoe het voor
mij begon dankzij jou. In al die tijd heb ik veel
gezien, veel gehoord en veel geleerd en dit ook
mede dankzij jou. Ik voelde me begrepen en
ondersteund door jou. Vera, afscheid nemen is
niet mijn ding. Ik wens je enorm veel succes in
alles! Hosçakal.
Gent, 24 mei 2011
Vera is een monument
Het overvalt me een beetje. Men vraagt me een
bijdrage te leveren voor het Liber Amicorum
van Vera Dua. Precies of we afscheid van elkaar
nemen. Oh ja, Vera verlaat de actieve politiek. Ze
is sinds 2009 geen parlementslid meer en nam
nu ook afscheid uit de Gentse gemeenteraad.
Maar eerlijk gezegd, het jongste jaar heb ik Vera
ontzettend veel ontmoet. Na haar afscheid van
het Vlaams Parlement zette ze zich terug aan het
studeren en focuste op veel van de thema’s waar
ook ik mee bezig ben: voedselveiligheid, het tot
stand brengen van een eerlijker landbouwbeleid,
de onrechtvaardige verhoudingen op wereldvlak
inzake voedselbeleid, de negatieve impact van
de wto, de impact van voedselvoorziening op
planeet Aarde. Kortom het zoeken naar een meer
rechtvaardige voedselvoorziening ten gunste van
boeren en boerinnen hier en in de derde wereld,
ten gunste van consumenten, ten gunste van het
milieu en het klimaat. En dus ontmoetten we
elkaar de jongste jaren en maanden op talloze colloquia
en studiemomenten. Ze werd één van de
trekkers van Terra Reversa, legde contacten met
de brede civiele samenleving die actief is op deze
terreinen en ze lag zelf aan de basis van de uiterst
geslaagde studiedag “The future of Farms and Food
in Europe” op 2 februari 2011 in het Europees

10 BERT D’HARTE
11
parlement. Ik ben er zeker van dat we samen
hand-in-hand, schouder-aan-schouder nog lang
hetzelfde pad zullen bewandelen.
Vera is een monument in de politiek. Toen ik
zelf nog niet verkozen was als Europarlementslid
volgde ik haar doen en laten in de Kamer
van Volksvertegenwoordigers en het Vlaams
parlement. Toen al wist ik dat als de groenen ooit
regeringsverantwoordelijkheid zouden dragen zij
een kandidaat-minister was: een dossiervreetster,
een punctueel iemand en iemand die alle pro’s
en contra’s van een beslissing zorgvuldig afweegt.
Ik had met haar te doen toen ze tussen 1999 en
2003 zich steevast moest verdedigen tegen de
eigen coalitiepartners, niet in het minst tegen
sommige liberale collega’s die openlijk de kaart
van de industriële landbouw en de agro-industrie
trokken. De Volksunie bestond toen nog en
vanuit het Europees parlement maakte ik haar
het leven lastig door de Europese Commissie
tot zeer precieze uitspraken te dwingen over hoe
Vlaanderen de nitraatrichtlijn moest toepassen.
Ik dwong de Commissie ertoe openlijk te verklaren
dat de Mestactieplannen van de Vlaamse
Regering niet voldeden aan de Europese vereisten.
Dat waren parlementaire acties die in se haar
positie in de Vlaamse Regering versterkten, want
zo kreeg ze extra argumenten tegen haar liberale
collega’s in om toch verder te gaan dan wat de
coalitiepartners eigenlijk wilden. Dat Vera het
bij het rechte eind had bleek in september 2005
toen het Europees Hof van Justitie Vlaanderen
veroordeelde.
Vera is een monument in de politiek. Na de
catastrofale nederlaag in de parlementsverkiezingen
van 2003 trad ze terug als minister. Ze
nam haar plaats terug in op de banken van het
Vlaams parlement als gewoon parlementslid. De
partij was in opperste verwarring. We bleven
zakken in de peilingen. Er moest iets gebeuren.
Toen stond Vera terug op, gelouterd door het
verlies, maar sterk in geest en gedachten. Op
hetzelfde congres waar ik werd aangeduid als
lijsttrekker voor de Europese verkiezingen, werd
zij de eerste voorzitter van Groen! Samen namen
we de handschoen op om onze partij naar een
verkiezingsoverwinning te leiden in juni 2004.
Voor velen leek het een “mission impossible”.
Maar Vera kreeg de steun van honderden, zoniet
duizenden militanten. Ze bracht terug fierheid
bij onze gemeenteraadsleden, schepenen en burgemeesters.
Ze leefde als een politieke hulpdienst
die overal naar toe trok en de groenen terug tot
leven wekte met liters en liters politieke zuurstof.
Samen met Vlaams parlementslid Jos Stassen en
ondervoorzitter Tinne Van der Straeten en met de
niet aflatende steun van Chris Vanlangendonck
van het communicatiebureau Link vormden we
een stevig kwintet, uitstekend ondersteund door
onze persverantwoordelijke Sylvie Fabré. De
periode oktober 2003-november 2007 waren
de meest plezierige en meest intense van mijn
politieke loopbaan. Onder het deskundige leiderschap
van Vera slaagden we erin onze zetels in het
Vlaamse, het Brusselse en het Europese parlement
te behouden, en in 2007 heroverden we ook
onze zetels in Kamer en Senaat. Uren hebben we
gepraat, uren hebben we ’s avonds en ’s nacht met
elkaar getelefoneerd. In die periode zijn we van
politieke vrienden echte vrienden geworden: in
moeilijke politieke en andere momenten kan ik
steeds bij Vera terecht voor een luisterend oor, een
wenk of wat goede raad. Zoiets is goud waard.
Vera is een monument. Vera zorgde binnen
de partij voor een hecht partijbestuur en een
politieke raad vol vechtlust, beide met de radicale
wil het groene gedachtegoed politiek opnieuw
te doen opleven in Vlaanderen. Daarin is Vera
geslaagd. En de successen die later Mieke Vogels
en nu ook Wouter Van Besien boeken zijn alleen
maar mogelijk omdat het monument Vera Dua
op het juiste moment steeds haar verantwoordelijkheid
opnam. Dank Vera. Dit is geen afscheid.
Dit is de start van iets heel nieuws. Het ga je goed.
Vera
Ludo, Marjet, Magda, Wilfried
Voor mij, de founding fathers en mothers
Anders Gaan Leven
Luc, Marc en Vera
Gladiatoren in de gemeenteraad
Ongelijke strijd
Maar o zo dapper!
Vera en de bomen
Vera en de vrouwen
Vera en nie zeveren
Ik mag even in haar spoor
Twintig jaar later
Vera spreekt
Terra Reversa
Lees dat eens
En zie, zo simpel kan het zijn
Ik ben terug
Bedankt, Vera

12 BRAM VANDEKERCKHOVE
CHRIS GORIS
13
VERA mijn Vedette, mijn Voorbeeld
VOLLE zinnen schieten me tekort. VEEL
beelden schieten voorbij.
Vastberaden.
Vrolijk, die aanstekelijke lach. Het was vaak ook
lachen naast jou in de Gentse gemeenteraad.
Zoals die keer dat ik de raad al proestend buiten
holde. Het zal nu wel ‘serieuzer’zijn.
Vreewijs, wat is een Gent een wreed wijze stad.
Daar zorgde jij mee voor.
Veelzijdig.
Verantwoordelijk, uren, dagen, weken heb je
getelefoneerd. Problemen ging je nooit uit de weg.
Verbindend.
Verdiensten. 100 op 100 op de Agalev/Groen!schaal.
Verdiepend, inhoud voorop.
Vergeten. Ontelbaar zijn de anekdotes van een
vergeten gsm, jas of sjaal. Je mensen vergat je
daarentegen nooit!
Verwondering, Vuur en Vonken. Tot op je laatste
dag in de politiek ben je je steeds blijven opwinden
over het vele onrecht, over hoe sommigen
onze wereld kapot maken. Uniek!
Vrouw.
Dé Voorzitster, die de partij door de woestijn
leidde. Je nam iedereen op sleeptouw. Je deur
stond altijd open. Ik zie me daar in Brussel nog
keer op keer staan met één of andere verzuchting.
Toen gingen we naar het terras. En jij luisteren.
Oplossingen bleven nooit lang uit.
Vriendschap.
Volks, in de voorbije campagnes deden we regelmatig
een ‘Gentse markt’ samen. Daar ontelbare
keren ‘Vera’ gehoord. Niet mevrouw Dua, maar
altijd Vera. Ons Vera!
Voila, Vera.
Verdorie, ik zal je missen.
Ik zag Vera voor het eerst op een bijeenkomst van
de Agalev-vrouwen op het einde van de jaren ’80.
Het eerste wat ik ‘zag’, was een klein vrouwtje…
Wist ik veel wat ze allemaal in haar mars had (en
heeft). Mijn eerste gedacht over haar heb ik gauw
moeten bijstellen! Later solliciteerde ik voor de
functie van privé-secretaresse toen ze minister
werd. Ik werd aangenomen en het werd een
boeiende tijd.
Vera had/heeft een grote vakkennis, ze kende
haar materie vaak beter dan haar medewerkers.
Daarnaast had ze politiek inzicht. Ze zag de
mogelijkheden en valkuilen beter dan wie ook op
het kabinet. Ze kon voorspellen wat de reactie
van de andere partijen in de meerderheid of de
oppositie zou zijn. Ik heb daar met bewondering
naar gekeken. Vera liet geen brief, dossier of wat
dan ook passeren zonder ze zelf gelezen te hebben.
Zo ging er veel terug naar de betreffende kabinetsmedewerker
voor verbetering of aanpassing.
Ook op taalfouten en slecht gevormde zinnen
was ze streng.
Vera had/heeft een ongelooflijke drive en
begeestering. Toen haar afscheid van de politiek
bekend werd, hoorde ik haar in een interview in
De Ochtend op Radio 1 weer op dreef komen,
met humor en indringende stem. Helemaal de
Vera zoals ik haar op het kabinet meemaakte.
We zijn geen vriendinnen geworden, maar Vera
toonde waardering voor mijn werk, gaf af en toe
een schouderklopje of een compliment. Ik heb
haar maar enkele keren kwaad meegemaakt, maar
altijd kwam ze zich iets later verontschuldigen
voor haar ‘uitvliegen’.
Vera lacht(e) veel en graag. Het was prettig haar
‘Gents’ te horen als ze met familie telefoneerde.
Toen ze er, als gevolg van de slechte verkiezingsuitslag
in 2003, mee stopte als minister was ik van
slag. Het kabinet was in rouw. Ik denk trouwens
dat het hele kabinet haar graag gezien heeft,
ondanks de meningsverschillen en problemen die
er ook waren.
Vera, bedankt dat ik de kans gekregen heb vier
jaren met jou samen te werken. Op professioneel
vlak waren het de mooiste jaren van mijn leven.
Het ga je verder goed met je nieuwe uitdagingen
en met je familiale bezigheden!

14 CHRIS VAN LANGENDONCK EN PETER DEMOOR
15
April 2003 – onverdachte tijden
Chris en Peter in de Link cafetaria – Peter
gebogen over de krant.
Peter: “Met Agalev gaat het niet goed hoor. Die
gaan klop krijgen.”
Chris: “Tja.”
Peter: “Nu moeten we zeker op hen stemmen, zie
dat ze verdwijnen!”
Chris: “Mmm.”
Juli 2003 op Link
Annick (Link secretariaat): “Chris, je moet
terugbellen naar Paskal Deboosere.”
Chris: “Van?”
Annick: “Agalev.”
Chris: “Agalev????”
Even later, Chris en Peter aan de telefoon
Chris: “Sus, ik denk dat Agalev ons nodig heeft. Soit,
ze willen met ons praten.”
Peter: “Dat lijkt me in hun geval een goed idee. Ze
hebben slaag gekregen, hè? Een land zonder groene
partij, dat kan toch niet. Bel terug, sus.”
Oktober 2003
Chris: “We zijn er uit, Peter. Vera is de nieuwe
voorzitter.”
Peter: “Ik zag haar net op TV, was erg geruststellend.
Ik dacht: ‘Oef, iemand houdt die partij toch recht.’”
November 2003 – op het congres
Vera: “Chris, herhaal de lijnen nog eens gauw voor
ik het podium op stap.”
Vera (tegen het aanwezige entourage op dat
moment): “Voilà se, zo eenvoudig kan het zijn.”
“Het valt zeer te betwijfelen of het nieuw project
voor Agalev dat gisteren werd voorgesteld de partij
kan redden. De partij is bezig met een langgerekte
doodsstrijd. Dat is intellectueel de enige mogelijke
conclusie.”
– Peter Vandermeersch, DS, 9 november 2003
Ondertussen
Vera: “Is het al beter in de liefde, Chris?”
Chris: “Goh, Vera…”
13 juni 2004 – Keizer Karellaan, Brussel – twee
auto’s naast elkaar voor het rode licht. In één
auto: Vera. In de andere: Chris. Vera draait
raampje naar beneden.
Vera: “Chris, een uitslag uit Gent, iemand telde:
18%!!! Het zal ni waar zijn he????!!!”
Later die avond – Peter en Chris kijkend naar het
late verkiezingsdebat.
Peter: “Ze deed dat weer geweldig, Vera.”
Chris: “Ik stel voor dat we nog ene drinken.”
Voorjaar 2006
Vera (aan de telefoon): “Chris, je moet toch even tot
in Gent komen.”
Chris: “Ik kom af, Vera.”
Het afscheid viel voor de tweede keer zwaar.
Chris: “Ik mis het eigenlijk wel, hoor.”
Peter: “Suuuusss!!! Ni beginnen hè!?!”
Najaar 2006
Chris: “Vera heeft gebeld.”
Peter: “En?”
Chris: “Ik zei ja.”
Voorjaar 2007
Chris: “Vera, we moeten de klimaatminister eisen.”
Vera: “Chris, ge zijt zot.”
10 juni 2007
Vera: “Ik ben er ni gerust in.”
Chris: “Vera, dat zeg je vaker.”
Diezelfde avond
Peter: “Iedereen die zegt dat dit een slechte uitslag
is, heeft het niet goed voor. Links is weggeveegd en
Groen! is blijven staan! Ge moet het maar doen!!”
Gentse Feesten 2010
Chris: “Weet je nog, Vera?”
Vera: “Oh, Chris!”
Ettelijke uren later
Chris: “Nijge madam he, Vera?!”
Peter: “Wree nijge madam, sus.”

16 DANIËL TERMONT
DIRK HOLEMANS
17
Vera,
Van mensen verrassen ken je iets. Ik had net nog
maar met een paar vrienden zitten gokken welke
plaats je zou innemen op de lijst van de gemeenteraadsverkiezingen
in 2012 en lap, madam trekt
uit de politiek. Van een verrassing gesproken!
Dat je afscheid genomen had van de nationale
politiek was mij duidelijk, maar dat je onze
Gentse gemeenteraad ook vaarwel zou zeggen,
was wel een donderslag bij heldere hemel.
Hoe dan ook ben ik er van overtuigd dat jij,
als authentieke Gentse, jouw stad nooit zult
verloochenen. Net zo min zal jouw aandacht voor
duurzaamheid en ons leefmilieu verslappen.
In mijn politieke herinneringen aan jou zal
jouw stunt, als Vlaams minister van Leefmilieu,
om Chef Raoni van de Kyapo-indianen uit het
Braziliaanse Amazonewoud naar Sint Denijs-
Westrem te halen om er de eerste boom van het
parkbos te planten, mij altijd bijblijven. Temeer
je er ook Prins Laurent hebt bijgehaald. Je
bewees jouw reputatie van de kleine grote madam
die koppig en doortastend telkens haalde wat ze
wou. Ik was het niet altijd eens met jou, maar
had (en heb) toch veel respect voor je inzet en
doorzettingsvermogen.
Ik wens jou oprecht nog heel veel plezier en succes
in de nieuwe uitdagingen die je professioneel
aangaat en nog veel plezier in je verdere leven.
Als ik een motto voor jou mag zoeken, zou ik
zeggen “liever echte bomen dan de spreekwoordelijke
hoge bomen die veel wind vangen”.
All the best.
Vera heeft de groene partij een belangrijke
boodschap geleerd. Ze lijkt eenvoudig en evident,
maar dat is ze helemaal niet. Het gaat er om wat
je moet doen als je met je partijboot in woelige
wateren komt, of nog erger, als je partijboot
gekapseisd is en je overgestapt bent op een nieuw
groen! bootje. De verleidingen zijn dan groot,
om bijvoorbeeld te gaan schuilen bij een grotere
progressieve partij, of om populistisch te worden
en alleen nog goed-nieuws-boodschappen te
brengen.
Maar dat moet je dus allemaal niet doen. Wat
wel: je benoemt jezelf op een vernieuwende wijze
die de eigenheid versterkt: wij zijn de ecologisten!
En je gaat terug tot de essentiële elementen van
de ideologie van de ecologisten. Ten eerste benoemen
dat de groene denkstroming de enige is die
uitgaat van de eindigheid van onze planeet aarde,
grenzen erkent en aanvaardt. Daarnaast: dat er
leven na ons is. In alles wat we doen, moeten we
de toekomstige generaties indachtig zijn. Zoals
de Indianenstammen – waar Vera wel eens graag
komt – waarvan sommige steeds denken in
functie van zeven generaties ver. Concreet: wat
betekent dit voor mijn klein-klein-klein-kleinklein-kleinkind
(Allez Vera, je bent op goede
weg als grootmoeder). Last but not least staan
ecologisten voor solidariteit, zowel in eigen land
als tussen de rijke en arme landen. De Noord-
Zuiddimensie staat in de groene analyse gegrift.
Dit alles tesamen met een vechtlust die onuitputbaar
lijkt, en je hebt één brok geloofwaardigheid,
authenticiteit en een warme boodschap. En dat
slaat aan bij de kiezer, of beter, slaat over naar het
hart en het hoofd van de kiezer. Een les om nooit
te vergeten, in mindere én in goede tijden!
Merci,Vera!

18 DIRK VAN MECHELEN
ELISABET DOOMS
ELKE DECRUYNAERE
19
Vera leerde ik voor het eerst goed kennen als
een gedreven woordvoerster van Agalev in de
Commissie Milieu en Natuurbehoud in de
periode 1995-1999. Ik was voorzitter van de
commissie en als liberaal geen lid van de meerderheid.
Het gaf ons wel wat ruimte om een eigen
agenda op te zetten en de toenmalige milieuminister
meer dan het vuur aan de schenen te leggen.
Zo organiseerden we het beruchte, maar ook
uitermate boeiende debat over de financiering
van het milieubeleid in Vlaanderen, dat een zeer
interessant eindrapport opleverde.
Het was ook de periode van de grote decreten:
Het eerste map-decreet, het Natuurdecreet en
vanzelfsprekend het Bosdecreet. Het leverde
mij een legendarische rel op met Vera toen ik
op artikel 90 een amendement indiende dat
het gekende artikel 90bis opleverde. Toen dit
door de meerderheid werd gesteund, verliet ze
met veel kabaal en een toegesmeten deur de
commissiezitting.
Het ironische van het verhaal is echter dat, toen
we in 1999 samen als minister deel uitmaakten
van de regering Dewael I, één van de eerste
uitvoeringsbesluiten die zij moest nemen toch
wel ging over de uitvoering van artikel 90bis.
Daar we in de ministerraad – een beetje op het
hoekje – naast elkaar zaten, schoten we echter al
snel uitstekend met elkaar op. Inmiddels kennen
we beiden nu ook alles van de problematiek van
de isolatie (dubbele beglazing) van huisjes in
begijnhoven.
Het ga je goed, Vera. Dat tasje koffie ga ik nu
echt eens komen drinken. En groetjes aan je lieve,
charmante dochter!
Een grote leidster
Een grote leider herkent men aan zijn/haar
gevolg. Keizerin Theodora en keizer Justinianus
werden met ministers vereeuwigd in mozaïek;
Hadrianus en zijn militaire raadgevers keken in
128 vanaf een Noord-Afrikaans heuveltje naar
de kampactiviteiten van hun soldaten; Chinese
keizers (van Han tot Ming) waren bedrijvig in het
bijeenhouden en verstoppen van de helpers; exkeizer
Wilhem II en zijn medestanders vluchtten
naar Nederland.
Wij groenen mogen ons gelukkig prijzen. Onze
leidster aanschouwde ons niet vanop een heuvel,
maar vocht mee. Onze leidster dwong ons de
straat op te komen terwijl we op sommige
momenten ons liever in het donksterse hoekje
verstopten zélfs – en vooral – tijdens campagnes;
Onze leidster verzamelde de medestanders op het
perron van het Sint-Pietersstation, om dan op
kop van de groep gelijk te gaan halen in Brussel.
Zo’n leidster, Vera, verdient een mozaïek.
Vera,
Onze eerste kennismaking? Op partijbestuurweekend
in de Ceder roken we buiten samen een
sigaretje wanneer je plots roept: ‘Bukken’. Als een
minister zoiets beveelt dan doe je dat. Dus daar
zitten we dan, gehurkt tussen de geparkeerde
auto’s als twee betrapte pubers. Blijkt dat er geen
scherpschutter te bespeuren valt, wel een voorbij
kuierende groep bejaarde dames. Dat het geen
zicht is, groenen die roken…
Fast forward: enkele jaren later. Intussen ben
je minister af maar wel voorzitter van de partij.
Jong Agalev bezint over zijn rol en neemt een
diepte-interview met je af. Daarin lees ik dat je
me bewonderde voor mijn standvastigheid toen
ik ontslag nam uit het Partijbestuur in 2003. We
hebben daar denk ik nooit over gepraat maar
dat lezen heeft me erg gesterkt tijdens moeilijke
politieke momenten die later nog kwamen.
2006: Ik vond het fantastisch toen we samen
verkozen werden voor de gemeenteraad.
2007: Daar samen met jou op de banken zitten
en je aan het werk zien, was bijzonder leerrijk.
Hoe je met een kwinkslag meer bereikt dan
met een drammerige tussenkomst bijvoorbeeld.

20 FILIP WATTEEUW
21
Of hoe je met een stevige dossierkennis en een
gezonde portie bluf op een bijzonder sympathieke
wijze een politieke tegenstrever helemaal
schaakmat weet te zetten. De wetenschap dat je
letterlijk achter me stond in de gemeenteraadszaal
hielp me over mijn onzekerheid als kersvers
fractievoorzitter heen.
Ik vind het zeer spijtig dat je nu stopt, dat weet
je. Maar ik ben je tegelijk erg dankbaar voor de
voorbije 4,5 jaren. Mijn bewondering voor jouw
gedrevenheid is groot. Samen campagne voeren
was een plezier. ‘Ons Vera’ ben je duidelijk niet
alleen voor groenen maar voor veel Gentenaars.
Het afscheid valt me zwaar maar ik weet dat we
elkaar nog tegen het lijf gaan lopen. Meer nog, ik
houd je eraan dat ik je nog kan bellen om advies
te vragen en reken erop dat je me weet wonen als
er jou iets niet afgaat. Dat is nu een beetje mijn
grootste zorg, dat ik je erfenis in Gent, wat je hier
hebt opgebouwd, niet verpruts. Dat is wat ik je in
wederdienst voor je steun en advies wil geven, een
gerust gevoel de komende jaren. Zodat je jezelf
volledig kunt wijden aan je nieuwe uitdaging.
Het ga je goed!
Tot gauw,
Elke
Hip Hip Groen!
8 oktober 2006. Om 18u begint de overwinning
zich af te tekenen. We halen 12,1 procent. Drie
procent vooruit en twee zetels extra. Dit was
niet verwacht. Gewoonweg schitterend. Na een
intense campagne volgt dus toch de beloning.
Aan die campagne hebben wij samen meer dan
een jaar gewerkt. Jij als lijsttrekker, ik als campagneleider.
We zijn er toen voor het eerst in geslaagd
om met Groen! in Gent een echt opvallende en
aansprekende campagne te voeren. Dankzij de
organisatie – dat maak ik mezelf toch wijs – maar
natuurlijk ook omwille van de perfecte afwerker
die jij was. Uit de evaluatie die ik toen schreef:
“We zijn ook door de campagne van de sp.a zeer snel
in het debat geraakt. We hebben dit goed kunnen
aanhouden door onze focus op ‘meebesturen’. De
grote geloofwaardigheid van Vera zorgde er voor dat
we daar zelfs zeer ver konden in gaan.”
Zeer intens was het zeker. Iedere vrijdagavond was
het vergaderen geblazen in het fractiesecretariaat.
Samen met Marc, Ron, Bram, John, Wouter…
bergen werk verzettend maar ook met discussies
op het scherp van de snee. Meestal heel productief.
Maar ook wel vermoeiend en soms al eens
uitmondend in momenten vol onbegrip. Tja…zo
is dat nu eenmaal. Maar allebei beseften we steeds,
dat de campagne wel het belangrijkste bleef.
In die campagne werkten we met een jong
maar fantastisch reclamebureau. Hun naam
liet een professionele, strak geleide organisatie
vermoeden. ktkw - Member of the ktkw World
Group. Indrukwekkend!! Alleen wie wist waar
de afkorting voor stond - King Seys and the
Knight Writer – besefte dat ktkw een hoog
weirdogehalte had. Maar die jonge gasten zetten
ons wel mee op de kaart. En typerend, jij vond
hen goed en dus haalde je hen zelfs naar Brussel.
Hip Hip Groen!
En dan die foto’s. Een professionele fotograaf
met Groen!e sympathieën. Dynamiek wou hij in
de foto’s. Dus alle kandidaten aan het lopen en
springen. Nooit voorheen hadden we zulke goede
foto’s. Alleen…bij jou werkte het niet. Ik kon er
mee lachen, jij veel minder. Tot Chris V.L., jouw
steun en toeverlaat, te hulp kwam. Zij knipoogde
naar de fotograaf, glimlachte even en toen lukte
het wel. Maar niet lopend. Gewoon staand. Wel
een goede foto!
Folders heb ik toen geschreven en herschreven. Ik
herinner me het plezier dat jij en Chris hadden
toen ik één van jullie mantra’s systematisch
begon toe te passen. In artikels altijd ‘positief
binnenkomen’. Iets wat in het eeuwig kritische
Groen! Gent niet altijd even vanzelfsprekend was.
Chris zei: ‘Hij heeft het door’. Jij vond dat meer
dan gewoon grappig.
Die campagne van 2006 is één van de zaken in
mijn ‘Groen! loopbaan’ waar ik echt fier op ben.
Maar het is ook het moment waar wij wellicht het
nauwst hebben samengewerkt. En met resultaat!!!
Hip Hip Groen! Hip Hip Vera!

22 FREYA PIRYNS
GUIDO STEENKISTE
23
Lieve Vera,
Als ik het mij goed herinner, heb ik je de eerste
maal in levenden lijve ontmoet op het congres
waar je je ontslag als minister aankondigde. Niet
meteen iets waar jij aan herinnerd wil worden in
dit boek misschien. Maar ik doe het toch, omdat
die dag meteen mijn beeld over jou bepaalde. Ik
zag een vrouw met een openheid, uitstraling,
kracht, vastberadenheid die ik bewonderde. Dat
beeld heb je daarna keer op keer alleen maar
bevestigd en ik was dan ook trots en blij dat jij
het was die me vier jaar later onder je vleugels het
federaal parlement inloodste.
Ik zou hier een resem anekdotes kunnen
ophalen. Over hoe Tinne, Els en ik je het leven
zuur maakten omdat je het waagde een bal te
organiseren op het zomerweekend. Over hoe je
op een belangrijk moment plots bij mij op de
stoep stond. Over hoe Isabelle Durant vond dat
een glas wijn tijdens de middag niet kon op mijn
eerste dag in de senaat. Maar niet alle verhalen
zijn geschikt om aan de grote klok te hangen en
ik ben er bovendien zeker van dat jouw geheugen
minstens zo goed is als dat van mij.
En dus houd ik het bij een gedicht (van Herman
de Coninck). Ik wens je niks minder toe namelijk:
Ligstoel
Ik lig hier het bevlogene van zwaluwen te bestuderen.
Soms wordt er een hele zwerm
overgesmeten, ik probeer te begrijpen
wie dit doet, de wind niet, maar ook
zij niet, ze hebben geen wij,
alleen gewirwar. Ze proberen uit
hun staart weg te vliegen,
knip-knip door het heelal, hier waren ze al,
hier waren we al. Ik lig te snorkelen
aan mijn luchtpijp. Ik zie dat het goed is.
Ik wil er mijn handtekening wel onder zetten.
Dikke kus,
Freke
Vera ken ik het best uit de periode 1999-2003,
het deel van onze regeringsdeelname waarin zij
een markante rol speelde. Elke donderdagmiddag
aten we samen om de Ministerraden voor te
bereiden. Ze at, luisterde aandachtig, verlegde
de focus, schudde strategieën uit de mouw, bulderlachte,
fulmineerde, ondervroeg, formuleerde,
doorzag, nodigde uit, wees aan en af, won en
verloor.
Haar materies lagen moeilijk in die regering, de
Groenen waren pragmatisch en moeilijk tegelijk,
maar first things first, ze zou en ze moest jagen
op bossen in Vlaanderen, de boeren biologischer
leren telen en hun mest leren verwerken, normen
halen en oppervlaktes natuur herwinnen.
Want naast politica was en, blijkt nu weer, is ze
wetenschapper. Meten is weten en nitraatcijfers
in de bodem liegen niet. Die moeten omlaag en
dat zullen ze geweten hebben. Vera ook. De tocht
was lang, de strijd ongelijk, de middelen slecht
verdeeld.
Als politica streed ze in die tijd tot de uitputting
toe. Niets was te veel om anderen te overtuigen,
het parlement, de collega ministers, de pers, de
vertegenwoordigers van de bevriende en andere
groepen die het beleid willen veranderen, beïnvloeden,
of er dicht op willen zitten om te weten.
En soms werd het te veel. Moe was ze, toen ze in
2003 de verkiezingsnederlaag vertaalde in haar
ontslag als minister. Ook toen was er niemand die
haar kon overtuigen te blijven.
Vera richtte zich na iedere veldslag weer op. Ook
nu weer. Ze werd voorzitter om de partij weer
op te bouwen. Haar geloofwaardigheid deed
de partij deugd. Haar rechtlijnigheid vertaalde
zich in vele media-optredens waar ze sympathie
vergaarde om verkiezingen te winnen en de
partij weer op de kaart te zetten. De campagne
“Vera zoekt…” betekende in Vlaanderen iets
en weer schoven kiezers, leden en potentiële
kandidaten aan. De partij bereikte de haven die
zij in gedachte had. De nieuwe schwung zal altijd
verbonden zijn met haar naam.
In de herinneringen zullen we mekaar treffen. En
als het even kan ook daarbuiten. Als ze daar tijd
voor heeft.

24 ISABEL VERTRIEST
ISABELLE DURANT
JAMILA LAFKIOUI
25
Vera,
We zullen U missen,
De meest authentieke
Gentse ecologiste én ecologe.
Met een blik op de wereld, een hart voor milieu,
Een plek voor en door vrouwen, politiek inzicht
én strategie. Een mix waar menig politieke
tegenstander schrik van had (heeft). Niet voor
niks schreeuwde de BB een anti-Vera betoging
bijeen.
En ik begrijp het: politiek een beetje meespelen
is niks voor jou. Een raspaard stel je niet op aan
de zijlijn. Gent zal wat minder groen kleuren en
Groen minder Gents.
Vera,
De strijd is niet gestreden, té vroeg om op de
lauweren te rusten. Er is nog veel te doen en er
zijn veel fora voor getalenteerde vrouwen als jij.
Van de politiek van de Wetstraat terug naar de
Politiek van de samenleving. We’ll meet again,
Veel succes én plezier
La politique est un drôle de monde. Tu y as
consacré beaucoup de temps et d’énergie. Moi
aussi. Et je sais que si aujourd’hui tu as envie
d’autre chose, il faut surtout que tu n’oublies rien
des moments drôles et parfois tristes que nous
avons partagés. Je t’en offre quelques uns.
Kigali, 1996 : avec Pierre Jonckheer et sans Jean-
Claude refoulé en Belgique, nous découvrons
un pays traumatisé par le génocide. Le soir, pour
faire passer toutes nos émotions, on se boit quelques
verres de whisky de la bouteille achetée dans
l’avion. Nous mettons des visages et des couleurs
sur les textes que vous discutez à la Commission
spéciale Rwanda du Sénat avec un certain…Guy
Verhofstadt.
1999-2003 : tiens, on se retrouvera avec ce
gantois que tu connais bien, à la table du comité
de concertation Etat fédéral/Régions au 16 rue de
la Loi. Dossiers difficiles pour nous deux : le bruit
des avions fait l’objet de toutes les pressions, de
tous les côtés, dans nos partis, dans nos gouvernements,
dans nos régions…
On partagera des moments tristes, comme le
décès de notre ami Wilfried Bervoets, mais aussi
des moments drôles et des plaisanteries dans les
couloirs du Sénat quelques années plus tard.
Comme moi, tu as couru du régional au fédéral,
du parlement au gouvernement et puis retour
au législatif. On a connu les moments de succès
et de déroute électorale. Mais grâce à une bonne
dose de courage (reprendre un parti quand il a
perdu, c’est un beau challenge) et d’humour, on a
pu rebondir, repartir.
Si aujourd’hui moi je découvre les sphères
européennes, toi tu découvres les joies d’être
grand-mère. J’espère que ce sera aussi bientôt
mon tour.
Bonne route pour la suite, chère Véra.
Dag Vera,
Ik ken jou als een charmante, spontane, toffe,
Gentse ‘madame’, die goed kan luisteren naar de
mensen rondom haar maar als het moet, ook kritisch
kan reageren en zeker niet op haar mondje is
gevallen... Vera, dat je een intelligente vrouw bent,
dat zou je moeten weten en dat jouw ‘wijsheid’ als
‘Groen!e vrouw’ ver buiten de partijgrenzen reikt,
is ook niet verwonderlijk ... jouw reilen en zeilen
wordt nog steeds gevolgd door menig publiek,
zelfs tot in de woonkamer van mijn eigen moeder
ben je geraakt, die jou steeds herkent op televisie
... dus je fanclub is groter dan je dacht!
Ik heb altijd het gevoel gehad dat je eerder een
pragmatische vrouw bent van het ‘Groen!gezond’
verstand en dit liever vertaalt in ‘concrete daden’
dan in ‘grote theorieën’ ... dit is een kwaliteit die
ik altijd heb weten appreciëren in jou!
Afscheid nemen is het niet echt want wellicht
zullen we elkaar in het Gentse nog tegenkomen,
althans dat hoop ik ten zeerste ... alleen wil ik je
nog heel veel geluk wensen in datgene wat je gaat
doen en vooral heel veel vreugde met je familie en
vrienden. Geniet er met volle teugen van!

26 JAN DE MAESENEER
JAN FIERS
27
Vera Dua: politiek, wetenschap
en betrokkenheid…
Vera heb ik leren kennen in het kader van de
inter-sch(o)ol-werking in 1969. We probeerden
in Gent over de verschillende scholen en
onderwijsnetten heen een leerlingenwerking op
te zetten rond maatschappelijk relevante thema’s:
meer rechtvaardigheid voor ontwikkelingslanden,
solidariteit met bevrijdingsbewegingen in
Afrika en Latijns-Amerika, organisatie van
Vredesmarsen om middelen voor projecten in de
“derde wereld” te verzamelen…. Aandacht voor
milieu stond toen echt in een beginstadium, maar
Vera maakte snel duidelijk dat dit voor haar een
heel belangrijk thema was. Het was dan ook niet
verwonderlijk dat ze de studie “landbouwingenieur”
aan de Universiteit Gent aanvatte. In de
discussies over hoe de wereld “anders en beter”
moest worden, liet Vera zich niet onbetuigd: een
scherpe analyse, nooit dogmatisch, aandacht
voor verschillende standpunten, maar vanuit een
fundamentele bekommernis voor mensenrechten,
sociale rechtvaardigheid, vrede, milieu… Vera
had een mening en verdedigde die. Maar er was
altijd meer dan de “maatschappelijke analyse”,
Vera had en heeft steeds veel belangstelling voor
de mensen waarmee ze leeft en werkt.
Dat Vera in de politiek ging, baarde geen verwondering
- was er niet ergens één of andere oom ook
in de politiek gegaan? Dat Vera voor een groene
partij ging, was een evidentie. In de politiek gebruikte
ze haar wetenschappelijke deskundigheid
als “doctor” om te zoeken naar de beste oplossingen
voor de toenemende milieu-problemen.
Maar haar interesse was breder dan enkel het
milieu: welzijn en gezondheidszorg konden
ook op haar belangstelling rekenen. Ontelbare
parlementaire vragen heeft ze gesteld, steeds goed
gedocumenteerd. Vera is één van de politici in
België die geprobeerd heeft om de grenzen te
verkennen van hoe je politiek en wetenschap kan
verzoenen en vanuit deze achtergrond zoeken
naar haalbare, onderbouwde en rechtvaardige
oplossingen. Dat er grenzen zijn aan de mate
waarin de wetenschap de politiek stuurt, heeft
Vera zeker ook als minister kunnen ervaren. Vera
stond haar “mannetje” en werd een gerespecteerd,
betrouwbaar en deskundig minister. Maar ook in
die fase bleven persoonlijke contacten belangrijk,
ook al was de tijd soms erg beperkt. Ze gaf ook
toen duidelijk aan de politiek te relativeren: er
was steeds “leven naast de politiek”.
Dat ze vandaag uit de politiek stapt ligt in
dezelfde lijn: er komt meer ruimte en aandacht
voor andere aspecten van het leven, voor vrienden
en familie. Dit is wellicht het belangrijkste wat
we van Vera hebben geleerd: een sterk maatschappelijk
engagement, om authentiek te zijn en te
blijven, vraagt aandacht en betrokkenheid bij de
mensen rondom jou. Bedankt, Vera dat we die
betrokkenheid in zo vele hartelijke ontmoetingen,
al meer dan 40 jaren en vandaag nog, mogen
delen.
Vera Dua. Icoon van Groen!
Als iemand er voor gezorgd heeft dat Groen!
salonfähig is geworden, dan Vera wel. Ze maakte
van haar zwakheden (die kleine gestalte, dat
Gents accent) charmes, en veroverde de sympathie
van iedereen, ook al deelden ze haar mening
niet. Enkel met de boeren liep het fout, maar
passons.
Ze veroverde de media, en kreeg exposure
zoals geen enkele groene voor of na haar, en
zette daarmee Groen! op de kaart, (zelfs de
naam mag aan haar worden toegeschreven, met
‘uitroepingsteken’).
Zelf ben ik Vera in de loop van vele jaren
meermaals tegengekomen, krijger van vele
oorlogen als ze is. Van grote principiële discussies,
toen een kleine gemeente zoals Oosterzele, waar
ik even schepen was, samen met haar duizenden
mensen op de been kon brengen tegen de
inplanting van een terrein voor motocrossers, tot
piepkleine dingetjes zoals een dag op werkbezoek
met drie lokale mandatarissen, of godbetert, een
sluikstortopruimactie, waar ze niet te beroerd was
om blikjes en flessen mee uit een berm te vissen
(in volle verkiezingsstrijd).

28 JAN MERTENS
JOHAN MALCORPS
29
Ze was (en is) immers steeds benaderbaar en
toegankelijk, zelfs volks (wat nu ook niet van
iedereen binnen Groen! kan worden gezegd). Dat
maakt het nog iets duidelijker: ze maakte Groen!
ook bereikbaar voor ‘de gewone man’.
Vera, ik wens je nog een verder rijk en gevuld
leven toe, en tot in den draai.
Misschien vergeet je niets, denk ik wel eens. Alles
is er nog, elke minuut, elke plek. Terugkijken op
de weg tot nu toe. Alle gezichten van Vera. De
licht hulpeloze blik waarmee ze naast me komt
staan en me verleidt om weer snel een tekstje
te schrijven, al of niet tsjeverig, “want jij kunt
dat toch zo goed…”. De eeuwig twijfelende Vera,
onrustig en prikkelbaar, net voor een interview
dat ze weer eens moet geven voor de camera. En
net daarna de nooit teleurstellende Vera, die met
een groot naturel en een rustige maar gedreven
volharding voor de zoveelste keer de ‘mantra van
drie’ uit haar mond laat rollen. Vera die toch
liever aan het kleine tafeltje zit dan aan het grote
bureau en weer eens niet weet welke stapel papier
ze waar in welke tas heeft zitten. Vera die, nadat
je een uitgebreide en uitgebalanceerde nota hebt
gemaakt voor het PB, ter plekke zelf mee begint
te discussiëren en toch weer iets heel anders zegt.
Het zijn de kleine dingen, die het grote omcirkelen.
De jaren voor en de jaren na de zondvloed.
De jaren na, die van de woestijn, en de uittocht.
Op een bepaalde manier waren het de mooiste,
hoe moeilijk ook. Ik heb het allemaal gezien. En
niets zal ik vergeten. Wat Vera heeft gedaan, voor
ons, voor de groene politiek, velen beseffen het
nog altijd niet. Voor mij zal het altijd een grote
eer zijn, dat ik erbij mocht zijn, en dat ik haar een
heel klein beetje heb mogen helpen.
Misschien vergeet je veel, denk ik wel eens. In de
politiek heerst het nu, soms het genadeloze nu. Er
zal wel geen alternatief zijn voor de eenzaamheid
die blijkbaar je lot is in die wereld. Sommigen
zijn goed in vergeten, het snel maken van rekensommetjes,
en het innemen van plekken. Volgens
sommigen moet het zo zijn. Ik geloof hen niet.
Vera is eigenlijk niet zo goed in afscheid nemen.
Vera is eigenlijk wel goed in loslaten. Zeker als je
tussendoor ook haar verschillende gezichten kunt
zien. Dan zie je beter hoe ze van A naar B gaat.
Misschien vergeet je genoeg, denk ik wel eens.
Hoe mooi het is, als je met iemand je dromen
kunt delen. Net genoeg vergeten. Zo kun je
genoeg verdriet overhouden om verder te gaan.
Ik moet nog steeds glimlachen als ik haar het
woord zie nemen. Hoe ze het telkens weer doet,
laat dat vooral blijven. En met die dromen zit
het wel goed, ze krijgen enkel een andere ruimte
en andere bewegingen. En familie zal ze altijd
blijven, dus dat zit ook goed. Voor de rest van
de eeuwigheid gaan we nog veel ‘dringend eens
bijpraten’, over onze dromen, over de boeken en
het leven natuurlijk. En zo hoef ik nooit meer te
vergeten dan nodig.
Vera was amper vier jaar minister. Van milieu, natuur
en landbouw. Ze zorgde voor een trendbreuk
in het beleid. En dat is een understatement. Dat
zien we nu. Dat besef was er veel minder toen.
Binnen de partij en de milieubeweging had men
de lat na de dioxine-kiesoverwinning in 1999
hoog gelegd, veel te hoog. We zeurden te veel over
wat we nog niet bereikten en hadden te weinig
oog voor de bakens die toen effectief verzet werden.
Ik beken zelf mee schuld. Terwijl het voor de
gemiddelde burger in Vlaanderen al veel te snel
en te fel ging. La Flandre profonde was duidelijk
niet mee. Meer zelfs, men voelde zich bedreigd.
De groene verwezenlijkingen waren niet min.
Landbouw werd ondergeschikt aan volksgezondheid.
Voor het eerst werd er echt gesaneerd in
de varkenssector, met een warme hand, maar
met een duidelijk perspectief. De uitstoot van
dioxines door verbrandingsovens en de industrie
werd ferm aangepakt. Doelstellingen werden
vastgelegd om het gebruik van pesticiden te
verminderen. Duizenden hectaren natuurgebied
werden afgebakend, bossen aangekocht, gronden
in natuurbeheer gegeven. Er kwam een grootschalig
onderzoek naar milieu en gezondheid.
En veel betondossiers werden misschien niet
definitief afgevoerd, maar wel duidelijk on hold
gezet: nieuwe autowegen, de uitbreiding van de

30 luchthaven van Deurne, de afbraak van het dorp JOS GEYSELS
JOS STASSEN
31
Doel. En als kers op de taart: de (federale) wet op
de kernuitstap.
Maar het ging allemaal niet zonder slag of stoot.
Er werd gekibbeld in de regering en tussen de
partijen in het parlement. De open debatcultuur,
weet je nog wel. De perceptie keerde zich onverbiddelijk
tegen ons. Maar Vera vocht terug, na
2003. Een jaar later, bij de Vlaamse verkiezingen,
stond Groen! er weer, gehavend, maar niet verslagen.
En vier jaar later was er de triomfantelijke
herintrede in Kamer en Senaat. Een nooit gezien
huzarenstuk: een partij die uit het parlement
verdwijnt, maar ook weer terugkeert.
Het was een hectische periode. En nu pas, na
zoveel jaren, beginnen we te beseffen wat groene
ministers, wat Vera, in de periode tussen 1999 en
2003 wist te bewerken. Het volstaat de grafieken
te bekijken die terugblikken op het milieu- en
natuurbeleid de voorbije jaren. Overal zie je de
knik: de periode voor en na Vera. Ook binnen
de sector weet men dit maar al te goed. Ook al
wordt het zelden uitgesproken.
Laat dit een aansporing zijn om ambitieus te
blijven: er moeten nog knikken komen, nog
breuken in het beleid. Maar laat ons wel met de
voeten op de grond blijven en er voor zorgen dat
we bij de volgende omslag veel meer mensen mee
hebben in ons hoopvolle groene verhaal.
Een ode aan Vera
of Vera!
1. Een kleine vrouw met grote dossierkennis,
een wandelaar die niet naast haar schoenen
loopt.
2. Een liefhebber van de discussie, niet van
het conflict. Liever de dans van de overtuiging
dan de decibels van de scheldpartij.
Liever de bevrijdende lach dan de zure
bekeringsdrift.
3. Toen ik haar eens achtervolgde om zich als
minister beter te profileren, gaf ze er in een
interview zo’n geweldige lap op dat ze ’s
morgens vroeg belde met de mededeling dat
ik het waarschijnlijk zo niet bedoeld had.
‘Dewael stalkt mij’, stond er in de krant. Ik
denk dat ze het eigenlijk over mij had.
4. Stadsbewoonster die van vuurwerk houdt
maar in Brussel liefst niet de metro gebruikt.
5. Koppig genoeg om urenlang met Karel De
Gucht in de clinch te gaan over de principes
en de wetgeving van de ruimtelijke ordening
terwijl de rest van de vergadering amper kan
volgen.
6. Altijd om 12u ’s middags honger krijgt en
dan ‘eerst’ iets moet eten.
7. Vera van veerkrachtig. Na de electorale
dreun in 2003 slaagde ze er als voorzitter in
om samen met Jos Stassen en anderen bij
de volgende verkiezingen de tweede beste
uitslag ooit te behalen.
8. Mist Luc Lemiengre even hard als ik.
9. Kijkt graag naar de hemel om vogels te
ontdekken,
niet om hem te bestormen.
1O. Weet wanneer ze moet stoppen. Beter een
goeie herinnering dan een slechte herhaling.
11. Tot binnenkort.
Vera zoekt 280.000 mensen, die …
‘Nog altijd niet boven die domme kiesdrempel!’
Het was januari 2004, een dik half jaar na de
desastreuse verkiezingsnederlaag van Agalev en
enkele maanden na de start van Groen! en dus
ook van de start van het voorzitterschap van
Vera. Weer was er de zoveelste opiniepeiling – Le
Soir, La Libre Belgiqiue, VRT en de Standaard
– waarin we niet boven de 4%, laat staan 5%
geraakten.
‘Nog altijd niet boven de kiesdrempel, waarom
hebben we dat toch goedgekeurd in de Kamer?
Wat waren we toch arrogant geworden.’, zuchtte
Vera.
‘Wat had je gedacht, zei Chris, dat we zomaar
in één keer er gaan terug staan? Vergeet niet, de
mensen zagen ons niet meer graag, ze waren echt
kwaad op ons. Dat veeg je zomaar niet weg in
enkele maanden.’
‘Maar de mensen gaan ons toch een beetje graag
moeten zien op 13 juni, repliceerde Vera, anders
kunnen we na die verkiezingen hier het licht uit
doen.’

32 LEEN LAENENS
33
‘Ik heb misschien iets’, kwam Guido tussen. ‘We
zijn een kleine partij, die een eigen verhaal heeft,
met een duidelijke inhoud, en die vecht voor haar
overleving. We hebben nu ook een voorzitter
zoals onze partij: klein, met veel inhoud en zeer
combattief. We moeten dan ook Vera 100%
uitspelen in die campagne.’ ‘Daarom’, ging
Guido verder, ‘stel ik voor dat we beginnen met
een actie Vera zoekt 280.000 mensen die, vul maar
in: betaalbaar willen wonen, die gezond willen
leven…’.
‘Schitterend’, riep Chris. Zij had, zoals altijd,
onmiddellijk begrepen wat dat voor ons kon
betekenen. ‘Dat is geweldig, Guido, dat zijn drie
vliegen in één klap: we vertellen iets over ons zelf,
over onze eigen inhoud, we zeggen tegen de mensen
dat we hen nodig hebben om te overleven en
we spelen met Vera onze beste troef uit!’
Iedereen was onmiddellijk enthousiast en deed
voorstellen hoe we Vera zoekt 280.000 mensen
die … zouden organiseren: ‘We gaan spandoeken
hangen boven de brug van de Brusselse ring’, ‘We
zetten zoekertjes in de Metro’, ‘We maken een
website’, ‘We gaan er mee naar de stations bij de
ochtendspits’.
‘Wacht even’, zei Vera, ‘misschien moet ik ook
akkoord gaan. Ik heb er echt nooit van gedroomd
om als persoon en boegbeeld uitgespeeld te
worden. Maar als jij, Chris, denkt dat de beste
manier is om ons terug op de kaart te zetten, dan
moet het maar.’ Want zo was Vera, alles zou ze
doen om Groen! te laten overleven.
Een kleine gebeurtenis, op een koude maandagochtend
in het vroege voorjaar van 2004.
Het begin van de heropstanding met een mooi
resultaat bij de Vlaamse en Europese verkiezingen
van 13 juni 2004.
In die periode heeft Vera haar plaats in de
geschiedenis gemaakt. Want zonder haar was er
geen volwaardige groene onafhankelijke partij in
Vlaanderen en Brussel…
Het ga je goed, Vera!
Vera, ons Vera
Jouw spontane dappere en integere verschijning
als militant, als gemeenteraadslid, als senator, als
minister heeft alles te maken met wie je bent: een
spontane dappere, integere, intelligente vrouw.
Je laat een indrukwekkende voetafdruk na in de
partij. Hoewel je schoenmaat onderdoet voor
de mijne en we niet houden van een te grote
ecologische footprint wil ik voor één keer een
uitzonderlng maken.
Daarvoor zeg ik: “Een dikke kus van dank voor
Vera.We zullen je warme inbreng missen... Veel
succes bij “ons” middenveld, maak ze daar wat
groener...
Vera, dit schreef je in mijn liber amicorum toen
ik het partijbestuur verliet en voorzitter werd bij
OWW. Ik had toen niet gedacht dat ik dit zou
gebruiken om jou te danken maar weet dat elk
woord voor jou van toepassing is.
Je weet dat we meer delen, de noodzaak voor
een duurzame ontwikkeling, agro- ecologie, en
een transitie (landbouw). Om maar die drie te
noemen.
Daar ga jij je in de toekomst in verdiepen. De
academisch wereld heeft nood aan je kritische
geest. Ook het middenveld heeft je nodig want
er dreigt bloedarmoede. Nu beide nog verbinden,
holistisch denken omzetten in een holistische
samenwerken.
We hadden en hebben een gezamenlijke droom
die ik wil verwoorden met Toon Tellegen
Een vliegje in de herfst,
vliegt tussen de takken van een berk-
geur van bladeren,
natte aarde-
en tussen die takken is niets
en tussen die en die,
het vliegje denkt misschien:
de spin is een verzinsel, het eerste web
moet nog worden uitgevonden!
Het wordt donker,
de maan komt op,
oud bos,
slingerende paden, nauwelijks lanen,
de moed om te verdwalen
bijna gemist.

34 LIESBET DE WEDER
LOUIS DEPOORTER
35
Dag Vera,
Als verzamelaar van alle bijdragen aan dit boek,
las ik al heel wat mooie, grappige, serieuze,
ontroerende, en vooral heel persoonlijke stukjes.
Wat kan ik daar nu nog aan toevoegen?
Misschien dat het enthousiasme waarmee de
meeste mensen reageerden toen ik ze om een
tekstje vroeg, echt veelzeggend is over hoe geliefd
en inspirerend jij voor hen bent. Maar dat kan
natuurlijk niemand verbazen. Een eigen persoonlijke
inbreng dan maar.
Ik weet niet hoe lang ik je precies ken. In mijn
herinnering was je er eigenlijk altijd al bij, bij
Agalev. Ik weet wel dat ik naar je opkeek al van
bij het begin. Ooit nam ik als ambtenaar deel
aan een vormingssessie ‘Leidinggeven voor
vrouwen’ – jaja, toen al ;-) Eén van de opdrachten
was: ‘Welke vrouwelijke leidersfiguur bewonder
je en is een beetje je voorbeeld?’ Ik noemde twee
namen, één ervan was de jouwe. Als gewoon lid
uit Merelbeke volgde ik je vooral op afstand, ik
herinner me wel een debat over landbouw waar je
zwaar scoorde.
Later verhuisde ik naar Gent en kregen we meer
contact, eerst in Gent Sint-Pieters -herinner
je je de vergaderingen met twee man en een
paardekop? Daarna op ‘groot’ Gents niveau en
in een eindeloze reeks campagnes waarin je je
troepen zelfverzekerd en combattief aanvoerde,
met de vlag voorop. Uiteindelijk werd ik zelfs
je parlementair medewerkster, wat voor mij een
stap werd naar een nog groter engagement voor
de partij. Daar leerde ik je nog wat beter kennen,
hoewel je ook altijd een beetje ‘sfinx’ bleef voor
mij.
En nu ben je weg. Niet uit Gent, niet uit onze
verhalen en herinneringen, maar wel uit de arena.
Wat iedereen betreurt maar ook begrijpt, ik ook.
Na zoveel jaren hard aan de kar trekken, gunnen
we je de mentale rust en tijd voor andere dingen
van harte.
Toch hoop ik dat je ons nog af en toe een bezoekje
brengt, dat we je mogen blijven verwelkomen
op het Groen! etentje, op de nieuwjaarsreceptie
en op andere ‘warme’ partij-activiteiten. Want
jouw warmte en aanwezigheid kan die alleen
maar beter maken!
Vera Dua kan terugkijken op een unieke loopbaan
in de Belgische politiek. Anderen zullen in dit boek
uitvoerig terugblikken op het belang van deze
Gentse dame voor de milieubeweging, de partij en
het milieubeleid in ons land.
Ik wil even stilstaan bij de relatie van Vera Dua
met… water. Geen geslaagd huwelijk, dat kan ik u
wel vertellen. Vera heeft mij ooit gezegd dat water
niet echt haar ding was. Er zijn nochtans momenten
geweest dat het water soms bijna letterlijk aan
de lippen stond. Een terugblik.
Iedereen kent wel het verhaal van haar avontuur
op dat kleine bootje in de Stille Zuidzee tijdens de
acties tegen de Franse kernproeven rond Mururoa.
‘Louis,’ vertrouwde ze me tijdens een interview
voor de Groen!krant toe, ‘we dachten dat we
gingen sterven’. Ik probeerde me het voor te stellen,
stuurloos ronddobberend, ver van huis, met…..
Marc Van Peel. Er zijn mooiere manieren om de
pijp aan Maarten te geven, dacht ik toen.
Gelukkig ze is na veel vijven en zessen thuis geraakt.
Maar haar lijdensweg was nog niet ten einde, want
hoe hoger ze klom op de politieke ladder, hoe
groter ook de verplichtingen. Zo moest ze jaarlijks
haar weerzin tegen water overwinnen om deel te
kunnen nemen aan…. The Big Jump. Ze deed het
telkens met verve. Maar als je de bewuste foto’s
nog eens ziet, let eens op het gezicht van Vera net
voordat ze in het water van de Leie ploft. Neen,
genieten was er niet echt bij.
En dan het toppunt, of moet ik zeggen het
dieptepunt. De fameuze bootactie van Groen!
Gent tijdens de dramatische campagne in 2003.
Bedoeling was om met een tiental kajakken en
bootjes de Gentse reien af te varen met vlaggen en
met als eregast Vera Dua. Nu, Vera was er niet gerust
in. En terecht. Want hoewel we van goede wil
zijn bij Groen! Gent, we blinken niet altijd uit in
organisatorische discipline. Het resultaat was een
chaos die best te vergelijken was met de ondergang
van de Spaanse armada. Klap op de vuurpeil was
dat zowel VTM als VRT alles op film vastlegden
(voor een keer dat we erin waren geslaagd om de
nationale zenders naar Gent te halen). Ik zie het
nog altijd voor mij. Een haar angst uitschreeuwende
Vera te midden van de chaos van bootjes en
verbijsterde toeristen die vanop de kant toekeken.
Het commentaar van de journalist van de VRT:
‘Zoals u ziet, beste kijker, de campagne van Agalev
is zoals de partij momenteel is: chaos!’. Een week
later verdween Agalev uit het federale parlement...
Alle gekheid op een stokje, Vera bedankt voor alles!

36 LUC BARBÉ
37
Wees gerust, Vera. Het gaat er goed mee, het gaat
goed met Neigembos. Zoals je ooit zei: één van
de mooiste bossen van Vlaanderen. Je hebt er als
bosexpert vele uren gezworven en het grondig
bestudeerd. Ik heb het geluk op een paar honderd
meter van dit groene pareltje te wonen. Het
beleid van het Vlaams Gewest heeft voor meer diversiteit
gezocht. Er zijn minder beuken en meer
andere boomsoorten. De recreatiedruk valt best
mee, de voorjaarsflora met massa’s boshyacint en
zeldzame soorten als eenbes en goudveil blijft elk
jaar verbazen. Buizerds en wespendieven zwerven
hier rond en uit een recente inventarisatie van
een Natuurpunter blijkt hoe groot de diversiteit
wel is inzake nachtvlinders. Maar jij bent dus
gek van bomen. Ik ook, maar niet zoals jij, zo erg
heb ik er niet van. Ik heb natuurlijk hier rond
het huis bomen geplant, en me al vaak verbaasd
hoe snel die groeien, en hoe de diversiteit van
een weilandje toeneemt na enkele jaren maaien
en afvoeren. Ik zie bijna elke zomer wel eens de
hazelworm, om maar een voorbeeld te geven, al
hoeft het niet altijd zo speciaal te zijn. Een egel in
de boomgaard is ook al fijn.
Restjes lippenstift
op een al verbruind klokhuis.
De egel twijfelt.
Eigenlijk weet ik niet of jij via je fascinatie voor
bomen en natuur bij Agalev terecht gekomen
bent. Nu ja, dat hoor ik wel nog eens. Het is
ondertussen bijna twinitig jaar geleden dat we
in het Vlaams parlement en de Kamer gingen
zetelen (kijken bij jou twintigers en dertigers ook
op als ik hen vertel over ons fameus ‘dubbelmandaat’,
het feit dat we in twee parlementen zitting
hadden?). We hebben fijn samengewerkt in de
commissie leefmilieu, een boeiende tijd, met ‘den
Bats’ als minister. Achteraf bekeken stukken en
stukken beter dan al zijn opvolgers (behalve jij
natuurlijk !). Maar een socialist, geen ecologist.
Wat jij later als voorganger ook zo sterk benadrukte,
het ecologische, het groene. Die zorg voor
het eigen verhaal had je van bij het begin, van in
1991. Na die jaren samen in het parlement zijn
onze wegen enigszins uit elkaar gegaan, jij richting
Vlaanderen, ik richting Agalev-Ecolofractie
en later kabinet Deleuze, om elkaar dan weer te
ontmoeten in het landelijk Partijbestuur, van
2005 tot 2007. Die verschrikkelijke jaren zonder
federale parlementsleden, sleuren en trekken was
dat. Waar je ongelooflijk focuste op dé doelstelling:
opnieuw verkozenen hebben in Kamer en
Senaat. Wat ook lukte. Achteraf bekeken was dat
helemaal niet evident. Een krachttoer die je – en
af toe zijn grote woorden op hun plaats – een heel
terechte en definitieve plaats geeft in de geschiedenis
van de partij. Het is al gezegd, maar het kan
niet kwaad dit te herhalen: bedankt ervoor, Vera.
Je beëindigt nu je laatste mandaat in de partij.
Je hebt meer dan je werk gedaan voor de partij.
Natuurlijk zal je niet stil zitten. Ik hoop alvast
dat er wat meer tijd vrijkomt om door de bossen
en de natuur te dwalen. Want hoe sociaal geïnspireerd
we wel zijn, hoe verontwaardigd jij zeker
ook bent over bijvoorbeeld de stijgende armoede
in Vlaanderen, jij behoort tot die groenen wiens
blik treurig wordt als ze op de radio horen dat de
veldleeuweriken en geelgorsen aan het verdwijnen
zijn. Dat kunnen genieten van de schoonheid van
natuur is heel belangrijk voor jou, en gelukkig
voor meer en meer mensen. Nu, ik wil niet
vervallen in een romantisch escapisme. De natuur
is niet alleen mooi en bulkend van levenskracht,
maar af en toe ook hard en wreed.
Aan de kant van de straat
een vogeljong, bijna dood.
Van de ouders geen spoor.
Is dat nu niet precies een heel specifiek en belangrijk
punt van het groene verhaal: het aanvaarden
van grenzen, het beseffen dat we sterfelijk zijn,
het afblokken van elk escapisme? Dat is geen
fatalisme, integendeel. Dat betekent geloven en
investeren in ontwikkeling op persoonlijk en
maatschappelijk vlak, maar wel wetende dat er
grenzen zijn – je gebruikte dat woord zo vaak
! – dat eindigheid inherent is aan het leven. Dat
betekent je in blijdschap kunnen verwonderen
over dat stuntelig fladderende mereljong dat pas
het nest uitgevlogen is, zonder daarom de ogen
te sluiten als je het enkele dagen later stervend
aan de kant van de straat ziet liggen. Het scherpe
bewustzijn van grenzen en eindigheid maakt
het juist een stuk makkelijker om met de zeven
miljard mensen op deze wereld samen te leven.
Je jarenlange inzet voor de groene zaak heeft dat
bewustzijn mee helpen percoleren in de samenleving
en dat is minstens even belangrijk als je werk
in het parlement, de partij en de regering.
Geniet nog intens, Vera, van het vele mooie dat
achter jou ligt en van het vele mooie dat er nu is
en nog gaat komen.

38 LUC CARNIER
LUC HEYERICK
39
Het is al vele jaren geleden dat ik nog eens iets
mocht schrijven dat te maken heeft met jouw
partij. Destijds schreef ik soms halve nummers
van Groensel vol. Herinner je je nog dat de
jaarlijkse kaas- en wijnavond van Groensel enkele
keren plaatsvond in jullie grote huis aan de
Waterkluiskaai?
Waar ik in het bijzonder goede herinneringen aan
heb, is dat jij een van de weinige was in de partij
waarmee ik eens lekker Gents kon spreken. Moet
je weten dat ik een Gentse migrant van de twee
generatie ben, want mijn ouders waren – hoe kan
het ook anders – West-Vlamingen. Wijlen mijn
vader sprak trouwens vol lof over jou nadat hij
eens een heel goed gesprek met jou had over de
dingen des levens.
Ik herinner mij ook een tentoonstelling in het
Groot-Begijnhof. Je had heel wat Gentse groenen
uitgenodigd om toen ook eens langs te lopen
bij jou. Ik geloof echter dat mijn zoon en ik de
enigen waren die toen op die uitnodiging waren
ingegaan.
Het laatste dat ik voor jou kon doen was de
deelneme aan een aflossingstriathlon onder de
naam Vera’s team. Ludo liep en ik fietste mij de
longen uit het lijf. Wie de loper was, weet ik niet
meer. Ons trio haalde het beste resultaat van de
politieke ploegen.
Wat ik nooit zal vergeten is jouw ontspannen,
ongedwongen naturel dat jou karakteriseerde
toen je minister was. Je ging in jouw bloedeigen
stijl de discussie met tegenstanders niet uit de
weg. Je bleef altijd jezelf.
Zoals je weet heb ik sinds enkele jaren niets mee
te maken met de partijpolitiek. Men schoof
mij stil doch kordaat van mijn stoel in het
fractiesecretariaat waar ik de job van mijn leven
had gevonden. Ik liep daarbij wonden op die nog
niet zijn geheeld. Het duurde tot vorig jaar dat ik
het nog eens over mijn hart kreeg om eens voor
jouw partij te stemmen (weliswaar voor iemand
van buiten Gent). En zie: ik werd gestraft want
een jaar later is er nog geen regering.
Het is echt spijtig, Vera, dat je uit de politiek
stapt. Want echt waar, de volgende keer had ik
echt graag nog eens voor jou gestemd.
Met erg veel vriendschap, Luc Carnier
Vera en ik kennen elkaar al heel lang en goed,
vooral buiten de politiek. Zij is mijn schoonzus
en een heel goede vriendin. In de jaren zeventig
van vorige eeuw hebben we een aantal jaren
samengewoond en geleefd in wat toen in die
post-68-periode een ‘commune’ genoemd werd.
Aan die samenlevingsvorm denken we toch nog
altijd met genoegen terug en de groepsleden
houden jaarlijks nog een soort reünie.
Nadat Vera haar politieke carrière was gestart, ben
ik haar in die slipstream gevolgd en lid geworden
van Agalev en later Groen!. Eén keer heeft Vera
me kunnen overtuigen om mee op de lijst voor
het Vlaams parlement te gaan staan, maar verder
reikten mijn politieke ambities en engagement
eigenlijk niet.
De laatste jaren zaten we af en toe in
de Onderwijscommissie van de Gentse
gemeenteraad tegenover elkaar. Een merkwaardig
gevoel wanneer ik dan op de kritische vragen en
bedenkingen van Vera als groen raadslid namens
het stadsbestuur daarop repliek moest geven. Als
departementshoofd van Onderwijs en Opvoeding
van de stad Gent zullen mijn antwoorden wel
eens gebotst hebben met mijn lidmaatschap van
de groene oppositiepartij en heb ik ondanks
onze vriendschapsband Vera ook wel eens
tegengesproken. Die vriendschap is daardoor
nooit in het gedrang gekomen, maar ik ga het
na het afscheid van Vera als actieve politica toch
wat comfortabeler vinden om daar mijn rol van
loyale ambtenaar te blijven vervullen. Het blijft
een beetje een dubbel gevoel, want we zullen haar
scherpe analyse van sommige beleidsopties ook
wel missen in de gemeenteraad.

40 MAGDA AELVOET
MARC HEUGHEBAERT
41
Lieve Vera,
Voor mij blijf je onafscheidelijk verbonden met
de verkiezingscampagne van 2004: ‘De bal ligt
in jouw kamp’. Met deze woorden ben je erin
geslaagd de sympathie van de stille kiezer te
activeren tot een stem voor Groen! Het was een
huzarenstukje na onze dramatische nederlaag
in 2003 onze partij niet alleen een nieuwe naam
maar ook een geloofwaardig nieuw elan te geven.
Voor mij en ik vermoed voor heel velen is dit het
meest betekenisvolle wat je gerealiseerd hebt: het
politiek project van de groene beweging redden
en opnieuw op de sporen zetten. Daarvoor wil ik
je ongelooflijk hard bedanken. Het is zwaar werk
geweest dit voor elkaar te krijgen en je opvolgers
weten het schip op koers te houden.
Ik wens ons klein ‘madammeke’ van Gent,
gerespecteerd door vriend en vijand, nog boeiende
uitdagingen in nieuwe omgevingen altijd
timmerend aan de groene zaak. Het ga je goed!
Alice in Wonderland
Ruim zevenentwintig jaar voeren we dezelfde politieke
strijd. Ik kan dus ver terug kijken in mijn
herinneringen. Vera stond er in die hele lange
periode tussen 1984 en nu en nam omzeggens op
elk belangrijk moment van Agalev/Groen! Gent
een doorslaggevende rol op.
Zo was ze de hoofdfiguur in de politieke
doorbraak van Agalev in Gent op het einde van
de jaren tachtig. Ik was zelf amper een paar jaar
bij Agalev toen ze in beeld kwam.
Wijlen Luc Lemiengre wist perfect dat hij een erg
bekwame vrouw moest vinden om Agalev Gent
uit de moeilijke situatie van begin jaren tachtig
te krijgen. Zelf zat hij na de gemeenteraadsverkiezingen
in 1983 alleen en wat eenzaam in de
gemeenteraad. De kopplaatsen op de lijsten voor
de federale verkiezingen waren bezet door niet-
Gentenaars wat voor Agalev Gent een belangrijke
handicap was.
Met Vera vond hij de persoon die het engagement,
de kracht, de inhoud en de stijl had om dat waar
te maken. Het was een kwestie van tijd en eind
jaren tachtig kwam de doorbraak er ook via een
tweetrapsraket. Eerst was er de overwinning bij
de gemeenteraadsverkiezingen van 1988. Met
Vera als lijsttrekker stegen we van één naar drie
zetels. Drie jaar later kreeg Agalev Gent met haar
eindelijk ook de eerste parlementair.
Telkens was het een succes. Want vriend en vijand
erkenden haar dossierkennis en haar gedrevenheid.
Het leverde haar in de Gentse gemeenteraad
de geuzennaam van ‘Alice in Wonderland’ op. De
toenmalige politieke klasse was het niet gewoon
om kritische vragen te krijgen rond de haven en
de milieuproblematiek. Zeker niet als die geloofwaardig
en met verve werden gebracht in een stijl
die iedereen aansprak en tot repliek dwong.
In het parlement werd ze het politieke boegbeeld
van een moeilijke strijd voor een andere
landbouw. Maar ook in andere dossiers toonde
ze haar gedrevenheid. Als studiemedewerker
mocht ik voor haar tientallen amendementen op
de wooncode uitwerken. Ze kleurde daarmee het
debat over die nieuwe wooncode die toen in het
parlement werd voorgelegd.
En zo ging het verder: Vlaams minister van
landbouw en milieu nadat Agalev de grote
verkiezingsoverwinning in 1999 had kunnen
verzilveren in de paarsgroene regering.
Voorzitter van de partij wanneer die op haar
dieptepunt zat. Ze zou alles doen om het groene
gedachtegoed te laten overleven. Haar vechterskarakter
loodste Groen! door die moeilijke periode.
Haar laatste krachttoer was het lijsttreksterschap
in Gent met een nieuwe verkiezingsoverwinning.
Ze slaagde er eens te meer in om op geloofwaardige
manier het sterke Gentse groene stadsverhaal
aan haar figuur als lijsttrekker te koppelen.
De politieke rol van Vera in Agalev/Groen! is
op geen enkele manier te onderschatten. Op elk
belangrijk moment voor de partij stond ze er. Ze
was een grote Gentse madam met een ontzettende
politieke geloofwaardigheid. En dat kom je
niet veel tegen.
31 mei 2011

42 MARLEEN VANDERPOORTEN
MIA DEFRANCQ
43
Een krantenbericht van enkele maanden geleden
met de titel “Vera Dua stapt uit de politiek” trok
onmiddellijk mijn aandacht. Omdat ik Vera
ken natuurlijk. Maar ook omdat ze maar net
iets ouder is dan ikzelf en omdat de redenen die
ze opgaf voor mij ook heel (h)erkenbaar waren:
bezig willen zijn met iets helemaal anders, ook
graag meer tijd hebben voor bejaarde ouders
en kleinkinderen is de wens van veel van mijn
generatiegenoten.
Sinds de verkiezingen van 2009 zetelde Vera niet
meer in het Vlaams parlement. Tot dan had ik
haar daar elke week haar betoog weten volhouden
voor een meer milieubewuste en duurzame
samenleving. Haar overtuiging straalde van haar
af, was een deel van Vera zelf. Zonder ooit naar
fanatisme of orthodoxie te leiden.
Soms praatten we even over de kleinkindjes,
gezellig. Want ook dát was Vera: de ongedwongenheid
die snel overliep in gezelligheid was nooit
ver weg…
Ik heb heel graag samengewerkt met Vera in de
Vlaamse regering die in 1999 aantrad: zij was in
die regering minister van Leefmilieu, ik minister
van Onderwijs en Vorming.
Ik heb voor mijn onderwijsbeleid trouwens altijd
veel steun gehad van Vera, en ook van Mieke,
bij het nemen van beslissingen die alleen in een
paars-groene regering mogelijk waren: het Gelijke
Onderwijskansen-decreet, het Participatiedecreet
en een aantal maatregelen m.b.t. de loopbaan
van de leraar zouden in anders samengestelde
regeringen niet evident geweest zijn.
De sfeer in de toenmalige paars-groene regering
was vriendschappelijk. Patrick Dewael leidde de
ploeg als een bekwame teamleider en er was veel
respect en ook vertrouwen over de partijgrenzen
heen. Vera was een heel goede vakminister,
maar heeft zich nadien ook als voorzitter en als
parlementslid blijvend laten gelden.
Vera dwingt respect af bij politieke vrienden en
tegenstanders. Maar bovenal was ze altijd een
fijne collega. Ik wens haar oprecht veel plezier en
succes met de nieuwe uitdaging die ze aangaat.
En ik wens haar ook oprecht meer tijd voor diegenen
die haar zo lief zijn. Het ga je goed, Vera!
Vera heb ik leren kennen in 1970 als medestudente
aan het Gentse boerenkot en sindien
koester ik onze vriendschap.
We waren slechts met zeven “porren” op ongeveer
120 macho’s. Landbouwwetenschappen was
toen nog schier een monopolie van mannen. De
proffen keken toen wat geamuseerd toe op dat
vrouwelijk schoon dat op de eerste banken zat.
Als vrouw tussen al die jonge mannen leerden we
vlug ons “vrouwke” staan. Vera was toen al een
“barricade springster” en erg sociaal geëngageerd,
heel pienter en heel kritisch.
Toen ze me in Dakar is komen opzoeken heb
ik haar eerste zwart-Afrika cultuurschok meegemaakt.
Ik herinner me nog steeds hoe haar dochter
Anneke en zijzelf omringd werden door tientallen
nieuwsgierige Senegalese dorpsbewoners in een
godvergeten broussedorp. Het waren precies twee
witte vreemde eenden in de zwarte bijt.
Tja, dat soort belangstelling en populariteit was
ze toen (nog) niet gewoon en het pakte toch
eventjes op de adem.
Ze vond het lastig om geconfronteerd te worden
met zwarte armoede (letterlijk en figuurlijk)
zonder dat ze daar zelf iets kon aan doen. Ze
voelde dan ook aan dat haar maatschappelijke
bijdrage tot een betere wereld best eerst in eigen
land gebeurde.
Ik heb haar altijd heel erg bewonderd, niet het
minst voor haar veelzijdigheid, eenvoud, rechtlijnigheid,
enthousiasme en gedrevenheid alsook
voor haar ontwapenende nederigheid om toe te
geven iets niet te weten of niet aan te kunnen.
Vera, “vaert wel ende levet scone”

44 MIEKE VOGELS
MONICA VAN KERREBROECK
45
Wij, Vera en ondergetekende, zijn lid van de
dansende generatie groenen. Als we er definitief
het bijltje bij neerleggen, dan zal het al dansend
zijn. Kijkend Vlaanderen zal op de dag van ons
heengaan de samenvatting van onze carrière zien,
opgehangen aan Vera’s slangendansje en mijn
Vogeltjesdans.
Politieke tegenstanders en perswaarnemers zullen
een laatste keer grinniken en er het bewijs in
lezen dat groenen toch niet echt serieuze politici
zijn. Onze jonge opvolgers zullen lichtjes rood
aanlopen, beschaamd over zo veel frivoliteit van
de oudjes. Benieuwd of het afscheidsfilmpje
van Jean-Luc Dehaene wordt opgehangen aan
zijn stierendans of toch eerder aan zijn Dexiavoorzitterschap?
Maar beste lezer, het had nog
veel erger kunnen zijn!
In 1991 vierden we ons tien jaar in het federale
parlement. Tien jaar eerder deden Marjet Van
Puymbroeck, Ludo Dierckx en Fernand
Geyselings hun intrede in het parlement. In
1991 waren we tien jaar en twee verkiezingen
later. Agalev wint op zwarte zondag samen met
het Vlaams Blok de verkiezingen. Niet minder
dan vijftien parlementsleden trekken naar Brussel,
ook Vera zetelt voor het eerst in de kamer. We
willen onze tien jaar vieren maar de verkiezingen
hebben er voor gezorgd dat de partijkas leeg
is. Waarom zouden we het eigen talent niet
aanspreken om het podium te vullen?
In de zotte nadagen van de verkiezingsoverwinning
plannen we een optreden met de vrouwelijke
verkozenen. We zullen dansen op de muziek
van Madonna en ‘Like a virgin’ lijkt de perfecte
song voor onze performance.
Waarom één en ander toch niet is doorgegaan
weet ik niet meer. Bezwaar van de mannen allicht
en ook wel een klein beetje medelijden met de
volgende generatie.
Vera: waarheidslievend en rechtuit!
Eerlijk, klein van gestalte, maar niet minder
kordaat,
Rad van tong, met de nodige stadseigen accenten,
Als groen fanaat, koos je natuurlijk voor de
groentjes van de Reep.
Dans en beweging, in het spoor van Nicole
Delvaux – uit de school van Béjart!
Uit een goed Gents nest,
Aan uw stad altijd trouw!
Aan studiekeuze geen enkel probleem:
Wetenschappen liggen op de hoogste plank
Onderzoek richt uw geslaagde wetenschappelijke
carrière.
Milieubewustzijn of … heelmaking van de
schepping
Activeren uw politieke keuze:
Naar Brussel voor een politiek mandaat!
Fietsend intussen in Gent met de “triporteur”,
Op elke protestmeeting in de vuurlinie,
Richt je al uw energie op de milieu- en
landbouwproblematiek.
Aandacht speciaal voor fietsers en voetgangers –
maar je
Laat wel chauffeurs en parkings het ontgelden …
Landbouw krijgt eindelijk als minister, Vera Dua,
een landbouwingenieur
met kennis van zaken
Sindsdien blijven
Ecologische voetafdruk
Antiracisme
Stadsbosaanleg
Onderzoek naar duurzaamheid uw grote
bekommernis!
Naast de allereerste zorg voor hen die dichtbij
staan: je eigen mama, de kleinkinderen.
Sterkte, Vera, overtuigde politica: dank om een
hartelijke, loyale collega en
trouw groentje … ook van de Reep.

46 NORBERT DE BATSELIER
OLIVIER DELEUZE
PATRICK DEWAEL
47
Beste Vera,
Ik heb je steeds gewaardeerd als een politica met
inhoud, met visie, met kennis! Ook een politica
die kordaat, maar correct haar mening ventileert.
In de periode 1992-1995 heb ik als Vlaams
Minister voor leefmilieu ondervonden dat je
(o.a. inzake het mestactieplan, maar ook in het
duinenbesluit en bij vele andere discussies) alle
dossiers ter harte nam en belangrijke algemene
bemerkingen en kritieken lanceerde, maar tevens
concrete, haast punctuele aanpassingen voorstelde.
Je maakte mij toen het leven lastig maar
je versterkte in de toenmalige coalitie, waarvan
ik viceminister-president was, niet onaardig mijn
positie. Ik heb aan jouw tussenkomsten dus
geen nare herinneringen overgehouden, maar ze
steeds positief aangewend. Jij gaf daarvoor ook de
mogelijkheid.
Toen ik, als voorzitter van het Vlaams parlement,
je dan later hoorde repliceren als toenmalig
bevoegd Minister over diezelfde problematiek
kon ik ook voelen dat je enige moeite had met
de compromissen die je moest sluiten. Het
ministerschap zat je daarom misschien niet echt
als gegoten.
Als voorzitter van Groen! zou je dan later
opnieuw blijk geven van visie, gedrevenheid
en bezieling, van inzet, doorzettingsvermogen,
geestdrift en enthousiasme en dat vanuit een niet
makkelijke uitgangspositie. Dit zijn allemaal
eigenschappen die ik sterk wist te waarderen.
Maar ik vond jou ook steeds gewoon een toffe
collega, een opgewekte, lachende, levenslustige
vrouw. Steeds joviaal en ongecompliceerd.
Rechtuit, maar niet verwijtend. Hard en toch
vriendelijk.
Vera, ik apprecieer jou erg, én als gewezen collega
én als persoon!
Ik wens jou verder zeker nog het allerbeste...
In 1995 zijn Vera en ikzelf gaan zeilen in de Stille
Oceaan op onze beroemde Kaunitauni boot
gedurende 2 weken, om de laatste nucleaire test
van Frankrijk te beletten. We zijn mislukt, maar
het was onze fout niet.
De boot is in panne gevallen, het leger van
Nieuw-Zeeland heeft slechte wisselstukken met
het vliegtuig geparachuteerd, en de regering
van de Tonga-eilanden heeft ons een hulpboot
gestuurd; die is ook in panne gevallen.
Sommigen van ons (Vera en ik waren niet alleen,
helaas) wilden zelf het Franse leger ter hulp
roepen.
Vera en ik niet: er was genoeg bier en andere
stimulerende producten op onze Kaunitauni
speciaal voorbereid door de Fiji-eilanden.
De beste herinnering van onze professionele
samenwerking. Al de rest was zonder belang.
Nen dikke kus
Ik heb Vera Dua beter leren kennen in de periode
1999-2003. De kiezer had in 1999 het politieke
landschap ingrijpend gewijzigd. De toenmalige
CVP koos voor de oppositie. Het paars-groene
project stond in de steigers. Onze respectievelijke
achterbannen bekeken het aanvankelijk met
argusogen. Tijdens de onderhandelingen groeide
echter het vertrouwen tussen de partners.
Vera was hieraan niet vreemd. Altijd goedgeluimd
en uitermate hoffelijk in de omgang, met een
stevige dossierkennis en veel groene vastberadenheid.
Klein maar dapper, een echte kuitenbijter.
En dat kan pijn doen…J.
Tijdens die boeiende periode hebben we echt
gepoogd de synthese te maken. Je bouwt geen
economisch paradijs op een ecologisch kerkhof.
Economie en ecologie: hand in hand.
Er bestaat van ons beiden een grappige foto.
Vera had in de pers (geïnspireerd door slechte
raadgevers?) stevig naar mij uitgehaald. We waren
oprecht boos op mekaar. Op die foto kijken we
beiden – stug – een andere kant uit. Die bladzijde
hebben we snel omgeslagen.

48 PAUL HEYERICK
PAUL PATAER
49
Vandaag blik ik graag terug op die periode waarin
politiek bedreven werd in een sfeer van hechte
vriendschap. Als je het vergelijkt met de huidige
impasse … Een mens zou er zowaar melancholisch
van worden.
Bedankt Vera voor je inzet en vriendschap. Het
ga je goed!
Dag Vera,
Op het einde van een politieke carrière past
het om even terug te blikken hoe het allemaal
begonnen is. Eigenlijk is de microbe al beginnen
groeien nog van vóór ik jou kende. Immers in de
naweeën van mei ‘68 ben je als humaniora-student
actief geworden in het scholierenparlement.
Was dit niet de eerste confrontatie met het begrip
‘parlement’?
Nadien hebben we ook samen een hele weg
afgelegd: samenwonen in commune, dochter,
pleegdochter, ontdekken van de wereld, meer en
meer duidelijk inzicht verwerven in de groene
noden... We volgden eerst de geboorte van de
groene partij Agalev op afstand maar meer en
meer werden we allebei actief, ikzelf als provincieraadslid
en als ‘gespreksleider’ (toen mochten
we het woordje ‘voorzitter’ nog niet gebruiken)
van de ‘stuurgroep’ (nu ‘politieke raad’), jij als gemeenteraadslid
en later als parlementair. Voor jou
werd dit de start van een twintigjarige politieke
carrière met als hoogtepunten een ministerfunctie
en het partijvoorzitterschap.
Ons gezamenlijk leven was toen al uit elkaar
gegroeid maar politiek bleven we geestesgenoten
en konden we elkaar blijven vinden. Vriendschap,
steun, motivatie, discussies, … maakten deel uit
van zowel de moeilijke als de vreugdevolle momenten
rond de kleine (en grote) partijproblemen
en rond de overheersende groene politieke items.
Bij jouw politieke afscheid mag je terugkijken op
de vele stenen en steentjes die je hebt bijgedragen
in de uitbouw en de versterking van Groen! en in
de globale ‘vergroening’ van de politieke wereld.
Het heeft dikwijls veel energie, bloed, zweet en
tranen gekost maar de impulsen die je hebt gegeven,
zullen zeer waardevol blijven voor degenen
die het roer en het initiatief nu overnemen.
Via andere maatschappelijke engagementen zul
je de weg van de ‘duurzame ontwikkeling’ verder
bereiden en hopelijk kunnen ook hierrond onze
gedachtenwisselingen inspirerend blijven werken.
Intussen kan er wellicht ook meer tijd vrijkomen
om aan onze kleinkinderen Jinte en Stern de
groene verhalen verder door te vertellen.
Denkend aan Vera.
Als ultiem bewijs van mijn volgzaamheid heb
ik aanvaard Vera op te volgen in de Gentse
gemeenteraad. Dat is voor mij een ware eer en
genoegen (cliché), ook al ben ik geen wissel op
de toekomst (cliché). Vera is opvolgbaar, maar
niet vervangbaar. Daarvoor is ze te uniek. Ze is
onmogelijk te vatten in clichés.
Opgegroeid, zij het met mate, in een ‘groene’
school aan de Gentse Reep, bleek ze alles in huis
te hebben voor een meer dan geslaagd politiek
curriculum. Monica Van Kerrebroeck en Mieke
Van Hecke, die eveneens in St.-Bavo deerlijk
hebben huisgehouden, werden wel beroemd,
maar moesten toch de duimen leggen voor onze
Vera. Geen van beiden werd ooit minister of
partijvoorzitter.
Waaraan heeft Vera die ophefmakende loopbaan
te danken? Er is vooreerst haar naam. Die klinkt
als een klok. Als men Martens, De Clerck,
Janssens of Peeters heet en men voelt zich politiek
geroepen, dan start men al met een flinke
handicap. Vera Dua niet dus. Haar voornaam

50 PIET VAN THEMSCHE
51
maakte haar al voorbestemd tot waarachtigheid
en het verkondigen van politieke waarheden als
een koe. De boeren en andere koewachters zullen
het geweten hebben.
Haar familienaam bevestigt dan weer onherroepelijk
haar Gentse roots. ‘Dua’ heeft een
uitgesproken Gentse politieke resonantie. Ooit
heeft een statige oerburgerlijke CVP-senator met
de naam André Dua in Gent rondgedwaald. De
koninklijke kring ‘God en Vaderland’ was zijn
bakermat. Het is mij niet bekend of Vera ooit op
zijn schoot heeft gezeten. Het valt te betwijfelen.
Goddelijkheid en Patriottisme zijn niet haar
meest bekende troefkaarten. Ooit heeft het letterwoord
D.U.A. een raadselachtige stempel gedrukt
op het diepe geheim van de ‘diefte’ van De
Rechtvaardige Rechters uit de Sint-Baafskatedraal.
Zou een stukje onpeilbaarheid van Vera daardoor
zijn te verklaren ?
Hoe dan ook, met een Dua vooraan op een
kieslijst is in Gent succes verzekerd. Bij iedere
rechtgeaarde Gerntenaar trilt iets bij de klank van
Dua, Vera Dua.
Maar er is natuurlijk meer dan een naam. Er
is ook de uitstraling van de figuur. Hoe is
anders mijn toetreding tot Groen! indenkbaar
en verklaarbaar. In de zomer van 2006, in de
naluwte van de Gentse Feesten, heb ik met Vera
gedachten gewisseld in een convent van het
begijnhof O.L.Vr. ter Hooyen, even nadat ik de
sociaal-democratie vaarwel had gezegd wegens
te weinig sociaal en te weinig democratisch. Dat
gesprek was doorslaggevend. Kort nadien werd ik
voorgedragen om de Groen!-lijst voor de gemeenteraadsverikiezingen
vanonderen te duwen.
Groen!-Gent won twee zetels. In de allereerste
plaats dankzij Vera. Ik ben Vera en de hele partij
dankbaar dat ik dit mocht mee maken.
Het was op een persconferentie in de Wetstraat
16. Pinxten en Colla trachtten uit te leggen wat
de stand van zaken was van de dioxinecontaminatie.
Ik zat onderuit gezakt op de eerste rij.
Achteraan de zaal stond een klein dametje van
Agalev te roepen wat een schande dit wel was en
dat wij bedriegers waren. Het was mijn eerste
kennismaking met Vera Dua.
Ik heb Vera Dua beter leren kennen toen ik voor
de Vlaamse regering de regionalisering van de
landbouw begeleidde. We konden het goed met
elkaar vinden. Na een tijdje vroeg ze mij haar
landbouwkabinet te coördineren.
Een tjeef op een groen kabinet. Ik was er de enige
die (heel consequent) een das droeg. Zo heb ik
Vera goed leren kennen: Vera die haar e-mails
beantwoordt, Vera die worstelt met (en geniet
van) nicotine, Vera die lacht, Vera die bezorgd
is, Vera die ondoorgrondelijk is, Vera die belt
met haar dochter of met Peter. Vera die schippert
tussen pragmatisme en groene dogma’s, Vera
die eigenlijk hield van de landbouw en door de
boeren en buitenlui werd uitgespuwd. Iets wat ze
zelf heel erg vond. Discussies over paling vissen
en vuurtje stoken in de tuin.
Over veel zaken zijn Vera en ik het niet eens, dat
is niet erg want dan heb je een debat, tenminste
als je bereid bent om te luisteren naar mekaars
argumenten. En dat heeft ze altijd gedaan.
Toen ik vernam dat ze helemaal met de politiek
stopte sms’te ik: word je nu een grand old lady?.
Zij antwoordde misschien word ik nu wel een
wise old lady.

52 RAOUL WIJNAKKER
RENAAT LANDUYT
53
Als schepen van leefmilieu leerde ik Vera Dua
kennen in de Gentse gemeenteraad waar haar
intrede in 1989 niet onopgemerkt voorbijging,
wel integendeel.
Ze bleek in de oppositie een harde tante te zijn.
Als vogelkijkster in jongere tijden ging ze er
hard tegenaan want voor haar moest iedereen
zonder pardon anders gaan leven. Ze was immers
boegbeeld van een zweeppartij!
Ze kwam onvermijdelijk nu en dan – en méér
dan mij lief was – met mij in aanvaring. Ze had
toen reeds de strenge blik van de recente foto naar
aanleiding van haar afscheid van de politiek.
Ze geloofde in de maakbaarheid van de
samenleving.Dat sprak mij wel aan. Het was
het credo van de in haar verborgen romanitica.
In volle gemeenteraad gaf ik haar dan ook het
koosnaampje Alice in Wonderland.
Ze is meer dan eens kwaad op mij geweest, ik
nooit op haar want ik bewonderde haar verbeten
inzet vooral in andere oorden dan de Gentse
gemeenteraad die te klein voor haar was.
Tijdens een fietstocht langs de Schelde op 24
juni 2002 schreef ik voor haar een parodie van de
tekst van Emmanuel Hiel op de muziek van Peter
Benoit De Schelde:
Door de Vlaamse landen,
Naar de wijde, vuile zee,
Stroomt de vieze Schelde,
Kwel en tranen brengt ze mee!
Des zuchten wij:
Oh Schelde! Oh Schelde!
Oh! stervende, modderige vloed!
Wees gegroet!
Ze meldde mij de goede ontvangst.
Op haar knieën.
Van juli 1999 tot juni 2003, in die periode had ik
wekelijks contact met Vera. Ze zat recht tegenover
mij. Ik had dus tijd om haar te bekijken. En ik
kon haar helemaal zien. Ze zat al vlug met haar
knieën opgetrokken in haar stoel. Niet om groter
te worden. Niet omdat ze de toerist uithing (dat
was de term dat ze voor mij als minister van
Toerisme reserveerde). Wel omdat ze er op haar
gemak zat.
Neen, ze was gewoon niet onder de indruk van de
minister-president en zijn schilderij met dollars
op de achtergrond. Minister zijn was weer eens
iets anders. Meer moest daar niet achter worden
gezocht. Vera wou gewoon beleid voeren, invloed
hebben om een aantal cruciale dossiers eens
grondig aan te pakken.
De boeren en vooral hun bond zullen het
geweten hebben. Hoe ze ook aanklopten bij de
collega’s, Vera Dua moesten ze steeds opnieuw
ondergaan. Er zaten nochtans wat zwaargewichten
in die Vlaamse regering: Patrick Dewael,
Steve Stevaert, Bert Anciaux en Mieke Vogels.
Voor Vera telde enkel haar gewicht. De haantjes
in de regering kregen in de kortste keren een
respons. En ze had tenslotte een lief dat nog veel
groter was dan hen. Waarmee ze de natuur in kon.
Puur natuur is ze gebleven. Ook in de moeilijke
tijden op het einde. Met Vera is de politiek een
topvrouw kwijt.
31 mei 2011.

54 ROB VAN OUDENHOVEN
RUDI DAEMS
55
Geachte Mevrouw Dua,
Beste Vera,
Liefste Vera,
Ons Vera,
Het is al meer dan 10 jaar geleden dat ik het
geluk heb gehad om met jou richting Brazilië te
vliegen en dit in het kader van het programma
“Via Vanoudenhoven”. Op bezoek bij Raoni. 7
vluchten op en 7 vluchten terug. Het zou één van
de mooiste reizen van mijn leven worden. En dit
heeft natuurlijk te maken met het reisgezelschap.
Ik wilde enkel op reis gaan met boeiende medemensen.
Interessante mensen, mensen naar wie ik
opkeek – figuurlijk dan hé, Vera. Ja, sorry, toeme
toch ! Het moet nu toch eens gedaan zijn om
met je gestalte te lachen. Als het een troost mag
wezen. Heb nog twee grote madammen tijdens
mijn werkzaamheden ontmoet: Jodie Foster en
Kylie Minogue en geloof het of niet, maar die zijn
nog kleiner dan jij !
Maar goed, Ik weet dat je de eerste opnamedagen
in België nog wat vloekte, maar één ding moet
mij van het hart. Zelfs vandaag nog heeft de hele
ploeg, Hendrik, Ibbe, Jef, Hans...., het over “Ons
Vera”. Je was “één van ons” en een grotere eer kan
je als televisiemaker niet hebben. Ons Vera voor
altijd !
Dikke kus,
Rob
(En ik denk dat ik één van de enige op deze wereld
ben, enfin, dat mag ik toch hopen, die jou in het
midden van de Jungle in lingerie heeft zien dansen!)
veraatje,
als naïeve pacifist en beetje anarchist leerde ik je
kennen
je striemende interpellaties over boer en milieu
gingen me door been en merg
snel zette je me met de voeten op de grond:
verantwoordelijkheid toen je minister werd
wat een eer, maar wat een gevecht, vallen en
opstaan
het paarsgroene teamgevoel gaf ons adrenaline
milieudecreten om U tegen te zeggen
de vermaledijde 3 D’s
met de moed der wanhoop tegen Dewael en de
zijnen
Drogenbos hield het voor bekeken, Deurne bleef
spartelen als een klein kind, met tranen van blijdschap
lazen we de leefbaarheidsstudie over Doel
des te groter was de verslagenheid als ook dat de
havenbonzen niet kon doen keren
een zaal vol stomende boeren: wederzijds respect
groeide naarmate de avond vorderde
toch zag ik je nooit zo verslagen als na de boerenbetoging
in gent
en toen kwam 2003…
je ging even weg
maar als geen ander pakte je verantwoordelijkheid
en loodste ons door de zwaarste periode ooit
klein ben je, maar zo groot, wat ben ik blij dat
onze wegen mekaar kruisten.
rudi daems,
vriend, eeuwige bondgenoot en even oranje
‘knipperlicht’

56 TIM VANHOVE
TINE HEYSE
TINNE VAN DER STRAETEN
57
Toen ik haar leerde kennen in 2005, veroverde
Vera al snel mijn hart. Campagne voeren met haar
is dan ook een zegen: haar glimlach is meer waard
dan duizend affiches of een dozijn persberichten.
Maar ook buiten campagnetijd hing ik aan haar
lippen. Ik smulde van de manier waarop ze
in de gemeenteraad een of andere schepen op
uitermate sympathieke wijze compleet overklaste.
Het was ook altijd heerlijk nagenieten met
kleurrijke partijverhalen na de gemeenteraad in
Café Den Turk. Ik blijf uitermate trots op Vera:
ze stond haar mannetje in de harde politieke
wereld en blijft een voorbeeld voor feministen
van elk geslacht. Nog steeds klopt mijn hart nog
een beetje sneller als ik Vera zie. Nu is Vera vooral
mijn groene buurvrouw en dat is altijd een beetje
thuiskomen. Dankjewel voor alles, Vera!
Beste Vera,
Lang geleden waren we beiden “zure regen
madammen”. Ik herinner me nog een avond bij
Elcker-ik Gent waar we samen uitgenodigd waren
en met dia’s – zo ging dat toen – het probleem
van de zure regen moesten uitleggen op een
vorming. Jij bent veel vroeger dan ik politiek
actief geworden en werd één van dé gezichten van
Agalev/Groen!.
Toen je minister werd, zat ik op een bevoorrechte
plaats en kon ik volgen waar jij voor ging. Ik
ben nog altijd fier op wat jij als groene minister
realiseerde en op het spoor zette. En ik zal jou
altijd bewonderen om jouw strijdlust om de
partij, toen het slecht ging, weer recht te krijgen.
En gelukkig is het jou/ons gelukt.
Leuk om jou ook nog als gemeenteraadslid te
mogen meemaken. Je deed er tussenkomsten in
de voor jou zo typische stijl: met dossierkennis en
no-nonsense.
Een nieuw engagement lokt je nu. Veel succes
hiermee. En voldoening. Hopelijk komen we
mekaar nog heel veel tegen.
Met veel warmte, Tine.
Beste Vera,
Een mooie herinnering of een anekdote neerschrijven
op een halve A4 was de opdracht die
in mijn mailbox toekwam. Het zou raar kunnen
klinken, maar ik bewaar de mooiste herinneringen
aan de periode 2003-2004. Een donkere
periode voor de partij, maar met een gouden
randje. Eerst leek het alsof er alleen maar puin
geruimd kon worden, maar dat was buiten jou
& je team gerekend natuurlijk. Loutere damage
control stond niet in het woordenboek, wel het
timmeren aan een heropstanding.
De tijd was kort, het werk intensief. Het was voor
mij een hele eer om toen mee te kunnen draaien
met jou, met Bart, Sylvie, Jos, Chris. Met dat ene
doel voor ogen: geen Vlaanderen zonder groene
partij. Ik ben jou, en de collega’s, erg dankbaar
voor de kansen die ik toen kreeg. Pas achteraf
heb ik beseft dat het ook niet evident moet zijn
geweest voor een controlefreak als jij. Zoals die
keer toen jullie mij naar een debat op VTM
stuurden tegen Steven Stevaert over de slimme
kilometerheffing. Alles liep goed. De opluchting
toen Sylvie je belde, sprak boekdelen.
Toen ik zoveel jaar later, in 2007, zelf verkozen
werd, was jouw raad om een dossiervreter te
worden. Want naar dossiervreters wordt altijd
geluisterd. Ik kan me vandaag niet gelukkiger
prijzen dan die raad gevolgd te hebben.
Het is een beetje raar om iets te schrijven voor
jouw “afscheid”. Er is misschien een afscheid
van de politiek, ook bij mij. Maar sindsdien
hebben we elkaar nog vaak gezien, gehoord, zelfs
rond dossiers van gedachten gewisseld. En er is
de Universiteit Gent waar we opnieuw collega’s
zullen zijn. Vooral: de strijd is nog niet gestreden.
Dus laten we samen nog wat verder timmeren
aan een ecologische weg (voor onze kinderen en
kleinkinderen, weet je wel).
Het ga je meer dan goed!

58 WARD BOSMANS
WERNER ANNAERT
59
Uitstappen En Intreden
Beste Vera,
Je hebt openbaar gemaakt dat je uit de politiek
stapt. Bedoeld is partijpolitiek.
Ik kan me goed voorstellen wat dit betekent voor
jou. Ik heb iets dergelijks ook al een paar keer
meegemaakt, zij het dan op veel bescheidener
schaal. Het is bewust afscheid nemen van iets
wat je zeer dierbaar is, waar je met hart en ziel
aan verknocht bent. Maar je beseft dat het tijd
is om te stoppen. Het aan anderen over te laten.
Weggaan. Anders loop je toch maar in de weg.
Maar uitstappen betekent niet afdalen naar de
diepte van een dal. In tegendeel. Het is klimmen
naar de top van de berg, om van daar uit te kijken
over het landschap met de vraag: waar kan ik nu
opnieuw beginnen?
Ik ben zeer aangenaam verrast door wat je bent
gaan doen. Van begin af aan opnieuw aanpakken.
Bij een bescheiden groep als Terra Reversa, bij
het Transitienetwerk Middenveld, bij CDO, en
misschien nog andere. Want je hebt nog altijd
de kracht van een boerentrekpaard, met de
hoop dat de vergelijking niet misvalt bij een
landbouwspecialist.
Opnieuw aan het werk op het terrein dat je zo
dierbaar is om uit te leggen wat het probleem is
met landbouw, voedsel en biodiversiteit. Terug
werken aan een visie op problemen en oplossingen
om die boodschap te verspreiden.
Ik zie je graag in ons gezelschap. Je dynamiseert.
Je bent een vrouw om naar op te kijken.
Ik beken. Ik heb altijd wat geamuseerd gekeken
naar politieke partijen. Hoe je het draait of keert,
het politieke spel is wel degelijk een spel en
doet soms meer aan discussies tussen supporters
denken dan aan inhoudelijk onderbouwde
gesprekken. Dus ook naar politici keek ik zo. Het
was dan ook met enig scepticisme dat ik inging
op een telefoontje van het kabinet van kersvers
minister Vera Dua voor een gesprek over de
functie als mogelijk kabinetsadviseur. Drie jaar
later en na intens samenwerken met Vera, wist ik
het wel zeker: er bestaan wel degelijk politici die
ratio kunnen combineren met een hart.
Ik stond er ook versteld van hoe zij op een heel
spontane manier in slaagde om een heel team als
bezeten voor haar te laten werken. Door haar natuurlijke
manier van omgaan met mensen was er
altijd veel sympathie voor haar. Met de glimlach
klopten we vele uurtjes. En het ‘thuisfront’ deed
wel eens lastig, tot ze zelf Vera hadden ontmoet.
Ook zij waren dan direct gewonnen voor haar. Il
faut le faire.
Als jonge broekje, ik was nog maar 26 toen ik op
het kabinet begon, heb ik veel opgestoken van
haar. Bijvoorbeeld dat een veldslag verliezen niet
zo erg is, zolang de oorlog maar wordt gewonnen
(mijn excuus voor de pacifisten onder ons). Toen
het Vlaamse afvalplan in de zomer van 2002
moest goedgekeurd worden, stonden er in het
ontwerp nog zoveel vervelende voorstellen dat
ik Vera op het hart drukte het absoluut niet door
de regering te laten goedkeuren. Ik vertrok die
vrijdagochtend met vakantie naar Italië en weet
nog goed dat ze me rond de middag zelf opbelde
om te zeggen dat het ontwerpplan integraal
was goedgekeurd. Ze verontschuldigde zich er
bijna voor. Typisch Vera, welke andere minister
belt zelf een adviseur op om omstandig uit te
leggen waarom het dossier niet volledig naar de
zin van die adviseur werd goedgekeurd? Echter,
Vera overtuigde me dat het ontwerpplan op dat
moment kritische reacties kon krijgen. Hierdoor
zouden wij nog de door ons gewenste wijzigingen
kunnen aanbrengen. En zo geschiedde, het plan
werd enkele maanden later definitief goedgekeurd,
met zowat alle door ons gewenste aanpassingen.
Haar voorspelling kwam uit en ik had een goede
levensles geleerd. Twee zelfs, want sinds ik zelf
de verantwoordelijkheid draag over een team
medewerkers probeer ik deze ook nauw te betrekken
bij al onze activiteiten en steek ik er tijd in
om hen uit te leggen waarom sommige van hun
voorstellen het niet gehaald hebben. En ik heb de
indruk (of hoop dat althans) dat mijn collega’s dat
ook waarderen. Merci, Vera!