Het Bausch Boek versie1.oo

- Ruben , Alexander 22. 07.1995 te Voulangis ( Paris )
XIII.c Albert ,Francois , Johan ,1 969
OO , 30 -05 - 1997 met Sandra , Alexandra van Heyst te Rotterdam
Geschiedenis vergeet, vergeeft en leert
Keizer Karel V had veel slechte en ook veel goede eigenschappen. Hij at te veel. Hij werkte te
hard. Hij was fysiek afstotelijk vanwege zijn reusachtige, Habsburgse onderkaak. Hij was een goed
katholiek en daarom de vijand van de protestanten. Hij hield van de Nederlanden waar hij was
geboren.
Staatkundig was hij een min of meer groot man. En van alle grote leiders die op het Europese
toneel van zijn tijd verschenen, was hij zeker niet de minste. Hij was tijdgenoot van Hendrick VIII
van Engeland, van Machiavelli, Calvijn en natuurlijk ook van Willem van Oranje. Bij zijn meeste
biografen komt Karel V tamelijk goed weg. Maar de romantische en veelal protestante
geschiedschrijvers van de vorige eeuw- de grote John Lothrop Motley voorop- hebben de keizer
verregaand gedemonetiseerd. Want Karel - die zich tijdens de reformatie tot verdediger van de
katholieke zaak had gemaakt- vocht met de middelen en met het volkomen gebrek aan scrupules
dat eigen was aan zijn tijd. Toen hij in 1955 uitgeput afstand deed van zijn troon en zich in het
Spaanse San Yuste terugtrok, liet hij Spanje en Nederland over aan zijn oudste zoon Filips. Die
maakte kapot wat zijn vader al goeddeels bedorven had. Een paar jaar later was de opstand tegen
Spanje een feit. Spanje gaat in het 2000 Karels vijfhonderdste geboortejaar vieren maar in de lage
Landen is Karel V nog steeds iets als de erfvijand, de heetgebakerde paap die Luther en Calvijn
voor de voeten liep die de Nederlandse brandstapels oppookte om er tenminste 2000 ketters op te
verbranden. Historisch gezien valt op dat gezichtspunt weinig af te dingen. Moderne historici zien
de twee gedemoniseerde heersers als gewonde mensen die min of meer het slachtoffer zijn van hun
tijd en hun omstandigheden werden door religieuze omstandigheden die onbeheersbaar en
onontkoombaar waren.
De geschiedenis vergeet, vergeeft soms en leert zelfs. Dat is misschien het enige praktische nut van
de geschiedenis. Wij vallen de Fransen niet lastig omdat ze ons in het rampjaar 1672 overhoop
gelopen hebben en ons in de Napoleontische tijd bezet hielden. Wij verwijten de Belgen niet meer
dat ze zich van ons afgescheiden hebben. En wij morren zelfs niet meer over de blunders en
onheusheden van ons eigen Oranjehuis, over de rol die prins Maurits speelde bij de onthoofding
van Oldenbarneveldt of over de staatkundige strapatsen van stadhouder Willem II. Net zo min als
we vandaag nog ons nationale geweten pijnigen over de omstandigheden waaronder de gebroeders
de Witt door losgeslagen Orangisten werden vermoord.
De geschiedenis van de gereformeerde familie Bausch is natuurlijk slechts de optekening van een
micro wereld. Zij kozen de partij van de reformatie en zullen vele generaties lang getrouw blijven
aan hun beginselen . In een absolute minderheid positie hebben zij zich tot in 1892 in Limburg
kunnen handhaven waarna vanwege een nog onverklaarbare gebeurtenis de gereformeerde familie
uit het Limburgse Beek is vertrokken.
De wantoestanden uit de Middeleeuwen zijn door de reformatie en door de renaissance van
Napoleon gecorrigeerd. Talrijke leengebieden , heerlijkheden smelten tezamen tot landen. Dit gaat
10